Morgunblaðið - 14.02.1997, Blaðsíða 34

- 34 FÖSTUDAGUR 14. FEBRÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HRÓAR
' JÓHÖNNUSON
+ Hróar Jóhönnu-
son var fæddur
í Kópavogi 20. febr-
úar 1965. Hann lést
á heimili móður
sinnar í Kópavogi
5. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Hallgrímur Pét-
ursson og Jóhanna
Guðjónsdóttir.
Systkini eru: Vig-
fús, f. 20. sept-
ember 1960, Reg-
ína, f. 5. janúar
1962, og Hrönn, f.
20. janúar 1966.
Hróar lærði húsasmíði og
hafði nýverið fengið meistara-
bréf í iðn sinni. Hróar var bú-
settur í Svíþjóð þar sem hann
lærði aikido-íþróttina sem hann
varð fyrstur til að kynna hér á
landi.
Utför Hróars fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
-y Vorið 1982 hóf Hróar störf sem
lærlingur í smiðahóp hjá byggingar-
fyrirtækinu Akurey. Þar hófust
kynni okkar af þessum sérstæða
strák sem féll strax inn í hóp okkar
félaganna. Við vorum allir ungir
að árum, á aldrinum 17 til 25 ára,
hressir strákar sem unnu mikið og
voru duglegir að skemmta sér. Þrátt
fyrir ólík áhugamál
náðum við vel saman
og mynduðust sterk
vinabönd, sem hafa
ekki rofnað síðan. Hró-
ar var yngstur en hafði
fljótt mikii áhrif á okk-
ur hina. Með ferskleika
í hugsun sá hann oft
hlutina í öðru ljósi en
við vorum vanir, og af
mikilli sannfæringu
tókst hann á við að
sýna okkur eigin hug-
myndir, hvort sem var
í smíðinni eða í öðrum
málum. Þessi fersk-
leiki gerði oft flókna hluti einfalda
eða gaf okkur nýja sýn á hina ólík-
legustu hluti, en mest var um vert
að kynnast manni, sem alla tíð var
óhræddur við að kanna nýja hluti
°g fylgja hugmyndum sínum eftir
af einbeitni og áræði.
Við kveðjum vin og félaga, sem
bátt ekki alltaf bagga sína sömu
hnútum og samferðamenn og varð
af því í okkar augum maður að
meiri. Við sendum fjölskyldu hans
samúðarkveðjur okkar.
Halldór Axelsson, Hrafn Jón-
asson, Ingibergur Bjarnason
og Om Hilmarsson.
Hróar Jóhönnuson var einn af
máttarstólpum og stofnendum
Aikidoklúbbs Reykjavíkur. Hann
t
Ástkær sambýliskona mín, og systir okkar,
ÁSDIS SÓLVEIG MAGNÚSDÓTTIR,
hjúkrunarfræðingur,
lést á heimili sínu 12. febrúar.
Halldór Sveinbjarnarson,
Nanna Rósa og Helga Magnúsdætur.
t
Ástkær fósturafi okkar og langafi,
STEFÁN AXEL GUÐMUNDSSON,
lést á hjúkrunarheimilinu Kumbaravogi miðvikudaginn 12. febrúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þorsteinn Valdimarsson,
Smári Karlsson.
t
Móðir okkar og tengdamóðir,
FANNÝ AÐALHEIÐUR MAGNÚSDÓTTIR,
frá Neskaupstað,
lést í sjúkrahúsi Neskaupstaðar miðvikudaginn 12. febrúar.
Fyrir hönd vandamanna,
Magnús Kristinn Herjólfsson, Sjöfn Hólm Magnúsdóttir,
Herdfs Ósk Herjólfsdóttir, Jóhann Sævar Sfmonarson,
Viðar Norðfjörð Sigurðsson.
t
Hjartkær móðir okkar og tengdamóðir,
CECILÍA CAMILLA HELGASON,
Lindarhvoli
í Þverárhlíð,
andaðist á Sjúkrahúsi Akraness að
mórgni 12. febrúar.
Jón G. Guðbjörnsson, Guðrún Ása Þorsteinsdóttir,
Sigurbjörg G. Jóhannesdóttir, Þröstur Leifsson.
t
Elsku dóttir mín,
GUÐRÚN LÍSA GÍSLADÓTTIR,
Seilugranda 2,
lést 31. janúar.
Útförin hefur farið fram.
Alúðarþakkir til starfsfólks á barnadeild Landakotsspítala, Lækna-
setrinu og Heilsugæslustöðinni í Mjódd, Slysa- og bráðavakt og
deild A-6, Sjúkrahúsi Reykjavíkur og Vífilsstaðaspítala.
Sólveig Gísladóttir.
stundaði aikidonám í Gautaborg og
er hann kom aftur til íslands árið
1993 hóf hann kennslu í aikido hjá
Galleri Sport. Skömmu síðar átti
hann þátt í stofnun Aikidoklúbbs
Reykjavíkur og var valinn varafor-
maður klúbbsins. Haustið 1995
stofnaði hann sinn eigin klúbb,
Aikikai Reykjavík, og áttu klúbb-
arnir sameiginlegra hagsmuna að
gæta í erlendu samstarfi. Hann
átti þátt í að breiða út hér á landi
hugmyndafræði O-Sensei (the gre-
ate teacher) um sjálfsvarnarlistina
aikido, listina um lífið og dauðann.
Hann þýddi bækling um hug-
myndafræði aikido og gaf út og það
er hið eina sem til er á íslensku um
þetta efni. Hróar var kraftmikill og
áhugasamur í brautryðjandastarfi
sínu. Minning hans lifir áfram í
hjörtum okkar sem fengum að njóta
samverustunda með honum í fé-
lagslífi og starfi klúbbanna, því
hann var ávallt hrókur alls fagnað-
ar.
Móður hans, Fröydi, og öllum
öðrum sem syrgja hann, sendum
við innilegar samúðarkveðjur á
þessari sorgarstund.
Þá hefnir sin að hafa margs að sakna.
En hinn, sem aldrei líf sitt jörðu batt,
fær sofnað rótt án óskar um að vakna,
fær óttalaust án fyrirvara kvatt.
Hann á hér engu framar til að tjalda
og trúir ekki á neitt sem glatast má
og þarf því ekki á heiminum að halda,
en heilsar glaður þvi, sem koma á.
(Tómas Guðmundsson.)
F.h. Aikidoklúbbs Reykja-
víkur, aikidofélagar.
Það var vorið 1987 sem við Hró-
ar kynntumst, ég hafði auglýst eft-
ir smið og var hann einn af umsækj-
endum.
Ég get enn séð fyrir mér þegar
hann kom til mín fyrst, ég var að
slá upp fyrir grunni í Gerðhömrum
og hann kom á stórum amerískum
bíl sem hann átti þá og var örugg-
ur með sig eins og hann ætti heim-
inn.
Hróar vann hjá mér í nokkur ár
og sýndi á þeim tíma að hann var
góður smiður og það sem meira var
að hann var góður drengur með
hjartað á réttum stað.
Vinátta okkar náði langt út fyrir
vinnuna og hélst eftir að við hættum
að vinna saman. Hróar var handlag-
inn mjög, man ég alltaf eftir því
að ég var búinn að eiga ósamsetta
gólfklukku sem ég hafði keypt í
Svíþjóð en hafði ekki komið mér
að því að setja saman, líklega vegna
þess að hún var miklu flóknari en
sýndist í fyrstu. Ég spurði Hróar
að því hvort hann hefði nokkurn
áhuga á því að eiga þennan kassa
af niðursöguðum spýtum; hann hélt
það nú.
Nokkrum mánuðum síðar sýndi
hann mér klukkuna og var hún þá
orðin að þessu fínasta stofustássi.
Hróar var mikill unnandi jap-
anskra íþrótta og var hann einn af
stofnendum akido-klúbbs og hafði
margar gráður í akido. Hann unni
náttúrunni og naut þess að dvelja
úti við og þá helst við veiðar í góðri
á eða vatni.
Þú bláfjalla geimur! með heiðjökla hring,
Um hásumar flý ég þér að hjarta,
Ó, tak mig í faðm, minn söknuð burt ég syng,
um sumarkvöld við álftavatnið bjarta.
Þín ásjóna, móðir! hér yfir mér skín,
með alskærum tárum kristais dagga;
und miðsumars himni sé hvílan mín,
hér skaltu, ísland, bami þínu vagga.
Hér andar Guðs blær og hér verð ég svo fijáls,
í hæðir ég berst til ljóssins strauma.
Æ lengra, æ lengra að lindum himinbáls,
uns leiðist ég í sólu fegri drauma.
(Steingr. Thorsteinsson.)
Hróar sýndi það margoft í kynn-
um okkar að hann var góður dreng-
ur og reyndist mér og fjölskyldu
minni vel.
Ég og fjöiskyida mín vottum Jó-
hönnu, móður Hróa, og öðrum ætt-
ingjum dýpstu samúð. Megi Guð
vera með ykkur.
Jóhannes Þór Guðbjartsson,
Agústa Katrín Jónsdóttir og böm
Að haustnóttum einn ég að heiman geng
því harms míns og gleði bíður,
hið myrka fljót, sem við flúð og streng
svo fallþungum niði liður.
Það kom hingað forðum á móti mér
hvem morgun í sóldýrð vafið.
í kvöld á það sefandi söng sem ber
minn síðasta vordag í hafið.
(Tómas Guðmundsson)
Þegar ég sit hér og pára þessi
orð til minningar um vin minn, er
mér þungt um hjartað. Við ættum
víst að vera fegin að við sjáum ekki
inn í framtíðina, fyrst við getum
engu breytt um það sem liðið er.
Kannski var það gott að vita ekki
að kveðjan sem Hróar kastaði á
okkur í haust, glaður og spenntur
að morgni nýs veiðidags, yrði okkar
síðasta samtal. En það varð engu
að síður staðreynd og þá situr mað-
ur eftir með þá tilfinningu að hafa
ekki nýtt þær stundir sem gáfust
til fulls. Hróar var einn af þeim
mönnum sem þú komst ekki hjá að
taka eftir, hvort sem hann var einn
á ferð eða í hópi fóiks. Hann hafði
þann sið að tala upphátt og vera
ómyrkur í máli, hveijir sem áheyr-
endur voru í það og það skiptið, og
skiljanlega dró hann þá að sér fólk
sem mat slika eiginleika. Það var
oft glatt á hjalla þegar Hróar kom,
vor og haust í veiðiferðir, eða þegar
hann kom til að „rétta sveitamannin-
um hjálparhönd" þegar þurfti á
smiðshöndum að halda. Þá var oft
setið við eldhúsborðið lengi frameft-
ir á kvöldin, stundum með glas í
hendi, og málin rædd og reifuð í það
óendanlega. Og það sem ekki var
tekið þar til umræðu, var ekki þess
virði að ræða um það, því áhugamál-
in voru mörg, og við létum okkur
fátt mannlegt óviðkomandi, eins og
þar stendur. Ekki spillti það ánægj-
unni þó ekki væru ailir á sama
máli, og mönnum hlypi kapp í kinn
þegar reynt var að sannfæra and-
stæðinginn um ágæti hinna ýmsu
skoðana, hvort sem rætt var um
trúarbrögð, stjómmál, stjömuspár,
dulargáfur, mannlegt eðli, eða lands-
ins gagn og nauðsynjar. Það var
bara eitt afbrigði mælskulistarinnar
sem ég man aldrei eftir að við grip-
um til á þessum kvöldstundum, og
það var „tæpitunga", og lærð upp-
gerðarkurteisi.
En þó Hróar temdi sér ekki tæpi-
tungu, vissum við sem þekktum
hann, að innifyrir bjó viðkvæm
listamannssál og heitar tilfinningar.
Oft virðist slíkt fylgja þeim listrænu
hæfileikum sem hann bjó yfir í svo
ríkum mæli. Maðurinn var með af-
brigðum hagur, hvort sem hann
handlék hamar eða útskurðaijárn.
Hann var lipur veiðimaður og fékkst
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
GUÐBJÖRG BENONÍA
JÓNSDÓTTIR,
Foldahrauni 3SF,
Vestmannaeyjum,
lést laugardaginn 8. febrúar sl.
Útförin fer fram frá Landakirkju laugar-
daginn 15. febrúar kl. 10.30.
Þórarinn Eiríksson,
Kristín Þórarinsdóttir,
Erna Þórarinsdóttir,
Ólöf Jóna Þórarinsdóttir, Hjörleifur Jensson
og barnabörn.
einnig við nudd og sjálfsvarna-
íþróttir, sem ég kann víst ekki að
nefna hvað þá meira, þrátt fyrir
ítrekaðar tilraunir hans til að vekja
áhuga minn á téðum listum.
En hitt veit ég, að það sem hann
fékkst við í það og það skiptið, gat
gripið huga hans svo gjörsamlega,
að fátt annað komst. þar að. Því
veit ég að það sem hann gerði, það
gerði hann eins vel og hann gat,
því annað kom aldrei til mála hjá
Hróari.
Ég ætla ekki í þessum línum að
rekja æviferil vinar míns, það verða
aðrir að gera, en minningarnar
ógleymanlegu frá þessum alltof
stuttu samverustundum, verða það
eina sem við eigum eftir, og eru
okkur dýrmætar.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta harmi lostið
sem hugsar til þín alla daga sína.
(Tómas Guðmundsson)
Við hjónin sendum foreldrum og
systkinum Hróars okkar dýpstu
samúðarkveðjur á þessum sorgar-
stundum.
Asta og Gísli Halldór,
Ytri Ásum.
Þegar við missum mann sem við
elskum á svo sviplegan hátt eins
og við misstum Hróar, þá spyijum
við okkur, var hann svona óham-
ingjusamur og einmana?
Hann var ekki einrænn, hann
átti marga vini sem þótti vænt um
hann, bæði á íslandi og í Svíþjóð.
Við sem vorum vinir hans munum
hann sem hlýjan og umhyggjusam-
an mann. Hann var skilningsríkur
og til hans gátu vinir hans leitað.
Umhyggja hans var hrein og
sönn. Sem kærasta hans veit ég
að hann átti hreina uppsprettu
innra með sjálfum sér, þar sem ást
hans flæddi. Margir taka efnislega
hluti í lífinu fram yfir að elska. En
ekki Hróar! Hann elskaði mig eins
og ég er.
Það er sárt að vita að hann missti
trúna á lífið, gat ekki séð tilgang
og að hann væri þess virði að vera
elskaður.
En minningin um Hróar er ekki
bara sorg, ég á bjartar og hlýjar
minningar um samveru okkar. Allt
það sem við gerðum saman er enn
svo ferskt, við keyrðum um landið
allt á gömlu Lödunni, við hlógum
og sögðum hvort öðru kjánalegar
litlar sögur og við studdum hvort
annað þegar eitthvað bjátaði á.
Hann var góður smiður og kenndi
mér margt þegar við unnum saman
við smíðar. Hann var áhugasamur
um myndlistarnám mitt og trúði á
mig. Það voru dýrmætar stundir,
sem ég gleymi aldrei.
Ég er þakklát Hróari fyrir árin
sem við áttum saman.
Við vottum móður hans, Jó-
hönnu, og fjölskyldu hans og vinum
hér á íslandi samúð okkar.
Fröydi og vinir í Stokkhólmi.
Kveðja frá Gautaborg
,Áttu kaffi, ég er að koma.“ Það
er erfitt að sætta sig við að þú
hafir hringt í síðasta sinn. Við kom-
um til með að sakna þess að sjá
ekki aikidódansinn þinn framar, þú
kallaðir þetta æfingar. í byrjun
fékkstu að æfa þig á okkur og börn-
unum okkar, en eftir nokkra skelli
og byltur áttirðu bara einn æfinga-
félaga eftir, kústinn, en áhorfenda-
skarinn var bara þeim mun stærri.
Því þú varst ekta, og þrátt fyrir
áhugamál sem hefðu dugað fimm
manns gastu alltaf sinnt okkur, vin-
um þínum, af alúð og ástúð. Vöðva-
bólga og þvíumlíkt þekktist ekki í
okkar fjölskyldum, þegar þú varst
hér hjá okkur í Gautaborg.
Hróar var sannur vinur vina
sinna og við erum þakklát fyrir
yndislegar minningar.
Sendum foreldrum, systkinum og
öðrum aðstandendum einlægar
samúðarkveðjur.
Margrét Guðmundsdóttir
og fjölskylda.
Sigrún Einarsdóttir
og fjölskylda.