Morgunblaðið - 02.07.1998, Page 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 2. JÚLÍ 1998 51V
maður til. Þá mælti bóndi upp úr
eins manns hljóði: „Hérna ætla ég
að láta nýja húsið standa“. Fannst
mér þetta sjónarmið bera vott um
mikla smekkvísi, því engan betri
stað hefði verið unnt að velja. Þarna
stendur húsið, stflfagurt og glæsi-
legt, nú að vísu komið úr bænda-
eign, og vitnar um bjartsýni og feg-
urðarþrá.
Enda þótt Davíð virtist bera með
sér fas alvörumanns var þó oft stutt
í glettnina, og hann hafði stundum
greinilega nokkurt gaman af að lofa
kunningjunum að fmna að hann
sneri smávegis á þá. Tæki hann til
máls á fundum byggði hann tölu
sína upp fumlaust og skipulega.
Eftir að þau fluttu til Reykjavíkur
vakti það athygli manna og aðdáun
sem til þekktu hversu óvenju vel
var fylgzt með öllum hræringum í
heimasveitinni. Máttu þeir sem
bjuggu nær oft vara sig á því hvað
Davíð vissi feikimikið um allt og alla
heima fyrir og hvað hann hafði góð
ráð með að fá þaðan fréttir, og
minnið var óbrigðult til síðasta
dags.
Ein var sú lofsverða venja Da-
víðs, sem hélzt meira að segja eftir
að hann var kominn á háan aldur,
að fylgja til grafar sveitungum sem
kvaddir voru í hinni gömlu sóknar-
kirkju hans á Ökrum. Oft efaðist
enginn um að Davíð kæmi. Kannski
var þetta einnig viss hugarléttir og
tryggðin og vináttan söm við sig.
Þrátt fyrir mikinn aldursmun tel
ég að við Davíð höfum átt ýmislegt
sameiginlegt og þá kannski einna
helzt veruna í ungmennafélaginu.
Og við höfðum reyndar báðir átt
heima á Svarfhóli, en þar bjuggu
þau á sinni tíð í sambýli við Jónatan
Þorsteinsson og fjölskyldu hans í
nokkur ár. Á Svarfhóli fæddust líka
börn þeirra, og það er nokkuð eftir-
tektarvert að báðir áttu þeir eftir að
flytja að Ökrum um stundarsakir
næst á eftir búsetu sinni upp við
fjöllin.
Með árunum hefur fjölskylduhóp-
urinn stækkað, og enn heldur sagan
áfram að mótast þó framverðir ætt-
ar hverfí af sviðinu í rás tímans. Við
minnumst þeirra með virðingu en
umfram allt með þökk fyrir árin
liðnu. Og Davíð, sem var sannkallað
barn íslenzkrar sveitar, óskum við
fararheilla yfír landamærin. Að-
standendum vottum við einlæga
samúð.
Bjarni Valtýr Guðjónsson.
Pú, sem í dag ert hinstu kveðjur kvaddur,
barst kynslóðanna foma aðals-mark.
Nítjándu aldar örbirgð, strit - og gaddur,
gat aldrei bugað lífsfjör þitt né kjark.
Þú lagðir út á lífsbraut þína snauður,
- sér lítill drengur neita varð um flest!
Ktt eigið sjálfstraust var þín vöm og auður
og vígi, - sem þér jafnan dugði best.
Við harðan kost og þrældóm þeirra tíma,
var þroskabrautin harðsótt ungum dreng,
- og mörgum orðið ofraun við að glíma
þá örðugleika og nauma aflafeng.
En þroskinn kom, og þrekið óbilandi,
og jiú lést engan fótumtroða þig,
en gekkst í þeirra lið á voru landi,
sem létu aldrei bölið smækka sig!
Tímamir liðu - Lífsins eldar brannu,
og pfir dagar féllu þér í skaut,
hamingjudísir heillaþræði spunnu.
- Þú hlaust til fylgdar tryggan fórunaut!
Og þá var hverja byrði létt að bera,
því blessuð konan unga sá um það.
Þið reistuð ykkur bæ um þjóðbraut þvera,
og þar fékk margur góðan hvílustað.
Þessi erindi úr ljóði Jóns Sigurðs-
sonar bróður Davíðs Sigurðssonar
frá Miklaholti eiga sennilega vel við
þegar upp í hugann koma vanga-
veltur um lífshlaup þess fólks sem
búið er að lifa tímana tvenna og ná
því að lifa í nær eitt hundrað ár á
þeim tímum þegar þjóðfélag okkar
hefur tekið hvað mestum breyting-
um.
Það var aðfaranótt mánudagsins
22. júní sem kallið kom til Davíðs
Sigurðssonar. Einhvern veginn var
það þannig að við öll í Álfalandinu
höfðum átt erfitt með svefn þessa
nótt, þannig að þegar tengdamóðir
mín hringdi um nóttina með þær
fréttir að Davíð hefði fengið hvfld-
ina, sem betur fer kvalarlausa og
hljóða, kom það okkur ekki sérlega
á óvart.
Ég kynntist Davíð og Ingu Ei-
ríksdóttur fyrir rúmum tuttugu ár-
um en við Inga dótturdóttir þeirra
hjóna höfðum þá þekkst í nokkurn
tíma og giftum okkur á afmælisdegi
Davíðs, 6.05. 1978. Hann fylgdi
henni upp að altarinu eins og stoltur
faðir og ábyrgðartilfinning hans var
það sterk að óharðnaður ungur
maður, sem ég var þá, hreifst af
þessum fullorðna, glæsta manni
sem alla tíð náði að ganga beinn í
bald og halda sinni reisn þó bæði
sjón og heym væri á hröðu undan-
haldi. Þótt heyrn og sjón væri ekki
mikil gat hann fylgst vel með öllu
sem í kringum hann var og hann
var spurull þegar hann vissi að eitt-
hvert okkar væri á ferð um Mýrarn-
ar, til dæmis upp að Hítarvatni. Það
síðasta sem hann spurði tengda-
móður mína að, þegar hann vissi að
ég væri nýkominn úr veiði í Hítar-
vatni, var hvort Hraunhreppingar
hefðu verið búnir að reka féð á fjall.
Davíð var þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kvænast sómakonunni Ingu
Eiríksdóttur Kúld íyrir tæplega
sjötíu árum en hún lést þann 6.1.
1996 í Seljahlíð. Þar áttu þau hjónin
sín síðustu æviár og þakklæti þeirra
beggja og hlýja í garð starfsfólksins
og heimilisins var mikil og ræddu
þau oft um það hve vel væri um þau
hugsað allan hátt.
Margar ánægjustundir átti ég og
fjölskylda mín með þeim Ingu og
Davíð, ekki síst meðan ég verslaði í
Stórholtinu og þau bjuggu á næsta
leiti í Meðalholtinu. Ég vil þakka
fyrir góðar gjafir til fjölskyldu
minnar svo ekki sé minnst á alla þá
hlýju sem þessi góðu hjón veittu.
Ég vil senda bömum Davíðs,
fósturbörnum og barnabörnum
mína innilegustu samúðarkveðjur
og ég veit að Inga hefur nú á ný
umvafið hann með elsku sinni.
Minningin um kærleiksríkan
mann lifir.
Gunnar Jónasson.
Elsku afi minn. Þegar leiðir
skiljast og horft er yfir farinn veg
er nánast ekki hægt að velja orð
sem lýsa nægilega vel þakklæti
mínu, fyrir allt það sem þú og
amma gerðuð fyrir mig og fjöl-
skyldu mína. Nýfædd kom ég til
ykkar ömmu í Miklaholt og hjá
ykkur var ég þangað til ég var
fimmtán ára. Þegar ég fæddist vor-
uð þið komin á sextugsaldur og það
hefur eflaust ekki alltaf verið auð-
velt fyrir fólk á þessum aldri að
annast lítið barn, en fyrir mig var
það frábært. Ég fékk alla ykkar
umhyggju og tíma og þolinmæði
ykkar var óþrjótandi.
Ég vildi alltaf fá að fylgja þér við
útistörfin, þóttist heldur betur geta
gefið, rekið, rakað og hvað það nú
var. En ekki var hetjuskapurinn að
sama skapi mikill, því ef dýrin
snéru sér í áttina til mín, þá var ég
óðar komin upp í fangið á þér og
það er augljóst að ekki var mikil
hjálp fólgin í þessari vinnukonu.
Áldrei varðstu þó pirraður á þessari
hræðslu minni eða pressaðir á mig
að ganga um meðal kindanna held-
ur brostir bara og sagðir mér sögu
af einhverri skepnunni eða fórst
með vísu og lagðir fyrir mig gátur.
Til þess að reyna að bæta fyrir
aumingjaskapinn reyndi ég að læra
markaskrána utanbókar og það
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir OLen, Sverrir Einarsson,
utfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn.
varð snemma leikur hjá okkur að þú
spurðir mig út úr mörkunum.
Reyndar urðu leikirnir margskonar
því þér var einkar lagið að setja
hlutina fram á þann veg að þeir
urðu að spennandi þraut.
Þú kenndir mér að kveða að og
þú kenndir mér að prjóna. Þú smíð-
aðir handa mér fugla úr fiskbeinum,
litlar hrífur, dúkkurúm, kistla og
allt það sem þú hélst að gæti glatt
mig og þú varst óþreytandi við að
færa mér dýrgripi í búið mitt. Það
voru svo sannarlega forréttindi að
fá að alast upp í allri þessari um-
hyggju ykkar ömmu. Þið voruð á
vissan hátt ólík hjón, hún svona op-
in og hress, þú hæglátur og dulur,
samt bar aldrei skugga á samband
ykkar og alltaf vissi maður að hjá
ykkur var tryggt athvarf.
Þegar við fluttum til Reykjavíkur
breyttust hagir þínir mikið. Þú
hafðir alla tíð verið bóndi af lífi og
sál og það hlýtur að hafa verið erfitt
að söðla um og vinna ólík verk og
sjá ekki nema lófastóran blett af
túni og næsta húsvegg. Ég heyrði
þig þó aldrei nokkurn tímann
kvarta en ljóst var að hugurinn var
ætíð bundinn sveitinni. Ef einhver
sem við þekktum hafði farið vestur
á Mýrar þurftir þú margs að spyrja
og ósjálfrátt fór okkur barnabörn-
unum að finnast það vera skylda
okkar að taka eftir því hvort búið
væri að setja út kýrnar, taka af eða
byrjað að slá þegar við vorum á ferð
um landið. Við vissum sem var að
það yrði spurt að því.
Árin liðu, þú hvattir mig í námi
og fylgdist vel með framvindunni
en það gerðir þú líka í sambandi
við alla afkomendur þína. Þú hafð-
ir áhuga á stærðfræði og varst sí-
reiknandi allt fram á síðasta dag.
Þú hafðir yndi af að setja saman
vísur og það var alltaf eitthvað svo
sérstakt og dýrmætt þegar vísa
fylgdi með í kortinu frá ykkur
ömmu. Þið amma tókuð Gunnari
sem væri hann ykkar eigið bama-
barn og þegar Jónas og Sesselja
voru komin til sögunnar nutu þau
þess að vera mikið hjá ykkur og
þeirra beið hafsjór af sögum og
vísum alveg eins og ég fékk forð-
um.
Þegar amma dó misstir þú óskap-
lega mikið og varðst í raun aldrei
samur en nú trúi ég því að þið séuð
saman á ný og ykkur líði vel. Og
með þessum fátæklegu orðum
þakka ég þér allt, elsku afi minn.
Guð blessi minningu þína.
Inga D.
Elsku langafi.
Við vissum ekki þegar við heim-
sóttum þig þegar Jónas útskrifaðist
að þetta yrði síðasta heimsóknin
okkar til þín. Þú varst alveg eins og
þú áttir að þér að vera, áhugasamur
um okkar hagi og ánægður með að
þessum áfanga í skólagöngu Jónas-
ar væri náð. Þú varst að hlusta á
sögu þegar við komum og hafðir ný-
lega gengið allan hringinn í kring-
um húsið þótt kominn værir á hund-
raðasta árið og blindur. Það var
alltaf svo gott að heimsækja þig því
þar var hægt bara að vera og þegja
án þess að það væri óþægilegt og
óþarfi að reyna að finna eitthvert
umræðuefni. Við systkinin viljum
þakka þér allar góðu stundimar
sem við áttum með þér og allt það
sem við lærðum af þér.
Jónas og Sesselja.
LEGSTEINAR
Guðmundur
Jónsson
F. 14.11.1807
F>. 21.3.1865
Graníí
HELLUHRAUN 14
220 HAFNARFJÖRÐUR
SÍMI: 565 2707 FAX: 565 2629
INGIBJÖRG
ÞORS TEINSDÓTTIR
JÓNSSON
+ Ingibjörg Þor-
steinsdóttir
Jónsson fæddist í
Reykjavík 27. des-
ember 1952. Hún
lést 22. júní síðast-
liðinn og fór útför
hennar fam frá
Fossvogskirkju 29.
júní.
Jól í Lúxemborg árið
1973. Fyrstu jólin fyrir
marga af íslensku land-
nemunum á erlendri
grund fjarri ættingjum
og vinum. Með fátæklega búslóð og
takmarkaða lífsreynslu í farteskinu
reynum við að skapa þá íslensku
jólastemmningu sem við eigum að
venjast. Það tekst misjafnlega til,
drungalegt veðrið bætir ekki úr
skák.
Jólaboð í húsinu á fjallinu hjá
Steina og Kötu lýsir upp skamm-
degismyrkrið og færir okkur sönn-
ur á að hægt er að halda íslensk jól í
útlöndum. Ingibjörg dóttir Steina á
21 árs afmæli. Það er farið í leiki,
ráðnar gátur spilað og sungið af
hjartans lyst, og afmælisbamið leik-
ur á als oddi.
Þetta eru fyrstu kynni okkar
margra af Ingibjörgu. Það sem vek-
ur sérstaka athygli íyrir utan fjörið
og lífskraftinn sem af henni geislar
er hversu léttstíg hún er og fóta-
burðurinn sérstakur, hún flögrar
um meðal gestanna. við nánari
kynni kemur í ljós að undir fjörugu
yfirborði leynist undur viðkvæm og
brothætt sál. Hugsjónamanneskja
með eld í æðum sem skortir hvorki
áræði né kjark til að fara eigin leiðir
að settu marki. Það á ekki við hana
að feta troðnar slóðir. Hún er sér-
stök, öðruvísi en allir aðrir, enda á
hún ekld kyn til þess að falla í fjöld-
ann.
Ingibjörg átti sér einlæga
drauma um bættan og betri heim
með fjölskylduna í brennidepli þar
sem velferð barna sæti í fyrirrúmi.
Vildi leggja sitt af mörkum til að
svo mætti verða. Brjóstagjöf,
Waldorf skólakerfið, trúmál og
hjúkrun voru þar efst á baugi. Hún
lagði þessum málum lið af brenn-
andi áhuga og sannfæringarkrafti
og sást stundum ekki fyrir í ákafan-
um, því hálfkák var ekki að hennar
skapi.
En það átti ekki fyrir henni að
liggja að sjá alla draumana rætast.
Margvíslegir sjúkdómar, erfiðleikar
og hörmulegt slys verða til þess að
draumsýnin breytist í martröð. Að-
skilin frá manni og bömum þarf
þessi fyrrum léttstíga stúlka að
stíga mörg þung og erfið spor í ára-
langri baráttu við sjúkdóma og
skilningsleysi, þar sem úrræði voru
fá og enginn bati eða lausn í sjón-
máli á hennar högum.
Baráttunni er nú lokið og hún
hverfur héðan á vit birtunnar og
ljóssins í nóttlausa veröld þar sem
birtan ræður ríkjum og engir
skuggar eru til. Húsið í fjallinu
geymir dýrmætar
minningar um
skemmtilegar sam-
verustundir með fjöl-
skyldunni sem var einn
af máttarstólpunum í
íslensku nýlendunni á
árum áður.
Fjölskyldu, aðstand-
endum og vinum Ingi-
bjargar vottum við
innilega samúð og von-
um að viðleitni hennar
hafi borið þann árang-
ur að draumarnir
hennar um bættan og
betri heim verði þeirra
veruleiki í framtíðinni.
F.h. Félags íslendinga
í Lúxemborg.
Þorbjörg Jónsdóttir.
Mig langar til að minnast vinkonu
minnar, Ingibjargar Þorsteinsdótt-
ur Jónsson. Kynni okkar Ingibjarg-
ar hófust með bréfaskriftum um
brjóstagjöf er ég sótti námskeið hjá
La Leche League International þar
sem Ingibjörg var kennari minn. í
fjölda ára starfaði Ingibjörg að
brjóstagjafarmálefnum í Lúxem-
borg og sótti reglulega námskeið og
ráðstefnur því tengd. í þau skipti
þegar Ingibjörg kom til íslands á
miðlaði hún hjúkrunarfræðingum
og áhugasamtökum um brjóstagjöf
nýjungum í fræðigi-eininni. Ég var
þess aðeins einu sinni aðnjótandi að
vera með Ingibjörgu og fjölskyldu
hennar á La Leche League ráð-
stefnu í Vín fyrir 4 árum. I La
Leche League var Ingibjörg virkur
félagi og kenndi mæðrum að sinna
bömum sínum og leyfa móðurum-
hyggjunni að njóta sín. Það sem ein-
kenndi Ingibjörgu var hversu mikil
móðir hún var og hvað henni var
umhugað um velferð og menntun
barna sinna.
Ingibjörg lærði ekki bara að
brjóstfæða sín eigin böm heldur
önnur líka, sem lýsir best hversu
gefandi hún var. Hún var stöðugt að
læra og var óþrjótandi viskubrunn-
ur margvíslegra málefna. Val henn-
ar að vilja dvelja hér á landi vegna
veikinda sinna bar oft á góma, hér
var hún viss um að hún gæti náð
einhverjum bata ot tekist á við lífið
líkt og áður og annast börnin sín
sem voru henni svo kær. Ég kynnt-
ist þar lífsglaðri konu sem ávallt
reis upp aftur og barðist áfram
þrátt fyrir öll áföllin, hún þráði lifið.
Ingibjörg var einn af stofnendum
íslandsdeilar La Leche League fyr-
ir 4 ámm og nýverið héldum við
okkar 42. fræðslufund um brjósta-
gjöf á þeirra vegum. Innlegg Ingi-
bjargar til brjóstagjafar hérlendis
er ómetanlegt. Ég vil þakka Ingi-
björgu fyrir samfyldina, bæði sem
kennara og vini. Fyrir hönd La
Leche League Intemational á ís-
landi og fjölskyldu minnar færi ég
ástvinum Ingibjargar samúðar-
kveðjur.
Aniheiður Sigurðardóttir.
LEGSTEINAR
í rúmgóðum sýningarsölum okkar eigum við ávallt íyrirliggjandi margar gerðir legsteina og minnisvarða úr íslenskum og erlendum steintegundum. Verið velkomin til okkar eða hafið samband og fáið myndalista. SS S.HELGAS0N HF , 11STEINSMIÐJA 1 p
SKEMMUVEGI 48, 200 KÓP.,SÍMI:557-6677/FAX:557-8410