Morgunblaðið - 25.06.1997, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 25. JÚNÍ1997 35
I
. bandi og það var þeim báðum mik-
J ils virði.
Hilmar F. Thorarensen.
Guðrún móðursystir okkar lést
15. júní síðastliðinn. í hugum okkar
tengist minningin um hana Brúar-
ósi, húsinu sem þau Eyjólfur
byggðu. Guðrún og Eyjólfur eign-
. uðust tvo syni, Emil Hilmar og
? Kristján Aðalstein, og einnig ólu
þau upp sonarson sinn, Eyjólf Kjal-
| ar Emilsson.
Ein af okkar fyrstu minningum
frá Brúarósi er þegar gróðursettar
voru litlar tijáplöntur við húsið. Það
hefur verið á seinni hluta fimmta
áratugarins. Plönturnar eru þarna
enn, núna stór tré sem mynda fal-
legan lund, en húsið og allt annað
sem tilheyrði lífinu á Brúarósi er
g horfið. Brúarós var í Fossvogi, við
lækinn sem skilur að Reykjavík og
V Fossvog. Eyfi og Gunna frænka
\ byggðu húsið á árunum rétt upp
úr stríði. Gunna frænka hafði alla
tíð mikið yndi af börnum og heim-
ili þeirra Eyfa virkaði á okkur eins
og þar væri ótakmarkað frelsi, inn-
an húss sem utan. Þetta var eins
og sveit, tún með stórum matjurta-
garði og þar fyrir handan njólagarð-
urinn, sem okkur fannst svo spenn-
andi, og svo var lækurinn og fjaran
: rétt við túnfótinn. Hundar, kettir,
kanínur, kálfar og hænur og fleiri
| dýrategundir voru hluti af tilver-
unni á Brúarósi. Þarna var allt svo
ólíkt Grettisgötunni, þar sem við
bjuggum í fjölbýlishúsi en leiksvæð-
ið þar var gatan.
Heimsóknir okkar á Brúarós voru
ótal margar. Heilu dagana var
mamma þar með okkur systumar
þijár og stundum dvaldi einhver
'0 okkar þar í nokkra daga eða vikur.
b Þetta var eins og okkar annað heim-
£ ili. Þær mamma og Gunna frænka
P voru sérstaklega samrýndar alla
tíð. Þær hjálpuðust að í daglega
lífinu og studdu hvor aðra í gegnum
erfiðleikana. Minningamar em
skýrar í hugum okkar. Mamma og
Gunna frænka eitthvað að sýsla í
eldhúsinu á Brúarósi, sem var
stærra en öll önnur eldhús. Glað-
* værar raddir, afi situr þar á nær-
P bolnum með kaskeitið, eitthvað að
j spauga. Ilmur af heitum kleinum
Pog diskaglamur. Einhvetjir fleiri
sitja í eldhúsinu, ættingjar utan af
landi en þeir gistu gjaman á Brúar-
ósi og kannski var þarna líka kom-
inn einhver nágranninn, Guðjón
skósmiður eða Þórður á Sæbóli.
Alltaf margt fólk og allir velkomn-
ir. Umræða í fullum gangi, Eyfi
kemur og sest í sætið sitt við enda
borðsins, borðið er stórt, ekkert mál
að gefa fjölda manns kaffi. Var ver-
H ið að tala um bæjarmálin eða heims-
■ pólitíkina? Gunna frænka hverfur
inn í búr og kemur aftur fram með
jólaköku og smurt brauð á fati. Það
var hún sem stjórnaði þessu mann-
marga heimili þótt við tækjum auð-
vitað ekki eftir því þá. Það sem við
sáum var góða, glaða Gunna
frænka. Og fleiri myndir koma upp
í hugann. Gunna frænka og mamma
m í stofunni við sauma og pijónaskap.
: | í þá daga saumuðu þær og pijónuðu
mest allan fatnað á sig sjálfar og á
| okkur krakkana. Oft var saumað
uppúr gömlum fötum. Þær komu sér
upp vefstól og ófu dregla á gólfín
og áklæði á stólana. Við og Ragn-
hildur systir okkar og Kristján
(Brói), yngri sonur Gunnu frænku
og Eyfa, lékum okkur úti eða inni,
vorum á hlaupum upp og niður stig-
ann, milli hæða, í eltingaleik eða
spiluðum í einhveiju herbergjanna.
Stundum fengum við afgangs tuskur
3 til að sauma úr. Við lögðum allt
% húsið undir leiki okkar, nema her-
bergið hans afa fékk yfirleitt að
vera í friði. Kristinn (Massi), bróðir
Eyjólfs, gaf sér oft tíma til að leika
við okkur ef hann var heima og þá
var gjaman farið í feluleik eða
skollaleik. Blómarækt var mikið
áhugamál Gunnu frænku. Hún sáði
fræjum eða kom afleggjurum til og
ffj úr urðu fallegar plöntur og litrík
m blóm. Massi smíðaði fyrir hana gler-
skála út úr stofunni og þar fékk hún
% enn frekar útrás fyrir ræktunará-
hugann.
4
Og svo voru það öll fjölskyldu-
boðin sem Gunna frænka stóð fyr-
ir, en hún lagði alla tíð mikið upp
úr því að fjölskyldan þekktist og
héldi saman. Gamlárskvöldin á
Brúarósi eru með skemmtilegri
minningum frá æsku okkar.
Okkur fannst það ekki nema
sjálfsagt þegar við vorum litlar að
Gunna frænka og Eyfí væru okkur
svo góð sem raun var. Við skildum
það seinna að við vorum einstaklega
heppnar að fá að vera á Brúarósi
þegar við vorum böm og ungling-
ar. Síðan hafa okkar böm einnig
fengið að upplifa ævintýrið á Brúar-
ósi. Við erum þakklátar fyrir að
hafa fengið að njóta umhyggju og
vináttu góðu Gunnu frænku okkar.
Borghildur og Guðrún
Óskarsdætur.
Oft er haft á orði, að vini sína
geti maður sjálfur valið en um fjöl-
skyldu sína fái maður engu ráðið.
Þegar ég í æsku valdi mér eigin-
mann vissi ég ekki hvílík heppni
beið mín, að eignast jafnframt svo
yndislega tengdaforeldra sem Guð-
rún Emilsdóttir og Eyjólfur Kjart-
ansson reyndust mér. Ég gleymi
aldrei hlýju þeirra og nærgætni {
garð ungu erlendu stúlkunnar, sem
eldri sonur þeirra ætlaði að ganga
að eiga. Þótt við töluðum ekki sömu
tungu, veittist tengdaforeldrum
mínum auðvelt að auðsýna skilning
og ástúð þessari ungu óöruggu
stúlku sem var svo mikið í mun
að falla inn í fjölskylduna. Og þótt
hjónaband mitt entist ekki nema
aldarfjórðung urðu bönd virðingar
og gagnkvæms trúnaðar milli okk-
ar tengdamóður minnar einungis
sterkari með árunum.
„Amma“ - ég kallaði hana það
eins og börnin okkar gerðu - var
kona með stórt hjarta og miklar
gáfur. Hún þurfti í æsku að ann-
ast uppeldi systkina sinna, sem
voru mörg, og gat því ekki stundað
langskólanám, sem vert hefði verið
og þar sem fróðleiksfýsn hennar,
opinn hugur og dugnaður hefðu
sannarlega notið sín. Gáfum henn-
ar var þó engan veginn kastað á
glæ, því alla sína ævi nýtti Guðrún
sér auðlegð hjarta síns og góða
greind öðrum til hagsbóta og lagði
sig jafnan fram um að taka öllum
opnum örmum, hugga og hjálpa í
hvívetna.
Sagt hefur verið að hamingjan
felist í því að vera „fagur“ í augum
annarra, það er að segja að njóta
aðdáunar og virðingar. Að þesu
leyti var „amma“ ótvírætt ham-
ingjusöm kona, því engan þekki
ég sem betur fór hið fagra franska
heiti tengdamóðurinnar:
belle-mére. Hún var sannarlega
fögur, í augum allra þeirra sem
þekktu hana og unnu henni.
Því segi ég við hana sem nú
hefur kvatt okkur með þeirri reisn
og æðruleysi sem alla tíð ein-
kenndi hana: Adieu pour toujours,
ma trés chére et belle mére - vertu
sæl um eilífð alla, ástkæra fagra
móðir mín.
Catherine.
Guðrún Emilsdóttir
Fyrir mörgum árum var hús afa
og ömmu á Brúarósi rifið. Stuttu
seinna var húsið sem ég ólst upp í
á Lindargötu einnig rifíð. Á sínum
tíma fannst mér sem hluti af mér
hefði raunverulega verið numinn á
brott, þar sem svo margar minning-
ar voru tengdar þessum tveim hús-
um. I dag, mörgum árum seinna,
geri ég mér hinsvegar grein fyrir
því að þessi hús standa sem aldrei
fyrr í huga mínum. Þau eru hins-
vegar ekki byggð úr viði né steypu,
heldur eru það minningarnar um
liðna atburði og fólk sem mynda
burðarveggi þeirra. Líkt og býlið á
Brúarósi, eru þau sem það byggðu,
amma og afi, nú endanlega horfin
á braut. í huganum eru þau hins-
vegar orðin að homsteinum á því
húsi sem hver kynslóð á sinn þátt
í að byggja. Þangað get ég alltaf
sótt bjartan dag í heysátu, eða stol-
ist inn í búr að hnupla nýbökuðum
kleinum. Ég er viss um að allir sem
til þeirra þekktu, munu gera sitt
til að halda þessu húsi við og koma
því heillegu til næstu kynslóðar.
Verið þið þar blessuð og velkomin.
Kjartan.
Guð, heit eg á þig,
að græðir mig,
minnst, mildingur, mín,
mest þurfum þín.
Ryð þú, röðla gramur,
ríklyndur og framur,
hölds hverri sorg
úr hjartaborg.
(Kolbeinn Tumason)
Móðir mín giftist ung syni Guð-
rúnar og Eyjólfs, Kristjáni.
Eignuðust þau þijá syni, eldri hálf-
bræður mína. Síðar skildu þau, en
samband Guðrúnar og móður
minnar sem tengdamóður og
tengdadóttur hélst alla tíð. Þær
voru miklar vinkonur og trúnaðar-
vinir og var það móður minni mjög
mikils virði að eiga Guðrúnu að í
lífsins ólgusjó.
Amma Guðrún var okkur systk-
inunum, Sigga Ármanni, Hlíf og
mér, sem besta „alvöru" amma.
Þegar ég var lítil þótti mér það
sjálfgefið, enda voru þau afi Eyjólf-
ur hluti af tilverunni frá því ég
man eftir mér. Seinna varð mér
ljóst hve heppin við vorum að fá
að eiga þau að sem ömmu og afa
- þau hefðu ekki þurft að koma í
afmælin okkar, gefa okkur gjafír
eða amma að sauma og pijóna á
okkur. Þau voru okkur bara svo
góð að mér fannst það sjálfsagt.
Ég á góðar minningar frá heim-
sóknum til þeirra upp á Brúárós,
sem var ævintýralegur staður,
hálfgerð sveit í bænum með lækn-
um, eldhúsi sem stigið var niður í
og saumaherbergi uppi á lofti. Er
þau fluttu þaðan í Bergstaðastræt-
ið sá ég mjög eftir gamla húsinu,
en það gleymdist við fyrstu heim-
sókn því þar var sami góði andinn,
og hann fylgdi líka ömmu Guðrúnu
upp á Skjól, þar sem hún bjó síð-
ustu árin. Þar lumaði hún á ýmsu
góðgæti og var ómögulegt að fara
frá henni án þess að þiggja áður
nokkra mola og fleiri í nesti. Einu
sinni þegar við Hlíf komum til
hennar var hún í heimsókn hjá
grannkonu sinni hinum megin við
ganginn. Sú tók þá upp á því að
bjóða okkur systrum mola. Þegar
við vorum svo komnar yfir hafði
amma Guðrún um það nokkur orð
að þetta væri vart þolandi, að ein-
hveijar aðrar „kerlingar“ væru að
gefa okkur gotterí, það væri henn-
ar hlutverk!
Mér þótti amma Guðrún vera
bráðgreind kona, hjálpsöm, góð og
hreinskilin. - Hún sagði alltaf
meiningu sína. Eitt sinn minntist
hún á það að þegar hún var ung
skólastelpa hefði hún sjaldnast átt
stundlegan frið, því skólasystur
hennar hefðu alltaf verið að leita
til hennar með sín mál og biðja
hana ráða! Hún var sumsé góður
hlustandi og ráðagóð, það veit ég
einnig frá móður minni. Andlega
hélt hún sér merkilega vel, allt
undir það síðasta, þó að annars
væri mjög af henni dregið. Hún
var fordómalaus og nútímaleg í
hugsun. Sýndi það sig vel er hún
tók sig til og las fyrir minningar-
grein um Rósu frænku sína. Var
ekki að sjá að þar hefði haft orðið
kona komin á níræðisaldur, en í
greininni skein í gegn skýr hugsun
gömlu konunnar, innsæi og djúpur
skilningur á hinu mannlega.
„Bíðið dauðans í góðum hug og
hafið þetta eitt fyrir satt: Góðum
manni getur ekkert grandað,
hvorki lífs né liðnum, og guðirnir
eru ekki afskiptalausir um hans
hag.“(Sókrates.)
Elsku amma Guðrún. Ég þakka
þér fyrir að hafa verið okkur öllum
svo góð. Þú átt stórt hólf í hjarta
okkar. Góður Guð gefi sonum þín-
um, fjölskyldum þeirra og öðrum
ástvinum þínum styrk.
Þín
Anna Ragnhildur.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR HELGASON
húsasmíðameistari,
Smáratúni 5,
Seífossi,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju laugar-
daginn 28. júní nk. kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á hjúkrunarheimili aldraðra, Ljós-
heima, Selfossi.
Margrét Guðmundsdóttir,
Ólöf Guðmundsdóttir, Kristján Gíslason,
Helga Guðrún Guðmundsdóttir, Jón Gunnlaugsson,
Helgi Guðmundsson, Susan A. Faull,
Guðmundur Guðmundsson, Katrín Bjarnadóttir,
Edda Guðmundsdóttir, Karl H. Hillers,
barnabörn og barnabarnabörn.
r
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
KRISTÍN INGIMUNDARDÓTTIR,
Ásbraut 9,
Kópavogi,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur þriðjudaginn
23. júní.
Jarðarförin auglýst síðar,
Óli Þór Ástvaldsson,
Sóley Ástvaldsdóttir,
Ragnar Ástvaldsson,
Viðar Þór Ástvaldsson,
Finnbogi Arnar Ástvaldsson,
Sigurður Rúnar Ástvaldsson,
Inga Arnórsdóttir,
Guðfinna Nívarðsdóttlr,
Ágúst Ingi Ólafsson,
Guðrún Bergmann,
Jóhanna Ósk Pálsdóttir,
ömmubörn og langömmuböm.

+
Sonur minn,
ÞORBERGUR RÚNAR SVEINSSON
frá Sléttu í Fljótum,
Hátúni 10,
Reykjavík,
lést fimmtudaginn 12. júní.
Útförin fer fram frá Áskirkju föstudaginn 27. júní kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kristín Þorbergsdóttir.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ELÍN RUNÓLFSDÓTTIR,
lést á heimili sínu, Laugarteigi 16, þriðjudaginn
24. júní.
Ásta Gunnarsdóttir,
Gunnar Gunnarsson,
Björk Gunnarsdóttir, Hrafn Björnsson,
Rúnar Gunnarsson, Helga Jensdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
JÓHANNA PÁLDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Patreksfjarðarkirkju
föstudaginn 27. júnl kl. 14.00.
Björn Guðmundsson,
Halla Guðmundsdóttir, Óli Þ. Baldvinsson,
Gunnar R. Guðmundsson, Guðrún Jónsdóttir,
Svala Guðmundsdóttir, Leifur Bjarnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
*