Morgunblaðið - 02.07.1998, Síða 52

* 52 FIMMTUDAGUR 2. JÚLÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Elskuleg móðir mín og tengdamóðir, amma
okkar og langamma,
SIGRÍÐUR ÁSGEIRSDÓTTIR
fyrrverandi Ijósmóðir
frá Fossi á Skaga,
lést á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund mið-
vikudaginn 1. júlí.
Margrét Eggertsdóttir, Magnús Elíasson,
Ásgerður Hrönn Sveinsdóttir, Vignir Ólafsson,
Sigríður Jónsdóttir,
Kristín Magnúsdóttir, Sigurður R. Ragnarsson
og barnabarnabörn.
Systir mín, + JÓNÍNA SIGRÚN ÞORLEIFSDÓTTIR,
áður Ljósvallagötu 16,
er látin. Kolbeinn Þorleifsson.
+
Okkar ástkæri,
ÖRN KJÆRNESTED,
Gónhóli 25,
Njarðvík,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur mánudaginn
29. júní.
Útförin fer fram frá Njarðvíkurkirkju föstu-
daginn 3. júlí kl. 14.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeim, sem vildu minnast
hans, er bent á Líknar- og hjálparsjóð Landssambands lögreglumanna.
Guðbjörg Elsie Einarsdóttir,
Dagga Lis Kjærnested,
Guðbjörg J. Vagnsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabarn og systkini.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
RÓSA INGÓLFSDÓTTIR,
Miðleiti 7,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni föstu-
daginn 3. júlí kl. 15.00.
Guðmundur I. Guðmundsson, Rósa S. Jónsdóttir,
Grétar Guðmundsson, Kathleen A. Guðmundsson,
Örn Guðmundsson, Kristín Guðfinnsdóttir,
Ævar Guðmundsson, Guðrún Jóhannesdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÞORVALDÍNA GUNNARSDÓTTIR,
Hjallabraut 33,
Hafnarfirði,
verður jarðsungin frá Víðistaðakirkju föstu-
daginn 3. júlí kl. 13.30.
Ragna Gunnur Þórsdóttir, Ólafur Bjarni Bergsson,
Skúli Þórsson, Hrafnhildur Sigurbjörnsdóttir,
Guðrún B. Þórsdóttir, Skúli Th. Fjeldsted,
barnabörn og barnabarnabörn.
Lokað
Lokað í dag frá kl. 13.00—16.00 vegna jarðarfarar DAVÍÐS
SIGURÐSSONAR frá Miklaholti.
Kjötborg, Ásvallagötu 19.
FINNBJÖRN
FINNBJÖRNSSON
+ Finnbjöm Finn-
björnsson fædd-
ist á Isafirði 9. janú-
ar 1931. Hann varð
bráðkvaddur á
heirnili sínu í
Reykjavík 22. júní
síðastliðinn. Hann
var sonur Finn-
bjöms Finnbjöms-
sonar málarameist-
ara og seinni konu
hans Sigríðar Þórð-
ardóttur. Finnbjöm
átti sex systkini,
fjögur eldri og tvö
yngri. Þeir elstu em
Guðmundur og Ingólfur, sem
Finnbjörn átti með fyrri konu
sinni, Ragnhildi Guðrúnu Guð-
mundsdóttur. Börn Finnbjörns
og Sigríðar em Ragnhildur,
sem búsett er í Bandaríkjunum,
Guðbjartur, látinn, og loks Hall-
dóra og Þórður, sem em yngri
systkin Finnbjörns.
Hinn 3. ágúst 1957 giftist
Vinur minn Finnbjörn Finn-
bjömsson málarameistari er látinn
aðeins 67 ára að aldri. Þó svo að það
séu þrjátíu ár milli okkar lít ég á
hann sem vin minn. Ungur að aldri
eða rétt rúmlega fermdur kynnist
ég Guðbjarti Finnbjömssyni. Guð-
bjartur var sonur Finnbjarnar og
þar með hófust kynni mín af Finn-
birni. Upp frá þvi tengdist ég allri
fjölskyldunni og þar með Finnbirni
Finnbjörnssyni sem ég síðar lærði
hjá og varð málari þó svo að annað
tæki við síðar hjá mér.
Mér er einkum hugleikin sú
væntumþykja sem kom frá allri fjöl-
skyldunni. Þetta hispursleysi og
hvernig þau tóku fólki. Segja má að
enginn var meiri en annar í þeirra
augum og húsið stóð alltaf opið fyrir
alla sem þangað leituðu. Dúna, en
því nafni var Guðrún kona Finn-
bjöms kölluð, spurði okkur hina
drengina ætíð hvort við væmm
svangir þegar við vorum hjá þeim
og oftar en ekki borðuðum við þar.
Var það svo að við vorum orðnir
hluti af þessari fjölskyldu.
Einnig eru mér minnisstæðar all-
ar þær veislur sem þar voru haldnar
og mjög oft var borinn jurtamatur á
borð hjá þeim og það fyrir meira en
tuttugu ámm síðan. En nú telst það
jafnvel til tísku að svo sé. Helsta
umræðuefnið í þessum veislum var
oftar en ekki heimspeki eða skyld
efni.
Finnbjörn byrjaði snemma að
láta okkur strákana hjálpa sér við
að mála á sumrin. Var það úr að ég
fékk vinnu hjá honum eitt sumarið
og fór svo vel á með okkur að ég
byrjaði að læra að mála. Ég gekkst
síðar undir samning hjá honum og
hóf mitt nám. Finnbjörn vildi alltaf
að hlutirnir væra vel gerðir og ef
hann var ekki ánægður þá lét hann
okkur gera þá aftur þangað til við
lærðum að gera hlutina vel. Lagði
hann meira kapp á að hlutirnir
væm vel gerðir fremur en við vær-
um fljótir. Hann sagði gjarnan
„Farðu rólega og gerðu það vel sem
þú gerir, síðan kemur hraðinn". Það
reyndist rétt eins og svo margt ann-
að sem hann kenndi okkur.
Seinna meir byrjaði að vakna
áhugi hjá mér fyrir andlegum og
heimspekilegum vangaveltum um
lífið og tilverana. Þar reyndist
Finnbjörn mér einnig góður kenn-
ari því hann var vel lesinn og víð-
sýnn.
Það má segja að þá hafi ég fyrst
byrjað að þekkja hinn raunverulega
Finnbjörn. Finnbjörn sem alltaf gat
talað um andleg málefni og var í
raun fyrst og fremst fræðimaður.
Finnbjörn hafði nefnilega lesið heil-
mikið í heimspeki og austurlenskum
fræðum um andleg mál. Þó það sé
nú ekki til eftirbreytni hjá okkur, þá
varð það nú stundum þannig, að við
töluðum meira um þessi mál en við
jafnvel máluðum. Slíkur var áhugi
Finnbjarnar á þeim málum að hann
gleymdi sér alveg í þessum andlega
áhuga sínum.
Finnbjörn Guðrúnu
Flosadóttur og sam-
an eiga þau íjögur
börn; Finnbjörn,
sem er í sambúð
með Unni Kristjáns-
dóttur, Guðbjart, í
sambúð með Esther
Ósk Ármannsdótt-
ur, Jónas Flosa, í
sambúð með Hrafn-
hildi Eiðsdóttur, og
Sjöfn sem gift er
Bjarna Þór Ólafs-
syni. Guðrún átti
eina dóttur fyrir
sem Finnbjörn tók
að sér og gekk í föðurstað, en
það er Birna Guðrún Jóhanns-
dóttir sem er í sambúð með Sig-
urði Valtýssyni. Finnbjörn átti
tólf barnaböm en eitt þeirra er
látið. Finnbjöm og Guðrún slitu
samvistir fyi'ir nokkrum árum.
Utför Finnbjöms fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Finnbjöm hafði lesið mikið eftir
hinn danska lífspeking Martinus og
sagði mér allt um hann og lífsskoð-
anir hans. Martinus hafði skrifað 52
bækur um heimspeki og lífspeki.
Eftir alla þá umræðu og jafnvel
heilu fyrirlestrana sem Finnbjörn
hélt yfir mér, kveikti hann áhuga á
að fara að lesa mér til um þennan
danska lífspeking sem ég og gerði.
Sá lestur hefur gefið mér ómældar
ánægjustundir og verð ég Finnbirni
eilíflega þakklátur fyrir að hafa vak-
ið þennan áhuga hjá mér og ræktað
þennan neista sem í brjósti mér
brann.
Finnbjörn lét oft þau orð falla að
ekki væri allt sem sýndist. Átti
hann þá við veraleikann sem við lif-
um í og okkar skilning á honum.
Finnbjörn efaðist um að dauðinn
væri endalok lífsins sem við lifum
og var frekar viss um að handan við
dauðann byggi annar veraleiki,
veruleiki sem var okkar fremri. Þar
með var hugsun hans ekki ólík hug-
myndum Egypta eða Faraóanna
sem trúðu á eilíft líf. Þeirrar vit-
neskju fær hann vonandi nú að
njóta. Ég kveð þig, kæri vinur.
Hilmar Sigurðsson.
Kynni af honum vöruðu fjörutíu
og fimm ár með órofa vináttu-
tengslum. Allar götur frá því ‘53
suður á Keflavíkurvelli, þegar báðir
unnu hjá sama fyrirtæki þar. Síðar
meir upp úr 1960 gegnum súrt og
sætt var blandað geði við hann
Bjössa Finnbjörns, eins og hann
var jafnan kallaður. Hann var að
vestan - frá ísafirði. Það leyndi sér
ekki á stundum. Hann var dulur og
ekki allra - töluvert vandasamur og
gat verið erfiður sjálfum sér, skort-
andi sjálfsöryggi, svo að hæfni hans
nýttist ekki sem skyldi. Það var
synd.
Hann var vinur vina sinna. Iðu-
lega veltum við félagarnir okkur
upp úr gamanmálum og alvörumál-
um - ýmsum vandamálum, sem
herjuðu á. Alltaf var reynt að leysa
þessi vandamál - en oft slegið á létta
strengi. Bjössi var síleitandi sál.
Með tónlistina í blóðinu. Hafði hlot-
ið músíkhæfileika í vöggugjöf, var
gullverðlaunadrengur í músík í Tón-
listarskóla Ragnars H. Ragnars á
Isafirði - gæðingur í músík. sem átti
fáa sér líka í píanóleik. Aratugum
saman frá því hann var bráðungur
var hann virkur atvinnumaður í
spilamennsku. Fyrst í hljómsveit
Villa Valla á ísafirði og síðar þegar
suður kom spilaði hann sjálfstætt í
veizlum og einkasamkvæmum.
Hann festi ráð sitt ungur, kvæntist
Guðrúnu Flosadóttur að sunnan.
Sambúð þeirra varp löng - fjörutíu
ár. Þau vora alflutt suður 1949.
Eignuðust þau fjögur börn, fyrir
átti Guðrún dótturina Birnu, sem
Bjössi gekk í föðurstað. Bjössi var
málarameistari að atvinnu, talinn
smekldegur fagmaður. Hins vegar
átti músíkin sál hans. Músíkin auðg-
aði líf hans og veitti aukreitis virð-
ingu gagnvart guði og mönnum,
einkum þegar næðingsamt gat orðið
í lífi hans eins og svo margra ann-
arra.
Síðustu dagana, tvo síðustu dag-
ana í lífi hans, var hringzt á og
skipzt á vináttuorðum. Bendir allt
til þess, að ég hafi síðastur talað við
Bjössa. Það er sérstök tilhugsun -
minnir á lífsábyrgð. Brottfór hans
er ótímabær og veldur því harmi - á
skylt við Dixieland - melodíur frá
Suðurríkjunum, sem Bjössi túlkaði
svo oft fyrir mann í stíl Fats Waller
og Louis Armstrong og Count
Basie. Tókst honum eins og þessum
þrem snillingum að spila með þeim
hætti, að sorginni var snúið yfir í
gleðiákall - gleðibæn. í þeim líftón
hefur Bjössi kvatt okkur - í tón, sem
aldrei dvín.
Steingrímur St. Th. Sigurðsson.
Þegar ég hitti þig síðast óraði mig
ekki fyrir því að ég væri að kveðja
þig í hinsta sinn.
Við áttum svo margar góðar
stundir saman. Þú varst alltaf svo
feiminn og viðkvæmur. Of viðkvæm-
ur til að höndla lífið. Samt varstu
lífsnautnamaður. Ég skildi aldrei
hvers vegna þú hafðir svo mikla
minnimáttarkennd, jafn fallegur og
hæfileikaríkur maður og þú varst.
Það var unun að hlusta á þig spila
á píanó. Það heyrðu allir sem á þig
hlýddu að þar var sannur listamað-
ur á ferð.
Jafn hlýlegt viðmót og þú hafðir
hefur ekki nokkur maður haft á
minni lífsleið.
Ég er jafn sannfærð um fram-
haldslíf og þú varst, Finnbjörn
minn.
Góða ferð inn í nýtt og farsælla
líf. Þess óskar þín Björg.
Guð varðveiti þig um alla eilífð.
Björg Elín Finnsdóttir.
Kveðja frá frænkum vestanhafs
Þegar við vorum litlar, vorum við
vissar um, að Bjössi væri töfra-tón-
listarmaðurinn. Eftir að hafa hlust-
að á barn raula lítið lag, þá lék
hann það af fingrum fram, í spuna,
sem gerði það eitthvað svo stór-
fenglegt. Lítilli stúlku fannst það
svo magnað að hafa verið kveikjan
að slíku tónverki. Það er ekki gott
að segja, hvort hann spilaði þá
vegna ástúðar á barninu eða tón-
listinni, sennilega þó á hvoru-
tveggja. I návist Bjössa fundum við
hlýju og þar voram við aufúsugest-
ir, það fannst ekki síst, þegar hann
horfði í augu okkar, með þessum
augum, sem minntu svo mjög á
augu afa okkar, Finnbjörns Finn-
björnssonar, á myndinni á veggnum
heima.
Leið Bjössa að hjarta okkar barn-
anna var sú að segja okkur á leynd-
ardómsfullan hátt eitthvað eins og
það væri milljón króna virði. Það
gat verið eitthvað varðandi atburði í
fjölskyldunni á ferðalagi eða í úti-
legu.
Þegar ég varð fullorðin, þá varð
mér ljóst, að þegar hann talaði
svona, þá var hann að leika á hjarta-
strengi fólks, sem honum þótti vænt
um, á sama hátt og hann lék á
strengi píanósins. Hvortveggja var
honum tamt. Áhugi hans á tónlist,
heimspeki, fólki og fjölskyldu var
mikill og þótt breytingar yrðu á
sambúð hans og Dúnu, þá kulnaði
ekki glóðin milli þeirra, né barna og
barnabarna.
Ég sé hann fyrir mér, hlæjandi,
umkringdan krökkum og með barn í
kjöltunni.
Enginn var útundan, þegar Bjössi
var gestgjafi, ekki einu sinni skrítin
frænka frá Ameríku.
Guð blessi Bjössa og Guð greiði
vegferð hans.
Við þökkum honum fyrir að sýna
okkur þann kjark, sem þarf til þess
að fara ótroðnar slóðir.
Og áreiðanlega mun töfra-tónlist-
armaðurinn okkar, Bjössi frændi, í
minningunni, leika af fingram fram
það tónverk, sem vekja mun hlýjar
tilfinningar hjá fjölskyldu og vinum
um ókomna framtíð.
Ritað fyrir hönd systurdætranna
í Bandaríkjunum.
Marta EIlis.