Morgunblaðið - 10.01.1997, Qupperneq 38

38 FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 1997
MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNIIMGAR
ÞÓREY
ÁSMUNDSDÓTTIR
+ Þórey Ásmunds-
dóttir var fædd
í Snartartungu
Strandasýslu 18.
nóvember 1930.
Hún lést á Landspít-
alanum 31. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru, Svava Jóns-
dóttir, f. 1.7. 1908,
d. 16. 2. 1996, frá
Vatnshömrum _ í
Borgarfirði, og Ás-
mundur Sturlaugs-
son, f. 5.8. 1896, d.
1.9. 1980, frá Snart-
artungu í Stranda-
sýslu. Systkini Þóreyjar eru,
Sigurkarl, bóndi í Snartartungu,
Ragnar, býr í Kópavogi, Jón
Sturla, býr í Reykjavík, Hrefna
Guðbjörg, býr í Reykjavík,
Snorri, býr í Kanada, og Pálmi,
býr í Reykjavík. Þórey ólst upp
í foreldrahúsum. Sextán ára
gömul fór hún á Reykjaskóla,
síðan lá leið hennar til Reykja-
víkur þar sem hún réð sig í vist
til Fanneyjar Stefánsdóttur og
Benedikts Sigurjónssonar sem
bjijggu á Smáragötu 12 í
Reykjavik. Hjá þeim dvaldist
hún í nokkur ár.
Árið 1952 giftist Þórey Stein-
grími Benediktssyni, f. 3.8.
1929, d. 25.10. 1993, sjómanni.
Þau stofnuðu heimili sitt á
Hringbraut 47 í Reykjavík, þar
sem þau bjuggu þar til þau slitu
samvistum 1985.
Saman eignuðust
þau sjö dætur sem
eru: 1) Sólveig, hús-
móðir, maki hennar
er Birgir Jensson,
smiður, þau eiga
þijú börn. 2) Svava
Ásdís, húsmóðir,
maki hennar er Ág-
úst Már Sigurðsson,
smiður, þau eiga
þrjú börn. 3) Guð-
rún, sjúkraliði, maki
hennar er Sigurður
Ásgeirsson, tækni-
fræðingur, þau eiga
tvö börn. 4) Edda
Hrönn, skrifstofumaður, maki
hennar er Ásgeir H. Ingvarsson,
sölumaður, þau eiga tvö börn.
5) Alda, röntgentæknir, maki
hennar er Oddur Eiríksson,
slökkviliðsmaður, þau eiga þijú
börn. 6) Kolbrún Lind, sjúkra-
liði, maki hennar er Jóhannes
Eiríksson, sölumaður, þau eiga
þrjú börn. 7) Rósa, nemi, maki
hennar er Guðmundur B. Jós-
epsson, kerfisfræðingur, þau
eiga eitt barn og misstu einn son
á fyrsta ári.
Þórey hóf störf á Landspítalan-
um í kringum 1970. Hún starf-
aði þar við þjónustustörf fram
í október sl. eða þar til hún
veiktist.
Útför Þóreyjar fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elskulega móðir mín. í dag kveðj-
um við þig, að þú skulir vera farin
frá okkur þykir mér svo erfitt að
trúa. Þú sem alltaf hefur verið til
staðar fyrir mig og alla aðra.
Eg minnist þess í vor er þú sagð-
ir mér svo glöð og með mikilli til-
hlökkun að þú ætlaðir að fara í sum-
arfrí til Kanada með haustinu ásamt
Hrefnu systur þinni og Gissuri mági
þínum. Það leið að hausti og þið
fóruð í ferðalagið og hittuð Snorra
bróður þinn og Gunnvöru sem þar
búa ásamt börnum sínum og allt var
samkvæmt áætlun. Þú ljómaðir öll
upp er þú sagðir mér ferðasöguna
og sýndir mér allar myndirnar frá
þeim fallegu stöðum sem þið heim-
sóttuð, Manitoba, Saskatchewan,
Banff, Edmonton en það var aðeins
eitt sem skyggði á þessa yndislegu
ferð, þú varst ekki alveg jafnspræk
og þú varst vön að vera, eins og þú
sagðir einhver smáflensa allan tím-
ann. Síðar kom á daginn að þú varst
orðin alvarlega veik.
Engan óraði fyrir því að tíminn
yrði svona naumur, að æviskeið þitt
væri senn á enda. í byijun desember
fórstu á spítalann, Landspítalann,
þar sem þú sjálf hafðir unnið í svo
mörg ár. Þú ætlaðir nú ekki að dvelj-
ast þar lengi þar sem það voru að
koma jól og fullt sem þú þurftir að
gera fyrir þann tíma. Þú varst samt
búin að kaupa allar jólagjafirnar
fyrir þín sautján barnabörn, það
hafðir þú gert í fríinu í Kanada,
munum við nú fá að njóta þess
næstu mánuði að sjá börnin okkar
skarta þeim fallegu fötum sem þú
valdir svo vel, fyrir hvert og eitt.
Hvar sem þú gast réttir þú hjálp-
arhönd, þú hafðir mikla skipuiags-
hæfileika og hjá þér var allt í röð
og reglu. Það átti ekki við þig að
biðja um hjálp frá öðrum, þú gerðir
allt sjálf, fannst mér stundum að
það hlytu að vera miklu fleiri klukku-
stundir í sólahringnum hjá þér en
hjá öllum öðum. Hvað sem þú tókst
þér fyrir hendur vannst þú með mik-
illi þolinmæði og natni. Á árum áður
voru þær margar stundirnar sem þú
eyddir við saumavélina, og voru þær
margar flíkurnar sem þú saumaðir
og hannaðir handa okkur. Bömin
mín hafa svo oft sagt er gera þurfti
við og lagfæra ýmsar flíkur, biðjum
bara ömmu Þóreyju að gera við
þetta. Og ófáir voru þeir mjúku og
hlýju pakkarnir frá þér til allra
barnabarnanna sem innihéldu nýja
sokka og vettlinga sem þú varst svo
lagin við að prjóna.
Er sárasta sorg okkar mætir
og söknuður huga vorn grætir.
Þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum
(Hallgr. J. Hallgr)
Ég kveð nú elskulega móður mína
og mun ég geyma minningu hennar
í hjarta mínu um duglega og góða
konu.
Þín dóttir,
Edda Hrönn.
Nú þegar elskuleg móðir mín er
skilin við okkur langar mig að kveðja
hana með nokkrum orðum. Það var
alltaf gott að leita til mömmu hver
sem vandamálin voru. Alltaf var hún
tilbúin að rétta hjálparhönd. Þegar
hún veiktist spurði ég hana hvernig
við systurnar færum að án hennar
því hún var okkur mikil stoð í gegn-
um tíðina.
Á mínum bemskuárum var fjöl-
mennt á heimili og oft ærið verk að
vinna í kringum sjö dætur. Mamma
vann þá oftast flest sín verk á nætum-
ar og krafðist aldrei mikillar hjálpar
frá okkur. Þar sem við bjuggum í
ijölbýlishúsi var þvottadagur aðeins
einu sinni í viku og var þá þvegið af
öllum og hver flík straujuð. Mér er
það minnisstætt að eftir að allt hafði
verið straujað og flokkað átti hver
systirin að taka sinn fatabunka og
setja inn í skáp. Það gat oft reynst
okkur erfítt að koma því í framkvæmd
og gat tekið allt að þijá daga. Eins
og segir í ljóði eftir Davíð Stefáns-
son, „er öllum mönnum góð og vinnur
verk sín hljóð“ fannst mér lýsandi
fyrir hana mömmu.
Eftir að við urðum eldri og fórum
að búa var ekki þar með sagt að
mamma væri búin að sleppa af okk-
ur hendinni. Þegar einhver var að
flytja var hún ávallt fyrst á staðinn
til að skipuleggja verkið og sjá til
þess að allt færi rétt fram. Ef gera
þurfti við flík eða stytta fatnað var
mamma búin að grípa hann og kom-
in með hann innan skamms tíma
aftur. Þáu voru ófá skiptin sem
mamma var til staðar þegar við syst-
umar vorum í sláturgerð og stjórn-
aði hún þá verkinu af mikilli ákefð.
Eftir að ég fór að búa sjálf og
eignast börn var það mér mjög dýr-
mætt hversu iðin mamma var að
koma í heimsókn og gefa barnabörn-
um sínum tíma. Þegar börnin mín
voru nýfædd kom hún reglulega til
að fá að fylgjast með þeim og talaði
um hversu fljótt þau stækkuðu. Og
eftir að þau fóru að stækka var það
alltaf tilhlökkunarefni að fá Þóreyju
ömmu í heimsókn.
Eina barnabarnið sem mamma
fékk aldrei að kynnast var hann
Andri litli sem lést tveggja daga
gamall og trúi ég því að nú sé hún
búin að taka hann í fangið og fái
að kynnast honum.
Mamma sagði við mig í veikindum
sínum að það kæmi alltaf maður í
manns stað, en í mínum huga kemur
enginn í stað mömmu.
Elsku mamma, megi Guð blessa
þig og varðveita.
Þín dóttir,
Kolbrún Lind.
Fyrir tæpu ári sátum við Þórey
systir mín saman við banabeð móður
okkar. Ekki grunaði okkur þá að við
ættum ekki eftir fleiri samverustund-
ir en raun varð á. Oft höfum við líka
átt saman yndislegar stundir í sveit-
inni okkar. Síðastliðið sumar vorum
við báðar fyrir norðan og fengum
okkur göngu í dalnum okkar. Á
móts við Hrútagil settumst við niður
og spjölluðum um gömlu góðu dag-
ana og meðal annars um það að við
fyndum fyrir nærveru þeirra pabba
og mömmu sem bæði voru horfin
okkur. Nú veit ég að næst þegar ég
sest niður við gilið - einsömul -
mun ég finna að þau eru þarna öll
þijú með mér, mamma, pabbi og
Þórey systir.
Við Þórey ólumst upp í Snartar-
tungu í Bitrufirði. Hún var elst okkar
systkinanna - eina systir mín - en
auk þess áttum við sex bræður, einn
dó í bemsku. Það kom fljótt í hennar
hlut að taka til hendinni enda mörg
verk að vinna á stóru sveitaheimili á
uppvaxtarárum hennar. Hún var
heldur ekki há í loftinu þegar hún
þurfti að gæta systkina sinna eða
fara með baggahestana heim af engj-
unum. En hún var alltaf jafnatorku-
söm og mikil dugnaðarmanneskja.
Þórey var sautján árum eldri en
yngsti bróðir okkar og átta árum
eldri en ég sjálf. Ég dáðist að henni
og fannst hún svo fljót að öllu sem
hún tók sér fyrir hendur. Sjálfri
fannst mér til dæmis svo vonlaust
þegar okkur var ætlað að taka sam-
an flekkina og hugsaði með mér: -
Þetta verður aldrei búið, en þegar
Þórey kom gekk allt eins og í sögu.
Það var sama hvað hún gerði, allt
gekk jafnfljótt og vel fyrir sig. Hún
var bæði rösk og stjómsöm, já og
hún stjórnaði okkur systkinunum svo
sannarlega af mikilli röggsemi.
Sextán ára gömul fór Þórey í
Reykjaskóla og var þar í einn vetur.
Eftir það hélt hún til Reykjavíkur í
atvinnuleit. Hún var í vist á nokkrum
stöðum og milli hennar og þeirra sem
hún vann fyrir mynduðust mikil og
sterk bönd. Sérstaklega átti það við
um hjónin Fanneyju Stefánsdóttur
og Benedikt Siguijónsson sem hún
var hjá og þau áttu eftir að taka
ekki aðeins vel á móti henni sjálfr
heldur okkur öllum þegar við komum
til Reykjavíkur á meðan þeim entist
líf til.
Tuttugu og tveggja ára gömul
giftist Þórey Steingrími Benedikts-
syni sem alinn var upp í Reykjavík.
Mér er enn minnisstætt þegar hún
kom í fyrsta skiptið með mannsefnið
sitt heim í Snartartungu. Mér fannst
hann svo fallegur og hann minnti
mig helst á kvikmyndaleikarana sem
við höfðum séð myndir af í blöðunum.
Þórey og Steingrímur hófu búskap
á Hringbraut 47, á heimili foreldra
hans sem bæði voru látin, og eignuð-
ust sjö dætur. Steingrímur var sjó-
maður svo það kom algjörlega í henn-
ar hlut að ala upp dæturnar. Á þess-
um árum var lagt í hendur sjómanns-
konunnar einnar að sjá um heimilið.
Útivera sjómannanna varð oft býsna
löng þá ekki síður en nú. Og ég held
að þótt líf sjómannsijölskyldna sé
erfitt í dag þá hafi það verið enn
erfiðara á þeim tíma og konan varð
að treysta á sjálfa sig í einu og öllu.
Á þessum árum var líka erfitt að ná
endum saman með stórt heimili.
Heimili Þóreyjar var ekki aðeins stórt
heldur stóð það auk þess ævinlega
opið fyrir okkur systkinin þegar við
fórum að koma úr sveitinni. Alltaf
var pláss. Þótt rými væri ekki mikið
var hjartarýmið nóg.
Minningarnar um það þegar Þórey
var að koma norður með telpurnar
sínar á sumrin eru líka ljúfar. Alltaf
bættist í hóp þessara fallegu, dökku
telpna. Okkur heima í Snartartungu
fannst mikil upplyfting í því þegar
við sáum þær koma hveija af ann-
arri út úr rútunni því ekki voru einka-
bílarnir í þá daga. Þá var mikil hátíð
heima.
Sjálf fór ég til Reykjavíkur 17 ára
gömul til þess að vinna fyrir mér.
Ég fékk auðvitað að búa hjá Þóreyju.
Um þessar mundir voru dætur hennar
orðnar fimm og vinnudagur móður-
innar oft langur. Því var það að þeg-
ar við vinkonurnar komum heim af
böllunum þá logaði alltaf ljós. Þórey
sat og saumaði eða gerði við en þetta
voru oft einu stundirnar sem hún
hafði til þeirra hluta - eftir að telp-
urnar voru sofnaðar. Við vinkonurnar
komum þá við hjá Þóreyju, fengum
okkur kaffísopa og röbbuðum við
hana.. Hún mátti ævinlega vera að
því að leggja frá sér saumana og
spjalla við okkur. Minningarnar um
þessar stundir eru mér ljúfar.
Síðastliðið haust tókum við hjónin
og Þórey okkur ferð á hendur til
bróður okkar sem býr á Gimli í
Kanada. Þetta varð stórkostleg
skemmtun. Saman fórum við í tólf
daga ferðalag í góðum ferðabíl þvert
yfir Kanada allt vestur í Klettafjöll.
Ferðin var skemmtileg og við munum
eiga eftir að njóta minninganna um
hana lengi. Þórey var orðin veik þeg-
ar hér var komið þó að við vissum
+ Guðrún Jóns-
dóttir fæddist í
Reykjavík 27. októ-
ber 1913. Hún lést
á Elliheimilinu
Grund 2. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jón
Gíslason, f. 11.5.
1877, d. 29.1. 1955,
og Margrét Sigríð-
ur Brynjólfsdóttir,
f. 11.1. 1882, d. 7.1.
1919. Guðrún var
fimm ára, þegar
móðir hennar lést
og fór hún þá í fóst-
ur til hjónanna Jóns Eyvinds-
sonar verslunarstjóra, f. 4.4.
1874, d. 4.11. 1944, og Lovísu
ísleifsdóttur, f. 23.9. 1876, d.
3.3.1965. Fósturbróðir Guðrún-
ar var Isleifur Jónsson kaup-
maður. Alsystkini Guðrúnar
voru fimm, en þau voru Guð-
laug, Brynjólfur Gísli, Jón
Sveinberg, Árnheiður Jóna og
Rósa María Þóra, og ein hálf-
systir, Þorbjörg
Jónsdóttir. Öll eru
Iátin nema Rósa,
sem búsett er á
Akranesi.
Guðrún giftist 16.
maí 1936 Marinó
Ólafssyni versl-
unarmanni, f. 16.6.
1912, d. 26.5. 1985.
Hann var sonur
hjónanna Ólafs
Þórðarsonar verka-
manns í Reykjavík
og Sigborgar Hall-
dórsdóttur. Börn
Guðrúnar og Marin-
ós eru: 1) Lovísa Margrét, f.
4.9. 1937, gift Njáli Þorsteins-
syni og eiga þau fjóra syni:
Olaf Sturlu, Þorstein, Marinó
Gunnar og Helga. 2) Sigrún
Ólöf, f. 6.2. 1941, var gift Guð-
laugi Gauta Jónssyni og eiga
þau tvo syni: Jón Gauta og
Kára. 3) Jón Örn, f. 8.12. 1946,
kvæntur Sigríði Dagbjörtu Sæ-
mundsdóttur og eiga þau þrjú
börn: Melkorku, Brynjólf Borg-
ar og Ragnhildi. Guðrún átti
að auki orðið 15 langömmu-
börn.
Guðrún gekk í Kvennaskól-
ann og vann að námi loknu
nokkur ár við skrifstofustörf,
en var heimavinnandi húsmóðir
alla tíð eftir að hún gifti sig.
Hún var einn af stofnendum
kvennadeildar Rauða krossins
í Reykjavík og starfaði með
henni meðan heilsan leyfði.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin klukkan
10.30.
Elsku amma Gunna er farin fyr-
ir fullt og allt úr þessu lífi. Hún
fylgist þó með okkur, börnum sín-
um, barnabörnum og barnabarna-
börnum, sálnahóp sínum, áfram enn
um stund. í eilífðinni beið afi Mar-
inó í rúm 11 ár og nú eru þau sam-
einuð í ást sinni, þangað til annað
verður ætlað þeim. Þannig sá ég
þau saman í yndislegri bænastund
fyrir stuttu síðan, sveipuð birtu og
hamingjusöm. Við, sem hér erum á
jarðarsviði áfram, stöldrum aðeins
við og lítum til baka. Tíminn rennur
í.eitt eða er kannski enginn tími?
Ég minnist þess, hvað það var
gaman að koma í veislu til þín,
amma. Strax sem lítill polli og al-
veg fram á unglingsár. Fallegar
jólaveislur, afmælisveislur og ég
man bara ekki hvað tilefnin voru
mörg. Þú hafðir heldur betur lag á
að skapa stemmningu og drífa liðið
áfram. Ekkert vantaði, alltaf var
allt á sínum stað. Sama hvort það
var veislumaturinn, borðhaldið eða
hýbýlin þín öll. Alltaf var allt í góðu
samræmi og fallegt. Þér brást aldr-
ei smekkvísin og við afkomendur
þínir njótum þess að hafa skólast
ósjálfrátt hjá þér. Svona var þetta
öll árin meðan heilsan leyfði og afi
var trausti kletturinn á bak við at-
hafnasemi þína.
Síðustu árin dró heldur úr sam-
skiptunum, enda allir uppteknir
hver við sitt, en þú varst alltaf hin
hressasta, þegar maður mátti vera
að því að líta inn, þrátt fyrir ýmsan
krankleika er hijáði þig síðustu
árin. Það var alltaf mikill kraftur í
þér og pjattið alltaf á sínum stað.
Það vissu allir hver „Guðrún fína“
væri á Elliheimilinu Grund. Þú hafð-
ir gott lag á að láta taka eftir þér
og þannig vildirðu hafa það. Á jóla-
dag sastu keik og hin fínasta í rúmi
þínu, er ég og dætur mínar komum
í stutta jólaheimsókn. Ekkert hafði
breyst og allt var á sínum stað,
jólaskapið og fjörleg framkoma þín.
Við minnumst þessarar stuttu heim-
sóknar með gleði. En örfáum dög-
um seinna varstu farin eftir stutta
baráttu, sem betur fór.
Það var sérkennilegt að upplifa,
þegar þú lást að hálfu lömuð eftir
skyndilegt hjartaáfall, hve kraftur-
inn var mikill í þér. Mér fannst þú
alveg eins geta orðið frísk aftur og
lömunin gengið til baka. Og ég fann
vel að þú vildir það, þegar ég sat
hjá þér eina kvöldstund, eina kveð-
justund. Þú barðist við að lyfta þér
og halda í hendi mína og gast að
sjálfsögðu ómögulega látið vera að
laga þig til með hendinni sem enn
lét að stjórn. Það voru þung skref
er ég gekk burt frá þér eftir þessa
áhrifaríku kvöldstund. Ég bað þess
í hljóði, að annaðhvort yrðir þú frísk
hið snarasta eða fengir að fara
strax til afa. Ef lífið er búið, þá á
maður að fá að fara strax og ég
hugsaði stíft til Drottins! Fimm sól-
arhringum seinna varstu öll, mér
til mikils léttis, okkur öllum vil ég
segja, að þú þyrftir ekki að þjást
meira. Nú ertu í góðum höndum
afa, ættingja og vina og yfir því
gleðst ég þó söknuðurinn eftir sitji.
Ef Drottinn vill, liggja leiðir okkar
aftur saman. Lifðu heil í eilífðinni
og kærar þakkir fyrir alla hjarta-
hlýjuna, sem þú gafst mér.
Þinn dóttursonur,
Ólafur Sturla.
GUÐRÚN
JÓNSDÓTTIR