Morgunblaðið - 03.05.1994, Síða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. MAI 1994
Nokkrar af brúðunum sem verða á sumarsýningunni.
Sumar í Islenska
brúðuleikhúsinu
ÍSLENSKA brúðuleikhúsið er að ljúka sýningum á Mjallhvíti og
dvergunum sjö um þessar mundir, en alls hafa verið um fimmtíu
sýningar á þessu vinsæla ævintýri. Sýningarnar hafa farið fram í
húsnæði íslenska brúðuleikhússins við Flyðrugranda í vetur og hef-
ur fjöldi leikskóla- og skólabarna séð sýninguna, en húsnæðið getur
rúmað um 30 manns í sæti.
í sumar, nánar tiltekið í júní og sýningar, þar sem hann sýnir með-
júlí, verður íslenska brúðuleikhúsið al annars brúður sem dansa, leika
Stólar
List og hönnun
Bragi Ásgeirsson
STÖÐLAKOT:
opið 14-18,
Þórdís Zoega,
til 8. maí
Sumar sýningar í Stöðlakoti
falla þannig að rýminu, að það
er eins og beðið hafi verið eftir
þeim. Húsakynnin eru forn, en
samt sem áður virðist samtíma-
list njóta sín þar engu síður og
jafnvel betur en eldri myndlist.
þetta hefur komið mjög vel fram
á undanförnum misserum og
einkum eru mér minnisstæðar
framkvæmdir er falla ekki beint
undir skilgreininguna myndlist
svo sem sýningar á ljósmyndum,
listiðnaði og hönnun.
Og nú er þar í gangi sýning
sem er eins og sniðin að rýminu
og er um að ræða stóla sem hönn-
uðurinn Þórdís Zoega hefur
teiknað.
Þórdís útskrifaðist úr Skolen
for Brugskunst í Kaupmanna-
höfn 1980, auk þess var hún við
framhaldsnám í húsgagnahönn-
un í arkitektaskólanum í sömu
borg 1980-81. Hún er meðlimur
f FHÍ (félagi húsgagna- og innan-
húsarkitekta) og í Félagi áhuga-
manna um hönnun, „Form Is-
land“. þetta er fyrsta einkasýning
Þórdísar, en áður hefur hún tekið
þátt í fjölda samsýninga heima
og erlendis.
Þórdís hefur tilhneigingu til
ýmissa átta í hönnun sinni og
þannig eru form stólanna í senn
nútímaleg sem sígild. Ekki er þó
svo að hún vilji þræða bil beggja
eða koma með málamiðlanir,
heldur virðist henni þessi fjöl-
breytni eðlislæg. Og ekki telst
það fyrir þá sök að ég kunni síð-
ur að meta nútímaleg form í stól-
um að ég hreifst mest af hinum
sígildari. Annars vegar þeim sem
ber nafnið „Mímir“, sem er í
mjög almennu formi en ákaflega
aðlaðandi og þægilegur, og hins
vegar „Sess“ sem hefur svip af
gömlum fundarstólum. Ekki spill-
ir að fyrri stóllinn er klæddur
íslenzku selskinni, eða fléttaður
með kínverzku sefgresi í setu og
baki, og er fléttan unnin hjá
Körfugerð Blindrafélagsins. Þá
er Sess m.a. klæddur með stein-
bítsroði, sem áréttar enn einu
sinni, að nýta má fiskinn okkar
á annan veg en til matar og er
þetta liður í nýrri vakningu hér
á landi, sem því miður er sprott-
in af illri nauðsyn. A þetta hafa
menn verið að benda í áratugi
Þórdís Zoega.
svo og gildi og arðsemi hönnun-
ar. Nýlega las ég í erlendu blaði,
að ull geti verið góð til að bæta
hljómburð í tónleikasali! Var þá
átt við að hún væri notuð sem
fóður í sæti og bök, sem væri svo
klætt með þunnu leðri (mætti
kannski reyna steinbítsroð?) til
að jafna hljóðið. Og þetta vissu
arkitektar og hönnuðir í útland-
inu fyrir hálfri öld og meir. Það
er margt fleira áhugavert á þess-
ari fyrstu sýninu Þórdísar Zoéga,
en sem ég vék sérstaklega að
hér, og henni er mjög vel fyrir
komið í rýminu og er hönnuðinum
til ómælds sóma.
opið á laugardögum og sunnudög-
um frá klukkan 14-17. Verða þar
til sýnis brúður, sem brúðuleikstjór-
inn, Jón E. Guðmundsson, hefur
hannað á yfir fjörutíu ára ferli sín-
um. Auk þess verður Jón með litiar
á hljóðfæri, segja sögur og temja
villt dýr.
Nánari upplýsingar um sumar-
starf brúðuleikhússins gefur Jón
E. Guðmundsson, Kaplaskjóisvegi
61.
Söngtónleikar Suðurnesjamanna í Garði
SONGTONLEIKAR verða í Sæ-
borg, húsi verkalýðsins í Garði,
miðvikudaginn 4. maí nk. kl. 20.30.
Einleikstónleikar Gerðubergs
Tónlist
Ragnar Björnsson
Gunnar Kvaran, selló.
Gísli Magnússon, píanó.
30. apríl 1994.
Sérlega áhugaverð efnisskrá
fylgdi tónleikunum á laugardaginn
ekki í fyrsta skipti þar á bæ, Reyn-
ir Axelsson ritar fróðlega grein um
tilbrigðaformið, eða formin, rekur
þróun þess forms, stílbreytingar og
tegundir. Þetta gerir Reynir af mik-
illi þekkingu og yfirvegun og er
ölium áhugasömum fróðleg og holl
lesning. Anna Margrét Magnús-
dóttir skrifar einnig ianga og
skemmtilega grein um framvindu
og merkingu í tónlist. Eðlilega er
þar líka um vangaveltur að ræða
og nauðsynlegt að hafa rökhyggj-
una sem minnst btjálaða og það
tekst Önnu Margréti. Gaman væri
að fara út í frekari vangaveltur, en
hér er víst hvorki staður né stund
til þess, þó verður manni á, í fram-
haldi af þessu, að velta fyrir sér
hvort rétt sé að tala um einleikstón-
leika þar sem tveir sólistar leiða
fram hesta sína, en svo var yfir-
skrift efnisskrárinnar þeirra Gunn-
ars og Gísla.
Báðir eru þeir einleikarar og al-
gjört jafnræði var með hljóðfærun-
um í sumum verkefnunum a.m.k.
Að vísu er talað um einsöngstón-
leika, spurning hvort það stenst
rökræna hugsun?, og þegar svo
kemur að klassískum „Lied“-tón-
leikum, er taiað um ijóðatónleika,
aldrei einsöngstónleika. Þeir Gísli
og Gunnar eru mjög góðir tónlistar-
menn, eins og alþjóð veit, og for-
vitnilegt var að heyra fyrsta verkið
á efnisskránni, Sónötu í g-moll eft-
ir lítt þekktan enskan höfund frá
17. og 18. öld, og sé hljómagangur
frá hendi þessa höfundar, er um
töluverða framsýni höfundar er að
ræða, en í efnisskrá segir að verkið
sé í útsetningu E. Cahnbley frá
1918. Solitaire er gamalt og endur-
unnið einleiksverk fyrir selló eftir
Hafiiða Hallgrímsson, einskonar
svíta í fimm þáttum þar sem 3. og
4. þátturinn eru áberandi best skrif-
aðir. Fjórði þátturinn, Dirge, minnti
aðeins á ísl. kvæðalag og fimmund-
arsöng, og stundum líkist tónninn
í sellóinu, sem spilað væri á sög.
Sem vænta mátti reyndi á ýmsa
þætti sellótækninnar í köflunum
fimm: Í Hándel-Beethoven tilbrigð-
unum 12 sýndu þeir Gísli og Gunn-
ar oft mjög fínan leik, en einhvern
veginn fannst mér þeir ekki alltaf
vera samferða í hugsun, en svo ólík-
ur er túlkunarmáti þeirra. Af þeim
ástæðum tók Gunnar nokkuð mik-
inn á sellóinu á stundum og um of
í „saklausu" verki og litlum sai,
festingar himnanna hefðu ekki gef-
ið sig þótt átökin hefðu verið aðeins
minni. Élégie op. 24 léku þeir félag-
ar með miklum dynamiskum and-
stæðum og eftir Tarantellu eftir
W.H. Squire kom í lokin „Söngur
fuglanna" eftir P. Casals, sem byij-
ar eins og sænska þjóðlagið Ach
Vármaland du sköna. Þessa fallegu
melódíu lék Gunnar geysifallega.
Hom og orgel í Hallgrímskirlgu
Tónlist
Jón Ásgeirsson
Joseph Ognibene, homleikari, og
Hörður Áskelsson, orgelleikari,
héldu sérstæða tónleika í Hall-
grímskirkju sl. sunnudag. Um var
að ræða samleik á horn og orgel
en líklega eru fá verk til með slíkri
hljóðfæraskipan, enda voru sam-
leiksverkin öll umritanir á samleik
fyrir píanó eða hljómsveit. Tónleik-
arnir hófust á fiðlusónötu eftir
Corelli og trúlega er ekki fjarri að
leika „continuo" röddina á orgel.
Samleikur þeirra félaga var mjög
fallegur en þar sem tónn hornsins
og orgelsins er af sama toga, þ.e.
blásinn, var samruni hljómsins
stundum einum of mikili, þannig
oft var erfitt að aðgreina hvað var
orgelsins eða hornsins, í mikilli
enduróman kirkjunnar.
Hörður lék tvö orgelverk, Magn-
ificat, eftir Dandrieu og Gotnesku
svftuna eftir Boéllmann. Franski
orgelleikarinn Jean-Frangois
Dandrieu eða D’Andrieu) samdi
fallega orgeltónleik og honum lét
mjög vel að semja leikandi tvírödd-
uð verk, sem hann gjarnan nefndi
dialogue og var þesi samtalsleikur
raddanna oft fallega útfærður og
sömuleiðis faliega leikinn af Herði.
GotneSka svítan er rismikið verk
og eftir að hafa heyrt það oft leik-
ið, færist áhuginn gjarnan á milli
kafla verksins og nú fannst undir-
rituðum mest til um annan þáttinn,
„gotneska menúettinn” og þann
þriðja, sem er órnþýð og lítilát
bæn, en báða þessa kafla lék Hörð-
ur afburðavel, með sérlega skýrri
raddskipan. Tokkatan var einnig
mjög vel leikin en það var bænin,
með sinni sérkennilegu leit upp í
leiðsögutóninn, sem þó fær ekki
að finna lausnina nema undir það
síðasta og þá upp í yfirsvífandi-
þríundina, sem nú átti sér sterk-
asta endurómanina.
Tvö stutt samleiksverk komu
næst, Rómansa eftir Saint-Saéns
og Andante þáttur eftir Richard
Strauss, sem hann samdi 24 ara,
í tilefni silfurbrúðkaups foreldra
sinna árið 1888, sama árið og hann
samdi tónaljóðið Don Juan. Þetta
verk var svo ekki gefið út fyrr en
1973. Verkið er fallegur „Lieder“
og var mjög vel leikið. Lokaverk
tónleikanna var Konsert í D-dúr
eftir Telemann og var það einnig
mjög vel leikið. Líklega hefur Tele-
mann samið konsertinn fyrir
strengjasveit og því var raddskipan
orgelsins ef til vill einum um of í
stíl við nútíma sinfóníuhljómsveit
og tók þess vegna upp nokkuð af
hljómrými hornsins.
Samleikur Ognibene og Harðar
var skemmtileg tilraun og ef það
er rétt, að vegna miðlegu homsins,
þurfi að raddstilla orgelið sam-
kvæmt því, er um að ræða einfalt
atriði varðandi samhljóman þessara
hljóðfæra. Hvað sem þessu líður,
voru þetta fallegir tónleikar og frá-
bærlega vel framfærðir af þeim
félögum.
Þar koma fram nokkrir af helstu
einsöngvurum Suðurnesja. Á efn-
isskránni verða m.a. íslensk ein-
söngslög, ljóðasöngur, aríur og dú-
ettar úr óperum eftir m.a. Verdi,
Bizet og Wagner.
Þeir söngvarar sem koma fram
eru; Hlíf Káradóttir, Einar Örn Ein-
arsson, María Guðmundsdóttir, Sig-
urður Sævarsson, Sigríður Að-
alsteinsdóttir, Steinn Erlingsson,
Bjarni Thor Kristinsson og Guð-
mundur Sigurðsson.
Píanóleikarar verða Ragnheiður
Skúladóttir og Esther Ólafsdóttir.
Tónleikarnir eru á vegum Tónlist-
arfélags Gerðahrepps.
Stykkishólmskirkjukórinn.
Stykkishólmur
Vortónleikar í kirkjunni
Stykkishólmi
ÞAÐ er ekki ofmælt að einhverjir vönduðustu og fjölbreyttustu
tónleikar sem fréttaritari man eftir að haldnir hafi verið í Hólmin-
um voru í Stykkishólmskirkju 24. apríl sl. sem Stykkishólmskirkju-
kór flutti tónverkið Requiem eftir Gabriel Fauré, ásamt Kristni
Hallssyni barítón sem var gestur hljómleikanna og átti skemmtileg-
an þátt í þcim. Hólmurum fannst góð upprifjun að fá hann hingað
og röddina hans. Þá söng ung sópransöngkona, Elisa Vilbergsdótt-
ir, Stykkishólmsbúi, einsöng. Og að kæmi ekki, á óvart að hennar
ferill í söng eigi eftir að verða eftirtektarverður.
Lana Betts, sem hér hefir verið
tónlistarkennari, stjórnaði kirkju-
kórnum, sem var í þetta sinn skip-
aður 22 og þar var ekki kastað
til höndunum. Einnig hefir hún
æft og kennt Elsu Vilbergsdóttur.
Þá léku þau Lars Bets á þver-
flautu nog David Enns á píanó,
en hann hefir einnig verið hér
söngkennari og organleikari við
kirkjuna. Var það athyglisvert en
þau léku saman Kassong eftir
Makoto Shionohara, sónotu eftir
Francois Poulenc og loks Sonatinu
fyrir flautu og píanó frá 1960,
eftir Henry Dutilleux og stóð þessi
leikur þeirra yfir í rúmar 40 mínút-
ur og vakti mikla, ánægju, enda
varð að taka aukalög og einsöngv-
ararnir voru leystir út með falleg-
um blómvöndum og formaður
sóknarnefndar Robert Jörgensen
ávarpaði gesti og flytjendur. Þarna
voru einnig mættir gestir frá ná-
lægum stöðum. Það kemur frétta-
ritara ekkert á óvart þótt Elisa
ætti eftir að taka mikinn þátt í
sönglífi ísiendinga og gleðja
marga með söng sínum.
Árni.