Morgunblaðið - 15.05.1997, Blaðsíða 53

Morgunblaðið - 15.05.1997, Blaðsíða 53
MORGUNBLAÐIÐ MINIMINGAR FIMMTUDAGUR 15. MAÍ1997 53 síðan árið 1978 að fjölskyldan fluttist til ísafjarðar og minnkaði þá eðlilega samgangurinn, en hin góðu tengsl héldust þó alltaf. Fjöl- skyldan fluttist til Reykjavíkur árið 1984 í húsið í Hólmgarði og var notalegt að vita af góðum frænda aftur í nágrenninu, sem hlátur- mildur iðaði af lífi og þrótti. Þó svo að samgangurinn yrði ekki aftur eins mikill og áður hafði ver- ið var vissan um gagnkvæmar til- fínningar óbreytt. Eftir nokkurn tíma í Hólmgarði var síðan farið til Hafnarfjarðar og nú síðast hef- ur heimilið verið þar við Lækjar- götu. Þegar hugsað er til baka til unga mannsins, sem starfaði einu sinni hjá Pósti og síma, síðar hjá Samvinnutryggingum og síðan hjá Ríkissjónvarpinu er það eftirtekt- arvert að það var eins og hann væri síungur, bæði vegna þess að yfirbragðið var eins og ungs manns og einnig vegna þess að hugurinn var alla tíð ljúfur og glaður í eðli sínu. Það er þannig, elsku frændi, sem við geymum minninguna um þig- 011 hljótum við að sakna hins ljúfa drengs, sem nú er farinn í síðustu ferðina. Góður Guð gefi eiginkonu og fjölskyldu styrk í harmi sínum. Jón, Sigurveig og Halla. Fallinn er í valinn vinur minn kær, Ingvar Sigurbjörnsson. Ógn þessa hræðilega sjúkdóms verður ljósari þegar maður eins og Ing- var, ímynd hreysti og heilbrigðis, er lagður af velli á örfáum mánuð- um. Ég ætla að minnast vinar míns að leiðarlokum með örfáum orðum. Ég kynntist Ingvari þegar báðir voru þrettán ára í Gagnfræðaskó- lanum við Lindargötu. Ingvar vakti strax athygli fyrir gjörvi- leika og óx við frekari kynni. Hann var án efa fremsti íþrótta- maður bekkjarins, gekk ágætlega í námi og var vinsæll meðal skóla- félaga sinna. Heimilishagir voru aðrir en hjá okkur flestum hinna, þó að þess bæri ekki ytri merki. Ingvar bjó með föður sínum og eldri bróður í lítilli íbúð ofarlega á Njálsgötunni. Móður sína höfðu bræðurnir misst og eldri systir þeirra var flutt búferlum til Dan- merkur. Sigurbirni heitnum Ing- varssyni, föður Ingvars, kynntist ég sem sómamanni. Hann var ættaður úr Grímsnesinu, en flutt- ur á mölina. Sigurbjörn mátti ekki vamm sitt vita og ól syni sína upp í vinnusemi og heiðarleika eins og hans kynslóð hafði fengið í erfðir úr íslenska sveitasamfélag- inu. Ingvar vann sem unglingur á sumrin við tengingar hjá bæjar- símanum, en lauk síðar námi loft- skeytamanns. Sem loftskeytamað- ur starfaði hann aðeins stuttan tíma, en lengst af vann hann hjá tryggingafélagi, m.a. sem umboðs- maður á ísafirði í nokkur ár. Síð- ustu árin vann hann sem tækni- maður hjá Ríkissjónvarpinu og nýttist þá eflaust aftur loftskeyta- námið. Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að ganga í gegnum unglingsárin með Ingvar sem vin. Þessi ár, frá fermingu og fram yfir tvítugt, eru spennandi en hættuleg og oft spurning um hvernig ungmennum reiðir af. Þá var gott að eiga trausta og góða vini með eðlislægt skynbragð á réttu og röngu. Eg veit að það væri ekki í anda Ing- vars ef ég færi að tíunda á tilfinn- ingalegan hátt minningabrot frá því liðna, en ég vil lýsa nokkrum eiginleikum Ingvars á eftirfarandi hátt: Hann var tryggur og heiðar- legur. Hann var skemmtilegur og til í flest, en var þó alltaf með inn- byggðan öryggisventil. Hann var félagslyndur og skoraðist ekki undan þátttöku og stjórnun, eins og fram kom á íþróttaferli hans. Hann var sjálfbjarga, ávallt með sitt á hreinu og fáum háður. Hann var dulur um sína hagi og innstu hugsanir. Það kom meðal annars fram í því að á móðurmissinn minntist hann sjaldan og þáði enga vorkunn. Samt var það að þegar nær kvikunni kom fannst hve hann unni og saknaði móður sinnar mik- ið. Þegar unglingsár eru liðin tvístrast félagar í ýmsar áttir og ekki séð fyrir um frekari sam- skipti. Eitt er þó víst að þann kjarna sem maður kynnist þegar hann er í mótun þekkir maður best. Þannig var því farið með okkur Ármenninga að bönd ungl- ingsáranna reyndust það sterk að við höfum haldið hópinn síðan. Ekki er það síst að þakka eiginkon- um okkar. Ingvar og Kata hafa alltaf verið sterkir hlekkir í þessum vinahópi. Sárt er að kveðja, en minningar eru ævarandi verðmæti. Sárast er það fyrir þá nánustu, en Katrín og börn þeirra Ingvars, Hjördís og Sigurbjörn, hafa staðið við hlið hans af mikilli ástúð og umhyggju. Það verður þeim styrkur að þau gátu verið hjá honum þar til yfir lauk æðrulaus og samhent. Blessuð sé minning góðs drengs. Sigurjón S. Yngvason. Mörgum bregður í brún þegar vinsæll og ötull starfsmaður er kallaður af máttarvöldum yfir móðuna miklu. Þannig var okkur brugðið þegar tilkynning barst um að Ingvar Sigurbjörnsson væri lát- inn. Sjúkrasaga Ingvars hófst síðast- liðið sumar eftir að hann kom ásamt konu sinni Katrínu Her- mannsdóttur heim úr ferðalagi frá Bandaríkjunum. Allan tímann sem í hönd fór hélt hann í bjartsýni sína og trú á tilveruna og gat varla beðið þess að hefja störf á ný. En það átti ekki fyrir honum að liggja því að morgni 8. maí sl. lést hann. Hans líkamlegu þrautum í þessu lífi var þar með lokið. Blessuð sé minning hans. Ingvar kom til starfa hjá Sjón- varpinu sem bókari í tæknirekstr- ardeild í apríl 1985. Þar tók hann virkan þátt í uppbyggingu nýs bókunarkerfis og reyndist ráða- góður og áhugasamur. Hugur hans stóð þó alltaf til tæknistarfa, enda loftskeytamaður að mennt og í nóvember 1988 fluttist hann að eigin ósk yfir í dagskrártæknistörf og vann þar við myndbandavinnslu og síðar við móttökur á innlendu og erlendu efni. Þannig kom fram fjölhæfni Ingvars til ýmissa starfa. Hann var einstaklega samvisku- samur, lipur og áhugasamur starfsmaður. Ingvar tók virkan þátt í golffé- lagi Sjónvarpsins. Hann vann þar til ýmissa verðlauna og sýndi af sér góða hæfni á því sviði sem og öðrum. Fyrir hönd Sjónvarpsins þökkum við Ingvari fyrir mjög gott sam- starf og sendum eftirlifandi eigin- konu hans og fjölskyldu innilegar samúðarkveðjur og munum minn- ast hans sem góðs starfsfélaga og vinar. Elías Þ. Magnússon, Sverrir Ólafsson. í dag er kvaddur hinstu kveðju, tæplega 57 ára vinur og félagi, Ingvar Sigurbjömsson. Leiðir okkar Ingvars lágu fyrst saman á unglingsárunum í anddyri Gagnfræðaskóla Austurbæjar. Ingvar tilheyrði eldri bekkingum og við sem yngri vorum litum upp til þessa glæsilega, fjölhæfa íþróttamanns, sem fór jafnan fyrir sýningarflokki skólans í fímleikum. Vignir Andrésson leikfimikennari treysti Ingvari best til að ganga fram sem fulltrúa okkar hinna í lokaþætti hverrar íþróttasýningar sem jafnan var hápunkturinn og Ingvari tókst að skilja eftir í loftinu þögn og hrifningu sem fékk tímann til að stöðvast, hvort heldur var á árshátíðum eða við önnur hátíðleg tækifæri. Líkamsbyggingin var eins og hún fegurst getur orðið og þessum glæsileika hélt Ingvar vinur minn og samstarfsmaður í Ármanni alla tíð. Það var ekki lítill heiður fyrir mig, strákinn, þremur árum yngri, þegar Ingvar tilkynnti mér ásamt Hallgrími Sveinssyni, formanni nemendafélags GA, að ég hefði verið valinn í skólaliðið bæði í handbolta og körfubolta. Mér var upphefðin ljós, en var hræddur um að ég stæði mig ekki, væri ekki nægilega góður í liðið og hafði orð á því við Ingvar. Léttur gjallandi hláturinn og drengilegt brosið fullvissaði mig um að áhyggjur mínar væru óþarfar og við Ingvar urðum vinir upp frá því. Ingvar hafði þá um nokkurra ára skeið æft handbolta og körfu- bolta hjá Ármanni. Ég hélt sömu leið. Ingvar var mjög frambærilegur í hvaða íþróttagrein sem var, enda kom hann víða við. Handboltinn átti hug hans,_en körfuboltinn þó enn fremur. Á árum áður fóru handbolta- og körfuboltaleikirnir fram í gömlum hermannabragga sem hét því virðulega nafni íþróttahúsið við Hálogaland. Ing- var sem lék í fleiri en tveimur flokkum varð ásamt félögum sín- um margfaldur íslandsmeistari í báðum greinum og að sigri loknum var oft kátt í bragganum. Ingvar söng manna hæst „Við erum allir Ármenningar". Miklar framtíðar- vonir voru bundnar við þennan liðs- hóp Ármanns, sem Ingvar til- heyrði, en alvara lífsins tók fljótt við hjá mörgum okkar með vinnu, skólagöngu að ógleymdum íþrótta- meiðslum. Hópurinn tvístraðist og náði því miður ekki að uppfylla þær væntingar sem margir gerðu til hans. Á yngri árum iðkaði Ingvar frjálsar íþróttir, glímu og sund, allt undir merkjum Ármanns. Er á leið einbeitti Ingvar sér að körfu- boltanum, með góðum árangri og endaði opinberan íþróttaferil sinn sem þjálfari meistaraflokks Ár- manns. í keppnum er oft við ram- man reip að draga, liðin eru jöfn og oft heppni hver nær fram sigri. Ármann vann eftirminnilega titla á þessum árum, náði því að verða Reykjavíkurmeistari og bikar- meistari, en oft varð liðið að láta sér annað sætið nægja, sem marg- ir liðsmenn voru ekki mjög ánægð- ir með. Ingvari var einkar lagið að telja kjarkinn í menn og full- vissa þá um að betur mundi ganga í næsta leik. Hópurinn var sam- stilltur og samstarfíð ánægjulegt. Það var ekki síst að þakka Ingvari og Katrínu eða Kötu eins og við köllum hana. Þau hjónin voru dug- leg að bjóða hópnum heim til sín, þar sem málin voru rædd og nýir sigrar undir merkjum Ármanns voru ráðgerðir. Hinn sanni sigur er þegar til baka er litið vinátta og tryggð gamalla félaga frá þess- um árum. Við höfum haldið hóp- inn, hittumst reglulega ásamt eig- inkonum okkar og vitum hver af öðrum. Þegar um hægðist fór Ingvar að fara á skíði og síðari árin stund- aði hann golf hjá Golfklúbbnum Keili á Hvaleyrarvelli. í golfínu hafa leiðir legið saman. íþróttir voru aðaláhugamálið. Ég er þakklátur fyrir sunnudags- eftirmiðdag sem við áttum saman á Landspítalanum fyrir stuttu. Við fylgdumst með beinni útsendingu á heimsmeistaramóti í fijálsum íþróttum frá París. Ingvar var fár- sjúkur maður, en duldi það vel. Hann var sem fyrr vel inni í öllum málum og gladdist yfir því sem vel var gert. Hinn hreina og sanna keppnisanda geymdi vinur minn og félagi fram á síðustu stundu. Ármenningar senda eftirlifandi eiginkonu, Katrínu Hermannsdótt- ur, Hjördísi og Sigurbirni, tengda- syni og barnabörnum innilegustu samúðarkveðjur. Grímur Valdimarsson, formaður Ármanns. GUÐMAR STEFÁNSSON + Guðmar Stef- ánsson var fæddur að Götu í Hrunamannahreppi 1. ágúst 1905. Hann lést 9. maí sl. á Hrafnistu í Reykja- vík. Foreldrar hans voru hjónin Helga Halldórsdóttir, f. 1. mars 1862, d. 1929, og Stefán Jónsson, f. 12. feb. 1856, d. 1916, bóndi að Götu í Hrunamanna- hreppi. Systkini Guðmars voru Sig- urdór, f. 11. feb. 1891, Jón, f. 1895, og Stefanía Helga, f. 1901, en þau eru öll látin. Fyrri kona Guðmars var Ástríður Hannesdóttir, f. 17. des. 1907, og áttu þau saman tvö börn. Þau skildu. 1) Stefan- ía Heiga, f. 4. des. 1931, íþrótta- kennari í Borgarnesi, maður hennar er Sigfús Helgi Sumar- liðason, sparisjóðsstjóri í Borg- arnesi, eiga þau tvö börn, Jón Ómar, f. 23. mars 1950, og Guðríði Hllf, f. 8. jan. 1955. 2) Helgi, f. 1932, en hann lést sama ár. Seinni kona Guðm- ars er Þórunn Sig- urðardóttir frá Hjalla í Ölfusi. Þau giftu sig hinn 27. júní 1946. Áttu þau tvö börn saman: 1) Sigurður, f. 22. júní 1945, brunavörður í Reykjavík og á hann með fyrrv. konu, Kristínu Óskarsdóttur, þrjú börn og einn upp- eldisson, þau eru Einar, f. 2. sept. 1964, Ingi Þór, f. 8. des. 1966, Pétur, f. 7. maí 1970, og Þórunn f. 24. nóv. 1977. 2) Ardís, f. 4. sept. 1948, verslunarmaður í Reykjavík, gift Einari Jónas- syni, f. 10. júní 1948, vélstjóra og eiga þau þrjú börn, Guðm- ar, f. 21. mars 1967, Sigríði, f. 25. apríl 1972, og Einar Örn, f. 12. feb. 1980. Útför Guðmars fer fram frá Áskirkju i dag og hefst athöfn- in klukkan 15. Mig langar til að minnast afa míns sem lést hinn 9. maí sl. með örfáum orðum. Afi var mjög hag- yrtur maður og lumaði alltaf á vís- um við allskonar tækifæri. Yfirleitt spurði hann til nafns og kom svo með vísu sem innihélt nafn viðkom- andi. Ekki veit ég nú hvort hann orti þær allar sjálfur, en hann var allavega duglegur að miðla þeim. Afi var náttúrubarn og kunni góð skil á íslenskri landafræði og ferð- aðist mikið bæði í sínum frítíma og starfí, en hann var með sérleyfí til fólksflutninga á milli Reykjavíkur og austur í Hrunamannahrepp og var hann því mikið á ferðinni og þekkti marga. Eftir að hann hætti að keyra rútumar sínar gerðist hann hús- vörður í Árnagarði. Þar man ég fyrst eftir honum að skipta um perur og dytta að hinu og þessu. Hann var bam síns tíma og var mjög nýtinn og fannst mér sem bami oft ansi kúnstugar þessar við- gerðir hans, en þær stóðu fyrir sínu. Afí keypti húsið þeirra ömmu á Ásvegi 11 stuttu eftir að þau giftu sig hinn 27. júní 1946 og áttu þau því 50 ára brúðkaupsafmæli á síð- asta ári. Þar hafa þau búið alla sína hjúskapartíð og býr amma þar enn en afí fór á Hrafnistu fyrir nokkrum árum vegna heilsu sinnar. Það er alltaf jafn notalegt að koma á Ás- veginn og fá sér mjólk og kleinur hjá ömmu. Þegar ég fer að hugsa til baka um afa man ég hvað honum þótti grænn litur fallegur og bar um- hverfi þeirra ömmu þess merki. Húsið þeirra var með grænu þaki og grindverkið var hvítt og grænt til skiptis, ég held að rúturnar hans hafí verið grænar og lengi vel átti hann grænan Skoda. Hann sagði líka alltaf „allt er vænt sem vel er grænt". Ég vil meina að allur þessi græni litur hafi verið tengsl hans við náttúmna. Ég man alltaf eftir því þegar ég var lítil stelpa og þið amma komuð til okkar upp á Seljabraut og þú varst að atast smávegis í okkur krökkunum fyrir utan. Hinum krökkunum og mér fannst þú frá- bær afi. Elsku afi, ég vona að þú hafír fengið góða hvíld og ég vona að þér líði betur þar sem þú ert núna. Sigríður Einarsdóttir. Þegar nóttin kemur taktu henni feginshugar. Hún mun loka hurðinni að baki deginum og lyfta byrði hans af herðum þinum. Hún, sem geymir fortíðina og safnar óskum, mun vita hvert skal leiða þig og vídd hennar er önnur. (Þóra Jónsdóttir) Guðmar, Elín og Elísa. • Fleirí minningargreinar um Guðmar Stefánsson bíða birtingar og munu birtast í blaðinu næstu daga. Erfidrykkjur •fc . HÓTEL REYKJAVÍK Sigtúni 38 Upplýsingar í síma 568 9000 V 4 iL 4 Y 4 J $ & S í stórum og rúmgóðum sýningarsal okkar eigum við ávallt fyrirliggjandi margar gerðir legsteina og minnisvarða úr íslenskum og erlendum steintegundum. Verið velkomin til okkar eða hafið samband og fáið myndalista.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.