Morgunblaðið - 17.03.1993, Qupperneq 27

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVTKUDAGUR 17. MARZ 1993
27
Sesselja Jóna Magn-
úsdóttir - Minning
Fædd 27. júní 1921
Dáin 8. mars 1993
Mig langar til að kveðja elskulega
ðmmu mína sem lést á Landspítal-
anum hinn 8. mars sl. Það fyrsta
sem kom upp í hugann þegar mér
barst fregnin um andlát hennar var
hversu leitt mér fannst að hún hefði
ekki séð fyrsta langömmubarnið
sitt, en ég eignaðist son 12. janúar
sl.
Alltaf hefur verið notalegt að
heimsækja ömmu. Hún fylgdist vel
með því sem var að gerast í þjóðfé-
laginu og gaman var að ræða við
hana. Öll flölskyldan hittist oft hjá
ömmu og átti þar góðar samveru-
stundir.
Þar sem ég er búsett í Svíþjóð
hef ég ekki tök á því að vera við
útförina og þykir mér það leitt. Ég
kveð elsku ömmu mína, blessuð sé
minning hennar.
Guðrún I. Gylfadóttir.
A lífsleiðinni upplifír maðurinn
öðru hverju stundir og atvik, sem
verða til þess að honum fínnst hann
verða ógnarsmár. Sennilega þó
aldrei eins og þegar náinn og kær
ástvinur er kvaddur. Þá verða orðin
allt í einu svo vanmáttug og ná
engan veginn að túlka þær tilfinn-
ingar, sem búa í bijóstinu. Fram í
hugann streyma ótal myndir, minn-
ingar liðins tíma, sem gera tvennt
í senn: Dýpka söknuð og sársauka
nútíðarinnar en veita fölskvalausa
gleði yfír því að vita að minningin
verður aldrei frá manni tekin og
með henni er hægt að upplifa aftur
og aftur stundir fortíðarinnar og
nálgast þannig ástvin sinn, sem
ekki er hægt á annan hátt.
Fáir eru manni nákomnari en
móðir manns. Það er ekki einungis
að hún gefí lífíð sjálft, heldur styð-
ur hún bamið sitt á allri lífsleið-
inni. Hún leiðir það fyrstu spörin,
fylgist með þroska þess og vakir
yfír velferð þess. Það er líka sagt
að enginn kærleikur sé jafn sterkur
og móðurkærleikurinn. Myndast
svo sterk tilfínningatengsl milli
móður og barns að þau rofna aldr-
ei. Hafa mörg skáld og andans
menn lýst þessum tengslum með
fegurri orðum og dýpra innsæi en
flestu öðru, sem þeir hafa gert sér
að yrkisefni. Til orða þeirra er gott
að leita þegar mann skortir sjálfan
mátt til þess að túlka tilfinningar
sínar.
Andlát Sesselju, móður minnar,
kom ekki á óvart. Um langt skeið
hafði hún átt við mikla vanheilsu
að stríða. Það er sárt að horfa á
þá, sem maður ber hlýjustu ást og
sterkustu tilfinningar til þjást án
þess að geta gert neitt til hjálpar
annað en að sýna væntumþykju
sína. En nú em þrautir hennar og
sársauki að baki. Móðir mín hefur
gengið inn í fögnuð herra síns eins
og leið allra liggur. Eftir lifír minn-
ingin um hana, sú dýrmæta perla
er við, sem unnum henni munum
aftur og aftur skoða og koma á
framfæri við þær kynslóðir afkom-
enda, sem á eftir fara.
Móðir mín, Sesselja Jóna Magn-
úsdóttir, var fædd í Borgarnesi 27.
júní árið 1921. Foreldrar hennar
vora Magnús Ágúst Jónsson spari-
sjóðsstjóri og Guðrún Jónsdóttir.
Magnús var ættaður frá Fellsströnd
í Dalasýslu en Guðrún frá Valbjam-
arvöllum í Mýrasýslu. Móðir mín
var yngst þriggja bama þeirra.
Elstur þeirra var Jón, sem var lengi
hótelstjóri og skrifstofustjóri á Hót-
el Borg. Hann var fæddur 1917 og
lést árið 1972 og í miðið var Hjört-
ur fyrrverandi skipaskráningastjóri
í Reykjavík. Hann fæddist árið
1919.
Þegar móðir mín var ung að áram
giftist hún Þorleifí Grönfeldt versl-
unarmanni í Borgamesi. Þau slitu
samvistir en eignuðust eina dóttur,
Þóra Guðrúnu Grönfeldt, skurð-
stofuhjúkranarfræðing, sem gift er
Gylfa Konráðssyni blikksmíða-
meistara. Móðir mín giftist öðru
sinni Hreggviði Magnússyni frá
Móum á Kjalamesi og átti með
honum þijú börn: þann, sem þetta
ritar, Magnús stjórnarformann
Fróða hf. og Fijáls framtaks hf.,
sem kvæntur er Erlu Haraldsdóttur
skrifstofumanni, Hreggvið fyrst
stýrimann og síðar skrifstofumann
og meðhjálpara í Borgamesi, sem
kvæntur er Maríu Jónu Einarsdótt-
ur húsmóður, og Höllu, viðskipta-
fræðing og ijármálastjóra Frjáls
framtaks hf., en sambýlismaður
hennar er Bjami Benediktsson
framleiðslustjóri hjá SÍF. Sambúð
móður minnar og föður var stutt
þar sem hann lést rúmlega þrítugur
að aldri árið 1954. Árið 1956 gift-
ist móðir nún Jóni Guðmundssyni
frá Nesi í Selvogi, fulltrúa á Skatt-
stofunni í Reykjavík, og saman áttu
þau einn son, Guðmund, sem er
blikksmiður og kvæntur Guðrúnu
Ingvarsdóttur skrifstofumanni.
Bamabömin era 15 og eitt barna-
bamabarn.
Móðir mín ólst upp á miklu mynd-
arheimili foreldra sinna í Bórgar-
nesi. Heyrði ég hana oft tala um
æskuár sín og þá gleði og ærsl, sem
þeim fylgdu. Ekki vora þó unglings-
ár hennar eintómur dans á rósum
því þá þegar fór hún að kenna sér
þess meins, sem hún átti lengi við
að stríða. Þegar hún var tæplega
tvítug þurfti hún að gangast undir
mikla skurðaðgerð á þeirrar tíðar
mælikvarða og var þá annað nýrað
fjarlægt. Náði hún þá loks allgóðum
bata, sem entist í áratugi en þar
kom að hitt nýrað fór einnig að
gefa sig með tilheyrandi vanlíðan
og vanheilsu.
Móðir mín gekk í Kvennaskólann
í Reykjavík og lauk þaðan prófí.
Eftir það starfaði hún um skeið hjá
föður sínum í Sparisjóði Mýrasýslu
en eftir að hún giftist föður mínum
var hún heimavinnandi húsmóðir.
Heimili þeirra var að Hofteigi 20 í
Reykjavík. Eftir að hún giftist Jóni
Guðmundssyni, sem við systkinin
kölluðum pabba, áttu þau fyrst
heimili í Stigahlíð 2, síðan í Bjarma-
landi 2 og loks í tvíbýli með Guð-
mundi syni sínum og Guðrúnu
tengdadóttur í Þverárseli 10. Þar
vora móðir mín og Jón í öraggu
skjóli Guðmundar og Guðrúnar er
sýndu þeim einstaka ræktarsemi,
umhyggju og ástúð, sem auðveldaði
þeim baráttu við erfið veikindi síð-
ustu æviárin. Jón Guðmundsson
lést árið 1989.
Fyrstu bernskuminningar mínar
tengjast móður minni og föður.
Heimur okkar virtist fullur af ör-
yggi, hlýju og ástúð. En þá kom
áfallið. Faðir minn lést aðeins 31
árs að aldri, og móðir mín stóð ein
uppi með fjögur lítil börn, 1 árs, 3
ára, 5 ára og 10 ára. Slík lífs-
reynsla hlýtur að setja sitt mark á
alla, sem henni kynnast. Enn er
mér í minni hve fyrstu mánuðimir
eftir fráfall föður míns vora erfíðir.
Ég sé fyrir mér þegar ég sem lítill
drengur fylgdist með móður minni
þar sem hún var að vinna störf sín
á heimilinu og sá skyndilega að tár
streymdu hljóðlega niður vanga
hennar. Hún bar ekki sársauka sinn
á torg, átti sínar erfíðu stundir ein
með sjálfri sér, og reyndi að láta
okkur, bömin sín, ekki sjá hvað
henni leið illa, að vonir hennar og
draumar höfðu brostið. Þá var erf-
itt að vera lítill drengur og geta
lítið stutt hana í erfíðri baráttu.
Minning
Þorkell Gunnars-
son frá Akurtröðum
Fæddur 8. ágúst 1924
Dáinn 8. mars 1993
Við andlát vinar fyllast hjörtun
sorg. í þeirri sorg er aðeins til ein
huggun, ljúfar minningar liðinnar
ævi. Og í þeirri huggun fyllast hjört-
un þakklæti. Þakklæti þess . sem
notið hefur vináttu og gleðistunda.
Þakklæti fyrir að hafa fengið að
takast á við lífið með þeim einstakl-
ingi sem lokið hefur jarðvist sinni.
Þorkell Gunnarsson frá Akur-
tröðum er allur. Þó að samskipti
þess sem hér mundar skriffæri og
hins látna hafí ekki verið mikil í
áranna rás voru þau með þeim
hætti að vert er að minnast. Þó að
ég hafí frá barnæsku þekkt Kela
kynntumst við ekki fyrir alvöru fyrr
en við lentum saman í þorrablóts-
nefnd hjá okkar ágæta hjóna-
klúbbi. Þau kynni sem skapast í
hópi ólíkra einstaklinga koma fólki
oft skemmtilega á óvart. Þannig
voru kynni okkar Kela óvænt og
ánægjuleg. Þar skapaðist einlæg
vinátta sem æ skal þökkuð. Þessi
einlægi og rólegi maður reyndist
vera spaugsamur og óvenjulega
skemmtinn í góðum hópi. Stundim-
ar í stofunni á Akurtröðum, á hlað-
inu eða niðri við vatn vora gleði-
stundir og ljúft var nú spaugið og
græskulaust. Aldrei bar heilsuleysi
á góma og aldrei var æðrast yfir
nokkram hlut. Síðast hittumst við
í vigtarskúrnum skömmu áður en
Keli var fluttur til þeirrar sjúkra-
húsdvalar sem nú er lokið. Ekki bar
á öðra en allt væri í stakasta lagi
og meira segja veðráttan og um-
hleypingamir vora ekki til annars
en að spauga með. Þessa mun ég
lengi minnast.
Um leið og ég og fjölskylda mín
þökkum fyrir þau spor er saman
lágu biðjum við algóðan Guð að
styrkja hjá ástvinunum minninguna
um stundirnar góðu.
Ingi Hans.
En þar brástu vængjum á fagnandi flug,
sem frostnætur blómin heyja.
Þar stráðirðu orku og ævidug,
sem örlög hvem vilja beygja» •
Mér brann ekkert sárar í sjón og hug,
en sjá þínar vonir deyja.
(E. Benediktsson)
En þótt sárin væra djúp og grera
seint hélt lífíð áfram. Móðir mín
giftist aftur og lítill bróðir, Guð-
mundur, kom sem sólargeisli inn í
tilveru okkar allra. Tilfinningasam-
band móður minnar við okkur
systkinin var einstakt og það eitt
að vera í návist hennar veitti okkur
öryggistilfinningu. Við fundum vel-
líðunartilfínningu fara um okkur
þegar við héldum í hlýja hönd henn-
ar. Við urðum líka vör við þann
metnað, sem hún hafði fyrir okkar
hönd, þá einlægu ósk að okkur
vegnaði vel í lífinu og yrðum nýtir
þjóðfélagsþegnar. Hún hafði ef til
vill ekki mörg orð um hlutina en
það eitt að horfa í augu hennar eða
vera í návist hennar var okkur nóg
til þess að skilja hvað hún vildi.
Hún þurfti ekki mörg orð til að fá
okkur systkinin til að gera það, sem
hún óskaði eftir. Það var henni
eðlislægt að vera trú yfir því, sem
henni var falið hvort sem það var
lítið eða stórt. Henni var eðlislægt
að sýna fólki ástúð og tillitssemi
hvort sem í hlut áttu fjölskylda,
vinir eða vandalaust fólk. Það átti
að sýna öllum sömu virðinguna og
sömu tillitssemina. Lífíð sjálft
kenndi henni ýmislegt það, sem
ekki verður lært í skóla eða metið
með prófum og þeim vísdómi miðl-
aði hún til okkar systkinanna jafn-
framt því sem hún vemdaði okkur
og studdi. Þegar horft er um öxl
til uppvaxtaráranna fínnst mér að
þau fögra orð, sem Eiriar Bene-
diktsson skáld valdi móður sinni í
ljóði því, sem áður hefur verið vitn-
að til eigi vel við um viðhorf móður
minnar til mín og systkina minna.
Hann segir:
En bæri ég heim mín brot og minn harm,
þó brostir af djúpum sefa. -
Þú vógst upp björg á þinn veika arm;
þú vissir ei hik eða efa.
I alheim ég þekkti einn einasta barm,
sem allt kunni að fyrirgefa.
Þótt lífíð léki ekki alltaf við móð-
ur mína hélt hún reisn sinni og jafn:
aðargeði og kunni að gleðjast. í
raun var hún heimsmanneskja, sem
naut þess að vera innan um fólk,
klæðast smekklegum fatnaði og
taka á móti gestum. Þröngur efna-
hagur bauð þó ekki upp á mikla
möguleika í þeim efnum. Samt hafði
hún einstakt lag á að nýta það, sem
var fyrir hendi og er mér í barns-
minni hversu oft ég var stoltur anB
glæsileika hennar, framgöngu og
framkomu, einnig hversu vel henni
tókst að gera heimili okkar smekk-
legt og fallegt. Bak við bros hennar
og fas var alltaf viðkvæmni og einn-
ig rómantík. Hún naut þess að
hlusta á ljúfa og notalega tónlist
og hafði sérstakt dálæti á lögum
Sigfúsar Halldórssonar. Á yngri
árum lék hún sjálf á gítar en lagði
hann síðan á hilluna og þá var
draumur minn að læra sjálfur á
gítar hennar til þess meðal annars
að geta leikið þessi lög fyrir hana,
Uppáhald okkar af iögum Sigfúsar *
var í grænum mó. Þegar við tókum
það lag saman, mátti vart á milli
sjá hvort okkar upplifði betur róm-
antíkina og ástina í texta og lagi.
En nú er sá söngur hljóður og
horfínn. Þáttaskil hafa orðið. Móðir
mín hefur gengið sinn veg en minn-
ingin og þakklætið til hennar stend-
ur eftir. Þakklætið fyrir að hafa
fengið að njóta návistar hennar og
leiðsagnar svo lengi og að hafa
erft frá henni sterkar tilfínningar.
Allar stundir með henni vora í raun
hamingjustundir, hvort heldur sem
þær vora gleðistundir eða stundir
fullar af sársauka. Það vár gott að
gráta með henni, það var gott acj^
gleðjast með henni og það var gott
að fá í veganesti frá henni skiining
sem hún hafði á mannlegum vanda-
málum og fínna hversu viðhorf
hennar vora rétt og yfirveguð.
Dýpsta sannfæring mín segir
mér að með dauðanum sé aðeins
stigið skref inn til annars lífs. Að
á nýjum leiðum hittist fyrir ástvin*
ir, sem hafa verið aðskildir í veröld
þar sem ejcki er til sársauki eða
vanlíðan. Ég er þess líka fullviss
að með starfí sínu, viðhorfum og^
mannkærleika hvort heldur var tiF'
fjölskyldu sinnar eða til annarra,
hafi móðir mín unnið til þess í jarð-
vist sinni að fá góðar viðtökur í
nýrri veröld. Það er þessi fullvissa,
sem gerir mér og öðram ástvinum
hennar auðveldara að sætta okkur
við að hún er horfin úr okkar jarð-
neska lífi. Guð blessi móður mína, '•
Sesselju Jónu MagnúsdÓttur, og
minningu hennar.
Magnús Hreggviðsson.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
EGILL BJARNASON
fornbókasali,
Kópavogsbraut 1a,
sem lést 7. mars, verður jarðsunginn
frá Kópavogskirkju fimmtudaginn 18.
mars kl. 15.00.
Blóm og kransar eru vinsamlegast
afþakkaðir, en þeim sem vilja minnast
hans, er bent á Félag aðstandenda Alzheimersjúklinga.
Gyða Siggeirsdóttir,
Hrafnkell Egilsson, Anna Sigurjónsdóttir,
Ólafia Egilsdóttir, Jóhann Gunnar Friðjónsson,
Soffía Stefanía Egilsdóttir, Gunnar Haraldsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Faðir minn og tengdafaöir,
EINAR VALGARÐ BJARNASON,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju föstudaginn 19. mars kl.
13.30.
Fyrir hönd annarra aðstendenda,
Guðbjörg Ester Einarsdóttir, Högni Einarsson.
+
Hjartkær systir okkar,
GUÐRÚN JÓNSDÓTTIR BIGSETH
frá Tannstaðabakka
lést í Álasundi þann 13. þ.m.
Guðlaug, Herdis, Einar og Jón.