Morgunblaðið - 12.04.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
PÖSTUDAGUR 12. APRÍL 1996 33
Ég hélt lengi vel að amma ætti
súkkulaðiverksmiðju, svo mikið átti
hún alltaf af því. Og hún var sann-
arlega ekki nísk á sælgætið.
Ég á eftir að sakna þín mikið,
elsku langamma mín, en ég veit að
þú ert núna hjá afa með skeggið
og þar líður þér vel.
Þinn
Hermann.
Kær vinkona mín Kamilla Þor-
steinsdóttir hefur kvatt þetta tilveru-
stig og er stigin inn í veröld ljóss
og friðar. Þar sem ég á þess ekki
kost að fylgja henni síðasta spölinn,
langar mig að minnast hennar fáum
orðum. Kamillu kynntist ég fyrst
veturinn ’55-’56 þegar ég var í skóla
með dóttur hennar.
Frá upphafi fannst mér ég hafa
eignast traustan og hollráðan vin
þar sem Kamilla var, slíkt var við-
mót hennar og hlýja í minn garð frá
fyrstu tíð. Kamilla Þorsteinsdóttir
var fríð kona og fönguleg, ljós yfir-
litum og tíguleg í framgöngu. Hún
hóf hjúkrunarnám rúmlega tvítug
og reyndist frábær í hjúkrunar-
starfi. Árið 1935 réðst hún til starfa
á Kristneshæli. Þar með voru örlög
hennar ráðin, því að hún giftist
framkvæmdastjóranum á staðnum,
Eiríki G. Brynjólfssyni.
Á Kristneshæli bjuggu þau hjón
og störfuðu í meira en 50 ár. Heim-
ili þeirra var rómað fyrir gestrisni
og rausnarskap, enda voru þau eink-
ar samhent í því að hlúa vel að gest-
um sínum með glaðværð og góð-
gerðum. Mestallan þann tíma sem
þau hjón bjuggu í Kristneshæli, var
skrifstofa hælisins i sama húsi og
íbúð þeirra.
Margir áttu erindi á skrifstofuna
og oftar en ekki bauð Eiríkur við-
mælendum sínum til kaffidrykkju í
eldhúsinu hjá Kamillu. Má nærri
geta hver ábót þetta var við stórt
heimili, enda fannst mér eldhúsið
hennar Kamillu stundum líkjast
umferðarmiðstöð. En þótt margir
ættu erindi við Eirík voru þeir ekki
færri sem settust í eldhúsið til að
létta á hjarta sínu við Kamillu. Og
Kamilla brást ekki trausti skjólstæð-
inga sinna. Skilningsrík hlýddi hún
á vandamál fólks, lagði gott til mála
og veitti huggun og styrk með hlýrri
nærveru sinni.
Kamilla vinkona mín var glaðvær
og hafði einkar gott skopskyn og
næma kímnigáfu, sem engan
meiddi. Hún var í eðli sínu félags-
lynd, en heymardeyfa bagaði hana
frá barnsaldri og gerði hana hlé-
drægari en efni stóðu til. Sakir
heymardeyfunnar naut hún sín ekki
í margmenni, en fór oft á kostum í
fámennum vinahópi.
Ég get ekki lokið þessum fátæk-
legu minningarbrotum um Kamillu
mína án þess að minnast á það
hversu bamgóð hún var. Börn hænd-
ust ótrúlega að henni og hún var
mjög fundvís á það sem glatt gat
litlar sálir. Ósjaldan dró hún einhver
sætindi upp úr tösku sinni til að
stinga að litlum vinum og dóttir mín
ein kallaði hana alltaf „Súkkulaði-
konuna“. Lokið er lífsgöngu mætrar
konu, mikillar ættmóður og hollráðs
vinar.
Söknuður er í hjarta þeirra sem
á eftir henni sjá, en það er huggun
harmi gegn að hún átti góða heim-
von og kvaddi sátt að loknum löng-
um ævidegi. Við Ingólfur sendum
aðstandendum öllum samúðarkveðj-
ur.
Hvil í friði, kæra vinkona.
Jenný Karlsdóttir.
TORFILÝÐUR
TORFASON
+ Torfi Lýður Torfason var
fæddur á Bakka í Hnífsdal
20. nóvember 1907. Hann lést
í sjúkrahúsinu á Akranesi 31.
mars síðastliðinn og fór útförin
fram frá Akraneskirkju 10.
apríl.
Við vomm ekki háar í loftinu við
systurnar er við fórum fyrst með
foreldrum okkar í ævintýrasiglingu
með Akraborginni. Ferðinni var
heitið upp á Skaga þar sem Halla
amma og Torfi afi bjuggu. Ein slík
ferð stendur öðrum framar í minn-
ingunni.
Eins og venjulega var afi mættur
á bryggjunni, skælbrosandi og veif-
andi, er lagt var að. Hann var sér-
lega kampakátur þennan dag því
þau amma voru þá nýflutt í drauma-
húsið sitt á Suðurgötu 27. Er þang-
að kom vorum við umsvifalaust
drifin í skoðunarferð um húsið, sem
var á þremur hæðum.
Minnisstæðastur er kjallarinn í
þessari fyrstu heimsókn þangað.
Það fyrsta sem fyrir augu bar var
búrið, yfirfullt af alls konar matvör-
um og ekki síst af sælgæti. Þar var
einnig stærðar frystikista sem
amma sýndi okkur stolt ofan í og
afi stóð við hlið hennar og kímdi.
Ókunnugir hefðu sjálfsagt haldið
að húsfreyjan héldi heimili fyrir
minnst tíu manns og væri með allt
á hreinu hvað varðaði fyrirhyggju
í innkaupum og matseld. En matar-
búrið og frystikistan hennar ömmu
áttu sína sögu. Á unga aldri sór
hún þess eið að ef fátæktin tæki
enda skyldi hún alltaf eiga nógan
mat. Og þannig var það, en það er
önnur saga.
— Og þó, kannski ekki. Amma
og afi kynntust eftir miðjan aldur
en höfðu átt mjög ólíkt lífshlaup.
Hún margra barna móðir og amma,
en hann fyrrum sjómaður, einhleyp-
ur og barnlaus. Hún þétt í lund og
dálítið stjórnsöm en hann ljúf-
mennskan uppmáluð. Öllum ber
saman um að kynni þeirra hafi ver-
ið gæfa beggja, þótt ólík væru.
Seint gleymist hversu lukkulegur
hann var í nýja húsinu þeirra,
óþreytandi við að snúast í kringum
ömmu — sendast upp og niður stiga
að sækja hitt og þetta — fyrir kon-
una sína sem hann lét sér svo óend-
anlega annt um. Það má eiginlega
segja að hans mesta gleði hafi ver-
ið hennar gleði. Hann naut þess út
í ystu æsar að veita henni það sem
hún hafði farið á mis við í lífínu.
Heimili með gnægð af öllu og það
sem henni fannst mest um vert,
handavinnu. Það var hennar hjart-
ans mál og stoltur fylgdi hann gest-
um um húsið og rakti sögu allra
myndanna hennar, sem prýddu nán-
ast alla veggi heimilisins.
Þessum kafla í lífí hans lauk fyr-
ir átta árum er amma dó. Er hún
lá banaleguna fór hann undantekn-
ingarlítið tvisvar á dag gangandi
að heimsækja hana. Var hann þá
sjálfur sárlasinn og þurfti margoft
að hvíla sig á leiðinni.
Við höfðum áhyggjur af afa,
búandi einum. En áður en langt um
leið fréttum við af honum sem
módeli á tískusýningu á skemmti-
kvöldi í Höfða! Og þar með var ís-
inn brotinn. Upp frá því tók hann
virkan þátt í félagsstarfínu þar á
bæ, allt frá spilamennsku til ferða-
laga landshoma á milli.
Eftir erfið veikindi í vetur kvaddi
afi þennan heim á pálmasunnudag.
Með söknuði kveðjum við kæran
afa, með þakklæti fyrir allt.
Á íslandi pæfa foldgná fjöll
við fölbláa lygna voga.
Þar bjuggu hetjur og helgir menn
við hafdjúpsins vafurloga.
Hann afi var líka einn af þeim,
því ekkert hann hræðast kunni.
Við bylgjur og storma hann barðist oft,
með bros og söngva á munni.
Og síðast lagði hann á sæinn einn
og sigldi til furðustranda.
Við sjónhringinn stjama brosir björt
og bendir til sólarlanda.
(Árelíus Níelsson.)
Marta og Sesselja
Jörgensen.
JÓNA
G UÐMUNDSDÓTTIR
+ Jóna Guð-
mundsdóttir
fæddist 2. ágúst
1915 að Sjólyst,
Gerðum í Garði.
Hún andaðist á Sól-
vangi laugardaginn
30. mars síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Guð-
mundsson, kenndur
við deild, Akranesi,
og Guðrún Þorkels-
dóttir af Vatns-
leysuströnd. Eigin-
maður hennar var
Gestur Magnús Gamalíelsson
húsasmiður og síðar kirkju-
garðsvörður í Hafnarfirði, f.
2. júní 1910, d. 17. maí 1995.
Eignuðust þau tvö börn: 1) Erlu
Guðrúnu, f. 22. október 1948,
d. 28. júní 1992. Eftirlifandi
eiginmaður hennar er Ármann
Nú er hún amma Jóna dáin, rétt
tæpu ári eftir andlát afa. Ótal minn-
ingar leita á hugann og af nógu
er að taka, því margar voru stund-
imar sem maður átti hjá ömmu og
afa í gegnum tíðina. Maður sótti
hreinlega í að vera hjá þeim, þetta
var einhvers konar frísvæði þar sem
allt var leyfilegt, næstum hversu
vitlaust sem það var.
Ég minnist þeirra stunda með
söknuði sem við amma Jóna áttum
yfir spilum, en hún naut þess að
spila og var með afbrigðum heppin
og þá ekki síst í spilakössum Rauða
krossins. Hún fór nú varla í þá
öðruvísi en að hálftæma þá. En
varðandi spilamennsku okkar þá
var tíminn aukaatriði og þannig var
það reyndar alltaf, spilað var fram
eftir nóttu við þann stutta ef því
var að skipta og svo farið í bíltúr
að skoða skipin eða í búðarglugga,
þá komin hánótt.
Amma var með eindæmum barn-
góð enda voru þau afi búin að ganga
í gegnum þá hörmulegu raun að
missa barn á unga aldri, og svo
síðar einkadóttur sína i blóma lífs-
ins sem setti mark sitt á þau og
ekki síst hana það sem eftir var ævi.
Ég minnist þess er fyrsta
langömmu- og langafabarnið kom
í heiminn, hún Alfa, hversu mikið
eftirlæti hún var og hvemig dekrað
var við hana á þeirra bæ, þau geisl-
uðu svo í hennar návist, þá endur-
upplifði maður eigin barnæsku að
sumu leyti.
Stundirnar með afa og ömmu eru
fyrir mér með öllu ómetanlegar og
tilhugsunin, þegar ég var lítill
drengur, um það að þau gætu dáið
var bara ekki til umræðu, það var
bara ekki hægt, svo stór þáttur
voru þau í lífí mínu.
Hjá þeim var alltaf komið fram
við mann sem fullorðinn væri og
Eiriksson. Börn
þeirra eru Jón Gest-
ur sem kvæntur er
Ástu Birnu Ingólfs-
dóttur og eiga þau
dótturina Erlu
Guðnýju, Steinunn
Eir sem á dótturina
Ölfu Karitas Stef-
ánsdóttur og Her-
mann. 2) Gamalíel,
f. 31. júlí 1952, d. í
ágúst sama ár.
Jóna mun vera sú
fyrsta sem lærði
vélritun í Hafnar-
firði og fékkst hún
við ýmis vélritunarstörf til
fjölda ára bæði hjá Bæjarút-
gerð Hafnarfjarðar en þó
lengst af hjá bæjarfógetanum
í Hafnarfirði.
Jóna verður jarðsungin í dag
frá Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði
og hefst athöfnin kl. 13.30.
einhvern veginn leið manni alltaf
þannig. Amma og þau bæði höfðu
alltaf nægan tíma fyrir mann. Allt-
af var farið með bænir fyrir svefn-
inn og kenndi hún mér og okkur
systkinunum margar bænir sem lifa
í hugum okkar og munu gera um
ókomna tíð.
Bæði voru þau mjög trúuð, og
voru virk í starfi bæði fyrir kirkjuna
og KFUM og ekki síst hið síðar-
nefnda. Þangað fór maður með
þeim á samkomur frá því ég fyrst
man eftir mér.
Síðustu ár, og þá sérstaklega síð-
asta ár eða frá því afi dó, tók veru-
lega að halla undan fæti hjá ömmu,
hún var orðin lasburða og átti orðið
erfitt með að horfa framan í tilver-
una enda búin að skila sínu og vel
það myndi eflaust margur segja.
Ég mun minnast þess með þakk-
læti hversu vel við kvöddumst þeg-
ar ég, Ásta konan mín og Erla
Guðný dóttir okkar heimsóttum
hana þremur dögum fyrir andlát
hennar. Þarna sat hún í hjólastóln-
um sem hún var nú ekkert sérlega
ánægð með og kallaði mig í þrígang
til sín til að kveðja mig, það var
sem hún vissi í hvað stefndi.
Amma! Ég kveð þig með söknuði
og trega en tilhugsunin um að þú
dveljir nú meðal ástvina handan
móðunnar miklu gerir missinn létt-
'bærari.
Hafðu þökk fyrir allt og allt. Guð
veri sálu þinni náðugur og ég vil
enda þessi skrif á bæn sem við fór-
um svo oft með saman og mér þyk-
ir tilheyra henni ömmu Jónu:
Vertu nú yfír og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Jón Gestur Ármannsson.
JÚLÍUS
HARALDSSON
+ Júlíus Ilaralds-
son fæddist 28.
apríl 1970. Hann
lést 27. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Haraldur
Júlíusson og Hall-
dóra Eiríksdóttir.
Systkini Júlíusar
voru Eiríkur Har-
aldsson, tvíbura-
bróðir hans, og
Hrafnhildur Har-
aldsdóttir.
Júlíus var jarð-
settur frá Ak-
ureyrarkirkju mið-
vikudaginn 3. apríl.
Elsku stóri bróðir minn Júlíus
Haraldsson er látinn. Hann kom til
mín daginn fyrir andlát
sitt og kvaddi mig, tók
utan um mig, kyssti
mig og sagði mér að
sér þætti svo vænt um
mig og bað mig að
hugsa vel um dóttur
mína, en hveijum hefði
dottið í hug að svona
myndi fara.
Ætíð gat ég treyst á
að hann myndi hugga
og styðja litlu systur
sína ef eitthvað bjátaði
á, þá var alltaf stutt í
brosið og húmorinn.
Það er svo sárt að
sjá hann aldrei aftur en ég er sann-
færð um að leiðir okkar munu liggja
aftur saman og að bilið á milli þess-
ara tveggja heima sé ekki stórt.
Það var á laugardagsmorguninn
að hann Jón Gestur bróðir minn
hringdi til að tilkynna mér að hún
amma Jóna væri sofnuð svefninum
langa.
Vertu nú yfir og allt um kring,-
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
Vertu guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
drottinn leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Upp í huga mér flugu þessar
bænir ásamt svo mörgum öðrum
bænum sem hún amma gamla
hafði kennt mér á þeim árum sem
ég var lítill strákur. Það er ótrú-
legt hvað hún amma mín hefur
mátt þola á lífsleiðinni. Hún missti
hana mömmu sína, þá aðeins átta
ára gömul, faðir hennar var sjó-
maður og var því lítið heima, gat
hann því ekki tekið hana að sér,
fór hún því í fóstur til Jónínu sem
var móðursystir hennar og bjó í
Hafnarfirði í litlu húsi sem gjarnan
var kallað Hraun. Þar gekk hún
amma mín í gegnum ágæta en oft
erfiða æsku.
Svo kynntist hún afa Gesti, þau
giftu sig og hafa búið á nokkrum
stöðum í Hafnarfirði en lengst af
á Vitastígnum. Þau áttu saman tvö
börn, mömmu Erlu sem var fædd
1948, dáin 1992, og Gamalíel sem
var fæddur 1950 en dó fáeinum
mánuðum eftir fæðingu. Og svo
nú síðast í maí í fyrra er hann afi
Gestur skildi við. Maður getur ekki
verið annað en stoltur í hjarta sér
yfir þeim dugnaði sem hún amma
bjó yfir, að horfa á eftir börnum
sínum í gröfina er hlutur sem ein-
ungis þeir sem upplifa geta tjáð
sig um. Núna síðustu mánuði var
farið að síga á svefnhluta lífsvog-
arinnar, hún amma Jóna var mikil
barnakona og börnum góð, glöggt
vitni um það var að í hvert sinn
sem börnin í hverfinu við Vitastíg-
inn heyrðu dyr opnast hjá ömmu
og afa eða bílinn renna í hlað hlupu
þau af stað til að geta nú örugg-
lega hjálpað henni ömmu sem átti
frekar erfitt um gang að ganga
út eða inn, hún launaði svo fyrir
sig með því að reyna að muna eft-
ir afmælisdögunum þeirra sem hún
og gerði. Ég kveð þig amma Jóna
en er í hjarta mér viss um að við
eigum eftir að sjást einhvers staðar
annars staðar einhvern tíma.
Hermann Ármannsson.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Guð blessi fagra minningu.
Steinunn Eir og Alfa
Karítas í Danmörku.
Hann sé hjá okkur þótt dáinn sé,
þerri burt tárin sem svo mörg eru
á svona stundu.
Þakka þér fyrir allar samveru-
stundirnar sem eru mér ávallt svo
kærkomnar, elsku Júlli minn. Ég
mun ávallt minnast þín.
Þín elskandi systir,
Hildur.
Elsku Júlli minn!
Það er erfitt og sárt að þú skulir
vera farinn frá okkur en við eigum
góðar minningar um þig sem við
geymum og varðveitum í hjörtum
okkar. Góður Guð styrki fjölskyldu
þína og alla ástvini.
Far þú i friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst^ú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Amma
(Aðalheiður Stefánsdóttir).