Morgunblaðið - 23.01.1993, Síða 40

MORGyNBLAÐIÐ LAUGARDAGUB 2$. JANÚAR 1993
40
t
Eiginmaður minn,
ÓSKAR B. MAGNÚSSON,
er látinn.
Blómey Stefánsdóttir.
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
SIGURBJÖRG HELGADÓTTIR,
Heiðarbrún 18,
Stokkseyri,
lést á heimili sínu 18. janúar.
Jarðarförin fer fram frá Stokkseyrarkirkju laugardaginn 30. janúar
kl. 14.00.
Valdimar Jónsson,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Maðurinn minn,
SVEINN ÓLAFSSON
bóndi á Snælandi,
Kópavogi,
síðasttil heimilis íVogatungu 103,
andaðist 21. janúar á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðný Pétursdóttir.
t
Ástkær eiginkona mín og móðir okkar,
FJÓLA EINARSDÓTTIR
frá Vestmannaeyjum,
Norðurtúni 22,
Bessastaðahreppi,
lést í Landakotsspítala miðvikudaginn 20. janúar.
Bergur Ólafsson,
Einar Bergsson,
Ólafur Bergsson.
t
Hjartkær móðir, tengdamóðir og amma,
GUÐLAUG TÓMASDÓTTIR,
vistmaður á elli-
og hjúkrunarheimilinu Grund,
lést í Borgarspítalanum fimmtudaginn 21. janúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Rútur Eggertsson, Bergljót Einarsdóttir,
Jóhannes Eggertsson, Vilborg Þorsteinsdóttir
og barnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
JÓN ODDGEIR JÓNSSON,
Tómasarhaga 55,
Reykjavík,
lést í Hafnarbúðum, Reykjavík, 22. janúar.
Fanney Jónsdóttir,
Baldur Hrafnkell Jónsson, Edda Margrét Jensdóttir
og barnabörn.
t
Ástkær faðir minn, sonur okkar og bróðir,
JÓN PÁLL SIGMARSSON,
er andaöist 16. þessa mánaðar, verður jarðsunginn frá Hallgríms-
kirkju, þriðjudaginn 26. janúar 1993, kl. 13.30.
Sigmar Freyr Jónsson,
Dóra Jónsdóttir, Sveinn Guðmundsson,
Sigmar Jónsson
og systkini hins látna.
t
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
GUÐNA S. GUÐMUNDSSONAR,
Hæðargarði 35,
áður Skipasundi 11.
Sigrún Oddgeirsdóttír,
Ingvar A. Guðnason, Þórunn Guðmundsdóttir,
Gunnar Guðnason, Sigríður Davíðsdóttir,
Haukur Geir Guðnason, Anna Sigríður Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
Gíslný Jóhanns-
dóttir - Minning
Fædd 3. júlí 1911
Dáin 14. janúar 1993
í dag verður jarðsett frá Landa-
kirkju i Vestmannaeyjum tengda-
móðir mín, Gíslný Jóhannsdóttir, en
hún Iést í Landspítalanum í Reykja-
vík 14. janúar sl. eftir skamma legu.
Foreldrar hennar voru hjónin Jó-
hann Jónsson og Jónína Steinunn
Sigurðardóttir er bjuggu að Efri-
Vatnahjáleigu í Austur-Landeyjum.
Gíslný átti þijár systur og eru þær
allar látnar. Ung að árum réðst hún
að Dufþaksholti í Hvolhreppi. Þar
kynntist hún syni hjónanna, Þor-
steini Ólafssyni, og gengu þau í
hjónaband 1. desember 1929.
Bjuggu þau fyrst í Efri-Vatnahjá-
leigu, en árið 1934 fluttust þau til
Vestmannaeyja og þar var heimili
þeirra upp frá því. Þorsteinn og
Gíslný eignuðust 16 böm og em þau
öll á lífi nema yngsti sonurinn. Hann
drukknaði 10. júlí 1980, þrítugur
að aldri. Barnabörnin eru orðin 38
og bamabamabörnin 31.
Það er mikið ævistarf að ala 16
böm og koma þeim upp og dugði
þá ekki alltaf dagurinn fyrir það sem
ljúka þurfti við. Hún lagði metnað
sinn í að bömin væru snyrtileg og
hrein og bám þau því vitni. Þau
vöndust fljótt á að rétta hjálparhönd
og hefur samheldni þeirra verið ein-
staklega góð alla tíð. Þorsteinn var
heilsulítill síðari hluta ævi sinnar
og lést hann 13. apríl 1967.
Árið 1972 flytur Gíslný til
Reykjavíkur og á þar heima upp frá
því í skjóli bama sinna. Gíslný var
mjög tilfínninganæm og bar mikla
umhyggju fyrir sínum. Hún gladdist
yfír velgengni þeirra og ef eitthvað
bjátaði á leið henni ekki vel. Best
leið henni þegar hópurinn hennar
var saman kominn og hún gat verið
með. Það er mikil gæfa og góður
skóli að fá að kynnast slíkri mann-
kostamanneskju sem tengdamóðir
mín var. Ég þakka henni 30 ára
samveru.
Góður Guð geymi hana. Hvíli hún
í friði.
Anna Finnsdóttir.
Hinn 14. janúar sl. lést hún amma
mín, Gíslný Jóhannsdóttir, í Land-
spítalanum eftir stutta sjúkdóms-
legu. Hún verður jarðsungin í dag,
laugardaginn 23. janúar, frá Landa-
kirkju í Vestmannaeyjum.
Gíslný var fædd í Efri-Vatnahjá-
leigu í Austur-Landeyjum 3. júlí
1911. Hún var dóttir hjónanna Jó-
hanns Jónssonar og Jónínu Stein-
unnar Sigurðardóttur. Á fimmtánda
ári fór hún sem vinnukona að Duf-
þaksholti og þar kynntist hún
mannsefni sínu, Þorsteini Ólafssyni,
sem fæddist 24. júní 1896. Gíslný
og Þorsteinn giftu sig 1. desember
1929 og hófu á árinu 1930 búskap
á Efri-Vatnahjáleigu. Þau urðu að
bregða búi árið 1934 þar sem Þor-
steinn þjáðist af heymæði. Lá þá
leið þeirra til Vestmannaeyja þar
sem þau bjuggu síðan öll búskapar-
ár sín.
Gíslný og Þorsteinn áttu miklu
barnaláni að fagna og alls eignuð-
ust þau sextán böm á 23 ámm. Öll
böm þeirra komust á fullorðinsár,
en þau em: Jóhanna, f. 1930,
Tryggvi, f. 1931, Ólafía, f. 1933,
Trausti, f. 1935, Halla, f. 1936,
Lilja, f. 1937. Reynir, f. 1938, Sól-
veig, f. 1940, Birgir, f. 1942, Guð-
rún, f. 1943, Jónína, f. 1944, Smári,
f. 1946, Svanur, f. 1947, Sigurvin,
f. 1950, d. 1980, Vilborg, f. 1951
og Sigurbjörg, f. 1953.
Á ámnum 1934-1953 bjuggu
Gíslný og Þorsteinn í svonefndum
Vesturhúsum í Vestmannaeyjum.
Þar höfðu þau til umráða 2-3ja
herbergja íbúð og þar fæddust öll
bömin þeirra nema þrjú þau elstu.
Árið 1953 fluttust Gíslný og Þor-
steinn ásamt bömum sínum í rúm-
gott hús á Kirkjubæjarbraut 4, en
það hús hafði Þorsteinn byggt með
aðstoð elstu bama sinna, þó sérstak-
lega Trausta. Þorsteinn lést árið
1967 en Gíslný hélt heimili næstu
fímm árin fyrir yngri böm sín. En
árið 1972 seldi hún hús sitt og flutt-
ist til Reykjavíkur. Hún bjó fyrst
hjá syni sínum Birgi, en síðar á
heimili Trausta og síðastliðin 12 ár
hélt hún heimili ásamt syni sínum
Smára.
Ég varð þess aðnjótandi að dvelja
hjá ömmu minni ásamt yngri systur
minni sumarpart árið 1968. Þar
bjuggu þá hjá henni yngstu bömin
hennar og á efri hæðinni bjó dóttir
hennar ásamt fjölskyldu, en á þeirri
hæð höfðu nokkur böm hennar búið
fyrstu búskaparár sín. Það þótti
ekki margt til heimilis þá, því þegar
mest var vom 30 manns til heimilis
hjá henni. Sum bama hennar hófu
búskap á heimili hennar og jafn-
framt fengu nokkrir vertíðarmenn
er komu til Eyja samastað hjá henni.
Vinnudagur hennar var því ansi
langur því að alltaf gekk hún síðust
til hvílu og var fyrst á fætur.
Þegar ég var hjá henni hélt hún
af miklum myndarskap um heimilis-
haldið. Hún lagði mikla áherslu á
að allri gengju snyrtilega um og
öllum var ætlað ákveðið hlutverk í
heimilishaldinu. Sparsemi og nýtni
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og vinarhug við
andlát og útför sonar okkar og barnabarns,
GUNNARS STEFÁNS.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki vökudeildar Landspítalans
fyrir þeirra mikla starf og stuðning á erfiðum tímum.
Elsa Gunnarsdóttir, Davfð Halldórsson,
Valgerður Stefánsdóttir, Gunnar Þorsteinsson,
Ester Hjaltadóttir, Halldór Sigurðsson,
Ásta Finnbogadóttir.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og vinarhug við
andlát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
MARGRÉTAR ÓLAFSDÓTTUR,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
áður til heimilis á Brunnsti'g 2,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hrafnistu, Hafnarfirði,
og St. Jósefsspítala, Hafnarfirði, fyrir góða aðhlynningu.
Þórlaug Júliusdóttir,
Eyþór Júlfusson, Bergljót Gunnarsdóttir,
Sigriður Júlíusdóttir, Arnfinnur Arnfinnsson,
Þorkell Júlíusson, Erla Friðjónsdóttir,
Guðbjörg Júlíusdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
var höfð í fyrirrúmi og í hennar
augum var varla til verri löstur en
eyðslusemi.
Fyrir skömmu er ég ræddi við
hana um árin hennar í Eyjum og
spurði hana hvað henni hefði þótt
erfíðast, þá kom svar hennar mér á
óvart því ég átti von á að stundum
hefði verið erfítt að láta verka-
mannalaunin hans afa duga svo
stóru heimili. En nei — það var
vatnsleysið sem henni hafði þótt
erfiðast, en á þeim tíma höfðu Vest-
mannaeyingar rigningarvatnið til
heimilisnota og var því safnað í sér-
staka brunna, en það vildi oft þijóta.
Hún sagði mér að yfirleitt hefðu þau
samt haft nóg vatn til neyslu, en
erfítt hefði henni þótt að hafa stund-
um bara einn lítinn bala af vatni til
að þrífa alla krakkana. Ég spurði
hana þá hvort ekki hefði verið erfítt
á kreppuárunum og hvort afí hefði
ekki lent í því að vera atvinnulaus
eins og margir aðrir verkamenn.
Hún taldi nú ekki að það hefði ver-
ið neitt erfiðara hjá þeim þá en á
öðrum tímum, því þau hefðu alla tíð
gert ráð fyrir óvissum tekjum og
verið búin að spara einhveijar krón-
ur, sem síðar var gripið til ef afí
varð atvinnulaus.
Þegar hún amma mín fluttist til
Reykjavíkur 61 árs að aldri var hún
orðin svo slitin af allri vinnuþrælk-
uninni að mestallur máttur var far-
inn úr handleggjunum. Hún átti því
orðið erfítt með öll erfíðari heimilis-
verk og kunni því ákaflega illa, en
gekk þó til verka svo að segja til
síðasta dægurs.
Þegar ég lít yfír æviskeið hennar
get ég ekki annað en fyllst aðdáun
á því hversu vel hún komst frá því.
Hún ól böm sín upp af miklum
myndarskap þrátt fyrir ákaflega
erfíð skilyrði og veitti þeim haldgott
veganesti. Þau eru samhent þessi
systkini og hafa alla tíð verið mjög
sterk tengsl á milli þeirra og fjöl-
skyldna þeirra, sem ég vona að
breytist ekki þótt ættmóðirin sé nú
fallin frá.
Guð blessi minningu ömmu
minnar.
Anna Þórðardóttir.
Ég vil með nokkrum orðum minn-
ast ömmu minnar, hennar Gíslnýjar
Jóhannsdóttur, eða ömmu litlu eins
og ég kallaði hana.
Hún amma litla var ein af þeim
sem safnaði ekki veraldlegum auði,
heldur voru auðæfí hennar fólgin í
bömunum hennar 16. Þessum stóra
bamahópi komu hún og afí til
manns með miklum myndarbrag. í
dag era bömin 15, því að árið 1980
þurfti hún amma litla að sjá á eftir
syni sínum, Sigurvin, í hina votu
gröf.
Rúmlega 80 manna niðjahópur
kveður mæta konu í dag. Um leið
og ég votta öllum aðstandendum
mína innilegustu samúð bið ég
ömmu litlu guðs blessunar á nýrri
vegferð og kveð hana með versinu:
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Beggó.