Morgunblaðið - 06.01.1994, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. JANUAR 1994
35
I
f.
)
>
>
i
i
I
í
i
af þeirri óeigingjörnu gestrisni sem
aldrei verður að makleikum lofuð.
Þetta var gestrisni þeirrar tegundar
sem gleður hugann, gestrisni sem
kom beint frá hjartanu. Þótt þröngt
væri um fjölskylduna á þeim tíma
var jafnan sjálfsagt að ég fengi að
gista hjá vinkonu minni þegar okk-
ur hugnaðist það og aldrei sagði
amma hennar Ellu erð í ávítunar-
átt þótt við værum stundum að
flissa og hlæja löngu eftir að viður-
kenndur svefntími væri kominn.
Með hægð sagði hún okkur bara
að fara nú að reyna að sofna og
var aldrei höst þótt að við lofuðum
öllu góðu en efndirnar væru
kánnski ekki í samræmi við það.
Elín Sveinsdóttir var skynsöm
kona, hæglát og góðgjörn, gædd
eindæma miklu jafnaðargeði og
eftir því orðvör. Það var gott að
vera ungur og glaður í návist henn-
ar.
Árin liðu og við Ella urðum ung-
ar konur með sameiginlegar
ljúfsárar endurminningar unglings-
áranna í farteskinu þegar við héld-
um út í lífsbaráttuna. Fram á þenn-
an dag höfum við unað glaðar við
að riíja þær upp þegar við hitt-
umst eða tölum saman í síma, í
bland við fréttir af hinu daglega
lífi hvorrar um sig. í sumar sem
leið hittumst við Ella í 95 ára af-
mæli ömmu hennar sem afkomend-
ur hennar héldu veglega uppá.
„Viltu kaffi eða gos, Gunna,“
spurði Ella þá og það þurfti ekki
meira til að við skelltúm uppúr.
Báðum datt í hug ein uppáhalds-
saga frá unglingsárunum. Ella
hafði verið lasin og amma hennar
vildi að venju gera henni gott.
„Viltu flóaða mjólk, Ella mín,“
spurði Elín eldri nöfnu sína. „Nei,
ég vil ekki drekka neitt nema gos,“
svaraði Ella. Amma hennar fór
fram og kom að vörmu spori með
gráleitan drykk í glasi. „Gerðu svo
vel væna mína,“ sagði hún við Ellu.
Ella fékk sér sopa og spurði svo
fussandi hvað þetta væri. „Ég átti
ekki til neinn gosdrykk svo ég setti
svolítinn matarsóda út í vatn, það
er þó allténd gos í því,“ svaraði
amma hennar með hægð. Til þeirr-
ar lífsvisku og háþróaðrar gaman-
semi sem birtist í þessari gjörð
Elinar eldri hefur mér oft orðið
hugsað þegar börn min og annarra
hafa verið rellótt í áheyrn minni
um dagana.
Elín Sveinsdóttir var af þeirri
kynslóð sem lærði að láta sér lítið
nægja og hún tók því með ró þó
úr rættist þegar velferðin jókst hér
á landi. Hún fór sparlega með efni
og orð en hjartahlýju sinni miðlaði
hún óspart. Þess naut ég ríkulega
á þeim árum þegar gott og hlýtt
viðmót getur skipt sköpum og einn-
ig síðar. Fyrir það er ég þakklát
nú. Þegar ég horfði yfir íjölmennan
og mannvænlegan afkomendahóp
Elínar Sveinsdóttur í afmælinu
hennar í sumar sá ég svo ekki varð
um villst að hún hafði uppskorið
mikið. Allt þetta fólk syrgir hana
nú að leiðarlokum, ekki síst er
vera frelsuð sem við þorum að horf-
ast í augum við syndir okkar.
Þessi öryggiskennd er ekki ólík
þeirri sem ég upplifði hjá Stínu.
Þegar hún hafði tekið á móti mér
vissi ég að mér hafði verið tekið í
eitt skipti fyrir öll. Ég þurfti ekki
framar að fela galla mína. Stína
hefði aldrei rekið neinn út í ystu
myrkur.
Þannig myndi ég mála mynd af
Stínu. Og um leið myndi ég reyna
að sýna þar eitthvað af umhverfi
hennar; staðnum þar sem hún bjó.
Því sumir litirnir líkjast litunum sem
ég sá heima hjá henni þegar ég
heimsótti hana í kvöldhúminu haust
og vor. Fyrir miðju sviði stendur
gróðurhús í gullinbjarma, umlukið
dökkbláum himni út frá bjarman-
um. í fjarska ljallahringurinn, skín-
andi hvítur af snjó.
Ég kallaði Stínu „mömmu á ís-
landi“. Hún hafði ekkert á móti
þessu nafni og skrifaði stundum
sjálf „Stína mamma" undir bréfin
til okkar. Eða hún ávarpaði okkur
„fjölskylda mín“.
Þegar við hjónin eignuðust dóttur
missirinn mikill hjá Ólöfu, sem
annaðist móður sína af virðingu
og umhyggju fram á síðasta dag.
Ég bið Guð að blessa minningu
Elínar Sveinsdóttur og þakka hon-
um jafnframt þau forréttindi af
hafa notið vináttu hennar og
ýmissa afkomenda hennar, ekki
síst minnar tryggu vinkonu Elínar
Sigurðardóttur.
Guðrún Guðlaugsdóttir.
í dag er kvödd hinstu kveðju
elskuleg vinkona míh, Elín Sveins-
dóttir, og langar mig að minnast
hennar með örfáum orðum.
Kynni okkar Elínar hófust fyrst
að marki á árunum 1958-59. Þá
urðum við nágrannar. Hún fluttist
ásamt dóttur sinni og fjölskyldu
hennar í raðhús númer 8 við Álf-
heima, en ég og mín fjölskylda í
númer 10. Frá þessum tíma hefur
ríkt vinátta á milli þessara tveggja
heimila.
Elín vann ekki utan heimlis eftir
að hún fluttist í Álfheimana. Hún
leit eftir börnunum og sá um
heimilið fyrir Ólöfu dóttur sína, sem
er samkennari minni við Langholts-
skóla. Ég naut svipaðrar aðstoðar,
átti móður í húsinu sem leit eftir
börnunum mínum og hjálpaði mér.
Hún og Elín urðu mjög góðar vin-
konur, enda áttu þær margt sam-
eiginlegt. Báðar voru fæddar og
uppaldar í sveit, húsfreyjur á
Suðurlandi, fluttust síðan til
Reykjavíkur, komu börnum sínum
til mennta og urðu ekkjur á besta
aldri. Eftir að móðir mín lést árið
1970 má segja að Elín, þessi góða
kona, hafi gengið börnunum mín-
um í ömmustað. Það var alveg sam-
an hvenær og hvemig á stóð, alltaf
var hún boðin og búin að hjálpa.
Ég gat „hent“ börnunum inn til
hennar án nokkurs fyrirvara, faðm-
ur hennar var alltaf opinn. Ég veit
að ekkert þeirra mun nokkum tíma
gleyma henni.
Og mikið var oft notalegt að
koma inn til hennar í erli dagsins,
setjast niður og fá kaffisopa og
oftast voru hennar frábæm pönnu-
kökur komnar á borðið áður en
nokkur vissi og ég tala nú ekki um
flatkökurnar hennar, sem voru þær
bestu í heimi. Ógleymanlegar eru
allar stundirnar sem við raðhúsa-
konur áttum saman, ýmist úti í
görðum okkar eða innandyra.
Osjaldan var það Elín sem kom
hlaupandi með veitingamar, hún
var ótrúlega fljót að útbúa heilt
veisluborð. Eftir að ég og mitt fólk
fluttumst úr Álfheimunum hafa
fundir okkar orðið stijálli, en alltaf
var jafngott að hitta þessa elsku-
legu konu, sem bar velferð okkar
fyrir brjósti.
Ólöf mín og þið sem áttuð Elínu.
Ég og fjölskylda mín þökkum ykk-
ur alla elskusemi við okkur fyrr
og síðar og að hafa leyft okkur að
eiga Elínu með ykkur. Megi hún
hvíla í friði.
Vilborg Þorgeirsdóttir.
haustið 1991, var eðlilegt að spyija
hvort Stína vildi gerast skírnarvott-
ur. Hún vildi — og næsta sumar
kom hún að heimsækja guðdóttur
sína.
Mér brá þegar ég sá hana. Eitt-
hvað sagði mér að hún væri ekki
alveg hress. En ég sagði ekkert —
og hef iðrast þess síoan. En ég
hélt hún væri aðeins slitin, ekki
veik’.
Síðast þegar ég talaði við Stínu
í símann, óskaði ég þess svo inni-
lega að ég gæti farið til hennar.
Ég vildi sitja við hliðina á henni og
syngja: „Ó Jesús, það er játning
mín ...“ Ég þorði samt ekki að
segja þetta svona beint — svo að
ég sagði: „Ég sakna íslands. Mig
langar til að fara þangað aftur.“
Og hún svaraði mildilega: „Ó, þú
kemur nú víst aftur til íslands."
En einhver aukahreimur í rödd
hennar kom öðrum skilaboðum til
mín. Það var eins og hún hefði
bætt við: „En þá hitumst við ekki.“
'Stína mamma — takk! Og vertu
sæl.
Jóhanna í Noregi.
Morgunblaðið minnir lesendur á fréttatengda áramótagetraun
sem birtist í blaðinu 31. desember sl. Getraunin er þrískipt;
barnagetraun, unglingagetraun og fullorðinsgetraun.
BARNAGETRAUN (ætluð öllum á aldrinum 5-11 ára)
1. Skíði, skíðaskór, skíðastafir og bindingar frá Hummel-búðinni
að andvirði 15.000 kr.
2. Barnabækur að eigin vali frá Mál og menningu að andvirði 8.000 kr.
3. Geisladiskar að eigin vali frá Skífunni að andvirði 5.000 kr.
UNGUNGAGETRAUN (ætluð öllum á aldrinum 12-17 ára)
1. Fatnaður að eigin vali frá Levi‘s-búðinni, Laugavegi, að andvirði
15.000 kr.
2. Bækur að eigin vali frá Mál og menningu að andvirði 8.000 kr.
3. Geisladiskar að eigin vali frá Skífunni að andvirði 5.000 kr.
FULLORÐINSGETRAUN (ætiuð öllum 18 ára og eldri)
1. Nýja Times-Atlas bókin frá Mál og menningu.
2. Málsverður á Skólabrú að andvirði 10.000 kr.
3. Geisladiskar að eigin vali frá Skífunni að andvirði 5.000 kr.
Auk þess fá allir vinningshafar úr merkt Morgunblaðinu.
Úrlausnir þurfa að berast Morgunblaðinu fyrir 17. janúar.
-kjarni málsins!

Sfe

zieem