Morgunblaðið - 20.11.1993, Qupperneq 38

38
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. NÓVEMBER 1993
Minning
Andrés Þórarínsson
frá Vestmannaeyjum
Fæddur 14. september 1945
Dáinn 12. nóvember 1993
Föstudaginn 12. nóvember bárust
mér þau tíðindi að kær vinur, Andrés
Þórarinsson, hefði látist þá um eft-
irmiðdegið. Andrés hafði átt í baráttu
við skæðan sjúkdóm um nokkurt
skeið, svo að segja má að þessi harm-
afrétt hefði ekki átt að koma svo
mjög á óvart. Og þó, mér kom hún
á óvart. Mig setti hljóðan.
Það er margs að minnast í fari
Andrésar. Hann var giftur góðri
konu, Margréti Lárusdóttur, og sam-
an eignuðust þau fjórar dætur og
einn son, þau Hrafnhildi, Þórunni,
Sonju, Sigríði Láru og Lárus Má, sem
er yngstur. Sigríður Lára og Lárus
Már eru enn í foreldrahúsum. Einnig
eignuðust þau þijú bamaböm, Stein-
unni, Andrés Egil og Margréti Jónu.
Kynni mín af Andrési og Möggu
hófust að segja má ekki fyrir svo
löngu, aðeins fyrir rúmum sjö ámm,
er við hjónin fluttumst aftur út í
Eyjar og í næsta nágrenni við þau.
í fyrstu vora það bömin sem stofn-
uðu til þeirra kynna.
Andrés var heilsteyptur maður,
sem vildi fjölskyldu sinni, vinum og
yfírleitt öllum hið besta. Hann var
einnig mikill dýravinur. Hann var sjó-
maður, hafði mestan hluta starfs-
ævinnar verið stýrimaður, nú síðast
á mb. Baldri VE 24. Hann var dug-
mikill sjómaður, um það ber öllum
saman sem hann þekktu. Veit ég
fyrir víst að menn sem störfuðu með
honum litu upp til hans, hvort sem
vora hálfstálpaðir unglingar eða
reyndari sjómenn.
Andrés var maður sem stóð fast á
skoðunum sínum, orðum og gerðum.
Eitt af því sem einkenndi Andrés var
sjálfsbjargarviðleitni, dugnaður og sá
mikli kraftur sem hann bjó yfir. Þær
vora ekki svo fáar stundimar sem
hann eyddi úti í bílskúr við að baka
sínar ljúffengu kleinur og flatkökur.
Hann ræktaði líka kartöflur suður á
eyju, og margt fleira sýslaði hann í
þessum dúr. Hve oft hef ég ekki séð
hann úti í garðinum sínum að hlúa
að tijánum. Garðurinn hans bar þess
merki og þar vann maður sem bar
virðingu fyrir náttúranni. Má það
furðu sæta að garðurinn hans skuli
aldrei hafa fengið verðlaun. En Andr-
és hugsaði ekki um slíkt. Hann rækt-
aði garðinn sinn sjálfs sín vegna, en
ekki verðlauna vegna. Hann var nátt-
úraunnandi og hann unni sinni
heimabyggð, þeirri náttúraperlu sem
hún er. Andrés var einstaklega barn-
góður. Oft sinnis fór hann með Láras
og Ólaf syni mína er þeir vora litlir
í fjöraferðir, gönguferðir, í sund og
1 skoðunarferðir vítt og breitt um
eyjuna. Öraggt er að á þeim ferðum
uppgötvuðu þessir peyjar margt.
Hann virtist alltaf hafa tíma fyrir
böm.'og sér í lagi þessa tvo drengi.
Hann hlúði að þessum litlu einstakl-
ingum á fyrstu áram ævi þeirra, enda
hafði ég oft nefnt við hann í gamni
að hann ætti meira í Ólafi en ég á
þessum tíma. Sjálfur sagði hann mér
eitt sinn að honum fyndist hann hafa
farið mikils á mis hér áður fyrr er
eldri dætur hans vora að alast upp,
hann sjálfur var þá mikið að heiman
við störf sín út á sjó.
Nú er það svo að við mannfólkið
hugsum oft um hvað við tekur hinum
megin lífs, en skoðanir þar um era
sjálfsagt margar. Ég tel það víst að
þar sem Andrés er nú, hljóti að vera
hjá góðum. Uppsker hver svo sem
hann sáir. Við hjónin og böm okkar
munum aldrei gleyma Andrési Þórar-
inssyni, og við teljum okkur lánsöm
og rík af kynnum okkar við hann.
Hann reyndist okkur vel, eins og
sjálfsagt öllum er hann þekkti. Hann
hafði góð áhrif á okkur og að þeim
munum við búa um ókomna framtíð.
Við söknum góðs vinar líkt og aðrir
sem hann þekktu.
Kæra vinkona, elsku Magga, við
Ása og böm vottum þér, dætrum,
syni, tengdasonum, bamabömum og
öllum hans nánustu okkar dýpstu
samúð. Missir ykkar er mikill, en
tíminn læknar öll sár. Eftir stendur
minningin um góðan dreng, eigin-
mann, föður, tengdaföður og afa.
John S. Berry.
I dag kveðjum við elskulegan
pabba okkar, Andrés Þórarinsson,
sem fæddur var 14. september 1945
í Vestmannaeyjum. Hinn 2. nóvember
1968 giftist hann móður okkar, Mar-
gréti I. Lárasdóttur frá Raufarhöfn,
sem nú kveður ástkæran eiginmann.
Ljúfar minningar geymum við í
hjörtum okkar um pabba sem vakn-
aði fyrstur á morgnana þegar hann
var í landi, dreif í okkur kókómalt
og ristaði brauð, áður en haldið var
í skólann, hlýddi okkur yfír heiman-
ámið og síðast en ekki sist var félagi
okkar og vinur í gleði og sorg. Heimil-
inu sinntu hann og mamma af alúð
og vora þau samtaka í því að búa
okkur fallegt og ástríkt heimili.
Seinni árin varði pabbi oft frístund-
um sínum í garðinum heima á Brim-
hólabraut sem var stolt hans og gleði.
Og enda þótt hann væri orðinn fár-
sjúkur í júlí síðastliðnum lét hann sig
hafa það að smíða sólpall sem hann
hafði ætlað sér að gera. Hann gat
verið þver, en það hjálpaði honum
eflaust oft á erfíðum stundum. Hag
fjölskyldunnar bar hann fyrst og
fremst fyrir bijósti, böm hændust að
honum enda hafði hann alltaf tíma
fyrir okkur systkinin, vini okkar og
nú síðast bamabömin þijú, hvort sem
laga þurfti kassabílinn, hjólið, dúkku-
vagninn eða leiktölvuna.
Nú hefur hann fengið hvíldina og
þjáist ekki lengur. Við biðjum góðan
Guð um að styrkja ömmu Sigrúnu,
ömmu Siggu og þig, elsku mamína,
í sorginni. Sérstakar þakkir sendum
við Hróbjarti Karlssyni lækni og öllu
starfsfólki á deild 11E Landspítalans
fyrir sérstaklega góða umönnun og
hjálp, og Siguijóni og Sigurlaugu
fyrir ómetanlegan stuðning og vin-
áttu.
Guð geymi þig, elsku pabbi.
Hrafnhildur, Þórunn, Sonja,
Sigríður Lára og Lárus Már.
„Dáinn, horfinn!" - Harmafregn!
Hvílíkt orð mig dynur yfir!
En ég veit að látinn lifir,
það er huggun harmi gegn.
(Jónas Hallgrímsson.)
Kær vinur okkar og nágranni,
Andrés Þórarinsson, er látinn langt
um aldur fram, aðeins 48 ára að aldri.
Hugurinn reikar aftur í tímann til
vorsins 1972, þegar þau Andrés og
Margrét, eiginkona hans, réðust í
byggingu íbúðarhúss á lóðinni hjá
okkur á Brimhólabrautinni. Ekki var
hægt að hugsa sér betri nágranna
en þau Andrés og Möggu og tókst
strax með okkur einlæg vinátta, sem
aldrei bar skugga á. Andrés var son-
ur hjónanna Þórarins Jónssonar verk-
stjóra frá Ásólfsskála undir Eyjaijöll-
um og konu hans, Sigrúnar Ágústs-
dóttur frá Núpi undir Eyjafjöllum.
Þórarinn lést árið 1959 aðeins 54
ára. Sigrún lifir son sin og býr nú í
Reykjavík.
Andrés fæddist og ólst upp í Vest-
mannaeyjum. Hann byijaði sjó-
mennsku 16 ára, stundaði nám í
Gagnfræðaskólanum í Eyjum og síð-
an við Stýrimannskólann í Vest-
mannaeyjum og lauk þaðan stýri-
mannsprófí árið 1967.
Upp frá því var sjómennska ævi-
starf hans og stundaði hann sjóinn á
mörgum fiskibátum gerðum út frá
Eyjum. Andrés var snyrtimenni og
mikill dugnaðarforkur og það hlýtur
því að hafa verið mikill fengur að
hafa hann í skiprúmi. Andrés kvænt-
ist 2. nóvember 1968 Margréti Ingi-
björgu Lárasdóttur frá Raufarhöfn
fæddri 2. maí 1949. Margrét er dótt-
ir hjónanna Lárusar H. Guðmunds-
sonar kennara á Raufarhöfn og Sig-
ríðar Jónsdóttur frá Fáskrúðsfírði.
Láras lést árið 1975.
Andrési og Margréti varð fímm
barna auðið. Elst er Hrafnhildur,
fædd 1968, unnusti hennar er Þröst-
ur Sigurðsson, þau búa í Reykjavík.
Næst kemur Þórann, fædd 1970, á
tvær dætur, Steinunni, fædda 1988,
og Margréti Jónu, fædda 1993, býr
í Vestmannaeyjum. Sonja, fædd
1972, gift Guðjóni Jónssyni sjó-
manni, þau búa í Eyjum, og eiga einn
son, Andrés Egil, fæddan 1992. Sig-
ríður Lára, fædd 1977, nemi í Fram-
haldsskólanum í Eyjum. Láras Már
er yngstur, fæddur 1986. Fyrir hjóna-
band átti Andrés dótturina Olöfu
Ingu, fædda 1964, og býr hún í Eyja-
fírði.
Andrés var mikill búmaður, sem
við hjónin fóram ekki varhluta af.
Oftar en ekki þegar hann kom heim
af sjónum færði hann okkur ýsu í
soðið eða eitthvert annað góðgæti.
Ekki brást það á haustin, þegar hann
haðfí tekið upp kartöflurnar að við
fengum okkar skammt. Andrési féll
aldrei verk úr hendi. í frístundum,
ef hann var ekki að vinna í lóðinni
eða að dytta að húsinu, mátti oft sjá
hann í bfiskúmum við flatköku- eða
kleinubakstur og var hann þá ævin-
lega vanur að koma glaður í bragði
bakdyramegin með flatköku- eða
kleinupoka. Við minnumst óteljandi
ánægjustunda með þeim hjónum hin
síðari- ár, ýmist við eldhúsborðið hjá
þeim eða okkur eða í fallega sólhýs-
inu þeirra.
Andrés var umhyggjusamur eig-
inmaður og faðir og var vinur bama
sinn allt frá bemsku til fullorðinsára.
Björgvin Abel Márus-
son bóndi frá Fyrir-
barði - Minning
Fæddur 5. nóvember 1916 vin Sigurlínu J. Jónsdóttur frá Mola-
Dáinn 13. nóvember 1993 stöðum og hófu þau búskap í Fyrir-
Björgvin er fallinn frá. Ég hugsa
til þessa góða manns með miklum
hlýhug og hugurinn leitar til baka
aftur til 1987 þegar ég fyrst hitti
tengdaforeldra mína, Björgvin og
Sigurlínu í Fyrirbarði í Fljótum,
Skagafírði. Við dvöldumst þá nokkra
daga hjá þeim við gott yfírlæti í dá-
samlegu veðri í þessari fallegu sveit
þar sem oftast er logn og ótrúleg
kyrrð og friðsæld og náttúrufegurðin
mikil. En það sem mig undraði mest
á þessum tíma var allur sá fjöldi fólks
sem var að líta inn til Björgvins og
Línu alla liðlanga daga. Þama var
ekkert kynslóðabil, þetta var fólk á
öllum aldri, ungir og gamlir og á
miðjum aldri, skyldfólk og óskyldir.
Fáir virtust fara framhjá án þess að
doka smástund við. Ég spurðist fyrir
um hvemig stæði á öllu þessu fólki
og var því svarað að þannig væri
þetta alltaf og fannst sjálfsagt mál.
Þetta var rétt, eins og ég sá síðar,
því að bæði meðan Björgvin og Lína
bjuggu í Fyrirbarði og eins eftir að
þau fluttust á Sauðárkrók, var alltaf
fullt af fólki í kringum þau. Skagfirð-
ingabraut 3 var oft eins og félagsmið-
stöð, þama var fólk að spjalla sam-
an, spila á spil, rekja ættir og tala
um hross, og enginn fór svangur út
á hvaða tíma sem komið var virtist
alltaf vera nóg til munns og maga.
Björgvin Márasson fæddist og ólst
upp í Fyrirbarði í Fijótum í Skaga-
firði. Foreldrar hans vora Máras Ari
Símonarson og Sigurbjörg Jónasdótt-
ir. Hann átti sjö systkini, þau Frið-
rik, sem búsettur er á Siglufírði, Sím-
on, sem er látinn, Jónas, einnig lát-
inn, Hallgrím, býr í Kópavogi, Zop-
honías, býr einnig í Kópavogi, Sól-
veigu, búsett að Minni-Reykjum í
Fljótum, og Guðlaugu sem býr í
Haganesi í Fljótum.
Hinn lO.júní 1941 kvæntist Björg-
barði.
Þau eignuðust átta böm sem öll
era mikið dugnaðar- og hæfíleika-
fólk, eins og þau eiga ættir til. Þau
era: Sigurbjörg, sem er forstöðumað-
ur fyrir félagsstarf aldraðra að Gjá-
bakka, Kópavogi, Erlendur, starfar
hjá Mjólkursamsölunni, Siguijóna,
kennari í Reykjavík, Freysteinn,
múrarameistari, Gylfi, dreifíngar-
stjóri hjá Reiknistofu bankanna, Guð-
jón, bóndi á Krossi, Þröstur, mjólkur-
fræðingur og Guðrún Fjóla, banka-
starfsmaður.
Það var því margt um manninn í
Fyrirbarði og margir munnar að fæða
og klæða. Það hefur sjálfsagt oft
verið erfítt að búa í Fljótum því að
þrátt fyrir mikla veðursæld á sumrin
era snjóþyngsli mikil á vetram.
Þó að Björgvin hafí verið orðinn
sjötugur þegar ég sá hann fyrst, var
hann léttur á sér eins og ungur mað-
ur. Hann var grannur og beinn í
baki og yfír honum var mikil reisn
sem hann hélt alla tíð. Alltaf var
hann að starfa, kljúfa rekavið í girð-
ingarstaura, dytta að og sinna skepn-
unum og fleira. Eftir að hann fluttist
á Sauðárkrók, gekk hann oft meðan
heilsan leyfði upp á Nafimar fyrir
ofan bæinn til að líta á búskapinn
sem þar er, og hafði hann af því
mikla ánægju.
Björgvin var mjög ættfróður, bæði
á menn og hesta og naut sín vel í
þannig samræðum en hestamir voru
lengst af hans mesta yndi enda átti
hann marga góða reiðhesta um ævina
og stundaði lengi hrossarækt.
Björgvin var glaðlyndur og glettinn
maður sem bamabömin hans kunnu
vel að meta, enda sá hann ekki eftir
sér að leika við þau og glettast við
þau, jafnvel dansa við þau eða takast
á við þau sem það vildu. Böm þeirra
Björgvins og Sigurlínu og bamaböm
era óvenju samrýmdur hópur sem
kemur saman við sem flest tilefni. í
barnaafmælin mæta oftast allir, jafnt'
börn, táningar og fullorðnir og jóla-
boðin og þorrablótin era öllum aldurs-
hópum jafn ánægjuleg, jafnvel tán-
ingamir vilja ekki missa af þeim.
Finnst mér þetta bera þeim hjónum
gott vitni um uppeldið á bömunum
og matið á krafti fjölskyldutengsla.
Og öllu þessu fólki fínnst heimsókn
til afa og ömmu á Sauðárkróki ómiss-
andi þáttur í tilverunni, oft á ári,
enda eru móttökurnar alltaf með opn-
um örmum, brosi og hlátri og glað-
værum umræðum. Slík tengsl hljóta
að vera ómetanleg í hverri fjölskyldu.
Björgvin reyndifet barnabörnunum
sínum góður afí sem þau sóttu í og
alltaf stakk hann að þeim aurum
þegar þau kvöddu, hveiju og einu af
þessum stóra hópi, jafnvel þegar hann
lá sjúkur síðustu vikumar var þess-
ari hefð ekki gleymt þegar þau heim-
sóttu hann á sjúkrahúsið. Þau munu
minnast hans með hlýju og kærleik
alla tíð.
Kvöldið fyrir andlát Björgvins var
Sigmundur fjögura ára sonur okkar
að fara með bænimar sínar fyrir
svefninn. Þegar Faðirvorinu lauk
bætti hann við: „Góður Guð, passaðu
afa minn á sjúkrahúsinu og ömmu á
Sauðárkróki." Síðan fór hann með
blessunarorðin, nokkuð rétt, fyrir afa
sinn, og fínnst mér við hæfí að bæn
bamabams Björgvins til afa síns fylgi
honum yfír móðuna miklu.
Drottinn blessi þig og varðveiti þig.
Drottinn láti sína ásjónu lýsa yfir þig
og sé þér náðugur.
Drottinn upplyfti sínu augliti yfir þig
og gefi þér frið.
Amen.
Ég óska Sigurlínu og fjölskyldum
þeirra Björgvins allrar Guðs blessun-
ar.
Guðbjörg Hermannsdóttir.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir alit og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ástkær afí okkar frá Fyrirbarði
hefur nú kvatt í hinsta sinn og lang-
ar okkur að minnast hans með fáein-
um orðum.
Afí giftist ömmu okkar Sigurlínu
Jónínu Jónsdóttur 10. júní 1941 og
bjuggu þau öll sín búskaparár í Fljót-
um, lengst af í Fyrirbarði þar sem
afi ólst upp og era okkar fyrstu æsku-
minningar af þeim þaðan. Afi og
amma eignuðust níu böm og komust
átta þeirra til fullorðinsára, þannig
að afkomendumir skipta orðið mörg-
um tugum. Má það teljast ærið ævi-
starf.
Það var alltaf gott að koma til afa
og ömmu og ríkti mikil tilhlökkun í
hjörtum okkar á vorin við tilhugsun-
ina um það að senn héldum við í
sveitina til þeirra.
Það var alltaf glatt á hjalla þegar
afí átti í hlut. Það voru ófá skiptin
sem hann bauð manni að taka spil
eða skellti okkur á kné sér og sön-
glaði fallegan lagstúf. Þegar manni
leið illa var afí alltaf til taks að hressa
mann við, t.d. með því að bjóða á
hestbak eða setjast undir stýri á
gamla Fergussoninum með honum.
Hann rétti okkur oft hjálparhönd við
byggingu hverrar glæsihallarinnar á
fætur annarrar úr rauðu Legokub-
bunum sem voru ávallt geymdir á
sínum stað í stiganum. Við taflborðið
var afí í essinu sínu og mátti greina
af svipbrigðum hans hvernig staðan
var hverju sinni. Sögunum hans afa
gleymum við aldrei. Við munum
ávallt geyma í hjörtum okkar minn-
inguna um tignarlegan og unglegan
Fljótamann sem svo sárt er að missa.
Einhvern tíma verða allir að deyja
og öll vissum við að afí var mikið
veikur.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftamjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson.)
Með vissu í hjarta trúum við að
elskulegur afí okkar haldi verndar-
hendi sinni yfír okkur. Minningin um
góðan mann lifir. Við biðjum góðan
Guð um að styrkja elskulega ömmu
okkar á þessum erfíðu tímamótum.
Anna Sigríður, Erla
Hjördis og Li(ja Katrín.
Látinn er Björgvin Márasson áður
bóndi í Fyrirbarði í Fljótum, nú hin
síðari ár búsettur á Skagfírðinga-
braut 3 á Sauðárkróki.
Björgvin var kominn af sterkum
stofni. Hann var fæddur að Molastöð-
um í Austur-Fljótum hinn 5. nóvem-
ber 1916, sonur hjónanna Sigurbjarg-
ar Jónasdóttur frá Ökram og Máras-
ar Ara Símonarsonar frá Fyrirbarði,
er þar vora búandi um skeið, en flutt-
ust síðar að Fyrirbarði og bjuggu þar
fram til ársins 1946.
Björgvin var sjötti í aldursröð af
níu systkinum, en eitt þeirra lést í
frumbernsku.
Björgvin ólst upp hjá foreldrum
sínum. Snemma vandist hann við að
ganga til allra algengra verka. Björg-
vin stundaði öll almenn störf. Hann
sótti sjó á opnum bátum frá Hagane-
svík, einnig stundaði hann vinnu á
síldarplönunum á Siglufirði, var á
vertíð í Vestmannaeyjum og vann við
virkjun Sogsvirkjunar.
Björgvin kvæntist 10. júní 1941