Morgunblaðið - 24.01.1995, Qupperneq 34

34 ÞRIÐJUDAGUR 24. JANÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
ÞROSTUR
ÓSKARSSON
+ Þröstur Óskars-
son fæddist í
Reykjavík 28. júní
1958. Hann lést. á
heimili sínu á Skóla-
vörðustíg 38 15. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Sigríður Benjamíns-
dóttir og Óskar Guð-
mundsson. Systkini
hans eru Guðmund-
ur Logi, Klara,
Skorri og Bjöm.
Hálfsystkini hans
samfeðra eru Sölvi,
Ragnar og Ragn-
heiður. Sambýlismaður Þrastar
var Don Zanone.
Útför Þrastar fer fram frá
Hallgrímskirkju I dag.
ÞETTA er smá kveðja til elskulegs
frænda míns Þrastar Óskarssonar.
Það voru tvö ár liðin frá bylting-
unni í Ungverjalandi þegar þessi
engill kom í heiminn og uppfyllti
óskir mínar um lítið barn inn á heim-
ili foreldra minna. Biðin var löng
fyrir ákafa tátu á tólfta ári, en hrifn-
ingin þeim mun meiri þegar systur-
sonur var nú kominn í heiminn og
lá þama heilbrigður, fallegur, glað-
legur og vær í fagursaumaðri, blá-
skreyttri tágakörfu á hjólum frá
ömmu Klöru.
Árin liðu, fleiri systkinaböm bætt-
ust í hópinn, vel sköpuð, heilbrigð
og hæfíleikarík. Kær er mér sú
bernskuminning þegar öll fjölskyldan
kom saman ár hvert á jóladag í
rammíslenskan mat og samsöng.
Amma Klara sá um að halda fjöl-
skyldunni saman meðan hennar naut
við, en eftir það tók Sísí systir við
og hélt utan um þessa góðu hefð
foreldra okkar að sameina okkur öll
í söng. Fyrr en varði voru systkina-
bömin farin að skemmta þeim sem
eldri voru, okkur til mikillar ánægju,
með sínu framlagi í veislumar. Allir
tróðu upp, hver með sínu nefí og það
var engin undankomuleið því óska-
lögin voru mörg. Það var ajltaf mik-
ið sungið í húsi Sísíar og Óskars og
þurfti ekki jól til.
Þröstur var fagurkeri fram í fíng-
urgóma, hann var alltaf teiknandi
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavfk. Sfmi 31099

þegar stund gafst til og
náði að halda áhrifa-
ríka, kraftmikla mynd-
listarsýningu á teikn-
ingum og málverkum í
Reykjavík síðastliðið
haust. Þar ijaliaði hann
í stórum dráttum um
líðan sína undanfarin
ár. Meðal verkanna var
myndröð sem heitir
Spítalasaga.
Þröstur fékk tæki-
færi til að ferðast um
heiminn og kynnast
mannlífí og menningu
annarra_ landa. Þröstur-
inn sagði svo oft: „Ég elska ísland,
frænka, en ég þarf líka að geta flog-
ið á lygnari mið, því að veðráttan
heima getur sett allt út af laginu,
svo er landið einfaldlega ekki nógu
stórt.“
Örlögin höguðu því þannig til að
ég átti því láni að fagna að kynnast
Þresti, traustum vini, bróður, systur-
syni, stundum syni, en umfram allt
hjartahlýjum, einlægum einstaklingi
með áform og sjálfstæðar skoðanir,
sem ég mat mikils.
Hann flaug til Boston í heimsókn
til mín og Péturs á leið sinni til Vest-
urstrandarinnar tæplega nítján ára
gamall en staldraði við í fjögur ár,
Guði sé lof, því hann kom með ljósið
í „gettóið" til okkar.
Fljótlega var hann sestur á skóla-
bekk í leiklist og fékk mörg hlutverk
til að glíma við sem var hrein unun
að fylgjast með. Hann stóð sig mjög
vel í leiklistarskólanum og bauð mér
oft með í leikhús.
Þröstur var afar vinsæll, sjarmer-
andi og skemmtilegur maður og hafði
mikið aðdráttarafl. Hann átti því
stóran, litríkan vinahóp heima og
heiman sem studdi hann heilshugar
í veikindunum þrátt fyrir miklar fjar-
lægðir.
Hann flutti til New York og varð
fljótlega eftirsóttur barþjónn á bestu
næturklúbbum á Manhattan. Á bam-
um var manni oft skemmt enda fengu
hæfíleikar Þrastar að njóta sín til
hins ýtrasta í hlutverki þjónsins. Þar
fór saman hraði, leikni og nákvæmni
sem fáir hefðu leikið eftir. Hans ein-
kunnarorð voru: „Ég er á lífsins sviði
handan við barborðið." Það var gam-
an að eiga svona fjölhæfan og vin-
sælan frænda í New York, sem lét
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
í síma 22322
FLUGLEIÐIR
IKÍTEL MIKTIJilimi
Minnismerki úr steini
Steinn er kjörið efni í allskonar minnismerki. Veitum
alla faglega ráðgjöf varðandi hverskonar minnismerki.
Áralöng reynsla.
■^S. HELGASON HF
STEINSMIÐJA
ifi
SKEMMUVEGI 48 • Sl'MI 91-76677
IVIINIMINGAR
sitt ekki eftir liggja þrátt fyrir lang-
an vinnudag að þeysast með Evu
frænku sem komin var frá Boston
til að skoða söfnin og galleríin í
heimsborginni.
Hann átti sér líka stóran draum
sem blundaði með honum, það var
að stofna hljómsveit. Sá draumur
rættist, hljómsveitin Kite varð til og
meðlimir sinn úr hverri heimsálf-
unni. Þama nutu sín texta- og söng-
hæfíleikar Þrastar. Leiklistin heillaði
alltaf og alltaf var Þröstur að læra,
opinn fyrir lífínu og meiri þekkingu.
Indíána-heimspekin átti hug hans
allan og bam náttúmnnar var hann.
Það var sæl minning og fullkomin
þegar hann náði að kyssa grund indí-
ánanna fyrir tveimur ámm. Þröstur
elskaði bæði menn og dýr og varð-
veitti til hinstu stundar bamið í sjálf-
um sér.
Síðustu ferðina til New York fór
hann í desembermánuði síðastliðn-
um, þá orðinn blindur, en það stopp-
aði hann ekki. Hann þráði nærvem
kærleiksríkrar fjölskyldu sinnar þar
líka, ástvinar síns Don Zanone, sem
var honum allt í sjö ár, og hundanna
tveggja heittelskuðu, Elvis og Cody.
Ég votta kæmm vini mínum Don,
Sísí systur minni, Óskari mági og
allri þeirra fjölskyldu mína dýpstu
samúð og bið Guð að varðveita minn-
ingu elsku Þrastar, sem nú er floginn
á önnur mið og trúlega lentur hjá
ömmu Klöm. En móðurástin býr á
„Bjargi“ og breytir aldrei sér.
Eva Benjamínsdóttir.
Lestin bmnar, hraðar, hraðar,
húmið ljósrák sker,
bráðum ert þú einhvers staðar
óralangt frá mér.
Allar raddir óma glaðar,
einn ég raula mér;
lestin bmnar, hraðar, hraðar,
húmið ljósrák sker.
(Jón Helgason.)
Með hinstu kveðju.
Hermina, Jón og Sara.
Árið er 1982, staðurinn New
York. Við tvær vinkonur í spennandi
ferð í ókunnri borg. Þá hitti ég fyrst
Þröst „frænda“, besta frænda eins
og Hermína móðursystir hans var
vön að segja.
í dag sit ég við eldhúsborðið mitt
í Grímsey og hugsa um þennan góða
fallega dreng sem hefur kvatt okkur
að sinni, svo ungur en samt svo rík-
ur af reynslu, svo glaður en samt
svo sorgmæddur vegna óyfirstígan-
legra veikinda. Svo hamingjusamur
með lífíð, þó hann hafi lengi vitað
að á morgun ætti hann að deyja.
Já, Þröstur var maður lífsins,
maður augnabliksins. Hann kunni
að varðveita bamið í sér. Stjörnu-
bjartur himinn, glampandi sól, úfínn
sjór, lítið blóm, fögur tónlist, iðandi
stórborg, kertaljós, skrýtið málverk,
allt vakti þetta hjá honum undmn
og hrifningu bamsins, hreif hann og
hélt lífsneista hans logandi langt út
fyrir mörk læknisfræðinnar.
Árið er 1994, staðurinn Reykjavík.
Við Þröstur eigum yndislega,
ógleymanlega kvöldstund í góðra
vina hópi. Ég kyssti hann þegar ég
hitti hann og bað hann að fyrirgefa
mér, ég væri svo kvefuð að ég gæti
smitað hann. Hann stóð þama falleg-
ur sem aldrei fyrr, þrátt fyrir harða
atlögu sjúkdómsins. Hann skellihló,
þú smitir mig, sagði hann, veistu
ekki að þetta hljómar eins og öfug-
mæli í mín eyru. En Þröstur var
sterkastur þegar hann var veikastur,
sterkastur því hann hafði foreldra
sína, systkini, ættingja og vini sem
borg umhverfis sig. Hann átti ástvin
sem elskaði hann heitt og var honum
alltaf nálægur, þó í fjarlægð búi.
Já, heimili Þrastar á Bjargi var
hans mikla bjarg sem aldrei brást i
raunum og þess vegna gat hann
verið ótrúlega glaður, sáttur og
þakklátur lífínu þetta nóvember-
kvöld.
Spámaðurinn Gibran segir: „Og
hvað er að hætta að draga andann
annað en að frelsa hann frá friðlaus-
um Öldum lífsins svo að hann geti
risið upp í mætti sínum og ófjötraður
leitað á fund guðs síns?“
Ég óska Þresti, mínum fallega
góða vini, góðrar heimkomu í landinu
sem bíður okkar allra, landinu þar
sem gleðin, birtan og kærleikurinn
að eilífu ríkir.
Helga Mattína.
Elsku Þröstur minn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Sísó, Óskar og fjölskylda.
Megi góður Guð styrkja ykkur á
þessari sorgarstund.
Minningin um góðan dreng lifir í
hjörtum okkar sem þekktum hann.
Díana fvarsdóttir.
Ekki veit ég hvað gerist en ein-
hvern veginn held ég að núna geti
Þröstur, hvenær sem hann vill, breyst
í uppáhaldsdrauminn sinn og orðið
að kentár og þeyst um í loftköstum
Og ég veit ekki þetta með blásvörtu
vængina, því Þröstur þurfti aldrei
vængi til þess að fljúga.
Hann Þröstur hafði þennan ótrú-
lega lífskraft sem undanfarin ár hef-
ur brotið öll lögmál, því eftir að hann
veiktist varð hann eins og flugeldur
sem bara heldur áfram að loga og
springa út. Og fallegastur, bestur
og skemmtilegastur var hann úti í
New York núna fyrir jólin, hamingju-
samur í heimsókn hjá Don og hund-
unum sínum. Þegar ég leit inn hjá
honum þá gat hann ekki séð mig
lengur og það var hans að hug-
hreysta mig og sannfæra mig um
að þetta væri hreint ekki svo slæmt,
hann væri alveg búin að sjá nóg um
dagana og fyrst hann sæi ekki til
að mála lengur væri kominn tími til
að snúa sér almennilega að músík-
inni aftur.
í dag þegar við stöndum öll svona
gersamlega máttvana gagnvart nátt-
úruöflunum, þá hugsa ég um þau
orð Þrastar að það væri í rauninni
forréttindi að vita um dauða sinn.
Aldrei hefur það verið augljósara
hvað tíminn er dýrmætur og núna
er Þröstur farinn með alla sína hæfi-
leika sem ekki gafst tími til að rækta
og láta njóta sín.
Elsku Don, foreldrar og fjölskylda,
við Sveinn og Anna sendum ykkur
samúðarkveðjur.
Brynhildur Þorgeirsdóttir.
+ Hjalti Gíslason
fæddist í
Hvammi á Barða-
strönd 5. mars 1923.
Hann lést á Borgar-
spítalanum 14. jan-
úar síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Gisla
Gíslasonar bónda
og Salóme Guð-
mundsdóttur.
Systkini Hjalta eru:
Guðrún, Hákonía,
Gísli, Guðmundur,
Gunnar og Pétur,
sem lést ungur.
Hjalti kvæntist Guðrúnu Erlu
Ambjarnardóttir 24. des. 1954
og eignuðust þau einn son, Am-
bjöm Gísla, f. 21. jan. 1956, og
í DAG kveð ég góðan vin minn Hjalta
Gíslason. Hann lauk prófí frá Stýri-
mannaskólanum í Reykjavík árið
1949.
Fyrstu kynni okkar voru 1950,
þegar við vorum samskipa á togar-
anum Neptúnusi, með Bjama Ingi-
marssyni skipstjóra.
Það fór ekki á milli mála að þama
höfðum við fengið hraustan og harð-
duglegan mann sem ekki lét deigan
síga, þó á móti blési. Hjalti var frek-
ar hijúfur á yfírborðinu, en innifyrir
sló gott hjarta.
Okkur Hjalta varð fljótlega vel til
vina og hélst sú vinátta alla tíð. Leið-
ir okkar skildu í bili, þegar ég tók
við skipstjóm á togaranum Úranusi
1952, en við höfðum alltaf samband
okkar á milil, þegar við vorum saman
í landi.
Ég kvæntist eiginkonu minni Sig-
ríði í júlí 1954 og síðast á sama ári
kvæntist Hjalti góðri vinkonu henn-
ar, Guðrúnu Erlu, og urðu þá sam-
skipti okkar enn nánari.
Það var í janúar 1958, að Ella,
eins og hún var kölluð af vinum og
á hann tvö börn,
Esra Má og Erlu.
Guðrún Erla lést af
slysförum 30. jan.
1958. Seinni kona
Hjalta var Helga
Pálsdóttir, f. 30.
september 1924,
dáin 21. febrúar
1979. Helga átti
einn son, Pál Ragn-
arsson, sem Hjalti
gekk í föður stað.
Páll var giftur
Klöru Gunnarsdótt-
ur og eignuðust þau
tvö börn, Ragnar
Frey og Helgu. Páll lést af slys-
förum 1. jan. 1983.
Útför Hjalta fer fram frá Ás-
kirkju í dag.
ættingjum, fór í ferðalag með manni
sínum að hún bað okkur hjónin að
gæta sonar þeirra meðan á ferðalag-
inu stóð, en úr þessari ferð átti hún
ekki afturkvæmt og var þetta mikil
sorg fyrir eiginmanninn, ættingja og
vini. Það varð úr að drengurinn ólst
upp hjá okkur til fullorðinsára.
Hjalti var um tíma skipstjóri á
togaranum Neptúnusi og síðar á
Hvalfellinu. Hann fluttist til Patreks-
fjarðar ásamt seinni konu sinni
Helgu, þar sem hann stundaði útgerð
og sjómennsku. Heimili þeirra var á
Urðargötu 9. Þangað þótti öllum
gott að koma og tekið var á móti
fólki með hlýju og myndarskap.
Eftir lát Helgu fluttist Hjalti til
Reykjavíkur. Helga háði hetjulega
baráttu við illvígan sjúkdóm og
reyndist Hjalti henni mjög vel, þar
til yfir lauk.
Hjalti vann í mörg ár hjá Húsa-
smiðjunni í Reykjavík og seinustu
árin við veiðarfæragerð hjá Skag-
flörð.
Að leiðarlokum viljum við hjónin
þakka Hjalta fyrir góða vináttu og
sendum öllum ættingjum innilegustu
samúðarkveðjur okkar.
Guð blessi minningu Hjalta Gísla-
Ólafur Karvelsson.
Hann afi er dáinn, eftir baráttu
við erfiðan sjúkdóm sem enginn gat
komið í veg fyrir. En hann mun ávallt
eiga vísan stað í hjörtum okkar. Ég
man fyrst eftir afa þegar hann bjó
á Patreksfírði með ömmu en þangað
kom ég oft í heimsókn og undi þar
hag mínum vel. Ekki má gleyma
pökkunum á Smiðjustígnum, því þeir
voru ávallt stærstir eins og allt sem
viðkemur afa en við systkynin vorum
ávallt viss um að afí okkar væri með
stærstu hendur í heimi enda var
gott að láta hann grípa um sig þeg-
ar á reyndi. Hjalti afí hjálpaði okkur
mikið við fráfall föður míns, fóstur-
sonar hans, en sá atburður varð til
þess að við fórum að bralla ýmislegt
saman og er ein veiðiferð mér ávallt
ofarlega í huga. En í þeirri ferð lærði
ég að borða sviðasultu, eins og öll
börn fussaði ég við öllum mat án
þess að hafa bragðað hann. En afí
og Gunnar bróðir hans, sem þá var
með, gátu ekki kyngt þesskonar hátt-
arlagi svo auðveldlega og ákváðu því
að ég fengi hreinlega ekkert að borða
fyrr en að hafa tekið að minnsta
kosti einn bita. Þráaðist ég við en
loks lét hungrið undan. Þetta var
einn besti biti sem ég hef á ævi minni
tekið því á heimleiðinni var stoppað
í öllum sjopum og gefið fijálst val,
lifði ég eins og kóngur það sem eft-
ir var ferðarinnar og þykir sviðasulta
herramannsmatur enn í dag.
Afí hafði upplifað margt og vissi
svör við öllum spumingum okkar,
og bámm við því mikla virðingu fyr-
ir honum. Missir hans er mikill en
hann mun ætíð lifa í minningu okkar.
Mínir vinir fara Qöld,
feigðin þessa heimtar köld,
ég kem eftir, kannski í kvöld,
með klofinn hjálm og rifin skjöld,
brynju slitna, sundrað sverð og syndagjöld.
Fyrir hönd bamabarna,
Ragnar Freyr Pálsson.
HJALTIGÍSLASON