Morgunblaðið - 14.03.1993, Qupperneq 29

MORGUNBLAÐIÐ MININIINGAR SUNNUDAGUR 14. MARZ 1993
29
og hvemig maður hafði það. Sá
áhugi var svo sannur og hlýr, hún
vildi og varð að vera viss um að
manni liði vel. Umhyggja hennar og
ástúð gerðu það að verkum að mér
finnst ég geta verið eitt af bama-
bömunum hennar, þó að við væmm
ekkert skyld. Það er tilfinning sem
maður fær ekki hjá öllum.
Fyrir um það bil ári síðan veiktist
Ingibjörg og var flutt á sjúkrahús
Húsavíkur. Þaðan átti hún ekki aft-
urkvæmt. Ég kom nokkrum sinnum
til hennar á sjúkrahúsið síðastliðið
sumar og það var eins og alltaf sér-
lega notalegt að kom til hennar.
Þegar ég leit til hennar 15. febr-
úar sl. var hún orðin veikari en hún
hafði verið, og ég þóttist viss um
að ég sæi hana þá í síðasta sinn.
Hún sofnaði útaf 8. marz.
Um leið og ég kveð Ingibjörgu
með þessum fátæklegu orðum vil
ég nota tækifærið og þakka henni
ógleymanlega samfylgd.
Bömum, tengdabömum, bama-
bömum og öðmm aðstandendum vil
ég senda mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Sveinn Valdimar.
Nú er hún amma okkar horfin
yfir móðuna miklu og eftir lifa minn-
ingar sem styrkja okkur á þessari
sorgarstundu. En minningarnar em
margar, því að hún amma var ávallt
svo indæl og ljúf við alla. Margs er
að minnast, ekki síst frá því er við
heimsóttum hana á Húsavík, þar
sem hún tók á móti okkur með opn-
um örmum, því að það var fátt sem
gladdi hana meir en að fá gesti. Þá
var hún léttstíg og lék við hvem
sinn fingur. Sama var hvem bar að
garði, honum var tekið sem höfð-
ingja og framreidd veisla á ör-
skammri stundu. Það var hennar
aðal að hugsa fyrst og fremst um
aðra og að þeim liði sem best.
Það er af mörgu að taka þegar
hugsað er til baka og allar þær
stundir rifjaðar upp sem við eyddum
með ömmu. Minningarnar hrannast
upp. Þá fínnur maður hversu gott
og gaman var að ræða við ömmu.
Hún var margfróð og sérstaklega
minnug. Hún gat hlustað vel og lengi
og þegar við átti sló hún á Iétta
strengi.
Þar til fyrir nokkmm ámm mátti
bóka það að 5 jólapakkanum frá
ömmu á Húsavík vom vel pijónaðir
ullarsokkar eða ullarvettlingar, því
að hún sat með pijónana allan dag-
inn og sönglaði jafnframt lítið lag
fyrir munni sér. Það var áður en
sjónin fór að gefa sig, en sokkamir
ylja enn og eins vettlingamir. Þegar
hugsað er svona aftur í tímann man
maður hversu fallegt hár amma
hafði, svo silfurgrátt og sítt. Sjaldan
sáum við það slegið því að það var
oftast í fléttu en þegar gægst var á
hana á morgnana eða kvöldin, þegar
hún greiddi það, sást hversu mjög
fallegt það var.
Ef amma var spurð um einhvern
afmælisdag, innan fjölskyldunnar
sem utan, stóð ekki á rétta svarinu
hjá henni því að varla var til sá af-
mælisdagur sem hún mundi ekki.
Það eitt sýnir hversu vænt henni
þótti um fjölskyldu sína og vini.
Alltaf var amma glöð og ánægð
með lífið og tilvemna, sama hvað
gekk á, hún lét ekki margt raska
ró sinni. Eflaust hefur hún haft sitt
skap, en við krakkarnir fundum það
aldrei.
Víst verða heimsóknir okkar til
ömmu á Húsavík ekki fleiri í þessu
lífi, en við höfum þó alltaf minning-
una um hana í huga okkar og þar
getum við rifjað upp og verið glöð
því að hún lifir þar á meðal okkar.
Nú líður ömmu okkar ömgglega
vel, því að nú hafa þau hist, hún
og afí, sem hefur beðið hennar með
óþreyju. Og hvar sem þau eru nú,
ganga þau saman hönd í hönd heim
að gamla bænum.
Sofðu rótt, sofðu rótt,
nú er svartasta nótt.
Sjáðu sóleyjarvönd,
geymdu hann sofandi í hönd.
Þú munt vakna með sól,
guð mun vitja um þitt ból.
(Ókunnur höf.)
Elsku amma, við kveðjum þig,
farðu í guðs friði.
Þórunn, Ingibjörg, Snorri,
Dagmar og Bryndís.
Mmmng
Anna Guðmonsdótt-
irfrá Kolbeinsvík
Fædd 2. janúar 1899
Dáinn 7. mars 1993
Lækkar Iífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvildinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(H. Andrésdóttir.)
Það að eiga góða ömmu er dýr-
mæt gjöf. Amma okkar, sem hér
er kvödd, var svo sannarlega dýr-
mæt gjöf.
Amma var orðin 94 ára þegar
hún lést í Sjúkrahúsi Akraness,
södd lífdaga, en þar hafði hún dval-
ið skamma hríð, þegar kallið kom.
Meðan amma átti heima á Dval-
arheimilinu Höfða á Akranesi tók
hún virkan þátt í starfinu þar.
Meðan heilsa hennar leyfði fannst
henni dagurinn ekki vera byijaður
fyrr en hún hafði gert leikfimi-
æfingar og hefðum við, unga fólk-
ið, mátt taka okkur hana til fyrir-
myndar hvað það snerti.
Bestu stundir ömmu tel ég þó
hafá verið þegar hún stundað þá
iðju sem var handavinna, en amma
var mikil hannyrðakona. Það sýna
best verkin hennar. Voru það ófáir
sokkamir og vettiingamir sem hún
rétti að okkur og bömum okkar.
Ef maður lokar augunum og rifj-
ar upp minningar koma m.a. í ljós
myndir af ömmu sitjandi í stól að
telja út, og þá i gegnum stækkunar-
gler, því að stramminn er svo fínn.
Amma taldi ekki eftir sér að rekja
upp, hvort heldur voru lykkjur eða
spor, hún sagði gjarnan að það
væri ekki gaman að gera hlutina,
ef maður þyrfti ekki að rekja upp.
Svona var amma.
Amma las mikið og vom þá
bækur um ættfræði og dulræn
málefni henni afar kærar. Amma
taldi að það væri líf eftir dauða og
sagði hún að þegar hennar tími
væri kominn þá myndi hún hitta
afa, en afi lést árið 1989. Helst
hefði hún viljað fá að fylgja honum,
en hennar tími var ekki kominn þá.
Amma var hvíldar þurfi og hún
kveið ekki ferðalaginu mikla. Við
vitum að hún á eftir að hitta ást-
vini sína sem á undan vom farnir.
Elsku mamma, Guðmundur,
Lauga, Auður og fjölskyldur, við
biðjum góðan Guð að styrkja ykkur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Megi amma okkar elskuleg hvíla
í friði. Blessuð sé minning hennar.
Árni, Klara, Gunnar, Gylfi og
fjölskyldur þeirra.
Nú hefur hún kvatt þennan heim,
blessunin hún amma mín, orðin 94
ára gömul. Flestum finnst það hár
aldur, en amma bar ávallt aldurinn
vel og var hraust og vel á sig kom-
in þar til fyrir rúmum mánuði er
hjartað fór að gefa sig og ekki varð
aftur snúið. Tími var kominn til að
kveðja þennan heim og halda á
aðrar slóðir. Mig langar til að minn-
ast hennar í nokkrum orðum.
Amma var fædd á Kaldrananesi
á Ströndum, dóttir hjónanna Guð-
rúnar Kristjánsdóttur og Guðmons
Guðnasonar, þriðja í röð sex systk-
ina sem nú eru öll látin. Eftir er
lifandi uppeldissystir hennar, Hans-
ína Guðmundsdóttir, sem tekin var
í fóstur af þeim hjónum Guðrúnu
og Guðmoni er hún var þriggja ára
að aldri. Amma starfaði á heimili
foreldra sinna þar til hún giftist
afa, Áma S. Ingvarssyni, f. 10.
mars 1906, d. 26. júní 1989, 29.
desember 1928. Þau hófu búskap
sinn á Fiskinesi á Selströnd, en
byggðu sér síðan bæ á Sólheimum
í landi Hafnarhólms. Þau áttu fjög-
ur börn: Guðmund Lúðvík, f. 1930,
skipstjóri á Sauðárkróki, Sveinsínu
Andreu, f. 1931, starfskona á
Sjúkrahúsi Akraness, og tvíburana
Sigurlaugu Ingu, ritara á Akranesi,
og Auði Minný, stöðvarstjóra Pósts
og síma á Suðureyri, f. 1937. Árið
1946 brugðu þau búi og fluttust til
Akraness. Afí stundaði sjómennsku
alla tíð og amma var húsfreyja (í
orðsins fyllstu merkingu). Síðustu
æviárin bjuggu þau á dvalarheimil-
inu Höfða á Akranesi.
Amma hafði svo sannarlega lifað
tímana tvenna, enda fædd fyrir
aldamótin, og lifað allar þær breyt-
ingar sem orðið hafa í þjóðfélaginu
á þessari öld. Við sem fædd erum
á seinni helmingi aldarinnar eigum
sjálfsagt erfitt með að gera okkur
í hugarlund hvað það fólk sem
fæddist inn í gamalt bændasamfé-
lag sem lítið hafði breyst frá miðöld-
um, hefur á einni ævi tekið þátt í
stórkostlegum breytingum á öllum
sviðum, í umhverfi, atvinnu, búsetu,
samgöngum og ekki síst á félags-
legum aðstæðum. Þegar amma
sagði frá lífinu þegar hún var ung
var stundum eins og hún væri að
tala um lífið á annarri plánetu, allt
var svo ólíkt því sem það er í dag.
Mér finnst það ómetanlegt að hafa
fengið að kynnast ömmu og hafa
hana svo lengi hjá okur til að fræða
okkur um gamla tímann. Engar
bækur, hversu vel sem þær eru
skrifaðar, geta komið í stað frá-
sagna fólks af atburðum sem það
sjálft hefur upplifað. Amma sagði
vel frá og lýsti atburðum og fólki
svo vel að unun var á að hlusta.
Hún var svo mörgum hæfileikum
gædd sem hefðu vel mátt njóta sín
betur. Hún var mikil handavinnu-
kona eins og svo margar konur af
hennar kynslóð, og liggja eftir hana
fjölmörg listaverk á því sviði. Ótrú-
leg færni í hekli og pijónaskap kom
okkur yngra fólkinu alltaf jafn mik-
ið á óvart. Þó að skömm sé frá að
segja kann ég ekki einu sinni að
nefna mynstrin sem notuð voru í
hinar ýmsu flíkur og skrautmuni
sem prónaðir eða heklaðir voru úr
svo þunnu garni að það líktist helst
tvinna. Þetta er sannköluð listaiðja
sem stunduð hefur verið á íslensk-
um heimilum öld fram af öld, sem
sannarlega væri ástæða til að halda
meira á loft. En amma lét ekki þar
við sitja, komin yfir áttrætt lærði
hún að mála á tau og ekki voru
þau listaverk síðri. Hún var komin
yfir nírætt þegar hún lagði pijónana
á hilluna þar sem sjónin var ekki
nógu góð lengur.
Amma var vel gefin og las mikið
og fylgdist með í þjóðamálaumræð-
unni. Hún hafði mjög róttækar
skoðanir og lá ekki á ef svo bar
undir. Sérstaklega voru verkalýðs-
málin henni hugleikin, hún stóð allt-
af með þeim sem minna máttu sín,
reynslan frá tímum fátæktar og
kreppu markaði þar sín óafmáan-
legu spor. Við vorum ekki alltaf
sammála í skoðunum á þjóðmálun-
um og var þá gaman að rökræða
við þá gömlu, hún gaf ekkert eftir.
Þá var amma mjög ljóðelsk og
kunni hún fjöldann allan af ljóðum
og sálmum. Hún átti sjálf létt með
að yrkja og setja saman vísur, en
vildi lítið við það kannast, hafði
þetta bara fyrir sjálfa sig. Á sínum
yngri árum var hún sérstaklega
dugleg við kveðskapinn og liggja
eftir hana fjölmargar vísur og
kvæði frá þeim tímum en það var
nú ekkert verið að halda því sam-
an. Verður það hlutverk okkar af-
komendanna að reyna að grafa það
upp og halda saman. Þau kvæði sem
ég hef séð fjalla flest um bömin
hennar og um menn og málefni á
líðandi stund. Eru þau bæði falleg
og vel ort. Hún hafði og yndi af
fallegum söng og hafði sjálf góða
söngrödd.
Ömmu fannst það alltaf miður
að hafa ekki fengið tækifæri til að
mennta sig þegar hún var yngri og
talaði hún oft um það þegar aldur-
inn var farinn að færast yfír hana
og hún taldi að það færi að styttast
í að hún færi yfír landamærin
miklu, að þá vonáðist hún til að fá
tækifæri til að fara í skóla og
mennta sig og ferðast eins og hana
hafði alltaf iangað til. Amma var
alltaf mjög trúið og lagði mikið
uppúr bæna- og biblíulestri. Hún
var óhrædd við að mæta dauðanum
og talaði oft um það hin síðari ár
að nú færi að styttast í það að hún
færi yfir. Nú hefur amma vonandi
fengið óskir sínar uppfylltar og tyll-
ir sér á skólabekk á æðri tilverustig-
um. Guð geymi þig, amma mín, og
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
kennt mér.
Elín Árnadóttir.
t
Hjartkær eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir og afi,
KARLJ. MAGNÚSSON
rafeindavirkjameistari,
Ljósheimum 20,
verður jarðsunginn fró Víðistaðakirkju í
Hafnarfirði þriðjudaginn 16. mars kl.
14.30.
Ólöf Eiríksdóttir,
Magnús Karlsson, Ingibjörg Gfsladóttir,
Sæunn E. Karlsdóttir, Palle S. Pedersen,
Eiríkur S. Karlsson,
Sigrún S. Karlsdóttir,
Karl J. Karlsson
og barnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
EGILL BJARNASON
fornbókasali,
Kópavogsbraut 1 a,
sem lést 7. mars, verður jarðsunginn
frá Kópavogskirkju fimmtudaginn 18.
mars kl. 15.00.
Blóm og kransar eru vinsamlegast
afþakkaðir, en þeim sem vilja minnast
hans, er bent á Félag aðstandenda Alzheimersjúklinga.
Gyða Siggeirsdóttir,
Hrafnkell Egilsson, Anna Sigurjónsdóttir,
Ólaffa Egilsdóttir, Jóhann Gunnar Friðjónsson,
Sofffa Stefanfa Egilsdóttir, Gunnar Haraldsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, syst-
ir, amma og langamma,
VALGERÐUR BJARNADÓTTIR,
Mímisvegi 6,
Reykjavík,
er lést í Vífilsstaðaspítala 8. mars verð-
ur jarðsungin frá Frfkirkjunni í Reykjavík
þriðjudaginn 16. mars kl. 13.30.
Erna Ragnheiður Sigurgrímsdóttir, Árni Ólafsson,
Bjarni Sigurgrimsson, Hjördis Óskarsdóttir,
Ingibjörg Sigurgrímsdóttir, Örn Leósson,
Magnea Benia Bjarnadóttir, Valdemar Konráðsson,
Guðmundur Bjarnason, María Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUNNAR ÓLAFSSON
frá Reykjarfirði,
Snorrabraut 56,
Reykjavík,
sem lést 8. mars, verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju miðviku-
daginn 17. mars kl. 15.00.
Sigurlaug Magnúsdóttir,
Ölafur Gunnarsson, Sibylle Gunnarsson,
Anna Gunnarsdóttir, Guðmundur Magnússon,
Selma Gunnarsdóttir, Kristján Jóhannesson,
Bragi Gunnarsson, Aðalbjörg Þorsteinsdóttir
og barnabörn.