Morgunblaðið - 14.07.1995, Blaðsíða 32

32 FÖSTUDAGUR 14. JÚLÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Jón Kristinn
Gunnarsson
fæddist í Hafnar-
firði 12. maí 1972.
Hann lést af slys-
förum hinn 8. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Áslaug F. Arndal
og Gunnar Jónsson.
Áslaug og Gunnar
slitu samvistir er
Jón var fimm ára
og ólst hann upp
hjá móður sinni.
Hálfbróðir Jóns er
Bjarki Gunnarsson.
Eiginmaður Áslaugar er Rúnar
J. Hjartar.
Jón eignaðist eina dóttur,
Lísu Margréti, sem fæddist 21.
ÞAÐ er erfítt að lýsa þeim hugs-
unum og tilfinningum sem brutust
um í mér , þegar ég frétti að Nonni
frændi hefði dáið í bílslysi. Nonni
var tekinn frá okkur í blóma lífsins
aðeins 23 ára gamall. En eftir
standa minningar um ljúfan dreng
sem öllum þótti vænt um. Við ól-
umst upp saman eins og systkini í
sama húsi á Nönnustígnum og sem
krakkar lékum við okkur mikið
saman. Við áttum margar góðar
stundir niðri hjá langömmu, sem
við sóttum svo mikið til. Þegar
Nonni og Hrafnhildur eignuðust
dóttur sína fyrir rúmu ári var hún
skírð Lísa Margrét, í höfuðið á
Margréti langömmu. Það var stoltur
faðir sem kom með dóttur sína í
heimsókn fýrir skömmu, en því
miður voru kynni hennar af föður
sínum alltof stutt, en ég veit að
hann mun fylgjast með henni og
vemda. Núna hefur Nonni hitt
langömmu okkar, þar sem honum
líður vel.
Elsku Áslaug, Gunnar, Lísa Mar-
grét, Hrafnhildur og Bjarki megi
góður Guð gefa ykkur og öðrum
aðstandendum styrk í þessari miklu
sorg.
Guðrún Elín.
Enn erum við áminnt um fallvalt-
leika lífsins, er ungur maður er
hrifinn burt i blóma lífsins. Þegar
við gengum saman um Goðaland í
Þórsmörk og ræddum um fegurð
landsins, aðeins nokkrum klukku-
stundum áður en þú fórst í þína
hinstu för, gat engan órað fyrir því
að það yrði síðasta samtal okkar.
Það er erfítt að sætta sig við það
núna. Við hljótum samt að hugga
okkur við að það sé einhver tilgang-
ur með því ferðalagi sem nú er
hafið.
Jón Kristinn var meðal fjöl-
margra umsækjenda um starf
tæknimanns fyrir tæpum tveimur
árum. Þegar allar umsóknimar
höfðu verið skoðaðar virtust tveir
umsækjendur falla best inn í það
starf sem um var að ræða. Var Jón
Kristinn annar þeirra. Eftir að rætt
yar við Jón lék ekki nokkur vafi á
'því að þar var kominn maðurinn
sem leitað var að, enda þótt hann
skorti prófskírteini um fagnám.
Greinilegt var hins vegar að í skóla
lífsins hafði honum lærst margt.
Minnisstætt er einnig að þegar
spurt var um áhugamál Jóns var
það tvennt sem hann sagðist meta
mest, en það voru ferðalög og
mannleg samskipti. Þessum áhuga-
málum sínum sinnti Jón af mikilli
kostgæfni.
Eftir nokkra mánuði í starfi fór
Jón Kristinn á vegum Nýherja til
Þýskalands, til náms hjá fyrirtæk-
inu Toshiba. Þar var það sama uppi
á teningnum: Allir þeir sem höfðu
af Jóni að segja í sambandi við
námið hrifust af frískleika hans og
færni. Philip vinur okkar og aðrir
sem kynntust Jóni þar munu sakna
góðs drengs.
. Gaman var að fylgjast með því
hvernig Jón Kristinn sannaði sig í
júní 1994. Móðir
hennar er Hrafn-
hildur Hjaltadóttir.
Áhugi Jóns á bif-
reiðum og bifhjól-
um vaknaði
snemma og starfaði
hann á þeim vett-
vangi um langan
tíma. Síðastliðin tvö
ár starfaði hann hjá
Nýheija. Hann var
meðlimur í Bif-
hjólasamtökum lýð-
veldisins. Jón hlaut
fjölda verðlauna og
viðurkenninga fyr-
ir akstursíþróttir.
Útför Jóns fer fram frá Há-
teigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
starfi sínu. Ekki höfðu allir verið
fylgjandi því að ráða „próflausan“
mann og reyndi af þeim sökum
nokkuð á þolinmæði hans í byijun,
en með hlýlegri framkomu sinni og
persónutöfrum hreif Jón fljótlega
samstarfsmenn sína og engum
duldist hvað í honum bjó. í dag
fínnst okkur ekki aðeins að við
höfum misst góðan samstarfsmann
heldur einnig kæran vin. Mestur
er þó söknuður Simma, að sjá á
eftir einum af sínum bestu vinum,
því með þeim tveimur tókst mikil
og sérstæð vinátta. Brölluðu þeir
margt saman vinimir, oftast í sam-
bandi við „Súkkuna" eða vélsleða.
Alltaf höfðu þeir í nógu að snúast,
hvort sem sækja þurfti jeppann á
jökul eða þjóta í einhver önnur
ævintýri, og fannst okkur við oft
vera heppin að fá þá báða heila
heim, miðað við ferðasögurnar sem
sagðar vom.
I starfsgrein okkar er oft mikill
erill og hraði og allir þurfa að fá
tafarlausa þjónustu. Jón Kristinn
var ávallt boðinn og búinn að leysa
vanda viðskiptavina með skjótum
viðbrögðum. Starfsmönnum fyrir-
tækis nokkurs á Norðurlandi, sem
hringdu til okkar sl. vetur til að
leita ráða vegna bilaðrar vélar, hef-
ur eflaust brugðið þegar nokkru
síðar skaust inn til þeirra viðgerðar-
maður frá Nýherja, snjóugur og
klæddur vélsleðagalla. Var þar
kominn Jón Kristinn, sem þrátt fyr-
ir slæmt veður og ófærð hafði farið
til Akureyrar að hitta dóttur sína,
sem var sólargeislinn hans. Ekki
taldi hann eftir sér að leggja lykkju
á leið sína og bjarga málunum,
þótt færðin væri slæm. En hvort
sem var í leik eða starfí hafði Jón
Kristinn boðtækið ávallt með í för
og svaraði fljótt ef kallað var. „Ekki
málið“, var venjulega svar Jóns
þegar leitað var til hans og síðan
gerði hann sitt besta til að leysa
vandann.
Kæri vinur. Starfsfólk Nýheija
þakkar þér fyrir þann tíma sem við
áttum saman og sendum við að-
standendum innilegar samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd starfsfólks Nýheija
hf.,
Reynir Guðmundsson.
Það er föstudagskvöld, febrúar,
tunglmyrkvi, frost og lítilsháttar
skafrenningur. Við félagamir á leið
á Hveravelli. Þeir síðustu bætast í
hópinn við Geysi, Nonni eins og Jón
Kristinn var kallaður og Siggi K.
vinur hans.
Þeir eru á jeppagrind, léttri og
öflugri, tilbúnir að mæta Vetri kon-
ungi. Ferðin gekk ekki áíallalaust
þar sem bilun tafði för svo seinkun
varð. Við höfðum búist við að eitt-
hvað myndi gefa sig hjá ungu
drengjunum en svo fór að þeirra
hlutverk varð að aðstoða þá eldri
og reyndari. Grindin þaut áfram
eins og vélsleði en aldrei lengra en
svo að þeir væru ekki komnir með
spottann ef á þurfti að halda. Nonni
gerði að gamni sínu að skrautum-
búðir væru bara óþarfa þyngd.
Nonni var gamansamur, fljóthuga
og tillitssamur. Hann skynjaði þarf-
ir vina sinna og var fljótur að koma
til aðstoðar á sinn einlæga hátt.
Hann var hvers manns hugljúfi.
Ég minnist þess er hann kom til
mín á Hveravöllum og bauð mér
að skipta á dekkjum áður en lagt
yrði í hann heim. „Grindin bjargar
sér á þessum viftureimum." Hags-
munir annarra og að heimferðin
gengi að óskum stóðu framar hjá
honum en leikþörfin. í hita augna-
bliksins varð skynsemin ofan á hjá
honum. Ég hitti Nonna í Þórsmörk-
inni þessa örlagaríku nótt. Um-
ræðuefnið var Þórsmerkurferðir.
Nonni, ég þakka þér samfylgdina
og veit að guð geymir þig. Aðstand-
endum sem og vinum öllum votta
ég mína dýpstu samúð.
Bjarki Harðarson.
Það er skrýtin tilhugsun að þú
sért ekki hér lengur og erfítt að
sætta sig við að fá ekki að hitta
þig og tala við þig framar og lífíð
virðist óréttlátt. En það er gott að
hugsa til baka um allar þær stund-
ir er við áttum saman og ég get
ekki annað en brosað er ég hugsa
um þig og þín uppátæki, glampann
í augunum og brosið þitt. Þannig
þekkti ég þig, alltaf brosandi. Ég
er þakklát fyrir vináttu okkar og
margar góðar minningar eru til sem
gott er að eiga og hugsa til.
Elsku Nonni, nú kveð ég þig,
kæri vinur, og þakka þér fyrir allt.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aft.ur huga þinn, og
þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði
þín. (Kahlil Gibran)
Elsku Áslaug, Rúnar og Lísa
Margrét, ég sendi ykkur mínar inni-
legustu samúðarkveðjur. Megi Guð
styrkja ykkur í þessari miklu sorg.
Dagný.
Mig langar bara að segja þér
hvað ég sakna þín óendanlega mik-
ið. Þú varst sá besti vinur sem nokk-
ur getur átt og það var alltaf jafn-
gaman þegar við hittumst. Hvað
við gátum talað saman endalaust
um allt á milli himins og jarðar.
Að vísu breyttist aðalumræðuefnið
eftir að hún Lísa Margrét þín fædd-
ist því að þú gast talað endalaust
um hana, stoltur eins og hani. Ég
sá líka alla þolinmæðina sem þú
áttir alltaf á lager fyrir hana ef hún
var óróleg. Aldrei varðstu pirraður
eða leiður, þetta var sko allt í lagi.
Ég man eftir þér síðan 1985 í
sama skóla og ég gekk í og alltaf
síðan hefurðu verið sami grallarinn.
Það var ekki hægt að láta sér leið-
ast nálægt þér. Eitt það erfiðasta
var að ná þér einum og ekki á leið-
inni að hjálpa einhveijum. Alltaf
sagðirðu ekkert mál, eða alveg
sjálfsagt. Gera við bíla, mótorhjól
eða bara hvað sem var.
Ég mun aldrei gleyma kvöldinu
sem þú bauðst mér á árshátíð Ný-
heija. Það var svo gaman að fara
svona út með þér.
Nú á ég ofboðslega erfitt með
að halda aftur af tárunum en samt
get ég ekki annað en brosað þegar
ég hugsa um þig, og þú mátt vita
það að ég bíð eftir þeirri stund þeg-
ar ég hitti þig aftur. Hvar sem það
verður þá er það örugglega fagur
og góður staður.
Það skarð sem er komið í vina-
hópinn verður ekki fyllt á ný því
að þú varst alveg einstakur maður
og það kemur seint einhver líkur
þér.
Manstu þegar við fórum u.þ.b.
20 saman í Þórsmörk? Sú ferð var
aðeins farin fyrir þitt tilstilli. Þó að
það hafí rignt eins og hellt væri
úr fötur skemmtum við okkur alveg
ágætlega. Svo vel að ökumaður eins
jeppans var ekki enn ökufær í há-
deginu á sunnudeginum svo að þú
keyrðir mig, Jóa, Önnu, Orra og
Gunnu niður að brú. Ég var öll
marin og blá eftir að hafa kastast
til í bílnum. Við fengum tvisvar
farangurinn í hausinn og Jói þurfti
að komast út úr bílnum til að kasta
upp. Þetta fannst þér alveg ferlega
fyndið, en náðir samt að hafa
áhyggjur af því hvort við Jói væru
ekki í lagi.
Og eins þegar þú og Orri voruð
að flýta ykkur að skipta um dekk
undir „Súkkunni" og þú varst að
klára að ganga frá og Orri tók sig
til og herti boltana með loftbyss-
unni. Svo ókuð þið af stað hvor á
sínum bíl og svolitlu seinna hrundi
bíllinn þinn niður og eitt dekkið
skoppaði burt og Orri stoppaði bíl-
inn sinn og byijaði að hlaupa eftir
dekkinu. Það var mikil mildi að
ekki fór illa þama, en það sem þú
ert búinn að hlæja að þessu atviki.
Ég gæfi allt til að breyta þessum
voðalega atburði svo að ég gæti
fengið þig aftur en það er bara því
miður ekki hægt. Það versta við
allt þetta er að Lísa fær ekki að
kynnast pabba sínum sem var alltaf
svo ofsalega góður við hana.
Elsku Áslaug, Rúnar, Hrabba og
Lísa, þið fáið allar mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Guð styrki
ykkur í sorg ykkar.
Við sjáumst aftur síðar, Nonni
minn.
Dóra.
Smávinir fagrir, foldarskart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
Prýðið þér lengi landið það,
sem lifandi pð hefur fundið stað
ástarsælan, því ástin hans
alls staðar fyllir þarfir manns.
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært, og byrgðu þig,
- hæpr er dúr á daggarnótt -
dreymi þig ljósið, sofðu rótt.
(Jónas Hallgrímsson)
Elsku Hrabba, Lísa Margrét, Ás-
laug og fjölskylda. Megi góður Guð
styrkja ykkur í gegnum erfiða tíma.
Marín, Magnús, Daði Hrafn
og Guðrún Linda.
Vinur þinn er þér allt. Hann er
akur sálarinnar, þar sem
samúð þinni er sáð og gleði
þín uppskorin.
Hann er brauð þitt og arin-
eldur. Þú kemur til hans
svangur og í leit að friði. Þú
skalt ekki hryggjast, þegar
þú skilur við vin þinn, því
að það, sem þér þykir vænst
um í fari hans, getur orðið
þér ljósara í fjarveru hans,
eins og fjallgöngumaður sér
fjallið best af sléttunni.
Þeim mun dýpra sem sorg-
in grefur sig í hjarta manns,
þeim mun meiri gleði getur
það rúmað.
(Kahlil Gibran)
Vinur manns er manni allt og
þú ert vinur minn. En nú ert þú
farinn. Á morgun mun ég vakna
og þú verður ekki þar, en þú ert
enn vinur minn. Allt sem þú hefur
sagt, allt sem þú hefur gert, er
geymt á góðum stað, á þínum stað,
djúpt í hjarta mínu. Minningarnar
hrannast upp og stutt er í tárin,
það eru tárin mín til þín.
Að ég skuli ekki heyra rödd þína
aftur, ekki finna andlit þitt og ekki
sjá glampann í augum þínum, það
nístir mann svo sárt í hjartað. Og
hugurinn fyllist spurningum, en
fátt verður um svör. Af hveiju og
af hveiju þú, af öllum af hveiju þú?
En Guði sé lof fyrir lítinn sólar-
geisla, með glettnina hans pabba
síns í augunum, litla Lísa Margrét.
Ég þakka fyrir allar stundir okk-
ar saman, langar sem stuttar, í
hlátri jafnt sem gráti, alltaf varst
þú vinur.
Og líttu til himins og sjáðu hann
ganga í skýjunum, rétta
fram arm sinn í eldingunni
og falla til jarðar í regninu.
Sjáðu hann brosa í blómun-
um og veifa til þín hendi í
skóginum. Og þegar jörðin
krefst líkama þíns, muntu
dansa í fyrsta sinn.
(Kahlil Gibran)
JÓN KRISTINN
GUNNARSSON
Farðu í friði, kæri vinur; minning
þín er ljós í lífi okkar.
Þín
Hjördís.
Nonni, mig langar bara til að
þakka þér fyrir liðnar stundir í Vest-
urbæjar- og Hagaskóla og svo hin
seinni ár á mótorhjólunum og í ann-
arri gleði og ógleði sem þú varst svo
lunkinn við að gera svo eftirminni-
lega.
Líka ómældar þakkir fyrir alla
hjálpina með bílinn og annað vélar-
kyns.
Sé þig væntanlega einhvem tím-
ann á hinum endalausa „High Way“,
nema ég fari í neðra.
Aðstandendum votta ég mína
dýpstu samúð.
Jóhann Axelsson.
Horfínn er góður vinur.
Þegar við fréttum af banaslysi við
Hvolsvöll snemma að morgni síðast-
liðinn laugardag snerti það okkur
ekki sérstaklega fyrr en ljóst var að
þar hefði dáið einn okkar besti vinur
um árabil eða allt frá því hann kom
í sveitina, fyrst um tólf ára gamall.
Glaðlegur og alltaf hann sjálfur
og í hans sálarfylgsni fannst ekki
eigingirni, enda alltaf tilbúinn að
leysa hvers manns vanda. Ætíð bjart-
sýnn og hafði gott lag á að sjá björtu
hliðamar á öllum hlutum þó að aðrir
hefðu kannski ekki mikla trú á gerð-
um okkar félaganna. Frábær félagi
var hann og ef lýsa ætti honum í
einni setningu þá væri hún: Vinur
vina sinna.
Við vottum ástvinum hans dýpstu
samúð okkar.
Sigurður og Jóhann.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fenp að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Dýpstu samúð vottum við fjöl-
skyldu og vinum.
Skólafélagar Digranesskóla.
Nonni er búinn að kveðja okkur.
Hann lést af slysförum snemma síð-
astliðinn laugardagsmorgun. Það
voru allir harmi slegnir þegar fréttin
barst út. Hver og einn rifjaði upp
fyrir sér samverustundimar í lífinu
með Nonna. Hann var ekki hár í loft-
inu þegar hann kom með í öll ferða-
lögin þar sem stefnan var tekin inn
í óbyggðir landsins á torfærutröllum.
Ökumennimir vom hans fyrirmyndir
og þær vom ófáar stundirnar sem
hann sat í bílunum og ræddi um allt
sem þeim við kom. Síðar áttu mótor-
hjól hug hans allan, en alltaf var
Nonni einn af hópnum, kynslóðabil
var ekki til.
Fyrir rúmu ári fæddist honum lít-
ill sólargeisli, Lísa Margrét, eftir-
mynd föður síns. Þau feðginin áttu
margar góðar stundir saman, og
hann naut sín vel í þessu nýja hlut-
verki. Hann var nýfluttur í íbúð á
Skeggjagötu þar sem hann var búinn
að útbúa sem besta aðstöðu fyrir
dóttur sína.
Við emm þakklát fyrir að hafa
kynnst Nonna og átt með honum
yndislegar stundir. Hann var góður
félagi allra og sérstaklega mikið ljúf-
menni. Hann kvaddi okkur vel fyrir
sína síðustu Þórsmerkurferð. Elsku
Áslaug, Rúnar og Lísa Margrét, við
biðjum góðan guð að styrkja ykkur
í þessari miklu sorg.
Þó ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum. Hugsið ekki um dauð-
ann með harmi og ótta; ég er svo
nærri að hvert eitt ykkar tár snert-
ir mig og kvelur. En þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug,
lyftist sál mín upp í mót til ljóss-
ins: Verið glöð og þakklát fyrir
allt sem lífið gefur, og ég, þótt
látinn sé, tek þátt í gleði ykkar
yfir lífinu ...
(Ók.höf.)
Stellur og fjölskyldur þeirra.