Morgunblaðið - 15.10.1995, Blaðsíða 34

34 SUNNUDAGUR 15. OKTÓBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
+
Ástkaer móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ODDNÝ PÉTURSDÓTTIR,
Alfheimum 50,
er látin.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Álfrún Gunnlaugsdóttir,
Ólafur Gunnlaugsson, Margrét Ingimarsdóttir,
Gylfi Gunnlaugsson, Ragnhildur Hannesdóttir
og barnabörn.
Sambýlismaður minn, faðir okkar og
bróðir,
ÞÓRARINN GUÐMUNDSSON
(Diddi)
husgagnabólstrari,
lést í Edenvalespítala í Jóhannesarborg,
Suður-Afríku, aðfaranótt fimmtudags-
ins 12. október.
Maki, börn
og systkini hins látna.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
VILHJÁLMUR Þ. VALDIMARSSON,
Birkihvammi 6,
Kópavogi,
lést í Borgarspítalanum 11. október.
Útförin auglýst síðar.
Elísabet Skaftadóttir,
Björgvin S. Vilhjálmsson, Margrét Jónsdóttir,
Valdís Þ. Vilhjálmsdóttir, Sæmundur Ingvason
og barnabörn.
+
Úför móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
ÖNNU G. FRÍMANNSDÓTTUR,
Blönduhlfð 31,
Reykjavik,
ferfram frá Fossvogskapellu þriðjudag-
inn 17. október kl. 15.00.
Baldur F. Sigfússon, Halldóra Halldórsdóttir,
Sigmundur Sigfússon, Ingibjörg Benediktsdóttir,
Rúnar Sigfússon, Björg Östrup Hauksdóttir
og barnabörn.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
sonur, stjúpsonur og bróðir,
séra ÞÓRHALLUR HÖSKULDSSON,
lést 7. október sl.
Útförin fer . fram frá Akureyrarkirkju
mánudaginn 16. október kl. 13.30.
Þeím, sem vildu minnast hans, er bent
á sóknarkirkjur hans, Akureyrarkirkju
og Miðgarðakirkju í Grímsey.
Þóra Steinunn Gísladóttir,
Björg Þórhallsdóttir,
Höskuldur Þór Þórhallsson,
Anna Kristfn Þórhallsdóttir,
Gfsli Sigurjón Jónsson,
Björg Steindórsdóttir, Kristján Sævaldsson,
Hulda Kristjánsdóttir, Gestur Jónsson og synir.
Elskulegur eiginmaður minn, sonur,
faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÓSVALD GUNNARSSON,
Fannafold 46,
sem lést 8. október verður jarðsunginn
frá Háteigskirkju þriðjudaginn 17. októ-
ber kl. 13.30.
Svanhildur T raustadóttir,
Margrét Pétursdóttir,
Trausti Þór Ósvaldsson, Sif Kristjánsdóttir,
Margrét Árdfs Ósvaldsdóttir, Vésteinn Marinósson,
Árni Þór Ósvaldsson, Ásta Ósvaidsson,
Silja Dögg Ósvaldsdóttir, Valgeir Magnússon
og barnabörn.
JONA V.
GUÐJONSDOTTIR
+ Jóna Vigdís
Guðjónsdóttir
var fædd í Reykja-
vík 8. maí 1904. Hún
lézt á hjúkrunar-
deild Hrafnistu í
Reykjavík 6. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðjón Ingvar
Jónsson verkamað-
ur í Reykjavík,
fæddur í Gerðiskoti
í Sandvíkurhreppi,
Arnessýslu, 17.
marz 1874, dáinn 26.
júlí 1963, og kona
hans Valdís Bjarnadóttir, fædd
í Háfshjáleigu í Djúpárhreppi,
Rangárvallasýslu 14. september
1874, dáin 23. ágúst 1946. Systk-
ini Jónu voru Olafía, f. 20. jan-
úar 1907, d. 16. júlí 1920, og
Bjarni Óskar starfsmaður hjá
Rafmagnsveitu Reykjavíkur, f.
25. febrúar 1908, d. 30. septem-
ber 1989. Hinn 19. nóvember
1927 giftist Jóna Karli Guð-
Að minnast góðrar móður
er mannsins æðsta dyggð
og andans kærsti óður
um ást og móðurtryggð.
Hjá hennar blíðum barmi
er bamsins hvíld og fró.
Þar hverfa tár af hvarmi
og hjartað fyllist ró.
(Freysteinn Gunn.)
Því fækkar nú óðum á jörðu hér
fólkinu, sem fæddist á árunum í
kringum síðustu aldamót og hefur
upplifað og þurft að laga sig að
mestu þjóðfélagsbreytingum, sem
orðið hafa í íslandssögunni.
Móðir mín fæddist í Reykjavík, á
Nýlendugötunni árið 1904, en árið
1906 festi Guðjón afi minn kaup á
nýbyggðu húsi, Grettisgötu 48b, sem
þá var í útjaðri bæjarins til austurs.
Móðir mín var því tveggja ára gömul
er hún flutti þangað og þar bjó hún
samfellt til ársins 1992 eða í 86 ár
og einsömul frá árinu 1975, er faðir
minn lézt.
Það er því engin furða, þó að til-
fmningar hennar til þessa húss væru
miklar og margar minningar því
bundnar eftir langt og náið sambýli
við foreldra sína í þröngum húsa-
kynnum, þar sem þær mæðgur Val-
dís amma og hún deildu eldhúsi í
góðu samkomulagi í tæp 20 ár.
Eftir hefðbundna skólagöngu í
Miðbæjarbamaskólanum tók við hin
virka þátttaka í lífsbaráttunni, fyrst
við aðstoðarstörf og barnagæzlu á
stórum heimilum og sumarstörf í
sveitum. Minntist hún oft ánægju-
legrar dvalar að Varmalæk í Borg-
arfirði og ýmissa svaðilfara við að
færa mat á engjar á votlendismýrum
austur í Þykkvabæ. Lýjandi störf við
að breiða og bera saltfisk til og frá
á stakkstæðum, kalsöm vinna í
Gamastöðinni og jafnvel vinna í lest-
mundi Pálssyni bif-
vélavirkja, f. 18.
júní 1903, d. 26.
september 1975.
Heimili þeirra stóð
alla tíð á Grettis-
götu 48b í Reykja-
vík. Börn þeirra
Jónu og Karls eru:
1) Dóttir, fædd 30.
ágúst 1928, dáin
sama dag. 2) Ólafur
Guðjón, f. 22. des-
ember 1935, tann-
læknir í Reykjavík.
Kona hans er Guð-
rún Anna Árnadótt-
ir, f. 21. ágúst 1934, húsmóðir.
Þeirra böm eru Jón Karl f. 12.
september 1958, viðskiptafræð-
ingur, Ingunn f. 10. júlí 1963,
lögfræðingur, Valdís f. 19. nóv-
ember 1968, snyrtisérfræðing-
ur. Barnabarnabörn era fimm.
Útför Jónu fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík mánudag-
inn 16. október og hefst athöfn-
in klukkan kl. 13.30.
um skipa við út- og uppskipun voru
kvennastörf þéssa tíma og margar
konur bám þess menjar ævilangt að
hafa þrælað sér út við þessi störf.
Foreldrar mínir gengu í hjónaband
19. nóvember 1927 og eftir það vann
móðir mín ekki utan heimilis.
Þau misstu nýfædda dóttur sína
árið 1928 og við tóku erfið ár heilsu-
farslega þar sem hún þurfti að dvelja
nokkram sinnum á sjúkrahúsum
vegna aðgerða, en árið 1935 fæddist
svo einkasonurinn, sem átti eftir að
njóta ómældrar ástúðar og umhyggju
þeirra beggja á meðan líf þeirra ent-
ist.
Það má segja, að Karl faðir minn
hafí helgað bifreiðinni líf sitt. Hann
hóf akstur um leið og aldur leyfði
og jafnvel fyrr og stundaði bæði
vöra- og fólksflutninga. Hann hóf
meðal annars fyrstu sérleyfisferðir í
Mosfellssveit og reyndi ýmislegt
fleira fyrir sér, en ekki urðu þær
ferðir allar til fjár og stundum var
þröngt í búi.
Móðir mín var snillingur í að láta
enda ná saman, hagsýn og nýtin og
drýgði gjaman tekjur heimilisins með
því að selja handavinnu sína í búðir
auk þess sem hún gaf við ýmis tæki-
færi. Hún hafði haga hönd og kunni
meðal annars listina að orkera, sem
er sérstök blúnduhnýting, sem mér
fannst alltaf hið mesta furðuverk.
Þegar árin liðu urðu atvinnumálin
tryggari og faðir minn vann í mörg
ár við bifreiðaviðgerðir hjá Mjólkur-
samsölunni í Reykjavík og ók síðan
á Bæjarleiðum meðan heilsa leyfði.
Þótt þau hjónin væra að mörgu
leyti ólík, áttu þau ýmis sameiginleg
áhugamál. Þau ferðuðust mikið um
landið og var þá gjarnan tjaldað við
fallegt vatn og rennt fyrir silung.
Ég minnist margra ánægjulegra
ferða frá bams- og unglingsárunum
+
Irmilegar þakkir til þeirra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug
vegna andláts
SVERRIS GUÐJÓNS GUÐJÓNSSONAR.
Magdalena Ásgeirsdóttir,
Una Þórðardóttir,
systkini og tengdaforeldrar.
+
Útför móður minnar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
JÓNU V. GUÐJÓNSDÓTTUR,
áður á Grettisgötu 48B,
Reykjavík,
sem lést á Hrafnistu 6. október sl., fer
fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík mánu-
daginn 16. október kl. 13.30.
Óiafur G. K'arlsson, Guðrún Anna Árnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
þar sem oft vora með í för Bjami
móðurbróðir minn og fjölskylda hans.
Móðir mín var félagslynd kona og
hafði gaman af að fara á manna-
mót. Hún var virkur félagi í Kvenfé-
lagi Fríkirkjusafnaðarins og sótti
gjaman fundi hjá Kvennadeild Slysa-
varnafélags íslands. Ekki sóttist hún
eftir vegtyllum í þessum félögum en
hafði ánægju af að blanda geði við
stöllur sínar þar.
Fríkirkjan í Reykjavík skipaði sér-
stakan sess í hennar huga. Þar hafði
hún þegið alla prestsþjónustu frá
blautu bamsbeini, það var kirkjan
hennar og þar sótti hún messur eins
oft og hún gat á meðan kraftar
leyfðu. Þegar hinn ástsæli prestur
séra Þorsteinn Björnsson kom til
starfa við Fríkirkjuna tengdist hún
vináttuböndum við hann og hina
stóru fjölskyldu hans og efldust þá
enn tengsl hennar við kirkjuna.
Þrátt fyrir það, að hún nyti ekki
langrar skólagöngu sjálf, var henni
mikið metnaðarmál, að hennar nán-
ustu leituðu sér sem mestrar mennt-
unar og hvatti hún drenginn sinn oft
óspart til dáða. Hún var líka stolt
og ánægð, þegar öll bamabömin
voru komin með hvíta kolla og hugs-
uðu til Iengri ferðar á menntavegin-
um.
Henni var mikið í mun að vera
sjálfbjarga og sýndi það og sannaði
rækilega, að það var hún. Það var
ekki lítið afrek að búa alein í húsinu
sínu í rúm 17 ár en þar vildi hún
vera eins lengi og mögulegt var í
sínu gamalgróna og þekkta um-
hverfi og þar naut hún einnig góðra
nágranna.
Hún hafði yndi af því að taka á
móti gestum og veitti þeim vel og
allt blessaðist þetta furðanlega með
dugnaði hennar og harðfylgi.
En svo fór að halla undan fæti og
í febrúar 1993 fékk hún vistun á
hjúkranardeild Hrafnistu í Reykjavík
þar sem við tóku erfíðir tímar vegna
hnignandi heilsu. Hún missti hæfi-
leikann til að tjá sig en hafði ferlivist
í hjólastól þar til tveim vikum fyrir
andlát sitt.
Við leiðarlok er mér efst í huga
þakklæti til góðrar og umhyggju-
samrar móður og vil færa þeim þakk-
ir, sem veittu henni umönnun og vin-
um og frændfólki, sem sýndu henni
vináttu og tryggð til dauðadags.
Ólafur G. Karlsson.
Okkur systkinin langar í fáum
orðum að minnast ömmu okkar, Jónu
V. Guðjónsdóttur, sem lést 6. októ-
ber síðastliðinn. Þegar nákomnir
falla frá koma upp í hugann margar
minningar og við erum svo heppin
að eiga yndislegar minningar um
hana ömmu.
Amma Jóna og afi Kalli bjuggu
alla sína hjúskapartíð í litlu bakhúsi
á Grettisgötu 48b. Amma bjó í þessu
húsi frá tveggja ára aldri og allt þar
til heilsu hennar hafði hrakað svo
mjög að hún gat ekki lengur búið
ein. Afi Kalli féll frá 26. september
1975 og bjó því amma ein í húsinu
sínu í rúm 17 ár.
Amma hafði mikla ánægju af því
að fá gesti og var gestrisin með ein-
dæmum. Hún töfraði fram heilu hlað-
borðin með kökum og smurbrauði
og því meira sem maður borðaði, því
ánægðari var amma. Hún átti líka
alltaf einhveija mola í töskunni sinni
þegar hún kom í heimsókn og var
það vel metið hjá okkur systkinunum.
Það var alltaf gaman að koma til
ömmu og afa í litla húsið á Grettó.
Amma hafði alltaf tíma til að spjalla
og leika við okkur, lesa eða spila á
spil. Amma og afi voru líka einstak-
lega gjafmild. Það voru stórir pakk-
ar, sem við fengum frá þeim á jólum
og afmælum. Okkur er líka minnis-
stætt hvað jólasveinninn var sérlega
gjafmildur við Grettisgötuna, þegar
við gistum hjá ömmu og afa í desem-
ber.
Amma var afskaplega dugleg
kona og féll sjaldan verk úr hendi.
Hún pijónaði vettlinga og hosur og
orkeraði dúka, svo eitthvað sé nefnt.
Auk þess fléttaði hún gólfmottur,
sem nú prýða mörg heimili.
Amma var mjög trúuð kona og
kenndi okkur systkinunum margar
bænir og sálma. Henni þótti sérstak-
lega vænt um eftirfarandi sálm, sem
hún fór oft með fyrir okkur, þegar
við gistum hjá henni: