Morgunblaðið - 10.01.1997, Síða 36

36 FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 1997
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Jóhanna Þor-
steinsdóttir
fæddist á Fáskrúðs-
firði 11. júlí 1914.
Hún lést á dvalar-
heimilinu Uppsöl-
um 2. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Helga Þorkelsdótt-
ir húsmóðir, f. 26.2.
1886, og Þorsteinn
Ogmundsson verk-
sljóri, f. 12.3. 1880.
Systkini Jóhönnu
voru Þorkell, f.
15.3. 1909, og fóst-
ursystir Ágústa Sigurðardóttir,
f. 20.8. 1907. Eru þau bæði lát-
in. Hinn 14. maí 1938 kvæntist
Jóhanna eftirlifandi eigin-
manni sínum, Bjarna Sigurðs-
í dag kveðjum við móður okkar
í síðasta sinn. Kallið kom svo snöggt
að það var ekki tími til að kveðj-
ast. Við áttum ekki von á að nýja
árið byrjaði með brottför þinni.
Árið 1938 14. maí giftist mamma
pabba, Bjarna Sigurðssyni frá Fá-
skrúðsfirði, og voru þau búin að
vera í 58 ára farsælu og góðu hjóna-
bandi enda mjög samrýnd hjón.
Mamma og pabbi stofnuðu heimili
í sama húsi og amma og afi. Alltaf
var gott samband á milli þeirra.
Síðan byggðu þau sér hús sem fékk
nafnið Birkihlíð. Þegar amma gat
ekki hugsað um sig sjálf flutti hún
til þeirra og mamma hugsaði vel
um hana, enda var alltaf opið hús
í Birkihlíð.
Minningarnar um móður okkar
eru fallegar og góðar. Hún var allt-
af til staðar ef einhver þurfti að-
stoð. Við systkinin fengum að alast
upp með þig heima, alltaf á þínum
stað þegar við komum heim. Henn-
ar aðalstarf var að hugsa um heim-
syni, f. 4.1. 1913,
sjómanni og verka-
manni frá Fá-
skrúðsfirði. Þau
eignuðust fimm
börn, son sem fædd-
ist andvana 11.9.
1938; Helgu, f. 29.6.
1940, gift Bergi
Hallgrímssyni; Sig-
urbjörg, f. 2.4. 1944,
gift Jóhannesi Ell-
ertsyni; Þorsteinn f.
4.6. 1948, kvæntur
Ósk Bragadóttur;
Guðný, f. 12.5. 1950,
gift Sigurði Ástr-
áðssyni. Barnabörnin eru 11 og
barnabömin 14.
Útför Jóhönnu fer fram frá
Fáskrúðsfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
ilið, vera heimavinnandi eins og
sagt er í dag og henni féll aldrei
verk úr hendi. Hún söng til margra
ára í kirkjukómum á Fáskrúðsfirði,
og minnumst við aðfangadags-
kvöldanna þegar farið var til aftan-
söngs þar sem hún söng alltaf með
kórnum þá.
Mamma var mikil handverkskona
og heklunálin var alltaf efst á borð-
inu. Þau eru ófá milliverkin og dúk-
arnir sem hún er búin að hekla um
dagana, og munum við vel eftir því
þegar hún var að koma úr þvotta-
húsinu þegar þvottadagar voru og
fékk sér kaffibolla og tók hekluná-
lina á meðan hún hvíldi sig frá
þvottinum enda er heklunálin búin
að stytta henni stundirnar síðan hún
flutti á dvalarheimilið Uppsali.
Þegar við vorum vaxin úr grasi
fór mamma að vinna við fiskeftirlit
hjá Fram og síðan úti í frystihúsi.
Var þetta á árunum 1957 til 1962,
en þá kom síldin og Birkihlíð varð
full aftur af fólki. Barnabörnin sem
eru orðin 11 voru alltaf velkomin í
Birkihlíð og voru þau þar lengri og
skemmri tíma. Síðan komu
langömmubörnin sem eru orðin
14. Hún hafði gaman að fylgjast
með og þau að spila ólsen-ólsen
við langömmu eða lönguvitlausu.
Minningarnar eru margar en hún
var fálát um sín verk, en vann þau
í hljóði. Elsku mamma, þakka þér
fyrir allt sem þú gerðir fyrir okkur
og að vera þú sjálf. Við vonum að
þú hafir átt góða heimkomu á nýja
heimilinu. Elsku pabbi, megi góður
Guð styðja þig í þinni miklu sorg.
Helga, Sigurbjörg, Þor-
steinn og Guðný.
Elsku amma, þótt þú hafir verið
komin á niræðisaldur hvarflaði ekki
að okkur að þinn tími væri kominn.
Þegar við fengum þá fregn að kvöldi
annars í nýári að þú hefðir kvatt
þennan heim urðum við agndofa,
þú sem hafðir verið svo likamlega
hraust og í fullu fjöri síðast daginn
áður þegar við heyrðum í þér og
afa til að óska ykkur gleðilegs árs.
Á stundum sem þessum renna í
gegnum hugann minningar um allar
þær stundir sem við áttum með þér.
Borðkrókurinn í Birkihlíð þar sem
þú sast við handavinnuna líður okk-
ur ekki úr minni. Þrátt fyrir að allt
léki í höndunum á þér, pijónar eða
útsaumur var heklunálin uppáhaldið.
í okkar huga er hún þó meira en
bara heklunál, í höndunum á þér
varð hún verkfæri sem skapaði lista-
verk ekki síður en penni skáldsins
eða pensill málarans. Mikil Guðs
blessun að sjónin og höndin entust
þér allt til loka þannig að þú gast
sinnt áhugamálinu alla tíð. En hekl-
unálin er okkur ekki síst minnisstæð
sem sproti stjómandans sem leiddi
okkur í gegnum Gagn og gaman
þegar við lærðum að lesa hjá þér.
Það er satt að segja ótrúlegt hvað
dúkum og milliverkum miðaði þrátt
fyrir að heklunálin væri sífellt að
benda á stafí og orð okkur til aðstoð-
ar við lesturinn.
Það verður seint metið eða þakk-
að sem vert er að alltaf var tími
JÓHANNA
ÞORSTEINSDÓTTIR
fyrir okkur. Alltaf varst þú tilbúin
að kenna okkur að hekla, sauma eða
spila. Þær era ófáar stundimar sem
við eyddum saman við Lönguvit-
leysu, Hjónasæng, Veiðimann,
Manna eða Olsen, Olsen. Nú þegar
við eram sjálf komin með fjölskyldu
og böm geram við okkur betur grein
fyrir því hversu mikils virði það er
að hafa átt þig að. Þrátt fyrir ágæti
skóla og dagheimila fara böm í dag
á mis við mikið ef þau eiga þess
ekki kost að vera hjá ömmu sem
segir þeim sögu, fer með þulur, spil-
ar við þau og gefur sér tíma til að
taka þau í kjöltu sér og ylja kalda
fíngur og tær eftir leiki úti í snjón-
um. Ekki var nú amalegt að koma
við á leiðinni heim úr skólanum og
fá heitt kaffi og „rebba“ svo ekki
sé talað um stafla af heimsins bestu
pönnukökum.
Það lýsir vel þinni hlýju og gæsku
að á vorin þegar þrestir verptu í
tijánum þínum hafðir þú ávallt
auga með að kettir nágrannanna
kæmust ekki of nálægt. Við munum
tárvot augun þegar ungi datt úr
hreiðri og kötturinn náði honum.
Þá skynjuðum við að allt líf skiptir
máli og við eigum að bera virðingu
fyrir því öllu stóru sem smáu. Það
er okkar hlutverk að reyna að skila
til barnanna okkar þeirri blíðu,
visku og gæsku sem þú miðlaðir til
okkar þannig að þau geti betur
fótað sig í erfíðum heimi.
Elsku afí, þótt okkur fínnist við
hafa misst mikið vitum við að þú
hefur misst enn meira og svona
snöggt fráfall ömmu gerir það jafn-
vel enn erfíðara. Við viljum trúa því
að það að fá að sitja við hlið elsku-
legs lífsföranautar og hníga út af í
fang hans eftir tæplega 59 ára
hjónaband séu laun hins æðsta fyrir
hlýju, ást og tryggð í lifanda lífi.
Nú þegar við kveðjum elskulega
ömmu með söknuði er okkur efst í
huga innilegt þakklæti frá dýpstu
rótum hjarta okkar fyrir allar góðu
stundirnar sem eru stór hluti af
æsku okkar og hafa mótað okkur
á margan hátt. Hvíl í friði, ljúfa sál.
Hallgrímur, Bjarni, Salome
og Bergur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þegar mér var tilkynnt lát Jó-
hönnu Þorsteinsdóttur var sem ský
drægi fyrir sólu. Minningarnar
streymdu fram í hugann. Vinátta
fjölskyldnanna í Bæ og Birkihlíð
var einstök og í veikindum ömmu
minnar var hjálpsemi þeirra Jó-
hönnu og Bjarna ómetanleg.
Eftir að fjölskylda mín fluttist
suður varð Birkihlíð mitt annað
heimili í fjölda sumra. Það var allt-
af tilhlökkunarefni að komast aust-
ur til Jóhönnu og Bjarna og systkin-
anna Helgu, Sigurbjargar, Þor-
steins og Guðnýjar. Þau tóku mér
alltaf sem einni af fjölskyldunni og
mæður þeirra Jóhönnu og Bjarna,
Helga og Ingibjörg, voru mér sem
bestu ömmur.
Það var oft glatt á hjalla í Birki-
hlíð en oft hefur sjálfsagt reynt á
þolinmæðina hjá Jóhönnu minni
eins og þegar við krakkarnir vorum
að stelast á sjóinn á árabátunum
og Jóhanna kom niður á bryggju
til að sækja okkur, þá var nú róið
hægt að landi. En það var sama
upp á hvetju við tókum alltaf var
Jóhanna eins og klettur í hafinu;
eitthvað traust og óhagganlegt. I
minningunum koma fram svo
margar myndir sem yrði of langt
að telja upp en efst er minningin
um hlýjuna og öryggið sem ég fann
í nærveru Jóhönnu.
Ég er þakklát fyrir að hafa feng-
ið að kynnast svo góðri manneskju
og dýrmætt að eiga svo góðar minn-
ingar frá Birkihlíð.
Elsku Jóhanna, ég kveð þig með
söknuði og þakklæti fyrir allt.
Elsku Bjarni, Helga, Sigurbjörg,
Þorsteinn og Guðný, ég votta ykk-
ur og fjölskyldum ykkar mína
dýpstu samúð. Megi guð blessa
ykkur öll.
Sigurborg Garðarsdóttir.
+ Ólafur Skúla-
son fæddist í
Reykjavík 4. sept-
ember 1915. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 2. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Skúli Skúla-
son og Ingibjörg
Stefánsdóttir. Olaf-
ur átti sjö systkini
og eru þrjú þeirra
enn á Iífi.
Ólafur kvæntist
Valborgu Eiríks-
dóttur 7. mars 1959
og eiga þau tvær dætur: 1)
Guðbjörg, dætur hennar eru
María Ösk og Ólöf Valborg
Marí. 2) Ingibjörg Laufey, dæt-
Mig langar til að minnast Ólafs
Skúlasonar nokkrum orðum.
Ólafur var mjög vinnusamur og
heiðarlegur maður. Hann skilaði
dagsverki sínu vel, vann hjá Eim-
skip yfir 50 ár eða þar til hann
varð sjötugur. Ekki man ég eftir
að hann vantaði nokkru sinni í vinnu
allan þann tíma frá því ég kom í
fjölskylduna en það var árið 1960.
Ólafur var góður skákmaður og
vora strákarnir mínir ekki gamlir
þegar hann var búinn að kenna
þeim mannganginn og hann hafði
mikla þolinmæði þegar hann tefldi
við þá. Þegar hann gat leikið svolít-
ið á þá í skákinni sagði hann:
„Amma gamla steinlá í því.“ Og
þetta höfðu strákarnir mínir eftir
honum þegar þeir voru að tefla við
pabba sinn. Ólafur var mikill KR-
ingur og spilaði hann knattspyrnu
á sínum yngri árum með meistara-
ur hennar eru Ást-
rós Rún og Aníta
Lára. Sambýlismað-
ur Ingibjargar er
Guðmundur Lárus
Guðmundsson. Frá
fyrra hjónabandi
átti Valborg tvo
syni, Þór Guð-
mundsson, kvæntur
Ágústu Þyrí And-
ersen og eiga þau
þijá syni, Willum
Þór, Órn og Val; og
Karl Guðmundsson,
börn hans eru
Brynjólfur, Valborg
og sonur búsettur í Ameríku.
Ólafur verður jarðsunginn
frá Fella- og Hólakirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
flokki KR og oft sagði hann okkur
frá því þegar hann fór til Færeyja
með KR-liðinu árið 1938. Ólafur
gaf okkur vísur um KR-liðið úr
þessari för og læt ég fylgja eina
vísu um KR-liðið og vísuna um Ólaf.
KR-ingar kunna rétta sparkið,
í kappleikjum þeir jafnan sigur fá.
Þeir boltann senda beina leið í markið
og bugast aldrei, hvað sem gengur á.
Já, það eru nú karlar, sem kunna á slíku skil.
Um KR-inga þess vegna ég syngja vil.
Ólafur Skúlason,
vinstribakvörður:
Á Ólafi ég ætla nú að byija,
í Eyjunum hann átti á góðu von.
Oft hann þurfti eyjaskeggja að spyija,
hvort ei þeir þekktu Kristmann Guðmundsson.
Því hann er einn af sonum mínum, sagði hann.
En söguna um bakariið einn hann kann.
Ólafur fylgdist með KR-ingum
og með knattspyrnu meðan heilsan
leyfði. Seinustu árin var Ólafur
mikill sjúklingur og var rúmliggj-
andi heima og hugsaði Valborg
mjög vel um hann. Ég og fjölskylda
mín viljum þakka Ólafi samfylgdina
í gegnum árin. Genginn er góður
maður. Blessuð sé minning hans.
Ágústa Þyrí Andersen.
Elsku besti afi. Nú hefur þú yfir-
gefið þennan heim eftir erfið veik-
indi. Það var ekki sjaldan sem við
frænkurnar komum til þín og ömmu
og áttum þar yndislegar stundir.
Efst er þó í huga er þú kenndir
okkur lagið „Fyrir sunnan Fríkirkj-
una“ og varst endalaust til í að
hjálpa okkur með heimalærdóminn
og þó sérstaklega með margföldun-
artöfluna frægu. Alltaf vorum við
velkomnar heim til ykkar ömmu og
þar létu veitingarnar aldrei á sér
standa, það var alltaf til nóg af
allskonar góðgæti.
Það eru ekki allir sem eru svo
lánsamir að eiga afa eins og þig,
og oft höfum við frænkurnar hugs-
að hve lánsamar við vorum að eiga
ykkur ömmu að.
Svo má auðvitað ekki gleyma
skákinni og þegar þú sagðir okkur
sögur af þér í fótboltanum hjá KR.
Elsku afí, við vonum að þú vitir
að þú ert alltaf í huga okkar og að
við gleymum aldrei þeim skemmti-
lega tíma sem við áttum með þér.
Megir þú hvíla í friði.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku amma, megi guð vera með
þér á stundu sem þessari og veita
þér allan þann styrk sem þú þarfn-
ast.
Ástrós Rún og María Ósk.
+ Hrefna Magnr
úsdóttir fæddist
á Sandanesi í Með-
allandi ll.júlí 1921.
Hún lést í Reykja-
vík 3. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Magn-
ús Oddsson, f. 1882,
frá Skálmarbæ, og
Kristín Pálsdóttir,
f. 1893, frá Hrífu-
nesi. Systkini
Hrefnu eru: Pálína
(látin), Helga, Ing-
veldur (látin), og
Baldvin. Hálfbróðir
þeirra er Tryggvi Gunnarsson.
Eftirlifandi eiginmaður
Hrefnu er Sigurður Gislason
frá Haukfelli í Vestmannaeyj-
um.
Útför Hrefnu fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Okkur systkinin langar til að
minnast Hrefnu Magnúsdóttur með
nokkrum fátæklegum orðum.
Hrefna var sex ára er faðir henn-
ar lést og fór hún þá í fóstur að
Breiðabólstað til Snorra Halldórs-
sonar læknis. Þar dvaldi hún við
góðar aðstæður í u.þ.b. níu ár og
var fermd frá því heimili. Síðan fór
hún til móður sinnar að Eystri-
Ásum og dvaldi með henni til ársins
1940 þegar hún fluttist til Reykja-
víkur.
Árið 1948 hóf Hrefna búskap
með Sigurði Gíslasyni, Sigga Bro
eins og við köllum hann móðurbróð-
ur okkar. Þau byggðu sér myndar-
legt hús í Bakkagerði 14 í Reykja-
vík. Á þessum árum var Smáíbúða-
hverfíð að byggjast og var oft mik-
ið um að vera hjá börn-
um og fullorðnum við
a.ð byggja sér stór og
lítil hús.
Þeim hjónum varð
ekki barna auðið, en
þau voru afar barngóð
og sýndu okkur systk-
inunum mikla um-
hyggju og góðvild.
Siggi og Hrefna voru
ein af fáum hjónum
sem áttu bíl á þessum
árum og það var ekki
lítið sport að fara i bílt-
úr með þeim inn í
Bakkagerði eða
Hvammsgerði þar sem foreldrar
okkar byggðu sér eins hús.
Hrefna var annáluð fyrir kunn-
áttu við saumaskap og vann við
hann mestalla starfsævi sína, lengst
af í Belgjagerðinni í Reykjavík. Eitt
af áhugamálum Hrefnu var garð-
rækt og eru víða í görðum úti um
allt land afleggjarar af rannum og
blómum úr hennar garði. Hún var
mikill dýravinur og þeir eru ekki
ófáir kettirnir og fuglarnir sem
nutu góðs af gjafmildi hennar.
Hrefna hætti vinnu utan heimilis
fyrir allmörgum árum. Fyrir fjórum
til fímm árum veiktist hún af Alz-
heimersjúkdómi sem versnaði hratt.
Af einstökum dugnaði hjúkraði Siggi
henni heima þar til í desember sl.
er Hrefna fór á öldranarlækninga-
deildina í Hátúni þar sem hún lést
þrotin að kröftum 3. janúar sl.
Við systkinin viljum þakka þér,
Hrefna mín, umhyggjuna og þolin-
mæðina við okkur og vitum að þú
átt góða heimkomu. Sigga frænda
vottum við innilega samúð okkar.
Valgerður, Ágúst Ingi, Gísli
Hafþór og Ásrún.
ÓLAFUR
SKÚLASON
HREFNA
MA GNÚSDÓTTIR