Morgunblaðið - 24.04.1997, Blaðsíða 46

46 FIMMTUDAGUR 24. APRÍL 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
MAGNEA DAGMAR
G UNNLA UGSDÓTTIR
+ Magnea Dagmar
Gunnlaugsdóttir
fæddist í Reykjavík
25. júní 1930. Hún
lést 16. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Sesselja
Sigríður Þorkels-
dóttir, f. 2.10. 1909,
d. 26.9. 1950, og
Gunnlaugur O. Vil-
hjálmur Eyjólfsson,
f. 14.8. 1909, d. 17.2.
1951. Systkini
Dagmarar voru
Gunnlaugur, f. 17.9.
1981, Aðalheiður, f.
3.10. 1931, Erla, f. 7.3. 1937,
Sólveig, f. 29.9. 1939.
Dagmar giftist 5. mars 1949
Ólafi Pálma Erlendssyni, f. 27.6.
1924, d. 28.5. 1981. Þau eignuð-
ust fjögur böm: 1) Guðrún, f.
5.10. 1949, maki James Regan,
f. 6.6. 1947, og eiga þau tvö
böm og eitt bamabam. 2) Vil-
helmína, f. 8.7.
1957, maki Kristinn
Daníelsson, f. 29.6.
1958, og eiga þau
einn son en frá
fyrra hjónabandi
átti Vilhelmína tvö
böm. 3) Eyjólfur, f.
27.6. 1953, maki
Guðný Karlsdóttir,
f. 10.7. 1956, og
eiga þau fjögur
börn. 4) Ólafur, f.
15.4. 1958, maki
Yvonne Ólafsson, f.
26.12. 1961 og eiga
þau fimm börn.
Dagmar bjó hin seinni ár með
Henning Backman, f. 7.7. 1927.
Henning á fjögur uppkomin
böm, tólf bamabörn og fjögur
bamabamaböm.
Utför Magneu Dagmarar fer
fram frá Bústaðakirkju föstu-
daginn 25. april og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Orð megna ekki að tjá allt það,
sem innra fyrir býr. Það þekkjum
við á upphöfnum gleðistundum,
% þegar bros nægir til þess að túlka
hamingju. En ekki er okkur það
síður kunnugt, þegar að syrtir og
handtak með viðbótarþrýstingi
tengir einn við annan og þannig
sýnir samstöðu.
Það var hátíðarstund í kærri
Bústaðakirkju sunnudaginn 13.
apríl sl. Þétt setin kirkjan og við
nutum þess að vera í kæru um-
hverfi. Ekki aðeins vegna þess,
hver minningamar eru margar og
tengdar helgidóminum, heldur einn-
. „ig fyrir þær sakir, að við þessa
messu hurfu ár aðskilnaðar vegna
allra þeirra, sem við hittum þarna
og höfðu áður verið kærir sam-
starfsmenn og sóknarböm.
En þegar snúið var heim á leið
aftur og hjörtun voru barmafull af
þakklæti til Guðs fyrir vini, sem
höfðu gert starfið að forréttindum
og við minnumst títt ekki síður en
Páll gerir sjálfur í bréfum sínum,
þá lögðum við nokkra lykkju á leið
okkar. Lögðum bílnum fyrir framan
húsið, sem er heimili okkar og geng-
um nokkurn spöl. Námum ekki
staðar fyrr en frammi fyrir rúmi,
þar sem sú lá, sem fyrr hafði gert
svo margar stundir í Bústaðakirkju
að hátíð og himinhafnar vegna vin-
' áttu og starfsgleði á akri hins upp-
risna Drottins.
Þarna hvíldi vinkona okkar og
náinn samstarfsmaður árin öll í
Bústaðasókn, frú Dagmar Gunn-
laugsdóttir. Við höfðum vonað, að
við gætum á einhvern hátt tjáð
henni það, hve við höfðum saknað
hennar úr hópnum stóra, sem gerði
guðsþjónustuna að nokkurs konar
fjölskylduhátíð eða ættarmóti. En
þarna lá hún og lyfti hvorki höfði
frá kodda né augnalokum að greina
mætti viðbrögð. Við gátum því ekki
talað við hana nema í huga okkar,
en þeim mun heitar þáðum við að
framlengja guðsþjónustuna í kirkj-
unni hennar kæru með því að fela
hana sjálfa þeim Guði, sem hún
trúði á í kraftmikilli einlægni sinni
og þjónaði af þeim dugnaði, að fáir
geta líkt eftir.
Og nú kveðjum við hana Dagmar
okkar í fyrstu viku sumars. Vetur-
inn er að baki, snjór vonandi ekki
væntanlegur fyrr en að hausti og
hækkandi sól mun senda geisla sína
óhindraða daglangt og nótt ekki
einu sinni hylja um hásumar. A
þessum mörkum nýs árstíma, þegar
myrkrið víkur fyrir birtunni, felum
við Dagmar enn forsjá Guðs og
þökkum fyrir hana. Við biðjum ást-
vinum hennar blessunar og vitum,
að bænir hennar munu áfram um-
vefja þau öll í þeim fölskvalausa
kærleika, sem var henni eðlilegur.
Ekki ætlum við að renna stoðum
upprifjunar undir þá fullyrðingu
okkar, að Dagmar Gunnlaugsdóttir
hafi líkst þeim konum, sem Páll
þakkar fyrir og voru honum styrkur
í starfi og gerðu hóp fólks að söfn-
uði vegna trúar sinnar og verka.
Þó getum við ekki látið hjá líða
að minnast hennar sérstaklega sem
formanns Kvenfélags Bústaðasókn-
ar. Hún stýrði félagi sínu af for-
kunnarmiklum dugnaði, átti létt
með að koma fyrir sig orði, hvort
heldur var úr ræðustól eða í sam-
tölum og lét þó aldrei orðgnótt
draga úr verkgleðinni. Og þegar
hún gekk fram fyrir altarið á jóla-
fundi kvenfélagsins og minntist
munarins á því, að vera komin í
kirkjuna sína eða vera í annars
ágætum skólasal, leyndi sér ekki,
hvaðan ákveðni hennar var sprottin
og hafði birst í stuðningi við smíði
kirkjunnar þarna í grennd heimilis
hennar. Og hún tjáði líka hvort
heldur var á fjölmennum fundum
*

r
t
Innilegar þakkir sendum við öllum, sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
bróður, afa og langafa,
PÉTURS GUÐMUNDSSONAR
frá Núpi í Fljótshlíð,
til heimilis á Hverfisgötu 35,
Reykjavík.
Anna Guðjónsdóttir,
Guðrún Pétursdóttir, Kristján Aðalsteinsson,
Guðjón Örn Pétursson, Ágústa Sumarliðadóttir,
Hólmfríður Pétursdóttir, Ólafur M. Óskarsson,
Guðmundur Páll Pétursson, Hrund Logadóttir,
Guðbjörg Pétursdóttir, Ólafur Ragnarsson,
Karitas Pétursdóttir, Sfmon S. Sigurpálsson,
Dóra Pétursdóttir, Jón Á. Kristjónsson,
Fríður Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
kvenfélagsins, í glaðværum hópi á
ferðum þess eða í venjulegri messu,
þá hollustu við Guð, sem henni var
eðlileg og þá einnig sjálfsagt að
túlka, hvort heldur var með því að
lúta höfði í bæn eða rétta fram
hönd í starfi.
En eitt langar okkur þó sérstak-
lega til að nefna af fjölmörgum
þáttum, sem hún hefur ofið og gert
að fagurklæði vináttu og styrks,
en það var framganga hennar í
fyrra, þegar hvað svartast gerðist
myrkrið í kringum okkur. Spjótalög
voru ekki fá og eru ör enn vitni
um hversu sárin voru djúp. Þá gekk
Dagmar fram. Mundu sumir hafa
líkt henni við valkyiju úr fornum
fræðum og skínandi herklæðum.
Við sáum hana frekar sem engil í
líkingu þess, sem hjálpar svo að
halda megi rétta leið. Kærleikur
hennar og hollusta hennar var eins
og fagur geisli í myrkri ógnanna
og sjá, hún megnaði enn að ryðja
frá hindrunum, svo að skammdegið
varð ekki myrkvað, heldur varð
ratbjart á ný og átti kærleikur
hennar ekki síst þátt í því, að bros
kom aftur á brá.
Samstarfið árin öll og vináttu
viljum við þakka Dagmar, þegar
komið er að kveðjustund. Hún var
hetja, sem reis hvað hæst, þegar
mest þurfti við. Það fundum við í
fyrra. Þess minnumst við líka, þeg-
ar Ólafur Erlendsson maður hennar
féll óvænt fyrir sigð sláttumannsins
slynga. Þá byggði hún á trú sinni
og megnaði að styrkja börn sín og
aðra. Og enn var það trú hennar,
sem við nutum, þegar kærleikur
hennar var sem dýrmætt smyrsl
lagt á auma und. Og enn vitum
við, að það er trú hennar borin
uppi og nærð af kærleika, sem opn-
ar henni leið í þeim himnum, sem
hún hefur haldið til. Þar er líka
gott að vita hana í skjóli frelsar-
ans, sem hún hefur svo dyggilega
þjónað. Hún mælti ekki eitt einasta
orð á síðustu fundum okkar, en í
stað þeirra löðuðum við fram í huga
bros hennar hlýtt og veitandi og
gleðjumst yfir því nú, að orð fylgja
brosi og kærleikur eyðir skýjum.
Við vottum Henning, manni
hennar, bömum og fjölskyldum
þeirra innilega samúð okkar um
leið og við þökkum henni, sem svo
veitti, að aldrei fyrnist í djúpri þökk
og virðingu.
Ebba Sigurðardóttir,
Ólafur Skúlason.
Elsku Dagmar, það er svo margs
að minnast þegar komið er að
kveðjustund. Eg var aðeins 16 ára
er ég kom inn á heimilið þitt sem
kærasta Eyjólfs, sonar þíns, og síð-
an eru liðin 25 ár og ég orðin eigin-
kona hans. Ég vil þakka þér svo
margt, elsku tengdamanna, fyrst
og fremst það að hafa gefið mér
Eyjólf son þinn, þann yndislega
mann. Ég man eftir því, þegar ég
var að hrósa honum hve stolt þú
varst og sagðir þá iðulega já, hann
er svo vel upp alinn. Þú varst alltaf
svo falleg og stolt af þínu. Ég held
að þú hafir ekki vitað hve marga
kjóla þú áttir, en þú elskaðir að
kaupa föt, ef ekki á sjálfa þig, þá
á einhvern annann. Þú varst eins
og lítil stelpa þegar maður sagði
hve fín þú værir, þá snerir þú þér
í hringi og lést vera sýningarstúlka.
Þú varst eins og Mary Poppins, úr
efri skápunum þínum var alltaf
hægt að töfra fram það sem mann
vantaði og stundum kom það fyrir
þegar maður var yngri og nærri
peningalaus að þú fannst eitthvað
í efri skápunum sem maður gat
gefið í afmælis- eða jólagjafir, og
meira að segja lést þú okkur stund-
um hafa eitthvað til að gefa sjálfri
þér en þá máttum við alls ekki Iáta
tengdapabba vita. En ég held nú
að hann hafi vitað af ansi mörgum
leyndarmálum okkar en látið sem
ekkert væri. Þú gast verið afskap-
lega þijósk og þegar við eignuð-
umst Lovísu Dagmar þá var nú oft
kátt í koti því hún gaf ömmu sinni
ekkert eftir og er hún var 2-3 ára
og þið farnar að kýta um hver ætti
að ráða þá stoppaði Eyjólfur leikinn
og sagði að amman væri til þeess
að láta allt eftir barnabörnunum
og dekra við þau og við skildum
sjá um uppeldið og þá fékk sú stutta
að ráða eftir það. Éitt sinn kom ég
að sækja þá litlu úr pössun hjá
ömmu sinni en þá var hún bara
nokkurra mánaða og barnið allt
útklínt í fitu, þá sátuð þið inni í
eldhúsi að naga bein. Én svona
varst þú, þú fórst þínar eigin leiðir,
fyrst þér fannst gott að naga bein
því þá ekki að lofa litla barninu að
njóta þess líka.
Það var alltaf svo mikið að gera
hjá þér, þú lifðir á tvöföldum hraða,
það var eins og þú værir alltaf að
flýta þér. Þú talaðir í símann,
hrærðir í pottunum með annarri
hendi og stjórnaðir fólkinu í kring-
um þig í leiðinni. Það er eins og
þú hafír vitað að tími þinn hér yrði
ekki langur. Elsku Dagmar, hve
allt verður tómlegt hér án þín. Við
komum til með að sakna þín meira
er tíminn líður og við búin að átta
okkur á þessu.
Elsku Dagmar, ég vona að þú
haldir nú í höndina á Óla Pálma
tengdapabba og þið séuð sæl og
ánægð með endurfundina.
Þín tengdadóttir,
Guðný J. Karlsdóttir.
Okkur langar til að kveðja þig,
elsku Dagmar, með nokkrum fá-
tæklegum orðum. Okkur hefur allt-
af fundist þú eiga svolítið í okkur
og elsta syni okkar, sem ber seinna
nafn sitt Pálmi í höfuðið á Óla
Pálma heitnum sem þú misstir fyr-
ir 16 árum, um það leyti sem Hrafn-
kell Pálmi fæddist. Eftir því sem
við kynntumst þér betur fundum
við að þú áttir stórt hjarta sem þú
vildir að sem flestir gætu notið
góðs af. Þú varst konan sem kom
færandi hendi. Oft er sagt að verk-
in tali sínu máli og þannig var það
með þig. Þú vildir allt fyrir alla
gera og þannig skein góðmennska
þín. Við eigum eftir að sakna þín,
hvíl þú í friði, elsku Dagmar.
Kæri Henning, Guðrún, Vilhelm-
ína, Eyjólfur, Óli Valur, makarykk-
ar og börn, megi guð styrkja ykkur
í sorg ykkar og söknuði.
Pálmi, Jóhanna og börn.
Kvæði þetta
er þér kennt hefig
skaltu fyrir kvikum kveða
sólarljóð
er sýnast munum
minnst að mörgu login.
Hér við skiljumst
og hittast munum
á feginsdegi fira
drottinn minn /
gefi dauðum ró
en hinum líkn er lifa.
(Úr Sólarljóðum)
Þegar okkur verður orðs vant,
seilumst við gjarnan í annarra orð
og ljóð til að tjá hug okkar á gleði-
eða sorgarstundum, eins og nú.
Þegar við frumbyggjakonur í
Bústaðasókn stofnuðum kvenfélag-
ið okkar 1953, vorum við svo sann-
arlega fáar og lítils megnugar, þó
hugarflugið væri nægt og beindist
til ýmissa átta. Eftir nokkurra ára
barning barst okkur smám saman
liðsauki, og ein þeirra kvenna sem
bættust í hópinn var Dagmar Gunn-
laugsdóttir. Við sáum að þar fór
kona sem var til foringja fallin,
enda var hún komin í stjórn félags-
ins áður en við var litið — og var
svo formaður til margra ára. Ekk-
ert þekkti ég þessa konu þá, upp-
runa hennar eða fjölskylduhagi, en
hún varð fljótlega vinur okkar og
samheiji - það var ekki hægt að
neita ef Dagmar hringdi og bað um
liðsinni, hún fór fremst í fylking-
unni — dugleg, drífandi, falleg og
góð.
Hennar áhugamál voru fyrst og
fremst uppbygging kristilegs starfs
innan sóknarinnar sem hún tók
virkan þátt í án uppgerðar. Hún
meinti það sem hún sagði og gerði,
þess vegna virti ég það og þoldi,
þó ég fylgdi ekki sumu eftir, út af
minni eigin sérvisku. Hún var
óvenju hreinskilin og sagði sína
meiningu umbúðalaust, einnig það
þoldi ég því í því var ekkert fals,
ekkert undirferli.
Ég minnist þess að einhveiju
sinni setti hún ofan í við ritara fé-
lagsins, sem í það sinn var undirrit-
uð, taldi hún ekki viðeigandi að í
fundargjörðum væri sumar konur
kallaðar frúr en aðrar' ekki. Ég sá
auðvitað að þetta var alveg satt,
en mín afsökun var sú að þetta
átti að vera tilraun til stílbragða.
það hefði jafnvel getað hent mig,
að kalla sumar konur kerlingar, ef
mér hefði fundist það fara betur í
texta. Við vorum stoltar af henni
sem fulltrúa okkar á fundum og í
nefndum Bandalags kvenna í
Reykjavík, einnig þar var hún dug-
leg og drífandi.
Sumar fréttir eru svo yfirþyrm-
andi, að maður neitar að trúa, svo
fór fyrir okkur stallsystrum hennar
í Kvenfélaginu, er fregnin um veik-
indi hennar barst, þó þau ættu að
vísu nokkurn aðdraganda, hún
Dagmar hlaut að hrista það af sér,
við minnumst hennar á gönguferð-
unum síðastliðið sumar, hún skildi
ekkert í sleninu og letinni, en bros
hennar var sem fyrr — fullt af
kátínu og áhuga á því sem við var
að glíma, t.d. sótti hún æfingar hjá
kór félagsins á meðan stætt var,
og einnig kom hún á fund í félaginu
í mars, þá orðin helsjúk.
Og nú er hún farin, svo allt of
fljótt. Fjölskyldan missir mest,
henni sendum við samúðarkveðjur
og þökkum þeim fyrir lánið á henni
öll árin. Kirkjan hennar sem hún
unni missir mikið. Sóknin okkar er
fátækari. Félagið okkar er í sárum,
við drúpum höfði í minningu elsku-
legrar og glæsilegrar konu og
kveðjum hana með fallegu bæninni
hans Kristjáns frá Djúpalæk.
Lát þú anda þinn anda
ura auðnir hvar viltur gengur.
Lát í svalviðra sveitum
sól þína skína lengur.
Veit sjúkum von
og huggun harmi lostnum.
Og aftur milt
ljúk aupm brostnum.
Rósa Sveinbjarnardóttir.
Elsku hjartans Dagmar. Þetta
er hinsta kveðja mín til þín. Ég sit
í rökkrinu og horfi í kertaljósið.
Hugurinn reikar aftur til haustsins
þegar við hittumst fyrst. Já. Það
var í Sálarrannsóknarskólanum.
Við höfðum reyndar báðar ætlað
að koma miklu fyrr í skólann en
ekkert orðið af fyrr en í haust að
við settumst í laugardagsbekkinn.
Þarna vorum við fólk á öllum aldri,
en náðum samt svo vel saman. Það
myndaðist strax svo mikil sam-
kennd þama, þó við værum eins
ólík og við vorum mörg, og sitt úr
hverri áttinni. Þú naust hverrar
mínútu í skólanum, og vildir helst
ekkert vera að fara í frímínútur.
Enda er þetta skemmtilegasti skól-
inn í bænum eins og skólastjórinn
Magnús okkar Skarphéðinsson seg-
ir með réttu, held ég. Mánuðirnir
liðu. En svo var það dag einn að
sætið þitt stóð autt. Magnús til-
kynnti okkur þá að þú hefðir geng-
ist undir stóra og erfiða höfuðað-
gerð, og að útlitið væri ekki gott.
Þú hafðir reyndar minnst á þetta
en ekkert gert úr því. Það var því
hnípinn og hljóður hópur sem eftir
sat. Við báðum fyrir þér og reynd-
um að senda þér það fallegasta sem
við áttum í hjörtum okkar. Svo
þegar ég hitti þig á sjúkrahúsinu,
þá barstu þig svo vel og sagðist
staðráðin í að fylgja okkur eftir á
aðra önn ef heilsan leyfði. Annars
kæmir þú bara seinna. En af því
verður nú ekki, því miður. Þú varst
einstaklega hjartahlý og falleg
kona. Já, glæsileg kona. Ekki bara
í útliti heldur var innri fegurðin
ekki síðri, svo hafðir þú líka svo
yndislega, góða návist. En nú ertu
farin, og við söknum þín óumræði-
lega. Eða, eins og Magnús okkar
sagði: „Hún Dagmar var einn af
mínum uppáhalds nemendum." Eitt
vitum við þó öll eftir veru okkar í
Sálarrannsóknarskólanum, að þeg-
ar þessari jarðvist okkar lýkur þá