Morgunblaðið - 17.03.1998, Blaðsíða 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 17. MARZ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SÓLVEIG
BJÖRNSDÓTTIR
+ Sólveíg Björns-
dóttir fæddist í
Hafnarfirði 18.7.
1905. Hún lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 6. raars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Ragnhildur Egils-
dóttir, húsmóðir, f. í
Reykjavik 2.12. 1878,
d. 16.7. 1960, og
Björn Helgason,
skipstjóri, f.
Glammastöðum
Svínadai 15.5. 1874,
d. 9.12. 1962. Börn
þeirra voru auk Sólveigar: Finnur
Viggó, matsveinn, f. 11.11. 1906,
d. 1.2. 1957, maki María, fædd
Seuring, þýsk, f. 5.2. 1910; Dag-
björt, f. 24.7. 1908, d. 19.6.1988,
maki Tryggvi Stefánsson, bróðir
Ásgeirs G. Stefánssonar, f. 9.12.
1900, d. 5.11. 1980; Adolf, banka-
fulltrúi, f. 18.4. 1912, d. 20.4.
1993; Gyða, f. 4.11. 1914, maki
Ólafur Elísson, forstjóri, f. 8.9.
1913, d. 31.12.1958, og Eygerður,
f. 28.7. 1918, maki Páll Sæmunds-
son, forstjóri, f. 15.9. 1912, d.
4.10. 1983.
"4 Hinn 8. september 1932 giftist
Sólveig Ásgeiri Guðlaugi Stefáns-
syni, f. 28.3. 1890, d. 22.6. 1965,
byggingarmeistara, síðar for-
stjóra Bæjarútgerðar Hafnar-
fjarðar og útgerðarmanni, syni
hjónanna Solveigar Gunnlaugs-
dóttur, f. 6.4. 1863 í Veghúsum í
Reykjavík, d. 17.12. 1952, og Stef-
áns Sigurðssonar, trésmíðameist-
ara, f. 9.4. 1858 í Saurbæ í Vatns-
dal í Húnavatnssýslu, d. 14.12.
1906. Systkini Ásgeirs voru: Sig-
urður Jóel, trésmiður, f. 22.12.
1887, d. 5.6. 1914; Gunnlaugur
Stefán, bakari og kaupmaður í
Hafnarfirði, f. 17.11.1892, d. 22.8.
1985, maki Snjólaug Guðrún
Árnadóttir, f. 7.3. 1898, d. 30.12.
1975; Ingibjörg Helga, tvíbura-
systir Gunnlaugs, ógift og barn-
laus; Friðfinnur
Valdimar, múrara-
meistari og bóndi í
Hafnarfirði, f. 3.9.
1895, d. 8.3. 1967,
maki Elín Málfríður
Árnadóttir, f. 2.5.
1901, d. 3.12. 1959,
systir Snjólaugar,
konu Gunnlaugs;
Valgerður, f. 23.12.
1897, d. 29.4. 1900;
Þorbergur Tryggvi,
byggingameistari, f.
9.12. 1900, d. 5.11.
1980, kvæntur Dag-
björtu, systur Sól-
veigar; Ingólfur Jón, f. 17.12.
1902, d. 2.1. 1991, múrarameist-
ari, ókvæntur og barnlaus.
Börn Sólveigar og Ásgeirs eru
Sólveig, f. 27.6. 1933, húsmæðra-
kennari, giftist Jósef Friðriki
Ólafssyni, f. 24.8. 1929, lækni, syni
Ólafs Hermanns Einarssonar, hér-
aðslæknis í Hafnarfirði, og konu
hans Sigurlaugar Einarsdóttur.
Börn þeirra eru Sólveig Birna,
hjúkrunarfræðingur, f. 23.9. 1959,
maki Sigurður Einarsson, arki-
tekt, f. 11.4. 1957, böm þeirra era
fimm; Ólafur Mar, verkfræðingur,
f. 18.3. 1963, maki Ásta Margrét
Ragnarsdóttir, verkfræðingur, f.
21.5. 1966, þau eiga eina dóttur;
Snorri, f. 8.10.1964, líffræðingur,
maki Halla Jónsdóttir, f. 16.10.
1965, líffræðingur, eiga tvö börn.
Dóttir Sólveigar er einnig Áslaug,
f. 9.2. 1950, faðir Gunnar Jónsson,
framkvæmdasljóri í Garðakaup-
stað, Áslaug var ættleidd af Sól-
veigu og Ásgeiri,- Hrafnkell,
hæstaréttarlögmaður, f. 4.4. 1939,
kvæntist Oddnýju Margréti Ragn-
arsdóttur, hjúkrunarfræðslu-
sfjóra, f. 16.3. 1941, dóttur Ragn-
ars Ólafssonar, hæstaréttarlög-
manns og löggilts endurskoðanda
í Reykjavík og konu hans Kristrn-
ar Sigríðar Hinriksdóttur, fæddr-
ar í Kanada. Böra þeirra era
Kristín Ýr, f. 9.6. 1971, stúdent í
Fyrstu kynni mín af kærri
tengdamóður minni, Sólveigu, voru
á Ölduslóðinni í Hafnarfirði, á henn-
ar fallega heimili, sem hún bjó sér
eftir að hafa farið úr stóru einbýlis-
húsi á Brekkugötunni. Ég var með
Hrafnkeli mínum, sem vildi gjarna
að ég kynntist móður sinni. I dyra-
gættinni stóð þessi fallega kona sem
■jigeislaði af, vel snyrt með svuntu vel
bundna um mittið. Hún tók mér
opnum örmum um leið og hún bauð
mér inn. Ég fann strax að þarna var
góð og hlý kona, sem átti mikla lífs-
reynslu að baki. I eldhúsinu voru
pottarnir í gangi, heimasætan að
rúlla upp rúllutertu með sykri og
sultu sem ég hef oft séð síðan, og
ein systirin var að sauma um leið og
þær spjölluðu og hlógu, sem yfir-
gnæfði útvarpið, sem var í gangi
einhvers staðar. I gullfallegri stof-
unni Iágu prjónar og saumar á fal-
legum rokkokóstólum, sem í raun
Bkknastofa
Frtöfwms
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavtk • Sími 553 1099
Opið öll kvötd
til kl. 22 - einnig um
Skreytingar fyrir öll tilefni.
''' ;
fóru vel með öllum meisturunum á
veggjunum. Það mátti sjá, að þarna
fór fram líflegt fjölskyldulíf. Ég
vissi ekki þá, hve samskipti okkar
átti eftir að verða náin. Allar götur
síðan höfum við verið mjög góðar
vinkonur og átt góðar stundir sam-
an.
Sólveig hefur verið mér góð
tengdamóðir og barnabörnum sín-
um góð amma. Hús hennar stóð
alltaf opið fyrir alla, sem þurftu á
aðstoð að halda, jafnt hennar eigin
fjölskyldu sem annarra, við hinar
ýmsu aðstæður sem var í anda
tengdafóður míns, sem ég því miður
kynntist aldrei. Það sýnir, hve stórt
hjarta hún bar. Minningarnar
streyma fram, sem erfitt er að festa
á blað. Margar eru ferðirnar og
matarboðin, sem við höfum deilt
saman. Margar eru sögumar yfir
fallegu kaffiborði, ísaumuðum dúk-
um og servéttum , þar sem rætt var
um lífið í Firðinum, þegar Ásgeir
heitinn Stefánsson var á lífi; allt sem
þau gerðu saman, hvort sem það var
um hið umsvifamikla starf hans, fé-
lagslífið eða heimilið. Sérstakt
fannst mér um laugardagskvöldin,
þegar karlarnir spiluðu lomber, Ás-
geir, Emil Jónsson, Páll Sæmunds-
son og Adolf Bjömsson. Á fimmtu-
dögum spilaði Ásgeir bridge ásamt
Jóni Gíslasyni í Hafnarfirði og þeim
Crfisdrykkjur
GfiPt-lftft
Sími 555-4477
Blað allra landsmanna!
|Hor0tttdblaMb
-kjarni málsins!
framhaldsnámi við Pratt Institute
í New York í Bandaríkjunum og
Lára Sif, f. 10.10. 1974, stúdent í
viðskiptafræði við Háskóla ís-
lands. Kona Hrafnkels frá fyrra
hjónabandi var Halla Magnúsdótt-
ir, f. 14.5. 1939. Börn þeirra era
Elfa, f. 10.12. 1965, hjúkrunar-
fræðingur, maki Ellert Sigurður
Guðjónsson, f. 31.5. 1962, sjómað-
ur; Ásgeir, f. 6.5. 1967, starfsmað-
ur Ragnars Bjömssonar hf. í
Hafnarfirði, kvæntist Hallfríði
Brynjólfsdóttur, f. 27.8. 1972, og
eiga þau eina dóttur. - Ragnhild-
ur, f. 11.10. 1944, sjúkraliði, giftist
Einari Óskarssyni, f. 14.12. 1941,
framkvæmdastjóra, syni Ástu
Einarsdóttur og Óskars Ólasonar,
yfirlögregluþjóns í Reykjavik,
börn þeirra eru Ásgeir, f. 7.11.
1963, yfirlögfræðingur hjá Sam-
keppnisstofnun, maki Bryndís
Hrafnkelsdóttir, f. 7.8. 1964, við-
skiptafræðingur, þau eiga einn
son; Ingólfur, f. 18.6. 1968, flug-
maður, maki Ingibjörg Gunnars-
dóttir, f. 31.3. 1968, flugfreyja,
Ingólfur á eina dóttur; Áslaug, f.
9.2. 1950, hjúkranarfræðingur,
ættleidd af Sólveigu og Ásgeiri,
giftist Þorvaldi Ásgeirssyni,
tæknifræðingi, f. 1.1. 1948, syni
Laufeyjar Þorvaldsdóttur og Ás-
geirs Ólafssonar frá Stóru-Skóg-
um í Dalasýslu, starfsmanni Raf-
magnsveitu Reykjavíkur. Böra
þeirra eru Sturla, f. 22.11. 1976,
nemi, Tinna, f. 9.9. 1978, nemi, og
Hrafn, f. 11.8. 1987, nemi. Áður
átti Áslaug Rakel Jónsdóttur, f.
14.6. 1970, nema í söng.
Sólveig lauk gagnfræðaprófi
frá Flensborgarskólanum í Hafn-
arfirði, dvaldi hluta úr ári í Dan-
mörk við vinnu og nám í dönsku.
Hún vann nokkur ár við símstöð-
ina í Hafnarfirði, þar til hún gift-
ist. Eftir lát eiginmanns síns vann
Sólveig nokkur ár í Bókasafni
Hafnarfjaröar.
Sólveig og Ásgeir fæddust bæði
í Hafnarfirði og bjuggu þar alla
sína tíð. Hún dvaldi síðustu árin á
Hrafnistu í Hafnarfirði.
Útför Sólveigar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Hafsteini Bergþórssyni og Stefáni
A. Pálssyni úr Reykjavík, en vara-
maður var Jón Axel Pétursson úr
Reykjavík. Fjórða hvert laugar-
dagskvöld, eftir kvöldmat, og fjórða
hvert fimmtudagskvöid, sem hófst
með kvöldverði, var spilað á
Brekkugötunni hjá Ásgeiri og Sól-
veigu og auðvitað kom það í hlut
húsmóðurinnar að annast heimilis-
þáttinn. Hina fimmtudagana og
laugardagana var spilað heima hjá
hinum spilamönnunum. Við nútíma-
konur sættum okkur ekki við þetta,
er ég hrædd um.
Ásgeir var Sólveigu mjög kær, þó
harður væri oft við börnin, eins og
hún orðaði það. „Ég var víst oft
hörð líka til þess að halda aga, hvort
sem það átti rétt á sér eða ekki“,
sagði Sólveig. Hann var öllum
stundum í huga hennar.
Einnig hafði hún gaman af að
rifja upp ferðina til Spánar, þegar
hún skírði skuttogarann Júní, eign
Bæjarútgerðar Hafnarfjarðar, í
byrjun áttunda áratugarins. í lok
þeirrar athafnar var henni gefið
mjög fallegt og dýrmætt armband,
sem hún hefur borið æ síðan.
Sólveig var mikill „kokkur". Hún
kunni lag á ýmissi matargerð, sem
við konur í dag gefum okkur ekki
tíma til eða jafnvel höfum aldrei
kynnst, eins og kúttmögum með til-
heyrandi fylgimat. Föður mínum
heitnum þótti þessi matur góður.
Það var því árlegur viðburðm-, að
foreldrum mínum, Ragnari Ólafs-
syni og Kristínu Ólafsson, var boðið
til Sólveigar í kúttmaga, meðan Sól-
veig var á Ölduslóðinni. Móðir mín
naut þess aftur að bjóða Sólveigu í
kanadiska rétti eins og ýmsar „pie“-
tegundir. Þetta sýndi, hversu rækt-
arleg Sólveig var.
Sólveig var mjög trúuð og rækt-
aði vel trú sína. Þegar hún var hjá
okkur í kvöldmat eða náttaði, sem
kom fyrir, fór hún með bænirnar
með börnunum sem eru þeim kær-
ar minningar. Hún gaf sér svo góð-
an tíma og kunni mörg ljóð og
sálma.
Eftir að Sólveig fór á Hrafnistu,
höfum við hjónin farið oft með
henni í messu á sunnudögum og
stórhátíðum, eftir að hún gat ekki
farið ein. Hún fékk góða umönnun
og hjúkrun á Hrafnistu, og fjöl-
skyldan þakkar af alhug öllu
starfsfólki sem annaðist hana.
Margs er a<5 minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast
Margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
Hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Ég kveð tengdamóður mína með
söknuði, en er þó glöð yfir því að
hún er komin til ástvinar síns, sem
hún hefur beðið eftir og þráð svo
lengi. Við sem eftir stöndum, varð-
veitum góðar minningar um góða
móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu. Ég votta fjölskyldunni
allri mína innilegustu samúð.
Guð blessi minningu þína, kæra
tengdamóðir, og verndi á nýrri
götu.
Oddný M. Ragnarsdóttir.
Tengdamóður minni Sólveigu
Björnsdóttur kynntist ég fyrst árið
1963, er ég kvæntist dóttur hennar,
Ragnhildi, og vil ég með þessum
fátæklegu línum minnast hennar.
Fyrsta viðmót skiptir miklu og
fann ég strax að þar fór heilsteypt
og góð kona, sem sýndi mér og
mínum mikinn hlýhug og vináttu.
Myndarlegt heimili þeirra Ásgeirs
G. Stefánssonar bar vitni um
sköruleika hennar og þar skorti
hvorki rausn né glaðværð. Heilsa
Ásgeirs og kraftar höfðu farið
þverrandi og naut hann umhyggju
og ástúðar Sólveigar til hinstu
stundar og var henni og okkur öll-
um mikill missir þegar hann lést
árið 1965.
Ég minnist Sólveigar sem kjark-
mikillar sómakonu, sem aldrei brást
á hverju sem gekk og gerði ávallt
gott, og var best ef af einhverjum
ástæðum þurfti á hjálp hennar að
halda.
Forsjóninni þakka ég að hafa
fengið að kynnast slíkri konu.
Hvíli hún í friði.
Einar Óskarsson.
Þegar pabbi tilkynnti mér andlát
ömmu Sólveigar sagði ég honum að
ég ætlaði ekki að votta samúð mína,
heldur að samgleðjast, og vísaði þar
með til orða ömmu Sólveigar, þegar
ég sagði henni frá andláti hinnar
ömmu minnar, Kristínar, en hún
sagði: „Elsku Lára Sif mín, ég ætla
ekki að samhryggjast þér út af láti
ömmu þinnar, heldur að samgleðj-
ast. Hún amma þín lifði góðu lífi, en
hefur verið mjög veik undanfarið.
Fyrir þá sem trúa á framhaldslíf er
því um gleðistund en ekki sorgar-
stund að ræða.“
Elsku amma Sólveig, oft hef ég
vitnað í orð þín þessi, sem mér
finnst svo sönn. Þú lifðir stórkost-
legu lífi, áttir mikla lífsreynslu að
baki, en ert nú komin til ástvina
þinna, sem þú hefur lengi þráð að
hitta aftur.
Það mun ávallt vera mér minnis-
stætt hversu mikil ró ríkti yfir
henni ömmu og mér leið alltaf vel í
návist hennar. Tilhlökkunin var
ailtaf mikil þegar við fórum á
Smyrlahraunið, en þar var hún
amma í eldhúsinu, með svuntu um
sig miðja, að matreiða góðgæti, sem
ömmu einni var lagið.
Amma var ætíð mjög trúuð og
ræktaði hún trú sína vel. Öllum
stundum var afi Ásgeir í huga
ömmu. Hún vitnaði mjög oft í orð
hans og sagði frá honum. Því miður
fékk ég aldrei að hitta afa Ásgeir,
en þrátt fyrir það finnst mér að ég
hafi lært að þekkja hann eftir frá-
sögnum ömmu.
Elsku amma, ég minnist hlýju
þinnar og góðmennsku. Guð blessi
minningu þína.
Lára Sif.
Elsku amma, þú sagðir einhverju
sinni við mig, að ég væri alltaf að
ferðast. Það var mér kært, að síð-
asta póstkortið, sem ég sendi þér,
barst þér daginn áður en þú fórst
yfir móðuna miklu. Nú ert þú komin
á stað jarðneskra endaloka og nýs
upphafs og verður þetta síðasta
bréfið, sem ég sendi þér.
Það fyrsta, sem kom upp í huga
mér, þegar ég hugsa til baka til
þín, var í eldhúsinu á Smyrla-
hrauninu. Þú áttir alltaf kramarhús
með ís ofan á, sem var í miklu upp-
áhaldi hjá mér; og svo var það
stóra klukkan þín, sem hringdi svo
hátt. Síðan fluttir þú á Hrafnistu.
Það var alltaf svo gott að koma til
þín og það var svo mikil ró sem
fylgdi þér.
Það er alltaf erfitt að kveðja, en
þú varst mjög trúuð, svo að mér
finnst gott að hugsa til þess, eins og
Grikkirnir gera, þegar einhver
deyr. Þeir gleðjast yfir að hafa
fengið að kynnast þeim látna og
minningin lifir. Það mun hún svo
sannarlega gera um þig.
Þegar ég var fimm ára sá ég
alltaf mann í hurðinni hjá mér á
næturnar. Mamma sagði mér, að
það væri hann Ásgeir afi að fylgjast
með mér. Ég vona að nú fylgist þið
bæði með mér.
Elsku amma, sagt er, að látnir
lifi. Ég held, að mikið sé til í því.
Þér mun ég aldrei gleyma.
Kristín Ýr.
Það er margt sem kemur upp í
huga okkar þegar við rifjum upp
samverustundirnar sem við áttum
með þér. Við vorum kannski ung
þegar við vorum sem mest hjá þér
en sumum hlutum gleymir maður
aldrei. Svo er það með ömmu með
hvíta hárið.
Við tókum upp á því að kalla þig
þetta þegar við vorum yngri og eig-
um eflaust alltaf eftir að gera. Það
var sama hvað bjátaði á, alltaf
varstu blíð og góð og talar mamma
oft um það að hún vilji vera jafn
„gott“ gamalmenni og hún mamma
sín.
Elsku amma, takk fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman.
Þín
Tinna, Sturla og Hrafn.
Við fráfall Sólveigar Bjömsdóttur
rifjast upp ljúfar æskuminningar.
Hugurinn reikar til þess tíma, þeg-
ar fóðurbróðir minn, Ásgeir G. Stef-
ánsson, einn mesti máttarstólpi
Hafnarfjarðar í atvinnulífi og öðrum
sviðum á þeim árum, ákvað á miðj-
um aldri að kvænast Sólveigu. En
Ásgeir var, eins og þeir vita, sem til
þekktu, sérstæður og ógleymanleg-
ur persónuleiki.
Hann hafði þann hátt á, ef ég
man rétt, þegar hann kvæntist, að
kalla til prest frá Vestmannaeyjum,
móðurbróður minn, Sigurjón Þ.
Árnason, og láta hann pússa þau
saman í sveitarkirkju í Grímsnesi.
Ásgeir gerði líka annað, sem var
og er óvenjulegt. Hann hafði þegar
fyrir giftinguna byggt glæsihús fyr-
ir þau hjónin að búa í. Og í því húsi
hófust kynni mín af Sólveigu og fjöl-
skyldu hennar. Þetta hús við
Brekkugötuna var mér og mínum
systkinum sem „höll“. Þangað var
okkur oft boðið. Þaðan á ég hinar
ljúfustu endurminningar. Þar nut-
um við systkinin alltaf einlægrar
ljúfmennsku, mikillar gestrisni og
hjai-tahlýju Sólveigar.
Og þar kynntist ég fóiki Sólveig-
ar, foreidrum hennar, Birni Helga-
syni og Ragnhildi Egilsdóttur, og
börnum þeirra, Viggó, Adolf, Gyðu,
Dagbjörtu og Eygerði. Þetta fólk
reyndist allt traustir Hafnfirðingar
og vann vel sínu bæjarfélagi.
Sólveig var einstaklega barngóð,
gjafmild, hlýleg, góð og göfug kona.
Sómdi hún manni sínum frábærlega
vel í einu og öilu og reyndist honum
hinn besti lífsförunautur.