Morgunblaðið - 24.09.1994, Blaðsíða 28

Z8 LAUGARDAGUR 24. SEPTEMBER 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
UNNUR SIG URÐARDOTTIR
+ UNNUR Sig-
urðardóttir
fæddist á Gríms-
stöðum á Fjöllum
22. júlí 1917. Hún
lést í sjúkrahúsi
Húsavíkur 19. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Sigurð-
ur Kristjánsson,
bóndi og símstöðv-
arsljóri á Gríms-
stöðum á Fjöllum,
^f. 22. júní 1881, d.
4. júní 1959, og
Kristjana Pálsdótt-
ir frá Austaralandi í Öxarfirði,
f. 19. janúar 1881, d. 26. apríl
1952. Systkini Unnar voru
Kristján Páll, f. 8. febrúar 1906,
d. 27. júní 1985, Páll Kristján,
f. 30. júlí 1908, d. 29. desember
1940, Benedikt, f. 26. septem-
ber 1909, d. 22. júní 1990, og
Aldís Margrét, f. 8. júlí 1922,
d. 22. júní 1936. Eftirlifandi
eiginmaður Unnar er Friðrik
Jónsson, organisti, kórstjóri og
fyrrv. bóndi, f. 20. september
1915, frá Halldórsstöðum í
Reykjadal. Unnur og Friðrik
bjuggu á Halldórsstöðum frá
1938 til 1970 en síðustu tvo
áratugi í Hliðskjálf á Húsavík.
Starfaði Unnur á Hótel Húsavík
til ársins 1985. Unnur og Frið-
rik eignuðust fimm börn: Sig-
urð Kristján, f. 31. júlí 1939,
Emelíu Jónu, f. 13. desember
1940, Pál, f. 3. júní 1943, Krist-
jönu Guðrúnu, f. 30. júlí 1950,
og Ómar, f. 12. maí 1957.
Barnabörnin eru tólf og barna-
barnabörnin þrjú. Utför Unnar
fer fram frá Einarsstaðakirkju
’ í dag.
UNNUR ólst upp á Grímsstöðum á
Hólsfjöllum. Fjallasýnin er fögur
og öræfakyrrðin mikil, þar er beiti-
lyngið fagurt, fjalldrapinn og beija-
lyngið grænt sem annars staðar. Á
Fjöllum geisa líka stórhríðar. Veðr-
in oft hörð og frostið mikið.
Þama ólst Unnur upp. Það fer
ekki hjá því að umhverfið sem við
ölumst upp við hafi áhrif á sálarlíf
okkar.
Á Grímsstöðum var margt fólk,
margbýlt, og oft gestkvæmt. Vel
var tekið á móti öllum er komu, á
hvaða árstíma sem var. Enda fólkið
á Grímsstöðum anná-
lað fyrir gestrisni og
glaðsinni. Unnur fékk
gott veganesti í for-
eldrahúsum og traust
og trúmennska ein-
kenndi hana alla ævi.
Um tvítugsaldur var
Unnur á Húsmæðra-
skólanum á Laugum í
Reykjadal og minntist
oft þess tíma með
gleði.
Þann vetur kynntist
hún lífsförunauti sín-
um, Friðrik Jónssyni á
Halldórsstöðum og þau
gengu í hjónaband í Grenjaðarstað-
arkirkju 27. október 1938. Þau
hófu búskap á Halldórsstöðum og
bjuggu í gamla húsinu þar, en
byggðu síðar stórt og myndarlegt
hús á jörðinni og bjuggu þar lengi,
en fluttu til Húsavíkur fyrir nokkr-
um árum. Þau eignuðust fímm börn,
er reynst hafa foreldrum sínum hið
besta og komið sér vel í námi og
starfi. Þau eru Sigurður Kristján,
Emilía Jóna, sem bæði eru búsett
á Húsavík, Páll, Kristjana Guðrún
og Ómar sem öll búa í Reykjavík.
Bamabörnin eru orðin mörg og
hafa reynst ömmu sinni og afa vel.
Ég kynntist Unni ekki að ráði
fyrr en Friðrik fór að starfa með
Sigurði Tnanni mínum. Friðrik var
lengi organisti í öllum fjórum kirkj-
um Sigurðar. Þá tóku fljótt góð
kynni að myndast okkar á milli.
Kynni sem héldust alla tíð.
Við Unnur áttum margt sameig-
inlegt, menn okkar voru oft að
heiman og störfuðu saman. Friðrik
talaði oft um það, að Unnur sín
væri ein heima og hann þyrfti því
að flýta sér heim, er samæfingu
lauk. Friðrik mat Unni alltaf mik-
ils, ég fann það á því hvernig hann
sagði Unnur mín. Enda mátti hann
það, hún hvatti hann til starfa við
kirkjusönginn. Hún vissi, að hann
var vel fær í sínu starfí og hafði
mikla ánægju af því.
En kvöldin hafa oft verið löng,
er hann fór á söngæfíngar kvöld
eftir kvöld, oft í leiðinlegu veðri og
misjafnri færð. Eftir að börnin voru
farin að heiman var Unnur ein og
beið. Þetta ber að þakka. Hún tók
þannig þátt í starfínu.
Við hefðum verið illa stödd í
kirkjustarfínu, hefði Friðriks ekki
notið við. Stundum gleymist það
hver hlutur konunnar er, sem bíður
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og vinarhug við andlót og útför ástkærr-
ar eiginkonu, móður, tengdamóður,
ömmu og systur,
HJÖRDÍSAR BÖÐVARSDÓTTUR,
Heiðargerði 15,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við læknum og
hjúkrunarfólki Krabbameinsdeildar
Landspítalans.
Eyþór Magnússon,
Una Eyþórsdóttir, Jón Sigurðsson,
Magnús Böðvar Eyþórsson, Sigrún Bjarnarson,
Högni Böðvarsson, Þórunn Böðvarsdóttir
og barnabörn.

Útför móðir okkar og tengdamóður,
ÁRDÍSAR ÁRMANNSDÓTTUR
frá Myrkárbakka
í Hörgárdal,
sem lést 18. september, fer fram frá
Akureyrarkirkju þriðjudaginn 27. sept-
ember kl. 13.30.
Jarðsett verður á Myrká.
Helga Búadóttir,
Ármann Þórir Búason,
Bryndís Hulda Búadóttir,
Guðmundur Búason,
Þórólfur Rúnar Búason,
Guðveig Sigriður Búadóttir,
Bergþóra Björk Búadóttir,
Hildur Berglind Búadóttir,
Erlendur G. Eysteinsson,
Alda Traustadóttir,
Héðinn Bech,
Guðrún Jóhannsdóttir,
Auður Jónsdóttir,
Stefán Vagnsson,
Þorsteinn Pálsson,
Ómar Gylfason.
heima og tekur á sig störf manns-
ins. En Unnur talaði ekki um það
og taldi það ekki eftir.
Við hjónin eigum margar bjartar
stundir í minningunni úr sveitinni
með þeim hjónum Unni og Fikka,
bæði heima hjá þeim og á okkar
heimili. Unnur kom til okkar, ég
held langoftast er við áttum hátíð-
arstundir, hvort sem það var af-
mælí, skírn, fenning eða gifting í
fjölskyldunni. Ég gladdist alltaf
þegar Unnur kom með Friðrik og
tók þátt í gleðinni með okkur. Unn-
ur var mikið snyrtimenni og þrifa-
kona í öllu. Það sást best á því
hvernig hún klæddist. Hún var
vandlát á föt, alltaf vel klædd heima
og heiman. Hún bar sig vel, grönn
og létt í spori.
Fyrir tveimur árum vorum við
búsett á Húsavík í hálft ár. Sigurð-
ur þjónaði fyrir prestinn sem var
í fríi utanlands. Þá voru það Unnur
og Friðrik, sem ég hlakkaði strax
til að heimsækja er við komum til
Húsavíkur. Enda hljóp ég oft um
sumarið til þeirra á Höfðaveginn.
Það var gott að koma til þeirra og
blanda geði við þau sem fyrr. Það
var sumar og ég frá á fæti. Ég fór
ávallt frá þeim hress í bragði. Ég
var fremur ókunnug á Húsavík og
ekki frítt við að mér leiddist, þótt
ég hefði átt heima skammt frá svo
lengi. En um haustið varð ég fyrir
áfalli og átti illt með gang og var
mest ein heima, því Sigurður hafði
mikið að gera. Þá komu Unnur og
Friðrik nokkrum sinnum til mín,
þó var sjón Unnar þá farin að dapr-
ast. Þau gleymdu mér ekki og
glöddu mig með komu sinni. Ég
gleymi þessu ekki. Þetta bættist
við margar góðar minningar um
Unni.
Þetta eru fátækleg orð um dugn-
aðar- og gæðakonu. Þökk er mér i
huga. Börnin okkar eiga líka sínar
góðu minningar frá æskudögum
með Unni og Fikka, sem þau þakka.
Friðrik minn, þú átt þínar góðu
minningar, þær verða ekki teknar
frá þér né börnum þínum og barna-
börnum. Guð blessi ykkur.
Við hjónin og börn okkar þökkum
vinsemd alla og sendum ástvinum
Unnar innilegar samúðarkveðjur.
Aðalbjörg Halldórsdóttir
frá Grenjaðarstað.
Einhvern veginn var eins og
Vatnshlíðin og nágrenni hennar
missti hluta fegurðar sinnar og hlý-
leika þegar nágrannar okkar á
Halldórsstöðum fluttust búferlum
til Húsavíkur fyrir nær tveimur
áratugum.
Engin breyting hafði þó orðið á
fegurð landsins, en það sem alltaf
hafði verið fastur hluti okkar litla
samfélags frá því foreldrar okkar
fluttu í Akra árið 1944, hafði nú
riðlast og eftir sat söknuður og tóm-
leiki.
Og þetta var lítið samfélag, því
um miðja öldina fyrir tíma tækja
og tækni, gat einangrun nyrstu
bæjanna undir austurhlíðinni verið
ótrúlega mikil þegar áin bólgnaði
af krapa eða óx í leysingum.
Þetta varð til að styrkja vináttu
og samhjálp, og ef verk þurfti að
vinna var hjálpast að við það, án
þess að leiða að því hugann hver
átti hjá hveijum.
Þetta var okkar æskuheimur sem
Unnur átti svo stóran þátt í að
móta, jafnvel þó hún væri ekki
miklu eldri en sum okkar systkin-
anna.
Það skýtur þó skökku við að tala
um einangrun bæja í miðju þéttbýll-
ar sveitar, þegar Unnar Sigurðar-
dóttur er minnst, því hún var fædd
og uppalin á einum afskekktasta bæ
landsins, Grímsstöðum á Fjöllum.
Árið 1938 giftist hún Friðriki
Jónssyni frá Halldórsstöðum og
hófu þau þar búskap, fyrst í félagi
við foreldra Friðriks, en tóku síðan
sjálf við öllum búrekstri.
Halldórsstaðir voru heimili menn-
ingar og söngs. Tengdaforeldrar
Unnar, Emilía Friðriksóttir og Jón
Sigfússon, höfðu um árabil verið
mjög virk í öllu söngstarfí sýslunn-
ar, og svo langt sem við munum
hefur nafn Friðriks verið samnefn-
ari með músík og söng. Böm Unnar
og Friðriks hafa einnig komið mikið
nálægt tónlistarmálum.
En menningar- og félagsmál, oft
unnin án launa, eru tímafrek og til
að hæfileikar einstaklingsins njóti
sín þarf hjálp að koma til.
Sagt er að á bak við mikinn mann
standi kona. Sú kona var Unnur.
Hennar staður var heimilið. Hún var
homsteinn heimilis hæfíleikaríkrar
ljölskyldu sem hafði mikið að gera
við að ganga til íþrótta og lista.
Unnar þurfti ekki að leita, hún var
til staðar þeim sem leituðu.
Unnur var greind kona og heil-
steypt, og þegar hún tjáði skoðanir
sínar þurfti ekki að efast um heil-
indi þeirra.
Við erum þakklát Unni fyrir alla
vináttuna við hana og fjölskyldu
hennar. Það er hálfrar aldar vináttu
sem skugga skammdegissólarinnar
hefur aldrei borið á.
Systkinin og Inga á Okrum.
Nú sit ég hér hljóður og hugsi
og horfi yfir gömul kynni
og söknuður breytist í blessun
og bæn yfir minningu þinni.
(Sig. Friðjónsson frá Sandi).
í dag er til moldar borin heiðurs-
konan Unnur Sigurðardóttir. Ég
kynntist Unni fyrir 26 árum þegar
hún varð tengdamóðir mín. Það er
vart hægt að hugsa sér betri
tengdamóður en Unni. Hún tók mér
opnum örmum, hældi mér fyrir allt
sem ég gerði og þeim mistökum sem
mér urðu á sem ungar konur jafnan
gera í byijun hjúskapar, leitaðist
Unnur ætíð við að gera gott úr.
Það urðu aldrei árekstrar okkar í
milli. Þrátt fyrir skilnað minn og
sonar hennar Páls, hélt Unnur
áfram að taka mér opnum örmum
og án fordóma og ég sakna þess í
dag að við skulum ekki hafa átt
fleiri samverustundir í seinni tíð.
Unnur ólst upp á menningar-
heimilinu Grímsstöðum á Fjöllum
þar sem mikill gestagangur var og
heimilið stóð öllum opið sem yfír
Möðrudalsöræfin þurftu að fara,
jafnt vetur sem sumar. Þessa gest-
risni flutti Unnur með sér þegar
hún gerðist húsmóðir á Halldórs-
stöðum í Reykjadal. Þar kynntist
ég Unni og Friðrik ásamt börum
þeirra og tengdabörnum og einnig
dvaldi oft og tíðum á heimilinu
Emelía móðir Friðriks.
Það var mikil músík á heimilinu
bæði í kringum Friðrik og börnin
og var oft glatt á hjalla. Unnur
naut þess þegar Fikki hennar spil-
aði á harmonikkuna og lagið var
tekið. Unnur gerði aldrei veraldleg-
+
Alúðarþakkir til allra þeirra, sem auð-
sýndu samúð og vinarhug við andlát
og útför föður míns,
GÍSLA BENEDIKTSSONAR,
Brekku,
Reyðarfirði.
Hlýjar kveðjur og óskir til ykkar allra.
Fyrir hönd ættingja og vina,
Þórir Gíslason.
ar kröfur fyrir sjálfa sig, hún vann
sín heimilisstörf hljóðlát, þrifin og
hörkudugleg, ég heyrði hana aldrei
kvarta undan því að þurfa að vinna.
Síðastliðin 20 ár bjuggu Unnur
og Friðrik á Húsavík og um tíma
starfaði Unnur við góðan orðstír á
Hótelinu á Húsavík. Nú síðustu
árin fór heilsu hennar hrakandi og
var hún nær alveg blind þegar hún
dó. Þar sem ég get ekki verið við-
stödd útför þessarar heiðurskonu
langar mig að senda Fikka, börnun-
um og öllum aðstandendum mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Legg ég nú bæði líf og önd,
Ijúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
Elsku Unnur mín, ég veit að það
er vel tekið á móti þér, ég þakka
þér fyrir börnin mín og samfylgdina
á jörðinni og bið Guð að blessa þig.
Þín fyrrum tengdadóttir,
Kristjana.
Elsku amma mín, nú ertu farin
frá okkur og einhvern veginn finnst
mér svo erfítt að trúa því, því það
er svo stutt síðan við sátum við
eldhúsborðið þitt og spjölluðum.
Minningarnar hlaðast upp en allt-
af kemur samt skýrust fram í hug-
ann myndin af þér við eldhúsbekk-
inn heima í Hlíðskjálf. Þar varstu
ætíð eitthvað að brasa við að töfra
fram veitingar því alltaf var nóg
að borða hjá þér. Þú bakaðir bestu
kleinur og skúffuköku í heimi. Ég
man þegar ég kom til Húsavíkur
þegar ég var 12 ára gömul og fór
með vinkonum mínum á kaffiteríu
hótelsins. Við keyptum okkur allar
kleinur og kakó og stelpurnar sögð-
ust aldrei hafa smakkað svona góð-
ar kleinur. Það sem ég var stolt af
þér þegar ég sagði þeim að amma
mín bakaði kleinurnar fyrir hótelið.
Ég man mér fannst þú alltaf í
góðu skapi, þú vildir alltaf gera
allt fyrir alla aðra en ætlaðist.aldr-
ei til að fá neitt á móti.
Þegar pabbi sagði við mig nú á
dögunum að þú hefðir ekki viljað
að ég tæki neina áhættu með því
að koma að jarðarför þinni sökum
ástands míns brosti ég í gegnum
tárin og vissi að þar væri þér rétt
lýst. Þú vildir ekki hafa það að eitt-
hvað væri verið að vesenast þín
vegna. Þannig varst þú, amma mín,
alltaf svo óeigingjörn og dugleg.
Ég veit að þú tókst það nærri
þér að missa sjónina, en nú vona
ég að þú sért farin að sjá á ný og
getir séð alla þá fegurð sem ég trúi
að nú sé í kringum þig og fylgst
með okkur að handan.
Líkt og rótföst angan er
ímynd þín í hjarta mér,
minning þína þar ég geymi.
Þinni mynd úr huga mér
aldrei gleymi, öðru gleymi -
ekki þér.
(Þýð. Yngvi Jóhannesson.)
Ég þakka þér, elsku amma, fyrir
allar þær stundir sem við áttum
saman og þó að þinni jarðvist sé
lokið vonast ég til að við hittumst
einhvern tímann á ný.
Þín Jóhanna og fjölskylda.
Þegar ég minnist ástkærrar
ömmu minnar koma margar góðar
og hlýlegar minningar upp í huga
minn. Hún hugsaði ætíð vel um
mig og gerði allt til þess að mér
liði vel.
Henni ömmu minni fannst alltaf
gaman að því að horfa á mig syngja
og dansa þegar afí spilaði á harm-
onikkuna og þegar við sátum tvær
saman við eldhúsborðið og spiluðum
á spil eru það ógleymanlegar stund-
ir. Árlegu jólamatarboðin hennar
ömmu voru yndisleg og maturinn
sömuleiðis og mun ég minnast þess
á hverjum jólum. Þegar við systurn-
ar komum í heimsókn frá Reykjavík
fengum við ætíð hlýlegar móttökur
hjá öinmu, sem var alltaf búin að
kaupa eitthvað gott handa okkur.
Elsku amma, ég mun sakna þín
mikið en minningarnar eru góðar
og þeim gleymi ég ekki.
Vala.