Morgunblaðið - 06.09.1996, Blaðsíða 32

,32 FÖSTUDAGUR 6. SEPTEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGRIÐUR
INGIBJÖRG
FINNBOGADÓTTIR
+ Sigríður Ingi-
björg Finn-
bogadóttir fæddist
á Hóli í Bakkadal í
Selárdalssókn
Barðastrandar-
prófastsdæmi 5.
apríl 1931. Hún lést
á Hrafnistu í Hafn-
arfirði 31. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Finnbogi Jónsson,
bóndi á Hóli, f. 3.
janúar 1891, d. 20.
júlí 1975, og Sigríð-
ur Gísladóttir, f. 25.
apríl 1896, d. 27. mars 1959.
Fósturforeldrar Sigríðar voru
Kristjana Ólafsdóttir, f. 6. jan-
úar 1898, d. 11. maí 1983, og
Bjarni Árnason, f. 28. júní 1897,
d. 19. maí 1972. Systkini hennar
voru, Jón Guðbergur, f. 9. febr-
úar 1919, d. 3. júlí 1986, Jóna
Jóhanna Daðína, f. 21. septem-
ber 1921, Vigdís Guðrún, f. 25.
ágúst 1922, Ragnhildur Gíslina,
f. 24. febrúar 1924, Elín Ólafía,
f. 23. október 1926, og tvíbura-
bróðir hennar, Arni Marinó, f.
5. apríl 1931. Fósturbróður átti
hún, Friðrik Krisljánsson.
Hinn 23. október
1954 giftist Sigríður
Stefáni Vilhelms-
syni, f. 25. mars
1927. Foreldrar
hans voru Vilhelm
Stefánsson, f. 17.
september 1891, d.
12. desember 1954,
og Jóhanna Sigurlín
Indriðadóttir, f. 11.
maí 1901, d. 29. jan-
úar 1951. Börn
þeirra eru: 1) Elín
Guðný, f. 9. febrúar
1954, maki Júlíus
K. Björnsson. Þau
eiga þijár dætur. 2) Vilborg
Jóhanna, f. 6. apríl 1955, maki
Reynir Ó. Guðjónsson. Þau eiga
þijú börn. 3) Bjami Kristinn, f.
7. ferúar 1963, maki Sigurjóna
Astvaldsdóttir. Þau eiga tvær
dætur. Tvö böm Stefáns, sem
Sigriður leit á sem sín eigin, em
Sölvi, f. 5. október 1948, maki
Inga Amadóttir, þau eiga þijú
böm, og Svana Hafdís, f. 13.
desember 1951, hún á einn son.
Útför Sigríðar fer fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Það er undarleg tilfinning að
setjast niður til þess að skrifa fá-
ein fátækleg kveðjuorð á blað þeg-
ar séð er á bak manneskju sem
hefur verið jafn mikilvæg í mínu
■Uífi og minnar fjölskyldu og Sigríð-
ur Finnbogadóttir var. Þá verður
manni ljóst að frammi fyrir þeim
örlögum okkar allra, að deyja,
mega orð sín lítils og megna ekki
einu sinni að tjá það sem ætti að
segja þegar dauðann ber að hönd-
um.
Það er líka skrýtin tilfinning að
eiga ekki lengur vísan allan þann
stuðning, góðvild, hjálpsemi, hlýju
og umhyggju sem Sirrý sýndi okk-
ur öllum. Við höfum misst móður,
ömmu og tengdamóður sem var
einstök í öllum þessum hlutverk-
um. Það v.ar hún sem var mið-
punktur fjölskyldunnar og sá til
þess að fólk hittist og ræktaði
tengslin sín á milli og þessu sinnti
hún af mikilli alúð og jafnframt
ákveðni, eins og öllu öðru sem hún
gerði.
Við Sirrý kynntumst fyrir 22
árum og allt frá upphafi reyndist
hún mér og mínum stoð og stytta
í flestu því sem við höfum fengist
við síðan, bæði þegar á móti hefur
blásið, jafnt og í meðbyr. Hún
hafði óendanlegan áhuga á öllu
sem viðkom barnabörnum sínum
og fylgdist grannt með þeim öllum
og hjálpaði okkur foreldrunum að
standa vörð um velferð þeirra og
framtíð, ásamt því að gæta þeirra
fyrir okkur þegar vinna eða skóli
kröfðust þess. Þær voru ekki fáar
flíkurnar, peysur, kjólar og kápur,
sem amma Sirrý saumaði á þau
og ekki fá handtökin sem lágu þar
að baki. Það var lítið mál fyrir
hana að drífa saman eina flík, rétt
eins og öll önnur vinna hennar, sem
einkenndist af snerpu, ákveðni og
einstakri eljusemi.
Á Móaflötina var alltaf gott að
koma, þangað voru alltaf allir vel-
komnir, jafnt stórir sem smáir og
alltaf tími til þess að spjalla um
það sem efst var á baugi hjá hveij-
um og einum og oft fóru gestirnir
með eitthvað í farteskinu, oftast
eitthvað matarkyns og í það
minnsta leyndist oft svo sem eins
og ein kleina í lítilli hendi.
En nú er Sirrý farin og eftir
höfum við fallegar og góðar minn-
ingar um konu sem okkur þótti
öllum vænt um og sem alltaf verð-
ur með okkur í minningunni. Hún
var tekin allt of snemma frá þessu
lífi, af miskunnarlausum sjúkdómi
sem enginn skilur eða getur enn
þá læknað. Það er ómögulegt að
skilja tilganginn með slíku og víst
að enginn getur komið í hennar
stað í lífi okkar allra. Þess vegna
skulum við minnast allra glöðu og
góðu stundanna og þannig mun
Sirrý halda áfram að vera með
okkur.
Júlíus K. Björnsson.
Elsku amma mín, mig langar
að kveðja þig.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja þig á Móaflöt 23. Kökumar
þínar voru alltaf mjög góðar. Garð-
urinn var alltaf mjög fallegur og
ég mun sakna þín mjög, mjög,
mikið. Mér þótti mjög vænt um
þig. Þú varst mjög góð kona. Ég
vona að þér líði vel uppi hjá guði.
Anna Reynisdóttir.
Elsku amma Sirrý.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast þér.
(Ingibj. Sig.)
Okkur systkinin langar til þess
að kveðja þig með nokkrum orðum.
Það er erfitt að sætta sig við að
þú sért farin. Þú sem varst fullf-
rísk fyrir um það bii einu ári.
Síðastliðið ár hefur hins vegar ver-
ið okkur öllum þungbært en þú
sýndir mikinn innri styrk í erfiðum
veikindum. Það er þvi huggun að
vita að nú ertu ekki veik lengur.
Þú varst okkur alltaf svo góð
og vildir allt fyrir okkur gera. Við
minnumst allra góðu stundanna á
Móaflötinni hjá ykkur afa og þá
sérstaklega jólaboðanna þar sem
mikið var um kræsingar eins og
þér einni var lagið. Þú varst alveg
einstaklega orkumikil kona. Þú
sast aldrei auðum höndum og varst
alltaf búin að búa til kæfu, baka
skonsur, smákökur eða kökur þeg-
ar við komum í heimsókn. Það sem
lýsir kannski einna best fegurð
þinni og smekkvísi er fallegi skrúð-
garðurinn þinn sem fengið hefur
mörg verðlaun. Þar eyddir þú ótal
stundum og ber garðurinn þess
greinileg merki að þú hafir átt þar
viðdvöl því það var allt svo fallegt
í kringum þig.
Elsku amma, minningin um þig
mun ávallt vera okkur kær og
bestu þakkir fyrir allt sem þú gerð-
ir fyrir okkur. Elsku afí, við send-
um þér innilegar samúðarkveðjur
á þessari sorgarstundu.
Ásta, Hildur og Stefán Örn.
í dag verður til moldar borin
Sigríður Finnbogadóttir, Móaflöt
23, Garðabæ. í þessari stuttu minn-
ingargrein verður ætt Sirrýjar, eins
og hún var ætíð kölluð, ekki rakin
enda verða eflaust aðrir til þess.
Hins vegar langar okkur að minn-
ast í fáum orðum einskærrar sóma-
konu og frábærs nágranna í 30 ár.
Það var um páskaleytið árið
1967 að flutt var með stuttu milli-
bili inn í tvö hálfkláruð raðhús við
Móaflötina, þau Stefán og Sirrý
ásamt þremur börnum í númer 23
og við með tvo syni í númer 25.
Fljótlega kom í ljós að Sirrý og
húsbóndinn á númer 25 höfðu ver-
ið bekkjarsystkin í Gagnfræðaskóla
Austurbæjar 20 árum áður. Það
tókust því frá upphafi góð kynni
með fjölskyldunum, kynni sem
fljótt urðu að vináttu sem aldrei
bar skugga á.
Sirrý var heimavinnandi hús-
móðir og lagði hún metnað sinn í
að búa sem best að fjölskyldunni
og ber heimilið að Móaflöt 23 hand-
bragði hennar fagurt vitni. Garður-
inn var hennar sérstakt yndi. Þar
undi hún sér löngum og skipti þá
veðrið litlu máli. Var garðurinn
verðlaunaður oftar en einu sinni.
Það var segin saga að hversu
snemma sem við vöknuðum og lit-
um út um gluggann var Sirrý kom-
in út og byijuð að taka til hendi.
En ekki má gleyma þætti Stefáns,
hann var sjaldnast langt undan og
samheldni þeirra var aðdáunarverð.
Sirrý lét sér annt um nágranna
sína og umhyggja hennar fyrir
öldruðum nágrönnum vakti aðdáun
okkar.
En skjótt skipast veður í lofti
og sl. haust var Ijóst að Sirrý var
alvarlega veik. Allar vonir um bata
reyndust tálvonir og í dag kveðjum
við hana hinstu kveðju. Við þökkum
henni af alhug einstaka vináttu,
betri nágranna var ekki hægt að
eignast. Stefáni, börnum, barna-
börnum og öðrum ættingjum vott-
um við okkar dýpstu samúð.
Barði og Ingrid.
Síðast er ég sá þig
sastu meðal rósa
er þú eigir, höndum
annast mjúklátt hafðir.
Frostnótt hefur fólva
fegurð þeirra slegið
eins og aldurtili
ásýnd þína bjarta.
Vaknar jurt á vori
vetrar upp af dái.
Sálin sefur ekki,
sofni ég, mig dreymir.
Viðnám striðra vinda
vængi hennar styrkir
fyrir hæsta flugið,
pllum ofar bröttum.
Himininn á hæli
handa hveiju barni
sínu, sérhvers hnattar.
Sól er .allra móðir.
Grátum eigi, gleðjumst,
gata hver er heimleið,
villugjöm, en vörðuð
vitum, Drottins orði.
(Kristján frá Djúpalæk)
Elsku Sirrý.
Með þessum erindum langar
okkur að senda þér þakkir. Þakkir
fyrir að hafa, sem hluti af fjöl-
skyldu Stefáns, fengið að njóta
nærveru þinnar.
í hugann koma ótal minningar-
myndir. Heimsóknir ykkar norður,
gestrisnin fyrst í Njörvasundinu
og síðan á Móaflötinni, þar sem
fágun þín og smekkvísi setti svip
á allt ekki síst „töfragarðinn þinn“.
Það voru óneitanlega töfrar, hvern-
ig allt óx þar í unaðslegu sam-
ræmi, erlendar skrautjurtir og ís-
lensk harðbalablóm. Glaðværð,
ljúfmennska, samheldni og kær-
leikur einkenndu samband ykkar
Dedda og barnanna. Þessa alls
fengum við að njóta.
Elskusemi þín við Pálínu, móður
okkar og tengdamóður, mun aldrei
gleymast. Umhyggja þín og nær-
vera á erfiðum tímum veikinda og
sorgar verður aldrei fullþökkuð.
Eftir lifir í huga okkar mynd
fallegrar, ljúfrar konu sem gaf
okkur öllum svo mikið, konu sem
við vildum öll hafa fengið að hafa
svo miklu lengur með okkur.
Elsku Deddi, Elín, Vilborg,
Bjarni, Sölvi, Svana, tengdabörn
og barnabörn, við sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðjur
á sorgarstundu.
Ásta, Helena, Finnur, Ás-
gerður, Gunnar og fjölskyld-
ur.
Vinir og samferðamenn eru
heimur hverrar kynslóðar ekki síð-
ur en umhverfið sem við Iifum og
hrærumst í. Þegar vinir okkar
hverfa frá okkur, eftir langa sam-
leið, smækkar heimur okkar. Þetta
finnum við vel þegar við kveðjum
ALBERT
STEFÁNSSON
+ Albert fæddist í
Skálavík í Fá-
skrúðsfirði 14. mars
1910. Hann lést i
Fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 28. ágúst síð-
astliðinn. Albert var
elsta barn hjónanna
Ingigerðar Guð-
mundsdóttur frá
Eyrarútkoti í KJós
(f. 1888, d. 1946) og
Stefáns Péturssonar
frá Víkurgerði í Fá-
skrúðsfirði (f. 1885,
d. 1921). Systkini
hans voru Oddur f. 1911, látinn,
Petra, f. 1912, látin, Jakob Ing-
var, f. 1913, látinn, Jóna, f. 1915,
látin, Svava, fædd 1916, Guð-
mundur Kristinn, f. 1918, látinn,
Þorsteinn, f. 1919, og Stefán
Ingi, f. 1921, látinn. Hálfsystur
hans voru Snjólaug
Magnúsdóttir, _ f.
1926, og Ólafía
Magnúsdóttir, f.
1928. Stefán faðir
Alberts lést úr
Iungnabólgu árið
1921 og giftist Ingi-
gerður síðar Magn-
úsi Magnússyni frá
Eyjólfsstöðum í
Fossárdal. Eftir að
Stefán lést fór Al-
bert að Kirkjubóli til
Guðmundar Þor-
grímssonar og Sól-
veigar Eiríksdóttur.
Hann flutti síðan með þeim að
Brimnesi árið 1923 og átti þar
heimili alla tíð síðan. Hann var
ókvæntur og barnlaus.
Útför Alberts fór fram frá
Kolfreyjustaðarkirkju 5. sept-
ember.
Blessuð sértu sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga!
Engid, flöllin, áin þín
- yndislega sveitin mín!
heilla mig og heim til sín
huga minn úr fjarlægð draga.
Blessuð sértu sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga!
Fagra, dýra, móðir mín
minnar vöggu griðastaður,
þegar lífsins dagur dvín,
Sigríði Finnbogadóttur eftir meira
en fjörutíu ára samfylgd.
Fjörutíu og fjögur ár eru langur
tími þegar horft er fram á við, en
sé litið fjörutíu og fjögur ár til
baka, skynjum við tímann á annan
hátt. Það á við þegar við minn-
umst fyrstu ferðar okkar með Sig-
ríði (Sirrí) og Stefáni inn í Þórs-
mörk árið 1952.
Þá var Þórsmörk öræfi, án
mannvirkja. Gist í tjöldum og nán-
ast einu ferðirnar inneftir voru á
vegum Ferðafélags íslands, einu
sinni í viku. Þessar slóðir voru þá
alveg nýjar fyrir okkur og við nut-
um þessarar ferðar í ríkum mæli.
Síðan hefur leiðin legið víða með
þeim hjónum og aðeins fyrir rúmu
ári fórum við saman indæla ferð
um Austurland og þá var Sirrí létt
á fæti, hress og kát eins og henn-
ar var vandi.
Sirrí var Vestfirðingur, æsku-
stöðvar hennar voru í Ketildölum
í utanverðum Arnarfirði. Þarna er
harðneskjulegt landslag, snarbrött
fjöll með hvössum hamrabeltum,
en líka fallegir dalir og sjórinn allt-
af nálægur. Það þurfti dugnaðar-
fólk til að komast af í þessum
byggðum, og þarna var mann-
margt fram á síðustu áratugi, þótt
fátt sé eftir núna. Þaðan var kom-
inn dugnaðurinn og gestrisnin sem
einkenndi Sirrí alla tíð. Hún varð
ekki gömul kona, aðeins 65 ára,
en miklar breytingar hafa orðið á
högum fólks á þeim fáu árum.
Það er grösugt í Ketildölum og
blómríkt en ekki hefur verið mikið
um tré á þeim árum sem Sirrí var
að alast upp og garðarnir voru
örugglega öðru vísi en á Móaflöt
23 - líklega hafa þeir eingöngu
verið kartöflugarðar.
Hins vegar var eins og að detta
niður á suðlæga breiddargráðu að
koma í garð þeirra hjóna í Garða-
bænum. Listamenn geta notað
margs konar efni og aðferðir til
þess að tjá sig. Sirrí notaði blómin
og útkoman varð sem heilsteypt
mynd. Það var gaman að sjá til
þessarar fíngerðu konu þegar hún
tók til hendinni í garðinum, mold-
ug, klædd gallabuxum og þykkum
vinnuvettlingum. Það var komið
eitthvað af vestfirska arfinum.
Við erum þakklát að hafa átt
Sirrí að samfylgdarmanni öll þessi
ár, þótt tíminn virðist skammur
nú - „Eina ævi og skamma/eign-
ast hver um sig“.
Við sendum Stefáni og fjöl-
skyldu innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Símonia og Guðjón.
dýra, kæra, fóstra mín.
Búðu um mig við bijóstin þín;
bý ég þar um eilífð glaður.
Fagra, dýra, móðir mín,
minnar vöggu griðastaður.
(Sig. Jónsson á Arnarvatni.)
Kæri Albert. Við systkinin eig-
um margar kærar minningar um
þig sem við geymum með okkur
um ókomna tíð. Það er minnis-
stætt enn þann dag í dag þegar
þú hafðir smíðað skíði handa okkur
og sleða til að renna á í snjónum
og ýmislegt fleira sem þú gladdir
okkur krakkana með. Þú varst einn
af föstu punktunum í uppvexti
okkar og alltaf til staðar og mátti
oft heyra kveðið við raust þar sem
þú varst við störf en aldrei féll þér
verk úr hendi.
Loks kom að því að kraftar
þurru alveg og gleðjumst við með
þér að hafa fengið lausn frá jarð-
vistinni og veikindum þínum og
verið lagður til hinstu hvílu í sveit-
inni sem var þér svo kær.
Sístarfandi eljumaður er horfinn
á braut eftir langa og starfsama
ævi.
Þakkir færum við starfsfólki
Fjórðungssjúkrahússins í Nes-
kaupstað og Dvalarheimilinu á
Uppsölum fyrir umönnun og að-
stoð alla sem Aiberti var veitt.
Börn Eiríks og Huldu
á Brimnesi 2.