Morgunblaðið - 26.11.1994, Síða 36

3*6 LAUGARDAGUR 26. NÓVEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
MARGRÉT A GNES
HELGADÓTTIR
+ Margrét Agnes
Helgadóttir
fæddist í Hafnar-
firði 28. júní 1914.
Hún varð
bráðkvödd á heimili
sínu í Keflavík 17.
nóv. 1994. Foreldr-
ar —hennar voru
Helgi Einarsson sjó-
maður í Bjarnabæ í
Hafnarfirði og
Bjarnasína Margrét
Oddsdóttir. Oddur
var sonur Bjarna
Oddssonar og Mar-
grétar Friðriksdótt-
ur Velding, sem hin látna hét
eftir. Látin systkini Margrétar
Agnesar eru Þóra Kristín Mar-
grét húsmóðir, Oddur Matthías
bakarameistari, Einar Sigurð-
ur sjómaður og Sigríður Ríkey
húsmóðir. Á lífi eru Bjarni sjó-
maður og Helgi netagerðar-
meistari. Fyrri maður Margrét-
ar var Sigurgeir Bogason. Þau
skildu. Þeirra dóttir er Svan-
hildur. Svanhildur giftist Borg-
þóri Björnssyni. Þau skildu.
' Börn þeirra eru Signhild Birna
sölufulltrúi og Ómar Örn smið-
ur. Signhild er gift Stefáni
Halldórssyni. Þeirra börn eru
Borgþór og Anna Ósk. Ómar
Örn og sambýliskona hans Júlía
Ævarsdóttir eiga Jenný Hildi
og Sunnevu. Eftir-
lifandi eiginmaður
Margrétar er
Benedikt Jónsson
forsljóri. Þau
gengu í hjónaband
26. október 1940.
Þeirra börn eru
Jón, vélstjóri, og
Margrét Þóra.
Fyrri kona Jóns
var Kristjana
Hanna Kjeld. Hún
dó árið 1984.
Þeirra börn eru
þrjú: Benedikt,
tannlæknir, kvænt-
ur Ingu Rebekku Árnadóttur
og eiga þau Jón Áma, Bjarna
og Kristjönu Hönnu, Jóna Guð-
rún, leikkona, í sambúð með
Magnúsi Pálssyni, og Margrét
Agnes, nemi við Fósturskóla
íslands, gift Óla Barðdal. Seinni
kona Jóns er Bjarnhildur Helga
Lámsdóttir. Þau búa í Njarð-
vík. Margrét Þóra er gift Her-
manni Th. Ólafssyni fiskverk-
anda í Grindavík. Þeirra böm
era Guðbjörg Sigríður, Svan-
hildur Björk, Ólafur Daði og
Þóra Kristín. Auk barna sinna
ól Margrét Agnes að miklu leyti
upp dóttursoninn Ómar Öm.
Útför Margrétar verður gerð
frá Keflavíkurkirkju í dag,
laugardag.
MAGGA mín dáin, ég trúði því ekki,
þetta bar svo brátt að. Hún hringdi
viku áður en hún dó svo hress og
spurði um Gunna eins og alltaf og
—ég átti að skilja kveðju. Að þetta
væri okkar síðasta símtal og að við
fengjum ekki að hittast oftar óraði
mig ekki fyrir.
Þau eru orðin mörg árin síðan við
kynntumst Möggu, Benna og fjöl-
skyldu þeirra sem alltaf var í fyrir-
rúmi hjá þeim. Það var í Borgarfirð-
inum á flötinni okkar, eins og Magga
sagði alltaf. Á sumrin vorum við
alltaf í hjólhýsunum og margar end-
urminningar koma í huga minn
núna. Vinna við lóðirnar, spilakvöld-
in og söngurinn, alla texta kunna
þau, og veitingarnar, hún var ekki
lengi að koma með veisluborð þótt
plássið væri ekki mikið. Við fórum
alltaf yfir til þeirra þegar að við
Sérfræðingar
í hlóiiiaskroytiiigiiin
iíö öll l;i‘Uil'a‘i'i
Skólavördustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
________sími19090
vorum að fara í bæinn, þá var það
oft að hún gaf mér pönnukökur og
skonsur sem hún hafði verið að baka
til að færa Gunna sínum svona var
hún og börnin gleymdust ekki alltaf
eitthvað bland í poka handa þeim.
Við fjölskyldan þökkum af alhug
alla vináttu og tryggð gegnum árin.
Okkur finnst nú skarð fyrir skildi
þegar hún er horfín.
Elsku Benni, Jonni, Hildur, Svana
og fjölskylda. Okkar dýpstu samúð-
arkveðjur en huggum okkur við
dýrðlegar minningar um ógleyman-
lega konu.
Guðrún, Bubbi og Gunni.
Allt er í lífinu hverfult og það er
ekki sjálfsagður hlutur að það sem
við höfum hjá okkur í dag verði þar
einnig á morgun. Við reiknum þó
alltaf með því frá degi til dags að
svo verði þótt bitur raunveruleikinn
kenni okkur annað.
Ekki átti ég von á því, er ég
hringdi heim á stuttu ferðalagi er-
lendis, að fá þá fregn að hún Magga
amma hefði fallið frá. Þótt komin
væri á níræðisaldurinn var engan
bilbug á henni að finna. En hún
amma var alltaf óútreiknanleg og
var sífellt að koma manni á óvart.
Hún fór sínu fram og það í þessu
sem öðru. Hún hafði sagt það við
mig einhveiju sinni er við ræddum
um dauðann að hún væri sátt við
t
Móðir okkar,
UNNUR HERMANNSDÓTTIR
frá Hjalla
í Kjós,
lést í Borgarspítalanum að kvöldi fimmtudagsins 24. nóvember.
Börnin.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
SIGURDfS SÆMUNDSDÓTTIR,
Sunnuflöt 30,
Garðabæ,
lést í Landspítalanum aðfaranótt 25. nóvember.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Jóel Sigurðsson.
MINNINGAR
hann ef hún bara fengi að fara
snögglega, án alls aðdraganda.
Henni varð að ósk sinni. Það er
hveiju orði sannara að eitt sinn verði
allir menn að deyja en hún Magga
amma var í fullu fjöri, hafði meira
að segja bakað einhver reiðinnar
býsn og verið á þönum eins og venju-
lega daginn sem hún kvaddi. Við sem
stóðum henni næst vorum einfald-
lega alls ekki tilbúin að sjá á bak
henni þegar kallið kom.
Mér verður hugsað til þess tíma
þegar ég sem lítill stubbur á leiðinni
úr skólanum var vanur að kom við
hjá Möggu ömmu á Tjarnargötunni
til að fá mjólk og pönnukökur. Þeg-
ar ég svo óx úr grasi var ég vanur
að líta inn hvenær dags sem ég var
á ferðinni. Alltaf var ljós í gluggan-
um hjá ömmu og afa því amma var
ein af þessum kjarnorkukonum sem
aldrei virtist þurfa að sofa og var
tilbúin að taka á móti gesti á degi
sem nóttu.
Magga amma var fræg fyrir mat-
argerð enda var það hennar yndi að
galdra fram hinar ljúffengustu
kræsingar handa öllum þeim gestum
sem að garði bar og skipti þá engu
hvort tilefnið væri lítið eða stórt.
Alltaf svignuðu borðin hjá henni
undan kræsingunum. Minnisstæðust
eru mér þó gamlárskvöldin þegar
stórfjölskyldan hittist á Tjarnargöt-
unni, borðaði ljúffengan mat og
fagnaði svo nýju ári saman. Aldrei
tókst ömmu betur upp í matargerð-
arlistinni en á þessum stundum.
Fiskveiði var einnig eitthvað sem
ömmu var í blóð borin og á fyrri
árum var sjóstangaveiði henni mikið
áhugamál. Hún vann til fjölda verð-
launa á sjóstangaveiðimótum og
minnist ég þess hve rosalegt mér
þótti sem gutta að segja vinum mín-
um frá því að ég ætti sko ömmu sem
væri Evrópumeistari í sjóstangaveiði
og fór gjarnan með þeim heim til
hennar til að sýna þeim alla verðlau-
nagripina. Amma og afí stunduðu
einnig veiðar í ám og vötnum og
minningin um allar veiðiferðirnar
sem ég fékk að fara með þeim í er
sterk. Sérstaklega minnist ég þó
veiðiferðanna norður á Skaga. Þang-
að fóru amma og afi einmitt í sum-
ar á jeppanum og með tjaldkerrurna
(sem oftar) til að halda hátíðlegt 80
ára afmæli ömmu. Já, það var hátið
í þeirra augum að vera við veiðar út
í náttúrunni.
Hin síðari ár eftir að ég eignaðist
fjölskyldu þótti strákunum mínum
fátt skemmtilegra en að heimsækja
Benna afa og Möggu ömmu hvort
sem það var á Tjarnargötuna eða í
Borgarfjörðinn þar sem þau höfðu
komið sér upp unaðsreit og dvöldu
langdvölum á sumrin.
Amma gaf þeim alltaf eitthvað
gott og endurupplifði ég í gegnum
þá mínar æskuminningar. Nú ert
þú horfín okkur, Magga amma, og
skilur éftir tómarúm í tilverunni sem
aldrei verður fyllt. Minningarnar um
þig eru fjölmargar, góðar og falleg-
ar. Þær hjálpa okkur að sefa sorgina
sem finnst í hjarta okkar þegar við
nú kveðjum þig. Takk fyrir allt,
Magga amma.
Elsku afi. Megi almættið hugga
þig og styrkja og leiða þig áfram í
lífinu.
Benedikt Jónsson.
Við fráfall Margrétar Agnesar
Helgadóttur, Möggu hans Benna,
eins og við nefndum hana alla jafna
og segir í sjálfu sér svo mikið, sækja
að minningarnar frá ljúfri samleið.
Myndarskapur hennar og dugnaður
var alla tíð slíkur að eftirtekt og
aðdáun vakti.
Aðeins tíu ára gömul þurfti Mar-
grét að sjá á bak ástríkum föður,
Helga Einarssyni, sjómanni í
Bjarnabæ í Hafnarfirði. Þá stóð
ekkjan Bjarnasína Oddsdóttir uppi,
orðin mjög heilsuveil, með börnin sín
sjö, á aldrinum nítján ára til eins
árs. En uppgjöf var víðs ijarri þar
í ranni. Börnin stóðu saman um vel-
ferð móður sinnar og heimilisins og
einskis létu þau ófreistað til að sigr-
ast á erfiðleikunum. Þau áttu það
sem með þurfti, vilja og dugnað og
trú á guðlega handleiðslu, sem þau
nýttu til sjálfsbjargar og blessunar
sér og öðrum. Þó ung væri lét Mar-
grét sannarlega ekki sinn hlut eftir
liggja. Hún vann við fískbreiðslu á
sumrum fyrst í stað en síðar í síldar-
söltun í Hrísey og á Siglufirði. Á
vetrum réð hún sig til vinnukonu-
starfa á myndarheimilum. Það varð
henni hollur húsmæðraskóli. Einnig
vann hún um tíma á St. Jósefsspít-
ala í Hafnarfirði.
Þau Margrét og Benedikt Jónsson
hófu búskap sinn á Túngötu 10 í
Keflavík árið 1940. Sannarlega átt-
um við börnin í húsinu heima á
Túngötu hauk í horni þar sem Mar-
grét var, því móðurumhyggja hennar
náði á svo margan hátt í sama
mæli til hennar barna, Svanhildar
og Jóns og okkar allra hinna. Hún
hafði næmt innsæi í hugarheim
barnsins. Því var henni svo einkar
lagið að skapa gleði úr gráti og
geisla úr skuggum. Margan brauð-
bitann rétti hún að litlum munni við
slíkar og aðrar aðstæður með glettn-
isorðum og brosi á vör. í þessa veru
eru fyrstu minningar litla bróður
Benna um hana og í þeim kristallast
það, sem um hugann fer, þegar við
hjónin minnumst Möggu að leiðar-
lokum með virðingu og þökk.
Heimili hennar bar henni fagurt
vitni alla tíð, því af alúð og í fórn-
andi kærleika og umhyggju vann
hún sitt ævistarf, húsmóðurstarfið.
Af smekkvísi og með dugnaði
reistu þau sér hús að Tjarnargötu
29 og fluttu þangað árið 1949. Þar
bjuggu þau upp frá því. Á myndar-
Iegu heimili þeirra var gestum og
gangandi vel fagnað. Þar fannst öll-
um gott að koma enda viðmót og
viðurgjörningur rómaður af öllum
sem til þekkja.
Samvinna þeirra hjónanna og sam-
band var einstaklega kærleiksríkt.
Eins og verða vill þarf á langri ævi
að takast á við margt mótdrægt og
er þá ekki lítils um vert að geta tek-
ist á við erfíðleikana með traustum
lífsförunaut og með fastmótaðri vissu
um æðri handleiðslu. Þannig léttist
Margréti róðurinn við að vinna úr
hinu mótdræga, sem að höndum bar,
erfiðum veikindum og ástvinamissi.
Umvafin kærleik og umhyggju hvors
annars fundu þau hjónin lífi sínu
farsælan farveg í gefandi gleði.
Margrét hafði mikið yndí af veiði-
skap. Þar sem annars staðar var hún
fylgin sér og kunni vel til verka. Því
til staðfestingar má nefna, að hún
varð Evrópumeistari kvenna í sjó-
stangaveiði árið 1974.
Margrét var ein af stofnendum
Kvenfélags Keflavíkur og naut þess
að taka þátt í fimmtíu ára afmælis:
fagnaði félagsins 15. október sl. I
félagslífinu tók hún m.a. þátt í leik-
listarstarfí og betri var hún en eng-
inn, þegar efnt var til veislu með
viðeigandi myndarskap.
Hin síðari árin nutu þau hjónin
þess í vaxandi mæli, að ferðast um
landið og einnig fóru þau nokkrar
ferðir til útlanda. Þau komu sér upp
sumarhúsi í Borgarfirði þar sem
löngum var dvalið á sumrin einkum
eftir að Benedikt lét af forstjóra-
starfí í Hraðfrystihúsi Kaflavíkur
fyrir um áratug. Þar nutu þau sín
sem börn náttúrunnar við að yrkja
jörðina og renna fýrir fisk ýmist í
ám eða vötnum.
í Keflavík lágu leiðir þeirra fyrst
saman, sjómannsins unga og hafn-
firsku stúlkunnar með fallega brosið
og viljakraftinn, sem skilaði þá og
ætíð ljúfu og dijúgu dagsverki.
Að leiðarlokum þökkum við
Möggu fyrir allar þær góðu stundir
sem við nutum með henni. Hún var
jafnan glaðleg og gefandi.
Guð leggi ástvinum hennar öllum
líkn með þraut.
Blessuð sé minning Margrétar
Agnesar Helgadóttur.
Helga og Kristján A. Jónsson.
Aðfaranótt fimmtudagsins 17.
nóvember fengum við upphringingu
og okkur tilkynnt að hún amma
væri dáin. Var þetta draumur, hún
amma dáin, það getur ekki verið.
Hún sem var svo hress og kát.
Margar góðar minningar leita á
hugann þegar ég minnist hennar
ömmu sem var svo brosmild og góð.
Alltaf var hún boðin og búin að lið-
sinna og aðstoða mig. Hún var klett-
urinn sem ég gat reitt mig á, og eru
mér þar efst í huga veikindi yngstu
dóttur minnar.
Amma hafði mikla ánægju af því
að koma til Grindavíkur og fara í
keramik með grindvísku konunum,
og var alltaf glatt á hjalla hjá þeim.
Hún var sérstaklega elskuleg og
vönduð manneskja og kom sér alls
staðar vel með sínu hressa og vin-
gjarnlega viðmóti, svo vel að í veisl-
um og á mannamótum dró hún að
sér athygli og var hrókur alls fagn-
aðar. Matseld var henni í blóð borin
það varð allt að veislumat í hennar
höndum. Það var sama hvort það
VámWW!'Wo^woWu',twi' 89®’
W'548,'-

sw,-
s«
Al2^‘

P?s!l ((etswnoo'
Ö\W^