Morgunblaðið - 05.02.1995, Síða 26

26 SUNNUDAGUR 5. FEBRÚAR 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
EINAR H.
HJARTARSON
+ Einar Hafsteinn
Hjartarson var
fæddur 2. maí 1925
í Þverárkoti á Kjal-
arnesi. Hann lést á
gjörgæsludeld
Landspítalans í
Reykjavík laugar-
daginn 28. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
þau Hjörtur Jó-
hannsson, bóndi og
síðar vörubílsfjóri í
Reykjavík, og kona
hans Guðmundína
Guðmundsdóttir.
Þau lifa bæði son sinn og dvelj-
ast á Hrafnistu í Reykjavík.
Systkini Einars eru Unnur, f.
21. janúar 1928, húsmóðir í
Reykjavík, gift Jóhanni K. Guð-
mundssyni, Oddur Rúnar, for-
stöðumaður heilbrigðiseftirlits
Reykjavíkur, f. 8. maí 1931,
kvæntur Soffíu Ágústsdóttur,
og Sigrún, f. 31. maí 1942, bú-
sett þjá foreldrum sínum að
Hrafnistu í Reykja-
vík. Einar kvæntist
hinn 15. maí 1949
Guðbjörgu Guð-
jónsdóttur. For-
eldrar hennar voru
Guðjón Júiíusson
bifreiðastjóri í
Reykjavík og kona
hans Guðmundína
Oddsdóttir. Þau
eru bæði látin. Síð-
ari kona Guðjóns
er Marta E. Guð-
brandsdóttir, bú-
sett á Droplaugar-
stöðum í Reykjavík.
Dætur Einars og Guðbjíirgar
eru Margrét, f. 30.11. 1952,
maki Baldur Þ. Jónsson, f. 26.8.
1948, og Guðrún ína, f. 19.9.
1957, maki Rúnar H. Her-
mannsson, f. 16.6. 1959. Barna-
börnin eru fjögur og barna-
barnabarn er eitt.
Útför Einars fer fram frá
Fossvogskirkju á morgun.
Elsku pabbi.
Þá er komið að leiðarlokum. Upp
í hugann koma ótal minningar sem
við höfum átt saman og þetta eru
erfiðar línur að setja á blað. Við
þekktum þig svo vel og okkur þótti
svo undur vænt um þig. Þú varst
alltaf kletturinn sem studdi okkur
og styrkti, við vissum að það var
alltaf hægt að koma til þín þegar
á þurfti að halda.
Þú sagðir alltaf að þú ættir bara
tvær telpur af því að þú réðir ekki
við stærra kvennabúr en okkur
þrjár, mömmu og okkur stelpurnar,
og við vitum að nú hefðir þú sagt
við okkur standið ykkur stelpur, en
samt stöndum við hnípnar og sorg-
mæddar af því að stóri stólpinn
hefur kvatt okkur. Hver hefði trúað
því um áramótin þegar við gengum
yfir svell og þúfur, á áramótabrenn-
una upp á Valhúsahæð, að þetta
væru síðustu áramótin okkar saman
og að þú yrðir allur eftir svo stutt-
an tíma? Þú sem hefur alltaf verið
svo hraustur og aldrei kennt þér
neins meins. En þessa staðreynd
verðum við að sætta okkur við. Við
systurnar munum styðja og styrkja
mömmu eins og þú hefðir viljað.
Hún stendur uppúr þessum erfið-
leikum, með styrk þeirrar miklu
trúar sem hún á.
Þótt þú hafír oft verið í burtu
vegna vinnunnar og dómarastarf-
anna bæði innanlands og utan, þá
varst þú alltaf sá fyrsti sem hringd-
ir í okkur eldsnemma á afmælisdag-
inn okkar.
I I I KmSSar
| á leiði
I viSariit oq málaSir
Mismunandi mynsíur, vönduo vinna. I
Slmi 91-35939 oq 35735!
Btónwstofa
Fnöjmns
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öll kvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.
Við munum alla morgnana sem
þú hringdir í okkur í vinnuna til
að segja góðan daginn og athuga
hvort ekki væri allt í lagi hjá öllum
í fjölskyldunni.
Við munum allar ferðirnar upp í
sumarbústað, sem þið mamma
keyptuð til að fjölskyldan gæti hist
og verið saman.
Við munum síðustu verslunar-
mannahelgi þar sem þið mamma
hélduð veislu þar sem ekkert var
til sparað í tilefni af nýja gólfinu i
bústaðnum sem tengdasynir,
barna- og tengdabörn höfðu lagt
og gert svo fínt. Við munum hajda
áfram að gróðursetja og gera bú-
staðinn fínan með mömmu eins og
áður var ákveðið. Við vitum að þú
verður með okkur í því.
Við munum allar ferðirnar á völl-
inn, þar sem þú reyndir mikið til
að vekja áhuga okkar systranna á
knattspymu. Þú sagðir alltaf horfið
á boltann en það sem okkur fannst
skemmtilegast var að sjá alla hatt-
ana tekna ofan þegar þjóðsöngurinn
var spilaður. Þú varst mjög ánægð-
ur þegar áhuginn erfðist til
þarnæstu kynslóðar þegar Guðjón
Valur fór að stunda fótbolta og tók
dómarapróf í knattspymu síðastlið-
ið sumar.
Við munum hugsa um ömmu, afa
og Siggu eins og þú hafðir gert.
Þau eiga um sárt að binda núna.
Elsku pabbi minn, þú varst sá
besti sem hægt var að hugsa sér,
þú varst sterkur; traustur, hress og
góður. Allt sem þú sagðir stóð eins
og stafur á bók.
Þú gast verið harður j' hom að
taka, enda hefur starfið og áhuga-
málið, þ.e. íþróttir og dómgæslan,
oft gefið tilefni til ákveðni, en rétt-
látari manni höfum við ekki kynnst.
Þess bera líka vitni þau fjölmörgu
trúnaðarstörf sem þér voru falin.
í haúst þegar dómaraferlinum
lauk eftir 38 ára starf sem knatt-
spyrnudómari og hin síðari ár eftir-
litsmaður á knattspyrnuleikjum
komstu heim með blóm og góðar
gjafir eftir langt og gæfuríkt starf.
Alltaf höfum við litið upp til þín
og verið stoltar af þér hvar sem við
höfum farið.
Að lokum pabbi minn þökkum
við þér fyrir að vera alltaf til staðar
fyrir okkur og óskum þér góðrar
ferðar í þessari lokaferð þinni, þér
verða örugglega falin mörg trúnað-
arstörf í nýjum heimkynnum.
Megi góður guð styrkja okkur
öll, hvíl í friði elsku pabbi minn,
og að lokum viljum við flytja þér
bænina sem þú kenndir okkur þeg-
ar við vorum litlar.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn
svo allri synd ég hafni.
(H. Pétursson)
Stelpurnar þínar.
Með nokkrum orðum langar okk-
ur tengdasyni Einars H. Hjartar-
sonar að minnast hans á kveðju-
stund.
Okkur varð strax ljóst þegar við
tengdumst Einari að þar fór maður
einstaklega traustur og áreiðanleg-
ur og nákvæmur bæði til orðs og
verka.
Einar var mikill fjölskyldumaður
og bar hag og heill eiginkonu, dætra
og fjölskyldunnar allrar fyrir
bijósti. Við tengdasynirnir höfðum
hvor sitt áhugamálið, annar mikill
áhugamaður um íþróttir, einkum
boltaleiki, hinn með ólæknandi
veiðidellu. Svo skemmtilega vildi til
að Einar hafði bæði þessi áhuga-
mál. Þannig vantaði okkur aldrei
umræðuefni hvor okkar sem átti í
hlut.
Báðir eigum við góðar minningar
frá ferðum okkar með Einari, annar
á völlinn, hinn til veiða í Elliðaánum
eða Laxá í Aðaldal. Einar var mik-
ið náttúrubarn, unni útiveru og
gróðri og dáðist oft að landinu sínu
fagra.
Þegar garðurínn heima í Einholti
nægði ekki lengur áhuganum á úti-
veru og gróðri, keypti Einar gamlan
sumarbústað við Þingvallavatn þar
sem hann gat gróðursett og hlúð
að þeim gróðri sem fyrir var. Fjöl-
skyldan sameinaðist um lagfæring-
ar á bústaðnum og þar gátu allir
verið saman, stórir og smáir, og
hver og einn dundað við það sem
honum fórst best úr hendi. Nú þeg-
ar Einar fer ekki lengur með okkur
á völlinn, í veiði eða austur í bústað
söknum við vinar í raun, en við vit-
um að hann verður nálægur ef við
þekkjum hann rétt og lítur eftir að
allt fari eftir settum leikreglum.
Við höldum áfram lagfæringum á
bústaðnum og hlúum að gróðrinum
eins og Einar hefði gert og reynum
að láta drauminn rætast um að þar
megi verða góður samastaður fyrir
alla fjölskylduna.
Að endingu viljum við þakka Ein-
ari samfylgdina, við erum ríkari af
að hafa kynnst honum og átt með
honum samleið sem var því miður
alltof stutt. Megi góður Guð styrkja
Guðbjörgu og alla fjölskylduna á
erfiðri stund. Fari Einar tengdafað-
ir okkar í Guðs friði.
Rúnar og Baldur.
Okkur langar svo að þakka þér
fyrir allar stundirnar sem við áttum
saman. Amma er búin að segja
okkur að núna sért þú engill hjá
Guði og að þér líði vel.
Alveg frá því að við vorum pínu-
litlar fórst þú með okkur á jólaball.
Þegar við komum í Einholtið rétt-
irðu okkur alltaf höndina og við
settumst í fangið þitt og sögðum
þér nýjustu fréttirnar af okkur sem
þú hlustaðir á af athygli. Það var
alltaf svo gaman austur í sumarbú-
stað með ykkur ömmu, þið pössuðuð
svo vel uppá að okkur liði vel. Þú
varst ákveðinn við okkur og við
vissum að það þýddi ekkert að vera
með neitt múður við þig eins og
þú sagðir oft.
Elsku afí, við munum sakna þín
mikið og ætlum að passa ömmu
fyrir þig og biðjum góðan Guð að
passa þig fyrir okkur.
Litlu afastelpurnar,
Guðbjörg Lára
og Margrét Edda.
Virðingin fyrir lífínu og því sem
það gefur okkur styrki'st við dauð-
ann. Við áttum okkur best á því
hvað við höfum átt þegar það er
frá okkur tekið. Hinn 28. janúar
sl. lést á Landspítalanum eftir erf-
iða en stutta sjúkdómslegu, Einar
H. Hjartarson, kær frændi og vinur
sem alltaf var okkur nálægur í
huga, þó langt væri jafnan á milli
íverustaða okkar. Tækifærin voru
því ekki mörg til samverustunda.
Þau tækifæri sem þó gáfust voru
vel nýtt á þann hátt sem nærvera
við Einar einkenndist af, gáska og
kímni, þó stutt væri í alvöruna ef
aðstæður væru slíkar. Traustari
maður að leita til er vandi steðjaði
að var torfundinn, alltaf var hann
boðinn og búinn að rétta hjálpar-
hönd er á reyndi. Einar var þéttur
fyrir og vandur að virðingu sinni.
Einnig skynjaði maður fljótt þá ríku
réttlætiskennd sem hann bar í
bijósti.
Einar var stór maður og þéttur
á velli. Eins og margur fyrrum af-
reksmaðurinn í íþróttum bar hann
sig vel og með reisn. Breitt bros
og hlýtt viðmót einkenndi Einar.
Stríðnin og galsinn var honum svo
í blóð borinn að við höfum það
stundum á tilfínningunni að hann
ætti erfítt með að sitja á strák sín-
um, þó gætti hann þess jafnan að
særa engan. Einar var vinamargur
og naut trausts samferðamanna
sinna í ríkum mæli.
Ungur námsmaður utan af landi
var ég eitt sinn og bjó þá í næstu
götu við Einar og Guðbjörgu. Ófáar
urðu heimsóknirnar í Einholtið á
þeim dögum. Þar var alltaf tekið
vel á móti manni og sama var upp
á tengingnum þegar námsmaðurinn
var farinn að draga konuefnið með
sér í heimsóknirnar, faðmur fjöl-
skyldunnar í Einholtinu einfaldlega
stækkaði. Þegar við hjónin síðan
fluttum frá höfuðborginni fyrir
rúmum tíu árum, fyrst út á land
en síðan utan til lengri dvalar, þá
upplifðum við svo sterkt þann hlý-
hug sem Einar og Guðbjörg báru
til okkar. Kveðjur bárust og við
urðum vör við að oft var spurt um
okkur og því gjarnan laumað með,
að þau byggju nú enn í Einholtinu
ef tími gæfíst til heimsókna. Eftir
að við fluttum til Bolungarvíkur
hafa þær stundir því miður orðið
færri en vilji og löngun stóð til,
alltaf heldur maður að tækifæri
gefíst seinna. Nú er ljóst að sam-
verustundimar verða ekki fleiri,
kveðjustundin er runnin upp. Við
vitum þó að sami hlýhugurinn og
opni faðmurinn er til staðar í Ein-
holtinu. Okkur er ekki grunlaust
um að glettnin og kímnin muni
streyma á móti okkur úr hæginda-
stólnum fyrir framan sjónvarpið er
við komum næst í Einholtið, svo
var það einatt hér áður.
Guðbjörg, mikill er þinn missir
og óvæntur. Afí, amma, dætur,
systkini og fjölskyldur ykkar allra,
ykkur öllum viljum við votta okkar
dýpstu samúð. Vilji Guðs er skýr
þó að við mannlegir skiljum ekki
alltaf tilganginn. Það er erfítt að
sætta sig við að vegið sé að okkur
og þeim sem okkur eru kærastir.
En Guð er líka kærleikur og hugg-
un, til hans leitum við á erfiðum
stundum sem þessum.
Ágúst og Hulda í
Bolungarvík.
Kær vinur, Einar Hafsteinn
Hjartarson, er látinn, í blóma lífs-
ins, ekki orðinn stjötugur. Einar var
alltaf í blóma lífsins, ljómandi af
hreysti og lífsgleði.
Eg kynntist Einari árið 1943,
þegar ég flutti í Stórholtið, þá voru
þar bara fjögur hús, beijaland á
móti húsunum en braggahverfi fyr-
ir ofan og neðan, sveitabæir við
næstu götu og kindur og kýr á
Klambratúni, sem nú er Miklatún.
Það voru margir unglingar í þessum
fjórum húsum og flest gengum við
í Glímufélagið Armann.
Öll vorum við á skíðum í Jóseps-
dal á vetrum og svo var sjálfboða-
vinna við skálann okkar á sumrin.
Einar bjó í næsta húsi og hann
varð strax góður vinur okkar systk-
inanna. Hann valdi sér sund sem
aðalíþrótt og varð hann fljótt fyrir-
liði sundknattleiksliðs Ármanns og
leiddi hann liðið til sigurs í íjölda-
mörg ár og tapaði liðið ekki leik á
þeim árum sem hann var fyrirliði.
Einar trúlofaðist Guðbjörgu Guð-
jónsdóttur skólasystur minni og fé-
laga úr fimleikadeild Ármanns. Við
vorum báðar í húsmæðraskólanum
veturinn 1949, gengum saman úr
Hlíðunum vestur á Sólvallagötu alla
daga og var þá margt rætt um
framtíðina.
Einar og Guðbjörg gengu í hjóna-
band 15. maí 1949, en við Sigurður
opinberuðum trúlofun okkar næsta
,dag. Við vorum boðin til þeirra að
Skeggjagötu 10 í sömu vikunni.
Einar og Sigurður urðu strax
góðir vinir og hefur sú vinátta hald-
ist alltaf síðan. Nú í á annan áratug
hafa þeir horft saman á fótbolta-
leiki í sjónvarpinu á laugardögum
yfír veturinn, en farið á völlin á
sumrin, það var alltaf hátíð hjá
okkur þegar enska knattspyrnan
var, gengum við oft á móti Einari
til að fá smá hreyfingu, svo bakaði
ég skonsur eða vöfflur handa strák-
unum. Var gaman að heyra í þeim
öskrin þegar mörkin voru gerð.'
Við vorum saman í veiði nokkrum
sinnum, Einar var snillingur með
stöngina, hann kenndi okkur ýmis-
legt sem að gagni kom, söng hanií
oft þegar hann var að renna fyrir
silung, sagði sögur og skrítlur.
Guðbjörg hugsaði alltaf vel um Ein-
ar sinn, hann átti góða daga á heim-
ili sínu í Einholtinu og í sumarbú-
staðnum sem hann hafði svo mikla
ánægju af að dytta að, mála, planta
tijám og veiða.
Við heimsóttum Einar á sjúkra-
húsið á sunnudegi, hann var þá á
gangi hress og kátur, ég fer líklega
heim á þriðjudag eða miðvikudag,
svo sjáum við leikinn á laugardag,
sagði hann, þegar hann kvaddi okk-
ur.
En það fór öðruvísi, hann var
skorinn miðvikudaginn 11. janúar,
en hann komst aldrei af gjörgæslu
og lést þar 28. janúar.
Er hans nú sárt saknað af eigin-
konu, dætrunum tveim, tengdason-
um og bamabörnum og langafa-
bami svo og öldruðum foreldrum
systkinum og vinum.
Guð blessi minningu þessa góða
drengs og veitti öllum hans ástvin-
um huggun.
Ágústa og Sigurður.
Kveðja frá KSÍ
Látinn er í Reykjavík Einar H.
Hjartarson fyrrverandi knatt-
spyrnudómari. Bar andlát hans
brátt að og kom okkur félögum
hans í knattspyrnuhreyfíngunni í
opna skjöldu. Síðast þegar ég hitti
Einar var hann hress og kátur og
bar sig vel að vanda.
Einar Hjartarson var stór maður,
þéttur á velli og mjög afgerandi
persónuleiki. Einar hafði mjög fast-
mótaðar skoðanir á málum, var
fylginn sér og erfitt var að hagga
honum eftir að hann hafði tekið
ákvörðun. Hann var ekki allra en
það er oft einkenni þeirra sem em
fastir fyrir og gefa sig hvergi. Ein-
ar hafði stundum samband við mig
að fyrra bragði og gaf mér góð ráð
varðandi störf mín fyrir KSÍ og
hvernig hlutirnir mættu betur fara.
Að sjálfsögðu voru það einkum
dómaramálin sem áttu hug hans
en ég minnist líka áhuga hans á
ýmsum öðrum störfum knattpyrnu-
manna. Því fer fjarri að við höfum
alltaf verið sammála en við gátum
rætt málin í rólegheitum og sam-
skiptum okkar lauk alltaf í bróðerni.
Einar Hjartarson átti að baki
langan og merkan feril innan
íþróttahreyfingarinnar. Hann æfði
og keppti í sundknattleik um árabil
og var margfaldur íslands- og
Reykjavíkurmeistari með liði Ár-
manns. Einar var knattspyrnudóm-
ari fyrst fyrir Val og síðan fyrir
Ármann. Hann tók dómarapróf í
knattspyrnu 1956, dæmdi síðasta
deildarleik sinn árið 1981 og lauk
alls 855 störfum í dómgæslu. Að
frumkvæði Einars og félaga hans
voru dómaramál knattspyrnunnar í
Reykjavík skipulögð og segja má
að það hafí verið grunnurinn að því
starfí sem enn er í gangi. Einar var
formaður Knattspyrnudómarafé-
lags Reykjavíkur 1957 og 1960.
Hann var einn af frumheijunum á
þessum tíma og á verulegan þátt í
uppbyggingu félagsmála dómara.
Einar var alþjóðadómari FIFA frá
1969 til 1975 og dæmdi allmarga
leiki erlendis. Fyrsti alþjóðaleikur
hans var mikil eldraun en það var
í Skotlandi haustið 1970 á Geltic
Park í Glasgow frammi fyrir 50.000
áhorfendum og eins og vænta mátti
stóð Einar sig með prýði í þeim
leik. Einar sat í dómaranefnd KSÍ
í 9 ár og hann átti ríkan þátt í stofn-
un Knattspyrnudómarasambands
íslands meðal annars fyrir hvatn-
ingu Alberts Guðmundssonar. Ein-
ar starfaði sem eftirlitsdómari frá
1976 og lauk störfum sínum sem
slíkur 24. september 1994. Einar