Morgunblaðið - 31.12.1997, Side 4

4 D MIÐVIKURDAGUR 31. DESEMBER 1997
MORGUNBLAÐIÐ
FÓLKIÐ
BAKVIÐ
FRÉTTIRNAR
Árið 1997 verður fólki mis-
jafnlega eftirminnilegt.
Hjá sumum hefur það mark-
að djúp spor og sársaukafull,
en hjá öðrum verið tími
sigra, gleði og athafna.
Morgunblaðið ræddi við
nokkra einstaklinga sem
tengdust eða komu við
sögu í fréttum ársins sem er
að líða.
Karl Arason skipstjóri á Dísarfelli
„Andlegu sárin
lengur að gróau
AÐFARANÓTT 9. mars sl.
fórst flutningaskipið Dísar-
fell suðaustur af Homafirði.
Tveir menn fórust en hinum skip-
verjunum var bjargað af þyrlu
Landhelgisgæslunnar. í samtali
við Morgunblaðið eftir atburðinn
sagði Karl Arason skipstjóri: „Ég
hef spurt mig ítrekað að því hvort
ég hafi gert hverja vitleysu og á ör-
ugglega eftir að gera lengi enn,“ -
og þá var hann ekki viss um að
hann færi á sjóinn aftur. En skyldi
hann hafa farið aftur á sjóinn? „Já,
ég tók við skipstjóm á MS Mæli-
felli í byrjun júnímánaðar og hef
verið að síðan,“ sagði Karl.
Og hvernig skyldi Karli hafa
gengið að hefja störf á ný? „Það
hefur gengið vel. Það var gott veð-
ur þegar ég byrjaði, langur og
bjartur dagur, þetta var hreint
ekkert erfitt. Hins vegar situr
þetta sjóslys mjög í mér og ég held
það geri það í okkur öllum sem í
þessu lentum, þótt flestir okkar
séu fyrir löngu komnir aftur á sjó-
inn.
Það er enn á huldu hvað gerðist,
það kom bara mikill leki að skipinu
átján ára gamall, ég hef ekki lent í
sjóslysi nema í þetta eina sinn. Ég
hugsa enn mikið um þetta atvik,
bæði hvað olli slysinu og eins um
hina hörðu baráttu sem ég og aðrir
skipverjar sem björguðust háðum
fyrir lífi okkar í sjónum áður en
þyrlan kom og bjargaði okkur.
Líkamlega hef ég alveg náð mér,
ég fór úr axlarlið og brotnaði en
það er allt vel gróið. Andlegu sárin
era lengur að gróa. Enn finn ég
sterka þakklætistilfínningu innra
með mér þegar ég hugsa um hve
frækilega þyrluáhöfnin gekk fram í
björgunaraðgerðum sínum. Veður
var slæmt og ölduhæð mikil og
þess vegna lögðu björgunarmenn
sig í mikla hættu við aðgerðirnar,
einkum sigmaðurinn. Það gleymist
heldur ekld hve góða aðstoð við
fengum frá Loftskeytastöðinni í
Reykjavík, né heldur hve góðar
móttökur við fengum á flugvellin-
og við réðum ekki við neitt. Skipið rannsókn á því.“ um á Homafirði og síðar á Sjúkra-
liggur á kílómetra dýpi og ég held En hve lengi hefur Karl verið á húsi Reykjavíkur, allt er þetta
að tæknilega sé erfitt að koma við sjó? „Ég byrjaði 1962 og var þá geymt og gleymist aldrei."
Bókin kannski
mitt Everest
EIN af þeim fréttum sem
mesta athygli vöktu hér
innanlands var frækileg
ganga nokkurra íslenskra fjalla-
manna á sjálft Everest-fjall. Þeir
sem náðu tindinum voru Björn
Ólafsson, Einar Stefánsson og
Hallgrímur Magnússon. f leið-
angrinum vora einnig Jón Þór
Víglundsson kvikmyndagerðar-
maður og Hörður Magnússon sem
sá um upplýsingastreymi og
rekstur búðanna.
Hörður sá um almennt upplýs-
ingaflæði, hann sendi fréttir reglu-
lega heim til íslands og sá um að
miðla fréttum, m.a. veðurfregnum,
upp í fjall þar sem þremenning-
arnir glímdu við tindinn mikla.
„Þetta var hörkuvinna allan sólar-
hringinn og því meiri eftir því sem
ljóst var hversu mikla athygli þessi
ferð okkar vakti heima fyrir. Sam-
hliða þessu upplýsingastarfi má
segja að ég hafi tekið að mér
stjórn búðanna,“ segir Hörður.
Margir hafa spurt Hörð hvort
hann sé ekki sár að hafa ekki
sjálfur farið á tindinn, enda er
hann ekki síður þrautþjálfaður
fjallamaður en félagar hans þrír.
Morgunblaðið spurði hann sömu
Morgunblaðið/Ámi Sæberg
HÖRÐUR Magnússon
spurningar og hann svaraði:
„Nei, ég er ekkert sár. Ég fékk
ákveðið verkefni í hendur og ferð-
in snerist um að koma þessum
þremur á tindinn. Það tókst og ég
fékk stórkostlega upplifun sem
dugði mér alveg í þetta sinn.
Þetta er eins og í pólitík, það
komast ekki allir á toppinn. Ég
stalst raunar aðeins upp í fjall
þegar vel stóð á, m.a. í Vesturdal,
og fékk þar með góða tilfinningu
fyrir því hvað það er stórkostlegt
að vera þarna.
Mitt Everest
Hörður segir þá félaga hafa ver-
ið gersamlega uppgefna er þeir
komu að utan, en hann hafði þó
gert sér í hugarlund, miðað við at-
hyglina sem förin vakti, að þeir fé-
lagar væra með meira en nóg efni í
bók. Ljósmyndir, dagbækur o.fi.
„Við bræðurnir vorum byi-jaðir
að lesa um afrek Hillary’s þegar
við vorum smástrákar. Allar göt-
ur síðan hef ég lesið mikið um
fjallamennsku, meira en félagar
mínir. Þegar úr varð að gera bók,
en þá var kominn ágúst, lá beinast
við að ég héldi utan um verkið.
Nú er bókin komin út og við erum
mjög ánægðir með afraksturinn,
enda heyrum við á þeim sem hafa
skoðað og lesið að hún sé góð. Það
var kannski mitt Everest að
skrifa og sjá um bókina,“ sagði
Hörður Magnússon.
Hörður Magnússon Everest-fari
Ragna Lóa Stefánsdóttir landsliðskona
„Ljóst að ég spila
aldrei knatt-
spyrnu framaru
Morgunblaðið/Golli
RAGNA Lóa Stefánsdóttir
RAGNA Lóa Stefánsdóttir,
landsliðsmaður í knatt-
spyrnu, sendi landsliðsþjálf-
aranum Vöndu Sigurgeirsdóttur
netta kveðju er hún gekk inn á
Laugardalsvöll í september til að
mæta landsliði Ukraníu í Evrópu-
keppninni í knattspyrnu. Ragna
Lóa sagði Vöndu með glott á vör að
nú gæti hún farið að passa sig.
Ragna Lóa lék þarna sinn 35.
landsleik og hún var að minna
Vöndu á að landsleikjamet hennar
væri í hættu, en Vanda lék 37
landsleiki áður en hún lagði skóna á
hilluna og sneri sér alfarið að þjálf-
un.
En Ragna Lóa lauk aldrei leikn-
um, hún var borin af leikvelli illa
fótbrotin og í kjölfarið á aðgerð
fékk hún sýkingu í lungun og mátti
litlu muna að svefninn langi sækti
hana heim.
„Hún datt einhvern veginn um
mig og bæði klemmdi og spennti
upp fótinn á mér. Það var eiginlega
með ólíkindum að ekki yrði blóð-
bað, því bæði leggbeinin brotnuðu
og fóturinn lagðist út á hlið. Fyrstu
viðbrögðin voru að rétta fótinn af,
en það er sjón sem seint gleymist
hvernig hann einhvern veginn
hlykkjaðist allur til,“ segir Ragna
Lóa í samtali við blaðið.
Raunir hennar voru rétt að
byrja. Ákveðið var að bíða með að-
gerð til næsta dags, er tveir sér-
fræðingar gætu hjálpast að, en þó
beinin væra lögð saman og tyllt
saman með gifsi, stefndi í óefni er
óhreinindi úr beinflísum færðust
með blóðrásinni í lungun og ollu þar
svo slæmri sýkingu að Ragna átti
erfitt með andardrátt.
„Ég varð fárveik og fann vel hvað
litlu mátti muna að ég gæfist þarna
upp. Það var ekki annað að gera en
að svæfa mig og setja í öndunarvél.
Það var á fimmtudegi og á sunnu-
degi var ég svo vakin aftur. Það var
óþægilegt að glaðvakna skyndilega
með tæki ofan í barkanum, en ég
var hressari andlega þó að líkam-
lega væri ég algert flak. Ég gat
ekki einu sinni haldið á vatnsglasi,"
segir Ragna.
Síðan má segja að endurhæfing
hafi byrjað, en henni er engan veg-
inn lokið. „Ég á enn langt í land, en
það er Ijóst að ég spila aldrei knatt-
spyrnu framar. Stefni bara að því
að verða sæmilega góð á nýjan leik.
Þetta gengur hægt, það er fleira en
brotið sjálft. Hnéð er illa farið og
ökklinn. Ef ég væri tvítug gæti ég
kannski búið til langtímaplan til að
spila aftur, en ég er ekkert ung-
lamb í boltanum lengur.