Morgunblaðið - 18.02.1995, Qupperneq 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 18. FEBRÚAR 1995 39
kátínan mest og þéttast setið.
Félagar mínir voru einhveijir
mestu grínistar á íslandi, enginn
atburður svo ómerkilegur að hann
yrði þeim ekki að söguefni. Þannig
tvinnuðu þeir frásagnir sínar að
Gunnar minn var stundum orðinn
blár í framan af hlátri. Kvöidin urðu
þá oft löng, reyndar sum svo að við
skiptum bara um galla til að fara í
skurðina þegar við kvöddumst.
Við félagar gerðum okkur ferð til
að heimsækja Gunnar á sjötugs-
afmælinu. Komum við ekki að Hofí
fyrr en í myrkri og gerðum honum
þá kveðjuskot á hlaðinu úr öllum
þrem haglabyssunum í senn. Ég held
að hann hafí ekki átt von á okkur
en mikið fagnaði hann okkur vel.
Sigrún var búin að hlaða borðið krás-
um og við komum líka færandi hendi.
Við réttum honum vandaðan sjón-
auka, en einnig bárum við inn stóran
bala fullan af ís sem við höfðum
hoggið úr jöklinum hans. Milli ískl-
umpanna lágu nokkur gler með
gullnum veigum.
Það lýsir Gunnari kannski nokkuð,
að aldrei minntist hann á sjónauk-
ann, en klumpana úr Vatnajökli og
hugulsemina þreyttist hann aldrei á
að prísa.
Óll kynni mín af Gunnari voru á
eina bók. Aldrei heyrði ég hann held-
ur leggja illt til nokkurs manns, slíkt
var ekki í hans eðli. Hlýjan sem var
milli þeirra hjóna var líka áberandi
og mikið talaði hann fallega um Sigr-
únu sína.
Gunnar hreykti sér ekki af verkum
sínum eða gerði mikið úr öðrum dag-
legum skyldum Öræfabóndans, en
hann hafði ekki alltaf hlíft sér um
dagana. Selveiðar á sandinum voru
mikið erfíði og þeim fylgdi slark og
vos. Eins bar það við að skip strand-
aði á sandinum, björgunarstarfíð var
afar erfitt og heyrði ég á Gunnari
að það hafi fengið á hann.
Oræfabændur nýta beit í Breiða-
merkuríjalli. Svo háttar til að fjallið
er umlukið jökli og illt yfirferðar, því
verður hestum ekki við komið í leit-
um. Eitt haustið við smölun féll snjó-
flóð úr brattri hlíðinni og hreif Gunn-
ar með sér. Hann stöðvaðist að lokum
og krafsaði sig úr skaflinum, en fé-
lagi hans, Sigurður á Kvískeijum,
sem næstur honum gekk var horf-
inn. Smalamenn leituðu hans árang-
urslaust góða stund en þá fór Gunn-
ar til byggða um langan veg að
sækja hjálp og síðan var lagt strax
af stað á fjallið aftur. Á öðrum sólar-
hring tókst svo giftusamlega til að
þeir fundu Sigurð heilan á húfí.
Hann hafði borist með flóðinu í djúpt
holrúm sem myndaðist milli jökuls
og fjalls, en leitarmenn heyrðu hann
syngja niðri í gjánni.
Þegar ég hitti Gunnar síðast á
Landakotsspítala og búið var að taka
af honum fótinn rifjuðum við upp
minningar frá löngum kvöldum á
Litla Hofí.
Vinur minn var ekki búinn að týna
niður glensinu þrátt fyrir hremming-
ar og það tísti í honum þegar hann
nefndi Stefán Jónsson. „Já, og ekki
var Sverrir Einarsson verri.“ En nú
var úthaldið ekki eins og áður.
Lundarfarið hefur örugglega
hjálpað honum síðustu árin. Aldrei
heyrði ég hann æðrast og lítið þurfti
til að kveikja með honum hlátur.
Þegar við kvöddumst á Landakoti
fann ég samt að ekki væri víst að
ég sæi hann aftur.
Sigrún sér nú á bak góðum manni
og sönnum vini, ég votta henni, böm-
um þeirra hjóna og bamabömum
hluttekningu mína.
Með þakklæti fyrir hlýhug og liðn-
ar ánægjustundir.
Páll Steingrímsson.
Gunnar Þorsteinsson, bóndi að
Hofí í Öræfum, er látinn. Eftir lifír
minning um einstakt ljúfmenni, glað-
væran og hjartahreinan mann. Dep-
urð var ekki til í hans fari, öllu var
tekið með jafnaðargeði. Aldrei skipti
hann skapi eða hækkaði róminn en
stjómaði sínu búi með festu og
stjómsemi. Ætíð var stutt í glensið
og gamansemina, margt varð honum
að hlátursefni og hann lét ekki veik-
indi sín hin síðari ár spilla sínu góða
skapi. í návist hans var gott að vera.
Margir nutu þess að sitja með honum
yfír kaffibolla og þá helst með ein-
hveijum tárum útí og rifja upp
skemmtileg atvik frá liðinni tíð.
Það var til siðs hér á öldum áður
að foreldrar komu bömum sínum í
fóstur hjá vel metnu fólki í þeim til-
gangi að koma bömum sínum til
manns. Foreldrar mínir hefðu ekki
getað valið betur þegar þau árið
1952 sendu mig í flugvél, þá sjö ára
gamlan, austur í Öræfasveit til að
dvelja þar sumarlangt hjá Gunnari
og hans fjöldskyldu. Þau urðu alls
sjö sumrin sem ég var þar í sveit.
Fyrir óharðnaðan dreng var það mik-
il lífsreynsla að dveljast hjá Gunn-
ari, lífsreynsla sem ég hefði ekki vilj-
að vera án. „Lengi býr að fyrstu
gerð,“ segir máltækið og í mínum
huga var það heimur Gunnars sem
mótaði mig meira en nokkuð annað.
í heimi Gunnars ríkti vinnusemi og
nægjusemi fjarri heimsins glaumi.
Aldrei féll fólki verk úr hendi enda
í nógu að snúast þar sem heyskapur
var að mestu unninn í höndum og
með aðstoð hesta, það þurfti að
dreifa á morgnana, snúa, raka sam-
an, sækja hesta og teyma um túnin
og reka kýr. Allir gengu saman til
verka, börnin tóku þátt í umræðum
og ákvörðunum um það sem gera
þurfti. Við slíkar aðstæður lærist
hver lífsins gildi eru og þau bönd
myndast sem ekki rofna.
í hugum höfuðborgarbúa var Ör-
æfasveitin afskekkt, menn gerðu sér
ýmsar hugmyndir um mannlífíð í
þeirri sveit og að einangrunin setti
svip sinn á íbúana.. Vissulega var
sveitin einangruð, þangað varð ekki
komist með góðu móti nema flugleið-
is en fólkið í sveitinni var ekki ein-
angrað. Nálægð bæja sem eru í þyrp-
ingum í Öræfum og fjöldi heimilis-
manna á hveijum bæ gerði það að
verkum að mannleg samskipti voru
mikil og þegar gestir komu í sveitina
var vel tekið á móti þeim. Stundum
fæ ég það á tilfínninguna við heim-
sóknir á bæi á Suðurlandsundirlend-
inu að þar sé ég kominn út á hjara
veraldar ólíkt þeirri tilfmningu sem
ég átti að venjast frá Öræfasveitinni.
Gunnar var heimsmaður á sína
vísu, hann var maður sem kunni að
taka á móti fólki og tala við fólk,
höfðingja jafnt sem aðra. Mannamót
og gestamóttaka var líf hans og
yndi. Samkomuhús sveitarinnar var
á grundinni fyrir framan Hofsbæina.
Þar voru böllin haldin. Okkur bömun-
um á Hofí var ekki meinað að taka
þátt frekar en í öðru sem fullorðna
fólkið tók sér fyrir hendur og aldrei
sátu þau Gunnar og Sigrún heima.
Eitt sinn er við hjónin vomm í heim-
sókn fyrir austan og ball átti að vera
um kvöldið, spurðum við hvort þau
ætluðu sér að fara, en þá var Gunn-
ar kominn til ára sinna. Svarið sem
við fengum var dæmigert fyrír þau
hjónin: „Við látum okkur ekki
vanta.“ Enda skemmtu þau sér kon-
unglega innan um unga fólkið.
Litla Hof var ekki stórbýli en
mannmargt var þar. Þegar ég kom
þar fyrst bjó móðir Gunnars hjá hon-
um, tvær systur þær Gróa og Jór-
unn, sem nú eru látnar, Jón faðir
Sigrúnar, Jómnn dóttir Bergs bróður
Gunnars og bömin þijú, Halla, Sigur-
jón og Bryndís. Seinna bættust yngri
systkini mín í hóp heimilismanna,
alltaf rúm fyrir nýja heimilismenn,
þau Magdalena, Ólafur Magnús og
Anna Helga, sem segir sitt um
hversu vel foreldrar mínir treystu
Gunnari og hans fólki fýrir uppeldi
okkar og kunnu að meta þá lífs-
reynslu sem við fengum þar fyrir
austan og sem við höfum búið að
alla tíð síðan. Flestir sváfu í baðstof-
unni sem var sérstakur heimur útaf
fyrir sig en Sigrún og Gunnar í sér
herbergi inn af henni. Þrátt fyrir
þrengslin var alltaf pláss fyrir nætur-
gesti. Stofan niðri var eingöngu not-
uð þegar gesti bar að garði. Þegar
ég seinna hef sagt frá því að ég
hafi verið í sveit að Litla-Hofi, þá
er það ótrúlegur fjöldi manna sem
hefur kannast við Gunnar Þorsteins-
son og Sigrúnu og minnst gestrisni
þeirra og taldi þau hjón til vina sinna.
Gunnar lést í hárri elli á elliheim-
ilinu á Höfn í Homafírði. Þar hafði
hann dvalið síðustu æviár sín eftir
að líkaminn tók að gefa sig, en Gunn-
ar fékk sykursýki á efri ámm. Gunn-
ar kvaddi þennan heim saddur líf-
daga og gat stoltur og ánægður litið
yfír farinn veg. Eftir lifir eiginkona
hans og lífsfömnautur Sigrún Jóns-
dóttir búsett á Litla-Hofi og börnin
þijú en þeim öllum og tengdabörnum,
barnabörnum og barnabamabarni
votta ég dýpstu samúð okkar hjóna.
Björgvin B. Schram
og Hekla Pálsdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, sonur, tengdasonurog afi,
STEINÞÓR INGVARSSON
oddviti,
Þrándarlundi,
Gnúpverjahreppi,
lést í Landakotsspítala að morgni
16. febrúar.
Útförin auglýst síðar.
Þorbjörg S. Aradóttir,
Helga Sigurðardóttir, Simon Warrel,
Anna Dóra Steinþórsdóttir, Matthias Valdimarsson,
Ari Freyr Steinþórsson, Oddný Teitsdóttir,
Þröstur Ingvar Steinþórsson,
Halldóra Hansdóttir, Helga Jónsdóttir
og barnabörn.
t V
Ástkær eiginkona mín, móðir,
tengdamóðir og amma okkar,
AÐALHEIÐUR JÓNASDÓTTIR,
lést fimmtudaginn 16. febrúar.
Hörður Haraldsson,
Ólöf Kolbrún Harðardóttir, Jón Stefánsson,
Haraldur Harðarson,
Björk Lind Harðardóttir,
Harpa Harðardóttir, Brynjar Freyr Stefánsson,
Róbert, Aðalheiður, Snorri, Arnór og Hörður Freyr.
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ANNA JÓSEFSDÓTTIR
frá Kolsstöðum,
verður jarðsungin frá Kvennabrekkukirkju, Dalabyggð, í dag, laug-
ardaginn 18. febrúar, kl. 14.00.
Guðmundur Guðmundsson,
dætur, tengdasynir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR BERGUR ÞORSTEINSSON
bóndi,
Hofi, Öræfum,
lést á elli- og hjúkrunarheimilinu Skjólgarði, Höfn, 15. febrúar.
Útför hans fer fram frá Hofskirkju þriðjudaginn 21. febrúar
kl. 14.00.
Sigrún Bergsdóttir, Þórður Stefánsson,
Páll Bergsson, Þorgerður Dagbjartsdóttir,
Guðrún Bergsdóttir,
Jórunn Bergsdóttir, Bjarni Jónasson,
Steinunn Bergsdóttir, Gísli Oddsteinsson,
Guðjón Bergsson,
Sigþrúður Bergsdóttir, Bragi Ólafsson,
Helga Bergsdóttir, Rúnar Garðarsson,
Örn Bergsson, Brynja Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn,
THEÓDÓR VOSK,
Kirkjulundi 6,
Garðabæ,
verður jarðsunginn frá Garðakirkju
mánudaginn 20. febrúar kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er vin-
samlega bent á Krabbameinsfélagið.
Ólafia Jónsdóttir Vosk.
t
Innilegar þakkir flytjum við öllum þeim, sem með ýmsu móti vott-
uðu okkur samúð og vinsemd við fráfall og útför
REBEKKU EIRÍKSDÓTTUR
frá Sandhaugum.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki Landspítalans á deild
E-11, þar sem hún átti athvarf síðustu 8 vikurnar.
Guð blessi ykkur öll.
Halldór Kristjánsson frá Kirkjubóli
og fósturbörn.
t
Hjartans þakkir færum við öllum, sem
sýndu okkur samúð og vináttu við and-
lát og útför eiginmanns mins, föður
okkar, tengdaföður og afa,
BJARNA JÓNSSONAR,
Laufvangi 1,
Hafnarfirði.
Kristín Björg Sigurbjörnsdóttir,
Jón Bjarnason, Ingibjörg Hrönn Ingimarsdóttir,
Helga Bjarnadóttir, Bjarni Víðir Pálmason,
Sigurbjörn Bjarnason, Unnur Björk Steinarsdóttir,
Hulda Bjarnadóttir, Jóhann Geirdal,
barnabörn og aðrir aðstandendur.
Hjartans þakkir til allra, er sýndu samúð og vinarhug við fráfall
ástkærrar eiginkonu, móður og dóttur,
HJÖRDÍSAR BJÖRNSDÓTTUR,
og elskulegra dætra, systra og barnabarna,
BIRNU DÍSAR og HELGU BJARKAR JÓNASDÆTRA.
Hlýhugur ykkar allra gefur okkur styrk.
Guð blessi ykkur.
Jónas S. Hrólfsson,
Sigurrós Jónasdóttir,
Kristín Bjarnadóttir.