Morgunblaðið - 01.07.1995, Qupperneq 40

40 LAUGARDAGUR 1. JÚLÍ 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Guðmundína
Pétursdóttir
fæddist á Laugum
í Súgandafirði 18.
mars 1908 og lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á ísafirði 87
ára gömul 6. maí
1995. Foreldar
hennar voru Pétur
Sveinbjörnsson
bóndi á Laugum og
kona hans Krist-
jana Friðbertsdótt-
ir. Hún var elst
barna þeirra hjóna.
Henni varð tveggja
barna auðið, þeirra Högna Eg-
ilssonar, sem er kvæntur og
búsetur í Noregi, og Huldu
Karls, sem gift er og búsett á
Akyreyri.
Utför hennar fór fram frá
Suðureyrarkirkju 13. maí sl. og
var jarðsett í Staðarkirkjugarði
í Súgandafirði.
KÆRA frænka mín.
Nokkru áður en þú kvaddir þenn-
an heim, heimsótti ég þig á Sjúkra-
húsið á ísafirði, eins og ég gerði
svo oft þegar ég átti leið þar um
og þá söngstu með mér, eins og
þú hafðir gert alla ævina, bæði þér
til gleði og hugarhægðar. Og þegar
þú spurðir mig um systkini þín og
ég varð að hryggja þig með því,
þar sem minni þitt var orðið slakt,
að Munda væri dáin, Palli, Dúddi
og Berti líka, sá ég tárin þín
streyma fram af þeim söknuði og
þeirri hlýju, sem þú áttir einlæga
framar öðru fólki. Þú varst komin
á fimmtugsaldur þegar ég kynntist
þér fyrst, einhleyp kona með tvö
böm, sem bæði voru eldri en ég,
en frá upphafi sýndir þú mér kær-
leika og umönnun eins og þú ættir
mig sjálf. En það var ekki bara ég.
Ollum sem þú kynntist auðsýndir
þú þennan einstæða
kærleika og velvilja,
sem voru alla tíð svo
sterk einkenni þín og
allir mátu svo mikils.
Þegar móðir mín
heitin, systir þín, eign-
aðist síðustu börnin sín,
komst þú til okkar og
sinntir heimilinu af
þinni blíðu og ástúð og
innri styrk sem bar þér
merkin. Og þegar for-
eldar mínir misstu
yngsta bamið sitt,
Daða eins og hann átti
að heita, straukstu vota
vanga og umvafðir okkur hlýju
þinni og blíðu, sem enginn getur
nema sá sem elskar og umvefur
líkt og Kristur sjálfur.
Allt þitt líf fór í að gefa af sjálfri
þér og blessa vegferð annarra.
Sama var hvort þitt eigið líf væri
í veði. Vinahót og kærleikur til
umhverfisins var fyrir öllu.
Þú elskaðir vel gerðu börnin þín,
Högna og Huldu, sem voru sólar-
geislar lífs þíns alla tíð, og bama-
bömin þín, fyrst Lilja Kolbrún og
svo öll hin, Mummi og bræður hans
og síðast Birgitta Högnadóttir, sem
þú þráðir að finna svo miklu meira
af, en hún býr í Noregi og því vík
milli vina. í mörg, mörg ár bjóstu
mkeð móður þinni, Kristjönu Frið-
bertsdóttur á Eyrargötu 3 á Suður-
eyri og Dúdda góða frænda, bróður
þínum.
Nú er allt gott hljóðnað og farið
úr því húsi og hlýjan og ástin horf-
in um sinn. Það heimili og hús, sem
var eins konar félagsheimili fyrir
alla ættingjana og vinina sem flutt-
ir eru burt en komu í heimsókn í
Súgandafjörðinn sinn. Nú syngur
þú ekki lengur með mér, eða sýnir
mér og sannar hvað allt getur ver-
ið gott o g blítt þrátt fyrir einmana-
leika og erfiðleika.
Kæra frænka mín.
Þú varðst fyrir slæmu slysi á
hendi fyrir mörgum árum, sem
gerði það að verkum að þú gsat
ekki stundað handavinnu, eins og
svo margt gamalt fólk styttir sér
stundir við. Því velti ég því fyrir
mér hvað þú dundaðir þér við, orð-
in nærri blind, þegar þú varst hjá
góðu fólki á Elliheimilinu á ísafirði.
Ævin að líða og árin að hverfa á
braut. En það voru minningarnar
gömlu og góðu, sem áttu hug þinn
allan. Allt hafði verið svo mikil
blessun, sagðir þú. Vorar ekki vel
í Súgandafirði, spurðir þú einu
sinni. Annað sinn talaðir þú um
að jólin nálguðust. Og Högni minn
úti í Noregi og Hulda mín fyrir
norðan. Hjá þeim og fólkinu þeirra
er gleði mín, sagðirðu. Þannig
streyma minningarnar fram, sagð-
irðu, frá Laugum, góðu foreldrarn-
ir, systkinin öll og sveitin mín fal-
lega.
Já, hún var óendanleg þessi
fórnfýsi þín, sem náði út yfir allt
og alla. Sama hvort þú varst á
Suðureyri, Norðureyri, Akureyri,
Botni, Laugum eða Hafnarfirði.
Alls staðar varstu hin sama, sanna,
einlæga og hjartahlýja og góða
kona og umhyggjusama móðir og
amma allra.
Eyrargata 3. Amma Kristjana,
Dúddi og þú. Einstakt samfélag.
Ykkur elskuðu allir sem ykkur
kynntust. En nú eruð þið öll horf-
in, nú síðast þú eftir langvarandi
sjúkrahúslegu og blindu. Aldrei
æðruorð. Nú sýnir þú mér ekki
framar „Unga ísland“ né talar um
bjarta framtíð þjóðar. Eftirleiðis
mun ég hlusta á þig í minning-
unni, „I þögninni" sem gladdi þig
og hryggði í senn.
Nú kveðjumst við.
Veröldin er söm við sig, en fá-
tækari án þín, sem elskaðir. Jesú,
sem þú elskaðir sagði, að af öllu
væri kærleikurinn mestur. Þú varst
ekkert nema kærleikur. Ég fékk
að njóta hans og svo margir aðrir.
Vertu sæl, Laugadrottning, og
takk fyrir mig.
Ævar Harðarson,
Hafnarfirði.
GUÐMUNDINA
PÉTURSDÓTTIR
GUÐMUNDUR
FRIÐRIKSSON
Guðmundur
Friðriksson var
fæddur á Stóra-Ósi,
Miðfirði, 28. mai
1923. Hann lést i
Borgarspítalanum
25. júní síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Ingi-
bjargar Þorvalds-
dóttur og Friðriks
Arnbjarnarsonar
og var yngstur af
tólf systkinum, þar
af var einn hálf-
bróðir og einnig
átti hann eina upp-
eldissystur.
Útför Guðmundar verður
gerð frá Melstaðakirkju í dag
og hefst athöfnin kl. 14.
í DAG er til moldar borinn frá
Melstaðakirkju móðurbróðir minn,
Guðmundur Friðriksson, og langar
mig að minnast hans
nokkrum orðum. For-
eldar hans bjuggu alla
tíð á Stóra-Ósi ásamt
fjórum föðursystkin-
um_ hans.
Á Stóra-Ósi var
mannmargt og glað-
vært heimili í þjóð-
braut og mikill gesta-
gangur, þar var spilað
á hljóðfæri og mikið
sungið, oft var spilað
á spil og fylgdi mikið
fjör. Mundi, eins og
hann var alltaf kall-
aður, ólst upp við þess-
ar aðstæður.
Hann var traustur og góður fé-
lagi og glaðvær í þröngum vinahóp,
fljótur til hjálpar ef til hans var
leitað og gerði það með gleði en
bað sjaldan um hjálp sér til handa.
Innst inni var Mundi dulur að eðlis-
fari, nánast eins og lokuð bók, en
+
Elskuleg móðir okkar,
SÓLGERÐUR MAGNÚSDÓTTIR,
Vogatungu 97,
Kópavogi,
lést fimmtudaginn 29. júní.
Sigurlaug Halldórsdóttir,
Erla Halldórsdóttir,
Hadda Halldórsdóttir,
Kolbrún ívarsdóttir,
Hekla ívarsdóttir.
lykist hún upp var þar að finna
mikinn fræðasjó og skemmtilega
sagt frá. Að ofansögðu er ljóst að
hann var ekki allra og gat haldið
fólki frá sér með afskiptaleysi ef
svo bar undir.
Alveg frá mínum barnsárum var
ég oft langdvölum á Stóra-Ósi hjá
afa og ömmu og var það mitt ann-
að heimili fram yfir tvítugt er ég
stofnaði eigið heimili. Mundi var tíu
árum eldri en ég en sá aldursmunur
var enginn eftir að við vorum orðin
langyngst af heimilisfólkinu, hans
systkini öll farin að heiman en
gamla fólkið eftir. Þá var oft slegið
á létta strengi til að ganga fram
af þeim gömlu en okkur var alltaf
fyrirgefið hvað sem sagt var.
Á þrítugsaldri fór hann að kenna
sjúkdóms í beinum sem ágerðist
með árunum, oft var þetta mjög
kvalafullt og gerði honum sífellt
erfiðara með allar hreyfingar. Þrátt
fyrir þetta var hann sívinnandi og
gaman að vinna með honum því
hann var svo lánsamur að allt lék
í höndum hans og gerði vinnuna
lifandi og skemmtilega; þar flugu
líka mörg snilldaryrðin. Ævistarf
Munda má segja að hafi verið við
búskap á Stóra-Ósi að undanskyld-
um nokkrum árum er hann var
flutningabílstjóri hjá Verslun Sig-
urðar Pálmasonar á Hvammstanga.
Hann var alla tíð einhleypur en
á heimilinu voru alltaf böm að
sumrinu og féll honum vel að hafa
þau með sér í leik og starfi. Á seinni
árum, er hann var kominn í skjól
hjá bróðursonum sínum á Syðsta-
Osi, átti hann því láni að fagna að
smáfólkið tók honum sem afa, því
kunni hann vel þó ekki væri rnikið
um það talað.
Ég er þakklát fyrir það skjól sem
hann átti hjá þeim og bið öllum
þeim, er að honum hlúðu á einn eða
annan hátt, guðs blessunar og
þakka honum samfylgdina og allar
gleðistundirnar.
Ingibjörg Pálsdóttir.
VALGERÐUR
INGIGUNNUR
JÓNASDÓTTIR
■4- Valgerður Ingigunnur Jón-
' asdóttir fæddist á Patreks-
firði 13. maí 1910. Hún lést á
heimili dóttur sinnar og tengda-
sonar í Vestmannaeyjum 18. júní
sl. Valgerður giftist 10.10. 1936
Sigurjóni Jóhannssyni sjómanni
og yerkamanni. Siguijón lést 30.
október 1991. Börn Valgerðar
og Siguijóns: 1) Guðmundur, f.
8.5. 1937, d. í september sama
ár. 2) Álfdís Inga, f. 20.8. 1939,
húsmóðir á Patreksfirði, maki
Guðmundur Ólafsson sjómaður.
Börn þeirra eru: Siguijón
Bjarni, f. 17.2. 1964, Gunnar
Birkir, f. 15.6. 1966, Jón Garðar,
f. 13.1. 1968, búsettur í Israel,
Guðmundur Ingi, f. 7.9. 1972,
og Rósa, f. 2.2. 1976. 3) Bjarg-
mundur, f. 2.12. 1940, bifvéla-
virki og starfsmaður í Áburðar-
verksmiðju ríkisins, kvæntur
Fanneyju Arnbjörnsdóttur frá
Dalvík, þeirra börn eru: Stefán,
f. 25.7.1965, tollfulltrúi í Reykja-
vík, Jónas Valgeir, f. 27.6. 1966,
bifreiðasmiður, Inga Laufey,
húsgagnasmiður og Arndís
Björk, f. 4.6. 1970, ritari. 4) Jó-
hann Bjarni, f. 1.2. 1942, málara-
meistari á Patreksfirði, kona
hans er Álfheiður Bjarnadóttir
frá Holtaseli í Mýrarhreppi,
MIG langar með örfáum orðum að
minnast Valgerðar Jónasdóttur, sem
verður jarðsungin frá Patreksljarð-
arkirkju í dag. Þegar undirritaður
flutti af Vatnseyrinni inn á Geirs-
eyri, á að giska ellefu til tólf ára,
voru tilfinningamar allblendnar, þá
fannst manni Geirseyrin í órafjar-
lægð og það sem kannski var enn
verra, þar bjuggu erkifjendumir.
Eijur á milli bæjarhluta eru og verða
væntanlega engin nýlunda á Islandi,
strákar eru alltaf og verða vonandi
alltaf strákar. Auðvitað var þetta
allt saman í og með leikur, þó svo
kastaðist í kekki. En fljótlega fór ég
að kynnast nýjum félögum og einn
þeirra var Jóhann, sonur Valgerðar
og Siguijóns sem bjuggu í litlu húsi
inn við Mikladalsá. Ekki leið á löngu
þar til þetta hús varð stór hluti tilver-
unnar, um sinn að minnsta kosti.
Hún var með miklum ólíkindum þol-
inmæðin sem húsráðendur litla húss-
ins þarna við ána sýndu okkur strák-
unum. Stundum vorum við margir
þar samankomnir og var þá oft glatt
á hjalla. Húsbóndinn Siguijón átti
alltaf harmonikku sem hann hafði
gaman af að taka í. Undirritaður fékk
hana oft að láni og tók þá sonurinn
Jóhann gjaman fram gítarinn sinn
og tókum við þá saman lagið. Það
fór ekki mikið fyrir henni Valgerði á
lífsgöngunni og sama mátti segja um
mann hennar hann Siguijón.
Þrátt fyrir það að hvorki væri
hátt til lofts né vítt til veggja á heim-
ili þeirra hjóna og það nánast eins
og félagsheimili fyrir okkur strákana
man ég aldrei eftir því að við fengjum
nokkru sinni tiltal eða skammir. Það
segir mér svo afskaplega mikið um
þetta góða fólk, þau undu glöð við
sitt og tróðu engum um tær. Hjarta-
rúmið var vel útilátið bæði fyrir böm-
in á heimilinu og eins fyrir okkur
gestina. Valgerður hefur búið í skjóli
sonar síns og tengdadóttur nú síð-
ustu árin og er það trú mín að þar
hafi henni liðið vel. Ég kveð Völlu
með þakklátum huga og bið aðstand-
endum blessunar Guðs.
Magni Steingrímsson.
Einn dag fórstu að heiman.
0g hús þitt stóð hnípið við veginn og beið.
Og vindurinn dansaði fram hjá og hló inn
um glugga og dyr:
Svo varð nótt, svo varð haust, svo varð vetur.
Og hús þitt stóð hnípið og beið.
(Steinn Steinarr)
Nú eru þau bæði farin, afí og
amma á Patró, og litla húsið við ána
stendur autt og bíður, en þau koma
ekki aftur. Afi dó fyrir tæpum fjórum
árum en amma kvaddi okkur í Eyjum
fyrir skömmu, þá nýlega 85 ára göm-
börn þeirra eru: Valgerður
Helga, f. 9.1. 1978, nemi í MR,
Anna Huld, f. 1.12. 1980, nemi
á Patreksfirði, og Siguijón
Bjarni, f. 19.6. 1983. Fyrri kona
Jóhanns Bjarna var Ágústa
Waage, þau eignuðust einn son,
Markús, f. 4.4. 1965, d. 23.4.
1976. 5) Rósa Björg, f. 27.5.
1947, húsmóðir og starfsmaður
á sjúkrahúsi Vestmannaeyja.
Maki Vigfús Guðlaugsson stýri-
maður. Börn þeirra eru: Guð-
mundur, f. 11.7. 1977, nemi í
Vestmannaeyjum og Freydís, f.
8.5. 1981, nemi. Fyrri maður
Rósu var Hjörtur Marinósson,
þau skildu, sonur þeirra er
Sigmar Valur, f. 21.10. 1965,
fiskeldisfræðingur á Dalvík,
dóttir Rósu Bjargar og Þor-
steins Jónssonar er Sóley, f. 1.5.
1971, sundlaugavörður í Vest-
mannaeyjum. Dóttir Valgerðar
og Þórðar Guðnasonar sjó-
manns frá ísafirði er 6) Ásgerð-
ur, f. 26.6. 1934, húsmóðir í
Hafnarfirði, hennar maður er
Gfsli Halldórsson klæðskeri,
sonur þeirra er Samúel, f. 18.1.
1972, matsveinn, Hafnarfirði.
Útför Valgerðar Ingigunnar
verður gerð frá Patreksfjarðar-
kirkju í dag.
ul. í litla húsinu við ána ríkir nú
minningin um þau bæði, Ijúf og góð
eins og þau voru ætíð. Það safnaðist
aldrei neinn veraldlegur auður í
kringum þau. En manngæskan, ást-
úðin og fróðleikurinn um lífið og til-
veruna var þeim mun meiri. Þau
hvöttu okkur krakkana alltaf til þess
að læra, og þær voru ófáar stundirn-
ar sem amma sat með okkur við eld-
húsborðið og hjálpaði okkur að lesa.
Á meðan mátti oft heyra óminn í
nikkunni hans afa innan úr stofu.
Þó húsið þeirra hafi ekki verið
stórt hafði það meiri sál en stærstu
hallir og í hveijum krók og kima
bjuggu ævintýr fyrir unga krakka
sem komu í heimsókn til afa og
ömmu. Öll þau börn sem komu til
þeirra löðuðust fljótlega niður að á
til að reyna að veiða þær fáu brönd-
ur sem í henni voru. Það var líka
margt skrýtið í kjallaranum hans
afa, þar sem hann dútlaði við að
gera við reiðjól og ýmislegt annað
sem séð hafði betri daga. Það er eins
og gerst hafi í gær að við afi rerum
að vitja um hrognkelsi og steinbít
og vorum næstum keyrðir I kaf af
beinhákarli. Það raskaði þó ekki ró
afa frekar en endranær.
Hann var þó ekki alveg laus við
hræðslu drenghnokkinn sem kom
heim til ömmu og sagði frá risahvaln-
um, á meðan hann hámaði í sig salt-
fisk og mjólkurgraut, og ekki var
nú verra að fá reyktan rauðmaga á
rúgbrauðið. Þau voru mörg stein-
bítsflökin sem afi hengdi upp í hjall-
inum sínum og við nöguðum svo af
áfergju þar til ekkert var eftir nema
roðið. Amma átti það svo til að fara
höndum um roðið og gera úr því skó
eins og þau afi höfðu notað í æsku.
Á haustin fórum við oft í Múlann
að tína ber og fjallagrös. Okkur
krökkunum var sagt að úr þeim yrði
gerð ekta galdrasúpa sem læknaði
allt. En allir galdrar og töfrar taka
enda eins og lífið sjálft og nú mun
amma leggjast við hlið afa á ný og
þau ganga saman í eilífðina.
Við munum ávallt minnast þeirra
sem afa og ömmu í litla húsinu við
ána, þar sem allt var hlýtt og vina-
legt.
Ég sit og hlusta hljóður
á húmsins dularmál.
Sýnir og draumar frá horfnum heim,
hópast að minni sál.
Mér birtist aftur æskan,
sem ól minn kjark og þrótt.
Á bak við tímans dökka djúp
dveljum við saman í nótt.
(Steinn Steinarr.)
Barnabörnin í Vestmannaeyj-
um, Freydís, Guðmundur,
Sóley og Sigmar.