Morgunblaðið - 12.07.1998, Blaðsíða 34

Morgunblaðið - 12.07.1998, Blaðsíða 34
34 SUNNUDAGUR 12. JÚLÍ 1998 MINNINGAR MOiíGUNBLAÐIÐ GUNNAR JÓNSSON + Gunnar Jónsson, forsljóri Gunn- ars majones sf., var fæddur í Reykjavik 3. september 1920. Hann lést að Tindum á Skarðsströnd, Dalasýslu hinn 6. júlí síðastliðinn. Poreldr- ar hans voru hjónin Jón Guðjónsson, f. 2.10. 1895, d. 26.12. 1980, fyrrum yfir- bókari hjá Eimskipa- félagi íslands og bæjarstjóri á Isafirði og Kristín Salome Kristjánsdóttir, f. 5.2. 1900, d. 23. september 1983. Foreldrar Jóns voru Guðjón Sigmundsson, skip- stjóri á Plateyri og í Reykjavík, og kona hans, Gunnjóna Jóns- dóttir. Foreldrar Kristínar voru Kristján Albertsson, útvegsbóndi og verslunarsljóri á Suðureyri, og seinni kona hans Guðrún Þórðardóttir, ljósmóðir á Suður- eyri. Systkini Gunnars voru: 1) Guðrún, f. 1.1. 1919, d. 17.9. 1988. Hennar maður er Jón Halldórs- son húsasmíðameistari, þeirra börn eru: Halldór, Kristín og Guðrún. 2) Yngvi, f. 25.12. 1924, búsettur í Bandaríkjunum, hans kona var Ingrid sem nú er látin, þeirra börn eru: Steven, Ted og Gunnar. 3) Kristján, f. 28.9. 1927, hans kona er Nancy, þeirra börn eru: Andrés Jón og Jennifer Lísa. Gunnar giftist hinn 23.9. 1952 eftirlifandi eiginkonu sinni Sig- ríði Regínu Waage, f. 22.1. 1932. Þeirra dætur eru: 1) Helen, f. 18.2. 1953, hennar maður er Valdimar Bergsson og börn þeirra eru: Sigríður Regína og Haraldur. 2) Nancy Ragnheiður, f. 30.5. 1957, börn hennar og Arnþórs Jónsson- ar eru: Gunnar, Anna Lísa og Hlín. Eftir skólagöngu í Reykjavík lauk Gunnar búfræðinámi frá Bændaskólanum á Hvanneyri. Vann hann síðan við ýmis störf í Reykjavík s.s. rekstur eggjabús og útgerð eigin leigubifreiða. Hann fór síðan til Bandaríkjanna þar sem hann lauk prófi í við- skipta- og hagfræði frá háskólan- um í Minneapolis. Hóf hann síðan störf í New York og vann m.a. hjá International Harvester, Sheffield Farms og G. Hagen & co. við rannsóknarstörf og fjár- málaumsýslu. Arið 1959 sneri fjölskyidan aftur til Islands og hóf Gunnar þá störf hjá Hamilton félaginu á Keflavíkurflugvelli. Ári síðar stofnuðu þau hjón siðan eigið fyrirtæki, Gunnars majones sf. Helgaði Gunnar síðan fyrir- tækinu alla sína krafta og vann við það af dugnaði og ósérhlífni til dauðadags. Utför Gunnars Jónssonar verð- ur gerð frá Fossvogskirkju á morgun, mánudag, og hefst at- höfnin klukkan 15. Það var bjartur og sólríkur sum- ardagur, svona líkur þeim sem leik- ið hafa við okkur hér suðvestan- lands að undanfórnu. Hár, grannur og svipmikill maður laut niður að glugga bifreiðar minnar og sagði brosandi á svip: „Eg heiti Gunnar Jónsson, þú munt vera Valdimar, vinur hennar Helen.“ Strax við þessi fyrstu kynni fékk ég dálæti á þessum hressilega manni. Hispurs- laus og hlýleg framkoma gaf til kynna að þar væri á ferðinni eftir- tektarverður maður og það var hann svo sannarlega. Með stofnun Gunnars majones sf. var unnið merkt brautryðjanda- starf hér á landi. A þeim tíma var hart í búi víða. Haftastefnan í al- gleymingi og erfítt um alla að- drætti. Hátollar á vélum og aðfóng- um til iðnaðar og fyrirgreiðslu enga að fá. Þetta umhverfi litaði mjög lífsviðhorf og skoðanir Gunnars æ síðan. Hann var einlægur fylgis- maður heilbrigðrar samkeppni og fyrirleit hvers konar einokun og haftastefnur. Þar sem ég átti þvi láni að fagna að vinna undir stjóm hans um tæp- lega tíu ára skeið kynntist ég hon- um vel og varð fljótt áskynja um áherslur hans og skoðanir. Hann mat mest hreinskilni og dugnað í fari manna. Menn áttu að axla ábyrgð. Heiðarleiki og reglusemi einkenndu líf hans og starf í hví- vetna. Gunnars majones varð er ár- in liðu sterkt og öflugt fyrirtæki, einn af hornsteinum þeirrar matar- menningar sem við lýði er í dag, þar naut framsýni hans og metnað- ur sín vel. I viðskiptum reyndist Gunnar farsæll. Hann ávann sér traust og virðingu þeirra sem sam- skipti áttu við hann á þvi sviði hér- lendis sem erlendis. Þótt Gunnar væri oft hrókur alls fagnaðar á mannamótum, viðsýnn og hugmyndaríkur, var hann ekki allra. Hann forðaðist opinbera um- fjöllun af öllu tagi og vildi halda sínu fyrir sig og sitt fólk. Hann fyr- irleit gort og mikillæti en hafði í há- vegum hófsemi og lítillæti til orðs og æðis. Þrátt fyrir að aðhaldssemi væri Gunnari í blóð borin, leysti hann ætíð vanda þeirra sem til þeirra hjóna leituðu og þeir voru margir. Skáru þau hjón þá ekki við nögl þótt fátitt væri um endur- greiðslu enda sjaldan til ætlast. Með árunum varð ættfræði Gunnari hugleikin. Kynnti hann sér vel líf og búskaparhætti forfeðra sinna er sátu höfuðból Vesturlands og Vestfjarða. Hugur hans leitaði gjarnan í sveitina að rótunum sem hann var upp sprottinn af. Jarðir eiga þau hjón sunnanlands og vest- an. Voru þær ófáar helgarnar nú seinni árin sem leitað var í faðm náttúrunnar sér til heilsubótar og hressingar frá daglegu amstri. Gunnar hafði mikinn áhuga á rækt- un ýmiss konar og var fróður um slík mál. Hafði hann uppi hug- myndir þar að lútandi sem honum entist ekki aldur til að hrinda í framkvæmd. Hann var einlægur LEGSTEINAR Marmari ♦ Granít ♦ Blágrýti ♦ Gabbró ísiensk framleiðsla MOSAIK Hamarshöfói 4 - Reykjavik fylgismaður þess að skila landinu aftur þvi sem forfeðurnir eyddu í aldanna rás. Var hann mjög á móti frumvarpi ríkisstjómarinnar um hálendi Islands og sagði orðrétt með gamansömu ívafí. „Við bændur höfum sannreynt í gegnum aldirnar að við kunnum ekki að fara með landið okkar.“ Taldi hann glapræði að fá svo fáum svo mikið vald yfir stóru landsvæði. Gunnar Jónsson kvaddi þennan heim í sól og sumaryl vestur á Tindum á Skarðsströnd. Var vel við hæfi að þetta sveita- og náttúru- bam kveddi á slóðum forfeðra sinna við slíkan viðurgjöming móð- ur náttúm og lýsandi dæmi um lífs- hlaup hans allt. Fyrir mér kom hann og fór í sól og sumri, þannig mun ég minnast hans. Gunnar lifði og starfaði á mesta umbrotatíma og framfaraskeiði þjóðarinnar. Hann markaði óafmá- anlegt spor í atvinnusögu landsins. Sú kynslóð sem hann tilheyrði er nú óðum að hverfa yfir móðuna miklu. Við eftirlifendur eigum henni allt okkar að þakka. Það ný- tízku og hátæknivædda velferðar- þjóðfélag sem við nú búum við í dag er afrakstur framsýni og eljusemi þessa mæta fólks sem muna mátti tímana tvenna. Kæri Gunnar, nú veit ég að þér líður vel, liðagigtin horfin og þú kominn í faðm ættmenna þinna og áðurgenginna vina. Þar trúi ég að sagðar séu sögur, hlegið, skrafað og skellt sér á lær sem þinn var stundum siður er spaugsyrði vora á vörum. Þótt söknuður okkar sam- ferðamanna þinna sé mikill vitum við að þú fylgist með okkur, góð ráð gefandi á þinn hátt. Eg þakka þér Gunnar samfylgd- ina, hún var mér bæði til gleði og gagns. Ég þakka þér öll góðu ráðin og leiðbeiningamar, það varð mér gæfuspor að gerast tengdasonur ykkar hjóna. Þú varst mér sem fleirum áhrifavaldur til góðra verka. Minningin er hrein og tær. Elsku Gígí, Helen, Nancy og bamabörn, missir ykkar er sár en vitundin um að hafa átt hann mun geymd í hjörtum ykkar um ókomin ár. Það em forréttindi sem ekki verða frá ykkur tekin. Ég bið al- góðan Guð um að vernda ykkur og gæta í sorg ykkar vitandi að í fyll- ingu tímans munum við öll samein- ast á ný. Látlaust fas og falslaust hjarta finnst ei annað betra skraut, með þessu réð hann skrúði skarta. Skírt var yfirlitið bjarta. Hið ytra þar hins innra naut (Grímur Thomsen.) Valdimar Bergsson og fjölskylda. Tággrannur, rösklega meðal- maður á hæð, hægur í fasi, með mild íhugul brún augu,- þannig kom Gunnar Jónsson, bróðir tengdamóður minnar, mér fyrir sjónir er ég sá hann fyrst fyrir hartnær aldarfjórðungi. Og hann breyttist lítið með ámnum þótt tíminn markaði hann eins og aðra á siglingunni um veraldarhafið. Það var einsog Gunnar væri alltaf að leysa einhver óþekkt vandamál en teldi ekki tímabært að ræða þau að svo stöddu. Hann hafði ákveðnar skoðanir á flestum málum og þær fóm ekki alltaf saman með skoðun- um annarra. Hann var því ferskur og skemmtilegur í samræðum og sagði álit sitt umbúðalaust. En nú er maðurinn sem stóð á bakvið framleiðslu bestu mæjonesu í heiminum allur. Gunnar var á marga lund sérstæður maður, nokkurs konar „Bjartur í Sumar- húsum“ í íslensku atvinnulífi. Af miklum metnaði og eljusemi byggði hann upp, ásamt eiginkonu sinni, fyrirtækið „Gunnars mæjones" sem flestir Islendingar kannast við. Þá vom ekki styrkir veittir til fmmherjanna, kenndir við nýsköp- un og vömþróun. Samt stendur fyrirtækið uppúr í íslenskum mat- vælaiðnaði, þekkt fyrir vömgæði og fyrirmyndar framleiðslu. Það var á margan hátt lærdómsríkt og skemmtilegt að hanna nýtt verk- smiðjuhús með Gunnari fyrir nokkmm áram. Hann var afar kröfuharður, með nefið oní öllum teikningum, þar til honum líkaði. Og þannig á það að vera, - gott samstarf og góður árangur. Ég kveð þennan ágæta mann með þakklæti og virðingu í huga. Eiginkonu Gunnars og dætmm votta ég mína dýpstu samúð. Oli Hilmar Jónsson. Þegar ég man fyrst eftir Gunnari móðurbróður mínum bar hann með sér andblæ þá fjarlægrar heims- álfu. Hár og grannur, vel klæddur og glæsilegur tjáði hann vel ígrandaðar skoðanir sínar af festu og með handarhreyfingum sem maður kannaðist helst við af kvik- myndum. Hann var forspár fyrir fjömtíu ámm þegar hann ræddi um nauðsynlega umbyltingu þjóð- félagsins með afnámi hafta og for- réttinda, enda hafði hann stundað háskólanám í viðskipta- og hag- fræði í Ameríku. Um svipað leyti sá hann sóknar- færi í matvælaframleiðslu. Að vandlega athuguðu máli byrjaðu þau hjónin með lítið fyrirtæki í þröngu húsnæði á Laugaveginum. Með atorku og fómfysi og stöðugri áherslu á hreinlæti og gæði tókst þeim að gera vömr sínar að sjálf- sögðum hluta af daglegu fæði okk- ar, þrátt fyrir margar tilraunir til þess að veita þeim samkeppni. Þessi heimsborgari og iðnrek- andi batt ungur tengsl við íslensku sveitirnar sem aldrei slitnuðu í langri dvöl erlendis á yngri ámm. Þangað leitaði hann stöðugt og undi sér vel, og þar féll hann frá. Þar sem hann átti auðveldara að tjá sig um landsmál og heimsmál en tilfinningar sínar, varð vaka hans yfir velferð systkina sinna og barna þeirra fyrst ljós með ámn- um, og þá mest er á reyndi. Sér- staklega reyndist hann bróður sín- um vestanhafs og sonum hans vel í langvinnum veikindum. Bónbetri frænda er ekki hægt að hugsa sér; um það emm við sammála systkin- in og börnin okkar, sem mörg fengu störf hjá honum í skólaleyf- um. Að leiðarlokum streyma fram fjölmargar minningar, enda var mikill samgangur milli þeirra systkinanna tveggja sem bjuggu hérlendis. Ógleymanlegar em ferð- ir á Sandeyri á Snæfjallaströnd, þar sem þeir afi miðluðu af ást sinni og þekkingu á náttúmnni og umhverfinu. Við vomm alls ekki alltaf sammála, en mótandi áhrif hans á ungling af sextíu og átta kynslóðinni reyndust meiri en við- urkennt hefði verið á sínum tíma. Síðustu minningamar úr stúdents- veislu í liðnuin mánuði em um hlýja nærvem manns sem sáttur fann endalokin nálgast. Haildór Jónsson. Verður það oft, þá varir minnst vofeifleg hætta búin finnst, ein nótt er ei til enda trygg, að því á kvöldin sál nu'n hygg: hvað helst sem kann að koma upp á, kjós Jesúm þér að vera hjá, skelfing engin þig grípur þá. (Hallgr.Pét.) Það syrtir að er sumir kveðja. Góður vinur minn og frændi Gunn- ar Jónsson, forstjóri, varð bráð- kvaddur hinn 6. júlí sl. Mér brá vemlega þegar Helen hringdi og tjáði mér lát fóður síns. Nýliðinn var sólríkur sunnudagur með birtu og yl. Nóttin kom er klippt var á Hfsþráðinn á örskotsstund og lét öllu lífi lokið. Enginn skilur lífsins leiðir, lögmál tímans hulið er. Vonin ein, hún birtu breiðir, birtu lífs á móti þér. (O.E.) Margs er að minnast frá liðnum ámm. Um nokkurra ára skeið bjuggu Gunnar og Gígí í New York. Ekki gleymist góðvild þeirra hjóna í garð okkar Huldu, fyrri konu minnar, þá nýkominnar af sjúkra- húsi í heimsborginni árið 1957, eftir mikla skurðaðgerð. Heimili þeirra stóð okkur opið og aðstoð þeirra var ómetanleg. Um þessar mundir vann Gunnar hjá stórfyrirtæki er hafði bækistöðvar sínar rétt hjá Wall Street. Það var auðséð að for- stjórarnir kunnu að meta Gunnar, því oft vom honum boðin ábyrgðar- mikil störf innan fyrirtækisins, enda var hann traustur, ráðagóður og mjög skyldurækinn starfsmað- ur. Svo kom að því að senda átti hann til Kaíró, þar sem fyrirtækinu bauðst það verkefni að byggja stóra hafnargarða. Hann átti að hafa umsjón með verkinu, en þáði ekki starfið. Gunnar kaus heldur að segja upp hjá fyrirtækinu og flytj- ast heim til Islands með fjölskyld- una. Ungur að áram lauk Gunnar há- skólaprófi í búnaðarfræðum í Minneapolis. Sú menntun kom hon- um að góðum notum er hann stofn- setti fyrirtæki sitt Gunnars Majo- nes sf. Starfsemin hófst fyrst í smá- um stíl, en dafnaði vel í áranna rás með elju, dugnaði, hagsýni og frá- bæmm samtakamætti fjölskyld- unnar. Eitt sinn spurði ég Gunnar, hvort hann þekkti marga banka- stjóra? „Nei,“ var svar hans. Bank- arnir lánuðu þá ekkert, en þegar framleiðsla og sala jókst hröðum skrefum, var fyrirgreiðsla auðsótt hjá Iðnlánasjóði, til kaupa á full- komnari vélum og hráefni. Sumarið 1990 er mér í fersku minni. Ég var þá staddur á Isafírði seinni hluta ágústmánaðar er ég mætti Gunnari og Gígí á Silfur- torgi. Þau vora á leið yfir að Sand- eyri í berjaferð og buðu mér með sér þangað. Ég sló til og innan tveggja tíma vomm við komin með hraðbáti yfir Djúp til áfangastaðar- ins á Snæfjallaströnd. Sandeyri var gamalt sveitabýli, sem foreldrar hans áttu á ámm áður og notuðu sem sumarbústað á sumrin. Þessi 5 daga berjaferð líður mér seint úr minni. Þama var gömul Scandia eldavél, sem stóð fyrir sínu, en mig undraði samt stórlega hversu ljúf- an og góðan mat húsmóðirin gat framreitt daglega fyrir okkur. A Isafjarðarámm mínum kynnt- ist ég vel foreldmm Gunnars, þeim, Kristínu Kristjánsdóttur og Jóni Guðjónssyni, bæjarstjóra á Isafirði. Þau vom aðlaðandi persónur, unn- endur fagurs mannlífs og mann- dóms. Fyrirmynd þeirra var gott veganesti fyrir Gunnar út í lífið. Það var mér mikill fengur að kynnast Gunnari og fjölskyldu hans. A vináttu og samskipti bar aldrei skugga. Ég harma lát hans og sakna, en mestur er söknuður hjá eiginkonu og dætmm. Við Denna sendum þeim, bræðram hans og öðram ástvinum innilegar samúðarkveðjur. Góður Guð styrki þau öll og styðji í framtíðinni. Mæt- an vin kveð ég með þessum orðum: Guð þig blessi, gleðin ört og gæfu hljótt þig leiði. Kærleiks sólin sé þér björt, sælavegþinngreiði. (EJP.) Sveinn Elíasson. Kæri vinur! Ekki datt mér í hug, að við myndum ekki hittast aftur, þegar við vomm báðir í afmælis- boði tengdamóður þinnar nýlega. Ég ætlaði að hafa tal af ykkur hjón- unum þ. 5.7. 1998, en frétti þá, að þið hefðuð farið vestur á Skarðs- strönd, sem endaði með, að skarð komst í vinahópinn, en „Margar leiðir liggja um heim og einn er endir á öllum þeim“ (HH). En þá koma „Minningamar margar vaka, mörg ein verður efst í hug, þegar hvarflar hann til baka, hátt á fimmta áratug" (M. Joc). Foreldrar Gunnars og systkyni bjuggu í nágrenni við mig í Reykja- vík. Ég kynntist fyrst bræðram hans, sem em á svipuðum aldri og ég, en þeir em nú báðir búsettir er- lendis. Síðar kynntist ég Gunnari og systur hans og foreldmm þeirra,
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.