Morgunblaðið - 21.09.1996, Side 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 21. SEPTEMBER 1996 35
MARÍA
MA GNÚSDÓTTIR
+ María Magnúsdóttir fædd-
ist í Hrútsholti í Eyjahreppi
á Snæfellsnesi 25. febrúar 1918.
Hún Iést á Landspítalanum hinn
12. september síðastliðinn og
fór útför hennar fram frá Foss-
vogskirkju 20. september.
Við sjáumst bara þegar við
sjáumst næst, vorum við vanar að
segja ég’og hún Maja mín þegar
við kvöddumst þessi síðastliðin tíu
ár sem ég hefi búið erlendis og
komið til Islands.
Ég ætlaði ekki heim í sumar en
ákvað á síðustu stundu að drífa mig
er systir mín eignaðist frumburð
sinn nokkrum vikum fyrir tímann.
Ég veit nú að ég átti líka að kveðja
hana Maju mína í síðasta skipti.
Heilsa ungu lífi, kveðja aldrað
líf. Hún Maja mín kom inn í líf
mitt þegar ég var tæplega tvítug.
Hún var tengdamóðir mín í nokkur
ár, síðan ein af vinkonum mínum.
Hennar einfalda, rólega og nýtna
líf hafði góð áhrif á mig. Pappír
var strokinn, plastpokar þvegnir,
mylsna var spöruð. Hún var til fyrir-
myndar.
Þegar börnin mín voru lítil kom
ég oft eldsnemma í morgunkaffi til
Maju. Hún var ein af þessum
skemmtilegu morgunhönum. Búin
að fara í laugina, komin með nauð-
synlegustu rúllurnar í hárið og oft
með ijúkandi pönnukökur.
Börnin mín hjöluðu og skriðu um
gólfin hennar og iðulega var ég
leyst út með dýrindis hosum sem
hún hafði pijónað úr marglitum
afgöngum.
Síðustu árin var hún oft döpur
yfir hvað sjónin var farin að gefa
sig, hætt að pijóna, gat lítið lesið
og erfitt að horfa á sjónvarpið. „En
gleraugun tek ég ekki af mér, þau
eru hluti af mér.“ Læknirinn hafði
sagt að þau gerðu lítið gagn.
Seint í ágúst á fallegum morgni
kom ég í síðasta skipti til Maju
minnar. Ég hringdi á undan mér
til að athuga hvort hún væri komin
úr lauginni, sem var hennar ær og
kýr allan ársins hring. Hún svaraði
með glettnum þjósti: „Ég má ekk-
ert vera að því að tala við þig, því
ég er að baka pönnukökur handa
þér. .. ertu ekki að koma?“
Ég kom um níu og hún tók á
móti mér með svuntu og nýbakaðar
pönnsur. Við höfðum sama háttinn
á og venjulega, ég smurði mitt ban-
anabrauð, útbjó te og borðaði
pönnukökur. Borðaði óvenju marg-
ar í þetta skipti, stóð alveg á blístri,
svo hjálpuðumst við að við uppvask-
ið.
Hún sýndi mér í myndaskúffuna
sína. Þar voru myndir af börnum
og barnabörnum sem hún var mikið
stolt af. Þar sem ég kem ekki svo
oft heim var oft komið nýtt barn í
skúffuna sem hún varð að sýna
mér. Síðan hallaði Maja sér í sóf-
ann, ég settist við höfðalagið henn-
ar og við spjölluðum vitt og breitt.
í þetta skipti spurði ég hana
hvað hún héldi að gerðist eftir dauð-
ann. „Ekkert," svaraði hún. „Ég fer
bara til hennar Önnu minnar."
Anna var einkadóttir hennar sem
hún missti fyrir nokkrum árum og
saknaði mikið.
Mikið á ég eftir að sakna okkar
morgunstunda og ekki að fá að
heyra „Guð á grasi“ þegar hún
verður hissa. En núna er hún kom-
in til hennar Önnu sinnar og þar
er örugglega fagnaðarfundur.
Sonum hennar, barnabömum og
fjölskyldum þeirra sendi ég mínar
samúðarkveðjur.
Far þú með friði, Maja mín. Við
sjáumst bara þegar við sjáumst
næst.
Sigrún Sigurðardóttir.
EGGERT
HANNESSON
+ Eggert Hannesson fæddist í
Hafnarfirði 22. janúar 1944.
Hann lést 14. september síðast-
liðinn og fór útför hans fram
frá Hafnarfjarðarkirkju 20.
september.
Þú barst með þér sólskin og svalandi blæ,
það sáu víst flestir er komu á þinn bæ.
Þó harmandi væru og hryggir í lund
þá hressti og nærði þín samverustund.
Með ástkærri þökk fyrir umliðna tíð,
örugga vináttu og orðin þín blíð.
Við kveðjum þig vinur sem fórst okkur frá
og framar á jarðríki megum ei sjá.
(Ágúst Jónsson)
Er sárasta sorg okknr mætir
og söknuður huga vorn grætir,
þá líður sem leifur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.I.H.)
Elskulegur vinur er látinn. Hann
fékk lausn frá þessu lífi og langvar-
andi heilsuleysi og með örfáum orð-
um langar mig að minnast hans.
Það var vorið 1957 að leiðir okkar
fyrst lágu saman í kaupavinnu í Fló-
anum. Fljótt tókst með okkur mikil
vinátta sem haldist hefur alla tíð síð-
an. Óli var mjög lífsglaður og hvers
manns hugljúfi, ég man aldrei eftir
honum í leiðu skapi og alltaf sá hann
það spaugilega í fari hvers og eins.
Hann var sérstaklega barngóður
og natinn við dýr, hafði yndi af hest-
um og vann sér það til að fara langa
leið eftir hestunum, þegar hann átti
að sækja kýrnar, þó þær væru mun
nær en hestamir.
Óli var tónlistarmaður mikill, spil-
aði á harmoníku og hafði gaman af
söng. Söng hann með karlakórnum
Þröstum í Hafnarfírði. Þrettán ára
gamall spilaði hann í fímmtíu ára
afmæli húsbónda okkar allt kvöldið
og hélt uppi miklu fjöri. Ég held að
uppáhaldslagið hans þá stundina hafí
verið „Eyjan hvíta“ og það kenndi
hann mér að spila á nikkuna sina.
Þannig var að húsmóðir okkar var
þýsk og gat ekki sagt Eggert, svo
við kölluðum hann Ola og gerum
enn.
Föstudagskvöldið 16. ágúst sl.
skruppum við hjónin að Laugarvatni
að heimsækja þau Þóreyju og Óla á
nýja sumardvalarstaðinn þeirra. Það
fór vel um þau þar, Óli hafði orð á
því hvað honum liði vel, hann hafi
ekki verið svona hress í langan tíma.
Þetta var yndisleg stund sem við
áttum þarna saman, við höfum átt
margar góðar stundir saman í gegn-
um árin og ber að þakka þær af
heilum hug.
Þórey mín, þér og börnunum,
tengdabörnunum og litlu ömmu- og
afastelpunum þínum, sendi ég og
fjölskylda mín innilegar samúðar-
kveðjur.
Kæri vinur, hafðu þökk fyrir allar
okkar stundir og Guð geymi þig á
nýja staðnum.
Guðbjörg.
Elskulegur frændi okkar, Eggert
Ó.F. Hannesson, er farinn, farinn
til móts við sína. Eggert var prent-
ari að mennt og starfaði við þá iðn
í hinum ýmsu prentsmiðjum. Árið
1983 gerðist hann framkvæmda-
stjóri og aðaleigandi Prentverks
Borgarness hf.
+ Þorgeir Jónsson fæddist á
Möðruvöllum í Kjós 12. ág-
úst 1921. Hann lést í Reykjavík
24. ágúst síðastliðinn og fór
útför hans fram frá Reynivalla-
kirkju 31. ágúst.
Mig langar að minnast afa míns
í örfáum orðum. Mig langar að
þakka fyrir þann tíma sem ég fékk
að dvelja á sumrin hjá honum,
ömmu og Jonna i æsku. Mér finnst
ég hafa haft mjög gott af því að
hafa fengið að alast upp í sveitinni
í kringum dýrin í náttúrunni. Ég
man hvað ég var stoltur er afi
hringdi og bað mig að koma og
hjálpa sér um sumarið. Ég var ein-
ungis tíu ára gamall og þótti mér
það ansi spennandi. Að fá að keyra
dráttarvélarnar og fara á hestbak
var eitt það skemmtilegasta sem
maður fékk að gera á þessum tíma.
Við vorum mörg frændsystkinin
sem dvöldum í sveitinni og var
margt brallað. Óhætt er að segja
að við Jón Þorgeir frændi reyndum
oft mjög á þolrifín í afa með prakk-
arastrikum okkar. Afí var þó alltaf
góður við okkur og fyrirgaf okkur
hveija vitleysuna á fætur annarri.
Hann var oft áhyggjufullur er ég
og Jón Þorgeir vorum á traktorun-
um því honum fannst við keyra
heldur hratt og talaði oft um að
við ferðuðumst í loftköstum. Óhætt
er að segja að hann hafi fylgst vel
Þegar maður ætlar að fara að rifja
upp kynni sín við Eggert kemur
helst upp í hugann hversu mikill
barnakarl hann var, ávallt hress og
kátur. Hann tók alltaf mikinn þátt
í leikjum okkar barnanna og vart
mátti milli sjá hver hafði meira gam-
an af ærslunum og látunum, hann
eða við krakkarnir. Á mannamótum
var hann hrókur alls fagnaðar, glens
og grín virtust vera hans sérgrein.
Elsku Þórey, Böðvar, Rúrí og
Heiða, missir ykkar er mikill og vilj-
um við systur votta ykkur og fjöl-
skyldum ykkar okkar dýpstu samúð.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr,
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Sigríður Þóra og Guðbjörg.
með okkur krökkunum því það var
alveg sama hvað við gerðum, alltaf
virtist hann vita af því.
Afi var alltaf mjög þakklátur ef
maður rétti honum hjálparhönd.
Mér er sérstaklega minnisstætt er
ég kom eitt haustið, u.þ.b. 18-19
ára gamall, til að hjálpa honum að
hirða eitt tún sem þá var eftir. Það
var á virkum degi og bjóst afí ekki
við neinni hjálp þann daginn. Er
heyið var komið í hlöðu og komið
var að kveðjustund var afí sérstak-
lega þakklátur.
Það var alltaf mjög gaman er
mikjð var um að vera í sveitinni og
sem flest systkini pabba voru í
heimsókn. Bærinn stóð alltaf opinn
fyrir öllum og var afí hinn ánægð-
asti þó fjöldinn væri mikill. Afí var
sérlega laginn við dýrin og sérstak-
lega hafði hann gaman af hestum
og kindum. Dýrin voru mjög hænd
að honum og fannst mér oft með
ólíkindum hve vel þau hlýddu hon-
um. Hann kallaði t.d. á kindurnar
og hestana með sérstökum hætti
og komu þau þá til hans að vörmu
spori.
Afí átti orðið mjög erfítt nú í
lokin vegna veikinda sinna og er
hann nú kominn á stað þar sem
honum líður vel. Mig langar að
votta elsku ömmu, Jonna, ættingj-
um mínum og vinum, mína dýpstu
samúð. Guð veri með ykkur.
Ingimundur Kárason.
ÞORGEIR
JÓNSSON
OLAFUR
ÁSMUNDSSON
Ás-
4" Ólafur
1 mundsson
fæddist á Tindstöð-
um á Kjalarnesi
hinn 18. september
1909. Hann lést í
Reykjavík 12. sept-
ember síðastiiðinn
og fór útför hans
fram frá Bústaða-
kirkju 20. septem-
ber.
Það var bjart yfir
honum afa þegar ég
kom heim upp úr há-
deginu einn síðsumar-
daginn núna í ágúst. Mamma og
pabbi höfðu nefnilega stungið upp
á því að við athuguðum hvort við
fengjum ekki fisk á færið ef við
færum dálitla stund upp í Hvamm-
svík. Öllum þótti þetta góð hug-
mynd. Við fórum í veiðiferðina og
það er mér ákaflega mikils virði að
hafa fengið að eyða þessum eftir-
miðdegi með afa.
Þarna við víkina var afí í essinu
sínu, með flugustöngina í annarri
hendi og stafinn í hinni, í regngall-
anum úti í guðsgrænni náttúrunni,
umvafinn sínum ógleymanlega
virðuleika. Virðuleika sem hafði
ekki dofnað þótt árin væru orðin
svona mörg.
Fyrir mér var afi alltaf eins, alveg
frá því ég man fyrst eftir honum.
Ég bar mikla virðingu fyrir honum,
fyrst og fremst vegna einhverrar
ólýsanlegrar yfírvegunar og hversu
hann var sjálfum sér samkvæmur
frá a-ö. Og eiginlega gleymdi maður
því alltaf hversu háaldraður afi var
orðinn því það var svo afskaplega
fátt sem minnti mann á það. Hann
var t.d. enn að galdra fram fagra
hluti af rennibekknum í bílskúrnum,
vökva garðinn, já, og til að mynda
fara í veiðiferðir.
Það eru mikil forréttindi að hafa
fengið að kynnast afa og við sem
það fengum erum öll margfalt rík-
ari. Það sem afí skildi eftir sig og
kenndi okkur mun
heldur aldrei gleymast
og því mun afi alltaf
Iifa innra með okkur.
Elsku amma,
mamma, pabbi og þið
öll hin. Það er gott að
hafa komist til Islands
til að kveðja afa með
ykkur í hinsta sinn.
Takk fyrir allt, elsku
afí. Megirðu hvíla í
friði.
Jónína Auður. '
Ég vil byija á að
þakka afa allt sem hann kenndi
mér, allar samverustundirnar sem
á kveðjustundu manni finnst að
hefðu átt að vera miklu fleiri. Þær
voru alltaf góðar og gefandi og allt
fram á síðasta dag var hann tilbú-
inn með góð ráð við hveiju því
vandamáli sem borið var fyrir hann.
Fyrir tæpum mánuði ég þurfti á
ráðum hans og hjálp að halda í síð-
asta sinn, þá vegna leks þak-
glugga. Og það var ekki fyrr en
hann var kominn hálfur upp í gegn-
um gluggann og út á þak sem mér
tókst að fá hann til að klifra niður
aftur og breyta þessari dáð í ráð.
Það voru svona uppákomur sem
gerðu það að verkum að maður
misreiknaði á stundum aldur hans
og eðlilega þverrandi krafta jafn
fullorðins manns.
Konfúsíus lýsti göfugum manni
á þann veg að honum væri umhug-
að um að sjá skýrt, heyra greini-
lega, vera vinsamlegur, virðulegur
í framkomu, hófsamur í orðum og
eldlegur í starfi. Sé hann í vafa
láti hann sér annt um að afla sér
upplýsinga og ef hann reiðist hug-"
leiði hann eftirköstin.
Afi var án nokkurs efa göfugur
maður.
Ég þakka þér enn og aftur, afi,
göfgi þín á eftir að gagnast mér
alla tíð.
Helgi.
SIGURÞÓR
KRISTJÁNSSON
+ Sigurþór Kristjánsson mat-
reiðslumaður fæddist í
Hafnarfirði 13. febrúar 1962.
Hann lést á heimili sínu 15.
september síðastliðinn og fór
útför hans fram frá Víðistaða-
kirkju 20. september.
Það er margs að minnast frá vin-
áttu og samstarfi okkar Sigurþórs
systursonar míns. Við vorum sam-
skipa í mörg ár og ég minnist þess
að alls staðar var Sigurþór með
alla áhöfnina á sínu bandi, vegna
stórkostlegrar matreiðslu og per-
sónutöfra sinna. Mig skortir orð til
að lýsa þessum dreng. Hann var
hvers manns hugljúfi. Eins og kall-
arnir voru vanir að segja: „Já, hann
Siddi er besti kokkurinn.“
Ég man er veiðin var léleg, þá
sagði hann við kallana, að þeir
þyrftu nú að borða þótt ekki væri
alltaf mokveiði.
Það er ólýsanlega sárt að missa
þennan góða dreng, en vegir guðs
eru víst órannsakanlegir.
Elsku Guðrún, Gunnar, Brynjar
og Hlín, Sigrún, Kristján, Rósa,
Kristjana, Fjóla, Reynir og Gunnar.
Megi guð ávallt vera með ykkur og
í þessari miklu sorg.
Þú Ijós, sem ávallt lýsa vildir mér,
þú logar enn.
í gegnum bárur, brim og voðasker,
nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fögru dyr,
og engla þá, sem bam ég þekkti fyr.
(M. Joch.)
Gestur Sigurðsson.
Frágangur afmælis-
og minningargreina
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
eða tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi
útprentuninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg
fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII skráa sem í daglegu
tali eru nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfín Word og
WordPerfect einnig nokkuð auðveld úrvinnslu.
Það eru vinsamleg tilmæli blaðsins að lengd greina fari ekki
yfir eina örk a-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd -
eða 2.200 tölvuslög Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.