Morgunblaðið - 15.06.1997, Síða 9

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 15. JÚNÍ 1997 B 9
Hallfríðar.
ÞAÐ ER GOTT
AÐ KEYRA
HANN
MEÐ: aflmikilli 16 ventla vél • vökvastýri • velti-
stýri • samlæsingum • þjófavörn • rafdrifnum
rúðuvindum • rafstýrðum útispeglum • útvarpi/
segulbandi með 4 hátölurum • upphituðum
framsætum • 2 öryggisloftpúðum fyrir ökumann
og farþega í framsæti • styrktarbitum í hurðum •
samlitum stuðurum.
3- dyra BALENO: 1.140.000,- kr.* J
4- dyra BALENO: 1.265.000,- kr.*
4-dyra BALENO 4WD: 1.480.000,- kr. |
BALENO WAGON 2WD: 1.450.000,- kr.* |
BALENO WAGON 4WD: 1.580.000,- kr. I
i
Baleno 3-dyra, 4-dyra eða
Wagon - myndirðu vilja
prófa hann í dag?
Baleno er fljótur að vinna hug þinn og hjarta.
Öruggur, lipur og traustur.
Taktu nokkrar beygjur, fintidu þœgilegan gír.
Baleno - akstur eins og hann á að vera.
SUZUKI BÍLAR HF
Skeifunni 17, 108 Reykjavík.
Sími 568 51 00.
Keflavík: BG bílakringlan, Grófinni 8, simi 421 12 00. Selfoss: Bilasala Suðurlands, Hrísmýri 5, simi 482 37 00.
SUZUKI
Al i. OC.
ÖRYGGl
.. ...
aði hann sjómennsku og fór víða.
Síðar sagði mér kunnugur maður
að Karl hefði á yngri árum flakað
fisk af meiri list en flestir aðrir
og einnig verið lagtækur í harmón-
íkuspili. Karli er mikið niðri fyrir
hann bendir mér á bæinn fyrir inn-
an sem nú er kominn í eyði og
segir mér í sömu andrá að hann
hafi átt son með fyrri konu sinni.
„Við skildum fyrir löngu, en það
var sonur minn sem keypti bátinn
minn,“ segir hann. Karl hefur
áfram orðið og segir mér sitthvað
á stijáli um útgerð sína fyrrum og
búskap, en Hallfríður segir fátt.
Þegar hann tekur sér málhvíld býð-
ur hún mér í bæinn. Ég geng á
eftir þeim hjónum upp nokkrar
steintröppur og beina leið inn í eld-
hús. „Gefðu henni rúgbrauð með
kæfu,“ segir Karl við konu sína og
hellir fyrir mig kaffi í bolla úr
könnu sem stendur á borðinu. „Hún
býr til óskaplega gott rúgbrauð,"
segir hann meðan Hallfríður smyr
brauðið við eldhúsborðið og fyrr
en varir get ég sannreynt réttmæti
orða hans.
Þegar ég er að byija að maula
rúgbrauðið er barið að dyrum. Þar
er kominn nágranni að finna Karl
og við Hallfríður sitjum eftir tvær
í eldhúsinu, nema hvað það kemur
allt í einu köttur gangandi inn eld-
húsgólfið. „Þetta er eina dýrið okk-
ar,“ segir Hallfríður og tekur kött-
inn upp og leggur hann að vanga
sínum. Þegar kisa er farin sína leið
spyr ég Hallfríði hvprt hún sé þama
úr nágrenninu. „Ég er alin upp
fyrir sunnan fjall, í Miklaholts-
hreppi, mamma mín var að norðan
en pabbi var Borgfirðingur," segir
hún og sest aftur við borðið og
tekur til við að pijóna. „Þér fellur
sjaldan verk úr hendi, það er auð-
séð,“ segi ég. „Mér finnst gott að
vinna, það kyrrir hugann og styttir
tímann,“ svarar hún hæglátlega.
Það ríkir þögn um stund í eldhús-
inu. „Ég átti dóttur en ég missti
hana fyrir tólf árum,“ segir Hall-
fríður svo og lítur á mig. I augum
hennar er sú sérkennilega rósemd
sem þeir einir öðlast sem beiskjan
nær ekki tökum á - en þeir em
fáir. Með sömu rónni segir hún
mér að hún hafí átt þessa dóttur
eina barna og hún hafi dáið 31 árs
að aldri. „Hún var stórhugguleg,"
bætir hún við og heldur áfram að
pijóna nokkra stund. Svo leggur
hún frá sér pijónana og sækir
myndaalbúm. I þessu albúmi em
myndir frá æsku og skólatíð ungr-
ar stúlku. Myndir af alvarlegri
telpu, brosandi unglingi með vin-
konum sínum, bekkjarmyndir og
svarthvítar fyrirsætumyndir af
ljósmyndastofu. „Hún fór til ljós-
myndara og ég beið frammi, ég
hélt að hún ætlaði aldrei að koma
út, en loksins kom hún og þá hafði
ljósmyndarinn endilega viljað taka
af henni þessar myndir til útstill-
ingar," segir hún og bendir mér á
listrænar myndir þar sem leikur
að ljósi og skuggum dregur fram
sérstæða andlitsfegurð fyrirsæt-
unnar.
Ég blaða í albúminu og finn til
ég fór að fara stöku sinnum á böll.
í einni slíkri ferð kynntist ég Karli,
við dönsuðum saman, hann var
mikill dansmaður. Ég var rétt
fimmtug er þetta var og hann fjór-
um árum yngri. Karl er sérkenni-
legur maður, hann er óskaplega
góður í sér og einlægur en á til
að ijúka upp. Við urðum ástfangin,
giftum okkur og fluttum hingað
vestur en dóttir mín tók við íbúð-
inni minni, hún og Karl náðu vel
saman alveg frá upphafi. Ég hafði
aldrei áður verið í sambúð með
manni og komin á miðjan aldur en
eigi að síður hefur hjónabandið
gengið ótrúlega vel.
Nokkur góð ár liðu en svo veikt-
ist dóttir mín af krabbameini. Hún
fór í krabbameinsmeðferð og mein-
ið virtist horfið. Að ári liðnu kom
krabbameinið fram aftur og nú í
HALLFRÍÐUR og Karl.
þess hve stutt líf þessi stúlka hafði
átt. „Hún var sjúkraliði á Landa-
koti og seinna dó hún þar,“ segir
Hallfríður og tekur aftur upp pijón-
ana. Anna, dóttir hennar, fæddist
árið 1954 og hún átti hana ein.
„Faðir hennar reyndist henni vel
þegar hún var veik, það er honum
til sóma, en ég ól hana upp ein og
var fyrst með hana heima hjá for-
eldrum rnínurn," segir hún. Hún
var vön að annast böm, elst af sex
systkinum, hún var heldur ekki
óvön því að vinna, hafði frá unga
aldri gengið í ýmis verk, um skóla-
göngu hafði ekki verið að ræða
nema barnaskóla. „Reyndar var ég
í kvöldskóla í Borgamesi veturinn
1942, þegar ég var orðin 18 ára,“
segir hún. „Mitt fyrsta launaða
starf var sem skipsþema um borð
í Víði, bát sem gekk á milli Reykja-
víkur, Akraness og Borgamess.
Það var frekar skemmtilegt starf,
kona úr sveitinni vann á skipinu
og hún tók mig_ með sér. Þá var
ég ung stelpa. Ég var aldrei sjó-
veik, og sumarið eftir fékk ég vinnu
á Laxfossi sem sigldi sömu leið,
einnig var ég smátíma á Akraborg-
inni. Eftir það vann ég hingað og
þangað við það sem til féll. Svo réð
ég mig á bát sem fór til Vest-
mannaeyja en í fyrstu ferðinni
veiktist ég í bakinu, það endaði
með að bakið var spengt. Ég var
lengi að ná mér eftir það. Ég þurfti
að liggja í gipsi í nokkra mánuði.
Ég pijónaði mikið í þeirri legu,
komst upp á lag með að pijóna
liggjandi og ligg enn við að pijóna
ef ég get komið því við. Ef ég sit
lengi við prjóna verð ég fljótt
þreytt.
Ég hafði náð mér sæmilega eftir
árið og fór þá að vinna sem her-
bergisþerna á Hótel Borg. Síðan lá
leiðin á Vífílsstaði þar sem ég vann
í tvö ár sem gangastúlka. Svo kom
að því að ég varð ófrísk og fór
heim til foreldra minna. Þar var
ég fyrst á heimilinu hjá þeim en
þegar frá leið fór ég aftur á kreik.
Foreldrar mínir fluttu í Borgarnes
og telpan mín með þeim. Eg fór
til Grindavíkur og vann þar nokkur
ár, fór fyrst ein og svo með stelp-
una með mér, þá var hún orðin sex
ára. Fáum árum seinna keypti ég
íbúð við Grandaveg í Reykjavík og
fór að vinna í Bæjarútgerðinni. Þar
vann ég í nokkur ár en Anna fór
í Melaskólann. Síðar fékk ég vinnu
í Seglagerðinni Ægi á Grandagarði
- þetta voru góð ár, ég vann og
sinnti dóttur minni. Það var ekki
fyrr en hún var orðin uppkomin sem
lungunum, það hafði náð að sá
sér. Við tók mikil barátta. Fyrsta
árið sem hún var í krabbameins-
meðferð fór ég suður einu sinni
mánuði til þess að vera hjá henni
í viku í senn. Eftir árið fór hún að
vinna, hún starfaði við barnadeild-
ina á Landakoti. Þegar lungna-
krabbameinið kom upp fór hún
aftur í meðferð en það dró smám
saman af henni. Við héldum jólin
þijú saman, þá var farið að safn-
ast vatn í lungun á henni og hún
þurfti að nota súrefniskút. Eg var
svo þjá henni þar til yfir lauk, hún
dó í febrúar. Éftir að hún var dáin
hafði ég samband við hana í
draumi. Þá sagði hún mér frá
hvemig sér liði. Ég fékk samband
við hana annað slagið. Seinast þeg-
ar mig dreymdi hana fannst mér
hún vera að búa um sig og ég spurði
hvort hana vantaði eitthvað og
hvort ég gæti hjálpað henni. Nei,
hún kvaðst fá aðstoð frá Landa-
koti - eftir það rofnaði sambandið.
Um haustið sama ár og dóttir
mín dó lenti Karli í bílslysi eins og
hann sagði þér frá. Hann fékk
mikla höfuðáverka og var meðvit-
undarlaus í hálfan mánuð. Þegar
hann kom til sjálfs sín var ljóst að
hann hafði misst mikið - en hann
hefur náð sér nokkuð þótt aldrei
nái hann sér að fullu.“ Karl er að
sögn Hallfríðar mjög gleyminn og
stundum lengi á ná merkingu þess
sem sagt er, einnig talar hann
meira en hann gerði og öðruvísi.
„En við þessu er ekkert að gera,
svona er þetta bara,“ segir Hallfríð-
ur og heldur áfram að pijóna. Ég
spyr hvað hafi gefíð henni þann
styrk og þá sálarró sem virðist
hafa fleytt henni gegnum alla erfið-
leika án þess að hún léti bugast
eða fylltist beiskju, „ertu kannski
trúuð," segi ég. „Nei, ég held að
ég hafi þvert á móti misst alla trú,“
svarar_ hún og brosir til mín um
leið. Ég spyr hvort aldrei hafí
hvarflað að henni nein uppgjöf?
„Nei, það þýðir ekki,“ svarar hún.
„Ég er fegin að hafa fengið að
halda honum,“ segir hún svo eftir
nokkra stund og lítur á mig. Smám
saman hefur andrúmsloftið í el_d-
húsinu orðið hlýtt og náið. Ég
stend að lokum treglega upp til
þess að fara. Þess lengur sem ég
hef talað við þessa konu þess
meira hefur mér fundist til um
hana. Auk þeirrar birtu og rósemd-
ar sem stafar frá henni er eitthvað
viðfelldið við hikleysi hennar, sem
í bland við hlédrægnina gerir hana
eftirminnilega í viðkynningu.