Morgunblaðið - 30.04.1995, Page 19

Hellismenn, f.v.: Þorvarður Hjalti Magnússnn, Elvar Rúnarsson, Fridrik Halldúrs-
son, JEvar Gíslason, Úlafur H. Guógeirsson, Gunnar Gudlónsson, Gudni Ingi-
marsson og Gudný Benedíktsdóttir.
„Það er ekkert grín að komast
að hellinum, ekki á færi nema
vanra fjallamanna sem eru vel
búnir. Þá var hellirinn ekki
sjáanlegur þegar að var komið.
Við höfðum lóranpunkt á honum,
en þurftum ekki að grafa okkur
inn í hann þar sem aðrir höfðu
farið í hellinn helgina áður. Það
er nökkuð furðulegt að bera
saman innganginn, sem þarf allt
að því að skríða inn í, og hellinn
sjálfan sem er ótrúleg náttúru-
smíð. Þvílíkar hvelfingar og því-
líkir salir með endalausum ís-
myndunum. Það var mögnuð
upplifun að koma þarna inn.
Sérstaklega þegar komið var inn
Leidangursmenn búast til inngöngu. Kyndlar tendradir.
I furduveröld iökulsins.
fyrir svelginn sem þarna er. Þar
fyrir innan ríkir slík dauðakyrrð
að það lætur engan ósnortinn,“
segir Ólafur.
Ólafur er hugsi er hann renn-
ir augunum yfir myndir sem
hann tók í hellinum. Hann talar
um að það hafi verið kynlegt að
þrátt fyrir að hópurinn hafi upp-
lifað nánast ógnarlega þögn, þá
hafi verið rennandi og drjúpandi
vátn um allan helli. Þau hljóð
hafi einfaldlega runnið saman
við þögnina. Það hafi einnig ver-
ið undarleg tilfinning að hugsa
sér að fyrir ofan höfuð manna
hafi verið 100 metra þykkur
jökulmassi! Hann segir einnig
að það hafi vakið undrun þeirra
félaga að ísinn þarna í iðrum
jökulsins hafi verið tær. Svo
tær, að er menn lögðu lugtir að
ísveggnum hafi ljósið horfið inn
í sortann í stað þess að endurk-
astast til baka.
Hverful veröld
Hópurinn fór 3-400 metra inn
í jökulinn. Kom þá að fyrrnefndri
á sem þarna rennur, blátær lindá,
þvert yfir slóðina. Einn í hópnum
óð reyndar yfír, en hópurinn hafði
ekki búnað til að halda lengra
og því var það látið gott heita
sem að framan er lýst.
Það kemur fram á máli Ólafs
H. Guðgeirssonar að hann sjái
ekki ævintýrahellinn í Eyja-
bakkajökli verða að ferðamanna-
paradís þótt vissulega væri gam-
an ef sem flestir gætu séð þessi
náttúruundur. Hann minnir á að
erfitt sé að komast
að hellinum og
könnunarleiðangur
í iður jarðar á þess-
um slóðum sé árs-
tíðarbundinn og í
hÖnd fer sá tími að þessi hellir
verður ekki kannaður.
Svo má ekki gleyma, að hellir-
inn er í skriðjökli, en þeir eru í
eðli sínu á hreyfingu. Það sem
er í dag kann að vera horfið á
morgun. Allt er breytingum háð
og það hafa íslendingar séð, að
fátt á það til að breytast með
stórbrotnari hætti heldur en ein-
mitt skriðjöklarnir. Á þessari
stundu veit því enginn hvort
hellirinn verður óbreyttur næsta
vetur. Hann gæti allt eins verið
gerbreyttur. Jafnvel horfinn.
Enginn veit iiversu
langur hann er, og
hve lengi verið til.