Morgunblaðið - 14.03.1993, Blaðsíða 28

MORGUNBLABIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 14. MARZ 1993
Minning
t
Faðir minn, tengdafaðir, afi, langafi og bróðir,
EiNAR VALGARÐ BJARNASON,
lést í St. Jósefsspítala í Hafnarfirði að morgni 12. mars.
Guðbjörg Ester Einarsdóttir, Högni Einarsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Fjóla V. Bjarnadóttir, Hólmfrfður S. Bjarnadóttir,
Jón Bjarnason, Björgvin Bjarnason,
Ragnar Bjarnason.
t
Ástkær eiginmaður minn,
KJARTAN HALLDÓRSSON
frá Bæjum,
Miðleiti 5,
Reykjavfk,
sem lést 7. mars sl. verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju þriðju-
daginn 16. mars kl. 13.30.
Kristfn Þorsteinsdóttir.
t
Móðir okkar,
ANNA GUÐMONSDÓTTIR
frá Kolbeinsvfk,
dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi,
er lést í Sjúkrahúsi Akraness 7. mars, verður jarðsungin frá Akra-
neskirkju mánudaginn 15. mars kl. 14.00.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á dvalarheimilið Höfða,
Akranesi.
Börnin.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓHANN BALDVINSSON,
Hafnargötu 77,
Keflavík,
sem lést á heimili sínu þriðjudaginn
9. mars, verður jarðsunginn frá Kefla-
víkurkirkju þriðjudaginn 16. mars
kl. 14.00.
Guðrfður Eirfksdóttir,
Björn Jóhannsson, Hrönn Sigmundsdóttir,
Sigríður Jóhannsdóttir, Roy Ólafsson,
barnabörn og langafabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
JAKOBÍNA ODDSDÓTTIR,
Háaleitisbraut 32,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 17. mars
kl. 13.30.
Kristbjörg Guðmundsdóttir,
Fanney Magnúsdóttir, Jón Frímannsson
Guðrún Guðmundsdóttir, Gunnar Hjartarson
og barnabörn.
t
Faðir okkar, afi og langafi,
TRYGGVI EMILSSON,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 16. mars kl.
15.00.
Fanney Tryggvadóttir,
Elsa Tryggvadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir og afi,
GUÐJÓN VALGEIRSSON,
Sólheimum 24,
andaðist í Landspítalanum 7. mars.
Útförin verður gerð frá Langholtskirkju
þriðjudaginn 16. mars kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hins látna, er
bent á Félag nýrnasjúklinga.
Hallveig Halldórsdóttir,
Valgeir Guðjónsson, Ásta Kristrún Ragnarsdóttir,
Guðrún Arna Guðjónsdóttir, Pétur Bjarnason,
Sigrfður Anna Guðjónsdóttir, Ragnar Marteinsson
og barnabörn.
Ingibjörg Margrét
Guðmundsdóttir
Fædd 15. september 1901
Dáin 8. mars 1993
Síminn hringir, Anna mágkona
mín segir mér að tengdamamma
mín sé dáin. Ég átti von á þessum
fréttum, hún var búin að vera veik
1 nokkum tíma, en alltaf verður
söknuður sár þegar góðir vinir
kveðja. Hún var ekki bara tengda-
móðir mín, heldur líka sönn og góð
vinkona mín. Mér finnst ég vera lán-
söm að kynnast slíkri konu, hún var
hetja síns tíma. Hún verður lögð til
hinstu hvfldar á morgun, mánudag-
inn 15. mars, kl. 14, við hlið eigin-
manns síns, Valgeirs Jónssonar í
Mýrakirkjugarði, Dýrafírði, við fal-
lega fjörðinn sinn þar sem hún bjó
alla tíð þar til þau fluttust til Húsa-
víkur vorið 1964.
Ingibjörg Guðmundsdóttir var
fædd á Bessastöðum í Mýrahreppi í
Dýrafírði. Foreldrar hennar voru
Anna Jónína Bjarnadóttir og Guð-
mundur Engilbertsson. Hún fór í
fóstur til hjónanna Ingibjargar Guð-
mundsdóttir og Friðriks Bjamasonar
á Mýrum í Dýrafírði og ólst þar
upp. Árið 1924 giftist hún Valgeiri
Jónssyni frá Höfðaströnd í Gmnna-
víkurhreppi, f. 3. aprfl 1899. Þau
hófu búskap á Mýram árið 1925,
en fluttust að Gemlufjalli 1927 og
bjuggu þar til 1957 er þau fluttust
að Lækjarósi og bjuggu þar ásamt
syni sínum Jóni og tengdadóttur.
Um vorið 1964 fluttust þau til Húsa-
víkur til Önnu dóttur sinnar og Bald-
urs. Þau bjuggu í Sólbrekku 14 í
notalegri íbúð sem þau höfðu sér.
Ingibjörg átti 11 systkini sem öll era
látin. Ingibjörg og Valgeir eignuðust
níu mannvænleg börn sem öll era á
lífi og era þau í aldursröð: Guðbjörg
Sigrún, fædd 1926; Jón Kristinn,
fæddur 1927; Ingibjörg Elín, fædd
1929; Anna Jónína, fædd 1931;
Amór, fæddur 1932; Guðrún Sigíð-
ur, fædd 1934; Elísabet, fædd 1936;
Friðrik Halldór, fæddur 1940; og
Guðmundur fæddur 1942.
Það var fyrir 32 áram sem ég sá
Ingu mína í fýrsta sinn. Hún var létt
í fasi, brosmild og kvik í hreyfingum
og kaffíð hennar ilmaði vel. Hún var
ekki jengi að bera það á borð ásamt
góðu meðlæti. Með okkur tókust góð
kynni sem héldust alla tíð. Við skrif-
uðumst á, hún var úti á landi, en
við bjuggum í Hafnarfirði. Alltaf
hlakkaði ég til að fá bréfin frá henni.
Af blaðsíðunum lýsti góðvild og hlýja
sem hún var svo rík af. Umhyggjan
fyrir öðram var einstök hjá þessari
góðu konu. Hún vann verk sín í
kyrrþey og nærri má geta hvort
ekki hefur verið í nógu að snúast
með svo stóran bamahóp þar sem
engin þægindi vora eins og tíðkast
nú til dags. Mér hefur verið sagt
að hún hafí oft sungið við störfin
sín bseði innanhúss og utan. Ég
minnist þess hve gott var að koma
til þeirra Ingu og Valgeirs á Húsa-
vík. Við fóram flest sumur norður
til þeirra og þá var oft glatt á hjalla.
Tengdapabbi minn var söngelskur
maður, söng í kirkjukómum og hafði
gaman af ættjarðarlögum og ljóðum.
Við hjónin eigum góðar minningar
frá þessum ferðum og bömin okkar
líka. Þær minningar munu aldrei
gleymast. Þegar við fóram var
tengdapabbi minn vanur að fylgja
okkur úr hlaði, kom með okkur í
bflnum út fyrir bæinn og eftir góðar
kveðjur gekk hann einn til baka
heim. Þau vora bæði bamgóð og
segir það meira en mörg orð.
Ég vil þakka Önnu og Baldri fyr-
ir hönd fjölskyldu minnar hversu góð
og fórnfús þau vora tengdaforeld-
ram mínum á ævikvöldinu. Valgeir
lést 5. júlí 1981, afkomendur þeirra
hjóna era um 120 talsins.
Svo vil ég þakka af heilum hug,
elsku Inga mín, fyrir allt sem þú
varst okkur. Ég veit að nú líður þér
vel og ert búin að hitta alla ástvin-
ina sem á undan þér vora farnir.
Vertu ávallt Guði falin.
Blessuð sé minning þín, hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem.)
Aðstandendum votta ég mína
dýpstu samúð.
Heiða Jónsdóttir.
Elli þú ert ekki þung
anda Guði kærum
fögur sál er ávallt ung
undir silfurhærum.
(Steingr. Thorst.)
Þessar ljóðlínur komu oft upp í
huga minn er mér varð hugsað til
ömmu minnar og nöfnu, Ingibjargar
M. Guðmundsdóttur.
Hún var hjartahlý og góð kona
sem öllum vildi gott gera. Velferð
annarra var ávallt höfð í fyrirrúmi.
Hún var eitt af þessum nægjusömu
aldamótabörnum sem mundu tímana
tvenna.
Hennar auður var ekki stór á ver-
aldlega vísu, hennar auður vora
bömin hennar níu sem öll lifa móður
sína. Hún bar mikla umhyggju fyrir
fólkinu sínu og fylgdist vel með því,
þó úr fjarlægð væri.
Amma hafði létta lund og raulaði
yfirleitt meðan hún vann verk sín.
Hún gat verið föst fyrir og sýndi
það sig best þegar hún giftist afa
mínum, Valgeiri Jónssyni, þrátt fyr-
ir mikinn mótbyr frá fósturföður sín-
um. Afí hafði þá verið vinnumaður
þar á heimili hreppstjórahjónanna
og þótti það ekki við hæfi að amma
tæki svo niður fyrir sig. Þetta var
hennar stærsta gæfuspor, svo góður
var hann afi. Afi minn lést fyrir
tæpum tólf áram og var það ömmu
mikill missir.
Örlögin höguðu því þannig til að
ég var mikið samvistum við þau afa
og ömmu þegar þau bjuggu í sveit-
inni sinni vestur í Dýrafirði. Frá
þeim tímum á ég margar góðar
minningar sem ég verð ævinlega
þakklát fyrir. Seint gleymi ég henn-
ar óþijótandi þolinmæði þegar ég
kom rennvot eftir að hafa vaðið í
fjörunni hvað eftir annað. Meðan til
voru þurr föt heima var lítið sagt.
Þau vora ófá ijómaglösin sem hún
amma lét mig drekka í búrinu, í
þeirri veiku von að ég myndi nú
braggast eitthvað. Það var líka hún
amma sem minnti hann afa á að
kaupa ölpelana fyrir nöfnu sína þeg-
ar hann fór í kaupstaðinn. Þegar
árin færðust yfir tóku gömlu hjónin
sig upp og fluttust norður til Húsa-
víkur til dóttur sinnar Önnu og
tengdasonar, sem ávallt reyndust
þeim vel.
Þangað var líka gott að koma,
tekið höfðinglega á móti öllum og
var gestagangur þar oft mikill yfir
sumartímann.
Ég held að amma hafi lifað á því
allan veturinn og strax farið að
hlakka til næsta sumars.
Amma mín átti því Iáni að fagna
að vera frekar heilsuhraust um dag-
ana, að minnsta kosti kvartaði hún
ekki. Hún dvaldi á sjúkrastofnun í
tæpt ár og átti þaðan ekki aftur-
kvæmt. Það var hennar fyrsta og
síðasta sjúkrahúslega. Heilsu hennar
hrakaði ört undir það síðasta og
kraftarnir fóra dvínandi. Það var
erfitt að vita af þessari dugmiklu
konu sem sjaldnast hafði verið að-
gerðarlaus liggja svo máttvana og
ósjálfbjarga sem raun varð á.
Nú er sláttur hjartans hljóðnaður.
Langri ævi er lokið. Fullviss er ég
að nú hefur hann afi tekið á móti
henni opnum örmum og víst er að
hún amma fagnar endurfundunum.
Ég vil þakka ömmu fyrir alla þá
tryggð og kærleika sem hún sýndi
mér og fjölskyldunni allri og kveð
hana með sömu orðum og hún
kvaddi mig rúmri viku fyrir andlát
sitt.
„Farðu í Guðs friði, elsku nafna
mín.“
Ingibjörg S. Magnúsdóttir.
Hún Ingibjörg okkar er dáin, þessi
orð sagði móðir mín þegar hún flutti
mér lát Ingibjargar Guðmundsdótt-
ur, og ósjálfrátt setur mann hljóðan,
þó að maður hafi búist við kalli dauð-
ans undanfamar vikur.
Ingibjörg var orðin eldri kona
þegar ég man eftir henni fyrst. Ég
var á öðru ári þegar hún og maður
hennar Valgeir Jónsson fluttust úr
Dýrafirði til Húsavíkur og settust
að á efri hæðinpi í Ámahúsinu (Ket-
ilsbraut 8). Þar höfðu þau litla íbúð,
en í hinum hlutanum af hæðinni
vora Anna dóttir þeirra og Baldur
maður hennar, móðurbróðir minn.
Það var sjálfsagður viðkomustað-
ur fyrir okkur sveitafólkið að stansa
í Ámahúsinu þegar kaupstaðarferð-
imar vora famar, mín tilhlökkun við
þær ferðir var að koma í Ámahúsið
og leika við frænda minn sem er litlu
eldri en ég.
Ég man fyrst eftir Ingibjörgu við
störf í litla eldhúsinu sínu í Árnahús-
inu, en betur man ég þó eftir henni
og kynntiSt henni betur eftir að þau
hjónin fluttust í litlu íbúðina sína,
sem þau byggðu í félagi við dóttur
sína og tengdason er þau byggðu
húsið sitt að Sólbrekku 14.
Ibúðin þeirra Ingibjargar og Val-
geirs var lítil, en mjög notaleg. Inn-
angengt var úr íbúð yngri hjónanna
inn til þeirra. Það var yndislegt að
skjótast inn til Ingibjargar og Val-
geirs, hann svo kátur og gamansam-
ur, en hún svo blíð og góð. Það voru
því friður, ró og glettni sem
streymdu á móti manni þegar dyrn-
ar voru opnaðar inn til þeirra.
Nokkuð oft fóru þau Ingibjörg og
Valgeir í heimsókn til barna sinna
sem búsett era bæði á Vestfjörðum
og á Reykjavíkursvæðinu, og eftir
að Valgeir andaðist 5. júlí 1981, fór
Ingibjörg ein í þessar ferðir á meðan
þrek og heilsa leyfðu.
Ingibjörg bjó ein í íbúðinni sinni
eftir fráfall Valgeirs og inn í þá íbúð
var alltaf sjálfsagt að koma þegar
heimsóknir í Sólbrekkuna vora ann-
ars vegar.
Það var gaman að setjast inn hjá
Ingibjörgu og spjalla við hana yfir
bragðgóðu kaffi, því að hún var fróð
og minnug og gat sagt frá svo að
gaman var að hlusta, ekki síst ef
hún var að rifja uþp gamla tímann
og foma búskaparhætti.
Eftir að ég fluttist til Reykjavík-
ur, hitti ég Ingibjörgu ekki eins oft.
Þó var hægt að skjótast inn til henn-
ar, þegar komið var norður í sum-
arfrí. Þá kom best í Ijós lifandi áhugi
hennar á því sem maður var að gera