Morgunblaðið - 08.08.1993, Síða 19

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8. ÁGÚST 1993
19
HÖND SÖNGVARINN, INGÓ,
sem teygir sig í átt til stjarnanna. sólgleraugun og fólkið. trommarinn fljúgandi, lýkur við lagið Knocking on
Heaven’s Door.
VARIR mætast meðan Stefán syngur „Yfir tungl og sól,/ yfir óbyggð ból,/ yfir stjðrnurnar.“
eftir.
Strákarnir á stuttermabolunum sátu við fataheng-
ið, dingluðu fótunum og sungu um gervitungl. Eg
olnbogaði mig gegnum þvöguna og í átt að salerninu.
Þar stóðu þrír piltar, ekki meira en tvítugir, á miðju
gólfinu. Tveir þeirra voru í áköfum samræðum, sem
sá þriðji reyndi lengi en árangurslaust að blanda sér
inn í. Deilur feðranna höfðu brotist fram; spengilegar
stúlkur og kæruleysi æskunnar þurfti að víkja fyrir
kindum og beitarlandi:
— Ég skal bara segja þér það að þegar við byrjum
að flytja okkar fé, þá er Tryggvi búinn að sleppa
öllu . . .
— Á ég að segja þér eitt, ha, að sko . . .
— . . . búinn að sleppa öllu, sást ekki kind.
— Halló! Halló! Má ég komast að, strákar.
Fjórar stúlkur svifu inn og deilur feðranna fjöruðu
út. Piltarnir þrír rifu upp vasapelana, réttu stúlkunum
og einn þeirra danglaði í klósetthurðirnar og sagði
mönnum að drífa sig svo dömurnar kæmust að. í því
kom dyravörður í blárri skyrtu og með dökkt bindi,
brosti bara góðlátlega yfir áköfum mótmælum pilt-
anna og ýtti stúlkunum út.
Hendur skýla brjóstum
„FUNHEITUR," söng Stefán Hilmarsson og sumir
voru vissulega heitir. Varir mættust og hendur þreif-
uðu fyrir sér. Heitast var þó par á dansgólfinu, alger-
lega búið að gleyma heiminum og höfðu breytt blússu
hennar í trefil og það eina sem skýldi brjóstunum
voru hendur hans. En þeir þreyttustu sátu á stólum
eða tröppum og höfðu rétt óljósan grun um að það
væri yfirleitt ball í Ýdölum.
Þrítug kona í grænum kjól fékk dökkhærðan pilt
til að hjálpa sér með eyrnarlokkana. „En eru þeir
ekki of stórir," spurði hann. „Elskan mín, það er inn
að vera með stóra eyrnalokka,“ svaraði hún, rótaði í
hárinu á honum og bætti við, „Stebbi er líka inn,
hann er ýktur.“
Þegar leið að lokum voru allir komnir út á dansgólf-
ið sem þangað höfðu erindi. Einhverjir stóðu við úti-
dyrnar og rýndu út í nóttina í þeirri von að hann eða
hún færi að koma. Aðrir hímdu einir og sér með sorg-
ir heimsins í andlitsdráttunum. Piltur með sigið
augnaráð, fálmkenndar hreyfingar og tilviljunar-
kenndar yfirlýsingar um heiminn, lífið, sveitina, stað-
inn og kvenfólkið var róaður niður af dyravörðum og
settur útfyrir þar sem rigningin tók við honum.
Svo var ballið búið. Hljómsveitin hætt að spila.
Dansgólfið stappaði og hrópaði dágóða stund, fékk
eitt aukalag og síðan voru ljógin kveikt. Fólk byrjaði
að tínast burt. Sumir höfðu náð sér í förunaut gegnum
nóttina, og kannski aðeins lengur. Sumir voru með
einhverjum sem þeir ættu ekki að vera með. Sumir
voru nú bara með vinum sínum. Lögreglan stóð við
afleggjarann, stöðvaði alla bíla og spjallaði við öku-
menn. Loks hvarf síðasti bíllinn út í þokuna og nætur-
þögnin ríkti meðan rótarar tóku hljóðfærin saman.
Nokkru eftir að þokan hafði gleypt síðasta bílinn ók
rúta Pláhnetunnar af stað frá Ýdölum í Aðaldal.
í ÝDÖLUM, Þ I NGEY.JARSÝSLU