Morgunblaðið - 10.10.1993, Qupperneq 26

26
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 10. OKTÓBER 1993
Sigríður Magnús■
dóttir — Minning
Fædd 14. ágúst 1941
Dáin 3. október 1993
Sunnudaginn 3. október andaðist
systir mín, Sigríður Magnúsdóttir,
eftir langvinna vanheilsu og fer
útför hennar fram frá Háteigskirkju
á morgun, mánudaginn 11. októ-
ber, kl. 13.30.
Hún var fædd 14. ágúst 1941,
dóttir hjónanna Ástrósar Guð-
mundsdóttur og Magnúsar Gísla-
sonar, sem bæði eru látin. Hún var
^jteins nokkurra mánaða gömul
þegar hún veiktist af heilahimnu-
bólgu með þeim afleiðingum að hún
missti algjörlega heyrnina. Pjög-
urra ára fór hún í heyrnleysingja-
skólann hér í Reykjavík og var þar
í heimavist. Skömmu seinna flutt-
umst við frá Akranesi hingað í
bæinn.
Hún var þriðja barn í röð sex
systkina. Það var stutt á milli henn-
ar og tveggja systra okkar, Maggý-
ar og Mundu, og eðlilega styrkti
það hana í samskiptum við önnur
böm í götunni, þar sem hún var
sjálfsagður þátttakandi í öllum
leikjum og var þrátt fyrir fötlun
sína aldrei utanveltu, heldur tók
^fcssi stóri barnahópur, sem þá lék
sér yfirleitt á götunni í ákveðnum
hluta í Efstasundinu, henni afskap-
lega vel og aldrei varð vart við
annað en að hún væri fullgildur
leikfélagi til jafns við aðra. Þetta
átti vissulega sinn þátt í að efla
sjálfsvitund og sjálfsöryggi hennar.
Hafi þessi börn og unglingar sem
þá voru þökk fyrir.
Þegar kom að því að systurnar
lærðu að hjóla, fannst Siggu sjálf-
sagt að hún gerði það líka. Foreldr-
ar okkar voru ekki mjög hrifnir af
því, vegna þess að fyrir utan heyrn-
arleysið var hún ekki búin að ná
. fullum styrk og var óörugg í hreyf-
ingum. En auðvitað lærði hún að
hjóla.
Eftir að heyrnleysingjaskólanum
lauk var ekki um annað nám að
ræða fyrr en hún fór einn vetur í
húsmæðraskólann á Blönduósi og
seinna á myndlistarnámskeið.
Heimili hennar bar þess vott að hún
kunni vel til verka, ekki síst þar sem
hannyrðir hennar og málverk voru.
Árið 1965 giftist hún Garðari
Árnasyni og áttu þau tvo drengi,
Árna Jakob og Jón Ingvar. Þau
Garðar slitu samvistir og ólust
drengirnir upp hjá móður sinni. í
löngum veikindum reyndust þeir
henni mjög vel.
Sigga skilur eftir sig stórt skarð,
hún var ekki aðeins mjög falleg
kona, heldur líka mjög vel greind
og skemmtileg. Vissulega var fötlun
hennar mikil þar sem heyrnarleysið
var, en hún var svo félagslynd og
opinská að hún einangraðist aldrei
á neinn hátt, heldur fannst bæði
henni og öðrum sjálfsagt að hún
tæki þátt í öllu sem um var að vera.
Hún var mjög sjálfstæð og styrk-
ur hennar gegnum þennan langa
veikindatíma fannst okkur með ein-
dæmum, því oft héldum við að nú
væri komið að lokum. En Sigga var
bjartsýn og létt í lund og yndisleg
manneskja sem okkur systkinunum
þótti mjög vænt um. Við munum
sakna hennar mikið, en erum jafn-
framt þakklát fyrir að hún þurfti
ekki að heygja langt dauðastríð,
þegar að því kom.
St'arfsfólki E-deildar Landspítal-
ans, þar sem hún lagðist oft inn á
síðustu árum, færum við þakkir
fyrir alúð og yndislegt viðmót.
Árna og Jóni Ingvari sendum við
hlýjar samúðar- og þakklætiskveðj-
ur.
Erla Magnúsdóttir.
Engum, sem til þekkti, kom and-
lát Sigríðar Magnúsdóttur á óvart.
í fjölda ára hafði hún átt við illkynj-
aðan sjúkdóm að stríða og fyrir
nokkrum mánuðum var sýnt að
ótímabær ævilok voru skammt und-
an.
Sigga, éins og við vinir hennar
nefndum hana, var fædd í Reykja-
vík og voru foreldrar hennar Ástrós
Guðmundsdóttir frá Akurgerði á
Akranesi og Magnús Gíslason stýri-
maður frá Gauksstöðum í Garði.
Þau bjuggu um tíma á Akranesi,
en fluttu síðar til Reykjavíkur og
áttu heima lengst af í Efstasundi
51.
Börn þeirra voru, talin eftir aldri,
Erla, Gísli, en hann er látinn, Sigga,
Margrét, Guðmunda Marsibil og
Björgvina.
Þegar Sigga var barn að aldri
kom í ljós að hún var heyrnarlaus.
Það var því augljóst að hún varð
að stunda nám í sérskóla, þar sem
hún fengi viðhlítandi kennslu. Mál-
leysingjaskólinn, eins og hann hét
þá, var í Stakkholti 3 og voru börn
tekin í skólann við fjögurra ára ald-
ur.
í þessum skóla, sem var eins og
lítið samfélag, lágu leiðir okkar
Siggu fyrst saman. Þarna var undir-
rituð starfsstúlka, sem gætti barna
í heimavist skólans, eftir að hafa
verið þar sjálf nemandi. í skólanum
kynntist ég Siggu vel, fyrst sem
barni, síðar unglingi, sem var að
stíga sín fyrstu skref út í lífið. Sigga
var hávaxin og bráðþroska, og á
þessum árum vakti hún athygli fyr-
ir glæsileik hvar sem leið hennar lá.
Seinna átti það fyrir okkur Siggu
að liggja að verða vinkonur. Hvorug
okkar var þannig skapi farin að við
ættum ekki auðvelt með að stofna
til vináttu. Þessi kynni leiddu til
þess að Sigga var aufúsugestur á
heimili okkar hjóna alla tíð.
Sigga naut hefðbundinnar
menntunar við skólann í Stakkholti
3. Þar fékk hún leiðsögn góðra
kennara, sem opnuðu henni leið til
lestrar og náms. Á þessum árum
var talkennsla kennd í mun meira
mæli en nú er. Þetta gerði henni
mögulegt að ná góðum tjáskiptum
við heyrandi. En í sínum stóra vina-
hópi meðal heyrnleysingja notaði
hún sitt móðurmál, sem er táknmál-
ið.
Nokkru eftir að skólaskyldu lauk,
aflaði hún sér meiri menntunar og
var einn vetur í Húsmæðraskólan-
um á Blönduósi. Þessi viðbótar-
skólaganga gerði hana hæfari til
að sinna húsmóðurstörfum síðar og
bjó hana betur undir lífið.
Sigga vann í fjölda ára á sauma-
stofu og um tíma vann hún við
Heyrnleysingjaskólann. Þá hafði
hún seinni árin með höndum hluta-
starf við ræstingar.
Sigga giftist Garðari Árnasyni.
Þau slitu samvistir. Þau áttu saman
tvo drengi, Árna Jakob, f. 18. sept-
ember 1964, og Jón Ingvar, f. 7.
september 1968. Eftir skilnaðinn
árið 1972 bjó Sigga ein með börn-
unum sínum, lengst af í Stigahlíð
34. Með elju og þrautseigju tókst
henni að búa þeim gott heimili og
hlúa að uppeldi þeirra. Um langan
tíma bar hún út Morgunblaðið í
hverfi sínu til að geta framfleytt
sér og sínum betur. Sigga saumaði
mikið út og bar heimili hennar vott
um listfengi húsfreyjunnar. Það er
erfitt að hugsa sér Stigahlíðina án
Siggu, til hennar var gott að koma
sakir greindar hennar og traustrar
vináttu. Hún sýndi börnum mínum
og barnabömum mikla umhyggju
og vildi alltaf fá að fylgjast með
lífsgöngu þeirra. Ég veit, að þeir
eru margir sem minnast hennar
með þakklæti í huga. Þeirra á með-
al emm við hjónin. Við biðjum Guð
að styðja og styrkja drengina henn-
ar, sem áttu hug hennar allan.
Hervör og Guðmundur.
Það er sérstakt að vera barn og
áhorfandi að heimi heyrnarlausra
eins og hann kom fyrir sjónir í stof-
unni heima. Eftir því sem árin liðu
og þroskinn varð meiri varð okkur
systkinunum ljóst að það voru mik-
il forréttindi að umgangast og taka
þátt í lífi þessara einstaklinga sem
komu reglulega á æskuheimili okk-
ar. Þar var oft glatt á hjalla og
alltaf var nóg pláss. Áður en heyrn-
arlausir stofnuðu með sér félag var
heimili okkar einn helsti samkomu-
staður fullorðinna heyrnleysingja
sem vora með afbrigðum duglegt
og vinnusamt fólk. Þessi hópur stóð
þétt saman í lífsbaráttunni og sóttu
mikið stuðning til foreldra okkar,
sérstaklega pabba sem var heyrandi
og gat greitt fyrir ýmsum málum
í heimi hinna heyrandi. Ásamt hon-
um var Brandur Jónsson, fyrrver-
andi skólastjóri Heyrnleysingjaskól-
ans, ötull við að leggja lið þar sem
þess þurfti.
í þessu samfélagi var Sigga. Hún
var alltaf kölluð Sigga stóra því hún
var mjög hávaxin og með afbrigðum
glæsileg. Hún hafði gott talmál og
þó að röddin hljómaði frábrugðin
rödd heyrandi var strax auðvelt að
skilja hana og náðum við strax
góðu sambandi við hana á fyrstu
uppvaxtaráram okkar. Sigga var
áfram tíður heimilisgestur eftir að
við vorum flogin úr hreiðrinu, enda
vora hún og mamma góðar vinkon-
ur. Þá var gaman að sitja hjá þeim
í eldhúsinu og oftar en ekki vora
umræðurnar í fréttaskýringastíl því
Sigga sýndi mikinn áhuga á að
fylgjast með og vildi gjarna fá
umræður um ýmis mál.
Sigga fylgdist af miklum áhuga
með fæðingum barna okkar og
uppvexti þeirra. Hún hafði mikla
unun af að fá að halda á minnstu
börnunum á milli brjóstagjafa og
gæla við þau. Þá fengu stóru börn-
in ekki minni athygli, en hún átti
gott með tjáskipti við þau.
Að leiðarlokum kveðjum við
Siggu stóra, en minningin um hana
mun lifa með okkur. Það voru for-
réttindi en ekki fötlun að upplifa
veruíeika hinna heyrnarlausu í
frumbernsku og fylgjst svo með lífs-
göngu þessara einstaklinga sem
voru landi og þjóð til mikils sóma.
Við vottum sonum hennar, Árna
og Jóni, samúð og vonum að þeir
sjái birtu í minningunni um góða
móður.
Bryndís, Magnús, Ragnheiður,
Guðjón og María.
Mig langar í fáum orðum að
minnast hennar Siggu vinkonu
minnar, sem lést 3. október síðast-
liðinn á Landspítalanum.
Við kynntumst þegar við vorum
litlar stelpur í Málleysingjaskólan-
um og alla tíð síðan höfum við hald-
ið vinskapinn sem þá tókst með
okkur. Sigga var falleg stúlka, dökk
á brún og brá og vakti athygli fyr-
ir það hvað hún var falleg og bros-
mild.
En eins og síðar átti eftir að
koma í ljós var hún ekki bara eftir-
t
H Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HENRIK KNUDSEN
gullsmiður,
lést 8. október.
Hans Knudsen, Laufey Ármannsdóttir,
Sif Knudsen, Stefán Ásgrimsson
og barnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ARNÞÓRA SIGFÚSDÓTTIR,
Fiskakvísl 1,
er lést í Borgarspítalanum 5. október sl., verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju, þriðjudaginn 12. október kl. 15.00.
Ragnheiður Runólfsdóttir, Snorri Björnsson,
Jón Skúli Runólfsson,
Bjarney Runólfsdóttir, Bragi Agnarsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma, dóttir og systir,
GUÐBJÖRG BJÖRNSDÓTTIR,
Þórufelli 4,
Reykjavík,
sem lést í Landspítalanum 4. október
sl., verður- jarðsungin þriðjudaginn 12.
október frá Fella- og Hólakirkju
kl. 15.00.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar 11 -E fyrir góða umönnun.
Jón T. Karlsson,
börn, tengdabörn,
barnabörn, foreldrar og systkini.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lángamma,
ELlN kristjánsdóttir
Laufskálum,
Álfheimum 35,
verður jarðsungin frá Langholtskirkju, mánudaginn 11. október
kl. 15.00.
Þeir, sem vilja minnast hennar, vinsamlega láti orgelsjóð
Langholtskirkju njóta þess.
Hjálmar Vilhjálmsson, Kristín Hallgrfmsdóttir,
Valdis Vilhjálmsdóttir, Tryggvi Hannesson,
Kristbjörg Vilhjálmsdóttir, Hallgrfmur Einarsson,
Bjarni Vilhjálmsson, Björg E. Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
tektarverð fyrir útlit sitt og glað-
lega framkomu, heldur einnig fyrir
þann mikla styrk sem hún bjó yfir
innra með sér. Sigga var kona sem
gafst aldrei upp, hún var dugleg
að bjarga sér og þrátt fyrir erfið
veikindi hin síðari ár var hún ekk-
ert ^ því að gefast upp.
Ég á eftir að sakna hennar Siggu
mikið, en ég er þakklát fyrir að
hafa kynnst henni því að hún var
mér góð vinkona og ég gleymi aldr-
ei fallega brosinu hennar, sem hún
var svo óspör á. Megi hún hvíla í
friði.
Ég votta sonum hennar, Árna
og Jóni Ingvari, mína dýpstu sam-
úð.
Sælir era dánir, þeir sem í Drottni
deyja upp frá þessu. Já, segir and-
inn, þeir skulu fá hvíld frá erfiði
sínu. (Opinberunarbók Jóhannesar,
14.13.)
Sigurborg og fjölskylda.
Okkur langar að skrifa um bestu
vinkonu okkar Sigríði Magnúsdótt-
ur sem lést 3. október sl. eftir erfið-
an sjúkdóm, sem hún sigraðist á í
fyrstu fyrir mörgum árum en hann
tók sig alltaf upp aftur. Sigga, eins
og við kölluðum hana alltaf, var
mjög sterk og dugleg kona sem
talaði aldrei um sjúkdóm sinn. Hún
fæddist á Akranesi og fluttist til
Reykjavíkur í Efstasund 51 með
foreldrum sínum nokkurra mánaða
gömul. Sigga veiktist af heila-
himnubólgu þegar hún var ungbarn
og missti hún þá heyrnina og var
alveg heyrnarlaus síðan. Hún gekk
í Heyrnleysingjaskólann í Stakk-
holti 3 frá fjögurra ára aldri til
unglingsára. Sigga giftist Garðari
Árnasyni og eignuðust þau tvo syni,
þá Árna, f. 18. september 1964,
og Jón Ingvar, f. 7. september 1968.
Sigga og Garðar skiltu samvistir
fyrir mörgum árum og hún ól syn-
ina upp og giftist ekki aftur. Þeir
eru báðir mestu myndarmenn: Árni
er lærður fóstra og hefur lokið námi
í Skrifstofu- og ritaraskólanum. Jón
Ingvar er lærður málari og á stutt
eftir í að taka málarameistarapróf.
Hún Sigga var mikil handavinnu-
kona og saumaði margar fallegar
myndir og eftir hana eru líka nokk-
ur málverk.
Við eigum góðar minningar um
að hún kom alltaf til okkar snemma
á morgnanna til að fá kaffisopa og
var dugleg að fara með okkur í
heimsóknir. Síðan hún veiktist mik-
ið höfðum við sérstaklega mikið
samband og voram mikið hjá henni
til dauðadags. Okkur þótti mjög
vænt um hana. Nú er hún Sigga
farin frá okkur svona ung og fær
ekki að lifa með okkur. Nú fer hún
til foreldra og bróður síns á himn-
um. Við viturn að hún verður ánægð
að fara til þeirra.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um hana. Það er skrítið að
hún sé horfin allt í einu. Við voram
svo vanar að hún hefði samband
við okkur og við færam eitthvað
saman út og núna er bara þögn og
vantar að textasíminn hringi eða
að dyrabjölluljós blikki. Hún kom
alltaf svo ljómandi hress til okkar.
Nú hringir síminn ekki lengur og
ekki heldur dyrabjallan og við mun-
ufn sakna þess.
Sigga vann lengi í Heyrnleys-
ingjaskólanum í Stakkholti 3 og líka
við að þrífa hjá Félagi heyrnar-
lausra. Hún vann á mörgum stöðum
við hreingerningar og líka í mörg
ár við að bera út Morgunblaðið í
Stigahlíðarhverfi. Hún hætti að
bera út Morgunblaðið fyrir tveimur
árum þegar hún veiktist.
Minningin um hana, hvað hún
hugsaði og gerði, hvernig hún
hreyfði sig og brosti, mun alltaf lifa
hjá okkur.
Hún er með fallegt svart hár.
Há og grönn stúlka.
Hjólar út í náttúruna
og syndir með líkamanum í vatninu sem
hún elskar.
Finnur fyrir hárri tónlist. Dansar dansar.
Hún sem heyrir ekkert hljóð
en finnur það alls staðar í líkamanum.
Við vottum sonum hennar og
ættingjum okkar innilegustu sam-
úð.
Ingibjörg, Sigríður og
Anna Jóna.