Morgunblaðið - 06.01.1994, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. JANUAR 1994
37
þær finna hvöt hjá sér að hringja
til fólks og vera með ókvæðisorð
og hótanir. Eða skyldi líka vera
greitt fyrir slíkt hátterni? Ekki
þorðu þessir vesalingar að segja til
nafns. Svona framferði máttu Sig-
ríður og Eðvald þola þegar KGB
reyndi að fá hann framseldan áður
fyrr. Það sama endurtók sig þegar
þetta var orðið að Wiesenthal-máli.
Var þá stundum hringt erlendis frá
með slíku óþverraorðbragði að
mörgum hefði þótt nóg um og því
miður er líka til fólk hérlendis með
svona sjúkt sálarlíf. En Eðvald var
sterkur persónuleiki og hafnaði því
að fá leyninúmer þó að það hefði
losað hann við óþægindin af þessu.
Hann taldi að hann myndi þá e.t.v.
missa samband við ýmsa sem
hringdu og veittu honum ómetan-
legan styrk og hlýju.
Eðvald kom hingað til lands árið
1946 og festi ást á okkar fallega
landi, en hann unni líka ættlandi
sínu og vildi vinna því það gagn
sem hann framast gat. Það gladdi
hann ósegjanlega er eistneska þjóð-
in endurheimti sjálfstæði sitt og var
hann þakklátur stjóm íslands fyrir
hennar hlut í því máli. Hann hafði
samt áhyggjur af því hvernig gengi
að vinna sig út úr erfiðleikunum í
Eistlandi svo mjög sem allar að-
stæður eru breyttar eftir langvar-
andi hersetu og yfirgang Sovétríkj-
anna þar.
Það væri mikið ánægjuefni ef
barnabörnin okkar yrðu jafnmiklir
ættjarðarvinir og Eðvald afi var.
Ég hef reyndar góða von um að
það erfist ef marka má hvað Atli
var duglegur við að kynna okkar
góða land er hann dvaldist erlendis.
Eðvald var farsæll í sínu einka-
lífi. Hann kvæntist Sigríði Bjarna-
dóttur árið 1949. Þau voru mjög
samhent og höfðu svipuð áhuga-
mál, bæði vom miklir íþróttaunn-
endur. Þau stofnuðu og ráku saman
um árabil sauna-nuddstofu í
Reykjavík. Þangað leituðu margir
og fengu mikla hjálp og lækningu,
ekki síst íþróttafólkið með sín marg-
víslegu meiðsl. Áður hafði Eðvald
unnið við þjálfun í boltaíþróttum
auk fleiri starfa. Eftir að börnin
voru uppkomin áttu þau hjón kost
á því að ferðast töluvert og höfðu
af því mikla ánægju. Þau fóru í
sólarlandaferðir í sumarfríum og
heimsóttu synina til Bandaríkjanna,
Þýskalands og Skotlands.
Sigríður lést í júní 1990 og tók
Eðvald veikindi hennar og fráfall
sér mjög nærri. Sigríður átti einn
son áður en þau Eðvald giftust,
hann heitir Bjarni Jónsson, sambýl-
iskona hans er Alda Sigurðardóttir.
Bjarni ólst upp hjá Jónínu móð-
urömmu sinni. Börn Sigríðar og
Eðvalds eru þijú: Jóhannes, hans
kona er Cathrene Bradley, Atli,
kvæntur Steinunni Guðnadóttur, og
Anna, gift Gísla Guðmundssyni.
Barnabörnin eru orðin tíu. „Þau
eiga að verða tíu,“ sagði Eðvald
eitt sinn í gamansömum rómi þegar
það 9. var á leiðinni, og honum
varð að ósk sinni. Eðvald var góður
afi eða „besti afi í heimi“ eins og
eitt barnabarnið sagði um hann.
Hann lét sér mjög annt um alla
meðlimi fjölskyldunnar og það var
honum mikið gleðiefni að Jóhannes
sonur hans gat komið í heimsókn
í október sl. með sína íjölskyldu.
Því miður vantaði elsta barnabarnið
sem ekki gat komið frá Skotlandi.
Áreiðanlega hafa margir vinir og
vandamenn fengið síðustu jóla-
kveðjuna frá Eðvald með mynd af
honum umkringdan ijölskyldunni,
sem hann var svo stoltur af. Þann
stutta tíma sem hann var á spítalan-
um var hann að sýna hjúkrunarfólk-
inu myndirnar og tala um hvað
hann væri ríkur að eiga þennan hóp.
Við hjónin kveðjum Eðvald og
þökkum góðu stundirnar sem við
áttum saman. Við biðjum honum
blessunar Guðs yfir í landið eilífa
þar sem fyrir eru vinir frá báðum
löndunum hans.
Fjölskyldu hans og vinum færum
við innilegar samúðarkveðjur.
Vilborg Pétursdóttir.
Fleirí minningargreinar um
Eðvald Hinriksson Mikson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
Hrefna Eyjólfs-
dóttir — Minning
Fædd 16. nóvember 1928
Dáin 27. desember 1993
I dag er kvödd hinstu kveðju
tengdamóðir mín Hrefna Eyjólfsdótt-
ir, Hafnarfirði, sem lést 27. desem-
ber sl. eftir erfiða baráttu við krabba-
mein. Hrefna hafði lengst af búið
við góða heilsu og því var það mikið
reiðarslag þegar sjúkdómurinn illvígi
gerði vart við sig fyrir þremur árum
og þá í annað sinn. Hún var lífsglöð
og þráði að lifa og átti því erfitt með
að taka þessum tíðindum þegar þau
komu. Hún var þó undrafljót að taka
gleði sína á ný og fá það út úr lífinu
sem hún gat meðan hún hafði heilsu.
Lokabaráttuna háði hún af einstöku
hugrekki og æðruleysi og hafði það
sterk áhrif á okkur sem við hlið henn-
ar stóðum.
Við Hrefna kynntumst fyrir 22
árum þegar við Eyjólfur sonur henn-
ar kynntumst og giftumst. Fyrst í
stað sætti hún sig treglega við að
elsti sonurinn færi að heiman og ein-
kenndist samband okkar í upphafi
af gagnkyæmri virðingu en seinna
af mikilli væntumþykju sem hélst til
síðasta dags. Hún gladdist mjög þeg-
ar fyrsta barnabarnið fæddist í ág-
úst 1973. Hún lagði mikið upp úr
góðum samskiptum innan fjölskyld-
unnar og heimsótti börn sín oft. Þeg-
ar tveir elstu synimir voru erlendis
við nám heimsótti hún þá árlega.
Það er erfitt að tala um Hrefnu
nema hafa Sæma með, þ.e. eigin-
mann hennar, Sæmund Hörð Björns-
son flugumsjónarmann. Þau voru
samrýnd og nutu fiestra frístunda
saman. Þau höfðu mikið dálæti á
ferðalögum innan lands sem utan,
allt frá stuttum bíltúrum niður á
höfn til að fylgjst með skipaumferð-
inni upp í langferðir til íjarlægra
staða. Lengst fóru þau held ég til
Hawaii fyrir nokkrum árum. Hér
innanlands var Laugarvatn uppá-
haldsstaður hennar. Áður fyrr var
Sæmi keppnismaður í brids en á síð-
ari árum spiluðu þau saman í góðra
vina hópi en einnig í keppnum.
Sæmi á nú um sárt að binda að
missa eiginkonu sína og sinn besta
vin.
Þau Hrefna og Sæmi eignuðust
fjögur börn. Elstur er Eyjólfur Þór,
fæddur 1950, verkfræðingur að
mennt og forstjóri Vinnueftirlits rík-
isins, kvæntur Gerði Sigurðardóttur
kennara við Víðistaðaskóla og eiga
þau tvö börn, Helgu og Baldur Þór.
Gunnar Hörður er fæddur 1956,
tæknifræðingur að mennt og for-
stöðumaður tæknideildar Granda hf.,
kvæntur Sigríði Stefánsdóttur þjón-
ustufulltrúa hjá Sparisjóði Hafnar-
fjarðar og eiga þau tvo syni, Stefán
og Hörð. Sæmundur er fæddur 1961,
verkfræðingur að mennt og hefur
verið í framhaldsnámi, ókvæntur.
Þórey Ósk, fædd 1971, háskólanemi,
ógift.
Ég vil með þessum orðum þakka
minni kæru tengdamóður samfylgd-
ina og bið Guð að blessa Sæma,
Eyva, Gunna, Sæma S. og Þóreyju.
Far þú i friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Gerður.
Hún elsku amma er dáin. Okkur
bárust þessar sorgarfréttir að kvöldi
hins 27. desember. Það er svo erfitt
að trúa því að um miðjan nóvember
fórum við saman út að borða og í bíó
í tilefni af 65 ára afmælinu hennar.
En margt getur breyst á stuttum
tíma. Þótt erfítt sé að takast á við
þessa miklu sorg vitum við þó að
þetta var henni fyrir bestu úr því sem
komið var. Eftir fremur stutta en
erfiða sjúkdómslegu fékk hún frið.
Hún amma var ofsalega góð kona.
Hún var mjög hress og skemmtileg
og alltaf var nóg um að vera þar sem
hún var. Hún var mjög vinmörg og
vinsæl af samstarfsfólki sínu. Hún
hafði mjög gaman af að ferðast og
fór víða. Hún hafði yndi af því að
fara á kaffihús og skoða mannlífið
og ein af kærustu æskuminningum
okkar eru sunnudagsbíltúrarnir þar
sem við, amma, afí og Þórey fórum
á Kjarvalsstaði eða í Norræna húsið
og fengum okkur svo ís á eftir.
Amma elskaði friðinn og var góður
sáttasemjari þegar svo bar undir.
Hún leit á allar hliðar málanna og
sýndi okkur oft að hún hafði mikla
trú á okkur. Svo bakaði hún bestu
pönnukökur í heimi. Þegar við kom-
um í heimsókn á Hellisgötuna, sem
gerist oft, stóð hún oft allt kvöldið
og bakaði heilt fjall af pönnsum.
Við biðjum Guð að styrkja afa,
Þóreyju og alla aðra aðstandendur í
þessari miklu sorg. Stórt skarð hefur
verið höggvið í fjölskylduna, en
minningin um góða konu mun lifa.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Helga og Baldur.
Mig langar til að minnast með
örfáum orðum tengdamóður minnar
Hrefnu Eyjólfsdóttur, en hún lést á
St. Jósefsspítala 27. desember síðast-
liðinn.
Ég kynntist Hrefnu um haustið
1974 þegar ég hóf störf hjá Spari-
sjóði Hafnarfjarðar, 17 ára að aldri.
Tveimur árum síðar giftist ég syni
Hrefnu, Gunnari Sæmundssyni. Við
Hrefna unnum saman í Sparisjóði
Hafnarfjarðar í 18 ár. Hrefna var
elsti starfsmaður Sparisjóðsins
ásamt Elsu Guðjónsdóttur. Hrefna
var starfi sínu trygg og sinnti því
mjög vel. Hrefna var mjög vel liðin
af vinnufélögum sínum og var alltaf
kát og glöð, enda mjög lífsglöð kona.
Hrefna átti við erfiðan sjúkdóm
að stríða sem kom í ljós fyrir þremur
árum. Þá var framkvæmd skurðað-
gerð sem heppnaðist vel miðað við
aðstæður en ekki tókst að uppræta
sjúkdóminn að fullu. Hrefna átti
gott tímabil allt fram á haustmánuði
1993 og var hún í vinnu til 20. nóv-
ember sl.
Hrefna lét sér annt um fjölskyldu
okkar og áttum við margar góðar
samverustundir, meðal annars fórum
í sumarbústaðaferðir og eyddum oft
kvöldunum við spil. Ein slík ferð var
farin í sumar í Skyggnisskóg og
ekki grunaði mig að það yrði okkar
síðasta sumarbúðstaðaferð.
Þú félagi, vinur, þín för enduð er
á framandi stundu að landi þig ber.
Við syrgjum og gleðjumst hér saman um stund
en seinna við mætumst á unnari grund.
Sá líknandi faðir er lífíð gaf þér
hann leiði þig áfram um eilífðar veg.
en minningin lifir oss mönnunum hjá
á meðan að dveljum við jörðinni á.
Þó leiðir hér skilji og lund okkar sár
þú læknar það getur og þerrað hvert tár.
Þú bæn okkur kennir við biðjum þig nú
að breyta þeim harmi í eilífa trú.
(E.B.V)
Elsku Sæmi tengdapabbi, Þórey,
Sæmi yngri, Eyjólfur og fjölskylda,
guð styrki okkur öll á sorgarstundu.
Blessuð sé minning þín, elsku
Hrefna.
Sigríður Stefánsdóttir.
Hrefna Eyjólfsdóttir mágkona mín
er iátin. Hún fæddist 16. nóvember
1928 og lést 27. desember síðastlið-
inn. Foreldrar hennar voru Þuríður
Bjarnadóttir húsmóðii' og Eyjólfui-
Bjarnason sjómaður. Þau ágætu hjón
bjuggu alla sina hjúskapartíð á Norð-
urbraut 7, hér í Hafnarfírði, þar sem
Hrefna Eyjólfsdóttir fæddist og ólst
upp. Hún var einbirni. Hrefna sótti
skóla hér í Hafnarfirði. Ég man eftir
að hún sagði að það hefði verið tölu-
vert langt að labba í barnaskólann
og svo í Flensborg, sem hún kláraði
17 ára gömul, og hóf þá strax að
vinna í Sparisjóði Hafnarfjarðar. Þar
vann hún til dauðadags. Henni var
mjög annt um sparisjóðinn og vildi
velgengni hans sem mestan.
Hrefna Eyjólfsdóttir giftist bróður
mínum, Sæmundi Herði Björnssyni
stýrimanni, 8. apríl 1951. Þá fyrst
kynntist ég henni. Þau bjuggu síðan
hér í Hafnarfirði, fyrst á Norður-
braut 7 þangað til þau fluttust í eig-
ið hús á Heliisgötu 29. Hrefna og
Sæmundur áttu fjögur mannvænleg
börn, Eyjólf verkfræðing, Gunnar
tæknifræðing, Sæmund verkfræðing
og Þóreyju, nema í Háskóla Islands.
Hrefna Éyjólfsdóttir var glaðlynd
manneskja, hló mikið og hafði gaman
að ýmsu í lífinu. Var hrókur alls
fagnaðar. Hún hélt margar góðar
veislur og skemmtilegar. Hrefna var
sérstaklega hugrökk kona. Talaði
aldrei um veikindi sín eða hvað hefði
komið fyrir hjá henni eða þeim hjón-
um, var samt tilfinningarík. Hún var
sérstakur persónuleiki.
Ansi mikil samskipti voru og eru
á milli okkar bræðranna og oft spil-
uðum við hjónin brids og áttum
margar skemmtilegar stundir saman.
Ég man að þegar Sæmundur og
Hrefna voru að byggja húsið sitt á
Hellisgötu 29 og ég var að hjálpa
bróður mínum að koma þakinu á
húsið, kom Hrefna með nýbakaðar
flatkökur og pönnukökur og kaffí,
og allir voru glaðir og verkið gekk
vel. Hrefna var mjög dugleg að ferð-
ast og fór með manni sínum um all-
an heim. Hún hafði sínar skoðanir á
hlutunum, sem voru hennar, en alltaf
var hún tilbúin að miðla málum og
gera gott úr öllu. Fyrir nokkrum
árum byijuðum við að spila brids
aftur, fast tvisvar í mánuði. Þá var
Knútur bróðir kominn í spilið. Það
var mjög gaman, en stundum var
hart barist og Sæmundur harður við
Hrefnu sína og erfíður, en hún hélt
ávallt sínu. Alltaf jafn hress og kát.
Þetta voru ánægjustundir sem eru
horfnar og koma ekki aftur.
Hrefna mín, ég sakna þín. Þú varst
góð mágkona.
Guð fylgi þér. Þinn mágur,
Sveinn Björnsson.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast Hrefnu Eyjólfsdóttur, en við vor-
um vinnufélagar í nærri 30 ár.
Hrefna dó 27. desember síðastliðinn,
var fædd 16. nóvember 1928. For-
eldrar Hrefnu voru þau Eyjólfur
Bjarnason og Þuríður Bjarnadóttir,
kunnir Hafnfirðingar á árum áður,
og var hún einkabarn þeirra hjóna.
Hrefna hóf störf hjá Sparisjóði Hafn-
arfjarðar 1. nóvember 1946 og starf-
aði þar síðan með stuttum hléum.
Hún var elsti starfsmaður sparisjóðs-
ins þegar hún lést. Eftirlifandi eigin-
maður Hrefnu er Sæmundur Bjöms-
son flugumsjónarmaður. Þau hjón
áttu íjögur börn, Eyjólf, Gunnar,
Sæmund og Þóreyju.
Kynni mín af Hrefnu ná svo langt
sem ég man. Það var ekki langt á
milli húsanna í vesturbænum í Hafn-
arfirði þar sem Hrefna bjó hjá for-
eldrum sínum og þar sem ég ólst
upp. Á hveijum degi öll mín uppvaxt-
arár sá ég Hrefnu bregða fyrir. Aldr-
ei kom mér í hug á þessum árum
að við Hrefna ættum eftir að vinna
saman í um 30 ára skeið. Eftir svo
langan tíma fara í gegnum hugann
margar og góðar minningar. Þær
minningar eru umfram allt ljúfar og
góðar, um vinkonu og góðan starfs-
félaga.
Minningarnar ná líka aftur til þess
tíma er Hrefna eignaðist sitt fyrsta
bam Eyjólf. Það riíjast upp fyrir
mér nú að þegar Eyjólfur var lítill
snáði að leika sér í garðinum hjá afa
og ömmu, en þar bjuggu Hrefna og
Sæmundur á þeim tíma, þá þurfti .
litli drengurinn ekki að hrópa oft eða
hátt. Áður en varði var mamma kom-
in hlaupandi til að sinna drengnum
og ekki fór það fram hjá mér þó að
ungur væri að vel væri Eyvi passað-
ur og að hann ætti góða mömmu.
Ég man líka vel eftir því þegar Sæ-
mundur byijaði í vinnu við grunn að
húsi þeirra hjóna við Hraunbrekku
sem nú heitir Hellisgata 29. Oft sát-
um við strákarnir á klettunum í kring
og horfðum á þegar ungu hjónin
lögðu grunn að framtíðarheimili fjöl-
skyldu sinnar.
Það var svo í Sparisjóði Hafnar-
fjarðar að við Hrefna urðum starfsfé-
lagar. Eftir nærri 30 ára samstarf
er margs að minnast. Ég man vel
eftir því að fyrir ungan byijanda í
starfi var gott að leita til Hrefnu og
ávallt var spurningum og beiðni um
leiðbeiningar vel tekið og ekki sleppti
hún af mér hendi fyrr en hún hafði
fullvissað sig um að ég hefði skilið
hlutina rétt. Fyrstu ár okkar í sam-
starfi voru mikil breytingaár hjá
sparisjóðnum. Flutt var í nýtt hús-
næði og allt bókhaldsfyrirkomulag
gjörbreyttist. Hrefna tók þátt í þessu
öllu ásamt okkur hinum. Aldrei var
hún sátt við að framkvæma nokkurn
hlut, bara af því að henni var sagt
að svona ætti þetta að gerast, hún
vildi ávallt skilja af hveiju þetta
ætti að vera svona, og líka að sjá
hvar hlutirnir enduðu í bókhaldi
sparisjóðsins. Stundum fannst mér
þetta óþarfi hjá henni og hvað vildi
Hrefna alltaf vera að ræða vel og
ítarlega sjálfsagðar breytingar. Ég
var þó fljótur að átta mig á því að
Hrefna vildi gera vel og ávallt sem
best. Hún hafði sterka tilfinningu og
mikinn metnað fyrir störfum sínum.
Hrefna var því ávallt traustur og
virkur bandamaður í að drífa starfs-
hætti Sparisjóðs Hafnarfjarðar frá
fortíð til nútímans eins og best verð-
ur á kosið.
Ekki má gleyma því að alltaf var
stutt í hláturinn þegar talað var við
Hrefnu og sá dillandi hlátur sem
henni var svo eðlilegur alla tíð, var
svo smitandi að oft hlógum við sam-
starfsmennimir með án þess að vita
tilefnið. Ekki minnist ég þess að öll
þau ár sem við Hrefna unnum saman
hafi svo kastast í kekki að orð væri
á gerandi. Væri ágreiningur eða smá
deilur, var slíkt alltaf leyst á stund-
inni með brosi og hlátri frá Hrefnu.
Það var fyrir um það bil 21 ári
að Hrefna ásamt öðrum starfsfélög-
um voru mér stoð og stytta í veikind-
um, eins og Hrefna átti síðar að
stríða við. Þegar Hrefna fyrir all
mörgum árum skýrði mér frá veik-
indum sínum snerist dæmið við að
hluta. Við áttum oft saman samtöl
um reynslu okkar, þau vora mér al-
veg jafn mikils virði eins og fyrir
tuttugu árum. Aldrei fann ég það á
Hrefnu að hún væri að bugast, ávallt
kom það fram hjá henni að hún tæki
þessu eins og öðru sem að höndum
bæri og með sama jákvæða hugar-
fari sem alltaf var hjá henni gagn-
vart starfínu og starfsfélögum. Viku
áður en Hrefna hvarf frá störfum
hjá sparisjóðnum vegna veikinda
ræddum við saman. Hrefna var já-
kvæð og ákveðin í að halda áfram
svo lengi sem hægt væri eins og
ekkert hefði í skorist.
Á aðfangadagsmorgun sá ég síð-
ast Hrefnu þegar ég heimsótti hana
á sjúkrahúsið. Eftir að hafa staðið
við rúm hennar nokkra stund duldist
mér ekki að nú væri stutt eftir, við
héldumst í hendur í nokkrar mínút-
ur. Örfá orð vora sögð. Nokkrum
dögum síðar var Hrefna öll og geng-
in til síns Herra.
Mér er í dag efst í huga minning
um góða og fallega konu, konu sem
alla tíð gerði vinnustað okkar
ánægju- og skemmtilegri með hlátri
sínum og framkomu og umfram allt
gerði allt eins og hún best gat gert.
Frá Sparisjóði Hafnarfjarðar,
stjórn og starfsfólki, sendum við inni-
legustu samúðarkveðjur til Sæmund-
ar og allrar fjölskyldunnar, um leið
og færðar eru bestu þakkir fyrir öll
þau mörgu ár sem Hrefna starfaði
með okkur.
Við blessum minningu hennar og
biðjum góðan guð að styrkja fjöl-
skyldu hennar.
Þór Gunnai sson.