Morgunblaðið - 16.06.1993, Side 32

32
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. JÚNÍ 1993
Minning
Kjartan Þórólfsson
vaktstjóri hjá SVR
Fæddur 18. maí 1924
Dáinn 10. júní 1993
Þegar borgin var að vakna,
fimmtudaginn 10. júní, sofnaði fað-
ir minn og tengdafaðir, Kjartan Ó.
Þórólfsson, hinsta sinn. Hann var
aðeins 69 ára gamall en hafði skil-
að góðu ævistarfi.
Fyrir þremur vikum, nokkru áður
en vitað var hve alvarlega veikur
hann var, bað kona nokkur mig um
segja sér hvað ég teldi einkenna
hann sem persónu. Ég þurfti ekki
að hugsa mig lengi um, hann væri
fyrst og fremst traustur og fóm-
fús. Þegar grannt er skoðað teljum
við að í þessum tveimur orðum fel-
ist þeir bestu mannkostir sem í
nokkrum manni geta leynst. Faðir
minn var traustur, alltaf mátti leita
til hans með allt það sem komið
gat upp í daglegu lífi, smátt og
stórt. Hann var fómfús og bar hag
allra fyrir bijósti, jafnt hag fjöl-
skyldu, vinnufélaga og annarra þótt
óviðkomandi væm.
í banalegunni talaði hann mikið
um hörmungamar í fyrrum lýðveld-
um Júgóslavíu. Það var honum líkt
að bera hag fólksins þar fyrir brjösti
þótt svona væri fyrir honum komið
því kærleikurinn til handa sam-
ferðamönnunum var óþijótandi.
Góðir feður kenna bömum sínum
margt sem að gagni getur komið í
lífmu. Við höfum í farteskinu mörg
góð ráð sem öll fela að einhveiju
leyti í sér heiðarleika, traust og
fómfysi og umhyggju fyrir náung-
anum. Nú er það aðeins í okkar
höndum að vinna úr þessum ráðum
sem hann gaf okkur. Við höfum
alla tíð notið þeirrar tryggðar og
fómfysi sem einkenndu hann. Alla
tíð var hann kletturinn sem við
gátum reitt okkur á. Við heiðrum
minningu hans best með því að
elska og virða hvert annað.
Sá máttur sem gefur öllu líf er ástin.
Tsjú-Lí
Guðni og Valka.
Kjartan Þórólfsson vaktstjóri hjá
Strætisvögnum Reykjavíkur lést í
Borgarspítala 10. júní sl. eftir
skamma en snarpa baráttu við
krabbamein.
Hinn 17. maí sl. fór hann heim
undir lok sinnar vaktar mjög veik-
ur, en fram að því vissu samstarfs-
menn ekki um veikindi hans. Það
var í samræmi við störf Kjartans
hjá SVR allar götur síðan 1948 að
ekki var slegið undan fyrr en full-
reynt var. Störf hans einkenndust
af ósérhlífni, aðgæslu og trúnaði
við sitt verkefni. Stundum er sagt
um menn að þeir séu „fyrirtækis-
menn.“ Það átti við um Kjartan á
þann hátt að hann vildi hag síns
fyrirtækis sem bestan í hvívetna
og hafði sem vaktstjóri mjög í huga
velferð „sinna manna.“
Það er mikils virði fyrir þá sem
yngri eru í starfi að fá góðar mót-
tökur hjá þeim sem eldri eru og
reyndari. Sá sem hér ritar þakkar
Kjartani fyrir Qölmörg, stundum
löng samtöl sem oft fóru fram að
loknum mesta erli dagsins og þá
ætíð um málefni SVR. Hann var
ötull að fjalla um möguleika til að
bæta og efla þjónustu við viðskipta-
vini og svo að bæta allan hag starfs-
manna. Hann þekkti breytilega
tíma og mat mikils allt það fjöl-
marga sem hefur áunnist, en hafði
jafnhliða mikinn áhuga á því að
vinna til framtíðar að bættri að-
stöðu í hvívetna.
Kynni okkur voru lítil utan vinnu,
en engum duldist að þar fór mikill
fjölskyldumaður sem mat hag og
velferð sinna ofar öllu. Það leyndist
ekki hve einlæga virðingu hann bar
fyrir eiginkonu sinni, Stellu Guðna-
dóttur.
Það er mikils virði fyrir Strætis-
vagna Reykjavíkur að hafa notið
starfskrafta Kjartans svo langan
tíma.
Megi virðing ríkja um minningu
hans.
Hörður Gíslason.
Ég hef augu mín til fjallanna:
Hvaðan kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni,
skapara himins og jarðar.
Hann mun eigi láta fót þinn skriðna,
vörður þinn blundar ekki.
Nei, hann blundar ekki og sefur ekki,
hann, vörður ísraels.
Drottinn er vörður þinn,
Drottinn skýlir þér,
hann er þér til hægri handar.
Um daga mun sólarhitinn eigi vinna
þér mein
né heldur tungiið um nætur.
Drottinn mun vemda þig fýrir öllu illu,
hann mun vemda sál þína.
Drottinn mun varðveita útgöngu þína
og inngöngu,
héðan í frá og að eilífu.
(Sálm. 121, Helgigönguljóð.)
Fallinn er frá einn af betri mönn-
um sem ég hef kynnst um ævina.
Ég ætla ekki að fara í neina ættar-
tölu heldur að tala um okkur og
okkar vinskap. Mig langar að minn-
ast míns ástkæra fyrrverandi
tengdaföður með nokkrum línum.
Eg kynntist honum fyrst árið
1967 og var það byijunin á okkar
vinarkynnum sem entust til dauða-
dags hans. Framan af var hann
mér eins og faðir, taldi í mig kjark
þegar ég þurfti á því að halda og
setti ofan í við mig þegar þurfti
með, en hann gerði það á sinn góða
og rólega hátt.
Við áttum margar góðar stundir
saman. Við fórum saman í veiðitúra
og margar útilegumar og hef ég
alltaf saknað þeirra eftir að slitnaði
upp úr sambandi dóttur hans og
mínu, en vinir vorum við eftir sem
áður og töluðum oft saman um
heima og geima og jafvel það sem
okkur lá á hjarta, enda þótt enginn
vissi um þetta tal okkar.
Upp í hugann koma margar góð-
ar stundir eins og t.d. flutningurinn
á sumarbústað þeirra hjóna, sem
ég sá um af því ég hafði rétta bíl-
inn til þess. Ánægjan yfir að sjá
bústaðinn rísa og verða að fallegu
húsi. Ég hef ekki komið þangað
síðan 1982, en ég vissi að þau hjón
bæði dunduðu sér við að gera þetta
land sem fallegast og ég varð þeirr-
ar ánægju aðnjótandi að hjálpa
honum við að girða landið. Eitt af
því síðasta sem hann sagði við mig
var að þakka mér fyrir og tjá mér
hvað hann væri ánægður eftir öli
þessi ár og að hann óskaði þess að
ég gæti fengið að njóta þess að
vera þar. Ég þakkaði honum inni-
lega fyrir og sýndi hann mér þama
í orði hversu góður hann var mér
alltaf.
Við vissum báðir að hveiju
stefndi þegar ég heimsótti hann á
spítalann, en ekki að það yrði svona
fljótt. Ég þakka góðum guði fyrir
að hann þurfti ekki að líða mikið.
Minningin um góðan mann mun lifa
með mér að eilífu. Ég ætla ekki að
hafa fleiri orð um þennan góða
mann, en ég veit að hann er okkur
nálægur.
Stella mín, ég færi þér mína inni-
legustu samúðarkveður og svo
börnunum og barnabörnunum.
Megi góður guð fylgja ykkur öllum.
Pálmar Smári Gunnarsson.
Hann pabbi er dáinn.
Hvílíkur sársauki, hvflíkt órétt-
læti allt í einu, nær enginn fyrir-
vari. Hver er tilgangurinn?
Fyrir þremur vikum var hann við
góða heilsu í vinnu hjá SVR og allt
lék í Iyndi. En þá kom höggið, hann
fékk „pest“, en honum skánaði ekki.
Síðan fer hann 25. maí á Borgar-
spítalann til rannsóknar. Tveimur
dögum síðar reið annað högg yfir,
hann greindist með krabbamein.
Læknamir og við fjölskyldan vomm
vongóð um bata, en þá kom ennþá
harðara högg, ekkert varð við neitt
ráðið. Síðan algjört reiðarslag, hann
var tekinn frá okkur, svo allt of
fljótt. Það var svo ótal margt sem
hann átti eftir að gera. Pabbi var
mikill baráttumaður og barðist við
sjúkdóm sinn eins og sönn hetja,
en þurfti að lúta í lægra haldi og
kvaddi með sannri reisn.
Pabbi var mikill fiölskyldumaður
og bar hag okkar allra fyrir bijósti.
Þegar eitthvað bjátaði á varðandi
samskipti í okkar fjölskyldu, þá var
það hann sem ræddi málin með sín-
um áherslum og reyndi að gera
gott úr málunum eins og hægt var.
Hann var staðfastur og heiðarlegur
og vildi að við bömin hans og öll
fjölskyldan væmm það einnig.
Svona var hann alltaf að hugsa um
aðra. Það var ekki nóg með að
hann hafi vakað yfír velferð okkar,
heldur starfsfélaga sinna líka. Það
vom margir sem leituðu til hans
með vandamál bæði stór og smá.
Hann reyndi alltaf að leiðbeina öll-
um inn á rétta braut.
Ég á föður mínum margt að
þakka þó að hann hafi ekki alltaf
verið ánægður með mig og ég ekki
alltaf með hann, þegar við höfðum
ekki sömu skoðun á hlutunum, en
hann reyndi allaf eins og hann gat
að leiðbeina mér og mínum. Tveim-
ur elstu bömum mínum, þeim Kjart-
ani Halldóri og Önnu Rósu, hefur
hann verið eins og besti faðir. Hann
kenndi þeim báðum á bifreið og las
þeim lífsreglumar varðandi umferð-
armenninguna. Betri leiðbeinanda
hefðu þau ekki getað fengið, ekki
síst Kjartan Halldór eftir að hann
hóf störf undir stjórn afa síns hjá
SVR. Kjartan Halldór hefur verið
meira og minna hjá ömmu sinni og
afa síðastliðin tvö ár og umhyggjan
fyrir honum hefur verið einstök.
Þegar hann kom heim af vaktinni
sinni var afi tilbúinn með afa-mjólk-
urgrautinn eða eitthvað annað í
svangan munn. Það lýsti sér best
þegar pabbi var að tala um það við
mig þegar hann var að heyja sína
baráttu að hann langði svo til þess
að komast heima af sjúkrahúsinu
þegar nafni hans kæmi úr sum-
arfríi sínu að norðan til þess að
hlynna að honum, þegar hann færi
aftur að vinna. Svona var hann allt-
af að hugsa um aðra. Síðustu orðin
Sveinn var einn hinna lands-
frægu Hvilftarsystkina, bama
þeirra Finns Finnssonar, bónda á
Hvilft, og eiginkonu hans, Guðlaug-
ar Sveinsdóttur. Tvíburabróðir
hans, Jóhann, lést af slysförum
1973, samstúdent okkar Sveins frá
MA. 1943. Og öðhngurinn Svein-
bjöm, staðarhaldari í Skálholti, er
einnig nýlega fallinn frá. Ég átti
því láni að fagna að kynnast flestum
þessara systkina á háskólaámnum,
en öll höfðu þau, sem ég kynntist,
nokkuð til síns ágætis svo af bar.
Kær vinur og bekkjarbróðir er
fallinn frá. Leiðir okkar lágu saman
frá 4. bekk í Menntaskólanum á
Akureyri, ég í máladeild, en hann
í stærðfræðideild. Við urðum sam-
stúdentar frá MA vorið 1943, fyrir
50 ámm. Við vomm saman við lög-
fræðinám í háskóla, í vist á Stúd-
entagarðinum og snæddum saman
í mötuneytinu í Gamla Garði, tókum
saman þátt í margþættu félagslífi
stúdenta á þeim ámm, bæði í leik
og starfi. Við tókum okkar kandi-
datspróf í lögfræði vorið 1949. Eft-
ir það skildu leiðir. Minn starfsvett-
vangur varð í Vestmannaeyjum, en
hans m.a. sem héraðsdómslögmað-
ur í Reykjavík, bæjarstjóri á Akra-
nesi og framkvæmdastjóri Fiski-
málasjóðs í Reykjavík.
í þessu lífi sagði hann við dóttur
mína Önnu Rósu: „Vertu staðföst,
þá fer allt vel.“ Þessi orð hans vom
hennar veganesti út í lífið.
Pabbi var mikill gæfumaður í
sínu einkalífi. Hinn 4. október 1947
kvæntist hann móður minni, Stellu
Guðnadóttur, mætri konu sem stað-
ið hefur við hlið hans í tæp 46 ár.
Þau studdu hvort annað í blíðu og
stríðu og bar hann mikla virðingu
fyrir henni og hún fyrir honum alla
tíð. Þau eignuðust íjögur böm:
Rósu, Vigdísi, Guðna og Kjartan.
Bamabömin em orðin níu, tvö
stjúpafaböm og eitt bamabama-
bam. Þau áttu líka sinn sælureit,
sumarbústaðinn í Grímsnesinu og
þar þótti þeim gott að vera saman
og helst með sem flest af bömum
sínum og ekki síst bamabömum.
Nú þegar ég kveð föður minn í
hinsta sinn er mér efst í huga þakk-
læti, þakklæti fyrir að hafa fengið
að vera dóttir hans og hafa fengið
að vera samvistum við hann þó að
oft hafi ég verið langt frá þeim
fyrir norðan. Ég bið góðan guð að
styrkja móður rfiína í hennar miklu
sorg og bið að hann vaki yfir henni,
hennar missir er svo mikill. Ég bið
guð að styrkja okkur bömin hans,
tengdabömin, bamabörain og
bamabamabamið hans. Guð gefi
að við verðum öll staðföst því að
það var hans ósk. Ég kveð að sinni
minn ástkæra föður með línunum
sem ég setti á blað eftir að hann
veiktist:
Skólaárin eru mönnum, sem fær-
ast ofar að ámm, kær í minning-
unni. Þau vinbaönd, er þá tengd-
ust, verða þvl sterkari með tíman-
um. Fyrir okkur bekkjarfélagana
er opið og ófyllt skarð við skyndi-
legt fráfall Sveins. Hann var okkar
inspector. Hann var sjálfkjörinn
forystumaður, er haldið var upp á
afmæli brautskráningar okkar frá
MA 1943 og enn við undirbúning
við 50 ára afmælið 17. júní næst-
Mig langar til að skrifa örfá orð
til vinkonu minnar, Brynhildar
Jónsdóttur.
Brynhildur mín! Það em aðeins
tveir mánuðir síðan við ákváðum
að vera vinkonur, og sú vinátta
átti að standa til dauða.
Þú ætlaðir að heimsækja mig í
ágúst. Við ráðum víst ekíri okkar
dauðdaga, en ég mun alltaf geyma
minninguna um þig i hjarta mér
og muna hlátur þinn síðustu tvö
Manstu eitt andartak?
Manstu mitt fótatak,
þegar ég lítið bam
þú ég við tvö
varst mér svo kær
ó, pabbi minn?
Með þakklæti fyrir allt. Við hitt-
umst aftur. Megi pabbi minn hvíla
í guðs friði. dóttir Vigdís.
Við fráfall Kjartans Þórólfssonar
er okkur efst í huga þakklæti og
tregi. Þakklæti fyrir það óeigin-
gjama starf sem hann vann fyrir
félagið okkar, tregi yfir því að hann
skuli vera horfinn úr hópnum, þakk-
læti fyrir hans fölskvalausu vináttu.
Á ámnum fyrir 1985 er ungir
menn tóku svokallað meirapróf
gátu þeir sem það vildu einnig feng-
ið heimild til að kenna öðmm bif-
reiðaakstur. Allt frá þeirri stundu
er Kjartan öðlaðist þessi réttindi
fyrir tugum ára var starfsvettvang-
ur hans bifreiðaakstur og öku-
kennsla. Lengst af starfaði Kjartan
hjá Strætisvögnum Reykjavíkur og
hin seinustu ár sem vaktstjóri.
Kjartan hafði sérstakan áhuga á
öllu því sem tengdist umferð og
umferðaröryggi. Lét hann þau mál
sérstaklega til sín taka jafnt sem
starfsmaður SVR og félagi í Öku-
kennarafélagi íslands. Hann tók
sæti í stjóm félagsins árið 1979 og
gegndi þar fjölmörgum trúnaðar-
störfum. Sat hann m.a. í umferðar-
nefnd Reykjavíkur um árabil. Á
þeim vettvangi fékk hann tækifæri
til að koma sjónarmiðum sínum á
framfæri. Sjónarmiðum sem lutu
að bættu gatnakerfi og umferðarör-
yggi. Kjartan var tillögugóður og
lá sjaldnast á skoðunum sínum.
Allur hans málflutningur var ná-
kvæmur og rökfastur. Hann var
gagnrýninn, en allir þeir sem með
Kjartani unnu treystu heiðarleika
hans og trúmennsku. Kjartan vann
störf sín smá og stór af einstakri
prúðmennsku og tillitssemi við sam-
ferðafólk sitt. Það á vel við að segja
um Kjartan að hann var drengur
góður.
Á kveðjustundu stöndum við fé-
lagar í Ökukennararfélagi íslands
allir í þakkarskuld við Kjartan Þór-
ólfsson. Um leið og honum eru
þökkuð fómfús störf sendum við
konu hans, Stellu, bömum, fjöl-
skyldum þeirra og öðrum aðstand-
endum innilegar samúðarkveðjur á
sorgarstundu. Guð blessi minningu
Kjartans Þórólfssonar.
Félagar í Ökukennarafé-
lagi Islands.
komandi. Þótt við bekkjarsystkin
þykjumst sæmilega fær í flestan
sjó, varð það alttaf Sveinn, sem
skipulagði og hafði fomstu um
framkvæmdir - allt sem sjálfsagð-
an hlut. Sveinn var þeim hæfileikum
búinn, að aðrir sóttust eftir hans
forsjá. Hann var hrókur alls fagnað-
ar á gleðimótum, en innilegur og
háttvís, heiðarlegur og hreinn og
beinn við hvem sem hann skipti.
Fyrir mér er það stórkostlegt í
minningunni að hafa notið vináttu
og samvista við Svein á skólaáran-
um og með honum sjáum við bekkj-
arsystkinin á bak styrkum hlekk I
okkar félagsskap og kærum vini.
Við Steinunn vottum Herdísi og
fjölskyldu innilega samúð.
Jón Hjaltason
hæstaréttarlögmaður.
kvöldin sem við áttum samleið.
Vertu sæl, kæra vina.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð,
þeirra mál ei talar tunga
tárin eru beggja orð.
Foreldrum, systkinum og öðrum
ástvinum votta ég mína dýpstu
samúð.
Helga Dís.
Minning
Sveinn Fjnnsson frá
Hvilft í Önundarfirði
Brynhildur Jóns-
dóttir — Minning