Morgunblaðið - 20.11.1993, Side 37

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. NÓVEMBER 1993
37
Guðrún Áma Sigurð
ardóttír —
Fædd 9. nóvember 1935
Dáin 15. nóvember 1993
Alltaf er jafn sárt að kveðja.
Nú er hún Gunna frænka farin
yfir móðuna miklu og þrátt fyrir
vissuna um að svona sé þessu lík-
lega best farið; að nú líði Gunnu
vel eftir löng veikindi, þá er afar
erfitt að horfa á eftir henni leggja
upp í þetta ferðalag.
Margs góðs er að minnast þegar
litið er tl baka til samverustund-
anna með þér, Gunna mín. Eg var
ekki há í loftinu þegar ég byrjaði
að flækjast um allt land ásamt
þér, mömmu, pabba og ömmu
Freyju. Mér er það einna minnis-
stæðast hve iðnar við vorum að
telja öll þau pípuhlið sem farið var
yfir á sýslumörkum, og voru þau
að lokum orðin ansi mörg, og ekki
má heldur gleyma vísnagerðinni
okkar tveggja sem við stóðum okk-
ur svo vel í á þessum ferðalögum.
Síðar er að minnast áranna í
sveitinni og þeirra þriggja vora
sem ég dvaldist á Vestara-Landi
yfir sauðburðinn. Það var alltaf
gott að komast í sveitina; þar leið
manni vel og þú áttir þinn stóra
hlut í að gera dvölina svo góða sem
hún var. Það var einnig mikið til-
hlökkunarefni þegar þín var von í
bæinn og þú ætlaðir að dveljast
hjá okkur einhvem tíma eða fara
með okkur á Mosana. Þá var alltaf
Minning‘
farið á flakk og súkkulaðisins góða
leitað af miklum móð handa Gunnu
frænku. Allra þessara stunda auk
svo ótal fleiri mun ég sakna sáran
og með þessum orðum kveð ég þig
í hinsta sinn, Gunna mín, og þakka
þér fyrir allt sem þú hefur veitt
mér.
Elsku Freyja, Lalli, Baldur og
Guðrún Elva, ég votta ykkur sam-
úð mína og bið Guð að styrkja
ykkur í sorginni.
Anna Halldórsdóttir.
í dag verður Gunna systir jarð-
sett frá Skinnastaðakirkju í Öxar-
firði. Hún andaðist á Fjórðungs-
sjúkrahúsi Akureyrar að morgni
hins 15. nóvember.
Það er undarlegt að hugsa til
þess að ein úr systkinahópnum
skuli ekki lengur vera á meðal
okkar. Enda þótt Gunna væri búin
að vera veik nokkurn tíma og vitað
að hveiju stefndi þá kemur dauðinn
alltaf eins og óviðbúið högg. Stórt
skarð er höggvið í hópinn sem ólst
upp að Strandgötu 9, Ólafsfirði.
Við töluðum oft um það að við
skildum ekki hvemig við hefðum
farið að því að búa átta manns í
svona lítilli íbúð. En reyndin var
sú að þar lifðum við hamingjusömu
lífi í faðmi ástríkra foreldra.
Þrengslin þjöppuðu okkur bara
meira saman, tillitssemi við hvert
annað og virðing fyrir eigum ann-
arra voru reglur sem við höfðum
í heiðri.
Heima hjá okkur var mikið
sungið. Ég man eftir mörgu kvöld-
inu þar sem mamma sat við sauma-
vélina og yfir vélargnýinn var
sungið tví- og þríraddað. Frá þess-
um kvöldum og mörgum öðrum
kunnum við systur ógrynni af lög-
um og textum. Mamma hafði lag
á að kenna okkur að vinnan göfg-
ar manninn. Ef eitthvað var leiðin-
legt þá var upplagt að syngja eða
læra nýjan texta utanbókar á með-
an lokið var við verkið.
Eitt dæmi ætla ég að rifja upp
en það er úr sláturtíð þegar ég var
sjö ára en Gunna fimmtán. Hún
átti að kenna mér að reyta ristla
en mér fannst þetta ógeðslegt verk
og þá sérstaklega þegar ég sleit
ristilinn en það gerðist nokkuð oft.
Hún sýndi mér handtökin og sagði
nú skulum við telja hvað við getum
sungið Ein yngismeyjan gekk út í
skóginn oft á meðan við ljúkum
við einn. Ekki man ég hvað við
sungum lagið oft en eitt er víst
að textanum gleymi ég aldrei.
Þannig var vinnumórallinn á heim-
ilinu og með þetta veganesti fór
Gunna ung að heiman.
Gunnar var fædd á Ólafsfirði
9. nóvember 1935. Forelflrar henn-
ar voru Sigurður Pétur Jónsson
vélstjóri og Freygerður Anna Þor-
steinsdóttir afgreiðslukona. Systk-
ini Gunnu voru sjö, elstur er hálf-
bróðirinn Anton og síðan alsystkin-
in Andrés, Sigríður Guðlaug, Jón,
Þorsteinn Gunnar sem lést á öðru
ári, Margrét Friðþóra og Valgerður
Kristjana.
Sautján ára fór Gunna í kaupa-
vinnu austur í Öxarfjörð og ætlaði
bara að vera þar sumarlangt en
reyndin varð önnur. Hún ílengdist
þar og giftist syni hjónanna sem
hún var hjá, Baldri Snorrasyni frá
Vestara-Landi en hann lést í febr-
úar 1992. Þau Gunna og Baldur
eignuðust eina dóttur, Freygerði
Önnu, sem er gift Lárusi Hmriks-
syni og eiga þau tvö börn, Baldur
og Guðrúnu Elvu. Þau hjón tóku
við búi á Vestara-Landi ásamt
bróður Baldurs, Hermanni, og
bjuggu þar þangað til Baldur and-
aðist.
Það var mikill fengur fyrir Öx-
firðinga að fá Gunnu í sveitina.
Hún var mjög fjölhæf og lagði sitt
af mörkum í félagslífið þar sem
hún var prýðis leikkona og mjög
liðtæk í alla kóra. Heimili þeirra
hjóna var í alla staði myndarlegt
og mjög gestkvæmt var þar öll
sumur. Stundum mátti líkja staðn-
um við hótel en alltaf var samt
pláss fyrir einn í viðbót. Gunna var
snillingur í að gera mat og baka
brauð. Það vita krakkarnir sem
voru í skólanum í Lundi manna
best en þar starfaði Gunna sem
ráðskona í mörg ár. Það var gam-
an að vera með henni á ferð um
sveitina og sjá hve innilega henni
var heilsað og þá ekki hvað síst
af unglingunum. Tvö elstu börnin
mín voru svo heppin að fá að vera
í sveit hjá þeim hjónum og leit Jón
Gestur á Vestara-Land sem sitt
annað heimili. Þakkir skaltu hafa
fyrir allt það góða sem þú gerðir
honum. Oft vorum við þar öll fjöl-
skyldan yfir heyskapartímann og
var þá glatt á hjalla og fagnað
þegar hækkaði í hlöðunni.
Undanfarin sumur höfum við
systurnar fjórar farið eina viku
saman í sumarbústað sem einn
mágur okkar á hlutdeild í austur
á Síðu. Stundum hefur einn bróðir
okkar verið með svo og makar og
börn. Þessar vikur eru ógleyman-
legar þar sem við nutum þess að
vera saman bæði úti í náttúrunni
og ekki hvað síst við spilaborðið á
kvöldin. Gunna var hrókur alls
fagnaðar og verður sárt saknað á
slíkum stundum í framtíðinni.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég systur mína og þakka sam-
fylgdina. Elsku Freyja, Lalli, Bald-
ur og Guðrún Elva, Guð gefi ykkur
styrk í sorginni. Fyrir hönd systk-
ina minna, maka okkar og barna
kveð ég elskulega systur, hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Margrét F. Sigurðardóttir.
Minning
Sigrid Erdland
Fædd 24. desember 1911
Dáin 12. nóvember 1993
Látin er í Hamborg íslands-
vinurinn frú Sigrid Erdland og
langar mig tii þess að minnast
hennar með nokkrum orðum.
Sigrid var fædd 24. desember
1911, í Fosnavaag á Heröy í Nor-
egi. Foreldrar hennar voru Norð-
maðurinn Edvin Jacobsen, útgerð-
armaður og síldarsaltandi m.a. á
Siglufirði, frá Remöy á Heröy og
Guðmunda Agústa Benediktsdótt-
ir frá Siglufirði, en foreldar henn-
ar voru Benedikt Jónsson bóndi á
Efri-Skúta og Margrét Bjarna-
dóttir frá Staðarhóli í Siglufirði.
Sigrid ólst upp hjá foreldrum
sínum í Noregi, en var eitthvað á
Islandi á sumrum sem barn. Síðar
dvaldist hún um tíma á íslandi sem
uppkomin stúlka og vann þá hjá
Bemharð Petersen hf. íslandsdvöl-
in þá varð mikill örlagavaldur í
lífi hennar því að þá hitti hún á
götuhorni í Reykjavík, einn góð-
viðrisdag árið 1933, ungan mann
að nafni Otto Erdland, sem var
hér í viðskiptaerindum fyrir fyrir-
tækið Otto Erhard í Hamborg.
Með þeim tókust góð kynni sem
leiddu til þess að þau gengu í
hjónaband 12. apríl 1938 í Bergen
í Noregi. Þau komu svo til íslands
í brúðkaupsferð síðla sumars sama
ár og var þá fagnað af stórum
vinahópi, m.a. í móttöku á Hótel
Borg. En þá þegar höfðu þau eign-
ast stóran hóp vina og aðdáenda
hér og var það ekki síst vegna
tengsla Ottos við fjölda Islendinga
í gegnum viðskipti.
Þau settust síðan að í Hamborg
en rúmu ári síðar braust síðari
heimsstyijöldin út og gengu þá
yfir þau á þeim tíma, eins og aðra
í Hamborg, miklir erfiðleikar. Þau
sluppu heil frá þeim hörmungum
og þá stundum naumlega því að
þau voru t.d. nýflutt úr sínum
fyrsta bústað þegar þau húsakynni
voru lögð í rúst í loftárás.
Þau hjónin eignuðust tvær dæt-
ur og er sú eldri, Gudrun, fædd
25. september 1942. Hún er
bamalæknir og rekur sína eigin
lækningastofu í Völklingen í
Þýskalandi. Hún er gift Heinz
Wahl, miklum sómamanni, sem
einnig starfar við læknastofuna.
Yngri dóttirin er Sólveig, fædd 12.
febrúar 1946. Hún býr í Thierac-
hern í Sviss. Maður hennar er
Kurt Waser starfsmaður líftrygg-
ingafélags og eiga þau eina dótt-
ur, Solveigu.
Sigrid og Otto bjuggu lengst
af á Hegereiterweg 17 í Niendorf,
sem er í útjaðri Hamborgar. Þar
áttu þau sérstaklega glæsilegt
heimili og bar það gott vitni um
smekkvísi og myndarskap hús-
móðurinnar. Heimilið var meðal
annars prýtt mörgum íslenskum
listaverkum, sem þau höfðu eign-
ast í gegnum árin og er þar með-
al annars að finna ýmsa einstaka
dýrgripi.
Þau hjónin voru sérstaklega
gestrisin og var heimili þeirra opið
öllum þeirra mörgu vinum hvort
sem var á nóttu eða degi. Stór
hluti vina þeirra og kunningja voru
íslendingar, sem höfðu kynnst
þeim í gegnum viðskipti Ottos við
Island. Við vinir þeirra nefndum
heimili þeirra gjaman „Hótel ís-
land“ því að oft mátti líkja gestam-
óttökunum þar við umsvif á hót-
eli, en þar var bara aldrei krafíst
neinna gjalda, allt var veitt af
heilum hug og mikilli rausn.
Ég átti því láni að fagna að
kynnast Sigrid og fjölskyldu henn-
ar strax árið 1955 og síðan hefur
verið órofið vináttusamband okkar
í milli. Ég hefí á tugum ferða
minna til Hamborgar ávallt notið
vináttu þeirra og óþijótandi gest-
risni. í langflestum tilfellum hitti
ég vini mína á Hegereiterweg eða
hafði símasamband við þau. Alltaf
var mér tekið af sömu velvild og
hlýju og eru minningarnar frá
samskiptum mínum við fjölskyld-
una allar á einn veg sem fagur
sólardagur, hvort sem dvalist var
í Hamborg eða á Sylt, þar sem
fjölskyldan átti indælt sumarhús.
Eftir að Otto féll frá 1981 hefur
Sigrid dvalist áfram ein á heimili
sínu allt fram á þetta ár. Hún
naut þess að geta verið heima og
geta svo heimsótt dæturnar reglu-
lega hvora á sínum stað og fjöl-
skyldu sína í Noregi, sem hún
hafði ætíð mjög náin tengsl við.
Síðari hluta ársins 1991 kenndi
Minning
Gunnlaugur Kiisíjáns
son frá Lambanesi
Vinur okkar og fóstri, Laugi í
Lambanesi, andaðist 14. nóvember
sl. á 91. aldursári. Nú þegar leiðir
skilja, í bili að minnsta kosti, er
komið að því að þakka fyrir sig.
Laugi og Anna, sem nú er látin,
áttu dijúgan þátt í að ala okkur
upp og koma okkur til manns eins
og fjölmörgum öðrum ungmennum
sem dvöldust hjá þeim sumarlangt
í sveit í löngum búskap þeirra. Hjá
þeim vorum við fóstraðir á sumrin
frá ungum aldri og fram að ferm-
ingu, enda höfðum við þá varla séð
saltaða síld þótt frá Siglufirði séum.
Lengst af bjuggu Laugi og Anna
félagsbúi í Lambanesi með Valgarði
bróður Lauga og Kristjáni föður
þeirra, en Kristján var orðinn 104
ára þegar hann dó árið 1959. Vís-
ast hefur búskapurinn í Lambanesi
á þessum árum flokkast undir hok-
urbúskap á nútíma mælikvarða og
sem betur fer áttu þau Anna og
Laugi góða daga eftir að þau flutt-
ust til Siglufjarðar á sjöunda ára-
tugnum. En þrátt fyrir það að lífs-
baráttan væri hörð í þessari falleg-
ustu sveit á Islandi skorti aldrei
hjartagæsku, gestrisni og glaðværð
og ekki er nokkur vafi á því, að
við munum njóta góðra áhrifa af
uppeldinu í Lambanesi ævilangt.
Fyrir það erum við þakklátir og
þykir miður að unglingar í dag skuli
ekki eiga kost á því sama og okkur
auðnaðist í Lambanesi í æsku.
Laugi í Lambanesi var síðastur
á lífi af börnum Kristjáns ’óg Sigur-
laugar í Lambanesi og er með hon-
um genginn annar ættliður Lamba-
nesættarinnar. Enga tölu höfum við
á því, hve margir ættliðirnir frá
Kristjáni eru orðnir. Það er þó aldrei
hægt að veijast þeirri tilhugsun að
við séum af þriðja ættlið, þótt við
séum alls óskyldir þeim, svo sterk
eru þau bönd sem bundin vor milli
okkar og þeirra hjóna í uppvextin-
um. Laugi minn, megir þú hvíla í
friði við hlið Önnu.
Karl Ragnars,
Gunnar Ragnars.
hún sér þess meins sem nú hefur
dregið hana til dauða. Hún hefur
notið umönnunar dætra sinna og
þá sérstaklega Gudrunar. Hjá
henni dvaldist hún oft lengri og
skemmri tíma í veikindum sínum
og nú alfarið síðustu mánuðina.
Hjá henni og Heinz tengdasyni
sínum naut hún allrar þeirrar
hjúkrunar og aðhlynningar sem
hægt var að veita henni. Þar hitti
ég hana í síðasta skipti sl. septem-
ber og var þá mjög af henni dreg-
ið líkamlega en andleg heilsa
hennar var í besta lagi.
Sigrid var listræn í eðli sínu og
hafði t.d. mikið yndi af söng og
hvers konar hljómlist. Hún var
gædd góðum gáfum, var t.d. mik-
il málamanneskja. Ég hefi ekki
heyrt nokkurn sem dvalið hefur
svo til allan sinn aldur erlendis
tala íslensku jafn vel og með jafn
eðlilegum hreim. Hún var mjög
trúrækin og vann mikið starf fyrir
kirkju sína og góðgerðarfélög.
Hvar sem spor hennar lágu ríkti
fegurð og innileiki. Það gat ekki
farið fram hjá neinum að ljúf-
mennska hennar og fáguð fram-
koma gæddu umhverfið næst
henni sérstökum andblæ sem
skildi eftir sig varanlegar kenndir
náungakærleika og manngæsku
hjá samferðamönnum. Þegar hún
er nú horfín af sjónarsviðinu erum
við sem áttum hana að góðum
vini fátækari og komum ávallt til
með að sakna hennar.
Ég mun ávallt minnast Sigrid
með sérstökum hlýhug og virðingu
og vil að lokum færa fram hjartan-
legar samúðarkveðjur til dætra
hennar og fjölskyldna þeirra.
Jón Þór Jóhannsson.
4*
með frönskum og sósu
=995.-
TAKIDMED ( Mi / TAKIÐMEÐ
- tilboð! VtW - tillwð!
Jarlínn