Morgunblaðið - 07.06.1995, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 7. JÚNÍ 1995 45
ur maður. í honum var allt stórt í
sniðum; útlitið, skapið, aflið, veikleik-
inn og hjartað sem var stærst. Hann
var eðlisgreindur, barmafullur af
bijóstviti, lífsreyndur og skemmtileg-
ur. Sögumaður var hann frábær og
ekki vantaði efnið til frásagnar. Er
eftirsjá að því að hann skyldi ekki
skrá ævisögu sína, sem margoft var
eftir leitað en hann ljáði ekki máls
á. Að vísu kom hann eitt sinn til
mín gagngert þeirra erinda að fela
mér verkið og var svo sannfærandi
að ég held ég hafi lofað að gera það
er ég væri hættur störfum. Meira
varð ekki úr því en margt merkilegt
og ekki síður skemmtilegt sagði hann
mér sem vert væri að halda til haga.
Síðustu árin voru Gunnari erfíð
vegna veikinda af völdum ýmissa
sjúkdóma sem hver um sig hefði lagt
venjulegan mann að velli fyrir löngu.
En líkamlegi styrkurinn var mikill
og sá andlegi líka. Mér fannst ég
alltaf græða á því að hitta hann,
jafnvel sárþjáðan á sjúkrahúsi. Við
náðum venjulega að slá á léttari
strengi, ekki sízt er ég fékk hann í
heimsókn og gat þá stundum tognað
úr spjallinu. Þessir fundir verða ekki
fleiri og mun ég sakna þess mikið
að hitta hann ekki oftar. En þrekið
mikla var þrotið og þá er gott að
kveðja. Blessuð sé minning Gunnars
Huseby.
Magnús Óskarsson.
Kveðja frá sundfélögum
Seltjarnarnesi
Farin ertu frækna hetja
finnumst við ei hér á ný.
Mikil afrek marga hvetja
menn til dáða þrautum í.
Sáumst oft í sundi glaðir,
svo kom lausnin himni frá.
Blessa Gunnar góði Faðir,
Guð, sem bam þig trúði’hann á.
(P.S).
Bestu kveðjur og þakkir.
Pétur.
Guð gefi mér æðruleysi .
til að sætta mig við það,
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því,
sem ég get breytt,
og vit til að greina þar á milii.
Þessi fallega bæn kemur upp í
| hugann þegar við tvær vinkonur
Gunnars viljum nú minnast hans.
Af mörgu er að taka og margt
að þakka. Fyrir tuttugu árum urðum
við þeirrar gæfu aðnjótandi að á
vegi okkar varð þessi stórbrotni
maður. Hijúfur á yfírborðinu en hafði
til að bera mikla innri hlýju og gat
gefíð mikið af sér. Lífið er nú einu
sinni þannig að í því skiptast á skin
* og skúrir, og við vinkonur hans höfð-
| um lent í erfiðleikum og raunum og
I hann rétti okkur hjálparhönd sem
við þáðum.
Margar minningar leita á hugann
frá því er við vorum saman í Litla
rauða húsinu sem okkur öllum var
svo kært. Þar hittumst við á fundum
einu sinni í viku og miðluðum reynslu
okkar, og lögðum með því grundvöll
að nýju og betra lífi. Sannarlega var
Gunnar Huseby mikill gæfumaður,
I því hann hefur í gegn um árin hjálp-
| að þúsundum manna og kvenna sem
. í dag lifa hamingjusömu lífi. Vissu-
’ lega hefur hann fært ljós inn í líf
þessa fólks. Einlægar samúðarkveðj-
ur sendum við Brithu systur hans
og ástvinum öllum.
Við kveðjum Gunnar Huseby með
þökk og virðingu.
Sigríður Heiðberg og
Elín Magnúsdóttir.
I Það er undirrituðum heiður að
vera falið að rita nokkur kveðjuorð
frá félagi okkar, nú þegar glæsileg-
asti afreksmaður félagsins bæði fyrr
og síðar er fallinn frá og laus við
það angur, sem heilsuleysi síðustu
ára var honum.
Mér finnst það næstum jafnmikill
heiður og mér fannst það, þegar við
Vilhjálmur Vilmundarson klifruðum
yfir girðinguna á Melavellinum forð-
i um til þess að „kasta á móti“ Gunn-
, ari Huseby, sem var að fara á fyrstu
útiæfingu vorsins, en völlurinn lokað-
ur. Það var ekki lítið fyrir táninginn,
sem var lítillega byijaður að fikta
INGIÞOR HAFSTEINN
GEIRSSON
við köst, að fá þannig að kynnast
mesta kastara landsins.
Þetta var vorið 1944, svo að kynni
okkar Bassa, en svo var hann nefnd-
ur í vinahópi, spönnuðu rúmlega
hálfa öld, og það er margs að minn-
ast.
Ég hafði svo sem séð af honum
myndir og lesið um þennan íslands-
meistara og íslandsmethafa í kúlu-
varpi og kringlukasti, en hvort ég
hafði þá þegar heyrt sögurnar um
strákinn, sem var alltaf að sippa í
fn'mínútunum í barnaskóla, sem
sparkaði á milli marka, þegar hann
keppti í 3. flokki í knattspymu og
skaraði fram úr öllum strákum á
drengjamótum örfáum árum áður,
hvort sem það var í köstum eða
hlaupum, það man ég ekki nú.
En ég horfði á lýðveldismótið 19.
júní þetta vor, þegar tveir KR-ingar,
Skúli Guðmundsson og hann, unnu
afrek, sem skipuðu þeim í fremstu
röð fijálsíþróttamanna á Norðurlönd-
um, og þá strengdi stráklingur þess
heit, að hann skyldi verða kastari
og KR-inguv og keppa á 17. júní-
móti einhvern tíma í framtíðinni.
Það voru án efa margir fleiri en
ég, sem hrifust með, því að þetta
varð upphafíð að því skeiði, sem
nefnt hefur verið gullöld íslenskra
fijálsíþrótta.
Ég man keppnisferð okkar KR-
inga til Húsavíkur seint í ágúst 1946.
Það minnisstæðasta er, að staldrað
var við á Akureyri, meðan Brynjólfur
heitinn Ingólfsson skrapp á símstöð-
ina að leita frétta af Evrópumeistara-
mótinu í Ósló og færði okkur síðan
þá frétt, að Gunnar Huseby hefði
sigrað. Við urðum stoltir þá.
Og fjórum árum síðar, þegar fé-
lagamir þreyttu enn kapp á Evrópu-
móti, varð fréttaþörfín mér svo þrúg-
andi, þar sem ég dvaldi útvarpslaus
í afskekktum sumarbústað við Þing-
vallavatn, að ég yfírsteig feimnina
og bankaði upp á hjá frægum manni,
Lámsi heitnum Pálssyni, leikara, og
bað um að fá að hlusta með þeim
hjónum á fréttirnar.
Og ég var stoltur þá, þegar ég
sagði Lárusi, að ég væri KR-ingur
og þeir Evrópumeistaramir báðir,
Gunnar og Torfi, væra KR-ingar eins
og ég.
En saga þessa glæsilega íþrótta-
manns væri ekki rétt með farin, ef
aðeins væri getið þessara glæsu af-
reka.
Hver hefur sinn djöful að draga,
segir máltækið og annað segir: Það
þarf sterk bein til að þola góða daga.
Sterkustu bindindisræðu, sem ég
hef heyrt um dagana, fengum við
félagar hjá Gunnari á hótelherbergi
í Hálsingborg á KR-ferð 1957. Ræð-
an var ekki löng: Þið þurfíð ekkert
að segja mér um áfengi, piltar, ég
þekki það allt frá áhrifunum af fyrsta
sopanum og ofan í göturæsið.
Honum fór sem mörgum öðrum,
að allt sem hann sá eftir um dag-
ana, gert eða ógert, var tengt áfeng-
isneyslu.
Hann drakk frá sér þátttöku í
tvennum Ólympíuleikum og hann
drakk frá sér lífsförunautinn, sem
hann unni, þá ágætu konu Rósu
Þórðardóttur, sem bjó með honum,
þegar honum vegnaði best, blessuð
sé minning hennar. Það var okkur
sárt, sem þótti vænt um hann, en
sárast honum sjálfum.
Ekki má þó gleyma því, að Gunn-
ar hóf æfíngar að nýju eftir langt
hlé, og vann sér enn rétt til þátttöku
í Evrópumeistaramóti 1958, 34 ára
gamall, en þá vora breyttir tímar,
og árangur sem dugði til sigurs 12
árum áður, nægði nú ekki til aðal-
keppni.
Síðasta keppnisár Gunnars var
1962, og varð hann þá Islandsmeist-
ari í kúluvarpi, varpaði 15,75 m, 18
cm lengra en á Evrópumeistaramót-
inu 1946, en 99 cm styttra en Norð-
urlandamet hans 16,74 m, sem hann
setti á Evrópumeistaramótinu í
Briissel 1950. Þetta var í 10. sinn,
sem hann varð íslandsmeistari í kúlu-
varpi, 6 sinnum varð hann meistari
í kringlukasti og tvisvar í sleggjuk-
asti, eða alls 18 sinnum.
Eftir það var Gunnar Huseby ekki
í sviðsljósinu, nema á hátíðum og
tyllidögum, að afreksmannsins var
minnst.
En stærstu sigrar eru ekki alltaf
unnir við lúðraþyt og íjölmiðlafár.
Stærsti sigur hvers manns, sem
MINNINGAR
ánetjast hefur áfengi eða öðram
fíkniefnum, er að bijótast úr þeim
viðjum, ná tökum á eigin lífí.
Það gerði Gunnar Huseby, og síð-
asta aldarfjórðung ævi sinnar bragð-
aði hann ekki vín. Hann starfaði öt-
ull í öll þessi ár í hópi þeirra, sem
sameiginlega leitast við að leysa
áfengisvandamál sitt og að hjálpa
öðram til þess sama. Hann var snjall
ræðumaður og ómyrkur í máli. Und-
ir hijúfu yfírborði sullu sterkar til-
fínningar og trú. Á þeim vettvangi
mun því margur maðurinn og konan
minnast hans með hlýhug og þakk-
læti, og það má vera okkur KR-félög-
um hans ánægja að vita, að Gunnar
Huseby var ekki aðeins afreksmaður
á íþróttavelli, sem varpaði ljóma á
íþróttafélag sitt, land og þjóð, heldur
vann einnig sín afreksverk í kyrrþey
án tillits til sigurlauna.
Að lokum skulu Gunnari Huseby
færðar þakkir Knattspyrnufélags
Reykjavíkur fyrir allt sem hann var
félagi sínu, og Brithu systur hans
sendum við samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Gunnars
Huseby, mesta afreksmanns íslánds
á íþróttasviði á þessari öld.
Þórður Sigurðsson.
Afreksmaðurinn og goðsögnin
Gunnar Huseby hefur kvatt þessa
jarðvist, en hann var á 72. aldurs-
ári, þegar hann lést.
Það kom strax í ljós á unglingsár-
um Gunnars, að hann bjó yfir miklum
íþróttahæfíleikum. Hann iðkaði
knattspyrnu með yngri flokkum KR
og þótti mjög liðtækur. Brátt kom
þó í ljós, að fijálsar íþróttir heilluðu
Gunnar og þar átti hann svo sannar-
lega eftir að varpa ljóma á nafn ís-
lands. Þó að Gunnar sýndi fljótt ótrú-
lega hæfileika í kastgreinunum, sér-
staklega í kúluvarpi, var hann fjöl-
hæfur og varð t.d. drengjameistari í
spretthlaupum.
Ég held að á engan sé hallað að
halda því fram, að Gunnar Huseby
hafí komið íslandi á alþjóðakort
íþróttanna, þegar hann varð Evrópu-
meistari í kúluvarpi í Ósló 1946 og
varði síðan titilinn á Heysel-leikvang-
inum í Brassel 1950 með ótrúlegum
yfirburðum. Þrátt fyrir mikil afrek
og velgengni í íþróttum var þessi
sterki maður hógvær og aldrei heyrði
ég hann gorta af afrekum sínum.
Oft sást hann leiðbeina ungum og
efnilegum íþróttamönnum af ein-
lægni og áhuga.
Þó að kúluvarpið hafi verið sú
íþróttagrein, sem Gunnar náði lengst
í, margbætti hann íslandsmetið í
kringlukasti og var landsliðsmaður.
Hann tók að sjálfsögðu þátt í ævin-
týrinuí Ósló 1951, þegar ísland sigr-
aði bæði Dani og Norðmenn á Bi-
slet. Sigur hans í kúluvarpinu var
nánast formsatriði, hann varpaði
1,99 m lengra en 2. maður, en í
kringlukastinu var baráttan jafnari.
Grípum niður í frásögn Jóhanns heit-
ins Bernhard frá keppninni í kringlu-
kastinu, sem birtist í tímaritinu „Allt
um íþróttir". Frásögnin hefst, þegar
næststíðasta umferð hófst, en þá var
Gunnar í 3. sæti: „Mér varð litið á
kempuna, er hann bjóst til að kasta
þessu næstsíðasta kasti. Hann beið
fyrst andartak, meðan áhorfendumir
höfðu sem hæst vegna hlaupanna á
vellinum, velti síðan kringlunni nota-
lega milli handanna, sneri sér mjúk-
lega og náði háu og fallegu kasti,
sem lenti alveg við 48 m strikið.
Þeir sem ekki voru uppteknir af
hlaupunum eða stökkunum urðu
þarna vitni að fágætum keppnishæfi-
leikum Gunnars Huseby, því að
þarna tók hann á síðustu stundu
forystuna af manni sem talinn var
honum betri og hækkaði sig úr 3.
sæti í fyrsta." Þessi skemmtilega
frásögn Jóhanns færir sönnur á þýð-
ingarmikinn þátt, sem hveijum
iþróttamanni er nauðsyn, en það er
hið rétta keppnisskap.
Fijálsíþróttasamband íslands og
öll íslenska fijálsíþróttahreyfíngin
stendur í mikilli þakkarskuld við
Gunnar Huseby. Hann var sæmdur
gullmerki FRÍ á sjötugsafmæli sínu
og var sannarlega vel að því að kom-
inn. Fijálsíþróttafólkið heiðrar minn-
ingu hans best með því að sinna
íþróttum af kostgæfni og hógværð.
Blessuð sé minning íslenska víkings-
ins Gunnars Huseby. Samúðarkveðj-
ur til ættingja.
Orn Eiðsson.
+ Ingiþór Hafsteinn Geirsson,
slökkviliðsstóri Brunavarna
Suðurnesja, fæddist í Höfn,
Hópnesi í Grindavík 17.2. 1930.
Hann andaðist í Landspítalan-
um 23. maí sl. og fór útför hans
fram frá Keflavíkurkirkju 30.
mai.
ELSKU ástkæri faðir minn er lát-
inn. Það er sárt að vita til þess að
ástkær faðir minn og afi sonar
míns sé dáinn.
Ég trúi því ekki enn. Mér finnst
eins og hann sé í vinnunni og eigi
eftir að koma heim eins og hann
gerði svo oft áður.
Pabbi fór svo oft í sund og út
að hjóla og tók þá stundum barna-
börnin með. Hann var svo laginn
við allt, það var alveg sama hvað
það var þá var hann búinn að gera
við hlutina eins og þeir áttu að
vera áður. Pabbi var góðhjartaður
maður og rólegur að eðlisfari. Ég
man þegar ég var lítil þá fórum við
fjölskyldan oft í ferðalög og hann
sagði okkur systkinunum hvað
vötnin og fjöllin hétu. Hann vissi
svo margt og alltaf kom pabbi með
góð ráð. Við fóram oft á bátinn að
leggja netin og veiddum oft í Hlíðar-
vatni í Selvognum, þar sem mamma
og pabbi voru með hjólhýsi. Ég
+ Pétur Eiðsson fæddist á
Snotrunesi, Borgarfirði
eystra, 18. september 1952.
Hann lést á Egilsstöðum 29.
maí sl. Pétur var jarðsunginn
frá Bakkagerðiskirkju 3. júní
sl.
Er vinimir kveðja og vinimir fara
vaknar upp spuming sem illt er að svara
og betur við sjáum í bilinu auða
hve brúin er veik milli lífs og dauða.
Fyrir svo stuttu þú færðir oss gleði
í Fjarðarborg, þar sem leiklistin réði.
minnist þess þegar Ragnar heitinn
bróðir minn dó, þá studdi pabbi við
bakið á okkur og huggaði okkur í
þeirri sorg, pabbi sagði að tíminn
hans væri kominn og einhvem tím-
ann muni tími okkar koma.
Ég trúi því að tíminn muni lækna
öll sár og ég vona svo sannarlega
að hann muni gera það hjá mér.
Þegar pabbi veiktist og var fluttur
á sjúkrahúsið beið ég heima og bað
Guð um að taka hann ekki frá okk-
ur. Svo kom presturinn heim, hann
þurfti ekki að segja mér það, ég
vissi þá að pabbi væri dáinn. Ég
var reið, reið út í Guð fýrir að hafa
ekki hlustað á mig. En nú skil ég
það því hlutverkið sem pabba var
ætlað hér á jörðu var lokið.
Elsku pabbi minn: Ég er stolt
af því að hafa átt föður eins og
þig. Guð gaf, Guð tók og sá sem á
hann trúir mun lifa þótt hann deyi.
Elsku pabbi minn, blessuð sé minn-
ing þín.
Að lokum vil ég þakka séra Ól-
afí Oddi Jónssyni, Bertu Grétars-
dóttur, Siguróla Geirssyni, læknum
og hjúkranarfólki Landspítalans og
svo sjúkraflutningamönnum og
fjölda annarra sem hjálpuðu mér í
gegnum mína sorg.
Guð geymi ykkur öll.
Ragnheiður Ása Ingþórsdóttir.
En nú ertu farinn og frá okkur genginn
og fyllt upp í skarðið þitt getur enginn.
Við fyrir það þökkum að fá þér að kynnast
og framkomu prúðrar við munúm æ minn-
ast.
Og mikið við geymum í minningarsjóði
sem mun okkur ylja, drengurinn góði.
Við kveðjum þig Pétur með trega og tárum
og til þín við hugsum á ókomnum árum
þeim góðu stundum við gleymum eigi
er gekkstu með okkur á lífsins vegi.
(Andrés Bjömsson)
Kveðja frá
Leikfélaginu Vöku.
+
Við viljum þakka af hjarta þeim fjöl-
mörgu, sem studdu okkur í veikindum
og við fráfall elskulegrar eiginkonu,
móður okkar, tengdamóður og ömmu,
ÖLMU SIGURÐARDÓTTUR,
Aðalgötu 6,
Keflavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkra-
húss Suðumesjafyrirfrábæra umönnun.
Guð blessi ykkur öll.
Magnús B. Karlsson,
Sigurður B. Gunnarsson, Bára Benediktsdóttir,
Skúli Þór Magnússon,
Magnús B. Magnússon,
María Magnúsdóttir, Sölvi Þ. Hilmarsson
og barnabörn.
t
Alúðarþakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð, hlýhug og vinsemd við
andlát og útför ástkærrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
HREFNU SIGURÐARDÓTTUR,
Hörðalandi 24,
Reykjavík.
Halldór Valgeirsson, Erna Helgadóttir,
Elfsabet Valgeirsdóttir, Sigfús Þór Magnússon,
Böðvar Valgeirsson, Jónina Ebenezerdóttir,
Þórey Valgeirsdóttir, Eggert Hannesson,
Ásta Dóra Valgeirsdóttir, Ægir Ingvarsson,
Sigurður G. Valgeirsson, Valgeröur Stefánsdóttir,
Þurfður Valgeirsdóttir, Friðbert Friðbertsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
PÉTUR EIÐSSON