Morgunblaðið - 24.10.1995, Blaðsíða 38

MORGUNBLAÐIÐ
38 ÞRIÐJUDAGUR 24. OKTÓBER 1995
Jl»- ......
MIIMIMINGAR
KRISTÍN JÓNA GUÐMUNDS-
DÓTTIR - ÓSKAR EIRÍKSSON
+ Kristín Jóna
Guðmundsdótt-
ir var fædd í
Reykjavík 14. jan-
úar 1943. Hún lést
af slysförum 14.
október 1995. For-
eldrar hennar voru
hjónin Guðrún Þor-
kelsdóttir frá Ár-
túni á Kjalamesi, f.
2. júní 1902, d. 22.
febrúar 1994, og
Guðmundur Jónas-
son frá Borg í
Reykhólasveit, f.
10. ágúst 1908, d.
3. ágúst 1964. Hún átti eina
systur, Önnu, f. 16. mars 1945,
sem var gift Gunnari M. Bjarna-
syni, f. 10.1. 1930, og áttu þau
tvö börn, Örnu Björk, f. 1969,
og Bjarna Magnús, f. 1973.
Gunnar og Anna skildu. Sam-
býlismaður Önnu síðustu ár er
Gunnar Sigurgeirsson, f. 3. júní
1942. Kristín giftist 29. septem-
ber 1962 Guðbirni Hallgríms-
syni, f. 4. april 1934. Börn
þeirra eru: 1) Guðmundur, f.
30. júlí 1964, kvæntur Margréti
Benediktsdóttur, f. 12. marz
1964. Þau eiga Kristínu, f. 1988,
og Mörtu, f. 1990. 2) Sigurlina
Herdís, f. 18. október 1965, í
sambúð með Rögnvaldi Arnari
Hallgrímssyni, f. 19. febrúar
1965. Þau eiga Guðbjörn Má,
f. 1991, og Sylviu Svövu, f.
1995. 3) Guðrún Fjóla, f. 27.
mars 1972, í sambúð með Hilm-
ari Snæ Rúnarssyni, f. 24. des-
ember 1972. Þau eiga Arnar
Snæ, f. 1995. 4) Hallur Örn, f.
13. maí 1981. Kristín og Guð-
björn slitu samvistir. Sambýlis-
maður Kristínar síðustu árin var
Óskar Eiríksson, f. 4. nóvember
1933, d. 14. október 1995.
Kristín lauk gagnfræðaprófi
frá Kvennaskólanum í Reykjavík
vorið 1960 og vann síðan við
skrifstofustörf á Fjölritun-
arstofu Daníels Halldórssonar,
hjá Prentsmiðju G. Ben og síð-
ustu árin á Skattstofu Reykjanes-
umdæmis til dauðadags.
+ Óskar Eiríksson var fæddur
á Lýtingsstöðum, Lýtings-
staðahreppi, Skagafirði, 4. nóv-
ember 1933. Hann lést 14. októ-
ber 1995. Foreldrar hans voru
Eiríkur Einarsson, bóndi þar, f.
23. júlí 1899, d. 6. júní 1952, og
k.h., Rut Ófeigsdóttir, f. 27. mars
1900, d. 4. júní 1981. Systkin
hans voru Stefán Eiríksson, f.
3. maí 1926, d. 3. mars 1980,
Ófeigur Eiríksson, f. 14. ágúst
1927, d. 27. mars 1980, Bergur
Eiríksson, f. 20. júní 1929, d.
18. ágúst 1977. Helgi Hörður
Eiriksson dó í æsku. Birna Ei-
ríksdóttir, f. 4. nóvember 1937,
búsett á Akureyri, Ragnar Ei-
ríksson, f. 22. janúar 1945, bú-
settur á Sauðárkróki. Óskar
kvæntist 31. desember 1954
Sigríði Árnadóttur, f. 14. júlí
1935. Þau skildu. Foreldrar
hennar voru Árni Jóhannesson,
bóndi á Þverá, Eyjafirði, og
k.h. Þóra Jónsdóttir. Börn Ósk-
ars og Sigríðar: 1) Eiríkur Ósk-
arsson, f. 23. júní 1954, kvæntur
Ingu Hrönn • Sigurðardóttur,
börn hennar Lára Halldórsdótt-
ir, Selma Sigurjónsdóttir og
Alma Sigurjónsdóttir, barn
þeirra Óskar Eiríksson, þau
búa á Selfossi, og 2) Birna Ósk-
arsdóttir, f. 15. júlí 1959, gift
Hilmari _ Kristjánssyni, barn
hennar Óskar Ágústsson, börn
þeirra: Sigríður Þóra Hilmars-
dóttir og Ingi Freyr Hilmars-
son, þau búa á Ólafsfirði.
Óskar var búfræðikandidat
frá Hvanneyri. Hann var bóndi
í Miðdal í Skagafirði um árabil
og var bústjóri á Lundi við
Akureyri um árabil. Síðan
starfaði hann um hríð við gler-
verksmiðju Ispan hf. á Akur-
eyri. Frá Akureyri fluttu þau
hjón til Reykjavíkur og síðan
til Hafnarfjarðar. Óskar starf-
aði þá skamma hríð hjá íspan
hf. i Reykjavík og síðan hjá
skattstjóranum í Hafnarfirði
um margra ára skeið.
Sambýliskona Óskars síðustu
ár var Kristin Jóna Guðmunds-
dóttir, f. 14. janúar 1943, d. 14.
október 1995.
ÞEGAR kallið kemur fær enginn
undan vikist að hlýða því. Það kall
er berst hveijum og einum er fæð-
ist þessum heimi. Stundin er upp
runnin. Þannig var því einnig varið
með frænku mína, Kristínu Jónu
Guðmundsdóttur, og sambýlismann
hennar, Óskar Eiríksson. Kallið
kom til þeirra alls óvænt, án undir-
búnings. Stundin kom og nú eru
þau horfin á braut. En minningarn-
ar hrannast að, þær hverfa ekki.
Minningar um sterka persónuleika
er efldust við hvetja þraut.
Hún Stína var agnarlítið koma-
bam er ég sá hana fyrst en þá strax
J^ieyndi sér ekki að hún var ákveðin
og fylgin sér. Þeir eiginleikar komu
enn sterkar í Ijós er hún komst á
legg. Seigluna fékk hún ómælda frá
Ártúnsættinni en af þeirri ætt vom
mæður okkar beggja, glettnin lá í
leyni tilbúin að skjótast fyrir horn
við minnsta tilefni og stutt var í
stríðnina ef svo bar undir. Þannig
minnist ég hennar allt fram að
fermingu hennar en þá skildi Ieiðir
um stund. Ég fékk af henni fréttir
í fjarlægt hérað. Henni gekk vel,
öðm átti ég ekki von á, en það lífs-
hlaup hennar verður trúlega rakið
af öðrum. Er leiðir okkar lágu sam-
an á ný var hún orðin einhleyp
móðir með fjögur börn. Það óx
"‘Tienni ekki í augum. í hlýlega hús-
inu sínu í Hafnarfirði bjó hún börn-
um sínum notalegt heimili. Eitt af
öðm flugu þau úr hreiðrinu. Uns
aðeins yngsta barnið var eftir. Og
hún kynnist Óskari.
Það var í einni af fjölskylduúti-
legum okkar að ég sá hann fyrst.
Síðan hafa þau komið saman á
flestar okkar samkomur, bæði
þorrablót og útilegur. Óskar var
fijótur að falla inn í hópinn. Hann
. var söngmaður góður og unni söng.
Um leið og fyrstu gítartónamir
hljómuðu hóf hann upp raust sína
glaður og reifur með okkur hinum
söngpípunum og þannig minnist ég
hans best. Því söngurinn sameinar
hugi og hjörtu góðra vina.
Eg sá þau síðast í fermingu
Halls Amar sl. vor. Nú em þau
farin á vit nýrra heima. Þau fóm
með reisn og þau fóm saman. Með
'hönd í hönd stefna þau á nýjar
brautir. Ég bið þess að hinn mikli
eilífi andi styðji og styrki alla þeirra
ástvini og létti þeim sorgina. í hjört-
unum býr minningafjöld um gengin
spor. Þá minningafjöld fær enginn
frá okkur tekið.
Auður H. Ingvars.
Þú Guð sem stýrir stjarnaher
og stjómar veröldinni.
í straumi lífsins stýr þú mér
með sterkri hendi þinni.
(Vald. Briem.)
Nokkur fátækleg kveðjuorð í
flýti. Orð duga ekki til að tjá sorg
okkar og söknuð yfír skyndilegri
burtköllun ykkar Óskars úr þessum
heimi. Maður er eiginlega lamaður
af sorg og reiði út í almættið. En
lífíð verður að halda áfram og minn-
ingar fara að gægjast fram ein af
annarri. Minningar frá heimsóknum
ykkar systranna í sveitina í gamla
daga með foreldrum ykkar á pall-
bílnum. Síðan frá glöðum dögum í
Efstasundinu og þegar þið systurn-
ar fóruð með sveitastelpuna á rúnt-
inn og í bíó og hvaðeina sem gott
er að minnast. Þegar við fórum að
sjá Drakúla þó að Fjóla systir væri
búin að aðvara okkur og svo vorum
við skíthræddar við alla skugga á
eftir. Þegar við fórum á gömlu
dansana og á sveitaball í Kjósinni.
Þegar við sátum niðri hjá Fjólu og
spjölluðum um allt og ekki neitt.
Þegar við fórum saman í bústað á
Illugastöðum, skoðuðum Ásbyrgi
og Mývatn og svo fórum við í útileg-
ur og héldum þorrablót fjölskyld-
unnar. Þegar við komum saman á
afmælisdögum okkar og það var
spjallað og hlegið. En nú er kallið
komið. Þið Óskar fóruð saman í
ykkar hinstu för og við hin sitjum
eftir, orðvana yfir örlögunum. Megi
góður Guð styrkja og styðja fjöl-
skyldur ykkar og ástvini alla.
Þrúður og Hreinn.
Reynir og Nína.
Mig langar með fáeinum fátæk-
legum orðum að minnast fyrrver-
andi mágkonu minnar, Kristínar
Jónu Guðmundsdóttur, sem lést
laugardaginn 14. október í hörmu-
legu umferðarslysi, ásamt sambýl-
ismanni sínum, Óskari Eiríkssyni.
Kristín giftist ung bróður minum,
Guðbirni Hallgrímssyni, og áttu þau
saman fjögur börn.
Kristín og Guðbjörg skildu fyrir
allmörgum árum og hefur Kristín
annast uppeldi bama þeirra, af ein-
stakri umhyggju og dugnaði. Hélt
hún heimilinu alltaf saman og ól
önn fyrir bömum sínum.
Þtjú barnanna hafa nú stofnað
sitt eigið heimili, en yngsta barnið,
14 ára drengur, bjó heima.
Þótt Kristín hefði úr litlu að spila
vann hún þó að því jafnt og þétt
að endurnýja gamla húsið sitt við
Holtsgötuna, og lagði alltaf mikla
áherslu á að hafa heimili þeirra sem
vistlegast.
Ég vil af alhug þakka Kristínu
fyrir þá góðvild og vináttu sem hún
sýndi ávallt fjölskyldu minni og hve
vel hún sá alltaf til þess að börnin
héldu sambandi við föðurfólk sitt.
Þá vil ég þakka Kristínu hve góð
hún var syni Guðbjörns, frá fyrri
sambúð, Hallgrími, en hann lést af
slysförum fyrir mörgum árum.
Elsku Hallur, Guðrún, Sigurlína,
Guðmundur og fjölskyldur. Ég bið
góðan Guð að styrkja ykkur í ykkar
miklu sorg og söknuði.
Þá sendi ég einnig fjölskyldu
Óskars mínar bestu samúðarkveðj-
ur.
Þorvaldur S. Hallgrímsson.
Kveðja til ömmu Stínu
frá Kristínu og Mörtu Rut
Guðmundsdætrum
Það vekur mér undrun, amma mín,
að ekki ert þú lengur heima.
Samt mun ég björtu brosin þín
í barnshuga mínum geyma.
Nú sitjum við hljóðar og hugsum víst fátt,
en helst viljum sorginni gleyma.
Já, skelfíngar ósköp, nú eigum við bágt,
eða er okkur kannski að dreyma.
Nú færist að vetur og fennir í spor,
frostrós á glugganum mínum.
Og ekki hittumst við aftur í vor
allar í garðinum þínum.
Það var svo gott að eiga þig að,
með ylinn í þínu hjarta.
Þó skiptir þú amma, nú aðeins um stað
við elskum þig, Kristín og Marta.
Laugardaginn 14. október varð
hörmulegt umferðarslys, þar sem
vinur okkar og skólabróðir, Óskar
Eiríksson, og sambýliskona hans,
Kristín Jóna Guðmundsdóttir, lét-
ust.
Óskar fæddist 4. nóvember 1933
á Lýtingsstöðum í Skagafirði og var
því 61 árs er hann lést.
Óskar var glæsimenni hvar sem
á hann var litið. Hann var hár og
spengilegur, fríður sýnum og flug-
greindur. íþróttamaður í fremstu
röð á sínum yngri árum. Gleðimað-
ur og hrókur alls fagnaðar á góðum
stundum en alvörumaður undir
niðri. Hann var ákaflega hlýr mað-
ur, enda geislaði frá honum góðvild
hvar sem hann fór.
Óskar lauk prófi frá Búvísinda-
deild Hvanneyrarskóla 1955. Að
prófi loknu réðst hann garðyrkju-
ráðunautur hjá Akureyrarbæ. Síðan
hjá Búnaðarfélagi Islands. Árin
1957-1959 er ðskar ráðunautur
hjá Búnaðarsambandi Snæfellinga.
Bóndi í Miðdal í Skagafirði 1959-
1968. Bústjóri á Lundi við Akur-
eyri 1968-1973. Síðan starfsmaður
hjá íspan á Akureyri um tíma þar
til hann flytur til Hafnarfjarðar og
hefur störf á Skattstofunni í Hafn-
arfirði.
Óskar kvæntist ungur Sigríði
Árnadóttur frá Þverá í Eyjafirði og
áttu þau saman tvö börn, Eirík og
Birnu, sem nú eru uppkomin.
Eftir að Sigríður og hann slitu
hjúskap sínum bjó hann með Krist-
ínu Jónu Guðmundsdóttur. Óskar
lagði alúð við starfið á skattstof-
unni, sem var gjörólíkt hans fyrri
störfum og ávann sér þar sem ann-
ars staðar virðingu og tiltrú.
Við skólabræður og vinir Óskars
erum harmi slegnir að þurfa að sjá
á eftir góðum dreng og vini. Við
vitum að harmur ástvina hans er
enn þyngri og biðjum algóðan Guð
að styrkja ykkur og styðja á þess-
ari raunastundu.
Guð blessi minningu þína og
Kristínar.
Skólabræður.
Sumir einstaklingar setja þann
svip á umhverfi sitt og starfsvett-
vang að eftir er tekið, ekki einung-
is af góðum verkum heldur einnig
sökum persónueinkenna sinna,
hjálpsemi, glaðværðar og góðvildar.
Á augabragði hafa tveir slíkir félag-
ar okkar á Skattstofu Reykjanes-
umdæmis, þau Óskar Eiríksson og
Kristín Jóna Guðmundsdóttir, látist
í hörmulegu slysi. Langar okkur
samstarfsfólki þeirra til að kveðja
þau með nokkrum orðum.
Óskar hóf störf við skatteftirlit
haustið 1985. Fyrst starfaði hann
að því við annan mann en undir
hans stjórn hefur eftirlitsdeildin
eflst og er nú ein stærsta deild
skattstofunnar.
Óskar var gæddur góðum hæfi-
leikum. Hann átti auðvelt með að
greina kjarna hvers máls og lagði
sig fram um að kynna sér allar stað-
reyndir er máli skiptu við úrlausn
þess. Hann sýndi starfsmönnum
mikið traust og var ætíð reiðubúinn
að veita aðstoð og gefa góð ráð.
Ötull og áhugasamur lagði hann á
sig mikla vinnu til þess að störf
yrðu sem best af hendi leyst. Þá
kom sér vel hversu mannleg sam-
skipti reyndust honum auðveld, því
jafnan þarf að sýna þolinmæði og
nærfærni gagnvart þeim sem eftir-
liti sæta þar sem við erfið mál er
að fást og iðulega mikla hagsmuni.
Fyrir liðlega ári veiktist Óskar
af kransæðastíflu sem setti verulegt
mark á heilsufar hans upp frá því.
Fyrir mann sem mikil athafnasemi
er í blóð borin er slíkt harður dóm-
ur sem hann hafði lítt skap til að
sætta sig við. Hann hafði ekki þá
eirð til hvíldar sem nauðsyn bar til
og að komast ekki til vinnu sinnar
um tíma hvíldi þungt á honum.
Kristín kom einnig til starfa á
árinu 1985 við tölvuvinnslu og önn-
ur skrifstofustörf. Allt fas Kristínar
og háttalag bar með sér að þar fór
vönduð manneskja sem hafði sam-
viskusemi og trúmennsku að leiðar-
ljósi í því' sem hún tók sér fyrir
hendur. Á sama hátt og henni mátti
ætíð treysta bar hún mikið traust
til annarra og horfði jafnan til þess
góða í fari samferðarfólks. Þrátt
fyrir skapfestu skipti hún sjaldan
skapi og var ætíð reiðubúin að
ganga í verk annarra ef nauðsyn
bar til.
Kristín var tíguleg kona, yfir
henni hvíldi reisn og skörungsskap-
ur. Hún var hlý og mild, traustur
vinur og vinmörg. Hún var góð
móðir sem unni börnum sínum heitt
og veitti þeim alla þá umhyggju sem
hún megnaði og þau búa nú að.
Kristínu var gott heim að sækja.
Heimilið var ekki stórt en þar var
gnægð hlýju og kærieika.
Leiðir Öskars og Kristínar lágu
ekki einungis saman í starfi því
fyrir nokkrum árum tókst með þeim
náinn vinskapur. Þrátt fyrir að vera
ólík um margt var samband þeirra
þeim báðum mikil stoð í lífínu. Þau
voru náttúruunnendur, gengu mikið
sér til heilsubótar og ánægju og
tóku ríkan þátt í starfi skógræktar-
félags skattstofunnar, unnu dansi
og sóttu danstíma sér til skemmtun-
ar. Þau voru félagslynd að eðlisfari
og létu sig sjaldan vanta þegar
starfsmenn gerðu sér dagamun.
Þegar horft er til baka rifjast upp
ljúfar minningar. í matar- og kaffi-
tímum átti Óskar sitt fasta sæti við
bridgeborðið í matsalnum. Hann
hafði mikla ánægju af spilamennsk-
unni og var ekkert að hlífa „makk-
er“ þegar það átti við. Óskar var
sérlega skemmtilegur og hressastur
allra þegar komið var saman til
skemmtunar og leiks. Söngvinn og
glaður setti hann sitt sterka svip-
mót á hópinn. Kristín, prúð og kím-
in og alltaf reiðubúin til þess að
taka upp hanskann fyrir aðra, hafði
einatt á orði ef hún heyrði einhveij-
um hallmælt: „Ertu viss.“ Varð
þetta að orðtaki meðal samstarfs-
manna hennar og vissu þá allir við
hvað var átt. Ekki gleymist heldur
sú mikla umhyggja sem Kristín
sýndi Óskari í veikindum hans. Þá
komu mannkostir hennar glöggt í
ljós og það æðruleysi sem hún bjó
yfir.
Þau Kristín og Óskar fóru ekki
varhluta af erfiðleikum í lífinu frek-
ar en aðrir dauðlegir menn. Nú
þegar heldur var bjartara framund-
an í þeim efnum - á leið til kvöld-
verðar í faðmi barna og barnabarna
hans - er gripið í taumana á þann
hátt sem enginn skilur né mun fá
skilið.
Nú hvílir skuggi yfir litla húsinu
að Holtsgötu 9, Hafnarfirði. Vinir
og samferðarmenn finna fyrir tóm-
leika og söknuði. Því skulum við
þó ekki gleyma áð þótt sól hnígi
til viðar og dimmi um stund, þá rís
sól að nýju, nýr dagur. Afkomendur
munu bera með sér birtu og yl sinn-
ar kynslóðar og halda merki þeirra
á lofti.
Við vinnufélagar Óskars og
Kristínar þökkum góða samfylgd
og óskum þeim blessunar á nýjum
vegum sem áreiðanlega reynast
ekki jafnviðsjárverðjr og sá sem
síðast var ekið um. Ástvinum öllum
sendum við hugheilar samúðar-
kveðjur og megi drottinn leggja
þeim líkn með þraut.
Vinnufélagar.
í dagsins iðu, götunnar glaumi,
greinum vér þig með ljós þitt og frið.
Hvar sem ein bæn er beðin í hljóði,
beygir þú kné við mannsins hlið.
I>júp er þín lind, sem lifgar og nærir,
lófinn þinn stór, vort eilífa hlé.
Gjör þú oss, Kristur, Guðs sonur góði,
greinar á þínu lífsins tré.
(S.E.)
Það var fagurt og milt haustveð-
ur laugardaginn 14. október sl.
þegar þau Óskar Eiríksson og Krist-
ín Guðmundsdóttir ákváðu að
bregða sér bæjarleið. Þau höfðu í
huga stutt ferðalag og áttu sér
einskis ills von hvað þá að nokkurn