Morgunblaðið - 02.07.1997, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
MIÐVIKUDAGUR 2. JÚLÍ1997 39
hætta er töluverð vegna lélegra sam-
göngutækja, þjóðfélagslegra óró-
leika, skorti á lög- og öryggisgæslu
og ekki síst vegna þeirra sjúkdóma
sem eru landlægir á þessum slóðum.
Þeir okkar sem höfðu tækifæri til
að vinna og ferðast með Ólafi í sunn-
anverðri Afríku, þótt um skamman
tíma væri, urðu strax varir við hversu
góðan orðstír hann hafði getið sér,
hversu mikið traust og virðingu hann
hafði áunnið sér meðal þeirra sem
hann hafði umgengist í starfi sínu
ekki síst meðal hinna mörgu ráða-
manna þjóða, sem hann hafði starfað
með á fundum, ráðstefnum og í
skipulagningu verkefna. Allir voru
sammála um að til þessara starfa
hafði Ólafur fágæta hæfileika, sér-
staklega vegna þess að viðmót hans
var algerlega laust við alla fordóma.
Hjá Þróunarsamvinnustofnun
tíðkast oftast að menn taki að sér
störf um 2-4 ár, en snúi síðan heim.
Eftir slíka framlengda dvöl í 4 ár
kom Ólafur heim og hóf aftur störf
hér á Hafrannsóknastofnun. En
hann stansaði þó ekki við nema í
um eitt ár en hóf síðan aftur sín
fyrri störf í Afríku þar sem hæfileik-
ar hans nutu sín svo vel. Það er
margt sem togað hefur okkar góða
vin aftur til svo erfiðra og hættu-
legra starfa. Menn sem hafa slíka
reynslu og sýnt hafa slíka hæfileika
á þessu sviði verða mjög eftirsóttir
til áframhaldandi starfa og reynsla
hans gerði það einnig að verkum að
hann vissi manna best hvar skórinn
kreppti að í þessum ríkjum. Hann
vissi einnig hvernig best væri að
leysa ýmis erfið vandamál og það
sem mestu máli skipti, hann kunni
að laða það besta fram hjá sínu sam-
starfsfólki og byggja upp sjálfs-
traust þess með hlýju, yfirlætislausri
glaðværð og fádæma vinnuþreki og
dugnaði sem hreif alla með sér. Sú
lífsfylling sem felst í því að finna
krafta sína verða mörgum að gagni
hefur óefað skipt hann miklu máli.
Það er því vel í anda hugsjóna hans
að okkur skuli gefast kostur á því
að styrkja sjóð þann sem stofnaður
hefur verið í íslandsbanka til styrkt-
ar nauðstöddum í Namibiu.
í desember síðastliðnum var Ólaf-
ur í fríi hér heima og átti góða sam-
verustund með okkur starfsmönnum
Hafrannsóknastofnunar í árlegu
jólateiti. Glaður og reifur gekk hann
um og heilsaði upp á fólkið og ræddi
málin. Allir sáu og heyrðu að hann
var sæll í sínu starfi þar sem hann
hafði náð góðum árangri. Hér var
réttur maður á réttum stað, verðug-
ur fulltrúi íslands í alþjóðlegu þróun-
arsamstarfi.
Við, fyrrum starfsfélagar Ólafs á
Hafrannsóknastofnun, viljum votta
konu hans Ásdísi Einarsdóttur og
börnum dýpstu samúð vegna fráfalls
eiginmanns og föður.
Nokkrir samstarfsmenn og
vinir á Hafrannsóknastofnun.
Hinn 22. júni sl. andaðist Ólafur
Valgeir Einarsson, eða Óli Einars,
eins og við kölluðum hann. Óli er
þriðji bekkjarbróðirinn af 24, sem
útskrifuðust úr 6. bekk Y í M.R.
vorið 1972, sem nú er látinn. Það
er ekki liðinn mánuður frá því hóp-
urinn hittist til að fagna 25 ára
stúdentsafmæli, þar til sá þriðji er
fallinn í valinn. Óli gat ekki verið
með okkur sakir veikinda sinna á
þessum tímamótum, en hann var
búinn að gera ráðstafanir og hlakk-
aði mikið til að vera með. Svona
er lífið, við vitum aldrei hvað morg-
undagurinn ber í skauti sér, hver
er næstur, eða hvenær kallið kemur.
Við Óli kynntumst sem strákar
við æfingar og keppni í sundi. Síðar
urðum við bekkjarbræður í Gagn-
fræðaskóla Austurbæjar og urðum
samferða uns við urðum stúdentar
frá MR vorið 1972.
Óli var í æsku afreksmaður í
sundi. Hann var bringusundsmaður.
Hann æfði og keppti með sundfé-
laginu Ægi, og með unglingalands-
liði. Óli var mjög fjölhæfur íþrótta-
maður. Hann var ótrúlega lipur og
léttur á sér, þótt stór væri, og lið-
tækur í hvaða íþróttagrein sem var.
Óli var mjög hlýr persónuleiki,
skapgóður og vinsæll. Hann náði
árangri í öllu því sem hann lagði
metnað sinn í. Hann stjórnaði til
dæmis æfingum og keppni sund-
manna úr M.R. öll þau fjögúr ár
sem við vorum í skólanum með
hreint ótrúlegum árangri.
Hann átti mjög auðvelt með nám.
Ég minnist þess er við lásum undir
stúdentspróf í dönsku að við kom-
umst yfir glósur frá einum félaga
okkar. ðli eignaðist aldrei
kennslubækurnar í dönsku, og las
þær aldrei. Hann lét sér nægja að
mæta í tíma, og lesa glósurnar eina
helgi, og fékk dágóða einkunn.
ðli kynntist sjósókn 17 ára, er
hann fór sem háseti eitt sumar á
síldarbát í Norðursjóinn. Fiskveiðar,
sjósókn og sjávarútvegur urðu upp
frá því áhugasvið hans, og að loknu
stúdentsprófi úr MR var nám hans
og starf helgað þessari atvinnu-
grein, fyrst hér heima, og síðar
erlendis. Mér er kunnugt um að
störf hans á erlendri grundu voru
gríðarlega góð og mikils metin.
Óli var þannig að hann varð þjóð-
sagnapersóna í lifanda lífí. Við
skólafélagar hans heyrðum skondn-
ar og skemmtilegar sögur um „Ólaf
5.“ síðar á lífsleiðinni. Sjálfir eigum
við margar ógleymanlegar og
skemmtilegar minningar um sjálf-
stæðan og skemmtilegan dreng og
góðan vin.
En nú er komin kveðjustund. Sá
sem öllu ræður hefur kallað Óla
Einars. til annarra verkefna, á
æðri stöðum. Ég þakka fyrir sam-
fylgdina og allar minningar sem ég
á um drengskaparmanninn, minn
góða æskuvin, Óla Einars.
Fyrir hönd okkar skólafélaganna
úr MR votta ég eiginkonu Ólafs,
Ásdísi Einarsdóttur, börnum hans,
foreldrum og öðrum ættingjum,
okkar dýpstu samúð. Megi Guð
vera með ykkur öllum og veita ykk-
ur styrk.
Bryiyólfur Jónsson.
• Fleiri minningargreinar um
Ólaf Valgeir Einarsson bíða birt-
ingar ogmunu birtast í blaðinu
næstu daga.
+ Eyvör Ingibjörg
Þorsteinsdóttir
fæddist í Reykjavík
2. október 1907.
Hún lést á Hrafnistu
í Hafnarfirði 21.
júni síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Dómkirkj-
unni 1. júlí.
Síðdegis fagran
sumardag sóttu engl-
arnir elskulega ömmu
mína. Það er undarlegt
til þess að hugsa að
eiga ei eftir að finna
fyrir mjúku hendinni oftar. En lífið
er kennsla, kennsla um gleði, ást
og sorg. Eftir lifa margar minning-
ar. Allar minningar mínar um Eyju
ömmu eru fallegar.
Ég sit við eldhúsglugga í Kaup-
mannahöfn, horfi yfir Nýhöfn, og
hugsa um ömmu. Perlur Kaup-
mannahafnar tengjast sögunum
hennar. Hafmeyjan, höllin, sívali-
turninn, tívólí, listasöfnin, járnbraut-
arstöðin og amma ung, ein og sér,
sá manninn með skiltið sem á stóð
Det nye missions hotel og fyrsti
veitingastaðurinn, sem hún borðaði
á, Kökkenes kökken og hótel d’Ang-
leterre, amma með afa og þjóninn
sem sagði „Det sedvanlige for dam-
en.“
Amma var mikil spilakona, hún
spilaði oft bridge við vinkonur sínar
í Oddfellowhúsinu og tveggja manna
bridge við mig. í vetur, á þeim góða
stað Hrafnistu í Hafnarfirði, héldum
við amma því áfram. Þá sagði amma
alltaf: „ætlarðu ekki að gefa?“ svo
að við amma spiluðum fram á kvöld.
Þar sagði amma mér frá komu
Kristjáns X. Danakonungs. Sólin var
að setjast og við amma nutum þagn-
arinnar. Síðustu geislar sólarinnar
spegluðust í augum
hennar. Við sátum,
héldumst í hendur og
hlustuðum á þögnina
með vináttublæ á and-
litum. Fyrr þetta kvöldi
hafði amma sagt mér
frá konungskomunni
1921. Hún var í hópi
hvítklæddra telpna sem
tók á móti Danakon-
ungi. Hún vaknaði
snemma morguns og
klæddi sig í hvítan kjól
eins og brúðarmey.
Klukkan tiu sigldi her-
skipið inn í Reykjavík-
urhöfn. Heiðursbogi var reistur og
rauður dregill lagður eftir bryggj-
unni. Mannfjöldinn kallaði húrra og
hleypt var af skotum úr fallbyssum
frá herskipum. Stúlkurnar röðuðu
sér báðum megin við dregilinn og
köstuðu blómum á loft til að hylla
þjóðhöfðingjann. Hann hafði borða
eins og fegurðardrottning. Konung-
urinn nálgaðist Eyju litlu, stað-
næmdist, horfði á hana og tók í
hönd hennar. Eyja varð yfir sig hrif-
in því að hún hafði tekið í hönd sjálfs
Kristjáns X. Danakonungs. Og Eyja
amma bætti við: „Hann var nú fjall-
myndarlegur maður.“ Svona kvöid
upglifðum við amma oft.
Ég hugsa um Hjarðarhaga 46. í
hvetju hádegi tók matarlyktin á
móti mér og Eyja amma fagnaði
mér brosandi, kyssti mig og klapp-
aði. Yfir matnum gátum við rætt
um hvað sem var. Amma var fróð-
ari en nokkur sem ég hef kynnst.
Við töluðum um fréttir, listir, íþrótt-
ir, vini mína og hvað ég var að gera
í skólanum.
En nú er amma mín horfin á
braut. Ég sé hana fyrir mér bros-
andi á himnum og fuglarnir fljúga
fram hjá. Fijáls eins og brosið, frjáls
eins og fuglinn. Ég minnist þess er
hún hélt á mér litlum, allra hádegis-
verðanna, hennar á litla bílnum sín-
um, hennar með okkur austur í sum-
arbústað og ég sé hana fyrir mér
vinka bless. Megi góður Guð vernda
elsku bestu ömmu mína.
Bjarta brosið
blessað er
eilífðar englar
fylgja þér.
Jón Gunnar Þórðarson.
„Hún Eyja amma hefur kvatt
okkur,“ voru orð mömmu í símanum,
21. júní sl. Ólýsanleg tilfinning greip
okkur, fyrst sorg og söknuður, síðan
þakklæti fyrir allt sem hún var okk-
ur. Núna erum við komin heim til
íslands til að fylgja henni síðasta
spölinn.
Amma var engum lík, yndislega
góð, dugleg og drífandi. Við eigum
svo fallegar og skemmtilegar minn-
ingar af heimsóknum okkar hingað
til hennar og Eyju ömmu til okkar
í Osló. Ljúfastar voru stundirnar hjá
henni á Hjarðarhaga. Alltaf tók hún
á móti okkur með opnum örmum
og með mjúku hönd sinni klappaði
hún á vanga okkar. Þó að við byggj-
um í sitt hvoru landinu var samband
okkar við ömmu gott og náið. Iðu-
lega hringdi síminn. Hún sýndi sann-
an áhuga á því sem við vorum að
gera og ávallt studdi hún okkur og
hjálpaði. Við, barnabörnin og amma,
vorum bestu vinir. Á sumrin var
græna, kringlótta eldhúsborðið
hennar miðstöð skoðanaskipta. Á
borðinu var kakódollan með löngu,
mjóu silfurskeiðinni, grillað brauð
og kakan góða.
Við komum alltaf til með að sakna
elsku, bestu ömmu og nærveru henn-
ar. Við þökkum fyrir allar góðu
stundirnar með henni og fallegu
minningarnar um hana munu fylgja
okkur alla tíð. Okkur þykir svo inni-
lega vænt um Eyju ömmu.
Gunnhildur Eyja
og Gustav O. Lund.
EYVORINGIBJORG
ÞORSTEINSDÓTTIR
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ELÍN RUNÓLFSDÓTTIR,
Laugateigi 16,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju fimmtu-
daginn 3. júlí kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
Oddssjóð hjá Reykjalundi.
Ásta Gunnarsdóttir,
Gunnar Gunnarsson,
Björk Gunnarsdóttir, Hrafn Björnsson,
Rúnar Gunnarsson, Helga Jensdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Minningarathöfn um ástkæra eiginkonu mína,
móður okkar, tengdamóður og ömmu,
SIGRÍÐI JÓNSDÓTTUR
frá Óiafsfirði,
búsett á Hlíðarvegi 54,
Njarðvík,
fer fram i Ytri Njarðvíkurkirkju föstudaginn
4. júlíkl. 14.00.
Jarðsett verður á Ólafsfirði 5. júlí.
Jón B. Georgsson,
Jón B. G. Jónsson, Ólöf Guðbrandsdóttir,
Georg E. P. Jónsson, Iðunn Pétursdóttir,
Súsanna Jónsdóttir, Arnar Sigurvinsson
og barnabörn.
+
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
BENEDIKT GUÐLAUGSSON
fyrrv. garðyrkjubóndi
í Víðigerði,
Gaukshólum 2,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykja-
vík fimmtudaginn 3. júlí kl. 13.30.
Gunnar Benediktsson, Jóna G. Steinmarsdóttir,
Kristján Benediktsson, Erla Kristjánsdóttir,
Guðrún B. Kolbeins, Hannes Kolbeins,
Kirstln Benediktsdóttir, Kristinn Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Við fráfall frænku okkar,
GUÐRÍÐAR JÓNSDÓTTUR
hjúkrunarkonu
frá Seglbúðum,
þökkum við öllum, er sýndu minningu hennar virðingu og okkur samúð.
Margrét Helgadóttir, Jóhanna Sveinsdóttir,
Ásdís Helgadóttir, Úlfhildur Hermannsdóttir,
Jón Helgason, Gunnar Jónsson,
Ragnhildur Björnsdóttir, Magnús Jónsson,
Kristján Torfason.
+
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, er
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærs eiginmanns míns, fósturföður,
tengdaföður, afa og bróður,
FINNS BENEDIKTSSONAR,
Ljósheimum 6,
Reykjavík.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ólöf Jóhannsdóttir.
+
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug vegna
fráfalls bróður okkar,
JÓNS GUÐMUNDSSONAR
bónda,
Fjalli.
Sigríður Guðmundsdóttir,
Guðfinna Guðmundsdóttir.