Morgunblaðið - 17.03.1993, Side 38

38
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. MARZ 1993

mmmn
« SMy/clu þeirnvjnA e.Hirþér."
Ást er
t-ií
góðu fréttir dagsins
TM Reg. U.S Pat Off —all rights reserved
® 1993 Los Angetes Times Syndicate
Ég verð að segja konunni
þinni það til hróss, að hún
kann svo sannarlega að láta
fólki líða eins og það væri
heima hjá sér.
Var nýja heimilishjálpin hér
í dag?
HÖGNI HKEKKVlSI
V EP þfcTTA RVKSUSAN SEAt É0 HEVRI ? "
JKtirgtiCiÞIaMfe
BRÉF TIL BLAÐSINS
Aðalstræti 6 101 Reykjavík - Sími 691100 - Símbréf 681811
Neðanbeltishögg í „box-
hring markaðsfræðinganna“
Frá Ómari Þ. Ragnarssyni:
Olafur M. Jóhannesson, vígreifur
riddari baráttu gegn spiilingu í flöl-
miðlum, svo að jaðrar orðið við þrá-
hyggju, ritar grein í Morgunblaðið
11. marz undir nafninu „Boxhring-
urinn". Þar raðar hann saman eftir-
farandi atriðum:
1. Box komið í tísku á ljósvaka-
miðlum, einkum á Stöð tvö.
2. Ómar heimsækir Bubba í box-
myndasafn.
3. Ómar ræðir við Ingva Hrafn
um box á undan veðurfréttum.
4. Visasport heimsækir Bubba í
æfingasal og stúdíó.
5. Bubbi spilar lag í stúdíóinu,
sem Skífan á eftir að gefa út á
plötu með GCD í sumar.
6. Nýkviknaður boxáhugi.
7. Hliðstæða: Bókaforlag færði
sig yfir á Bylguna eftir aðfínnslu
ÓMJ.
Síðan spyr ÓMJ: Er þetta allt
„tilviljun eða vel heppnað mark-
aðsátak?u (letubreyting mín) og
klykkir út með orðunum: „Box-
hrinjpir markaðsfræðinganna. “
OMJ væri vart að eyða dýrmætu
rými Morgunblaðsins í þessi skrif
ef hann teldi ekki miklar líkur á
því, að hér væri um að ræða mark-
aðsátak Skífunnar, þaulhugsað
samsæri og svívirðilegt „plott“ Jóns
Ólafssonar. Hann þarf ekki að
nefna að Jón er stjómarmaður í
Islenska útvarpsfélaginu. Það vita
allir og skilja fyrr en skellur í tönn-
um.
Athygli mína vekur, að ÓMJ snið-
gengur það, sem mestu máli skipt-
ir, að tveir þingmenn hafa lagt fram
frumvarp á Alþingi um að afnema
36 ára hnefaleikabann, sem er eins-
dæmi í heiminum.
Þetta hefði ÓMJ átt að vita, en
það passar bara ekki inn í „plott-
ið“, sem hann er að ýja að, enda
lítil hætta á andmælum við mann
í þeirri aðstöðu, sem hann nýtur í
skjóli daglegrar Ijósvakamiðlaum-
fjöllunar í einum voldugasta fjöl-
miðli landsins.
Um það gildir líka hugmynd Nix-
ons: „Let the bloody devils deny
it, “ látum helvítin þræta fyrir það.
Skítt með hversu fjarstæðar dylgj-
umar eru, hinn göfugi tilgangur
helgar meðalið og sakborningamir
gera málið enn verra með því að
reyna að verjast. En ef hann heldur
það, skjátlast honum. Því að þegar
um ítrekaða atlögu að starfsheiðri
er að ræða, kemur að því að það
verður að bera hönd fyrir höfuð
sér, eða öllu heldur kvið, því að
höggin em fyrir neðan beltisstað.
En við skulum samt hafa þetta
á léttu nótunum og til þess að varpa
ljósi á neðanbeltishnefaleika ÓMJ
skulum við skoða, hvert ályktunar-
aðferðir hans leiða okkur, ef við
beitum þeim á staðreyndir málsins
og spyijum í hans stíl:
Er eftirfarandi „Tilviljun eða vel
heppnað markaðsátak?1
1. Ingi Björn og Kristinn leggja
fram boxfrumvarpið á Alþingi ein-
mitt núna, þegar það kemur sér
best fyrir nýju plötuna frá Skífunni
og gefa fréttamönnum afsökun fyr-
ir „nýkviknuðum boxáhuga“. Jón i
Skífunni og markaðsfræðingar
hans á bak við þingmennina?
2. Boxáhugi minn er ekki „ný-
kviknaður“. Hann kviknaði árið
1952, er faðir minn sendi mér í
sveitina íslenska bók um meistara
hnefaleikanna, sem ég las í tætlur
í fásinninu. An áhugans, sem þá
vaknaði og hélst, hefði ég ekki kom-
ist á snoðir um boxmyndasafn
Bubba. Jón í Skífunni var ófæddur
1952, en var ekki lestur boxbókar-
innar í sveitinni samt liður í mark-
aðsátaki Skífunnar?
3. Árið 1938 var bókin gefin út
sem kom þessu af stað. Tengsl
milli útgefendanna og ættingja Jóns
í Skífunni?
4. Box var bannað á íslandi fyr-
ir 36 árum. Án bannsins hefði ekki
verið hægt að leggja fram boxfrum-
varp á hárréttu augnabliki fyrir
markaðsátak Skífunnar. Það skyldi
þó ekki vera að Jón í Skífunni hafí
komið þessu í kring, þá eins árs?
5. I mest lesna blaði landsins er
þess sérstaklega getið í dálki ÓMJ
á vægast sagt langsóttum forsend-
um, að Skífan gefi út plötu með
GCD í sumar? „Tilviljun eða vel
heppnað markaðsátaký sem ÓMJ
tekur þátt í með okkur öllum hin-
um? Já, hvað getur ekki komið út,
þegar beitt er ályktunaraðferð
ÓMJ, sem getur hitt fyrir hvern,
sem er?
Því að þessi skrif ÓMJ vekja at-
hygli á og augiýsa títtnefnda plötu,
og „markaðsátakið“ hefði aldrei náð
þessu hámarki, ef ekki hefði til
komið undraverð hæfni hans til að
sjá skrattann í hveiju homi. Vel-
kominn í „Boxhring markaðsfræð-
inganna", Ólafur minn, en reyndu
samt að boxa svolítið ofar næst.
Er það ekki alveg frábært, að
það lítur út fyrir að þú sért ekki
að auglýsa GCD og Skífuna, ein-
mitt þegar þú ert að gera það og
jafnvel betur en nokkur annar!
Ég á heldur engin orð um snilld
Jóns í Skífunni að stjórna mér og
þér og okkur öllum eins og strengja-
brúðum önnur en orðin, sem hljóma
þessa dagana í handboltalýsingun-
um: hvílík snilld, hvílkur leikur!
ÓMAR Þ. RAGNARSSON,
sjónvarpsfréttamaður.
Víkveiji skrifar
að fer ekkert á milli mála, að
það er handknattleikur sem
er þjóðaríþrótt íslendinga númer
eitt. í siðustu viku fylgdist mikill
meirihluti þjóðarinnar með því af
miklum áhuga fyrst hvemig Iandsl-
iðsstrákamir okkar töpuðu fyrir
Svíum, og af jafnmiklum ef ekki
meiri áhuga þegar þeir unnu Ung-
veija á fimmtudaginn var. Spennan
var ekki jafn rafinögnuð á meðan
þjóðin beið úrslitanna á laugardag,
í landsleiknum gegn Bandaríkja-
mönnum, enda vora sjálfsagt 95%
þjóðarinnar búin að gefa sér ís-
lenskan sigur fyrirfram í þeim leik,
hver varð enda raunin. Spennan
hefur þó sjálfsagt ekki verið jafn-
mikil í neinum leikjanna og nú síð-
degis í fyrradag, þegar þjóðin virt-
ist í raun og veru halda að strákam-
ir hefðu eitthvað í landslið Þýska-
lands að segja, enda urðu vonbrigð-
in að sama skapi mikil við sjö marka
tap íslenska landsliðsins. Þá var
ekki lengur hrópað „íslenskar hetj-
ur“ eða jafnvel „sannkallaðar þjóð-
hetjur", heldur ríkti hálfgerð þögn
í kjölfar þýskrar rassskellingar,
nema einstaka hjáróma rödd vildi
kenna dómurunum um íslenskar
ófarir.
xxx
Annars telur Víkveiji það vera
mjög skemmtilegt að þjóðin
skuli geta sameinast á jafn ákafan
hátt og raun ber vitni í stuðningi
sínum við landsliðið í handbolta,
þegar vel gengur. Eftir að íslenska
landsliðið hafði í frækilegum leik
lagt það ungverska að velli síðast-
liðinn fímmtudag, var Víkveiji um
stund staddur á mannamóti, þar
sem að minnsta kosti fjórar kyn-
slóðir vora saman komnar. Yngstu
gestirnir voru líklega svona fjög-
urra ára gamlir og þeir elstu í kring-
um áttrætt. Allir höfðu horft á
beinu útsendinguna, þegar „strák-
arnir okkar“ lögðu Ungveija og
stóðú uppi með þriggja marka sigur
í leikslok. Allir virtust hafa svo
mikið vit á handknattleik, að það
var eins og múgur og margmenni
af landsliðsþjálfuram væri þarna
kominn á hrafnaþing til að bera
saman bækur sínar um leikaðferðir,
leikfléttur, vamartaktík, 6-0 vörn,
4-2 vöm, klippingar á homamönn-
um og svo framvegis og svo fram-
vegis. Aldur og kyn skipti engu
máli — allir höfðu sitt til málanna
að leggja. Þorbergur Aðalsteinsson
landsliðsþjálfari gæti greinilega
leitað í smiðju til þjóðarinnar þegar
hann snýr heim með landsliðsstrák-
ana, sérstaklega ef flengingum
annarra landsliða á landsliðinu okk-
ar linnir ekki í bráð.
Víkveiji sá skemmtilega frétt
um litla hugaða stúlku í
Langholtsskóla hér í blaðinu í síð-
ustu viku, sem með aðstoð móður
sinnar sagði skólastjóraveldinu í
Reykjavík óbeint stríð á hendur og
ákvað ásamt flestum bekkjarsystk-
inum sínum að taka þátt í Lestrar-
keppninni miklu. Það er ánægjulegt
þegar börn með stuðningi foreldra
sinna segja kerfiskörlum og -kerl-
ingum stríð á hendur eins og gerð-
ist í þessu tilviki, því skýringar
Reykjavíkurskólastjóranna á því að
grannskólar Reykjavíkur gætu ekki
tekið þátt í þessari keppni eins og
grunnskólar um land allt geta fá
engan veginn staðist. Reykjavíkur-
skólamir þurfa ekkert lengri tíma
til þess að skipuleggja sína þátttöku
en aðrir skólar, og keppninni er
ekki hrandið af stað til þess að
hleypa hefðbundnu skólastarfí í bál
og brand. Mistökin sem aðstand-
endur keppninnar gerðu, voru ein-
faldlega þau að þeir snera sér ein-
vörðungu til Skólastjórafélags ís-
lands, en ekki til Skólastjórafélags
Reylqavíkur — og við það fór síðar-
nefnda félagið í fýlu. Af hveiju má
ekki einfaldlega nefna hlutina þeim
nöfnum sem þeir heita, í stað þess
að skýla sér á bak við hallærislegar
og ómarktækar skýringar eins og
þær sem þegar hafa verið gefnar?