Morgunblaðið - 18.10.1995, Blaðsíða 33

MORGÚNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 18. OKTÓBÉR 1995 33%
semi, blandinni hlýju og umhyggju
fyrir okkur.
Enda þótt við eigum örðugt með
að horfast í augu við að hann sé
fallinn frá, trúum því vart, er það
staðreynd, sem taka verður, en
missir okkar er þó smár hjá því sem
bekkjarsystirin kæra, Þóra Stein-
unn, bömin og aðrir aðstandendur
mega þola.
Sjálfur hefði Þórhallur, trúr köll-
un sinni og ævistarfi, sagt okkur
öllum að taka gleði okkar, þetta
væru þau vistaskipti, sem fyrir öll-
um lægju.
Það skulum við kappkosta í
minningu hans.
Heimir Pálsson.
Það var ósköp venjulegur laugar-
dagsmorgunn. Eg var að búa mig
undir að fara upp í kirkju. Þá hring-
ir síminn og mér eru sögð tíðindin,
séra Þórhallur er látinn. Snögglega
breytist allt. Undarlegur kuldi fer
um mig og ég er orðlaus og lamað-
ur um stund. Andartak vaknar veik
von um að hér sé um einhvern mis-
skilning að ræða en miskunnarleysi
raunveruleikanns verður ekki flúið.
Séra Þórhallur var farinn „heim að
gista hina endurleystu jörð“. Þenn-
an morgunn var „Orð dagsins" úr
Rómveijabréfínu, 14. kafla: „Ef vér
lifum, lifum vér Drottni og ef vér
deyjum, deyjum vér Drottni. Hvort
sem vér þess vegna lifum eða deyj-
um, þá erum vér Drottins." Þetta
voru sannarlega huggunarrík orð
úr heilagri ritningu, sem ég hafði
oft heyrt séra Þórhall lesa á sorgar-
stundum, þegar hann flutti boð-
skapinn um upprisutrúna og eilífa
lífíð í trúnni á Jesúm Krist. Og hér
fylgdi hugur máli. Þetta voru ekki
dauð orð, heldur lifandi. Sannfær-
ing þess sem flutti. Það var köllun-
arstarf séra Þórhalls að þjóna í
kirkju Krists á gleði- og sorgar-
stundum og í predikun hans hljóm-
aði ætíð kall til afturhvarfs og iðr-
unar. Hann þjónaði kirkju og Kristi
af trúmennsku og í trú.
Kynni okkar Þórhalls hófust
skömmu eftir að hann gerðist sókn-
arprestur á Möðruvöllum í Hörgár-
dal. Strax skapaðist góð vinátta við
þennan hlýja mann og hans góðu
fjölskyldu. Seinna, eftir að ég sett-
ist í sóknarnefnd Akureyrarkirkju,
varð samstarf okkar óhjákvæmi-
lega mikið og náið. Allt var það á
einn veg. Séra Þórhallur hafði sann-
arlega mikið að gefa. Hann var
hugmyndaríkur og einstaklega
fljótur að átta sig á aðstæðum,
ómetanlegur hæfíleiki í starfí, þar
sem hluturinir gerast oft óvænt og
mikið liggur við að brugðist sé við
á réttan hátt. Það var enda mikið
til hans leitað með alls konar mál
og alltaf tók hann þeim sem til
hans leituðu af sömu ljúfmennsk-
unni. Gaf sér tíma til að hlusta og
reyndi síðan að greiða úr vandan-
um. Veit ég að margur fór af hans
fundi, glaðari og vonbetri. Vissu-
lega var það aðdáunarvert, hvað
hann komst yfír að gera. Það var
ekki eingöngu af söfnuðurinn á
Akureyri nyti krafta hans. Starf
hans fyrir kirkjuna á íslandi var
einnig mikið. Hann var metnaðar-
fullur fyrir hönd kirkjunnar og vildi
sækja fram og vinna meira á öllum
vígstöðvm. Sjálfur fann ég svo
glöggt, að hann mat leikmannas-
atrfið mikils og er ég þá ekki síst
með í huga það starf, sem ég teng-
ist, eða KFUM. Áhugi hans á því
starfi og sú uppörvun, sem ég hiaut,
verður seint fullþakkað. Þannig
hrannast minningarnar upp og er
af mörgu að taka eftir þau tæpu
14 ár, sem við fengum að njóta
krafta séra Þórhalls. Þetta voru ár
mikils starfs og mikilla verklegra
framkvæmda en aðalatriðið, var
honum engu að síður efst í huga,
boðskapurinn um lifandi og uppris-
inn frelsara. Og einmitt í öllu ann-
ríkinu, komust á vikulegar fyrir-
bænastundir, sem hafa verið fastur
liður í kirkjustarfínu. Þangað sækir
trúfastur hópur, til að lofa Drottinn
og biðja fyrir sjúkum og þakka
góðar gjafir Guðs, líf og heilsu.
Laugardagurinn 7. október var
ekki venjulegur dagur. Skuggi hans
verður lengi að dofna. En þegar sá
dagur var loks að kveldi kominn,
fékk ég góða gesti í heimsókn.
Okkur fannst viðeigandi að enda
daginn með því að „draga orð“ úr
öskjunni, sem séra Þórhallur notaði
oft. Það var ekki tilviljun, en tákn-
rænt, að orðin, sem við „drógum“,
voru úr 14. kafla Rómverjabréfsins:
Hvort sem vér lifum, lifum vér
Drottni... o.s.frv.
Þannig endað þessi dagur, eins
og hann hófst, með -þessu sterka og
óbifanlega fyrirheiti Guðs. Ég vil svo
enda þessi fátæklegu kveðjuorð með
erindi úr sálmi eftir Bjarna Eyjólfs-
son, sem ég veit að séra Þórhalli
þótti vænt um: „Ó, Drottinn ég vil
aðeins eitt, að efla ríki þitt. Ó þökk
að náð sú var mér veitt, sem vakti
hjarta mitt. Ég verður Jesús ekki
er, að eiga að vera í þínum her, en
vinar nafn þú valdir mér, mig vafð-
ir blítt að hjarta þér, ó hjálpa mér,
að hlýðnast eins og ber.“
Jón Oddgeir Guðmundsson.
KRISTINN
DANIVALSSON
+ Sturlaugur Kristinn Dani-
valsson fæddist 30. apríl
1932. Hann lést 29. september
síðastliðinn í Sjúkrahúsi Suður-
nesja, Keflavík, og fór útförin
fram 9. október.
„SÆLL frændi, hvernig gengur þér
með íhaldið?" Þetta ávarp sem mun
væntanlega ekki heyrast á næst-
unni, kom frá vini mínum Kidda
Dan flesta morgna í fyrrasumar
„sem þó var ekki frændi minn held-
ur konu minnar". Því miður kynnt-
umst við ekki svo náið sem varð
fyrr en fyrir sex til sjö árum er ég
kom til starfa hjá Sérleyfisbifreiðum
Keflavíkur. Hann lét séV mjög annt
um mig og mitt fólk og skaut að
mér ýmsum hugmyndum, sumum
til að létta lundina, öðrum til að
nota í starfínu eða pólitíkinni eða
þá bara til að segja mér að fara heim.
Kristinn Danivalsson var fram-
sóknarmaður, það gat ekki dulist
neinum nema stutta stund, svo
framarlega sem það var í öllu hans
tali og tiltektum hvort sem var í
gamni eða alvöru.
Kaupfélagið var einnig ofarlega
í hans huga og fannst honum þar
meira skipta mannaval og sanngirni
en pólitískar línur.
Kiddi var mjög hjálpsamur og
hugulsamur maður og var oft ótrú-
legt hvað honum datt í hug að reyna
að fá í gegn fyrir aðra, en fyrir
sjálfan sig sjaldan og trúlega alltof
lítið. Hann var mikill dýravinur og
þá sérstaklega mikið fyrir kisurnar
sínar sem stundum voru margar
því engu mátti farga nema vegna
slysa og elli.
Kiddi talaði oft um að koma á
ættarmóti Danivalsættarinnar og
hafði mikinn hug á að komast i
Laxárdal í Húnavatnssýslu þar sem
afí hans bjó á sínum tíma en það
komst ekki á, meðal annars vegna
heilsuleysis hans.
Ég er einn af mörgum sem hann
sendi utan áður en maður vissi af
og hafði ég þó engan áhuga á utan-
landsferðum fyrir þann tíma en
Kiddi var einn af fyrstu ferðamála-
frömuðum á Suðurnesjum.
Ég ætla ekki að fjölyrða um
æviferil Kidda, það munu aðrir gera
sem þekkja betur til.
Jæja frændi, nú munu leiðir skilj-
ast um sinn, en við munum hittast
aftur, þú með kisurnar þínar og ég
með hundana mína, þá verður
eflaust líf í tuskunum.
Við sendum Mínu og börnum, og
öðrum aðstandendum samúðar-
kveðjur.
Steindór, Kristín og börn.
ARNI
VALMUNDSSON
+Ámi Valmunds-
son fæddist á
Akureyri 17. apríl
1923. Hann varð
bráðkvaddur hinn
11. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Val-
mundur Guðmunds-
son vélsmiður á
Akureyri, f. 29. júní
1890, d.
1963, og
Árnadóttir,
júlí 1901, d. 31. ág-
úst 1962. Systkini
Áma em Anna, f.
9. janúar 1925, maki Eysteinn
Árnason, Guðný, f. 17. ágúst
1926, d. 24. janúar 1989, maki
Stefán Guðjohnsen (látinn),
Einar, f. 28. mars 1928, maki
Hallfríður Sigurgeirsdóttir,
Hálfbróðir Áma, sammæðra,
er Eiður Baldvinsson. Árni
kvæntist Önnu Daníelínu Pét-
ursdóttur frá Brekkukoti í
Svarfaðardal hinn 31. ágúst
1946. Þau eignuðust tvo syni
og þeir eru: 1) Árni, fram-
kvæmdastjóri, kvæntur Mar-
gréti Þorvarðardóttur og eiga
þau tvö böra, Hjalta og Önnu
Björk. 2) Valmundur Pétur,
matreiðslumeistari, kvæntur
Ingibjörgu Ringsted og eiga
þau fjóra syni,
Baldvin; Ama Má,
Pétur Öra og Stef-
án Erni.
Ami Valmunds-
son nam vélsmíði
við Iðnskólann á
Akureyri og hjá
föður sínum og
ráku þeir feðgar
saman vélaverk-
stæði á Akureyri.
Eftir lát Valmundar
rak Árai vélaverk-
stæðið allt til ársins
1971, en þá hóf
hann störf hjá Sigl-
ingamálastofnun ríkisins sem
skipaskoðunarmaður. Síðar
varð Árni umdæmisstjóri stofn-
unarinnar á Norðurlandi, með
aðsetur á Akureyri. Gegndi
hann því embætti allt til ársins
1993. Hann gegndi jafnframt
ýmsum öðrum störfum. Til
nokkurra ára var hann próf-
dómari í sveinsprófum í sinni
iðngrein, tók þátt í sjóprófum,
sá um tjónamat fyrir trygg-
ingafélög o.fl. Til margra ára
var Árni með umboð og þjón-
ustu fyrir Sabb-bátavélar á Is-
landi.
Útför Árna fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
ÉG HORFI út um gluggann minn
á haustlaufín falla eitt af öðru.
Laufin sem virtust ætla að halda
sínun hlýja græna sumarlit fram á
haustdaga fölnuðu skyndilega og
hnigu nú til jarðar hægt og tignar-
lega. Fráfall míns kæra tengdaföð-
ur, Árna Valmundssonar, bar jafn
skjótt að og haustið, sem sveipaði
trén í garðinum mínum. Hann sem
gekk hress til sinna starfa á degi
hveijum og hlúði svo vel að fjöl-
skyldunni sinni. Árni var hlýr og
góðhjartaður maður sem átti stóran
sess í lífí afabarna sinna. Hann var
þeim bæði góð fyrirmynd og sannur
vinur. Enginn var viðbúinn því að
hann yrði hrifinn burt frá okkur svo
fyrirvaralaust. Það er fátt um svör
og erfitt að hugga lítinn dreng sem
segir að nú geti afi ekki lengur lag-
að vélina í bátinn. Lítill afastrákur
sem var búin að sjá þá fyrir sér,
afa, pabba og bræðurna, sigla út á
sjó á litla bátnum á góðviðrisdegi
næsta sumar. Árni afí var elskuleg-
ur og dáður af drengjunum og okk-
ur, sem áttum þá gæfu að eiga
hann að. Söknuðurinn ristir djúpt.
Svo líða tregar sem tíðir.
Til eru harmar svo stríðir,
að allra þeir kraftanna krefjast.
í kraftinum sálimar heijast.
(Hulda.)
Ég vil fyrir hönd okkar allra
þakka Árna fyrir árin öll og bið
Guð að blessa minningu hans og
gefa Önnu styrk í sorginni.
Ingibjörg Ringsted.
Árni Valmundarsson, fv. um-
dæmisstjóri Skipaskoðunar ríkisins
á Akureyri, kvaddi þennan heim
snögglega. Vissulega kemur það
við þá er til þekkja, þegar fólk í
fullu fjöri, þótt komið sé á eftir-
launaaldur, er hrifið svo skjótt burt
og án viðvörunar.
Árni Valmundsson lærði vélsmíði
hjá föður sínum í Smiðjunni og lauk
síðan prófi frá Iðnskólanum á Akur-
eyri, en eflaust hefur hann byijað
að fíkta og aðstoða föður sinn strax
og aldur hefur gefíð tilefni til. Smiðja
Valmundar var til húsa, þar sem
nú heitir Smiðjan-veitingahús, í mið-
depli höfuðstaðar Norðurlands, Ak-
ureyrar. Tímamir breytast og menn-
irnir með en Smiðjan þjónar samt
þeim er þangað koma enn þann dag
í dag, þótt á öðrum vettvangi sé.
Árni reisti af framsýni verkstæð-
ishús nálægt Slippnum en á þeim
tíma var Slippurinn lítið fyrirtæki
miðað við það sem hann er nú.
Árni flutti starfsemi sína þangað,
enda vom miklar vonir og breyting-
ar í atvinnulífi á Akureyri á þeim
tíma og miðbærinn að taka á sig
þá mynd sem hann hefur í dag.
Árni rak verkstæðið og um árabil
þar til hann tók við starfí hjá Skipa-
eftirlitinu 1970/71, sem eftirlits-
maður og síðar sem umdæmisstjóri
eftirlitsins á Norðurlandi, en því
starfí gegndi hann til starfsloka
1994.
Árni kvæntist Önnu Pétursdótt-
ur, ættaðri úr Svarfaðardal, og
eignuðust þau tvo syni, Árna, fram-
kvæmdastjóra íslenska lyfjafyrir-
tækisins i Vilnius, og Valmund,
matreiðslumeistara á Akureyri. All-
lengi bjó fjölskyldaní Ránargötunni
en kejipti síðan fallegt einbýlishús
með góðum garði og möguleika á
ræktun tijáa og blóma.
Ámi var mjög vandaður maður
til orðs og æðis, einn af þeim sem
var samkvæmur sjálfum sér og sem
maður bar virðingu fyrir.
Hann var fastur á skoðunum sín-
um um stjórnmál og um menn og
málefni.
Það var því virkilega gaman að
gantast við hann um stjórnmál,
landsbyggðarpólitíkina og lífíð yfir-
leitt, því við vorum ekki ávallt á
sömu skoðun. Þetta gaf umræðun-
um gildi þannig að báðir höfðu
gaman af.
Ég og fjölskylda mín höfum not-
ið ríkulega vináttu og gestrisni fjöl-
skyldunnar f Ránargötu og Espi-
lundi 5 í áratugi, það ber vissulega
að þakka og aldrei verður það að
fullu þakkað, en þar bar aldrei
skugga á.
Við Unnur og börn okkar þökk-
um vináttuna og samfylgdina og
vottum Önnu, Árna, Valmundi og
fjölskyldum þeirra, okkar innileg-
ustu samuð.
Óskar H. Gunnarsson.
Á miðju hausti þegar laufin falla
af tijánum berst sú harmafregn að
fyrrum samstarfsmaður minn Ámi
Valmundsson hafí orðið bráðkvadd-
ur að heimili sínu. Leiðir okkjtv
Áma lágu saman þegar hann gerð-
ist skipaeftirlitsmaður hjá Siglinga-
málastofnun ríkisins í desember
árið 1970. Um það leyti var ég í
vinnu hjá Slippstöðinni hf. á Akur-
eyri.
Seinna þegar ég varð starfsmað-
ur sömu stofnunar og Árni, hófst
mikil og góð samvinna hjá okkur
sem staðið hefur óslitið þar til
Árni lét af störfum vegna aldurs
í ársbyijun 1994. Allt það sam-
starf hefur verið bæði ángæjulegt
og gott sem engan skugga hefur
borið á. Árni var einstaklega liþtS*-
í allri samvinnu, gerði sér far um
að finna heppilegar lausnir á þeim
málum sem við var að etja hveiju
sinni.
Störf skipaeftirlitsmanns em
bæði flókin og vandasöm. Það fylg-
ir því mikil ábyrgð að skoða skip,
framfylgja lögum og reglum svo
vel sé. Þetta fórst Áma allt saman
vel úr hendi enda maðurinn vel að
sér í þessum efnum, útsjónarsamur
og vandvirkur. Án efa hefur sá
bakgrunnur sem hann hafði komið
sér vel en hann var vélsmíðameist-
ari. Þá iðn mun hann hafa numið
af föður sínum sem eins og kunn-
ugt var rak eigin vélsmiðju. Mim*í
verulegur hluti þeirra verkefna sem
þar voru framkvæmdir hafa verið
um borð í skipum.
Þegar ég var við iðnnám á Akur-
eyri kom ég stundum við í vélsmiðj-
unni hjá þeim feðgum. Má því segja
að það hafi verið upphaf að okkar
kynnum. Kynni mín af Árna voru
önnur og meiri en í gegnum emb-
ættisskyldurnar. Þegar vinnu var
lokið gafst stundum tækifæri til að
slá á léttari strengi, voru þá ýmis
önnur mál rædd sem óskyld vopvy
hinu daglega amstri.
Árni var maður dagfarsprúður,
athugull og yfirvegaður, maður sem
ekki skipti skapi þótt á móti blési
en reyndi ávallt að gera gott úr öllu.
Minningin um góðan félaga er
björt og gleymist ekki.
Að leiðarlokum vil ég þakka
ánægjuleg og góð kynni um leið
og ég votta eiginkonu, sonum og
öðrum ástvinum hans mína dýpstu
samúð.
Páll Hjartarson.
Fyrir hönd Siglingamála-
stofnunar ríkisins og starfsmanna
eru hér með þökkuð vel unnin stqrf
og samstarf eins og best verður á
kosið. Árni var fastráðinn til starfa
hjá stofnuninni frá ársbyijun 1971.
Áður hafði hann unnið einstök
verkefni fyrir stofnunina. Árið
1987 var hann skipaður umdæmis-
stjóri Siglingamálastofnunarinnar
yfir Umdæmi IV á Akureyri og
gegndi því starfi þangað til í febr-
úar 1994 er hann lét af störfum
vegna aldurs. Hann var farsæll í
starfí, ákaflega þægilegur í við-
móti og vildi allra vanda leysa svo
að vel færi.
Önnu og fjölskyldunni sendum
við okkar hlýjustu samúðarkveðjur.
Benedikt E. Guðmundsson
siglingamálastjóri.
Erfidrvkkjiir
Glæsileg kaffi
íiiaðboni, faliegir
siilir og mjög
gód þjónusta
Upplvsingar
í sima 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
HÓTEL LflFTLEIBIR"