Morgunblaðið - 16.07.1998, Side 44

44 FIMMTUDAGUR 16. JÚLÍ 1998
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
BALDUR BJARNASON
bóndi,
Vigur,
verður jarðsunginn frá Ögurkirkju, laugar-
daginn 18. júlí kl. 14.00.
Rútuferð verður frá Hótel ísafirði kl. 11.30.
Sigríður Salvarsdóttir,
Björg Baldursdóttir, Jónas Eyjólfsson,
Ragnheiður Baldursdóttir, Óskar Óskarsson,
Bjarni Baldursson,
Salvar Baldursson, Hugrún Magnúsdóttir,
Björn Baldursson, Ingunn Sturludóttir,
Hafsteinn Hafliðason, Iðunn Óskarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, bróðir, afi, langafi og
langalangafi,
SIGURBERGUR PÁLSSON
fyrrverandi kaupmaður,
áður til heimilis á Háteigsvegi 50,
Reykjavík,
veröur jarðsunginn frá Áskirkju mánudaginn
20. júlínk. kl. 15.00.
Blóm vinsamlegast afþökkuð en þeim, sem
vildu minnast hins látna, er þent á líknarstofnanir.
Sigríður Sigurbergsdóttir, Björn Pálsson,
Pálína Sigurbergsdóttir, Stefán Kjartansson,
Bára Sigurbergsdóttir, Ragnar Leví Jónsson,
Daníel Pálsson, Þóra Pálsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabarn.
t
Sálumessa og útför okkar ástkæru,
ÁGÚSTU KRISTÓFERSDÓTTUR,
Staðarhóli við Dyngjuveg,
Reykjavík,
verður í Kristskirkju Landakoti, á morgun,
föstudaginn 17. júlí kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hinnar látnu, er bent
á minningarkort Kristskirkju Landakoti.
Margrét Kristinsdóttir,
Eva Kristinsdóttir,
Svala Kristinsdóttir,
Ásgeir Kristinsson,
Kristinn M. Kristinsson,
Kristófer M. Kristinsson
og aðrir ástvinir.
+
Útför okkar elskulegu,
SIGRÍÐAR BRIEM THORSTEINSSON,
fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
fimmtudaginn 16. júlí kl. 15.00.
Blóm og kransar afþökkuð en þeim, sem vildu
minnast hennar, er vinsamlegast bent á að
láta líknarstofnanir njóta þess.
Davíð Sch. Thorsteinsson,
Gyða Bergs,
Erla Sch. Thorsteinsson,
Gunnar Sch. Thorsteinsson,
Gunnlaugur E. Briem,
Guðrún Briem,
Garðar Briem,
Stefanía Borg Thorsteinsson,
Jón H. Bergs,
Áslaug Björnsdóttir,
Þóra Briem,
Þráinn Þórhallsson,
Hrafnhildur Briem.
+
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við
andlát og útför móður okkar,
GUÐLÍNAR I. JÓNSDÓTTUR,
Lindarbrekku,
Aflagranda 40,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki deildar
A-6, Sjúkrahúsi Reykjavíkur, Fossvogi.
Auður Ingibjörg Theodórs,
Arndís Gná Theodórs,
Elín Þrúður Theodórs,
Ásgeir Theodórs,
tengdabörn og barnabörn.
GUÐMUNDUR
SIG URBJÖRNSSON
+ Guðmundur Sig-
urbjörnsson
fæddist á Akureyri
22. maí 1949. Hann
andaðist á heimili
sínu 7. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Sigurbjörn
Árnason, f. 18.9.
1927, og Klara Guð-
mundsdóttir, f. 28.8.
1920. Bróðir Guð-
mundar sammæðra
er Kristinn Ketils-
son, f. 24.3. 1965.
Systkini samfeðra
og Kristjönu Krist-
jánsdóttur, f. 13.12. 1929, eru
Eva, f. 24.4. 1950, Ámi, f. 10.11.
1951, Jón Ingi, f. 8.9. 1953, Kri-
stján, f. 11.9. 1955, Margrét
Bima, f. 19.12. 1965, og Anna, f.
20.10. 1968.
Eiginkona Guðmundar er
Bjamey S. Sigvaldadóttir hár-
greiðslumeistari, f. 24.4. 1951.
Þau gengu í hjónaband 11. apríl
1971. Foreldrar
hennar em Sigvaldi
Sigurðsson, f. 20.11.
1929, og Karólína
Kristinsdóttir, f.
21.7. 1932. Böm
Guðmundar og
Bjameyjar eru Ein-
ar Már, f. 7.6. 1972,
Bjami Freyr, f.
11.1. 1977, og Kl-
ara, f. 14.5.1981.
Guðmundur lauk
námi í bygginga-
tæknifræði _ frá
Tækniskóla íslands í
desember 1974.
Hann starfaði fyrst hjá Vegagerð
ríkisins, hjá tæknideild Akureyr-
arbæjar og siðustu 18 árin sem
hafnarstjóri á Akureyri. Hann
starfaði mikið að félagsmálum,
aðllega fyrir Lionsklúbbin Hæng
og íþróttafélagið Þór.
Utför Guðmundar fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Ég var rúmlega tíu ára þegar ég
hitti Guðmund hálfbróður minn í
fyrsta skipti. Við sátum dauðfeimin
hvort á sínum stól í heimsókn hjá
ömmu okkar á Gránufélagsgötu 11 á
Akureyri. Það voru ekki margar
setningamar sem við sögðum hvort
við annað í það skiptið.
Síðar áttum við sem betur fer eftir
að kynnast betur, ekki síst eftir að
Guðmundur byrjaði í Tækniskólan-
um í Reykjavík. Þá fór hann að koma
oftar heim til okkar hinna sem ekki
deildum heimili með honum á upp-
vaxtarárunum. Við eldri krakkamir
vom á líkum aldri og stigum ýmis
lífsins skref í takt ef svo má segja,
fundum okkur maka, giftum okkur,
fluttum að heiman og eignuðumst
fyrstu bömin öll á svipuðum tíma.
Á báðum heimilunum urðu þó
„litlu bömin“ eftir, Guðmundur átti
litla bróður Kristin og við hin áttum
tvær litlar systur, Möggu og Önnu.
Ég man hvað móðir mín var fegin
að hafa þær þegar við hin fluttum öll
að heiman á mjög skömmum tíma og
sennilega hefur Klöra móður Guð-
mundar fundist hið sama þegar stóri
strákurinn hennar flutti í burtu.
Guðmundur bróðir og Didda fóra
að vera saman kornung, giftu sig og
eignuðust þrjú yndisleg börn og
fyrsta bamabarnið er komið. Ég
gleymi því aldei hvað Guðmundur
var hreykinn þegar hann hringdi til
mín til að tilkynna fæðingu Kamillu
litlu, enda hafði hann mikla ást á
henni og ég veit að eitt það
skemmtilegasta sem hann gerði var
að vera „bamapía“.
Ég veit að ég mæli fyrir munn
okkar allra, systkinanna, þegar ég
segi að við höfum frá upphafi verið
stolt af þessum stóra bróður okkar,
enda var hann óvenju grandvar og
áreiðanlegur maður.
Sorgin sem situr nú í brjósti okk-
ar er óhemju þung. Það er svo erfitt
að sætta sig við dauðann þegar hann
tekur frá okkur ástvini sem enn era
í blóma lífsins. En við verðum að
reyna að hugga okkur við allar góðu
endurminningarnar sem við eigum
um þennan góða dreng.
Elsku Didda, Einar og Kata,
Bjami, Klara og Kamilla. Elsku Kl-
ara eldri og Kiddi og foreldrar mínir.
Mér er orða vant, ég bið þó góðan
Guð að styrkja okkur öll, einhvern
veginn munum við læra að lifa með
sorginni.
Eva, Djúpavík.
egsteinar
í Lundi
. v/Nýbýlaveg
SÓLSTEINAR 564 4566
í gömlum fræðum segir að í hvert
sinn er einstaklingur fæðist á þessa
jörð, þá falli tár, ef ekki af gleði þá
vegna þjáningar þess sem í hlut á. í
þessum sömu fræðum segir að tak-
ist einstaklingi síðan að lifa lífinu
þannig að einhver sjái ástæðu til að
fella saknaðartár við brottfor hans
úr þessari jarðvist þá hafi hann ekki
lifað til einskis.
Ég er viss um að mörg gleðitár
féllu hinn 22. maí 1949 þegar mágur
minn, Guðmundur Sigurbjömsson,
var borinn í þennan heim og enn fleiri
gleðitár áttu eftir að falla yfir glæst-
um frama þessa glæsilega pilts. Guð-
mundur haslaði sér völl á sviði upp-
byggingar og framfara og tók próf frá
Tækniskóla íslands með glæsibrag.
Að námi loknu valdi hann heima-
byggð sína sem starfsvettvang, fyrst
á vegum bæjarfélagsins á Akureyri,
en síðan sem hafnarstjóri Akureyrar
og starfaði þar til dauðadags.
Ég sem þetta rita varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að renna upp að hlið
Guðmundar í lífshlaupinu. Þannig
rannum við saman nokkra hríð,
kvæntumst báðir á svipuðum tíma og
bömin okkar era fædd á svipuðu róli,
þannig að fjölskyldutengslin hafa
ávallt verið sterk. Síðan kom að því
að leiðir skildu, ég og fjölskylda mín
fluttu til Noregs, en Guðmundur eins
og áður sagði til sirmar heimabyggð-
ar. Á seinni árum hafa svo leiðir okk-
ar legið saman á gleðistundum, svo
sem við fermingar bama okkar og
síðan giftingar þeirra.
Ég hef alltaf verið ákaflega stolt-
ur af þessum fjallmyndarlega mági
mínum og fjölskyldu hans. Ég hef
glaðst yfir velgengni hans og virð-
ingu sem hann ávann sér hvarvetna
sem hann kom að málum. Svo vel
þekkti ég Guðmund Sigurbjömsson
að ég veit að hann mundi ekki kæra
sig um að verða mærður og ausinn
oflofi af minni hálfu, enda hef ég
enga ástæðu til þess. Það sem ég
hefi hér að framan sagt, kemur
beint frá brjósti mínu og er á engan
hátt ofsagt að mínu mati.
Guðmundi mági mínum tókst það
sem ég gerði að upphafsorðum mín-
um, það er að lifa lífinu þannig að nú
er fjöldi manns sem fellir tár yfir
brottfór hans úr þessum heimi.
Ég sakna vinar í stað, ég harma
að fá ekki aftur að njóta samvera
með Guðmundi hér í Djúpavík,
heyra þennan yndislega norðlenska
framburð hans og njóta þeirra
hnyttnu innskota í samræðum sem
honum var svo lagið að koma að.
Elsku Didda mín, Einar, Kata,
Bjami Klara og Kamilla litla. Kæra
tengdaforeldrar mínir. Ég vona að
góður Guð gefi ykkur styrk til að
komast yfir þennan mikla missi. Ég
og fjölskylda mín höfum fylgst með
hetjulegri baráttu Guðmundar og
ekki síst ykkar hinna í fjölskyldunni
við að þurfa að horfast í augu við að
tapa þessari orrastu við dauðann.
En munið, lífið heldur áfram með
gleði sinni og sorgum og hafið hug-
fast að mitt í allri sorginni hafið þið
orðið þeirrar gleði aðnjótandi að
hafa átt ástvin sem nú er grátinn af
fjölda manns.
Ásbjörn Þorgilsson, Djúpavík.
Ég sit við eldhúsborðið og skrifa
mína fyrstu minningargrein. Ég
skrifa hana um mann sem mér þótti
mjög vænt um og hét Guðmudnur
Sigurbjömsson. Guðmundur var
fyrst og fremst maðurinn hennar
Diddu systur minnar en hann var
líka góður vinur minn. Ég kynntist
honum þegar hann fór að koma með
Diddu heim til foreldra okkar. Ef-
laust hef ég pirrað hann með
stelpulátum og oft og iðulega hékk
ég á framhandleggnum á honum og
lét hann lyfta mér. Hann tók þessu
öllu með jafnaðargeði kannski mest
til þess að ganga í augun á Diddu og
fjölskyldunni.
En við eldumst öll og með áranum
þróaðist vinskapur með okkur þrem-
ur. Didda og Guðmundur eignuðust
strákana sína og í ófá skiptin passaði
ég þá mér til mikillar ánægju, fékk
þá jafnvel lánaða í mína þágu því
þeir vora svo sætir og skemmtilegir.
Síðast en ekki síst lánaði Guðmund-
ur mér bílinn sinn „Gula Demantinn"
að launum fyrir pössunina.
Guðmundur var mikill tilfinninga-
maður og hafði að sjálfsögðu skap
eins og mikilmenni hljóta að hafa. En
hann hafði þann mikla eiginleika sem
ekki er öllum gefinn að vera fyrstur
manna til að biðjast fyrirgefningar
og vera fyrstur til að fyrirgefa. Þegar
eitthvað bjátaði á var Guðmundur
maðurinn sem leitað var til, hvort
heldur það var innan fjölskyldunnar
eða meðal vina. Hann var fyrstur á
vettvang til þess að bjóða fram að-
stoð sína og lagði sig allan fram við
að aðstoða fólk á erfiðum stundum.
Svo kom áfallið. Guðmundur greind-
ist með krabbamein í janúar. Hann
ákvað strax að berjast gegn sjúk-
dómnum með styrkri stoð Diddu og
bamanna og á tímabili trúðu allir því
að hann myndi sigra. Það var einfald-
lega hans stfll. Þegar hann tók sér
eitthvað fyrir hendur var það klárað
og það með sóma. En í þetta sinn
beið hann lægri hlut, það hefur vant-
að góðan mann á góðan stað.
Elsku Didda mín og öll fjölskyld-
an, það era erfiðir tímar framundan
og mikill tómleiki en við höfum
myndir og minningar sem kalla má
fram til huggunar.
Við kveðjum í dag með mikilli
væntumþykju og virðingu Guðmund
Sigurbjömsson.
Kristín.
í dag er til moldar borinn Guð-
mundur Sigurbjömsson, vinur minn
og félagi. Einhvem veginn átti ég
ekki von á því að þurfa að skrifa
minningargrein fyrr en ég væri orð-
inn gamall maður en núna er komið
að því í fyrsta skipti, fyrr en ég hefði
getað ímyndað mér.
Eftir hetjulega baráttu í erfiðum
veikindum er Guðmundur Sigur-
bjömsson látinn langt fyrir aldur
fram, og reynist það mér erfítt að
skrifa minningarorð um þennan
yndislega mann, sem frá fyrstu
kynnum hefur reynst mér vel.
í gegnum tíðina hef ég þurft að
leita ráða hjá honum varðandi ýmis
mál sem upp koma í daglegu lífi og í
mínum huga var oftar en ekki best að
leita til hans til að ræða málin. Það
stóð ekki á svari hjá honum og hann
benti mér á hvað skynsamlegast væri
að gera í stöðunni, og má segja að ég
hef farið eftir þeim ráðleggingum í
einu og öllu. Ljóst er að slíkir tímar
munu koma upp seinna meir og þá
verður erfitt að geta ekki gengið á
fund Guðmundar til að leita ráða.
Ég hef umgengist hann mikið í
gegnum fjölskylduna okkar, og
þannig náð að kynnast honum og
hans eiginleikum. Má segja að þar
hafi farið duglegur drengur í öllu
sem hann tók sér fyrir hendur hvort
sem var vegna atvinnu sinnar, eða í
félagsstörfum sem hann sinnti af
mikilli alúð.
Ekki era minningarnar slæmar
um hann Guðmund minn þegar mað-
ur fer að hugsa til baka enda margar
á löngum tíma. Ofarlega er sú
ánægjulega minning þegar hann kom
til mín og pabba í Borgarhlíðinni og