Morgunblaðið - 03.04.1997, Blaðsíða 32

32 FIMMTUDAGUR 3. APRÍL 1997
MINIMINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JÓN ÞORGEIR
JÓNSSON
+ Jón Þorgeir
Jónsson fædd-
ist á Jaðri á
Akranesi 6. júlí
1914. Hann Iést á
Landspítalanum
18. mars síðastlið-
inn. Hann var son-
ur hjónanna Jóns
Jónssonar f. 29.
ágúst 1880, d. 29.
j apríl 1969, og
J Guðnýjar Guðjóns-
dóttur, f. 10. apríl
1887, d. 20. okt.
1982. Þau bjuggu á
ýmsum stöðum en
lengst í 21 ár á Birnhöfða og
við þann bæ kennd. Börn
þeirra voru fjögur: 1) Helga,
f. 30. júlí 1905, d. 7. nóv. 1996,
gift Pétri Sigurbjörnssyni sjó-
manni á Akranesi, börn þeirra
eru sjö, öll búsett á Akranesi.
2) Guðveig, f. 17. mars 1908,
gift Eiríki Jónssyni, þau eiga
þrjú börn. Guðveig lifir systk-
ini sín sem dóu þrjú á sex
mánuðum. 3) Jón Þorgeir, sem
hér er minnst, kvæntur Guð-
rúnu Jónsdóttur, d; 1988.
Seinni kona hans er Agústína
Elíasdóttir, f. í Bolungarvík.
4) Guðjón Ólafur, f. 7. des.
1916, d. 2. okt. 1996, kvæntur
Sigríði Jónsdóttur, þeirra börn
eru fjögur. Allt eru þetta
Árið 1960 lágu leiðir okkar Jóns
Þorgeirs Jónssonar og fjölskyldu
minnar fyrst saman, en móðir mín,
Ágústina Elíasdóttir, og Þorgeir
höfðu gifst árið áður, en þá vorum
* við Guðný erlendis.
Allt frá fyrstu tíð féll Þorgeir
vel inn í fjölskyldu okkar Guðnýj-
ar, enda var þar á ferð sérstakt
ljúfmenni, þar sem alltaf var
grunnt á glettninni.
Ekki fórum við Þorgeir mikið á
sjóinn saman, en ein ferð er þó
eftirminnileg og væri ég ekki að
skrifa þessar línur í dag ef Þor-
geirs hefði ekki notið við. Það fer
ekki milli mála, að Þogeir var snill-
ings sjómaður, sem las ólgusjó og
hættur hafsins langt fram í tímann
og það var það sem bjargaði okkur
báðum í það skiptið.
Þó Þorgeir væri ekki pólitískur
^ eða málgefinn opinberlega var það
alveg ljóst, að hann var vel heima
á öllum sviðum þjóðmála, stétt-
arfélagsmála og í landsmálapólitík,
enda las hann mikið um þau mál.
Á þeim sviðum hafði hann einstakt
lag á að einfalda hlutina og vinsa
úr kjamann frá hisminu. Þegar sá
gállinn var á honum var ekkert
grín að vera ekki á sama máli og
hann.
Árið 1984 gekk Þorgeir til liðs
við okkur í Steinprýði og vann hjá
okkur meðan kraftar leyfðu. Þó
var það alltaf hafið sem heillaði
og hafði hann frjálsar hendur með
að glíma við lúðuna, ýsuna eða
grásleppuna þegar á sjóinn gaf og
kunni hann vel að meta það. Þor-
geir var fljótur að tileinka sér ný
vinnubrögð í fyrirtæki okkar, sem
voru gjörólík lífsstarfi hans, sjó-
mennskunni, og var það ómetan-
legt.
Eg flyt innilegar kveðjur og
þakkir fyrir samstarfið frá
þekktir Akurnes-
ingar, allir búið hér
lengri eða skemmri
tíma.
Hinn 8. mars
1941 kvæntist Þor-
geir Guðrúnu Jóns-
dóttur. Foreldrar
hennar voru Jón
Ólafsson og k.h.
Jónína Jónsdóttir.
Þau bjuggu á
Brekkustíg 8 í
Reykjavík, Jónína
lést 17. desember
1920. Einkasonur
Þorgeirs og Guð-
rúnar er Óskar Rafn, f. á
Akranesi 15. sept. 1941. Dæt-
ur hans eru Guðrún Ósk, f.
30. mars 1975, og Lísa Sigríð-
ur kennari, f. 20. júlí 1971.
Óskar býr á Akranesi, hann
er lærður vélvirki og vélamað-
ur og vinnur hér í Síldar- og
fiskimjölsverksmiðjunni. Jón
Þorgeir var sjómaður langa
starfsævi, oftast vélsljóri.
Hann lauk þrem stigum mó-
torfræðinnar. Seinni kona
hans er Ágústína Elíasdóttir,
þau eru barnlaus. Ibúð þeirra
var á Kleppsvegi 26 og þaðan
fluttu þau i hjónaibúð á Hrafn-
istu í Reykjavík.
Utför Jóns fór fram í kyrr-
þey að ósk hins látna.
starfsfélögum hans í Steinprýði
sem óska honum farsællar ferðar
um ókunn höf.
Við hjónin, börn okkar, tengda-
börn og barnabörn þökkum Þor-
geiri fyrir allar ánægjustundirnar
og samveruna á lífsleiðinni. Við
sendum einnig syni Þorgeirs, Ósk-
ari, og fjölskyldu hans okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Við biðjum algóðan Guð að
styrkja og styðja Gústu mömmu í
hennar miklu sorg og söknuði á
þessum erfiðu tímum
Guð blessi ykkur öll.
Elías Guðmundsson,
Guðný og fjölskyldur.
Kær vinur og samtíðarmaður
hefur kvatt, hann hét fullu nafni
Jón Þorgeir, en notaði aðeins Þor-
geirsnafnið. Á Akranesi kunnastur
sem Geiri frá Bimhöfða, en þar
bjuggu foreidrar hans, sem hann
heimsótti oft, þegar hann bjó hér
og hlé var á sjóróðrum. Hann var
sínum sannur vinur og tryggur.
Þó að margir heimilisfeður hér á
Skaga væru með nokkurn búskap
og hefðu notalegar nytjar fyrir
heimili sitt af búfé, þá var engu
að síður sjávarútvegurinn undir-
staðan undir lífsafkomu fólksins.
Á þeim árum sem Þorgeir fer að
leita sér að skiprúmi er hér líflegur
mótorbátaútvegur, iandróðrabát-
amir. Það verður að segjast eins
og er, að hér var virkilega áhuga-
vert athafnalíf við höfnina og á
útgerðarstöðvunum. Virkileg
spenna, gleði og eftirvænting var
í loftinu þegar hátt í 30 landróðra-
bátar komu að landi með afla dags-
ins, oft góðan. Hér var reyndar
mokfískirí á árunum eftir 1930.
Bátar komu drekkhlaðnir að landi.
Fiskurinn vænn þorskur allur unn-
IIIlllllllTl nj N MUÍIl flD OMUfl flD ÍJfl um
: Erfidrykkjur ■
; dátj m P E R L A N flÓIífiOfld
“ Sími 562 0200 *riiiiilllX3 MiniiJfUltií • (414-4 Upplýsingar í s: 551 1247
inn í salt, því frystingin var ekki
komin. Við að bjarga þessum mikla
afla var mikil vinna, sem kostaði
vökur og ótakmarkað erfiði. Marg-
ur maðurinn úr nærliggjandi sveit-
um vann hér á þessum árum hjá
útvegsmönnum og kom það báðum
aðiljum vel. Gallinn var hve fis-
kverðið var í lágu gildi.
Þannig var athafnalífið hér á
Skipaskaga þegar Þorgeir byijar
sitt sjómannsstarf en það var árið
1931, sem hann er lögskráður
háseti á mb. Kjartani Olafssyni
MB6. Hann er þar um borð til
1933, að hann ræðst II. vélstjóri
á mb. Hrefnu MB93 frá sömu
útgerð Þórðar Ásmundssonar. Þá
hafði hann lokið fyrsta stigi mó-
torfræðinnar en það var haustið
1932 sem það námskeið var hald-
ið af Fiskifélagi Islands í Reykja-
vík. Svonefndu meiraprófi lauk
hann vorið 1941 og viðaukanám-
skeiði við það árið 1947. Lengst
var Þorgeir vélstjóri hér á Skaga-
bátum þetta tímabil, á hinum
ýmsu skipum, mb. Bánsa, mb.
Skírni, mb. Veri og fleiri bátum.
Nú þegar stríðið var skollið á
þurftu Islendingar að leggja allt
kapp á að flytja fisk til Bretlands,
því þeirra fiskiskipafloti var kom-
inn í herþjónustuna. Því var það
að ofurkapp var lagt á að koma
öllum notfærum fleytum í flutn-
inga á fiski til Bretans. Margur
tók gufuvélarnar úr gömlum skip-
um og settu nýjar dísilvélar í stað-
inn. Við það léttust skipin og báru
meiri fisk og fleira var bætt og
lagað og lestir stækkaðar í mörg-
um skipum, svo þau höfðu mörg
lítið borð fyrir báru á eftir og sjó-
hæfnin minnkaði, en kappið réð.
Nú vantaði meiraprófsmenn við
dísilvélarnar. Því voru réttinda-
menn eftirsóttir og stóðust ekki
góð boð. Þorgeir var einn þeirra
sem nú fóru í siglingar á stærra
skip. Eg man hann sigla á ms.
Narfa haustið 1941, en fljótlega
ræður hann sig fyrsta vélstjóra á
ms. Rifsnes RE 272. Á því skipi
er hann í 15 ár. Og þau urðu fleiri
skipin sem hann sigldi á. Hinn 14.
desember 1935 varð hann vél-
stjóri á Sindra, 15 tn. útilegubát,
sem lenti í erfiðu slarki þegar
hvellrauk á norðvestan rok og
blindbylur, þeir voru komnir suður
fyrir malarrif og báturinn undir
áföllum svo andæft var upp í veðr-
ið út þennan dag og næstu nótt.
Þegar slotaði áttuðu þeir sig á því
að bátinn hafði rekið afturábak
þvert yfir Faxabukt því þeir voru
staddir sunnan Reykjaness. Þetta
var mannskaðaveður og þeir voru
taldir af þegar farið var að leita
að týndum skipum, t.d. mb. Kjart-
ani Ólafssyni sem fórst í þessu
veðri með fjórum mönnum. Form-
aðurinn og Þorgeir stóðu allan
tímann við vél og stýri. Formaður-
inn náði sér víst aldrei og lést á
góðum aldri. Þorgeir vildi lítið um
þetta ræða. Hann var ekki raup-
samur.
Þorgeir keypti sér trillubát og
reri einn á og fiskaði oft vel. Þetta
varð honum ofraun því hann var
orðinn lasinn af kransæðaveiki,
sem varð hans banamein. Að lækn-
isráði hætti hann á sjónum og seldi
bátinn. Hann vann stundum á véla-
verkstæði í Reykjavík, en síðast í
pakkhúsi við verslun sonar seinni
konunnar, sem mun vera flugmað-
ur að mennt. Honum líkaði það
vel. Hann bjó með Ágústínu seinni
konu sinni á Kleppsvegi 26, og
þaðan fluttu þau á Hrafnistu í
Reykjavík. Við spjölluðum stund-
um saman og einnig leit hann til
okkar. Við áttum oft ánægjulegar
samverustundir þegar við vorum
saman til sjós og svo var ég heima-
gangur á heimili hans og systur
minnar hér á Skaganum. Þau
fluttu í Hafnarfjörð vorið 1944 og
til Reykjavíkur 1949. Þorgeir var
mikill dugnaðarmaður og eftirsótt-
ur til verka, vinmargur drengskap-
armaður sem ég kveð með þökk
fyrir löng kynni. Með samúðar-
kveðju.
Valgarður L. Jónsson.
+ Bertha Helga
Kristinsdóttir
fæddist í Hafnar-
firði hinn 29. febr-
úar 1920. Hún and-
aðist í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur að
morgni 23. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Kristinn Jóel Magn-
ússon, malarameist-
ari í Hafnarfirði, f.
25.2. 1893, d. 28.12.
1981 og kona hans,
María Albertsdótt-
ir, f. 9.11. 1893, d.
29.5. 1979. Bertha Helga var
næstelst sjö systkina, en þau
voru: Magnús Sigursteinn, f.
18.2. 1917, d. 14.3. 1991, Krist-
jana Ósk, f. 3.6. 1921, Gísli Sig-
urður Bergvin, f. 27.8. 1922,
Sigurbjörn Óskar, f. 5.3. 1924.
Albert Júlíus, f. 4.6. 1926 og
Þórdís, f. 23.10. 1930.
Hinn 25. febrúar 1943 giftist
Bertha Helga eftirlifandi eigin-
manni sinum, Halldóri Þor-
steini Nikulássyni, bílamálara-
meistara, f. 20.8. 1918. Börn
þeirra eru: 1) Maria, gift Þór-
ólfi Friðþjófssyni, búsett á
Kær systir hefur kvatt. Árrisul
að vanda lagði hún snemma morg-
uns upp í sína hinstu för. Hún fékk
fallegt ferðaveður þegar hún hélt
beint inn í morgunroða pálma-
sunnudagsins, en sá dagur var
henni kær því hún fermdist einnig
þann dag.
Bertha var næstelst sjö systkina
og er önnur til að kveðja. Magnús,
elsti bróðirinn, lést fyrir sex árum.
Marta, kona hans, lést tæpum
tveimur árum síðar, en sonur
þeirra, fyrsta barnabarn foreldra
okkar og alnafni föður okkar, lést
ári á undan föður sínum aðeins
fimmtugur að aldri.
Bertha átti fallegar æskuminn-
ingar frá Urðarstígnum í Hafnar-
firði, en hún hefur verið sex ára
þegar foreldrar okkar létu byggja
húsið nr. 3 í vinnuskiptum. Urðar-
stígurinn, í sínu fagra umhverfi
klettanna, var sannkallaður unaðs-
reitur fyrir börn að alast upp á.
Einn klettanna er nú löngu horfinn
en hann skagaði langt út í götuna
og kletturinn á móti húsinu okkar
var þá einskis manns land og með
öllu ógirtur enda var þetta aðalum-
hverfi leikja barnanna þar og í
næsta nágrenni og er þá Simbatún-
ið ónefnt. Frjálsræði til leikja virt-
ist óendanlegt og alltaf fannst
okkur hafa verið gott veður, en
þannig minnast sjálfsagt flestir
æskuáranna sem voru svo lánsam-
ir að eiga góða foreldra og gott
heimili. Minningar bernskunnar
voru eins og perlur á fögru bandi
og oft skoðaðar í góðra vina hópi.
Oft fékk ég lýsingu á flutningum
fjölskyldunnar á Urðarstíginn en
þá var ég ekki kominn í heiminn,
en mér hefur oft fundist að ég
hljóti að hafa verið viðstödd, svo
líflegar voru lýsingarnar. Eldri
systkinin muna heimili móðurfor-
eldra okkar í Hafnarfirði og öll
munum við yndislegt heimili föður-
foreldra okkar í Innri-Njarðvíkum
þar sem alltaf var gaman að gista
sumarlanga tíð og oft höfum við
rifjað upp kynni okkar af því yndis-
lega fólki sem þar átti heima í
nágrenninu.
Bertha fór snemma að vinna
fyrir sér. Hún var í vist hjá Svövu
og Árna Mathiesen og átti þar
góða daga og oft naut ég góðs af
sem litla systir hennar. Ég minnist
bílferða austur í sveitir og var þá
glaðværðin í fyrirrúmi, mikið sung-
ið og mikið hlegið, einnig skemmti-
legra sumarbústaðaferða og margs
fleira. Hún var líka í vist hjá Þor-
björgu Skjaldberg, móðursystur
okkar, og Sigurði, manni hennar.
Raufarhöfn. Þau
eiga þijú börn,
Halldór Þorstein,
Heiðrúnu Helgu og
Þórdísi Dröfn. 2)
Nikulás Árni, giftur
Hafdísi Gunnars-
dóttur, búsett í
Kópavogi, og eiga
þau þrjú börn,
Gunni Steinunni,
Halldór Þorstein og
Steinar Árna. 3)
Óskar, giftur Mar-
gréti Björgu Hólm-
steinsdóttur, búsett
í Kópavogi og eiga
þau tvær dætur, Hólmfríði
Björk og Berthu Kristínu. 4)
Halldór Helgi, giftur Sigríði
Birnu Hólmsteinsdóttur, búsett
í Reykjavík, og eiga þau einn
son, Hólmstein Inga. 5) Jóhann
Þór, giftur Undínu Sigmunds-
dóttur, búsett í Kópavogi og
eiga þau þijú börn, Karen,
Birgi Þór og Tönju Rún. Barna-
barnabörn eru orðin níu.
Útför Berthu Helgu fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Jarðsett verður í Hafnarfjarð-
arkirkjugarði.
Þar var líka vistin henni góð í skjóli
góðrar frænku. Síðar vann hún í
bókbandi hjá frænku okkar, Stein-
unni Árnadóttur, og Pétri, manni
hennar, en Steinunn var fyrsta
konan sem lærði bókband hér á
landi. Við systur unnum þar allar
þijár en þegar ég var þar var Bert-
ha búin að gifta sig og farin að
eiga börn og helga sig uppeldi
þeirra. Bertha var geislandi ham-
ingjusöm þegar hún og Halldór
giftust á merkisdegi fjölskyldunn-
ar. Hrifning hennar á mannsefninu
var auðsæ og auðskilin og var sú
hrifning gagnkvæm og reyndist
þetta vera þeim gæfuspor. Þau
eiga nú stóran hóp afkomenda sem
nú saknar hennar og syrgir, en
minningar eru eign sem hvorki
mölur né ryð fær grandað, hvort
heldur þær eru ljúfar eða sárar.
Ég á minningu um góða systur sem
alltaf var reiðubúin til að rétta
mér hjálparhönd og fyrir það er
ég þakklát. Mági mínum, börnum
og fjölskyldum þeirra sendum við
hjónin innilegar samúðarkveðjur
og við vitum að þau eiga minning-
ar til að orna sér við um ókomin
ár. Guð blessi minningu systur
minnar.
Á kveðjustund, er sála mætir sál,
menn sjá það bezt,
að sætin auð þau eiga skýrra mál,
en annað flest.
Og böm og vinir blessa minning þá,
sem brosa við þeim þeirra arni hjá.
(Kristín Sigfúsdóttir.)
Þórdís Kristinsdóttir.
Elsku amma. Ef þú bara vissir
hvað við söknum þín mikið. Við
vonum að þér líði vel núna. Þú
varst okkur alltaf svo góð þegar
við vorum í sveitinni hjá ykkur afa
og þegar þú fórst fyrst með okkur
á Skarðshamra þá fylgdirðu okkur
um allt og passaðir að ekkert
kæmi fyrir okkur. Við munum aldr-
ei gleyma ömmu-flatkökunum þín-
um með hangikjötinu og möndlu-
grautnum á jólunum. Þakka þér
fyrir allar Iopapeysurnar, vettling-
ana og ullarsokkana sem þú pijón-
aðir handa okkur.
Þú varst alveg einstök amma
og betri ömmu var ekki hægt að
fá. Þú verður alltaf í huga okkar.
Okkur þykir alveg óskaplega vænt
um þig og það mun okkur alltaf
þykja. Við munum aldrei gleyma
þér.
Þín barnabörn
Karen, Birgir Þór og
Tanja Rún.
BERTHA HELGA
KRISTINSDÓTTIR