Morgunblaðið - 14.12.1997, Blaðsíða 40

40 SUNNUDAGUR 14. DESEMBER 1997
MORGUNBLAÐIÐ
+ Sigursteinn
Gunnarsson
fæddist á Óðins-
götu 14 i Reykjavík
hinn 15. júlí 1953.
Hann lést á heimili
sínu, Bragagötu 24
í Reykjavík, hinn
7. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Gunnar
Ólafsson, f. 30.12.
1910 í Stykkishólmi
og Sigríður Sigur-
steinsdóttir, f.
15.10. 1915 í Vest-
mannaeyjum.
Systkini Sigursteins eru: Birg-
ir, f. 1936, blikksmiður í
Reykjavík, Sigrún Edda, f.
1938, húsmóðir í Garðabæ,
Kristín Ólafía, f. 1946, húsmóð-
ir í Hafnarfirði, Gunnar, f.
1950, bólstrari á Akranesi, og
Ólafur, f. 1960, bílstjóri í
Garðabæ. Sigursteinn gekk í
barnaskóla í Miðbæjarskólan-
um í Reykjavík, lauk lands-
prófi frá Austurbæjarskóla og
stúdentsprófi frá Menntaskól-
anurn í Reykjavík árið 1974.
Hann stundaði nám í tannlækn-
ingum við Háskóla íslands og
útskrifaðist þaðan vorið 1981.
Sigursteinn starfaði um tíma
sem aðstoðartannlæknir hjá
Gunnari Dyrseth tannlækni í
Reykjavík. Hann stofnaði og
rak síðan eigin tannlæknastofu
fyrst á Reyðarfirði 1982-83,
síðan á Akranesi frá 1983 til
Jarðlíf okkar mannanna er und-
arlegt samspil gleði og sorgar.
Þeir, sem heilsa nýjum degi með
sigurbros á vör geta um aftanstund
staðið á hengiflugi örvæntingar.
Við, sem lifað höfum langa mann-
sævi, komumst vart hjá því að
skynja ýmsar ógnvænlegar breyt-
ingar nú hin síðari ár. Fégræðgi
og valdafíkn hafa ætíð verið ríkur
þáttur í fari mannanna. Og með
auknum tækniframförunum hafa
slíkum öflum opnast ný og stór-
aukin tækifæri til umsvifa. Nátt-
úrulögmálin eru sveigð að þeirra
þörfum, þótt það ógni tilveru sjálfr-
ar Móður Jarðar.
Og hroki þeirra er slíkur að allt
skal lúta þeirra valdi. Allt metið
og mótað að „kröfum tímans“ til
^hagrænna gilda.
I þeim sviptingum, sem lífs-
gæðakapphlaup nútímans skapar
einstaklingum og heilum þjóðum
farast og kremjast til bana margar
þær jurtir sem fíngerðastar eru og
fegurstum blpmum skarta í mann-
lífsflórunni. í ölduróti slíkra ógna
er ekkert sem fær staðist til lang-
frama annað en trú og innri sann-
færing um handleiðslu þess skap-
ara sem öllu ræður. Glatist sú
trúarvissa, þó ekki sé nema fáein
1987 eða þar til að
hann fluttist til
Reykjavíkur og
stofnsetti tann-
læknastofu sína á
Suðurgötu 7 þar
sem hann starfaði
til dauðadags.
Sigursteinn
kynntist eftirlif-
andi eiginkonu
sinni Sigurbjörgu
Sigurgeirsdóttur
árið 1973 meðan
bæði voru nemend-
ur í Menntaskólan-
um í Reykjavík.
Þau gengu í hjónaband hinn
15. júlí 1978. Sigurbjörg er
fædd á Litlu-Fellsöxl í Skil-
mannahreppi 18.8. 1955, dóttir
hjónanna Ingibjargar Guð-
mundsdóttur, f. 30.12. 1926
sjúkraliða, og Sigurgeirs Jó-
hannssonar, bónda, f. 18.06.
1919, d. 30.05. 1960. Stjúpfaðir
Sigurbjargar er Sigmar Hró-
bjartsson, múrarameistari, f.
24.05. 1919. Sigurbjörg lauk
prófi í félagsráðgjöf við félags-
ráðgjafarháskóla í Ósló árið
1979 og hefur verið yfirmaður
öldrunarþjónustudeildar Fé-
lagsmálastofnunar Reykjavík-
urborgar síðan 1989. Sigur-
steinn og Sigurbjörg eignuðust
ekki börn.
Útför Sigursteins fer fram
frá Dómkirkjunni á morgun,
mánudaginn 15. desember, og
hefst athöfnin klukkan 15.
augnablik, getur það leitt fólk til
óhæfu, sem ekki verður aftur tek-
in. Jafnvel að taka eigið líf.
Þegar við stöndum við kistu Sig-
ursteins Gunnarssonar, sem með
svo sviplegum hætti var hrifinn á
brott úr þessum heimi, vakna ótal
spurningar. Svo óvænt og snögg-
Iega. Svörin Iáta á sér standa, og
skipta líka svo óendanlega litlu
máli. Mestu máli skipta minning-
arnar um góðan dreng og sannan
mannkostamann. í fyrsta lagi var
hann óvenju lipur og handlaginn
tannlæknir og þar til mikillar fyrir-
myndar. Sannkallaður sómi sinnar
stéttar. Hann hafði líka til að bera
listræna hæfileika á sviði tónlistar
og myndlistar, sem reyndar var
hans draumur, og hefði þar
áreiðanlega getað náð langt ef
honum hefði auðnast að feta þann
stíg.
En af mannkostum sínum og
hjartahlýju á hann þó mest í sjóði.
Fyrir það allt þakka ég af heilum
hug.
Astkærri eiginkonu, systkinum
og öðrum vandamönnum er því
harmur í hug þessa dimmu daga
sólstöðumánaðar. Látum minning-
amar um góðan dreng vera okkur
sólargeisla þar til birtir á ný. í
Jesú nafni.
Kveðja frá
tengdaföður.
Astkær bróðir og mágur, Sigur-
steinn Gunnarsson, er látinn.
Fregnin um fráfall hans kom sem
reiðarslag síðastliðinn sunnudags-
morgun, deginum áður höfðum við
rætt saman í síma og nokkrum
dögum áður var hann að segja
okkur að eftir áramót hefði hann
hug á að ná sér í meiri menntun
í sambandi við málaralist en það
var eitt af áhugamálum hans.
Sigursteinn var einstaklega ljúf-
MINNINGAR
ur og góður drengur og allar minn-
ingar sem tengjast honum og
sækja að okkur nú þegar hann er
farinn undirstrika ljúfmennsku
hans og umhyggju fyrir öðrum,
slíkra manna er sárt saknað. Við
áttum því láni að fagna að fara
með Sillu og Steina í nokkrar ferð-
ir hér innanlands, nú síðast í apríl
til Hafnar í Homafirði. Ógleyman-
leg ferð sem er okkur mikils virði
núna. Á þessum ferðum var Steini
mjög opinn fyrir „motivum" sem
hugsanlega gætu orðið að góðri
vatnslitamynd í hans listrænu
höndum, en hann var líka mjög
músíkalskur og hafði í nokkur ár
starfrækt áhugamannahljómsveit
með Sillu og nokkrum vinum.
Nú er komið að kveðjustund,
góður drengur er genginn. Við vilj-
um þakka Steina þær stundir sem
við höfum átt saman og aldrei bar
skugga á. Hann auðgaði líf okkar
með sínum ástarhug og umhyggju
í okkar garð og barna okkar. Við
biðjum góðan guð að gefa Sillu
styrk í hennar sorg og blessa og
varðveita Sigurstein Gunnarsson.
Sigrún og Sigurjón.
Mig langar að kveðja ástkæran
frænda, Sigurstein Gunnarsson,
sem var mér svo kær.
Það fyrsta sem kemur mér í hug
þegar ég minnist Steina frænda
míns er þakklæti. Þakklæti fyrir
að hafa fengið að kynnast svona
góðum dreng sem ég bar svo mikla
virðingu fyrir og er afar stolt af.
Þakklæti fyrir það hvað hann var
einstaklega góður við foreldra
mína sem hann gladdi svo oft og
við afa og ömmu sem voru svo
lánsöm að eignast slíkan son.
Friður og ró virtust umvefja
hann, jafnvel svo að ég átti það
til að sofna í tannlæknastólnum
hjá honum. Steini var nýbúinn að
taka alla tannlæknastofuna í gegn
og kaupa ný tæki og tól sem hann
var afar stoltur af. Hann var svo
mikill fagmaður og það kom fram
í öllu sem hann tók sér fyrir hend-
ur, hvort sem það var vinnan eða
áhugamálin. Fyrir stuttu þegar ég
kom til hans á stofuna sagði hann
mér að fara út í ráðhús að skoða
sýningu á vatnslitamyndum og
koma svo til baka og segja sér
hvaða mynd mér þætti fallegust.
Ég gerði þetta og ánægjan leyndi
sér ekki í augum hans þegar það
kom í ljós að ég valdi myndina sem
hann hafði keypt. Sjálfur hafði
hann mikla ánægju af að mála og
skilur eftir sig fallegar myndir sem
nú ylja okkur um hjartarætur
ásamt öllum góðu minningunum .
Minningarnar um hljómsveitina
sem hann og Silla voru drifkraft-
arnir í og skemmtu okkur oft þeg-
ar fjölskyldan kom saman; minn-
ingarnar um ættarmótin og Þorra-
blótin sem hann og Silla voru líka
drifkraftamir í að undirbúa og
skipuleggja; minningar um hann
að ganga í Þingholtunum með
Gretti og Sillu sinni; minningar um
skemmtilegar umræður hvort sem
þær voru um guð eða tannþráð;
minning um litla flugvél sem hann
hafði smíðað og ég horfði agndofa
á sem barn fljúga um bláan himin-
inn og hugsaði „þessi frændi minn
getur allt“. Nú horfi ég til himins
og bið góðan guð um að vera með
honum Steina mínum, varðveita
hann og blessa.
Elsku Silla mín, þið áttuð svo
einstaklega gott og fallegt sam-
band, góður guð styrki þig og varð-
veiti á þessum erfiðu tímum. Ég
bið góðan guð að styrkja systkini
Steina, tengdamóður og alla aðra
sem eiga um sárt að binda vegna
fráfalls hans.
Sigríður.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Sunnudagsmorguninn 7. desem-
ber bárust okkur þær hörmulegu
fréttir að Steini frændi væri dáinn.
Okkur setti hljóð. Maður í blóma
lífsins. Hve lífið getur verið hverf-
ult. Sorgin helltist yfir okkur en í
gegn brutust gömlu, góðu minn-
ingamar.
Það fyrsta sem kom upp í huga
okkar var brosandi andlit Steina.
Steini sem alltaf sá til þess að
gítarinn og söngbækurnar væm
með í för þegar fjölskyldan hittist.
Þá er helst að minnast Jónsmessu-
hátíðanna á Rangárbökkum og
Þorrablótanna. Og ef því var við
komið þá var hljómsveitar„græjun-
um“ komið fyrir og hljómsveitin
steig á svið með Steina og Sillu
fremst í flokki. Þegar komið var
til tannlæknisins Steina var sama
ljúfa viðmótið til staðar. Oftar en
ekki fór jafn mikill tími í tannvið-
gerðir og myndaskoðun, hvort sem
það vom fjölskyldumyndir eða
myndir sem Steini hafði sjálfur
málað.
Stórt skarð er höggvið í fjöl-
skylduna en minningarnar eiga
eftir að lifa í hjarta okkar um ald-
ur og ævi.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V.Briem.)
Elsku Silla, Sigrún, Stína, Birg-
ir, Gunnar, Óli og fjölskyldur. Við
biðjum Guð að styrkja ykkur í
þessari miklu sorg og reynum að
muna að eftir dimmustu nótt kem-
ur aftur dagur.
Hafdís Alexandersdóttir
og fjölskylda.
Skyndilegt og ótímabært fráfall
Sigursteins Gunnarssonar kom öll-
um, sem hann þekktu, mjög á
óvart, en vekur mann til um-
hugsunar um, hve skammt er á
milli lífs og dauða.
Það er erfitt að hugsa til þess
að hann, sem var svo heilsugóður
og fullur af lífskrafti, svo jákvæð-
ur, bartsýnn og ánægður með lífið,
skuli vera allur. En það er stað-
reynd, sem horfast verður í augu
við. Eftir standa minningar um
góðan dreng, sem ekki mátti vamm
sitt vita í neinu og vildi öllum vel.
Sigursteinn lauk prófi frá tann-
læknadeild Háskóla íslands vorið
1981 og tók þá til starfa á stofu
minni. Við unnúm saman í eitt ár,
en þá fluttist hann til Reyðarfjarð-
ar og þaðan til Akraness ári síðar.
Var hann vel metinn tannlæknir á
báðum þessum stöðum. Árið 1987
kom hann sér upp stofu á Suður-
götu 7 í Reykjavík, þar sem hann
starfaði síðan við góðar orðstír til
æviloka.
Þegar við Sigursteinn unnum
saman, kynntist ég vel hvílíkur
mannkostamaður hann var. Þau
kynni urðu að vináttu, sem aldrei
féll skuggi á. Hann var þægilegur
í umgengni og fljótur að ávinna
sér verðskuldað traust sjúklinga
sinna. Hann var mjög listfengur
og handlaginn, sem kom sér vel í
starfi hans, reglusamur, heiðarleg-
ur, iðinn og sanngjarn. Hann var
góður tannlæknir.
I einkalífi sínu var Sigursteinn
hamingjusamur maður. Sigurbjörg
kona hans var honum allt. Þau
uppfylltu kosti hvort annars svo
vel og voru svo miklir félagar og
vinir, að erfitt var að hugsa sér
annað án hins. Það var eftirtektar-
verð hlýjan í orðum hans, þegar
hún barst í tal. Hún hefur mikið
misst. Megi góður Guð styrkja
hana í sorginni.
Góður drengur er genginn.
Blessuð sé minning Sigursteins
Gunnarssonar.
Gunnar Dyrset.
Kæri vinur, Sigursteinn. Það var
mikil harmafregn að heyra að þú
værir farinn frá okkur.
SIGURSTEINN
GUNNARSSON
Ég kveiki á kertum mínum og
hugsa mínar einlægustu samúðar-
kveðjur til Sigurbjargar og þinna
nánustu. Ég votta þeim mína
dýpstu samhygð í þungum harmi.
Ég hef oft slegið létt á strengi
í góðra vina hópi, en það eru ára-
tugir síðan ég hafði eins mikið
gaman af því að spila, eins og með
þér, Sigurbjörgu og strákunum
undanfarna mánuði við æfingar
fyrir árshátíðina.
Bjartasti tilhlökkunardagurinn á
næsta ári var 10. janúar, þegar
við ætluðum að koma saman og
hljóðrita lögin okkar til minningar
um góðar stundir. Minningarnar
munu lifa, þótt þær sjáist ekki né
heyrist framar. Þú opnaðir augu
mín fyrir margvíslegum tónlistar-
legum möguleikum og gaman var
að fylgjast með því hversu fljótur
þú varst að ná tökum á mandólín-
inu eða hvernig þú sýndir mér
þaulhugsða hljómasetningu bítla-
laganna um daginn. Ég verð ekki
hissa þegar ég heyri síðar, að þú
hafir náð í sæti á fremsta bekk
hjá Presley, Lennon eða Hendrix.
Vertu sæll, kæri vinur, minning
þín er björt.
Halldór Fannar.
Hann Steini minn er dáinn! var
það eina sem ég tók eftir í síman-
um þegar Silla, konan hans,
hringdi í okkur að morgni sunnu-
dagsins 7. des. sl. Steini sem hafði
hringt í mig tveimur dögum áður
þar sem hann var að skipuleggja
jólatrésskemmtun tannlæknafé-
lagsins, og við skelltum upp úr
hvað eftir annað, þegar við vorum
að henda á milli okkar hugmyndum
í því sambandi.
Og við sem ætluðum að gera
svo margt í framtíðinni saman og
vorum svo ánægðir með að hafa
aukið samganginn okkar á milli
svo mikið síðastliðið ár eins og var
í gamla daga.
Steini var listamaður af guðs
náð, í starfi, í tónlist og myndlist.
Við hittumst á haustdögum og
æfðum hljómsveit fyrir árshátíð
pg 70 ára afmæli Tannlæknafélags
íslands, fjórir kollegar og Silla,
sem við kölluðum „konuna bak við
mennina“ í bandinu. Hún sló bass-
ann og gaf okkur botninn í tóninn.
Auðvitað var Steini hljómsveitar-
stjórinn. Hann kunni á öll tæki og
tól og við bara biðum og spurðum:
„Erum við komin í samband?" Svo
fékk maður sko að vita ef eihvers-
staðar heyrðist vitlaus tónn. Þá
sagði hann t.d.: „Ég heyrði að ein-
hver sló c-moll þarna, það passar
ekki.“
Hann hafði mikið dálæti á
Bítlunum og kunni alla þeirra sér-
stöku hljóma, „bítlahljóminn“ eins
og hann kallaði það. Það þýddi
ekkert að ætla sér að spila lögin
þeirra h.u.b. Þá getið þið alveg
eins sleppt þessu, drengir mínir,
var viðkvæðið. Já, við lærðum mik-
ið í bítlafræðunum hjá Steina. Síð-
an sagði hann alltaf eftir æfingam-
ar: „Mikil djöf... er þetta gam-
an.“
Við hjónin höfum þekkt þau
Steina og Sillu frá 1975 þegar við
félagamir hófum nám í tannlækna-
deildinni. Alla tíð síðan höfum við
haldið sambandi stundum meira,
stundum minna, en þó einhver tími
liði á milli var alltaf eins og við
hefðum hist daginn áður.
Oft sátum við og ræddum um
lífið og tilveruna og það var mjög
að skapi Steina þar sm hann var
í raun „bohem“ og naut sín lang-
best við að mála eða að spila á
hljóðfæri.
Oftar en einu sinni sagði hann:
„Hvað er maður að fjandast í þess-
ari tannlæknisfræði? Það er miklu
meira gaman að þessu,“ og benti
á myndirnar sínar.
Já, Steini minn, nú ertu hættur
þessu „tannlæknisdóti“ og nú veit
ég að þú ert að gera það sem þér
leið alltaf best við, að mála falleg-
ar myndir og gríða gítar, eða man-
dólín og taka lagið. Ég er viss um