Morgunblaðið - 22.08.1992, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. ÁGÚST 1992
29
í dag verður kvödd frá Hóls-
kirkju, Halla Pálína Kristjánsdóttir
föðursystir mín. Um æviskeið Höllu
væri hægt að skrifa stóra bók, en
það verður ekki gert með þessum
fátæklegu orðum hér. Halla frænka
var einhver besta manneskja sem
ég hef kynnst. Það eru tvær konur
sem verða manni ógleymanlegar án
þess að á nokkum verði hallað, en
það eru Halla og móðir mín Berg-
þóra, sem látin er fyrir nokkrum
misserum, en á milli þeirra mág-
kvenna mynduðust sterk vináttu-
bönd. Halla giftist þeim sómamanni
Jónatani Einarssyni 1. júlí 1953.
Yfir þeim hjónum ríkit alltaf ein-
hver tignarleiki, sem erfitt er að
lýsa.
Ég man að þegar við systkini
mín og ég vorum lítil og fréttum
að von væri á þeim í heimsókn,
hvað við hlökkuðum alltaf mikið til
að hitta þau. Frá þeim geislaði góð-
mennskan, glaðværð og umhyggja
fyrir okkur sem og öðrum börnum
systkina Höllu. Sem dæmi sem lýst
gæti þessari yndislegu manneskju,
þá fagnaði hún öllum nýjum fjöl-
skyldumeðlimum af miklum innileik
hjá okkur systkinunum öllum. Halla
gleymdi engum. Halla bar slíka
umhyggju og hjartahlýju fýrir öll-
um, sem engin gleymir. Þannig
verður hún okkur í minningunni.
Við kveðjum þessa merkiskonu með
miklum söknuði, og biðjum guð að
styrkja þig Jónatan og fjölskyldu
þína að eilífu.
Kristján Magnússon.
Það svífur að hausti. Að þessu
sinni verður haustið dimmara og
daprara en fyrr, því hún Halla
amma er farin frá okkur. Elsku
amma, sem var okkur öllum svo
góð.
Minningarnar streyma fram í
hugann, því öll höfum við dvalið
um lengri eða skemmri tíma á Völu-
steinsstrætinu hjá ömmu og afa.
Amma kenndi okkur svo margt.
Hún lagði ríka áherslu á að við
værum dugleg og samviskusöm í
öllu sem við tækjum okkur fyrir
hendur. Með því svikjum við hvorki
okkur sjálf né aðra. Mest lærðum
við þó af umgengni við hana. Við
sáum hvernig hún ræktaði fjöl-
skyldu og vini alla tíð. Gladdi með
gjöfum, hringingum og kveðjum á
gleðistundum. Sagði hughreysting-
arorð þegar syrti að.
Gestrisni ömmu var með ein-
dæmum og þeir eru margir sem
þegið hafa veitingar á „Völó“. Sjálf
nutum við þess í ríkum mæli. Hvers-
dags sátum við í eldhúsinu hjá
ömmu og hámuðum í okkur snúða,
lummur og pönnukökur að vild. Að
vísu hafði hún ekki undan fyrr en
hún fór að baka „á tveimur í einu“.
Á sunnudögum dugði ekkert minna
en veisluborð í stofunni og þar var
rætt um heima og geima. Allir sem
amma veitti fundu þessa alúð og
hlýju.
Síðastliðinn laugardag, 15. ág-
úst, kvaddi amma okkur hvert og
eitt barnabarnanna sinna 10, stór
og smá. Við vitum að amma hrædd-
ist ekki dauðann, en henni fannst
sárt að þurfa að kveðja okkur öll.
Það síðasta sem hún áminnti for-
eldra okkar um var að passa böm-
in, það lýsti henni vel.
Við kveðjum elsku ömmu okkar
með þakklæti og stolti en fýrst og
fremst með miklum söknuði.
Elsku góði afí, hugur okkar og
samúð verður hjá þér.
Jónatan, Ragnhildur Guðrún,
Trausti Salvar, Magnús Már,
systkini og frændsystkini.
Það haustar að, hún Halla í Bol-
ungarvík er látin, hún lést á Land-
spítalanum 16. ágúst sl. og verður
jarðsett frá Hólskirkju í dag — er
ekki eins og fjöllin drúpi höfði og
er ekki dapur undirtónn í gný brims-
ins við Bijótinn.
17. mars 1930 var v^rið á næsta
leiti, þegar ung hjón á ísafírði tóku
fagnandi á móti sjöunda barninu
sínu, lítilli fallegri hnátu sem hlaut
nafnið Halla Pálína, hún var skírð
eftir fósturforeldrum móður sinnar,
merkishjónunum Hallberu og Páli
á Kirkjubóli í Skutulsfírði, þeim
hjónum varð ekki barna auðið en
ólu upp mörg börn sem sín eigin.
Foreldrar Höllu, Rannveig
Salóme Sveinbjörnsdóttir og Krist-
ján Hannes Magnússon, króki,
bjuggu á ísafirði allan sinn búskap.
Þó ekki væru efnin mikil og ekki
alltaf sjálfgefíð að fá vinnu á þeim
árum, tókst þeim með þrautseigju
og dugnaði að koma upp og til
manns sínum stóra barnahópi. Ibúð-
in í Vallarborg, þar sem systkinin
7 ólust upp, var ekki stór, en þar
ríkti kærleikur, hjálpsemi og gest-
risni, þangað þótti öllum gott að
koma þó hvorki væri hátt til lofts
né vítt til veggja. Þessa mannkosti
flutti Halla með sér þegar hún
stofnaði sitt eigið heimili.
Ég vil nefna það sem einkenndi
Höllu sérstaklega, en það var um-
hyggja hennar fyrir systkinum sín-
um, systkinabömum og öllum ætt-
mennum, hún gladdist með öllum
þegar vel gekk og fylgdist með af
samúð og hjálpsemi þegar eitthvað
bjátaði á. Þegar lítill fjölskyldumeð-
limur kom í heiminn, var óðar kom-
in gjöf og hamingjuóskir frá Höllu
frænku, aldrei gleymdi hún afmæl-
isdögum, eða öðrum tyllidögum í
lífi ættingja sinna.
Ég vil sérstaklega þakka mág-
konu minni þennan gulli dýrmætari
eiginleika, sem veitti birtu og gleði
á veg svo margra, það er mikið lán
að tengjast svona fólki og fá að
vera því samferða á lífsleiðinni.
Þegar ég sagði sonardóttur minni
frá því að Halla frænka hennar í
Bolungarvík væri dáin, sagði hún:
„Æ, hún sem var svo góð.“ Undir
þessi orð tekur öll ættin í dag.
Gott og öflugt skátastarf var á
Ísafírði á uppvaxtarárum Höllu,
hún gekk ung í kvenskátafélagið
Valkyijuna og gekk heils hugar þar
að verki, sem félagsmaður og svo
foringi um árabil, — einu sinni skáti,
alltaf skáti, mátti merkja í fari
Höllu. Hún var alla tíð mikil félags-
málakona og starfaði mikið á þeim
vettvangi.
1. júlí 1953 steig Halla sitt stóra
gæfuspor þegar hún giftist Jónatan
Einarssyni í Bolungarvík. Bolvísku
fjöllin fögnuðu hinni ungu brúði og
buðu hana velkomna í skjól sitt. I
Bolungarvík hafa þau Jónatan búið
alla tíð og saman horft á bæinn
sinn blómstra og dafna, heimili
þeirra hefur verið rómað fyrir gest-
risni og höfðingsskap.
Fimm mannvænleg börn þeirra
Höllu og Jónatans eru nú uppkom-
in, gift og eiga sín heimili, þau
bera foreldrum sínum fagurt vitni,
hvar sem leiðir þeirra liggja.
Þau eru: Einar, kvæntur Guð-
rúnu B. Magnúsdóttur; Ester, gift
Guðmundi Ólafssyni; Kristján,
kvæntur Þorbjörgu Magnúsdóttur;
Elías, kvæntur Kristínu G. Gunn-
arsdóttur og Heimir Salvar, kvænt-
ur Ósk I. Ebeneserdóttur. Barna-
börnin eru 10.
Halla unni söng, fjölskyldan öll
er söng- og tónlistarfólk, enda var
oft og mikið sungið á heimilinu af
þeirri gleði og ánægju sem söngur-
inn einn getur veitt góðu fólki, en
nú er söngurinn hljóðnaður um sinn
í Völusteinsstræti 36, en ég er þess
fullviss að um ókomin ár munu niðj-
ar Höllu og Jónatans halda á lofti
og hlúa að þeim dýrmæta arfí sem
söngurinn er.
Elfur tímans rennur áfram, eng-
inn fær stöðvað hennar þunga
straum, en minningin um mikilhæfa
konu mun lifa og lengst þar sem
Óshyrna, Ernir og Traðarhyrna
halda vörð um bæinn við ysta haf.
Megi byggð og mannlíf blómgast
og blessast í Bolungarvík um ókom-
in ár.
Við Gísli og fjölskylda okkar vott-
um Jónatan og öðrum ástvinum
Höllu okkar djýpstu samúð.
Ég kveð mágkonu mína með
söknuði. Blessuð sé minning henn-
ar.
Sigurbjörg J. Þórðardóttir.
Björn Ivar Bjöms-
- Minning
son
Fæddur 11. janúar 1960
Dáinn 26. júlí 1992
Það rökkvar í sinni, þó á sumar-
degi sé, þegar sorgarfregn berst
heiman að. Ivar vinur minn hefur
farið sína hinztu ferð og um hugann
fara minningarbrot mæt frá liðinni
tíð. Aldrei verður hverfulleiki lífsins
okkur ljósari en þegar við stöndum
andspænis ótímabærum leiðarlok-
um, þegar komið er að kveðjustund
einhvers sem skamma ævibraut
átti að baki. Enginn veit hvað í
annars huga býr og enginn fær sín
örlög umflúið — orð sem við eyrum
hljóma á döprum dögum.
Við fráfall ívars, góðkunningja
míns og nemanda áður, hvarflar
hugur heim til horfínna stunda.
Glöggt minnist ég grandvars
drengs, sem geymdi innra það sem
aðrir létu óspart í ljósi, fágætlega
dulur og fáskiptinn, en átti hlýtt
bros á góðum stundum. ívar var
samvizkusamur iðjumaður, sem all-
ir rómuðu fyrir vel unnin verk,
vandvirkur sýndi hann verki hveiju
einlægni og alúð. Trúmennsku hans
í hvívetna var við brugðið.
Björn ívar eins og hann hét fullu
nafni var fæddur á Reyðarfírði,
sonur hjónanna Önnu Halldórsdótt-
ur og Björns Stefánssonar bifreiða-
stjóra, sem nú er látinn, yngstur 6
barna þeirra ágætu hjóna. Hann
ólst þar upp og átti atlæti gott, var
hægur drengur og kurteis svo sem
hann var allt tii ævinnar loka. ívar
var snemma vel verki farinn og
vann í ýmsu, m.a. með föður sínum,
og þótti lagtækur vel eins og hann.
Énginn veit í annars hujg og and-
legir erfíðleikar sóttu að Ivari mín-
um öðru hvoru og vörpuðu alvarleg-
um skuggum á ævileiðina. ívar fór
svo suður til Reykjavíkur, bæði til
að leita sér lækninga svo og til að
vinna sem best fyrir sér þegar af
bráði og sem betur fór var það oft
langtímum saman. Hann var alla
jafna alvörugefinn en býsna glett-
inn, ef því var að skipta og sýndu
ýmsar athugasemdir hans hversu
vel hann fylgdist með mörgu. Mér
sagði góð vinkona hans að hann
hefði gjarnan leikið á alls oddi þeg-
ar sá gállinn var á honum og allir
skuggar voru víðsíjarri. Hún sagði
líka: ívar var vinfastur, prúður í
dagfari, hjálpsamur og hlýr, og oft
veitandi vel þeim sem áttu erfiðara
en hann.
Sú lýsing kemur vel heim og
saman við mynd mína af hæglætis-
dreng, sem hugsaði margt, óáleitinn
með afbrigðum var hann, en glaður
á góðum stundum bernskunnar.
Mér er hann minnisstæðastur
fyrir lítið atvik á skólaganginum,
þegar tveir stórir strákar réðust að
litlum væskli. Augu ívars skutu
gneistum og áður en ég komst á
vettvang hafði hann stillt til friðar.
Séifi’æðiiigar
í l>lóm;isUr<‘vliii<>iim
iið öll la‘kir<rri
blómaverkstæði
INNA

Skólavörðustig 12,
á horni Bergstaöastrætis,
sínii 19090
t
Systir mín,
GUÐNÝ ÁGÚSTA GÍSLADÓTTIR CULP,
andaðist í sjúkrahúsi í Philadelphia þann 19. ágúst sl.
Hera Gísladóttir.
Jafnöldrum hans kom afskiptasemi
hans svo á óvart að þeim féllust
hreinlega hendur. En þetta litla
atvik lýsti ívari betur en löng um-
sögn margra orða.
Á ævinnar örðugu leið átti hann
margar ánægjustundir og margir
léttu honum lífsgönguna. Foreldrar
hans og systkini reyndust honum
afbragðsvel í vakandi umhyggju og
nú að undanfömu átti hann kæran
förunaut þar sem var unnusta hans,
Kristín Pétursdóttir. Hann var enda
þakklátur þiggjandi alls góðs sem
gert var fyrir hann, en hann var
veitandi einnig þegar húmsins
skuggar hurfu á braut.
Hans umhyggjusömu og góðu
móður eru sendar innilegar samúð-
arkveðjur frá okkur hjónum. Einnig
unnustu hans, systkinum og þeirra
fólki, svo og þeim öðrum sem þótti
vænt um hann.
Örlagavefurinn spinnst á svo
margan veg og mismunandi. Lífs-
ganga okkar hefur svo mörg blæ-
brigði og blómin svo ólík er á leið-
inni vaxa.
Ívar minn á sér góða sögu við
leiðarlok, varðaða mörgu mætu
verki, mörgu hlýju brosi, þó oft
hafi húmað að í huga hans. Kært
veri hann kvaddur hinzta sinni.
Blessuð sé mæt minning.
Helgi Seljan.
t
Eiginmaður minn,
EINAR A. MAGNUSSON
frá Leirubakka,
Mávahlfð 13,
lést í Borgarspítalanum þann 20. ágúst.
Fyrir hönd fjölskyldunnar.
Þuríður Árnadóttir.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
PETRÍNA ÁSGEIRSDÓTTIR,
Hlff,
(safirðl,
sem lést í Sjúkrahúsi ísafjarðar 16. ágúst, verður jarðsungin fré
ísafjarðarkapellu mánudaginn 24. ágúst kl. 14.00.
Börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, er sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
UNNAR BERGSVEINSDÓTTUR,
Þórólfsgötu 14,
Borgarnesi.
örn R. Sfmonarson,
Teitur Sfmonarson,
Sigrún Símonardóttir,
Sigurbjörg Sfmonardóttir,
Bergsveinn Sfmonarson,
Sonja Ásbjörnsdóttir,
Margrét Jónsdóttir,
Ólafur Á. Steinþórsson,
Sigurður Óskarsson,
Jenny Johansen,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Einlægar þakkir sendum við öllum þeim, sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför
PÁLS LÍNDAL
ráðuneytisstjóra.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún Jónsdóttir,
Þórhildur Líndal, Eiríkur Tómasson,
Jón Ulfar Lfndal,
Björn Lfndal,
Páll Jakob Lfndal,
Hulda Sigrfður Jeppesen,
Anna Salka Jeppesen,
Stefán Jón Jeppesen,
Sólveig Guðmundsdóttir,
og barnabörn
Bára Magnúsdóttir
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritsljórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.