Morgunblaðið - 18.01.1998, Blaðsíða 34

' 34 SUNNUDAGUR 18. JANÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Halla Einarsdótt-
ir var fædd á
Kársstöðum í Land-
broti 2. febrúar 1903.
Hún lést á heimili
sínu í Reykjavík 11.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Einar Einarsson
og Gyðríður Elías-
dóttir, lengst af
bændur á Fossi í Mýr-
dal. Hún ólst upp hjá
foreldrum sínum við
algeng störf þess
tíma, en fluttist ung
til Reykjavíkur.
Halla var gift Þorleifi Sigur-
brandssyni verkstjóra og bjuggu
þau allan sinn búskap á Leifsgötu
14 í Reykjavik. Dætur Höllu eru
tvær: 1) Svava Magnea, f. 24.
ágúst 1929. Hún var gift Stefáni
Látin er í hárri elli elskuleg
tengdamóðir mín, Halla Einars-
dóttir. Hún hafði upplifað meira en
flestir núlifandi íslendingar á sinni
löngu ævi. Hún hafði kynnst fá-
tæktinni, framfórunum og öllum
þeim stórstígu breytingum sem
hafa orðið á högum fólks á þessari
öld. Hún kunni vel að meta þær já-
kvæðu breytingar sem orðið hafa á
samfélaginu en var jafnframt mjög
gagnrýnin á það að ekki væri verið
að færa of mörgum allt of mikið án
þess að þeim bæri það.
Hún var fluggreind, hafði sér-
staklega gott minni og fram á síð-
asta dag rakti hún bemskuminn-
ingar sínar fyrir bömum okkar í
litríkri og sannfærandi frásögn
sem lýsti þeim aðstæðum sem vom
ríkjandi þegar hún sem bam var
að vaxa úr grasi. Unga fólkinu
fannst það ótrúlegt og torskilið
þegar hún sagði frá því að þegar
hún gekk til spurninga hjá prestin-
um þá tók hún af sér sauðskinns-
skóna og gekk berfætt yfir verstu
melana til þess að spara skóna.
Hún hafði fjöldann allan af spak-
mælum á hraðbergi sem unga fólk-
inu fannst torskilin í fyrstu, en
lærði fljótt að skilja og tileinka
sér.
Samband hennar við alla sína af-
komendur var einstakt enda var
hún alla tíð óaðskiljanlegur hluti af
fjölskyldum okkar. Hún fylgdist
með gengi hvers og eins og fagnaði
hverjum áfanga sem náðist, mundi
alla afmælisdaga og annað sem
skipti máli og var hrókur alls fagn-
aðar í hvert skipti sem eitthvað
var gert sér til gamans og auðgaði
líf okkar með jákvæðu hugarfari,
góðu fordæmi til eftirbreytni.
Hún lét sér annt um fleiri en
sína nánustu. Það vora ófáir sem
fengu að gista á Leifsgötu 14 og
jafnvel óviðkomandi sjúkt fólk tók
hún inn á heimili sitt til lengri
dvalar og rýmdi þá bara stofuna.
Hún hafði sérstaka hæfileika til
þess að laga sig að aðstæðunum
eins og þær bar að höndum á
'■ hverjum tíma, bæði í gleði og sorg.
Það var t.d. ótrúlegt að fylgjast
með henni þegar hún fór í nokkur
skipti með okkur og börnunum í
sólarlandaferðir á gamals aldri.
Hún tók þátt í flestu sem fram fór
en fór líka ein sinna ferða til þess
að skoða næsta umhverfi og setj-
ast niður á nálægum bar til þess að
tala við fólk og njóta lífsins.
Halla var sérstaklega vel máli
farin og átti auðvelt með að tjá sig
hvar sem var, hvort heldur var í
fjölmenni eða í einkasamræðum.
- Hún hafði mjög ákveðnar skoðanir
á þjóðmálum og þar þokaði henni
enginn frá þeim málstað sem hún
taldi réttan enda ekki í vandræð-
um með að rökstyðja sitt mál.
Trúarlíf hennar var hreint og
svo eðlilegur hluti af hennar lífi
alla tíð. Það hafði aldrei borið
skugga á hennar barnatrú og full-
vissa hennar um endurfundi og
Magnússyni flug-
stjdra, en hann lést af
slysförum 18. mars
1963. Þau áttu þijú
börn og eru barna-
börnin sjö. Seinni
maður Svövu er Ólaf-
ur Metúsalemsson, fv.
verkstjóri, og á hann
flmm börn frá fyrra
hjónabandi, mu
bamaböm og þijú
bamabarnaböm. 2)
Bryndís Dóra f. 20.
nóvember 1935. Hún
er gift Jóni Þór Jó-
hannssyni, fv. fram-
kvæmdastjóra, og eiga þau flög-
ur böm og sex bamaböm.
titför Höllu fer fram frá Hall-
grímskirkju á morgun, mánu-
dag, og hefst athöfnin klukkan
13.30.
annað líf fór ekki á milli mála. Hún
beið öragg síns vitjunartíma í
þeirri fullvissu sem trúin bauð
henni og ekki er ég granlaus um
að hún vissi að hverju stefndi síð-
ustu dagana þótt enginn sæi
ástæðu til þess að álíta að kallið
væri svo skammt undan.
Síðustu fimm árin átti Halla
heimili sitt á Dalbraut 27 og naut
þess einstaklega vel að búa þar
innan um jafningja og marga sér-
staka vini sem hún eignaðist þar.
Þessum vinum hennar og svo öllu
starfsfólki vil ég fyrir hennar hönd
færa alúðarþakkir fyrir vináttuna
og umhyggjuna sem hún varð þar
aðnjótandi og mat svo mikils.
A bak við búning þessara fátæk-
legu kveðjuorða minna til mjög
einstaks vinar, era duldar hugsan-
ir og tilfinningar sem ekki er auð-
velt að setja á blað, en hæst gnæfir
minningin um góða og vammlausa
manneskju sem gekk sinn lífsins
æviveg hljóð en með mikilli reisn
og vildi hverjum manni vel gera.
Eg bið góðan guð að leiða og
blessa Höllu mína í sinni hinstu för
og veit að hann lýsir henni leiðina
til endurfunda við þá sem henni
vora kærastir. Hvíli hún í friði.
Jón Þór Jóhannsson.
Fallin er í valinn aldurhnigin
heiðurskona.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast vinkonu minnar Höllu Ein-
arsdóttur, sem er látin.
Mér finnst eins og hún hafi heitið
„Halla mín“ því hún var kölluð það
af öllum þeim sem henni kynntust.
Minningamar hrannast upp. Eg
veit að það væri ekki í anda hennar
að skrifa einhverja lofgjörð, en ég
ætla samt að rifja upp örfá brot, því
af nógu er að taka.
Þó aldursmunurinn hafi verið þó
nokkur, hélst vinskapurinn frá því
ég man eftir mér, eða í tæp sextíu
ár. Við áttum báðar heima á Leifs-
götunni, ég hjá foreldram mínum á
nr. 12, en hún með sína fjölskyldu á
nr. 14. Eiginmaður hennar hét Þor-
leifur Sigurbrandsson, mikill öðling-
ur. Hann lést árið 1971. Þau áttu
tvær dætur, Svövu og Bryndísi
Dóra, eða Binnu eins og hún er köll-
uð. Við Binna urðum strax bestu
vinkonur, enda á sama aldri og helst
sú vinátta enn.
Halla mín var ákaflega jákvæð
kona, sá alltaf björtu hliðamar, hún
var glaðsinna og átti stóran vina-
hóp. - Ekkert kynslóðabil - og
kæmi mér ekki á óvart að bama-
bömin hennar hafi átt hana að trún-
aðarvin.
Með vináttu okkar Binnu mynd-
aðist fljótt mikill vinskapur milli
Höllu og foreldra minna og reynd-
ist Halla mín okkur góður ná-
granni. A þessum áram var oft
komið saman og málin rædd - allt
milli himins og jarðar. Þá var ein-
hvem veginn alltaf tími til sam-
vista, og vinskapurinn hélst áfram.
Þegar ég svo missti móður mína
árið 1966, var Halla mín strax
komin til að aðstoða okkur og
reyndist hún föður mínum stoð og
stytta allt þar til hann lést árið
1984.
Alltaf var Halla mín sú sama.
Hún var svo sannarlega mikill vin-
ur og velgjörðarmaður.
Þegar við hjónin hófum húsbygg-
ingu á tímum gengisbreytinga á ár-
unum 1967-68, var Halla mín enn
og aftur tilbúin að rétta hjálpar-
hönd. Einhverju sinni kom hún ótil-
kvödd, rétti okkur peninga og
spurði hvort við gætum nú ekki
bjargað einhverju áður en allt
hækkaði, við gætum svo bara borg-
að til baka þegar fjárhagurinn lag-
aðist. Svona var Halla mín í öllum
sínum verkum, alltaf boðin og búin.
Vináttu hennar mun ég aldrei
gleyma.
Arin liðu, Halla mín var vel ern
og fylgdist vel með, hún bar hag
bama minna fyrir brjósti, sem og
annarra og nú síðast bamabama
minna.
Eg vil að leiðarlokum þakka
henni samfylgdina og votta dætram
hennar, Svövu og Binnu, svo og
fjölskyldunni allri mína dýpstu
samúð.
Halla mín, hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Blessuð sé minning þín.
Dóra Hlíðberg.
Elsku amma.
Óbilandi áhugi þinn á mönnum
og málefnum gerði það að verk-
um að þú hafðir mikla ánægju af
skoðanaskiptum og rökræðum.
Frelsi einstaklingsins og „mennt
er máttur" var lífsskoðun þín.
Tækifæri til menntunar var það
besta, sem þú gast óskað ungu
fólki.
Áhuginn á fólki, hvort sem um
var að ræða fjölskylduna eða aðra
samfylgdarmenn var einatt til
staðar. Þú vissir hvað allir voru
að gera og hvattir fólk óspart til
dáða. Alltaf var jafngaman að
heimsækja þig, enda fékkst þú
margar heimsóknir, og varst
ánægð þegar einhver kom og
ræddi við þig um heima og geima.
Þú hafðir skoðanir á öllu og varst
hissa ef gesturinn hafði ekki eitt-
hvað til málanna að leggja.
„Hvað? Fylgistu ekkert með
stelpa!" áttirðu til að segja, þegar
ég var ekki með á nótunum.
Þú varst hrókur alls fagnaðar og
vildir alltaf vera með þegar eitt-
hvað stóð til í fjölskyldunni. Fljót
að þiggja boð, hvort sem var í
veislur eða aðrar uppákomur.
Orðatiltækin þín vora óþrjótandi.
Þegar við ræddum um aldur og
heilsu var eitt af því síðasta, sem
þú sagðir við mig: „Maður gefur
sér það bara ekki eftir,“ og áttir þá
við að maður lifir lífinu lifandi og
leggst ekki í kör fyrr en í fulla
hnefana.
Þrátt fyrir háan aldur fannst þér
þú vera ung og aðeins síðustu miss-
erin samþykktirðu að þetta væri
orðinn nokkuð hár aldur og að
skrokkurinn væri aðeins farinn að
gefa sig.
En hugsunin var alltaf kristal-
skýr og fannst þér það hið versta
mál að verða kannski ósjálfbjarga
og að toppstykkið færi að gefa sig.
Þannig fékkstu að fara eins og þú
hefðir helst kosið. Þú kvaddir með
sömu reisn og einkenndi allt þitt
líf.
Takk fyrir allt og allt, elsku
amma. Hvíl í friði.
Halla.
Viska raanns er guða gjöf,
göfugu hjarta borin, -
fylgir honum fram að gröf,
fyrnast aldrei sporin.
(Steingrímur Davíðsson.)
Elsku Halla er látin tæplega 95
ára. Þótt við vitum öll að ferð okk-
ar hér hefur bæði upphaf og endi
kemur endirinn okkur ávallt jafn
mikið á óvart.
Með sterkum persónuleika
settir þú svip á líf þeirra sem þig
þekktu, samskipti við þig gáfu
bæði gleði og hlýju. Við ræddum
oft um hinar margbreytilegu hlið-
ar mannlífsins og þar hafðir þú
þínar fastmótuðu skoðanir, enda
fylgdist þú alltaf mjög vel með.
Við minnumst margra góðra
stunda sem við áttum saman með
söknuði og gleði. Að lokum viljum
við þakka þér fyrir alla þá góðvild
og tryggð sem þú hefur sýnt okk-
ur og okkar fjölskyldu í gegnum
árin.
Blessuð sé minning þín. Elsku
Binna, Svava og fjölskyldur ykkar,
sendum ykkur innilegustu samúð-
arkveðjur.
Bognar fjalla brákuð eik,
búin falli verjan.
,jEllin hallar öllum leik.“
Á mig kallar feijan.
(Steingrímur Davíðsson.)
Olga og Ragnar.
Halla Einarsdóttir, mín kæra
vinkona, er dáin. Hún var vemdar-
engill fjölskyldu minnar í 35 ár, allt
frá því að við Kolli fengum leigt á
Leifsgötunni hjá henni og Þorleifi
manni hennar. Eg var þá barnshaf-
andi að öðra bami okkar og við
höfðum áhuga á að fá gott pláss
fyrir fjölskylduna og vinnuna mína.
Það var ekki auðvelt að stynja
þessu upp en Halla tók þessu eins
og sjálfsögðum hlut. Eg held að
hún hafi séð í okkur fleiri böm til
að breiða sig yfir. Það var indælt
sambýlið á Leifsgötunni. Á morgn-
ana kíkti hún upp í kaffi og hafði
gjaman með sér nuddtæki til að
nudda á mér axlimar til að laga
vöðvabólguna. Þegar kom að því að
ég eignaðist barnið var ekkert
sjálfsagðara en að Halla keyrði
mig. Það þurfti bara að taka bílinn
úr bremsu sagði hún og láta hann
renna fyrir homið og niður á Fæð-
ingarheimili. Allir sem leigðu hjá
þeim hjónum urðu eins og fjöl-
skylda hennar. Hún var boðin og
búin til að hjálpa ef hún vissi að
hún gæti gert gott. Ég þekki enga
sem kunni Pollýönnu-leikinn betur
en hún. Þegar við Kolli fluttum út á
Nes hélst sú vinátta sem hófst á
Leifsgötunni. Halla á Leifsgötunni
var bömum okkar sem þriðja
amman og alltaf var beðið eftir
heimsóknum hennar með óþreyju.
Fjölskyldu Höllu sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Höllu Ein-
arsdóttur.
Margrét Davíðsdóttir
(Sísí).
Hún Halla á Leifsgötunni er dá-
in. Á laugardagsmorgnum biðum
við sem litlar stelpur spenntar eftir
að bíllinn hennar renndi í hlað, hún
kom nefiiilega aldrei tómhent.
Halla tók þátt í öllum merkisat-
burðum með okkur enda litum við
alltaf á hana sem hálfgerða ömmu
þrátt fyrir að okkur fyndist hún
aldrei eldast. Það era margar kær-
ar minningar sem tengjast henni
Höllu og betri og yndislegri mann-
eskja var vandfundin. Halla fylgd-
ist alltaf með okkur systram og
þegar við misstum pabba okkar í
sumar var gott að spjalla við Höllu.
Þrátt fyrir háan aldur hringdi hún
alltaf reglulega til að heyra í okkur
og síðasta stoppið við pakkadreif-
ingu á aðfangadag var alltaf hjá
Höllu til að óska henni gleðilegra
jóla.
Elsku Halla, við þökkum sam-
fylgdina. Hvíl í friði.
Svava og Rannveig
Þorkelsdætur.
Nú þegar hún amma er dáin
verður okkur hugsað til þeirrar
miklu visku og speki sem henni
tókst að miðla á sinni löngu ævi til
okkar ömmubarnanna. Þó að hún
hafi ekki fengið nema lágmarks
skólagöngu á sinni tíð, þá hafði
hennar skarpi hugur meðtekið
margt um dagana og hún var
óþreytandi í að brýna fyrir okkur
HALLA
EINARSDÓTTIR
þau lífsgildi sem hún hafði í háveg-
um. Það má segja að hennar lífs-
skoðun byggðist á því að ráðdeild-
arsemi og hagsýni væra lykillinn
að farsælu lífi. Hún hafði einnig
mikinn og lifandi áhuga á því
hvernig okkur gengi í lífsbarátt-
unni og fylgdist til síðasta dags vel
með hvað hver og einn var að gera.
Spurði frétta af störfum okkar og
hafði stundum áhyggjur af að
„forrettningin“ eins og hún kallaði
það bæri sig ekki sem skyldi. Hún
fylgdist vel með öllum atburðum í
lífi okkar og jafnvel nánustu vina
og lét sig aldrei vanta á nokkurt
mannamót ætti hún þess nokkurn
kost. Messuhatturinn var alltaf
með í fór á ferðalögum okkar í
hjólhýsinu ef ske kynni að eitthvað
óvænt kæmi upp á. Hún var vak-
andi yfir öllum okkar ferðum er-
lendis, bað fyrir okkur, en kunni
því ávallt best þegar allir vora
komnir heim aftur.
Hún amma átti mjög gott með
að koma fyrir sig orði og það var
ekki sá atburður innan fjölskyld-
unnar, ferming eða gifting að hún
væri ekki búin að undirbúa að
segja nokkur orð til þeira sem í
hlut áttu. Þá brýndi hún fyrir okk-
ur samheldni og nægjusemi. Orð-
tækin hennar standa okkur ljóslif-
andi fyrir sjónum. „Molar era líka
brauð“. „Það er ekki eftir sem búið
er“ og svo samlíkingin um að sam-
búð hjóna væri líkt og að tveir aðil-
ar prjónuðu peysu saman. Það
væri ekki nóg að peysan væri
áferðarfalleg á réttunni heldur
þyrftu báðir að vinna vel saman til
að hún yrði einnig hnökralaus á
röngunni. Þannig fengum við
börnin sérstakt tækifæri til að
kynnast hugsunum og lífsgildum
þeirrar kynslóðar sem séð hefur
meiri breytingar en nokkur önnur
kynslóð á Islandi. Frá því að koma
úr fábrotinni sveitamenningu um
aldamótin til þess að taka þátt í
hátæknivæddu samfélagi nútím-
ans. En þetta hróflaði ekki við
þeirri skoðun ömmu að það væri
mannlegt innræti sem skipti mestu
rriáli en ekki umbúðirnar. Hún
passaði alla tíð vel upp á sitt og
þegar hún flutti af Leifsgötunni,
þar sem hún og afi höfðu átt heim-
ili um sextíu ára skeið, þá kom
margt forvitnilegt úr skápunum
sem haldið hafði verið til haga af
mikilli samvisku og reglusemi að
ekki sé minnst á allar gersemarnar
af háaloftinu. Það er erfitt að trúa
því að hún amma okkar sé dáin.
Þessi bjargfasti klettur sem alltaf
var hægt að treysta á og ræða við
um alla skapaða hluti. A öllu hafði
hún skoðun og hjálpaði okkur oft
að sjá hlutina í öðru samhengi en
áður.
Minningin um ömmu á eftir að
búa í huga okkar um ókomna tíð
og varla á eftir að líða sá dagur að
okkur verði ekki hugsað til mann-
gæsku og visku hennar. Þó sorgin
og söknuðurinn sé mikill, þökkum
við almættinu fyrir að hún fékk að
loka augunum, í síðasta sinn, í sín-
um stól, innan um sína hluti á Dal-
brautinni þar sem hún bjó síðustu
fimm árin.
Við viljum biðja góðan guð að
geyma ömmu okkar og kveðjum
hana með orðum sem lýsa vel því
æðraleysi sem einkenndi hana allt
hennar líf.
„Harmið mig ekki með táram
þótt ég látin sé. Hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Ég er
svo nærri að hvert eitt tár ykkar
snertir mig og kvelur. En þegar
þið hlæið og syngið með glöðum
hug, lyftist sál mín með upp í mót
til ljóssins. Verið glöð og þakklát
fyrir allt sem lífíð gefur og ég tek
þátt í gleði ykkar yfir lífinu." (Höf.
ókunnur.)
Þorleifur Þór, Stefanía Gyða,
Bergrún Svava og
Jóhann Þór.
Elsku amma mín.
Síminn hringdi hjá mér á hótel-
herberginu í Los Ángeles. Agnes
mín að láta mig vita að þú hefðir