Morgunblaðið - 16.11.1993, Side 40

40
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. NÓVEMBER 1993
Hlín Ingólfsdótt-
ir - Minning
Fædd 20. október 1909
Dáin 8. nóvember 1993
Þegar ég hugsa um Hlín finnst
mér það hafa verið mikil forréttindi
að hafa kynnst henni. Á lífsleið okk-
ar er gæfa _að njóta samvista við
slíka konu. Ég minnist þess þegar
Árni kynnti mig fyrir henni, hand-
takinu og augnaráðinu, því fylgdi
hlýja og virðing sem ég bar til henn-
ar samstundis. Hlín hafði ólýsanleg-
v an sjarma og mikla reisn. Samræður
við hana voru alitaf skemmtilegar.
Ég hafði unun af að hlusta á hana
því að hún talaði svo góða og sér-
staka íslensku. Henni var málið og
saga landsins hjartfólgið og barna-
börnin fengu að njóta þess í íslensk-
um sögubókum sem hún gaf þeim.
Langömmubömin voru henni afar
kær. Það var alltaf mikil tilhiökkun
hjá Árna Yngva, Bertu og Bryndísi
Önnu að koma til langömmu í sveit-
inni. Væntumþykjan og virðingin
sem þau báru fyrir henni var ein-
stök. Það var gaman að fylgjast með
þeim heilsa langömmu sinni með
kossi, einlægnin var svo mikil. Hún
tók á móti þeim með ilmandi pönnu-
—,I;ökum og sinni miklu gestrisni. Yfir
heimili hennar hvíidi ró og veilíðan.
Minningin um langömmu mun ávallt
lifa í hjörtum þeirra og langömmu-
fjalj verður alltaf á sínum stað.
Ég kveð þig með söknuði, elsku
Hlín, hvíl þú í friði.
Guðríður.
„Þetta voru góð ár,“ sagði Hlín í
viðtali í tilefni 50 ára afmælis SÍBS
árið 1988 og átti við árin sem hún
bjó á Reykjalundi og árin sem hún
“Lók þáttí starfsemi SIBS. Hún bætti
við: „Viðfangsefnið var verðugt og
þetta var góður tími.“ Viðtalið birt-
ist í afmælisritinu, SÍBS Bókinni
(útg. 1988), þar sem stiklað er á
50 ára sögu sambandsins. Líf og
starf Hlínar var samtvinnað þeirri
sögu öll árin 50.
Hlín veiktist ung af berklum og
var þar með komin í þann stóra hóp
ungra íslendinga sem á þeim árum
háði harða viðureign við hinn illvíga
og oft á tíðum banvæna berklasjúk-
dóm. Hlín var lánsöm, náði yfirhönd-
inni í baráttunni og vann bug á virk-
um berklum. En það tók tíma, mörg
ár.
Um tíma dvaldi Hlín m.a. á
Reykjahæli í Ölfusi. Starfsemi
Reykjahælis, sem hófst árið 1930,
var merk tilraun, fólgin í því að
gefa berklasjúklingum, sem komnir
voru yfir erfíðasta kaflann, kost á
vinnu samtímis hefðbundinni berkla-
meðferð þeirra tíma. Þegar kreppan
tók að harðna á 4. áratugnum svarf
mjög að Reykjahæli og þar kom að
því var lokað árið 1938, sama ár og
SIBS var stofnað. Þráðurinn var
ekki tekinn upp á ný fyrr en starf-
semi Reykjalundar hófst árið 1945.
Hlín dvaldi á Reýkjahæli snemma
á starfstíma þess og þar hittust þau,
hún og Árni, eiginmaður hennar sem
varð, Einarsson. Árni hafði líka ung-
ur veikst af berklum en komst um
síðir yfir sjúkdóminn líkt og Hlín og
hafa þau án efa stutt hvort annað
í baráttunný við berklana.
Hlín og Árni gengu í hjónaband
árið 1934 og eignuðust 6 mannvæn-
leg börn, í aldursröð Auði, Svölu,
Ingólf, Hlín, Einar og Pál. Börnin
uxu úr grasi hvert af öðru og bera
öll vitni um gott veganesti úr for-
eldrahúsum.
Eins og áður segir var SÍBS stofn-
að 1938 og voru stofnendurnir fyrst
+
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN ÞORVARÐSSON
læknir,
Grenimel 30,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Háteigskirkju fimmtudaginn 18. nóvember
kl. 13.30.
Jóhanna Eliasdóttir,
Andrea Eli'sabet Kristjánsdóttir,
Margrét Kristjánsdóttir, Jón Friðgeir Einarsson,
Bragi Kristjánsson, Bjarnfríður Árnadóttir,
Sjöfn Kristjánsdóttir
og barnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
HLÍN INGÓLFSDÓTTIR,
Hliðartúni 10,
Mosfellsbæ,
verður jarðsungin frá Lágafellskirkju
í dag, þriðjudaginn 16. nóvember,
kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hinnar látnu,
er bent á Vinnuheimilið á Reykjalundi.
Auður Árnadóttir, Hermann Þórðarson,
Svala Árnadóttir, Björn Kjartansson,
Ingólfur Árnason, Kristjana E. Friðþjófsdóttir,
Hlín Árnadóttir, Ketill Oddsson,
Einar Árnason, Betty Berjouhi Nikulásdóttir,
Páll Árnason, Kristín Anna Einarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Útför föður okkar, tengdaföður, bróður
og afa,
MAGNÚSAR ÁRMANNS
MAGNÚSSONAR
framfærslufulltrúa,
Háaleitisbraut 54,
verður gerð frá Dómkirkjunni í dag,
þriðjudaginn 16. nóvember, kl. 15.00.
Rebekka Magnúsdóttir, dr. Alexander Olbrich,
Kristján Magnússon,
Ester Magnúsdóttir
og barnabörn.
og fremst sjúklingar á berklahælun-
um, en strax sáu menn að það yrði
sambandinu ómetanlegur styrkur að
fá til liðs þá sem höfðu náð heilsu
og útskrifast af hælunum. Þess
vegna voru stofnuð félög um allt
land, nefnd Berklavörn. Þau hjón,
Hlín og Árni, voru meðal stofnenda
Berklavarnar í Reykjavík árið 1939
og urðu strax virkir félagar í SÍBS.
Árni var snemma kvaddur til ýmissa
trúnaðarstarfa fyrir SÍBS. Hann tók
sæti í sambandsstjórninni 1942, var
formaður byggingarnefndar Reykja-
lundar á sínum tíma og fyrsti for-
maður stjórnar Reykjalundar, Hlín
tók fullan þátt í allri þessari félags-
málastarfsemi mannsins síns og
studdi hann á allan hátt.
Árið 1948 var Árni ráðinn fram-
kvæmdastjóri Reykjalundar og árið
eftir fluttust þau hjón að Reykja-
lundi og voru þá börnin 5 talsins,
eitt og það yngsta bættist í hópinn
eftir að þangað var komið. Að Rey-
kjalundi bjuggu þau þar til Árni lét
af störfum framkvæmdastjóra árið
1977, eða í tæp 30 ár, og fluttust þá
í hús sitt í Hlíðartúni í Mosfellsbæ.
Laus við amstur hins annasama
starfs framkvæmdastjóra Reykja-
lundar undu þau Hlín og Árni hag
sínura hið besta í Hlíðartúni. Það
var því öllum mikið áfall er Árni
lést þann 5. apríl 1979 eftir stutta
en harða sjúkdómslegu. Hlín bjó
áfram í Hlíðartúni eftir lát Árna og
viidi hvergi búa nema þar. Þrátt
fyrir allnokkurn heilsubrest á síðari
árum tókst henni það með dyggri
aðstoð barna sinna, tengdabarna og
annarra afkomenda.
Reykjalundur reis á þeim árum
sem Hlín og Árni áttu heimili sitt
þar. Þau voru í hópi þeirra atorku-
sömu og framsæknu kvenna og
karla sem byggðu Reykjalund og
áttu sér heilbrigðan metnað fyrir
staðarins hönd og starfseminnar
þar. Auk byggingu húsa og um-
hverfis þeirra var áhersla lögð á
græðslu lands. Melarnir breyttust í
tún og grasreiti, tré voru grædd í
jörðu þúsundum saman og döfnuðu
vel, svo sem glöggt má sjá í dag.
Hlín var mikil ræktunarkona, tijáa
og blóma, og fróð um flóru íslands.
Með öðrum lagði hún á ráðin um
uppbyggingu Reykjalundar og vissu
menn að ráð hennar stuðluðu ávallt
að giftu staðarins.
Eðliskosti átti Hlín næga. Hún
átti hið fagnandi viðmót góðrar hús-
freyju og móðurhlutverkið var henni
eðlislægt, blíð en ákveðin í senn.
Hlín var margfróð kona og hafði
mótaðar þjóðféiagsskoðanir. Það var
ekki hennar háttur að berast á, vekja
á sér athygli, en hún ræktaði þeim
mun betur samskiptin við samferða-
fólkið.
Um 15 ára skeið vorum við Árni
nánir samstarfsmenn á Reykjalundi
og jafnlengi voru þau næstu ná-
grannar mínir. Mér er mikil þökk í
huga að hafa fengið að kynnast
þeim hjónum og eiga við þau sam-
skipti á svo mörgum sviðum. Ég er
þess fullviss að svo er um fleiri sem
störfuðu með þeim árin þeirra á
Reykjalundi. Við eigum öll hugþekk-
ar og kærar minningar um Hlín sem
nú er kvödd og Árna mann hennar.
Við María sendum afkomendum
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐNÝ JÖRGENSDÓTTIR,
Hraunbæ 182,
sem lést í Landspítalanum 5. nóvem-
ber, verður jarðsungin frá Árbæjar-
kirkju í dag, þriðjudaginn 16. nóvem-
ber, kl. 13.30.
Pétur Hallgrímsson,
Hallgrímur Pétursson, Áslaug Haraldsdóttir,
Jörgen Pétursson, Guðrún Benjamínsdóttir,
Jóhanna Pétursdóttir, Rafn Guðmundsson,
Sólborg Pétursdóttir, Sturla Jóhannsson,
Kristín Pétursdóttir, Þóroddur Gunnarsson,
Soffía Pétursdóttir,
Pétur Pétursson, Anna Sofffa Halldórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilega þökkum við þeim fjölmörgu, sem sýndu okkur samúð
og vinarhug við fráfall eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföð-
ur og afa,
HALLDÓRS V. SIGURÐSSONAR,
fyrrverandi
rfkisendurskoðanda.
Kristrún Jóhannsdóttir,
Sigrún C. Halldórsdóttir, Magnús Guðmundsson,
Jóhann Halldórsson, Guðrún Siguróladóttir,
Halldór Halldórsson, Margrét B. Sigurðardóttir,
Sigurður Valur Halldórsson,
Valgerður G. HalldórsdóttiEjigurður Haraldsson
og barnabörn.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okk-
ar, tengdafaðir og afi,
GUÐJÓN JÓNSSON
járnsmiður,
Hæðargarði 29,
áður Breiðagerði 23,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
miðvikudaginn 17. nóvemberkl. 15.00.
Unnur Benediktsdóttir,
Birgir Guðjónsson, Sigþrúður Guðmundsdóttir,
Sonja Guðjónsdóttir, Birgir Guðlaugsson
og barnabörn.
þeirra öllum hjartanlegar samúðar-
kveðjur.
Haukur Þórðarson.
„Langamma í sveitinni" er dáin.
Amma Hlín í Hlíðartúni er ekki leng-
ur með okkur. Fátækleg orð geta á
engan hátt lýst þeim söknuði og
trega sem fyllir hjörtu okkar, er við,
sem nutum samvista við hana um
lengri eða skemmri tíma, minnumst
hennar. Þessi höfðinglega kona sem
stjórnaði heimili sínu af þeim skör-
ungsskap sem minnir á kvenskör-
unga fornaldar, var samt sem áður
í hjarta sínu svo lítillát og hlý, full
samúðar með þeim sem minna máttu
sín. Það var reyndar lífsspeki þeirra
hjóna, Árna heitins Einarssonar og
Hlínar Ingólfsdóttur, tengdaforeldra
minna. Ég gleymi því aldrei hve vel
þau hjón tóku mér þegar ég fyrst
komst í kynni við fjölskyldu þeirra,
og komu ávallt síðan fram við mig,
eins og ég væri þeirra eigin sonur.
Ég minnist með gleði hinna mörgu
ferðalaga sem við fórum saman,
bæði innanlands og utan, í hópi fjöl-
skyldu _og vina. Jóiaboðin á heimili
þeirra Árna, á Reykjalundi og síðar
í Hlíðartúni, og aðrar samkomur
þessarar glaðværu fjölskyldu líða
seint úr minni.
Ein er þó sú ferð sem upp úr
stendur og aldrei gleymist. í sept-
ember 1981 fórum við hjónin ásamt
Hlín og vinkonu hennar Guðrúnu og
mágkonu minni Svölu til Grikklands.
Þessi ferð var stórkostlegt ævintýri
og sagan var rifjuð upp þegar við
heimsóttum sögustaði og minjar
þessa fornfræga lands. Hápunktur
ferðarinnar var ganga okkar á Akro-
polishæð í Aþenu. Þennan dag var
steikjandi sólskin og 30 stiga hiti,
ekki gott fjallgönguveður fyrir aldr-
aða og sjúka. Ferðahópurinn hvarf
fljótt úr augsýn, en við Hlín fyigd-
umst að. Hún ætlaði sér alla leið,
þó hægt færi. Og það tókst og mik-
il var sú gleði þegar tindinum var
náð og hinar mikilfenglegu rústir
höfuðtákns helienskrar menningar
blöstu við.
Elsku amma Hlín. Ég mæli fyrir
munn barnanna þriggja og barna-
barnanna níu, þegar ég þakka þér
fyrir samfylgdina og allar ljúfu
stundirnar í „Glaumbænum“ á
Reykjalundi og ömmuhúsi í Hlíðar-
túni. Aldrei féll þér styggðaryrði af
vörum, jafnvel ekki síðustu mán-
uðina í Hlíðartúni þegar heilsan var
farin og „smælkið", eins og þú kall-
aðir barnabörnin þín, lét sem hæst.
Þau kunnu ekki að vera öðruvísi en
kát og glöð hjá ömmu í sveitinni.
Nú þegar þú ert lögð af stað í
þá ferð sem við munum öll um síðir
fara, til Himnaríkis, hinna eilífu
veiðilanda, hins sjöunda himins eða
hvað hann nú heitir þessi staður,
þar sem förin endar, erum við þess
fullviss að þú munt ná tindi þeirrar
Akropolis sem bíður þín handan við
móðuna mikiu. Hún mun taka á
móti þér böðuð í gullnu sólskini þar
sem hvítar súlur teygja sig í áttina
til hins bláa himins. Vertu sæl,
amma. Guð blessi þig.
Hermann.
Mánudaginn 8. nóvember lést
Hlín Ingóifsdóttir frá Reykjalundi.
Hún verður jarðsett frá Lágafelli í
dag.
Eiginmaður Hlínar, Árni Einars-
son, framkvæmdastjóri á Reykja-
lundij lést árið 1979. Saman unnu
þeir Árni og faðir minn, Oddur Ólafs-
son, að uppbyggingu Reykjalundar,
en heimilum þessara önnum köfnu
manna var stjórnað röggsamlega af
eiginkonum þeirra. I mörgu var að
snúast á stórum heimilum, en börnin
voru sex í hvorri ijölskyldu. Aðeins
örfáir metrar voru á milli heimila
okkar og samgangur var mikill og
náinn. Nóbelskáldið okkar hefði orð-
ið það þannig, að hundarnir vissu
vart hvorum bænum þeir tilheyrðu.
Og það var eins og I rómantískri
framhaldssögu þegar Ketill bróðir
náði i stúlkuna í næsta húsi, leiksyst-
ur mína hana Hlín.
I þá daga var ekki bankað á dyr
og venjulega rauk ég beint inn í eld-
hús til Hlínar, þegar mér lá mikið á
að spyija eftir Einari leikfélaga mín-
um. Þarna stóð hún á sínum stað í
eldhúsinu þessi lágvaxna, mjúka og
blíða kona með bros á vör og glettni
í augum. Hún umvafði mig ástríki