Morgunblaðið - 30.01.1993, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. JANÚAR 1993
35
Guðmundur Guð-
mundsson bóndi, Dals-
mynni - Minning
Fæddur 15. september 1902
Dáinn 24. janúar 1993
Afi er dáinn.
Hann mun aldrei aftur taka okk-
ur á hnén, kveða vísur fyrir okkur
eða fara með okkur til hestanna
sinna og leyfa okkur á hestbak.
Afi á aldrei eftir að koma í heim-
sókn til okkar, né til hans Afa-
stjama, sem hann gaf okkur í fyrra.
Við sitjum og hugsum og hugs-
um. Samt vitum við vel að afi var
orðinn níutíu ára og hann vildi
bara vera heima hjá sér og hugsa
um dýrin sín. Okkur finnst það svo
gott hvað afi var hraustur og þurfti
ekki að liggja lengi á spítala.
Litli bróðir okkar, Guðmundur
Grétar, þriggja ára, sagði: „Ég set
bara glugga á himininn og sé afa.“
Þó það sé ekki gluggi á himninum,
þá vitum við að afi fylgist með
okkur öllum.
Guð geymi afa.
Barnabömin á Kálfavöllum.
Nú þegar komið er að kveðjustund
langar okkur systkinin að minnast
pabba með örfáum orðum. Hann
var fæddur í Kolviðamesi 15. sept-
ember 1902, yngstur barna þeirra
hjóna Margrétar Hannesdóttur og
Guðmundar Þórarinssonar. Pabbi
ólst þar upp og tók við búi af föð-
ur sínum látnum og rak það ásamt
móður sinni.
Árið 1941 kvæntist hann
mömmu, Margréti Guðjónsdóttur
frá Kvíslhöfða í Álftaneshreppi.
Amma bjó hjá þeim þar til hún
andaðist í hárri elli.
Árið 1948 keyptu þau jörðina
Dalsmynni, þar sem þau komu okk-
ur upp, ellefu systkinum. Þau
byggðu upp jörðina af miklum stór-
hug. Sem dæmi má nefna virkjuðu
þau Núpá upp úr 1950, það var
mikið stórvirki í þá daga.
Það voru mikil forréttindi að fá
Fædd 14. maí 1936
Dáin 18. janúar 1993
í dag kveðjum við með söknuði
Sigurbjörgu Helgadóttur, „Sísí“,
sem undanfarin ár hefur starfað á
Kumbaravogi og séð um handa-
vinnu og viðgerðir á fötum fyrir
vistmenn. Við kveðjum og viljum
minnast Sísíar sem var kær og
traustur vinnufélagi og ekki síst
góður heimilisvinur. Sísí átti sinn
þátt í gleði okkar og sorgum á sinn
hægláta og nærfærna hátt.
Mikið tómarúm hefur nú skapast
á Kumbaravogi. Einn fastur liður
tilverunnar hér var þegar Sísí kom
á morgnana og opnaði handavinnu-
herbergið - þá var „dagurinn byij-
aður“. í handavinnustofunni undir
leiðsögn Sísíar var gott að vera,
gott afdrep, daglegar gleðistundir
margra og ekki síst staður tit að
ræða um lífið og tilveruna.
Okkur hér á Kumbaravogi er
efst í huga þakklæti fyrir þær
stundir sem við fengum að njóta
krafta hennar og nærveru. Þakk-
læti fyrir létta lund hennar og það
heimilislega viðmót sem skapaðist
kringum hana. Það var traustvekj-
andi að vita af þessum þætti starf-
seminnar í hennar höndum, og yfir-
leitt traustvekjandi að hafa slíkan
starfskraft sem vinnufélaga. Með-
an hennar naut við virtist allt sem
þarna fór fram vera svo sjálfsagt,
en það finnst best þegar hún er
farin að bak við þetta „sjálfsagða"
að alast upp saman í svona stórri
fjölskyldu. Pabbi átti stóran þátt í
þeirri einingu sem ríkti á heimilinu.
Þegar við lítum til baka, undrumst
við oft yfir þeirri þolinmæði og
natni sem hann sýndi okkur krökk-
unum. Hann gaf sér alltaf tíma,
þó að mikið væri að gera, til þess
að skreppa með okkur á hestbak,
fara í stórfiskaleik eða aðra hóp-
leiki. Sjaldan settist hann svo niður
að hann væri ekki kominn með eitt
eða tvö böm í fangið, og þá var
nú oft kveðin staka.
Pabbi las með okkur bænimar á
kvöldin og signdi okkur á morgn-
ana. Aldrei heyrðum við blótsyrði
af hans vörum og hann lagði ríka
áherslu á að við segðum ekki ljót
orð og lifðum heilbrigðu lífi. Pabbi
var heilsuhraustur allt sitt líf, nema
hvað sjón og heyrn voru farin að
daprast síðustu árin. Það kom þó
ekki í veg fyrir að hann færi á
hestbak, svo til á hveijum degi,
fram undir það síðasta. Andlegri
heilsu hélt pabbi óskertri og fylgd-
ist grannt með öllum sínum afkom-
endum, sem eru þó að nálgast
sjötta tuginn. Síðastliðið haust
héldu pabbi og mamma upp á gull-
brúðkaup sitt og níræðisafmæii
hans. Það var pabbi hrókur alls
fagnaðar. Meðal annars eyddi hann
dijúgum tíma með barnabörnunum
þegar hann varð að kenna þeim
að kveða.
Það var einkennandi fyrir pabba
hve hann var boðinn og búinn, allt
sitt líf, að aðstoða nýtt fólk sem
var að hefja búskap í sveitinni.
Hann hafði sjálfur svo mikinn
áhuga á búskap að honum var það
kappsmál að fólk næði tökum á
búskapnum strax í byijun, og hann
lagði ótrauður sitt af mörkum til
að svo mætti verða, og skipti þá
ekki máli hver í hlut átti.
Elsku pabbi. Með góðu og reglu-
sömu líferni náðir þú ótrúlega
háum aldri, þrátt fyrir mikla vinnu
og fáa frídaga, alla þína ævi. Nú
fór hugur og hjarta. Sísí hefur
barist við illvígan sjúkdóm í tvö ár
sem að lokum sigraði hinn 18. jan-
úar, en þrátt fyrir það mætti hún
alltaf til starfa, þar til um miðjan
desember sl. - það segir líka sína
sögu um hveija persónu Sísí hafði
að geyma.
Fyrir hönd Kumbaravogs og
vistmanna sem hér hafa dvalið og
átt langa og góða samvinnu við
Sísí viljum við kveðja góðan starfs-
félaga og vin, svo og votta fjöl-
skyldu hennar dýpstu samúð.
Guðni Kristjánsson.
Kallið erkomið,
komin er nú stundin,
vinarskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Mig setti hljóða er ég frétti að
vinkona mín og fyrrverandi tengda-
móðir væri dáin. Margt flaug í
gegnum huga minn og minningarn-
ar hlóðust upp. Ég kynntist Sísí
fyrir nokkrum árum er leiðir okkar
sonar hennar lágu saman. Sísí var
yndisleg tengdamóðir og alltaf gott
að koma í Heiðarhvamminn. Alltaf
var hún tilbúin að rétta hjálparhönd
ef eitthvað var að, og hjálpaði hún
mér mikið sem vinur og að vera
með son minn.
Það er svo stutt síðan hún kom
til mín hress og kát, þó að hún
vissi um þennan mikla vágest. Allt-
síðustu árin mátti oft sjá þig, milli
sjö og átta á morgnana, á hestbaki
í löngum reiðtúrum. Fáir munu
leika það eftir þér að temja hesta
eins og þú gerðir undir það síð-
asta. Fólk er venjulega komið í kör
um nírætt. Við, börn okkar og
bamabörn, þekkjum þig aðeins sem
hraustan og heilbrigðan mann, sem
aldrei bognaði, hvað sem á gekk í
lífinu, heldur harðnaði við hvetja
raun.
Það voru erfiðir tímar hjá þér
þegar mamma veiktist alvarlega
fyrir nokkrum árum, en með guðs
blessun komst hún yfir það. Trú-
lega hefur enginn beðið heitar fyr-
ir henni en þú.
Nú er skarð fyrir skildi í litlu
sveitinni okkar, þar sem þú fæddist
og undir svo vel alla þína ævi. Það
er hinn trúi dyggi þjónn sem drott-
inn tekur til sín eftir svo langa
vegferð.
Elsku pabbi. Börnin okkar sakna
afa sem tók þau á hnðé og kvað
við þau, fór með þeim í útreiðart-
úra eða tefldi og spilaði við þau.
Hún er björt og falleg minningin
um þig, sem endist okkur öllum til
æviloka.
Hafðu okkar bestu þökk fyrir
allt og allt.
Börnin.
Sumarið 1979, ég var aðeins
fjögurra ára gömul og í fyrsta sinn
á leið í sveit án foreldra minna.
Þetta átti að vera eins konar til-
raun. Ef ég fengi heimþrá yrði ég
bara send aftur suður með fyrstu
rútu. En til þess kom aldrei og
sumrin urðu fleiri en þetta eina.
Strax frá fyrsta degi var mér
tekið opnum örmum af þeim þjón-
.um Margréti og Guðmundi sem æ
síðan urðu fyrir mér sem afí og
amma í Dalsmynni. Ætíð voru þau
reiðubúin að taka við borgarbarn-
inu á sumarmánuðunum og þarna
lærði ég margt sem ég bý að enn
þann dag í dag. Afí sem var mikill
hestamaður kenndi mér að sitja
hest og þau voru ófá skiptin sem
ég fékk að beisla Skugga og ríða
út. Ég man hversu mikið ég leit
upp til afa. Ég vissi að þarna fór
maður sem hafði unnið hörðum
höndum allt frá blautu barnsbeini.
Mig langaði að gera allt eins og
hann, meira að segja líka að drekka
af kom hún með eitthvað handa
drengjunum mínum þó að annar
væri henni ekki tengdur. Það er
svo erfítt að trúa því að hún sé
ekki lengur hér á meðal okkar.
Elsku Valli, Sigrún, Gunna,
Steinar og aðrir aðstandendur. Ég
bið guð að styrkja ykkur í sorg
ykkar og söknuði og blessa minn-
ingu þessarar konu sem við elskuð-
um öll og hefur fengið hvíld í faðmi
drottins.
„Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess
sem var gleði þín.“ (Spámaðurinn
e. K.Gibran.)
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Steinunn I. Pétursdóttir.
„afakaffi“. Honum virtist aldrei
þverra þolinmæði þó að við krakk-
arnir værum að eltast og ærslast
í kringum hann. Hann hafði alltaf
tíma fyrir okkur, til að fara með
stöku, segja sögu, tefla og stundum
brá hann á leik við okkur. Við bár-
um alltaf virðingu fyrir honum og
gjörðum hans og gættum þess að
hafa hljótt er afí lagði sig. Eitt sinn
er afi fór suður bað hann mig um
að líta eftir hundinum sínum, Tátu.
Mér fannst mikið til þessa trausts
koma og lagði mig í hvívetna fram
um að uppfylla þarfir Tátu.
Nú þegar daginn er farið að
lengja á ný reikar hugurinn ósjálf-
rátt til sumarsins. Minningar mínar
um afa og ömmu og sumrin er ég
dvaldi hjá þeim gleymast aldrei —
þær eru geymdar á öruggum stað
í hjarta mínu. Elsku amma, megi
guð styrkja þig og fjölskyldu þína
á þessari skilnaðarstund.
Vala Pálsdóttir.
Langri og farsælli ævi er nú lok-
ið þegar Guðmundur Guðmundsson
bóndi í Dalsmynni í Eyjarhreppi er
kvaddur frá Rauðamelskirkju. Ell-
efu bömum var komið á legg og
miklu starfí skilað á jörðinni. Orð
og athöfn ætíð með kurteisi og
hlýju, viðmót einkenndist af skiln-
ingi og ljúfmennsku.
Margar myndir koma upp í hug-
ann.
Lítill drengur lætur sér leiðast,
kroppar hélu af glugga. Veðrið það
slæmt að mamma leyfir ekki að
hann fari einn upp í fjárhús í dag.
„Skyldi hann koma ríðandi til gegn-
inga í dag? Á Skugga? Vonandi
kemur hann í kaffí til okkar á eft-
ir en það er bara svo langt þangað
til.“ Glittir ekki í eitthvað í sortan-
um? í klakabrynju stendur hann á
tröppunum. „Mér datt í hug að
koma við áður en ég færi í húsin
ef strákurinn hefði ætlað að gefa
Mig langar til að minnast vinnu-
félaga okkar, Haralds Siguijóns-
sonar trésmiðs, sem lést sl. mánu-
dag. Þrátt fyrir að hann væri kom-
inn á efri ár kom fráfall hans á
óvart þar sem hann var alla tíð
mjög heilsuhraustur.
Hann var skemmtilegur maður,
hafði skoðun á flestum málum og
hleypti oft lífi í umræðuna í kaffi-
tímum, enda fór því fjarri að hann
væri jábróðir nokkurs.
Það hefur verið býsna lærdóms-
ríkt að kynnast Haraldi, ekki síst
fyrir það á hvern hátt hann leysti
þau verkefni sem fyrir hann voru
lögð. Fyrir utan það að vera verk-
laginn var hann með eindæmum
úrræðagóður og algjörlega laus
við að mikla hlutina fyrir sér. Því
einkenndi jafnan hans verk hversu
nýtinn hann var og allt bruðl var
sem eitur í hans beinum. Þetta
viðhorf Haralds gagnaðist að sjálf-
sögðu vinnuveitendum hans vel og
á garðann með mér.“ Stoltur pjakk-
ur tvímennir með vini sínum til
gegninga þennan dag.
Jarm heyrist úr klettaskoru um
miðjan sauðburð. Skriðið niður á
milli steina og lambið fundið, fast.
Ærin með markinu hans Guðmund-
ar reikandi um og getur ekki annað
en veinað, pabbi sóttur og lambið
losað. í annríki sauðburðar er ekki
staldrað neitt sérstaklega við þenn-
an atburð, hefði sjálfsagt gleymst
með öðru og ekki talist til tíðinda.
Næst þegar farið er til kirkju á
Rauðamel og Guðmundur hefur
sem meðhjálpari í messulok farið
með þakkarbæn tekur hann lítinn
dreng afsíðis. „Ég frétti að þú hefð-
ir bjargað fyrir mig lambi í vor.“
Fjólublár 25 krónu seðill er lagður
í lítinn lófa.
Pjaskað á litla hjólinu upp í
Dalsmynni, þar er alltaf eitthvað
að gerast. Ekki aðeins heimakrakk-
arnir úti við heldur einnig nokkrir
að sunnan í sveit. Slegist í hóp
þeirra yngri og aðkomukrakkanna,
Guðmundur að bústörfum með eldri
strákunum. Ekkert sjálfsagðara en
að bæta einum gutta við borðið.
Margrét allt í öllu, jafnt í matseld
og garðyrkju. Guðmundur spyr
frétta, létt grín frá eldri strákunum,
þotið í leikinn aftur með Tryggva.
Hjálpað til að venja undir lamb
í fjárhúsunum heima, staðið fyrir
í kró þegar hundur er látinn gelta
að ánni, fát og hræðsla og ærin
sleppur. „Ógnar skussi ertu, strák-
ur.“ Guðmundur hleypur út, fyrir
ána og nær henni inn. Heimurinn
samt að farast lengi á eftir, að láta
hann Guðmund þurfa að skamma
sig svona.
Mörgum árum seinna er komið
í heimsókn í Dalsmynni og stoltur
pabbinn sýnir frumburðinn. Mildur
hlátur, allt þetta stóra andlit
samfagnar og er að springa af
gleði, strokið um litla kollinn. Eni.
líða nokkur ár og farið er á hesta-
mannamót, Guðmundur þar og
hlær við tveim litlum hnoðrum sem
fá að fara á bak. Farið með vísu
um afastelpuna sína og hestinn
hennar, ort af Svani. Eins og tíminn
standi í stað.
Síðastliðið sumar kemur hann,
tæplega níræður, gestur á ættar-
mót burtfluttra sveitunga, glæsi-
legur á velli eins og alltaf. Glettni
og hlýja. „Ég mátti til með að líta
aðeins á gömlu kærustumar mínar
frá Stóra-Hrauni.“ Eftir fagnaðar-
fund kveður hann með reisn þegar
leikurinn stendur sem hæst.
Nú þegar heimurinn er orðinn
lítill er leitt að vera fjarri og geta
ekki kvatt Guðmund Guðmundsson
frá Dalsmynni öðru vísi en með
þessum fátæklegu orðum. Megi
minningin um þennan góða dreng
lifa hjá Margréti, afkomendunum
og öllum sem hann þekktu.
Þórólfur Árnason.
var hann ákaflega farsæll í starfí.
Með virðingu í huga kveðjum
við þennan sómamann og vottum
aðstandendum hans samúð.
F.h. samstarfsmanna í Nóa-Sír-
íus hf.
Tryggvi Hallvarðsson.
Séifnrðingar
í blóiiiaskreytingiini
við öll læltil'æri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstadastrætis,
sími 19090
Sigurbjörg Helga-
dóttir - Minning
Haraldur Sigur-
jónsson - Minning