Morgunblaðið - 03.01.1996, Qupperneq 50

MORGUNBLAÐIÐ
50 MIÐVIKUDAGUR 3. JANÚAR 1996
__________________MIMWIIMGAR
PÁLA KRISTJÁNSDÓTTIR
+ Pála Kristjáns-
dóttir fæddist í
Reykjavík 1. febr-
úar 1911. Hún lést
á Landspítalanum
22. desember sið-
astliðinn. Foreldrar
Pálu voru Kristján
Sveinsson frá Hof-
stöðum á Mýrum og
Margrét Guð-
mundsdóttir frá
Sauðárkróki. Bræð-
ur Pálu voru
Sveinn, f. 1909, d.
1911, Stefán, f.
1927, d. 1929, og
Ragnar, f. 1921, d. 1956. Sverr-
ir lifir systur sína.
Árið 1931 giftist hún fyrri
manni sínum, Jóni Ingvari Guð-
mundssyni bakara. Eignuðust
þau tvö börn. Jón Ingvar lést
18. jan. 1938. Seinni maður
Pálu er Gunnar Einarsson
fyrrv. starfsm. Mjólkursamsöl-
unnar, eignuðust þau tvo syni.
í DAG er til hinstu hvílu borin elsku-
leg tengdamóðir mín, Pála Kristj-
ánsdóttir, sem lést á Landspítalan-
um 22. desember sl. Það er svo stutt
síðan að hún var létt á fæti og létt
í lund að snúast í kringum stóra
hópinn sinn. Hennar er sárt saknað.
Fjölskyldan var orðin stór, börn,
bamaböm og bamabamabörn. Allt-
af var sama tilhlökkunin hjá Pálu
og Gunnari að fylgjast með, þegar
nýir einstaklingar bættust í fjöl-
skylduhópinn og nú eru bamabarna-
bömin orðin 19 að tölu.
Pála og Gunnar, eiginmaður
hennar, hafa alla tíð verið mjög
bamelsk, mannelsk og félagslynd.
Þau lifðu í traustu hjónabandi og
voru hvort öðm mikils virði. Þau
giftust 1. febrúar 1941. Þau vora
lánsöm áttu sameiginlega vini, þar
sem vináttan var ræktuð allt frá
upphafi. Saumaklúbburinn var
nokkuð fyrirferðarmikill í lífi Pálu,
enda uppspretta kátínu og léttleika.
Svo ég nefni nú ekki allan myndar-
skapinn við tertugerð og smur-
brauðsútfærslur. Þar fór Pála
iremst í flokki jafningja. Hún var
ákaflega skipulögð og verklagin
kona, ótrúlega hög til allra verka.
Heimili þeirra í Nóatúni var ynd-
islegt og bar húsbændum fagurt
vitni. Viðhaldið í lagi, málað reglu-
lega og endumýjað eftir þörfum.
Úr Nóatúni eigum við öll yndislegar
niinningar, svo hlýjar og mjúkar.
Pála vann líka utan heimilis. Eft-
ir lát fyrri eiginmanns, Jóns I. Guð-
mundssonar bakara, vann hún um
hríð við saumaskap á saumastofu
Gefjunar.
Seinna á ævinni var starfsvið
hennar að afgreiða í bamafataversl-
uninni Storkinum í Kjörgarði við
Laugaveg. Þar starfaði hún áram
saman og eignaðist góða vini þar.
Alltaf var hún fór hún glöð í vinn-
una sína. Síðar starfaði hún á Hótel
Loftleiðum við hótelherbergin. Lík-
aði henni starfið vel og eignaðist
einnig vini þar. Pála starfaði einnig
í kvenfélagi Háteigskirkjusóknar.
Hún útbjó margan bitann til að
Erfídrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
gód þjónusta
Upplýsingar
í síma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
HÍTEl LlfTLtllil
Börn Pálu eru:
Stefán Jónsson, f.
1931, verkefna-
stjóri ÍAV, giftur
Evu Óskarsdóttur
og eiga þau fjögur
börn. Jóna Pála
Wissmar, f. 1938, d.
11. okt. 1991, maður
hennar var Stanley
Wissmar blaðamað-
ur, áttu þau fjögur
börn til samans.
Þórir Gunnarsson,
f. 1941 skrifstofu-
stjóri SVFÍ, giftur
Ragnheiði Baldurs-
dóttur og eiga þau 4 börn.
Kristján Gunnarsson, pípulagn-
ingameistari, giftur Anný Ant-
onsdóttur, eiga þau saman einn
son og þrjú börn frá fyrri
hjónaböndum. Barnabarna-
börnin eru nú orðin 19 alls.
Útför Pálu fer fram frá Há-
teigskirkju í dag og fer og hefst
athöfnin klukkan 15.
gleðja eldri borgarana í sókninni og
þar fannst hehni gott að vera. Að
starfa var hennar líf og yndi, verk-
lagni og úrræðakænska var henni
í blóð borin. Hún gat gert allt úr
engu og kjötbollur úr saltfiski
o.s.frv. Þau hjónin, Pála og Gunnar,
höfðu mikla ánægju af að ferðast
saman. Með vinahópnum voru
margar draumáferðirnar farnar inn-
anlands sem utan. Þau ferðuðust
einnig tvö saman að sjá stórborgir
Evrópu. Þetta vora stuttar ferðir.
Það var gaman að heyra ferðasög-
umar þeirra. Til Bandaríkjanna fóra
þau tíðum og dvöldu lengi í hvert
skipti.
Það má segja að ævisaga Pálu
sé mjög samtvinnuð Vesturheimi.
Móðurafi hennar og amma, þau
Guðmundur og Rósa, gerðust land-
nemar í Vesturheimi snemma á
þessari öld. Tóku þau með sér dæt-
umar Önnu-Jennýju-Kristínu og
Dóru ásamt Hafliða, sem var hálf-
bróðir Pálu. Eldri systkinin, þau
Ágúst, María og Margrét (móðir
Pálu), urðu eftir á íslandi. Eins og
nærri má geta var mjög náið sam-
band með Vesturföranum og þeim
systkinunum sem eftir urðu á ís-
landi. Þá gengu bréf og pakkar á
milli í skipapósti. Tók oft óratíma
að ná áfangastað. Á sjötta áratugn-
um verður svo sú breyting á að
heimsóknir til gamla landsins verða
mjög tíðar og öfugt. Systkinin sjást
á ný og miklir fagnaðarfundir verða.
Árið 1955 leyfír Pála einkadóttur
sinni, Jónu Pálu, að fara til Önnu
frænku í Seattle í Washingtonfylki.
Jóna kveður okkur, ákveðin í að
koma aftur heim, en örlögin ætla
henni annað. Hún festir rætur og
ráð sitt í nýja heiminum. Varð sam-
bandið við Vesturheim nú mun nán-
ara en áður. Heimili Jónu (dóttur
Pálu) í Bellevue, Washington, var
nú opið öllum í íjölskyldunni. Hversu
margir sem vildu koma í einu eða
hversu lengi hver og einn vildi
dvelja. Það var O.K., ekkert mál,
bara ánægjuauki í tilverana. Pála
og Gunnar dvöldu því oft langtímum
hjá elskulegri dóttur og fjölskyldu
hennar vestanhafs. Bræður Jónu og
fjölskyldur þeirra nutu einnig gest-
risni og göfuglyndis Jónu í ríkum
mæli. Stanley Wissmar blaðamaður
eiginmaður Jónu er mikill íslands-
vinur og aldeilis ólatur að skrifa
okkur. Jóna og Stanley komust í
margar íslandsreisur áður en elsku-
leg mágkona mín, Jóna Pála, lést
af völdum veikinda í október 1991,
53 ára að aldri. Þetta var okkur
mikil harmafregn og mikið áfall
fyrir Pálu þegar andlátsfréttin barst
henni. Má vera að þessi mikla sorg-
arfrétt hafi stuðlað að því að heilsu
hennar hrakaði fyrr en ella. Slíkir
kærleikar vora með Pálu og einka-
dóttur hennar Jónu að trúa mætti
að slíkur kærleikur nái út fyrir gröf
og dauða.
Elskulega Pála mín. Nú er þú
leggur upp i ferðina miklu með þitt
jarðneska veganesti, óttast ég ekki
um þig. Eg trúi að heimkoma þín
verði sem fagur friðaróður í hópi
látinna ástvina, sem hafa undirbúið
komu þína á hátíð ljóssins. Mér
fmnst eins og ég hafí hafíð þessa
ferð með þér kvöldið fyrir andlát
þitt. Þá hafðir þú svo skíra vitund.
Þú horfðir svo undurblítt og enda-
laust inn í augun mín og ég baðaði
mig í augunum þínum og kærleik-
anum sem var á stjái í kringum
okkur. Vísan mín gamla lifnaði við
á þessari friðarstund. Það var eins
og þú færir með hana fyrir mig.
Hún hljóðar svona:
Mig sækir heim værðin
Öll mannkynsins mærðin.
Nú blundar í birtunnar gjömingaró.
Þar okinu er aflétt,
allt málvægi er útsett
í Guðdómsins, himnesku þríeindu fró.
(E.Ó.)
Far þú í friði. Friður guðs þig
blessi. Hafðu þökk fyrir allt og allt,
ástvina mín.
Tengdaföður mínum, sonunum
þremur, tengdasyni og fjölskyldum
þeirra ásamt öðrum ættingjum og
vinum votta ég mína dýpstu samúð.
Eva Oskarsdóttir.
Elsku amma, þó að við vitum öll
að dauðinn er hluti af lífínu, brá
okkur mikið þegar kallið kom. Við
barnabörnin þín á Nesbala höfum
verið svo lánsöm og rík að eiga alla
okkar nánustu að, þar til að þú kveð-
ur okkur nú. Þú og afí hafið alltaf
verið ómissandi í lífí okkar. Með
söknuði minnumst við þeirra fjöl-
mörgu góðu samverastunda sem þið
áttuð með okkur.
Hvar sem þú komst tók fólk eftir
reisn þinni og glæsileika. Þú hafðir
alltaf gaman af mannamótum og við
nutum samverunnar með þér. Þú
varst okkur alltaf góð og barst vel-
ferð okkar fyrir brjósti. Langömmu-
börnin þín hlökkuðu ávallt að fá
ykkur afa í heimsókn og við fínnum
hvað þeim þykir vænt um ykkur.
Við og fjölskyldur okkar biðjum
guð að'geyma þig, amma, og styrkja
elsku afa, sem hefur ætíð staðið sem
styrk stoð við hlið þér. Við minn-
umst þín með virðingu og þakklæti.
Megi þú hvíla í guðs friði.
„Og hvað er að hætta að draga
andann annað en að frelsa hann frá
friðlausum öldum lífsins, svo að hann
geti risið upp í mætti sínum og
ófjötraður leitað á fund guðs síns?
Aðeins sá, sem drekkur af vatni
þagnarinnar, mun þekkja hinn vold-
uga söng.“
„Og þegar þú hefur náð ævitind-
inum, þá fyrst munt þú hefja fjall-
gönguna. Og þegar jörðin krefst lík-
ama þíns, muntu dansa í fyrsta
sinn.“
(Úr spámanninum)
Gunnar Páll, Dóra,
Halla og Pála.
Þegar lokið er leið,
þegar lífs endar skeið,
líður önd mín um gullfógur torg.
Frelsarann fæ ég séð
fylking englanna með,
fagurt verður í friðarins borg.
(Kristján Sveinsson)
Elsku amma. Eitt er alveg víst
að lífið verður ekki eins ánægjulegt
fyrir okkur hér eftir að þú ert farin
frá okkur, en við huggum okkur við
það, að nú ert þú komin á sælustað-
inn' þangað sem allir fara að lokum.
Það var svo tómlegt hjá okkur á
aðfangadagskvöld án þín, það hefur
alltaf verið svo gaman að hafa ykk-
ur afa hjá okkur á jólunum, amma,
þú varst sjálf svo mikið jólabarn í
þér.
Það vora fjölmargar ánægju-
stundir sem við áttum saman, t.d.
öll skiptin sem þið komuð að borða
hjá okkur eða þegar þið deilduð með
okkur ánægjustundum í sumarfríum
bæði hér heima og í Seattle hjá Jónu
frænku.
Elsku amma, en fyrst og fremst
viljum við þakka þér fyrir alla blíð-
una og umhyggjuna sem þú hefur
sýnt okkur alla tfð.
Guð blessi þig og varðveiti og
sendi afa okkar styrk.
Systkinin í Eskiholti.
SIGMAR ADAM
JÓHANNSSON
+ Sigmar Adam
Jóhannsson var
fæddur í Neskaup-
stað 17. júní 1927.
Hann lést á heimili
sínu, Álftamýri 18,
25. desember sl.
Foreldrar hans
voru Jóhann Sig-
urðsson, tollþjónn,
og Ólína Þorsteins-
dóttir, húsmóðir.
Þau eru bæði látin.
Adam var yngstur
4 systkina, hin eru:
Björg, sem er látin,
Sólveig, sem nú
dvelur á Hvítabandinu, og Hin-
rik, sem lést á unga aldri. Adam
gekk í hjónaband 19. janúar
1957. Eftirlifandi eiginkona
hans er Sigurlína Björnsdóttir,
frá Bæ á Höfðaströnd í Skaga-
firði. Foreldrar hennar voru
Björn Jónsson, bóndi og hrepp-
stjóri, og Kristín Kristinsdóttir,
KÆRI vinur og mágur. Með bljúg-
um huga skrifa ég þessi kveðju-
og þakkarorð fyrir öll árin sem ég
og skagfirska fjölskyldan þín höfum
átt með þér. Margar myndir koma
úr sjóði minninganna sem gott er
að ylja sér við. Fyrstu árin heima
í Bæ með mömmu og pabba og
systkinunum. Þú féllst strax inn í
hópinn með þinni hógværð og kær-
leik. Héðan af Hólaveginum er
margs að minnast. Fyrst komið þið
Didda með bömin ykkar, Ester,
Steina, Sollu, Bubba og Atla. Síð-
ustu árin eftir að ungarnir flugu
úr hreiðrinu komuð þið tvö, nú síð-
ast í september. Þá fékkst þú stund-
ar hvfld frá geislameðferð. í þeirri
ferð vorum við saman í Litla-Bæ,
sem er bústaður okkar systkina,
fóstursystkina og maka. Þar höfum
við komið saman, minnst einu sinni
á ári síðan bústaðurinn varð til,
bæði til að byggja upp og ekki síst
til að vera saman. I þennan hóp
vantar nú þijú tengdabörn Kristínar
og Björns í Bæ: Hólmfríði, konu
Valgarðs, Áróru, konu Hauks, og
nú er Adam farinn úr augsýn. En
ég veit að þau eru með okkur þar,
sem og annars staðar og taka þátt
í öllu, ekki síst söngnum.
Síðustu þijú árin hef ég oft þurft
að vera í Reykjavík vegna sjúk-
leika. Alltaf var pláss í Álftamýr-
inni. Adam vissi hvað var að vera
hjartasjúklingur, eftir að hafa
gengist undir tvær stórar hjartaað-
gerðir. Þó minn hjartakvilli væri
smár hjá hans, skildi hann mína
líðan. Hafi hann hjartans þökk fyr-
ir sína hljóðu umhyggju.
Sjúkrasaga Adams var löng og
ströng. Hann sýndi frábæra hug-
arró sem ekki er öllum gefin.
Kæri Dammi, hafðu þökk fyrir
árin sem við áttum saman.
Jófríður frá Bæ.
Elsku afí minn. Ég vil þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar sem við
áttum saman. Göngu- og bílferðirn-
ar, sem oft enduðu á Bæjarins
bestu.
Far vel heim
heim í drottins dýrðargeim!
Náð og miskunn muntu finna,
meðal dýpstu vina þinna.
Friðarkveðjur færðu þeim.
Far vel heim.
Hafðu þökk fyrir allt.
Hannes Adam.
Mig langar að minnast ömmu-
bróður míns, Adams Jóhannssonar
með fáum orðum. Ég man fyrst
eftir Adda frænda þegar hann kom
austur á sumrin með fjölskylduna.
Það var ævinlega tilhlökkun fyrir
strák með bíladellu að bíða eftir
frænda og spá í á hvaða flotta
„kagga“ hann kæmi næst og fá að
skreppa í smábíltúr í slíku tæki,
ekki var það verra ef það var „sleg-
húsmóðir. Þau eru
bæði látin. Börn
Adams og Sigurlínu
eru: Ester Jóhanna,
en maður hennar
er Guðmundur
Hannesson; Þor-
steinn Kristinn; Sól-
veig Jóna, en mað-
ur hennar er Haf-
steinn Margeirsson;
Jóhann Björn, en
kona hans er Björg
Sólheim; Atli
Frans. Barnabörnin
eru 7 talsins. Adam
lærði bókband ung-
ur að árum, en vann ekkert við
þá iðn. Hann stundaði ýmsa
vinnu þar til hann gerðist leigu-
bílstjóri 1955 og stundaði það
starf iipp frá því á meðan heils-
an leyfði.
Útför Sigmars Adams fór
fram frá Fossvogskirkju 2. jan-
úar.
ið svolítið í“. Ekki var síðra að fá
frændsystkinin í heimsókn og þar
með nýja leikfélaga. Einnig var það
eftirminnilegt þegar farið var í smá
skoðunarferðir um framandi slóðir
í höfuðborginni og nágrenni þegar
við komum suður.
Addi var einstaklega ljúfur og
greiðvikinn maður og liðsinnti hann
mér ýmistlegt á mínum fyrstu spor-
um á bílabrautinni og gaf ýmis góð
ráð í þeim efnum með fáum en
markvissum orðum. Ráðlagði hann
mér og keypti t.d. fyrir mig fyrsta
bílinn minn og lét ganga frá öllu í
hann sem ég óskaði og senda mér
hann austur með skipi, þar sem
langt var í að fært yrði yfír Fjöllin
og mig vantaði enn talsvert í að fá
bílprófið. Þegar bíllinn kom svo var
greinilegt hver hafði verið í honum
þar sem talsvert af fínni grárri
vindlaösku var í öskubakkanum, en
eitt aðaleinkenni Adda vora stórir
vindlar sem hann rúllaði milli munn-
vikanna af einskærri snilld. Ekki
var maður að flýta sér að losa ösku-
bakkann því þetta mérkti ákveðna
vígslu á bílnum.
Þegar ég fór að leggja leiðir mín-
ar til Reykjavíkur má segja að
Heimili Adda og Diddu hafi verið
meira og minna bækistöð mín. Þar
gilti þá einu hvort maður skaust inn
í hádeginu eða um miðnætti, alltaf
var sama blíða og góða viðmótið
hjá þeim og ævinlega eitthvað til í
svanginn eins og t.d. heimsins bestu
kleinur sem Didda bakaði og átti
oftast til af.
Sjúkrahússaga Adda er einstök
og orðin ansi löng og ströng á köfl-
um og eins gott að eiga góða að
og hafa þolinmæði og góða skapið
í lagi þegar svoleiðis stendur á, en
af þeim þáttum áttu þau Addi og
Didda nóg.
Við frændur sátum oft og rædd-
um málin. Hann fékk fréttir héðan
að austan og spáði í hvað ég var
að gera, ég hlustaði á hvernig hlut-
irnir höfðu verið áður fyrr, og þáði
ráð hans, dregnar voru ályktanir
og spáð í framtíðina. Ég held að
báðir hafi haft gagn og gaman af,
enda störf okkar og áhugamál á
margan hátt svipuð.
Addi hafði frá ýmsu skemmtilegu
að segja, t.d. ferðum milli Reykja-
víkur og Neskaupsstaðar eftir nið-
urgröfnum vegum, yfír óbrúaðar
ár á fólksbílum, störfin hjá Varnar-
liðinu, Steindóri og BSR á leigubíl-
um og rútum, úr fótboltanum með
Fram, en þar stóð hann í markinu.
Þó hann væri aðeins 68 ára gamall
þegar hann lést finnst manni ótrú-
legt hvað tímarnir hafa breyst, þótt
grundvöllur lífsins og mannleg sam-
skipti séu ætíð þau sömu.
Fyrir skömmu færði ég það í tal
við hann að gaman væri ef hann
færði eitthvað af þessu á blað en
ég held að því miður hafi tíminn
ekki leyft það.
Hlífar Þorsteinsson.