Morgunblaðið - 07.06.1995, Qupperneq 36

36 MIÐVIKUDAGUR 7. JÚNÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ELÍSABET
ÞORGRÍMSDÓTTIR
+ Elísabet Þor-
grímsdóttir var
fædd í Bolungarvík
20. desember 1901.
Hún andaðist 26.
maí sl. Foreldrar
hennar voru Þor-
grimur Sveinsson
og María K. Jóns-
dóttir. Systir Elísa-
betar er Þórunn
gift Pétri Andrés-
syni, sem er látinn.
Bróðir Elísabetar
Jón, kvæntur Sigr-
únu Einarsdóttur,
er látinn. Elísabet
giftist Halldóri Guðmundssyni
skipstjóra 11. júlí 1928, en
hann lést 6. janúar
1962. Börn þeirra
eru: Jón Ólafur Hall-
dórsson, kvæntur
Guðrúnu R. Júlíus-
dóttur og eiga þau
þrjá syni, Fríða Hall-
dórsdóttir, gift Guð-
mundi Jónssyni og
eiga þau fjóra syni,
og Maja Veiga Hall-
dórsdóttir, gift Al-
bert Wathne og þau
eiga einn son.
Útför Elísabetar
fer fram frá Foss-
vogskirkju miðviku-
daginn 7. júní, og hefst aft-
höfnin kl. 13.30.
ÁSTKÆR amma mín Elísabet Þor-
grímsdóttir er öll.
Það er liðið hátt á þriðja áratug
síðan hún ál.eit að sínir dagar væru
brátt taldir. Það var einn afmælis-
daginn hennar er ég var smástrákur
að hún tjáði mér að sennilega yrði
þetta síðasti afmælisdagurinn henn-
ar. Hvaðan hún fékk það hugboð
veit ég ekki en hins vegar áttu af-
mælisdagarnir eftir að verða margir,
sem betur fer. Það eru forréttindi
að hafa átt ömmu fram á fimmtugs-
aldur, ömmu sem fram á það síðasta
var óþreytandi að gefa góð ráð og
leiðbeina sér yngra fólki um völund-
arhús lífsins. í gegnum tíðina höfum
við amma skeggrætt um lífið og til-
veruna og var víða komið við.
Skemmtilegast var að ræða við hana
um lífið eftir dauðann því framhalds-
lífið var henni jafnraunverulegt og
það jarðneska. Á langri ævi hafði hún
séð, heyrt og reynt ýmislegt er nægði
henni sem sönnun fyrir því að öll eig-
um við það í vændum að ganga í ei-
lífri sól og sælu um víðáttur himnarík-
is. Nú er hún þar, södd lífdaga því
það átti ekki við Elísabetu Þorgríms-
dóttur að leggjast í kör.
Þó mér hafi aldrei fundist amma
svo mjög gömul, aðallega vegna þess
hversu ung hún var í anda, þá var
hún upprunnin úr þjóðfélagi sem er
gerólíkt því _sem nú er, nánast aftan
úr öldum. Á langri ævi hafði hún
sjálf reynt það sem mín kynslóð las
undir formerkjum íslands- eða
mannkynssögu.
Amma sagði sögur af því er hún
GREINAKLIPPUR
RUNNAKLIPPUR
TRJÁKLIPPUR
ÞÓR HF
Reykjnvík - Akureyri
Reykjavík: Ármúla 11 - Sfmi 568-1500
Akureyri: Lónsbakka - Sfmi 461-1070
....... .......' • ■
Skjótvirkur stíflueyðir
Eyðir
fljótt
stíflum
Tuskur
• Feiti
• Lífræn efni
• Hár j
• Dömubindi
• Sótthreinsar
einnig lagnir
One Shot fer
fljótt að stíflunni
af því að það er
tvisvar sinnum
þyngra en vatn.
Útsölustaðir:
Bensínstöðvar
og helstu 1
byggingavöruverslanir.
Tilbúinn
stíflu
eyðir
Dreifing: Hringás hf.,
sími 567 7878 - fax 567 7022
sá Hannes Hafstein vestur á ísafirði,
af frostavetrinum mikla og spönsku
veikinni, fyrri og seinni heimsstyrj-
öldinni og þannig mætti lengi telja.
Það er talsverð kúnst að verða næst-
um níutíu og fjögurra ára, lifa allar
þessar breytingar og sættast eins vel
við þær og hún gerði.
Amma varð örugglega snemma
sjálfstæð kona. Frá Isafirði fór hún
til náms í Kvennaskólann í Reykja-
vík og síðar sigldi hún. Hún dvaldi
í Danmörku og gerði síðan víðreist
um Evrópu þar sem hún starfaði um
tíma. Þessi dvöl setti mark sitt á
ömmu því í mínum huga var hún
alla tíð dálítill heimsborgari. Hún
talaði tungumál, ensku, dönsku og
jafnvel þýsku og var fagurkeri á
ýmsar listir. Sjálf var hún listamaður
í höndum, handavinna hennar prýðir
flest heimili í fjölskyldunni. Einnig
kunni hún þá list betur en margir
aðrir að búa til afburða góðan mat.
Af þessari reynslu miðlaði hún til
þeirra kynslóða sem eftir komu, jafnt
til barna, barnabarna og svo til þeirra
langömmubarna sem voru þeirrar
gæfu aðnjótandi að kynnast henni.
Amma hafði ákveðnar skoðanir á
lífinu og hennar skoðanir urðu eins
konar mælistika á jivað væri rétt og
hvað væri rangt. Á unglingsárunum
tók ég reyndar mark á fæstum henn-
ar skoðunum. Það var prinsippmál
að malda í móinn. Meðal annars
háði hún óþreytandi baráttu gegn
því sem hún kallaði nankinsbuxur
en ég nefndi gallabuxur. Slíkur fatn-
aður var ekki samkvæmt hennar
fagurfræði. Um tónlist ræddum við
mikið. Bítlarnir voru samfelldur háv-
aði en Mozart var hennar maður.
Með aldrinum færðist ég alltaf nær
skoðunum ömmu þó enn gangi ég í
gallabuxum. En það eru nú örlög
minnar kynslóðar.
Árið 1928 giftist hún Halldóri
Guðmundssyni skipstjóra, sem lést
langt um aldur fram árið 1962.
Bjuggu þau lengi í Hafnarfirði og
síðar í Reykjavík. Heimili þeirra í
Miðtúni 22 var ákjósanlegur staður
fyrir barnabörnin, stór garður, tré
sem hægt var að klifra í, grænmet-
isræktun, rifsbeijatínsla og slátur-
+ Selma Rún Robertsdóttir
fæddist í Reykjavík 23.
október 1991. Hún lést á Land-
spítalanum 29. maí sl. Selma
var jarðsungin frá Háteigs-
kirkju 2. maí.
SELMA RÚN kom í heiminn agn-
arsmá og veikburða og fékk ég
þau forréttindi að vera viðstödd
fæðingu hennar. Allt frá því fylgd-
ist ég með sífelldri baráttu hennar
við erfið veikindi og fötlun. Þrátt
fyrir mikil veikindi var Selma Rún
einstakur persónuleiki, þar sem
brosið og gleðin voru aðalsmerki
hennar. Hún var sannkallaður
gleðigjafi. Það er hveiju foreldri
gerð á haustin. Síðast en ekki síst
elskulegt viðmót sem laðaði okkur
börnin að.
Fráfall afa varð ömmu mikið áfall
en áfram hélt lífið, amrna fór að
vinna úti og sýndi sem fyrr þá þraut-
seigju og ákveðni sem einkenndi
hana alla tíð.
Á skilnaðarstundu er margs að
minnast og skilur hver sá, er hverfur
yfir móðuna miklu eftir sig skarð.
Skarð Elísabetar Þorgrímsdóttur
verður ekki fyllt. Guð blessi minningu
hennar.
Jón Guðmundsson.
Að búa iangt í burtu á svona tím-
um er oft ansi erfitt. Þegar pabbi
hringdi í mig og sagði mér að amma
hefði verið lögð inn á spítala og að
útlitið væri ekki gott byrgði maður
sig á einhvern hátt tilfinningalega.
Nú átti ég von á að hún fengi hinstu
hvíldina. Það ieið ekki nema sólar-
hringur þar til pabbi hringdi aftur
og sagði að hún amma væri dáin.
Hún var búin að vera mikið lasin í
um eitt ár, en ég vonaði að við mynd-
um hitta hana í haust þegar við
kæmum heim. En við það verður
ekki ráðið.
Ég á margar góðar minningar um
hana ömmu mína. Pabbi var vanur
að taka okkur bræðurna með í sund
á sunnudagsmorgnum og á eftir var
farið til ömmu í heimabakaðar bollur
og pönnukökur. Það kom alloft fyrir
að við frændurnir hittumst þar og
var þá mikið borðað. Dóttir mín tók
svo við og fór með afa í sund og til
langömmu á eftir. Þegar ég sagði
henni að langamma væri dáin fór
hún að gráta og sagði að þá gæti
hún aldrei aftur farið með afa til
hennar eftir sundið.
Amma var sérstök kona í huga
okkar sem þekktum hana. Hún var
alltaf svo hress og sérstaklega glöð
þegar við gáfum okkur tíma til að
líta inn til hennar. Undanfarin þijú
ár höfum við búið erlendis og annað
slagið sent henni Iínu og fékk maður
þá símtal frá henni í kjölfarið og
alltaf jafn jákvæð og hress og ekki
hægt að tala um veikindi hennar,
afar erfitt að horfa upp á barnið
sitt svona á sig komið. Ólöf og
Robert sýndu mikinn styrk og
gerðu allt til að létta stúlkunni
sinni lífið. Baráttunni er lokið, litla
hetjan er sofnuð og allar þrautir
horfnar.
Elsku Ólöf og Robert. Sorg ykk-
ar er mikil og ég bið góðan Guð
að styrkja ykkur. Þið eigið minn-
ingarnar um Selmu og þann tíma
sem ykkur var gefinn með henni.
Þær sefa sorg ykkar og ylja um
ókomna tíð.
Ég votta aðstandendum Selmu
samúð mína.
Sólveig Guðlaugsdóttir.
því alltaf vék hún talinu að einhveiju
öðru. Það kemur upp í huga minn
viss tómleiki þegar ég hugsa um
þessa staðreynd.
Elsku pabbi, Fríða, Maja og fjöl-
skyldur. Við sendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur. Blessuð sé minning
hennar.
Sigurður Jónsson og fjölskylda,
Gautaborg.
Okkur hjónin langar með nokkrum
línum að minnast elskulegrar vin-
konu okkar, Elísabetar Þorgríms-
dóttur. Kynni okkar hófust fyrir 40
árum þegar þau hjónin Elísabet og
Halldór Guðmundsson skipstjóri
fluttust í Miðtún 22 en við vorum í
nr. 24. Húsin eru sambyggð svo
nábýlið var algjört. Óhætt er að full-
yrða að aldrei bar skugga á þá sam-
búð. Halldór var gull að manni, hann
andaðist langt um aldur fram og
söknuðum við hans mikið. Sæmund-
ur minnist þess oft að Halldór ávarp-
aði hann oft sem bróður, sæll bróðir,
sagði Halldór og þessu gleymir Sæ-
mundur aldrei.
Elísabet reyndist okkur alltaf
sannur vinur og þykir mér sem hún
hafi verið hálfgerður örlagavaldur í
lífi mínu. Þegar hún heyrði að ég
vildi fara að vinna úti eftir að hafa
verið heimavinnandi um árabil hjálp-
aði hún mér í atvinnuleitinni, mælti
með mér við Helga Elíasson fræðslu-
málastjóra, sem hún sagði að væri
góður maður, og það var svo sannar-
lega satt. Hann féllst á fyrir hennar
orð að fá mig í viðtal og það varð
mér mikið gæfuspor. Hún lagði mikla
áherslu á að ég fengi vinnu á „við-
kunanlegum stað“ eins og sagt var
um umhyggju annarrar konu í allt
öðru samhengi.
Það var líka fyrir tilstilli Elísabet-
ar að ég var tekin í Oddfellowregl-
una og hefur það verið mér ómetan-
legt að fá að starfa þar með yndis-
legu fólki. Elísabet lét sig ekki muna
um þó að hún væri komin yfir nír-
ætt að standa upp og halda góðar
ræður og minna okkur á allt það
góða sem við ættum að láta af okk-
ur leiða.
Mér finnst ég hafa lært mikið af
Elísabetu. Hún kenndi mér að kvarta
ekki þó að ég þyrfti að stífa 10 hvít-
ar skyrtur af manninum mínum, en
þakka bara guði fyrir að geta gert
það!
Börnunum okkar var hún mjög
góð enda minnast þau hennar öli
með þakklæti. Það var ekki ósjaldan
að hún kom út með heitar pönnukök-
ur þegar strákarnir, Sigurður Rúnar
og vinir hans, voru að sýsla eitthvað
í garðinum. Þegar þau flugu úr
hreiðrinu fylgdist hún vel með vei-
ferð þeirra og vissi allt um börn
þeirra og nú líka þeirra börn.
Alltaf var hún fyrsta manneskjan
til að bjóða aðstoð sína ef eitthvað
bjátaði á hjá okkur. Tryggð hennar
við okkur fram á síðasta dag var
ómetanleg.
Við erum öll innilega þakklát fyrir
að hafa átt vináttu Elísabetar og
Halldórs og barna þeirra og vottum
þeim og fjölskyldum þeirra okkar
dýpstu samúð.
Sigríður, Sæniundur og börn.
SELMA RÚN
ROBERTSDÓTTIR
f
Athugið, við höfum fengið ný númer:
515 2000
515 2020
TRYGGINGA
MIÐSTÖÐIN HF.
Aðalstræti 6-8 löl Reykjavík